[Drabble] - รอยแผลบนก้อนหิน

[Starsong]

.

.

.

...สิบปี…

เพื่อพาเอาหินก้อนนั้นกลับคืนมา

รู้สึกตัวอีกที ผมเองก็กลายเป็นอีกก้อนไปเสียแล้ว

รู้สึกตัวอีกที ผมก็นึกไม่ออกแล้วว่าตัวเองในอดีตสามารถอ่อนโยนและบริสุทธิ์ขนาดนั้นได้ยังไง

ทำยังไงน้ำตาถึงจะไหลออกมากันนะ?

มีดสั้นในมือกดลึกลงไปที่แขนของตัวเองอีกรอย ผมยืนมองของเหลวสีแดงสดไหลออกมาจากรอยแผล ค่อยๆหยดลงบนพื้นหินเย็นเฉียบ

อากาศยามค่ำคืนหนาวหนักจนลมหายใจแทบจับเป็นน้ำแข็ง แต่ในใจของผมตอนนี้เหน็บหนาวยิ่งกว่า

นัยน์ตาผมแห้งผาก มือขวาที่กำมีดแน่นยังคงกดลึกลงมา

ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น... ทั้งแขน ...และหัวใจ

เพื่อที่จะเข้าใกล้นายได้อีกซักก้าว ผมถึงได้พยายามดั้นด้นมาถึงที่นี่

เพื่อการนั้นผมทั้งบีบบังคับ และหลอกลวงผู้คนมากมาย

เพื่อจะได้รู้ในสิ่งที่อยากรู้มาตลอด จะต้องเสียใครไปซักเท่าไหร่ ใครจะต้องเดือดร้อนอีกซักเท่าไหร่ มันก็ไม่สำคัญซักนิด


.

.

.


ผมหวนคิดถึงตัวเองในอดีตอีกครั้ง ชายหนุ่มผู้ไร้เดียงสาและอ่อนโยนที่พร้อมจะโศกเศร้าอย่างจริงใจแม้แต่กับศัตรูของตน

ไม่ว่าจะถูกหลอกลวงหรือทำร้ายกันสักขนาดไหน ส่วนลึกในใจก็ยังคงหวังให้เขาอยู่รอดปลอดภัย


.

.

.

แต่ก้อนหินเย็นชาก้อนนี้คงไม่สามารถเป็นเช่นนั้นได้อีกแล้ว...

จนถึงตอนนี้มีกี่คนกันนะที่ต้องจากไปเพราะผม?

คมมีดกดลึกลงไปอีกรอย... เพื่อย้ำเตือนถึงความสูญเสียที่เกิดขึ้น

เพื่อไม่ให้มีเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ซ้ำอีก


.

.

นี่คือตราบาปของผม!


.

.


ผมกรีดมีดซ้ำลงไปอีก ครั้งแล้วครั้งเล่าจนถึงคนสุดท้าย

แม้กระนั้นนัยน์ตายังคงแห้งผาก ผมไม่สามารถแม้แต่จะหลั่งน้ำตาให้ได้



หลังจากยืนนิ่งอยู่นาน ในที่สุดผมก็คลายมือออก เสียงมีดตกกระทบดังพื้นสะท้อนขึ้นเพียงชั่วครู่

ผมก้มหน้ามองแผลที่แขนอีกครั้งพร้อมทรุดตัวลงอย่างหมดแรง รอยเลือดที่พื้นยังคงเห็นได้ชัดเจนแม้ในความมืด

มือที่กำมีดเมื่อครู่ความหาบุหรี่ขึ้นสูบ อัดควันเข้าปอดลึกๆอีกครั้งก่อนปล่อยออกมาพร้อมถอนใจ

ผมคงกลายเป็นก้อนหินไปแล้วจริงๆ

สิ่งที่สามารถอุทิศให้คนเหล่านั้นได้ คงมีเพียง...

.

.

.

ผมจะไม่ลืมพวกเขา


ทั้งชื่อ ทั้งใบหน้า ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกเรื่องราวที่ผ่านมา

ผมจะจดจำพวกเขาไว้



สิ่งที่ผมพอจะทำให้ได้ คงมีเพียงเท่านั้น…


.

.

.


มือหยาบกร้านขยี้ก้นบุหรี่ลงกับพื้นหินข้างตัว



เมินโหยวผิง เขายอมอุทิศทั้งชีวิตเพื่อแลกกับ 10 ปีอันไร้เดียงสาของผม

แต่ผมกำลังใช้เวลาที่ได้มานั้นทำให้ตัวเองกลายเป็นก้อนหินเสียเอง

ผมรู้ดีว่าเขาคงไม่ต้องการ ผมรู้ดีว่ามันคงไม่คุ้มค่า

แต่ผม... ก็จะทำมันต่อไป




END


-------------------------------------



ฮรือออ~~ สวัสดีค่ะทุกๆคน ;;v;;

อะไรก็ไม่รู้ครั้งแรกที่เขียนออกมา หาชื่อเรียกให้ไม่ได้จริงๆค่ะ (ปิดหน้าร้องไห้) ปกติชอบคิดโน่นคิดนี่อยู่เต็มหัวแต่เขียนไม่เคยรอด แต่หลังจากตามอ่านฟิคของหลายๆคนในฟอรั่มนี้มาร่วมเดือนกว่าๆ จู่ๆอะไรไม่รู้เพ้อๆ 1 หน้า A4 นี่ก็ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างลึกลับกลางกองงานที่กำลังปั่นอยู่!!!

เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง คือได้เห็นเกี่ยวกับเรื่องแผลที่แขนนายน้อยจากสารพัดแฟนอาร์ต (จากที่พูดถึงในตอนพิเศษด้วย) บวกกับรูปหัวคนบนโต๊ะ(!!??)จากภาคธิเบต เราเลยแอบมโนเอาเองว่าในภาคนั้นอาจมีคนต้องตาย หรือเดือดร้อนเพราะนายน้อยมากมาย แผลที่แขนคือนายน้อยกรีดตัวเองไว้เพื่อให้ไม่ลืมเหตุการณ์นั้น เพื่อย้ำเตือนว่าอย่าให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเป็นอันขาด เป็นเครื่องหมายของความผิดบาปของตัวเองรึเปล่านะ? ประมาณนั้นน่ะค่ะ
//ใช่จริงรึเปล่าไม่รู้ แต่มโนไปไกลแล้ว //////^/////

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีโอกาสได้อัพอะไรอีกเป็นครั้งที่สองมั้ย ยังไงก็ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ อยากรู้มากเลยว่าอ่านแล้วคิดยังไงกัน?
//ปรากฏทุกคนพูดพร้อมกันว่า “อ่านไม่รู้เรื่อง” เอวัง....OTL

[feyralin]

เมินโหยวผิง เขายอมอุทิศทั้งชีวิตเพื่อแลกกับ 10 ปีอันไร้เดียงสาของผม

แต่ผมกำลังใช้เวลาที่ได้มานั้นทำให้ตัวเองกลายเป็นก้อนหินเสียเอง

นายน้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แงงงงง กอดๆลูบๆโอ๋ๆ

เหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้น มันส่งผลกระทบกับนายน้อยมากจริงๆ ยิ่งมองย้อนกลับไปตอนที่ยังไม่รู้อะไรเลยแล้วเทียบกับตอนเล่ม 10 นี่ยิ่งเป็นอะไรที่เจ็บปวดมากค่ะ นายน้อยคะ ถึงคุณจะไม่ใช่คนเดิมที่ไร้เดียงสาแล้วก็ตาม แต่อย่าให้ถึงขั้นทิ้งจิตใจของตัวเองไปด้วยเลย T^T

[natsume]

//กอดนายน้อยแน่นๆ

ถึงจะสูญเสียไปแต่ก็เพื่อให้ได้บางอย่างกลับมานี่คะนายน้อย

อย่าเพิ่งแตกสลายน้า T^T

เฮียเมินกลับมาเร็วๆ