[Drabble] #DMBJDaily (หลับ) ความฝันสีแดง [ผิงเสีย]

by **Holinesz** Sat 24 Jan 2015, 22:36

เคยแปะในทวิตแล้วแต่ไม่มีเวลาเข้าบอร์ด วันนี้ว่างเลยขออนุญาตเอามาแปะในบอร์ดแบบเลทๆ นะคะ ;___;

#DMBJDaily "หลับ"

[1]

...

สีแดง…

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือใบหน้าซีดเผือดของเสี่ยวฮัวกับคำสบถด่าแม่ของเฮยเสียจื่อ… ตื่นมาอีกครั้งโลกทั้งใบของเขาก็เต็มไปด้วยสีแดงฉาน ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างคล้ายกับแว่วมาจากที่ไกลๆ

มันคือเสียงบทเพลงที่ได้ยินเพียงสองครั้งแต่ก็ฝังลึกในความทรงจำตลอดเวลา คลอมาด้วยเสียงคล้ายกับสิ่งของขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนไหว

ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงนอนนิ่งอยู่แบบนั้น แผ่นหลังสัมผัสได้เพียงพื้นหินเย็นเฉียบและเปียกแฉะด้วยของเหลวคาวคลุ้ง จวบจนบทเพลงนั้นสิ้นสุดลงพร้อมเสียงกระทบกันของวัตถุดังกึกก้อง

อู๋เสียกัดฟันพยุงตัวขึ้นจากพื้น ร่างกายชาหนึบจนขยับแทบไม่ได้ แต่ยังคงสั่งให้ตัวเองเคลื่อนตัวไปยังต้นตอของเสียงนั้น
ทุกการเคลื่อนไหวทุลักทุเลราวกับทารกกำลังหัดคลาน ภาพที่มองเห็นผ่านดวงตาทั้งสองคู่ยังคงถูกย้อมด้วยสีแดงฉาน

ลมหายใจที่ถูกปล่อยออกมาสั่นพร่า สองมือและขาที่พยุงตัวเองอยู่นั้นไร้เรี่ยวแรงจนนึกสมเพชตัวเองในใจ ทว่าในจังหวะที่คิดว่าไปต่อไม่ไหวแล้วนั้น

โลกสีแดงทั้งใบของอู๋เสียก็เปลี่ยนเป็นสีดำ

แต่ท่ามกลางสีดำนั้นเขาคล้ายกับว่ามองเห็นแสงสว่าง... มันคือแสงสว่างที่เขาพยายามไขว้คว้ามาตลอดสิบปี ในเวลานี้อู๋เสียเอื้อมมือไปคว้ามันมาได้แล้ว

"ฉัน...ทำตามสัญญา...แล้ว"

เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้ม แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมใบหน้าที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีดำขลับที่ได้เห็นเด่นชัดท่ามกลางสีแดงจึงดูโศกเศร้านัก มือของคนๆ นี้ที่เขาเคยคิดว่ามันเย็นเยือกกลับอุ่นยามที่กุมมือเขาอยู่

…หรือว่ามือเป็นของอู๋เสียกันแน่ที่เย็นจนเกินไป

"...อืม"

ได้ยินเสียงตอบรับสั้นๆ แต่เขาก็ยังดีใจที่มันเป็นเครื่องพิสูจน์ได้แล้วว่าเจ้าของเสียงนั้นมีตัวตนอยู่จริงๆ ไม่ใช่ภาพมายาที่เขามักสร้างขึ้นมาหลอกตัวเองทุกวัน

"ฉันมารับ…นายกลับบ้าน…แล้ว"

เขาอยากพูดให้มากกว่านี้ อยากลุกขึ้นมาด่าหมอนี่ที่กล้าทิ้งเขาไป อยากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกว่าสิบปีให้ฟัง เมินโหยวผิงจะรู้ไหมว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเอาแต่ตามหาเรื่องราวของหมอนี่อย่างเป็นบ้าเป็นหลัง เอาแต่วิ่งตามเส้นด้ายเล็กๆ ที่เชื่อมพวกเขาสองคนเข้าด้วยกัน

ต้องโดนนายแว่นดำจับไปปล่อยเกาะ อยากบอกนายว่าเพื่อที่จะได้มาเจอนายในวันนี้ ฉันต้องโดนฝึกโหดแค่ไหน โดนเสี่ยวฮัวงอนที่ฉันไม่สนใจเขา ต้องเกือบเอาชีวิตไม่รอดที่ภูเขาหิมะในทิเบต ได้เจอกับจางไห่เค่อที่น่ารำคาญและกวนส้นที่สุดในโลก ลงมือทำอะไรบ้าบออย่างการระเบิดประตูสำริดปลอมเพราะหวังจะได้เจอนาย

อยากเล่า...อย่าเล่าทุกอย่าง...การใช้ชีวิตของเขา เรื่องราวของเขา ทดแทนคนที่ถูกเวลาพรากเอาชีวิตไปกว่าสิบปี

แต่สิ่งที่ออกจากปากอู๋เสียตอนนี้มีเพียงเสียงไอแหบแห้งและของเหลวสีแดงฉาน…

"อู๋เสีย ไม่ต้องพูดแล้---"

เขาส่ายหัว เอื้อมมือไปแตะสัมผัสบนใบหน้าที่โหยหามานานพร้อมกับยิ้ม…มันคือยิ้มของเทียนเจินอู๋เสีย ไม่ใช่รอยยิ้มเสแสร้งของเถ้าแก่อู๋ที่ทุกคนเห็นมาตลอดสิบปี

"กลับบ้านกันนะ...เสี่ยวเกอ…บ้านของเรา"

"อืม…กลับบ้านกัน"

อู๋เสียหัวเราะ ในใจรู้สึกอิ่มเอมอย่างน่าประหลาด มีความสุขจนลืมกระทั่งจะโวยวายเมื่อเมินโหยวผิงช้อนตัวเขาขึ้นจากพื้น รู้สึกตัวเบาหวิว อ้อมกอดที่โอบล้อมเขานั้นชวนให้รู้สึกปลอดภัยอย่างที่มันเคยเป็นมาตลอด

เมินโหยวผิงกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นจนใบหูเขาแนบกับแผงอกอุ่น ได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างชัดเจน

"หลับซะอู๋เสีย"

"…"

"แค่หลับตานายก็จะไม่เจ็บแล้ว"

"…"

"ตอนที่ตื่นขึ้นมา ฉันจะยังอยู่ข้างนาย"

"เสี่ยว…เกอ"

"จะไม่ไปไหนแล้ว"

ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณถูกคลายออกจากพันธนาการที่เรียกว่าหน้าที่แล้ว ตัวเขาในตอนนี้ได้ทิ้งชื่อจางฉี่หลิงไว้เบื้องหลังประตูบานนั้น ออกมาพร้อมกับตัวตนใหม่ที่มีเพียงคนในอ้อมแขนเท่านั้นที่สามารถมอบให้ได้

สิบปีที่เสียไป…จากนี้ทั้งชีวิตฉันขอใช้มันเพื่ออยู่เคียงข้างนาย

ไม่ว่าจะในฐานะใด…อีกสิบปี…ยี่สิบปี…หรือจะห้าสิบปีต่อจากนี้…จนกว่าเส้นด้ายสีแดงที่เชื่อมต่อเราสองคนเอาไว้จะขาดออกจากกัน…เราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในยามเช้า…หลับและฝันไปด้วยกันในยามค่ำคืน

"ราตรีสวัสดิ์…เสี่ยวเกอ"

"ราตรีสวัสดิ์ อู๋เสีย"

ยามเจ้าของเสียงนั้นกระพริบตา หยาดน้ำสีใสจึงกลิ้งหล่นตามแก้มขาว ร่วงลงกระทบใบหน้าของคนที่หลับตาพริ้มด้วยรอยยิ้มบาง

ดูสงบสุขราวกับเจ้าหญิงที่ต้องมนต์แห่งนิทรารมณ์

....

[2]

"......เก..อ..."

ใครกัน...

"......เสี่ย...เก..อ.........."

ใครเรียกกันนะ...

ในห้วงแห่งความฝันนั้น เขาคล้ายกับว่าได้ยินเสียงเรียกจากที่ไกลแสนไกล บนเส้นทางที่แยกไม่ออกระหว่างภาพมายาและความจริง ถนนสายนั้นทอดยาวไปไม่มีที่สิ้นสุด

เสียงหยาดน้ำหล่นกระทบพื้นดังสะท้อนก้องในหัว โลกของเขามีเพียงสีดำมืด ไม่อาจมองเห็นแสงสว่างได้อีกตลอดไป...

"..เสี่..ยว...เกอ…"

ทว่ามันควรจะเป็นแบบนั้น เมื่อจู่ๆ โลกที่เต็มไปด้วยสีดำของเขากลับถูกลวดลายสีแดงฉาน ท่ามกลางสีแดงนั้น เขาเห็นรอยยิ้มที่แสนคุ้นเคย

'ฉัน...ทำตามสัญญา...แล้ว'

สิ่งที่ควรจะลืม...ทั้งที่คิดว่าต้องลืมไปแล้ว

ความเกี่ยวโยงเพียงหนึ่งเดียวที่เชื่อมตัวเขากับโลกใบนั้นเอาไว้ โลกที่เขามอบทั้งหมดให้คนเพียงคนเดียว

คนสำคัญของเขา

"อู๋เสีย…"

ทั้งที่ควรจะดีใจ เขาควรจะยิ้ม แต่สีแดงฉานที่อยู่รอบตัวนั้นกลับทำให้ก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายปวดหน่วงไปหมด

"ฉันมารับ…นายกลับบ้าน…แล้ว"

"อู๋เสีย ไม่ต้องพูดแล้ว…"

สีแดง…

นอกจากอ้อมแขนของเขา ทุกอย่างที่โอบล้อมตัวอู๋เสียไว้นั่นเต็มไปด้วยสีแดงฉาน แม้ว่าจะใช้สีดำของเขาปาดเช็ดมันออกไป เพียงไม่นานสีแดงนั้นก็จะไหลซึมออกมาเปรอะร่างกายของอีกคนเช่นเดิม

มือที่สั่นเทาข้างนั้นเอื้อมมา แตะแต้มสีแดงลงบนแก้มเขา แต่จางฉี่หลิงไม่ใส่ใจ เขากระชับมือเย็นเฉียบกว่าของตัวเองไว้ แนบสัมผัสให้รู้ว่านี่คือความจริง หาใช่ภาพมายา

"กลับบ้านกันนะ...เสี่ยวเกอ…บ้านของเรา"

ยามที่ได้เห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาที่เฝ้าโหยหามานาน หัวใจพลันบีบรัดด้วยความเจ็บปวด เขาได้ยินเสียงหัวเราะใส อู๋เสียกำลังมีความสุข

จางฉี่หลิงตอบรับออกไป เขาช้อนร่างกายที่เบาราวกับปุยนุ่นขึ้นอุ้ม แม้อยากเอ่ยถามว่าช่วงเวลาหลายปีมานี้ อู๋เสียเป็นอย่างไรบ้าง จะทรมานและเฝ้านับวันเวลาอย่างที่เขาเป็นไหม อู๋เสียตัวเบาลงกว่าครั้งสุดท้ายที่เขาได้สัมผัสมาก

อู๋เสียพึมพัมอะไรบางอย่าง และตัวเขาก็จำไม่ได้แล้วว่าตัวเองตอบรับแบบไหนออกไป

ทันทีที่นัยน์ตาคู่งามปิดลง ภาพตรงหน้าของเขาก็พร่ามัว หากเมื่อยามกระพริบตา ความเปียกชื้อที่คลออยู่พลันกลิ้งหล่นจากหางตา

มันร่วงลงกระทบใบหน้าของคนที่นอนหลับอย่างเป็นสุข...ก่อนที่น้ำตาอีกหยดจะร่วงตามลงมา

"เสี่ยวเกอ..."

เสียงหยาดน้ำหยดสุดท้ายร่วงหล่นลงสู่พื้น…หลังจากนั้น โลกสีแดงก็แตกสลาย ราวกับกระจกที่แตกร้าวค่อยๆ หล่นสู่พื้นดิน...

"เสี่ยวเกอ!!"

จางฉี่หลิงสะดุ้งลืมตาโพลง หอบหายใจหนักราวกับคนจมน้ำที่ถูกดึงขึ้นฝั่งในวินาทีสุดท้าย นัยน์ตาสีนีลเลื่อนลอยค่อยๆ หันไปทางต้นเสียงและแรงเขย่าไม่เบานักตรงไหล่

ภาพใบหน้าแสนคุ้นเคยที่ยังคงอ่อนเยาว์แม้ผ่านมาหลายปีปรากฏให้เห็น เขาดันตัวขึ้นจึงรู้ว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง ข้างกายนั้นมีสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลจับจ้องอยู่ พอได้ยินเสียงเขาถอนหายใจ อู๋เสียก็สะดุ้งโหยง

"เสี่ยวเกอ…นาย…"

อู๋เสียทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จางฉี่หลิงไม่สนใจ เขาเอื้อมมือไปรวบตัวอีกคนเข้ามากอดโดยไร้การขัดขืน ชุกหน้าลงกับลาดไหล่เล็กสูดหายใจเอากลิ่นกายเฉพาะของนายน้อยอู๋

มองออกไปนอกหน้าต่าง...หยาดฝนนับไม่ถ้วนร่วงหล่นกระทบกระจกใส...หนึ่งเม็ด...สองเม็ด...ไม่จำเป็นอีกแล้ว

"เสี่ยวเกอ.."

มืออันสั่นเทาของเขาค่อยๆ กลับมานิ่งเป็นปกติเมื่อได้ยินเสียงที่ดังข้างหูคล้ายกับไม่แน่ใจ เขาไม่ตอบอะไร เพียงแค่พึมพำชื่อของอีกคนซ้ำๆ

"อู๋เสีย…" จางฉี่หลิงคนใหม่ของนายน้อยอู๋ไม่จำเป็นต้องนับหยาดน้ำพวกนั้นอีกต่อไปแล้ว

"…"

"อู๋เสีย…" ไม่จำเป็นต้องเฝ้ารอคอยเวลาในโลกที่ถูกพรากเอาแสงสว่างอีกต่อไปแล้ว

เพราะจางฉี่หลิงได้แสงสว่างกลับคืนมาแล้ว

คนในอ้อมแขนเขาเอื้อมมือมาลูบแผ่นหลังแผ่วเบาราวกับกำลังปลอบเด็กน้อย จางฉี่หลิงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ความอบอุ่นจากร่างของอู๋เสีย เสียงหัวใจของอู๋เสียที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกับเขา… ทุกอย่างของอู๋เสีย

อู๋เสียที่เป็นของจางฉี่หลิง

"อู๋เสีย…"

"นายฝันร้ายเหรอ..?"

เขาส่ายหน้าให้กับคำถามของอู๋เสียทั้งที่ยังซุกอยู่บนซอกคออีกคน สัมผัสจากเส้นผมที่ระกับผิวเนื้อทำให้นายน้อยอู๋ย่นคอหนี แต่ก็ยังไม่พ้นอ้อมกอดอุ่นที่รัดแน่นของเขา

"ไม่เป็นไรแล้ว…" …มันไม่ใช่ฝัน แต่มันคือความทรงจำ

"…"

"…แค่นายอยู่ตรงนี้ก็พอ"

เขาหลับตาลง เสียงเม็ดฝนกระทบหน้าต่างไม่อาจลอยเข้าหูอีกต่อไป เพราะใบหูได้ยินเพียงเสียงหัวเราะใสของเทียนเจินอู๋เสีย พร้อมกับถ้อยคำกระชิบแผ่วเบาทว่าชัดเจน

เพียงเท่านี้ริมฝีปากก็แย้มเป็นรอยยิ้ม

เราสองคนยังเหลือเวลาอีกมากมาย…สักวันหนึ่งจางฉี่หลิงจะบอกกับอู๋เสีย…ว่าเขามีความสุขมากเพียงใด ที่วันนั้นอู๋เสียยอมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

ในตอนนี้ ไหนๆ ก็เป็นวันหยุดที่หายากของเถ้าแก่อู๋แล้ว หากพวกเข้าจะนอนหลับไปด้วยกันอีกสักพักคงไม่มีใครว่าหรอกนะ?

จะหลับและตื่นขึ้นมาด้วยกันอีกครั้งในทุกๆ วัน

จนกว่าความเจ็บปวดจากความทรงจำสีแดงฉานนั้นจะจางหายไปจากใจ

------- 210 days left ------

by **natsume** Sat 24 Jan 2015, 23:19

อ่านช่วงแรกนี่ใจหายไปมากกว่าครึ่ง

เกือบร้องแล้วค่ะ อ่านถัดมาถึงได้เป่าปากโล่งอก

จากนี้ไปดูแลนายน้อยดีๆนะเฮียเมิน

by **Starsong** Sat 24 Jan 2015, 23:58

อ่านช่วงแรกจบแล้วใจหายวูบเลย!!!!
ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ถนอมกันและกันให้ดีๆนะ XD
//ปล. อยากรู้จังว่า "กลิ่นเฉพาะตัวนายน้อยอู๋" เนี่ย จะเป็นยังไงกันน้าา *///////*

by **feyralin** Sun 25 Jan 2015, 00:19

อ่านช่วงแรกนี่ด้วงแทบระเบิดทำลายตัวเองไปแล้วค่ะ แงงงงงง
ตอนน้ำหยดลงบนหน้านายน้อยนี่แทบจะร้องตาม
แต่สุดท้ายได้อยู่ด้วยกัน โฮฮฮฮ โอ๋ๆนะเสี่ยวเกอ แค่ฝันร้ายเนอะ ฮือออ

ตั้งแต่ตอนเฮียพานนี่ทำให้อ่อนไหวกับการจากไปของตัวละคร ไม่อยากให้มีใครเป็นอะไรแล้วค่ะ ;_;