[Drabble] #dmbjdaily (ไหล่) Never let me go [ผิงเสีย]

[feyralin]

[Drabble] #dmbjdaily (ไหล่) Never let me go [ผิงเสีย]

193 days left

--

พอลืมตาขึ้นก็เจอกับความมืดมิดที่คุ้นตา แต่กลับ..ไม่เหน็บหนาวอย่างที่คิด

สติของเขายังคงพร่ามัว ร่างกายก็อ่อนเพลียอยู่มาก กระทั่งลืมตาหนึ่งครั้งก็แทบจะต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด แต่ว่า..แม้ไม่อาจมองเห็นได้ชัดเจน ตัวตนของคนตรงหน้าก็แจ่มชัดขึ้นในความนึกคิดของเขา นับตั้งแต่วินาทีที่ได้ยินเสียงเรียกนั้น


"ตื่นได้แล้ว กลับบ้านกัน"


แสงสว่างลอดผ่านความมืด ส่องเข้ามาถึงในห้วงความคิดอันเงียบงันของเขา

มาจนได้สินะ..อู๋เสีย



เนิ่นนานกว่าจางฉี่หลิงจะรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนั้นพูดบางอย่างไม่หยุด กับเสียงนายอ้วนหวังกำลังบ่นอะไรยืดยาวพอกัน พยายามจับความด้วยหัวสมองอันมึนงงจากการเสียเลือด ดูเหมือนว่าทั้งสองกำลังพยายามจะค้นหากลไกที่จะพาไปสู่ทางออก

เขารวบรวมเรี่ยวแรงจะขยับตัว ครั้นแล้วจึงค้นพบว่าตนหาได้นอนซุกอยู่บนพื้นพร้อมกองเสื้อผ้าเหมือนกับในความทรงจำสุดท้าย พอฝืนยกเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นอย่างอ่อนล้า จนกระทั่งมองเห็นภาพเบื้องหน้า จางฉี่หลิงก็ตกลงสู่ห้วงความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

ไม่คิดว่าเขาจะถูกแบกเอาไว้บนหลัง

แรงสั่นสะเทือนจากคลื่นเสียงที่ส่งมา บ่งบอกว่าเจ้าของแผ่นหลังที่มองเห็นตรงหน้านี้คืออู๋เสีย นัยน์ตาสีดำสนิทเหม่อมองไหล่สองข้างที่ถูกน้ำหนักของเขาถ่วงจนลู่ลง แต่กลับพยายามยืนหยัด ประคองคนบนหลังของตัวเองเอาไว้อย่างระมัดระวังที่สุด เห็นเช่นนั้น ความรู้สึกในใจคล้ายตะกอนที่นอนก้นถูกกวนขึ้นมาอีกครั้ง


จางฉี่หลิงหลับตาลง รับรู้ถึงสัมผัส..สัมผัสถึงความอบอุ่น..สูดรับเอากลิ่นอายที่ชวนให้อุ่นใจ แล้วจึงเอ่ยเสียงเบา

"ฉันเอง"


แทบจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดในการช่วยค้นหากลไก พอเปิดได้เขาก็หมดสติลงไปอีก หลับๆตื่นๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่พอลืมตาขึ้นมาไม่ว่ากี่ครั้ง สัมผัสจากไหล่ที่ตนเอนซบอยู่ก็ยังคงไม่ห่างไปไหน

จางฉี่หลิงนอนนิ่ง หายใจแผ่วเบา ขยับตัวให้น้อยที่สุด แสร้งทำเป็นว่ายังหมดสติ เพื่อซึมซับทุกวินาทีของห้วงเวลาเช่นนี้เอาไว้


ตอนที่รู้ว่าต้องติดอยู่ที่หอบ้านสกุลจาง ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมากลับไม่ใช่เรื่องความปลอดภัยของตัวเอง ในอกเย็นเยือก ภาวนาว่าใครบางคนที่อยู่ห่างไกลออกไปจะยังปลอดภัย หวังให้มีเพียงเขาที่ต้องติดกับอยู่ที่นี่

ขณะกรีดมีดลงบนข้อมือ เขาเหม่อมองหยาดหยดสีแดงรินไหลออกจากร่างกาย หากใจกลับล่องลอยออกไป อยากเจออีกสักครั้ง แต่ก็ไม่อยากให้มา ในใจเขาทั้งหวังและไม่อยากหวัง

จากที่เคยไม่ใส่ใจ คิดว่าตัวเองจะหายไปจากโลกนี้เมื่อไหร่ก็ได้ มาบัดนี้..เมื่อถึงเวลาที่จะต้องจากไปจริงๆ เหตุใดจึงอยากจะยึดจับบางอย่างเอาไว้ ยังอยากจะรักษาชีวิตนี้เอาไว้

น่าขำ ตัวเขาที่เคยใช้ชีวิตเอาตัวรอดด้วยตัวเองมาได้ตลอด บัดนี้กลับรอให้ใครบางคนมาช่วย



ไม่นึกว่าคำภาวนาของเขาจะกลายเป็นจริง


ทั้งๆที่เขาทั้งปฏิเสธ ทั้งผลักไส แยกตัวเดินออกมาตามเป้าหมายของตัวเองโดยทิ้งอู๋เสียเอาไว้ แต่ทั้งอย่างนั้น หมอนั่นก็ยังไม่ยอมหันหน้าหนี พอรู้ว่าเขามีอันตราย กลับตามมาช่วยอย่างเอาเป็นเอาตาย ขึ้นเขาลงห้วยวิ่งหนีตาย ก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาลงจากไหล่ นั่นทำให้เขา..รู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายจากใจ


ทั้งขอบคุณแล้วก็..ขอโทษนะ

ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง

ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้

ขอโทษที่ทำให้..ต้องมีสีหน้าแบบนั้น


ขอโทษที่ทำให้ไหล่เล็กๆนี่ ต้องฝืนแบกรับอะไรที่หนักหนาขนาดนี้ ครั้งต่อไป..เขาจะต้องเป็นฝ่ายปกป้องให้ได้ เป็นฝ่าย..แบกรับแทนคนตรงหน้าเอง

แม้ต้องแลกด้วยทั้งชีวิตของเขา ถ้ามันสามารถรักษารอยยิ้มอันไร้เดียงสาของอู๋เสียได้ เขายินดีจะแบกรับมัน

เพื่อการนั้นอาจจะต้องแยกจากกัน ต้องปฏิเสธที่จะร่วมทางกันอีกครั้ง แต่ที่ทำไปก็เพราะต้องการปกป้อง ไม่ได้อยากจะหนีหายไปไหน

เพราะฉะนั้นได้โปรด..


"แค่นายเท่านั้น อย่าปล่อยมือจากฉันเลย.."


---
END
---

^
^
^

ประโยคสุดท้าย อันนี้ด้วงมโนเองค่ะฟฟฟฟฟฟ (ได้ข่าวว่าเอ็งก็มโนมันทั้งฟิค)

พอเห็นหัวข้อไหล่ ภาพนายน้อยเราแบกเสี่ยวเกอวิ่งสู้ฟัดในเล่มสิบมันก็ลอยเข้ามาในหัวเลยค่ะ เสี่ยวเกอที่เป็นฝ่ายปกป้องนายน้อยมาตลอด พอวันนึงเห็นคนที่เคยอยู่ข้างหลังตัวเองเสมอ เดินทางมาไกลขนาดนี้เพื่อช่วยตนเอาไว้ ความรู้สึกของเสี่ยวเกอตอนนั้นมันต้องยากจะบรรยายสุดๆ แล้วแบบตอนแบกมันต้องสกินชิพกันด้วยปะ คือเสี่ยวเกอที่พยายามรักษาระยะห่างกับคนอื่นตลอด มาเจอนายน้อยมาดทุ่มเทแบบถึงเนื้อถึงตัวซะขนาดนี้ย่อมต้องหวั่นไหว--แค่ก! ต้องคิดอะไรบ้างแหละ แค่ด้วงคิดแทนก็อร๊างจะแย่แล้วววววว //โดนดาบดำฟาดหัวเรียกสติ O]=[

ทำไมภาษามันอ่านแล้วง่วงๆ ก็เขียนตอนง่วงนี่นะ...zzZZ

[yakusoku]

ง่า เศร้าคะ แต่งดีจังได้รู้ความในใจของนายเมินด้วย ไม่ต้องขอโทษก็ได้นะT T

[Cathareen]

TTTwTTT กรี๊ดดดดดด เป็นฟิคที่เลอค่ามากค่ะะะ /กุมอก
นายเมินนี่มัน ฟฟฟฟฟฟฟ ข่นบ้ารีบออกจากประตูมาแต่งกับนายน้อยนะ
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[DarkAki]

งื้ออออออออ

อารมณ์ตีกันยุ่งเลยตอนนี้

ทั้งหน่วง ทั้งเศร้า ทั้งสุข

เสี่ยวเกอออ บอกจะปกป้องอ่ะ

ต้องปกป้องตลอดไปนะ

ต้องรกนายน้อยไปรับนะ กระซิกๆๆ

[Malangporyim]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด ชอบบบบบ หัวข้อไหล่นี่เรารอฟิค/ภาพซีนนี้มาทั้งวันเลยค่ะ ดีใจ ได้อ่านจากคุณหลินซะด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

ชวอบบบบบ ชอบมากเลยค่ะ ฮือออออออออออออออ เสี่ยวเกอออออออ นายฟืดฟืดนายน้อยตลอดทางที่แบกมาเลยเรอะะะะ กรี๊ด /ตีพื้นรัวๆๆๆๆ

ชอบที่ฟิคส่วนใหญ่ที่เขียนฉากบ้านสกุลจาง จะออโต้เบลอหน้าอู๋เสียใจ ไม่ก็ใช้มุมกล้องหลบการเผยหน้าอู๋เสียจังค่ะ /โดนตี

แงงงง เสี่ยวเกอ น่ารัก เราชอบท่อนสุดท้ายค่ะ

แม้ต้องแลกด้วยทั้งชีวิตของเขา ถ้ามันสามารถรักษารอยยิ้มอันไร้เดียงสาของอู๋เสียได้ เขายินดีจะแบกรับมัน

อ่านแล้วนึกถึงโควตประจำเรือเลยค่ะ ใช้ทั้งชีวิตของฉันเพื่อความไร้เดียงสาของนายสิบปี แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ดีใจ รู้สึก อิ่มเอม ฮวาก ; w ;

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[polarzmw]

จางฉี่หลิงน่ารัก นายน้อยน่ารัก นายอ้วนน่ารัก
น่ารักทั้งแก๊งเลยค่ะ

[Rozenkreuz]

อบอุ่นนนน
ความรู้สึกของเสี่ยวเกอตอนนั้นเป็นยังไงนะ ผมก็เคยนั่งคิด
คงจะประมาณนี้นั่นแหละนะ