[Drabble] Butterfly [เฮยเสีย]

[Koume]

[Drabble] Butterfly [เฮยเสีย]




"ไม่ยักรู้ว่านายเล่นไวโอลีนได้ด้วย"

ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา นายน้อยสามก็ร้องถามคนยืนถือเครื่องดนตรีในห้อง อีกฝ่ายมีสีหน้าค่อนข้างประหลาดใจ ดูราวกับว่ากำลังเห็นเรื่องน่าอัศจรรย์

"สนใจลองเล่นดูไหมล่ะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เห็นสีหน้าคุณชายสกุลอู๋บูดเบี้ยวไปเล็กน้อย นายน้อยผู้เริ่มจะขี้ระแวงขึ้นเรื่อยๆคงคิดว่าตัวเองอาจถูกแกล้งอีกจึงโบกมือปฏิเสธแล้วเดินอาดมานั่งบนโซฟา มือหนึ่งยื่นถุงขนมของฝากให้ซูว่าน อีกมือเริ่มเทน้ำชาให้ตัวเอง

เฮยเสียจื่อขยับแว่นตาเล็กน้อย ปรับองศาไวโอลีนกับคอให้เข้าทีแล้วเริ่มเล่นเพลง

จังหวะเริ่มแรกเนิบช้า จากนั้นจึงค่อยๆเร่งเร็วขึ้น ได้ยินฝีเท้าเด็กน้อยที่กระโดดโลดเต้นกลางทุ่งกว้าง คีย์ค่อนข้างสูงทว่าเปล่งเสียงสดใสและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

ผีเสื้อบินเย้าคลอเคลีย ท่วงทำนองแว่วหวาน อ่อนละมุนสื่อความนัย เพียงกลั้นหายใจครู่เดียวก็เปลี่ยนกลับสู่จังหวะแรกเริ่ม สายดนตรีเสียดสีแสนเศร้า ตัดเพ้อคล้ายเสียดายที่คนได้รับไม่เคยรู้

ทิ้งเจ้าผีเสื้อเกาะบนยอดเกสร เฮยเสียจื่อยกรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ก่อนจะปล่อยจังหวะสุดท้ายให้ช้าลงเรื่อยๆแล้วค่อยๆหยุดเพลง

อู๋เสียเผลออ้าปากค้างไปเล็กน้อย เมื่อเพลงจบจึงเอียงคอมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าประหลาดใจกว่าเดิม

"นายน่าจะเปิดโรงเรียนสอนดนตรีไปซะเลยนะ"

คนตาบอดดันแว่นตัวเองขึ้น พูดสีหน้ายิ้มแย้ม

"สงสัยฉันคงอยากเปิดคอร์สลดน้ำหนักมากกว่า นายน้อยสาม คุณลืมข้อตกลงของเราแล้วหรือ"

นายน้อยสามหุบปากตัวเองทันที ตวัดมองคนพูดจาหยอกล้อด้วยสีหน้าขุ่นเคืองเล็กน้อย

สุดท้ายพวกเขาก็นั่งคุยกันร่วมชั่วโมง ก่อนอู๋เสียจะกลับไป ยังทิ้งท้ายว่าโอกาสหน้าจะขอฟังเพลงใหม่อีกต่างหาก

เฮยเสียจื่อส่ายหน้าเอือมระอา หลายวันมานี้นายน้อยสามดูจะร่าเริงขึ้นมาก...ชายหนุ่มดูมีชีวิตชีวา ตื่นเต้นและคาดหวัง ราวกับกำลังรอให้มีเรื่องหนึ่งเกิดขึ้นไวๆ

ใกล้จะสิบปีแล้ว เฮยเสียจื่อรู้คำสัญญานั้น

เหม่อมองนอกหน้าต่างเนิ่นนาน ซูว่านนั่งกินขนมที่อู๋เสียซื้อมาฝากเงียบๆ คนนอกสุกใส คนในมองไม่ทั่ว แม้เด็กหนุ่มจะไม่เข้าใจว่าทำไมเฮยเสียจื่อถึงต้องอดทนเก็บซ่อนความรู้สึก มิสู้เปิดเผยให้จบเรื่องราวกันไป แต่เมื่อคนที่อยากจะพูดไม่ยอมพูด ก็ไม่ใช่ธุระของเขาที่จะยุ่งวุ่นวายในเรื่องนี้

สายตานั้นพร่ามัวและคล้ายมืดบอด หากประสาทด้านอื่นยังคงทำงานอย่างดีเยี่ยม

เฮยเสียจื่อมองแผ่นหลังนายน้อยสามไปจนสุดสายตา แววตาถูกปิดบังผ่านเลนส์ทึบหนา ใบหน้าเขายังคงแต้มรอยยิ้ม นายน้อยคนนั้นเติบโตมากแล้ว ไม่ว่าจะเลือกเดินทางใด ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสำหรับตัวเขาเองที่ผ่านช่วงเวลามายาวนาน

ชายหนุ่มหยิบไวโอลีนขึ้นมาอีกครั้ง เลือกที่จะเล่นเพลงเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้คนฟังจะไม่รับรู้แล้วก็ตาม ทำนองที่เขาเล่นยังคงขับร้องต่ออย่างไร้จุดหมาย ปล่อยให้ลมพัดเสียงหายไปไกลสุดทาง

ผีเสื้อร่วงลงพื้นแล้ว เพลงนั้นยังคงหวานนุ่มหู... หากซุกซ่อนเสียงอ้อนวอนและกรีดร้องจนแทบจะขาดใจ




-------------


ลองเขียนคู่นี้บ้าง ซูว่านคาร์เป็นไงยังไม่รู้ เลยพาดพิงแบบเล็กๆ จะได้ไม่หลงมาก แง้ แลดูเหมือนเฮยแอบซุกเด็กไว้เลยค่ะ

เพื่อนยุให้เขียนเฮยเสีย ปกติชอบจบแฮปปี้ แต่งวดนี้คนรีเควสไม่ได้ขอแฮปปี้เอนด์ค่ะ ,,• v •,, อิอิอิอิอิอิอิอิอิ /กลิ้งกลับหลุม/โดนต่อย...

[Narakas]

โอ้ยยยยยยยยยยยย /ตีคุณ
ดราม่าตะมัยยยยยยยยย ตอนแรกก็มุ้งมิ้ง จบแบบนี้อีกแล้ววว
นายน้อยคนบาปปปปปปป
/นี่สาบานว่าเมนนายน้อย

ฮืดดดดดดดดดด
ซูว่านเป็นเด็กนายเฮยจริงๆค่ะ แค่ก!

[Malangporyim]

ตามกลิ่นซูว่านมาดมเฮยเสียค่ะ ← กินทั้งเฮยซูและเฮยเสีย


เจอร่วมฉากกันแบบนี้ โมเอร้ยิ่งนัก แงแง ชอบจังเลยค่ะ นายแว่นดำแอบสื่อความในแต่นายน้อยสามช่างเทียนเจินเหลือเกิน แอร๊ว

มาคบกับคนในบ้านดีกว่าค่ะ เด็กที่นั่งกินขนมตรงนั้นไงคะ จุ๊ๆ /ไม่ใช่

ดีใจที่มีฟิคคู่นี้ (เฮยเสียนะ) ค่ะ อริ๊แอ๊ะๆ *กลิ้งตัวทับยอดดอกไม้*

[gitemiz]

นายน้อยสามผู้ไม่รู้อะไรเลย ..... ผู้คนมากมายพยายามไจะส่งซิกแนลความรักที่มีไปให้แต่นายน้อยก็ไม่เคยรู้อะไรเลย งี๊ด /ตะกุยนายน้อยเบาๆ/

ผีเสื้อตัวนี้น่าสงสารเหลือเกินค่ะ เหมือนกับได้เจอดอกไม้ที่คอยให้น้ำเลี้ยงใจ ดอกไม้ที่ตัวเองคอยดูแลตอนที่มันไม่แข็งแรง แต่ว่าสุดท้ายดอกไม้ก็กำลังจะกลับไปหาเจ้าของกลับไปอยู่ในที่ที่ผีเสื้อเอื้อมไปไม่ถึง งี๊ดดดดด ;-;

ชอบฟิคคู่นี้อารมณ์แบบนี้มากเลยค่ะ TvT นานๆทีจะมีให้อ่าน ขอบคุณมากนะคะ

ปล. ขอโทษที่เพ้อเจ้ออะไรไม่รู้ลงคอมเม้นนะคะ คอมเม้นไปก็แอบกลัวจะไร้สาระหรือออกทะเลมากเลยค่ะ 555 ปรากฏว่าถ้าสิ่งที่เราเข้าใจมันไปคนละทางต้องขอโทษด้วยนะคะ หงิง แต่ยืนยันว่าชอบจริงๆนะคะะ >_<