[Drabble] #dmbjdaily (Lips) นมรสสตรอเบอร์รี [AU] [ผิงเสีย]

[feyralin]

[Drabble] #dmbjdaily (Lips) นมรสสตรอเบอร์รี [AU] [ผิงเสีย]


ซีรีย์(?)นศ.จางเสี่ยงคุก(??)ค่ะ

เป็น AU ที่เคยเขียนไว้เล่นๆในทวีต ว่าด้วยเหตุการณ์สมมติว่า ถ้าตอนเด็กอู๋เสียได้เจอกับเสี่ยวเกอที่เป็นนศ.จาง จะออกมารูปแบบไหน เสี่ยวจางค่อนข้างโม่ย--แค่ก! เอาเป็นว่าอ่านไปเดี๋ยวรู้เลยค่ะ XD

อาจอ่านแล้วงงๆ เพราะเราเขียนห้วนๆไม่มีหัวมีท้าย น่าตียิ่งนัก ไว้มีเวลาจะเรียบเรียงมาลงบอร์ดดีๆอีกทีนะคะ Orz


191 days left

---

สุดท้ายการเดินทางไปทะเลซีซาต้องเลื่อนออกไป เพราะทางทีมของเหวิ่นจิ่นยังมีของที่ต้องเตรียมเพิ่ม หารือกันไปมา คนอื่นๆในทีมต่างแยกย้ายกันไป ส่วนนศ.จางได้พักอยู่ที่บ้านตระกูลอู๋ เพราะฤทธิ์เดชของเสี่ยวเสียตัวน้อยที่อาละวาดฟูมฟายใส่อาสาม จนอู๋ซันเสิ่งต้องยอมใช้อภิสิทธิ์ให้นศ.จางมาพักด้วย

ดึกมากแล้ว นศ.จางลืมตามองความมืดบนเพดาน อยู่ในห้องพักแขกที่ถูกจัดให้ ทีแรกอู๋เสียก็งอแงจะมานอนกับ "พี่ชาย" ให้ได้อยู่เหมือนกัน แต่พอเจออารองเรียกไปสั่งสอนคำสองคำ เด็กน้อยก็เงียบเสียงปิดปากฉับเหมือนถูกสับสวิตซ์ พอถึงเวลานอนก็กอดตุ๊กตาลูกเจี๊ยบเดินตามม๊าไปอย่างหงอยๆ


ก็ไม่ได้เหงาอะไรหรอกนะ..


นศ.จางถอนหายใจ ทั้งที่บอกตัวเองไปแบบนั้น แต่อีกใจหนึ่งก็ยังแอบไปคิดถึงใบหน้าน่าเอ็นดูของเด็กน้อยนามเสี่ยวเสียจนได้ เสียงเจื้อยแจ้วเรียกเขาว่าพี่ชาย พี่ชาย ไม่หยุดนั่น ทำให้คนที่ไม่มีสิ่งยึดเหนี่ยวใดๆในโลกนี้อย่างเขา เกิดรู้สึกตื้อตันในอกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ทั้งๆที่ไม่อยากผูกพันกับใครแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงเผลอใจอ่อนให้เด็กคนเดียวได้



!!!

เสียงกุกกักของอะไรบางอย่างดังขึ้นมาจากระเบียงทางเดิน นศ.จางปลุกความตื่นตัวของตัวเองขึ้นมาทันที ถึงจะอยู่ท่ามกลางบ้านเรือนที่ปลอดภัย แต่สัญชาติญาณอันเฉียบคมของเขาหาได้ลดน้อยลงไม่

ดวงตาคมจับจ้องไปทางประตูอย่างเงียบงัน จิตสังหารแผ่ออกมาทั่วร่าง กะว่าหากบางสิ่งบางอย่างนั้นมีเป้าหมายที่ตนเองจริง จะรีบจัดการให้เรียบร้อยหมดจด ไม่ให้ไปรบกวนนิทราอันแสนสุขของเด็กบางคน

ที่ไหนได้ พอบานประตูถูกเปิดออก นศ.จางก็ต้องเก็บจิตสังหารของตัวเองกลับแทบไม่ทัน


เป็นอู๋เสีย..


เด็กน้อยยังคงกอดตุ๊กตาลูกเจี๊ยบสีเหลืองสดตัวเดิม ทว่าดวงตากลมใสบัดนี้ปรือปรอย หลับข้างลืมข้าง มือน้อยๆยกขึ้นขยี้ๆตาตัวเอง แล้วก็หล่นลงหงึก

หลับกลางอากาศซะอย่างนั้น..


นศ.จางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เด็กนี่สำคัญนัก เข้านอนไปแล้วก็ยังละเมอลุกมาถึงห้องของเขา แถมยังมาเองหลับเองกลางคันอีกต่างหาก ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ ลุกเดินด้วยฝีเท้าเงียบกริบเข้าไปหาเด็กน้อยที่ยืนหลับในอยู่หน้าประตูห้องตน

ครั้นได้พิศมองใบหน้าไร้เดียงสาในระยะประชิด ก้อนเนื้อในอกของเขาก็เกิดระเบิดตัวเองขึ้นมา อืม..ความรู้สึกนี้จะบรรยายยังไงดีหนอ มันหลากล้นจนเกินจะนิยามด้วยคำๆเดียวได้


น่ารัก..สุดท้ายถ้อยคำที่ตกตะกอนในความคิดของเขาก็เหลือเพียงคำนี้


จะด้วยความอ่อนเยาว์ ความไร้เดียงสา หรือว่ารอยยิ้มที่เจิดจ้าเหมือนดวงตะวัน อย่างไหนเขาก็ไม่อาจบอกได้ แต่เด็กคนนี้เป็นสิ่งบริสุทธิ์งดงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา คงเพราะเหตุนี้จึงทำให้เขาเผลอตัว ลดเกราะกำบังลง ถึงขั้นยินยอมให้เด็กคนนึงมาพัวพันอยู่ข้างๆ


"..."

สองนิ้วเรียวที่ยาวเป็นพิเศษยกขึ้นเกลี่ยพวงแก้มนุ่มเบาๆ สัมผัสถึงความอบอุ่นเจือจาง ใบหน้าที่เรียบเฉยอยู่เป็นนิจพลันเผยสีหน้าอ่อนโยนออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เขาช้อนตัวเด็กน้อยขึ้นอุ้มอย่างระมัดระวัง สองจิตสองใจระหว่างอุ้มพาไปส่งที่ห้องกับพาไปที่เตียงตัวเอง นิ่งอยู่ไม่นานนศ.จางก็เลือกข้อหลังอย่างไม่ยากเย็น


พรุ่งนี้ก็จะไปแล้ว ขออยู่ด้วยกันแบบนี้สักนิดก็ยังดี


แม้สมองจะพยายามปฏิเสธตัวตนของอีกฝ่าย แต่ตรงไหนสักที่ในใจกลับร่ำร้องอยากให้เข้าใกล้

"งืมๆ พี่ชาย.." เสียงเล็กๆดังขึ้นจากร่างนุ่มอุ่นที่ตระกองกอดอยู่ คนอุ้มสะอึกนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะดูชัดแล้วว่าเด็กน้อยแค่ละเมออีกครั้ง ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆ วางร่างของเล็กจ้อยลงบนเตียง ห่มผ้าให้ดีๆ แล้วจึงสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน นอนมองใบหน้ากลมยุ้ยที่หลับตาพริ้ม มองอยู่อย่างนั้นจนเหมือนเวลาหยุดนิ่ง

ลมหายใจเสี่ยวเสียสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเจ้าตัวหลับสนิทไปแล้วจริงๆ เห็นดังนั้นนศ.จางจึงทำใจกล้า ค่อยๆยื่นนิ้วออกไปจิ้มบนแก้มนุ่ม ไล้ไปมาอย่างใจลอย เท่านั้นแล้วยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจ..ยังไม่เพียงพอ


นศ.จางถอนหายใจ สุดท้ายจึงโยนข้อกำหนดบ้าบอของตัวเองทิ้ง ยอมทำตามใจนึกดูสักครั้ง

ริมฝีปากอุ่นจรดลงบนหน้าผาก จูบไล่ลงมาบนเปลือกตา จมูก ข้างแก้ม สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของเด็กน้อย กลิ่นหอมหวานของน้ำนม ก่อนจะหยุดมองที่ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ในคอรู้สึกแห้งผากขึ้นมา

แค่ครั้งนี้ ครั้งเดียว..ขอครั้งเดียว

จุมพิตแผ่วเบาแนบลง แตะเพียงผิวเผิน หากรอยจูบอุ่นอวล หวานละมุน..เกินกว่าใดๆในโลกที่เคยดื่มกิน

นศ.จางผละตนออกอย่างอ้อยอิ่ง แม้จะนึกเสียดาย แต่เขารู้ตัวดี ถ้าเกินกว่านี้ ตัวเขาเองนั่นแหละที่จะห้ามใจไม่ไหว นัยน์ตาดำสนิทจับจ้องยังกลีบปากเล็กๆที่ตนเพิ่งฉวยโอกาสครอบครอง


ถ้าจะให้เปรียบคงเหมือนความหวาน..ของนมรสสตรอเบอร์รี


---


แค่กๆคุกๆ //ไอหนักมาก

ถ้าเลาหายไป ตามตัวได้ที่คุ--แค่กๆๆ

[28016]

นศ.จางกินเด็กกกกกกกกกก คุกกกกกกกกกกกกก //โดนลากไปเก็บ

ปากบอกไม่เหงาแต่จริงๆก็ติดเด็ก(?)สินะคะ

แล้วยังแอบลวนลามเสี่ยวเสียตอนหลับอีก ฮือออ ด้วงอิจฉา สลับตัวกันมั้ยค--- //โดนจับหักคอ

เสี่ยวเสียนี่ก็มิ้งมาก มีเดินละเมอมาหากลางดึกด้วย น่ารักเกินไปแล้ว ;w;

[DarkAki]

นศ.จางคะก็บอกว่าใจเย็นๆๆ 55555

อย่าพึ่งรีบร้อนนนนน

ว่าแต่ในคุกมีที่ว่างเหลือซักทีมั๊ยคะ หุหุหุ

[faliona01]

เลี้ยวซ้ายบางขวางเลยคะ ท่านจางกินเด็ก (ค๊อกๆๆๆๆ คุก แค่ก คุก คักๆๆๆ คุก ค๊อกๆ)
เหมือนคุกติดคอ เอ๊ย! เหมือนลูกกรงติดคอ... ค๊อกๆๆๆ ผงติดคอคะ

รสเปรี้ยวหวานของนมสตอเบอร์รี่อร่อยนะคะ ชอบไหมคะ

ท่านจาง................................................
(ยิ้มมีเลศนัย)

[Rozenkreuz]

รู้สึกเหมือนอยู่หลังลูกกรงไปแล้วเรียบร้อย
อารองเหมือนมีณานพิเศษ ฟฟฟฟฟ
นายน้อยเสี่ยวเสียนี่ล่ะก้อออออออ กินนมแล้วต้องมาล้างปากกับนศ.จาง //เสี่ยง// แค่กๆ คุกๆ อ่ะแฮ่ม