[Fic:AU] ดอกไม้ กับ ควันปืน 4 + 5 (end) [เฮยฮัวorฮัวเฮย]

[asra]

ขาดช่วงไปนานเลย แหะๆ ขอลงสองตอนรวดทีเดียวเลยนะคะ



------------


ดอกไม้กับควันปืน 4


สิ่งที่เซี่ยอวี่ฮัวได้รับฟังจากอู๋เสียทางโทรศัพท์ ทำให้เขารู้สึกโง่เขลาขึ้นมากระทันหัน นายน้อยบ้านอู๋ฟ้องฉอดๆ ว่ากิเลนดำได้ข่าวมาจากแหล่งข่าวที่เชื่อถือได้ว่ามีคนจ้องจะลักพาตัวเอง เจ้าหมอนั่นเลยจัดการลักพาตัวตัดหน้าด้วยการไปดักเจอและชวนไปกินข้าว สุดท้ายจับขังไว้ในบ้านใหญ่ของสกุลจางไม่ยอมให้กลับบ้าน การลักพาตัวจึงเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบอย่างไร้ร่องรอย ไร้เบาะแส และไม่มีใครสังเกตเห็น

แม้จะไม่พอใจ แต่ลึกๆ แล้วคุณชายเก้าเข้าใจการกระทำเช่นนี้ของจางฉี่หลิง

เพื่อนสมัยเด็กของเขาบางครั้งก็เป็นคนประเภทยิ่งพูดด้วยยิ่งมากความ ในสถานการณ์ที่ต้องการความรวดเร็วฉับไวมัวแต่อธิบายจะไม่ทันการแบบนี้ลงมือทำแล้วค่อยให้เหตุผลตามหลังดีที่สุด ซึ่งจุดนี้เป็นสิ่งที่เขามองข้ามและพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยตัวเอง บ้านสกุลอู๋และตัวเขาออกตามหาสืบข่าวอู๋เสียกันเป็นบ้าเป็นหลัง แต่เขากลับไม่เอะใจสักนิดที่บ้านจางกลับเงียบสนิททั้งๆ ที่ควรจะออกอาละวาดเป็นกิเลนคลั่ง เซี่ยอวี่ฮัวกำลังคิดว่าอาจเป็นเพราะเขาพุ่งเป้าความสนใจไปที่เจ้างูบ้าตัวนั้นมากเกินไปจึงเลอะเลือนมองข้ามความจริงข้อนี้

พอนึกถึงงู เจ้าบ้านสกุลเซี่ยก็ระบายลมหายใจยาว ยกมือขึ้นนวดขมับ

จากคำบอกเล่าของอู๋เสีย ตอนที่เจ้าตัวรู้ว่าแหล่งข่าวของจางฉี่หลิงคือมือปืนที่ตามฆ่าเขาอยู่ นายน้อยบ้านอู๋เปิดศึกอาละวาดใส่กิเลนทันทีพร้อมยัดเยียดข้อหาร่วมมือกันกับมือปืนล่อตัวเขาออกมาจากปักกิ่ง กิเลนปากหนักถึงได้ยอมเปิดปากบอกความจริงและอธิบายว่าทำไมถึงต้องลักพาเจ้าตัวไปไว้ที่บ้าน

จากนั้นเพื่อนสมัยเด็กของเขาปิดท้ายเรื่องราวก่อนวางสายด้วยการปลอบเขาว่าไม่ต้องกังวลเรื่องมือปืน เพราะจางฉี่หลิงยืนยันหนักแน่นกับตนว่ามือปืนอสรพิษไม่มีวันทำร้ายเขา

เซี่ยอวี่ฮัวรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดที่ได้ยินหาความสมเหตุสมผลไม่ได้เลยสักนิด ถ้าบอกว่าจางฉี่หลิงยอมขายเขาให้งูแลกกับความปลอดภัยของอู๋เสียยังจะเข้าใจได้ง่ายกว่า เพราะสำหรับเจ้านั่นแล้วอู๋เสียสำคัญที่สุด

แต่คนแบบจางฉี่หลิงก็ไม่เคยโกหก…

คุณชายเก้าพยายามปะติดปะต่อข้อมูลต่างๆ ที่ได้รับเข้าด้วยกัน สิ่งที่เขารู้ตอนนี้คือมาเฟียข้ามชาติฉิวเต๋อเข่าต้องการขยายอิทธิพลเข้ามาหาผลประโยชน์ในประเทศจีนแต่ติดขัดที่เจ้าของพื้นที่เดิมอย่างพวกเขาประกอบกับไม่ต้องการแหวกหญ้าให้งูตื่นจึงให้ทุนและจ้างคนในท้องถิ่นจัดการเรื่องต่างๆ แทนตัวเอง

การซื้อขายในตลาดมืดของบ้านจางถูกป่วนทั้งจากตำรวจและคู่แข่งการค้า.…

ส่วนบ้านอู๋ หากการลักพาตัวอู๋เสียทำสำเร็จ เป็นไปได้ว่าต้องเกิดการต่อรองหาผลประโยชน์เพื่อแลกกับชีวิตของหลานชายคนเดียวของบ้าน ดีไม่ดีอาจใช้ชีวิตอู๋เสียบังคับให้บ้านอู๋ชนกับอีกสองสกุล...

ส่วนเขาผู้เป็นเจ้าบ้านเซี่ย ฉิวเต๋อเข่าคงรู้ดีว่าไม่สามารถเล่นแผนระยะยาวกับเขาได้ การให้เงินกลุ่มศัตรูของเขาไปว่าจ้างมือสังหารคงดีที่สุด แต่ด้วยความสามารถของพวกปลาซิวปลาสร้อยไม่น่าจะรู้วิธีติดต่อจ้างงานมือปืนชั้นสูง เป็นไปได้ว่าฉิวเต๋อเข่าเป็นคนให้คำแนะนำทุกอย่าง และมือปืนอสรพิษหรือเฮยเสียจื่อซึ่งน่าจะรู้ดีว่าใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังการว่าจ้างก็ตกลงรับงานฆ่าเขา

แต่…. จางฉี่หลิงกลับบอกว่างูบ้าตัวนี้ไม่มีวันทำร้ายเขา

แล้วมันจะรับงานฆ่าเขาเพื่อ ??!!!!!

ยิ่งคิดเซี่ยอวี่ฮัวก็ยิ่งไม่เข้าใจ...


**********

อีกด้านหนึ่งไม่ไกลจากคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย เฮยเสียจื่อกำลังคิดหนักหลังเหตุการณ์ที่หางโจว เขารู้มาว่าพวกมาเฟียท้องถิ่นจ้างซ้อนมือปืนต่ำชั้นราวสองสามคน ซึ่งมือปืนสวะพวกนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของเขา แต่สิ่งที่กำลังทำให้เขาหนักใจอยู่ตอนนี้คือดูเหมือนฉิวเต๋อเข่าจะรู้ตัวแล้วว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจรับงานสังหารคุณชายเก้า

เจ้าแก่นั่นจ้างมือสังหารเก๋าเกมอีกหนึ่งคน จุดประสงค์เพื่อกำจัดเขาและคุณชายไปพร้อมกัน เขารู้จักมันดี เจ้านั่นเป็นชาวต่างชาติและต้องการมาแทนที่ตำแหน่งอันดับหนึ่งของเขา

ยังดีที่คุณชายเก้าใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังนั่นทำให้เขาวางใจได้ในระดับหนึ่งว่าเหยื่อของเขาจะไม่โดนใครตัดหน้าไปก่อน

แต่เขาก็ประมาทไม่ได้ กระแสเรื่องแอนตี้แฟนจอมปลอมที่เริ่มซาทำให้กลุ่มแฟนคลับและตำรวจนอกเครื่องแบบที่เปรียบเสมือนโล่มนุษย์ชั้นดีหายไปจากบริเวณหน้าคฤหาสน์และออฟฟิสกลางกรุง ทำให้ความเงียบสงบปลอดคนที่แสนจะเหมาะสำหรับการลอบสังหารกลับมาอีกครั้ง

เฮยเสียจื่อตามเฝ้ามองเป้าหมายของเขาแบบไม่ให้คลาดสายตา แน่ล่ะว่ามือปืนคู่แข่งของเขาก็คงตามติดการเคลื่อนไหวของคุณชายเซี่ยเช่นกัน

มันเป็นเกมของความเงียบและความอดทน ผลลัพธ์ของมันขึ้นอยู่กับว่าเจ้าบ้านสกุลเซี่ยจะเผลอเมื่อไหร่และมือปืนคนไหนจะเผยตัวก่อนกัน


**********


ดวงตาสีน้ำตาลคมกวาดมองตามตึกสูงต่างๆ บริเวณข้างเคียง นี่ก็ล่วงเลยมาจนใกล้วันถึงวันคริสต์มาสแล้ว ท้องถนนและร้านรวงต่างๆ พากันประดับไฟสวยงาม บรรยากาศในปักกิ่งเต็มไปด้วยความรื่นเริงสนุกสนานที่ซุกซ่อนคลื่นน้ำลูกใหญ่ของโลกมืดเอาไว้

“มีข่าวมือสังหารบ้างไหม?”

“ไม่มีครับ หลังจากเรื่องที่หางโจวก็เงียบหายไปเลย” ลูกน้องของเขาตอบ

“ก็ดี”

เขาพูดเช่นนั้นแต่ในใจกลับไม่รู้สึกอย่างที่พูดสักนิด

เซี่ยอวี่ฮัวพยายามปัดเรื่องของมือปืนคู่อริออกจากสมอง ก่อนจมอยู่กับกองเอกสารตรงหน้า นอกจากจะเคลียร์เอกสารธุรกิจด้านสว่างที่คั่งค้างแล้วเขายังต้องประมวลข้อมูลเกี่ยวกับฉิวเต๋อเข่าที่ได้รับมาทั้งหมดเพื่อวางแผนจัดการต่อไป

จากสายจรดค่ำ เจ้าบ้านสกุลเซี่ยยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเพียงลำพัง หลังจากจัดการงานทั้งหมดเสร็จสิ้น คุณชายเก้ามองแฟ้มข้อมูลของมือปืนคู่อริที่ผ่านการอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่าบนโต๊ะทำงาน มือเรียวหยิบการ์ดสีดำใบเล็กขึ้นมาถือไว้ไล้สัมผัสบนรอยปั๊มนูนรูปงู เขาพอจะเดาได้แล้วว่าเพราะอะไรงูบ้าถึงรับงานนี้ เงื่อนไขในการว่าจ้างและข้อมูลส่วนตัวของเฮยเสียจื่อซ่อนเหตุผลทั้งหมดเอาไว้ โดยมีคีเวิร์ดคือคำพูดของจางฉี่หลิงที่ว่า เฮยเสียจื่อไม่มีวันทำร้ายเขา

เซี่ยอวี่ฮัวถอนใจยาว รู้ตัวอีกทีก็เอาตัวเองมายืนอยู่บนลานกว้างหน้าตึกเสียแล้ว การออกมายังที่โล่งของเขาครั้งนี้ไม่มีบอดี้การ์ดแม้เพียงครึ่งคน มีเพียงผู้คนที่เดินผ่านไปมามากมายแทนที่กำบัง คนพวกนั้นล้วนแล้วแต่มีสีหน้าเปี่ยมสุขจากบรรยากาศของเทศกาล เสียงเพลงจิงเกิ้ลเบลดังไปทั่วบริเวณ ดวงตาสีน้ำตาลมองต้นคริสต์มาสที่ประดับไฟต้นใหญ่คล้ายชื่นชมความงามของมันยามค่ำคืนราวอยู่ในภวังค์ แต่แท้จริงแล้วประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขาเปิดพร้อม เขารู้ดีว่ามีสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมาที่เขา สิ่งที่เขากำลังทำอยู่นี้อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ตัวเขาเองยังคิดว่าตัวเองสติฟั่นเฟือนแล้วหรือไรที่เอาชีวิตออกมาเสี่ยง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากพิสูจน์เหตุผลของใครบางคนอีกซักครั้ง...


**********


‘คุณชายฮัวบ้าไปแล้ว!!!?’

เฮยเสียจื่ออยากตะโกนออกมาดังๆ เมื่อเห็นดอกไม้งามเป้าหมายของตนเดินออกมายังลานด้านหน้าตึก ดวงตาคมใต้แว่นสีดำกวาดวูบไปทุกชั้นของตึกสูงในบริเวณใกล้เคียง ยิ่งมืดงูอย่างเขายิ่งเห็นชัด มือปืนโนเนมพวกนั้นพอเห็นเป้าหมายก็รีบร้อนเตรียมเล็งไม่ค่อยระมัดระวังเงาสะท้อนจากกล้องและลำปืน

เขาเปลี่ยนทิศของปากกระบอกไรเฟิลแล้วลั่นไกทันที สลัดปลอกกระสุน กระชากลูกเลื่อนขึ้นกระสุนใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า หนึ่งนัดหมายถึงหนึ่งชีวิต


คนที่ 1..


คนที่ 2...


คนที่ 3...


‘นี่เหยื่อของเขา เขาไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งไปทั้งนั้น’

เบื้องล่างทุกคนยังดูสนุกสนานจากแสงสีและเสียงเพลงไม่มีใครสังเกตถึงสงครามของมือปืนที่เกิดขึ้นด้านบน

เฮยเสียจื่อตัดสินใจยิงโคมไฟที่อยู่ใกล้เหยื่อของเขามากที่สุด จากกล้องเล็งกำลังสูงเขาเห็นคุณชายเก้าเดินเบียดไปกับฝูงชนที่กำลังตกใจเข้าสู่มุมอับสายตา

มือปืนอันดับหนึ่งรู้สึกโล่งอก ละสายตาจากศูนย์กล้อง ชั่วแวบหนึ่งเขาเห็นเงาสะท้อนจากกระจกหน้าต่างของตึกฝั่งตรงข้าม ภาพสะท้อนของตึกที่เขาอยู่ชั้นล่างจากเขาสี่ชั้น เฮยเสียจื่อละจากไรเฟิลสไนเปอร์คู่มือ ก้าวออกมานอกห้องรีบเร่ง เขามีโอกาสเดียว


**********


ความวุ่นวายและเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจเกิดขึ้นแค่เพียงครู่หนึ่ง เซี่ยอวี่ฮัวใช้โอกาสนี้อาศัยผู้คนเป็นโล่กำบังเดินหลบกลับเข้าในตึก เขาเห็นเจ้าหน้าที่รปภ. เข้าไปสำรวจโคมไฟที่แตกก้มๆเงยๆอยู่ครู่หนึ่งก็แยกย้ายกันไป ดูเหมือนพวกนั้นจะไม่พบหัวกระสุนคงเข้าใจว่าโคมไฟเปิดติดต่อกันจนร้อนจัดจึงแตก

เจ้าบ้านสกุลเซี่ยรู้ดีว่ากระสุนนัดนั้นจงใจยิงโคมไฟ ไม่ได้เกิดจากความผิดพลาด

จงใจยิง...เพื่อบอกให้เขาหลบ…

จงใจยิง...เพื่อบอกให้เขารู้ว่าอันตราย…

และมากไปกว่านั้น กระสุนนัดนี้คือจิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายของปริศนาที่คาใจเขาอยู่ว่าทำไมเฮยเสียจื่อจึงรับงานฆ่าเขา

เซี่ยอวี่ฮัวเผลอยิ้มให้กับตัวเองเพราะไม่มีอะไรที่เขาต้องคาใจอีก จากนี้ก็เหลือแค่เรื่องของฉิวเต๋อเข่า

..

..

..

..


วันรุ่งขึ้นผู้นำตระกูลมาเฟียทั้งสามสกุลแอบลอบพบกันอย่างเป็นความลับที่สุดเพื่อหารือเกี่ยวกับการจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นจากกลุ่มมาเฟียข้ามชาติ ตอนที่เห็นอู๋ซันเสิ่งและจางฉี่หลิงเผชิญหน้ากัน เขานึกว่าจะได้เห็นอู๋ซันเสิ่งเอาปืนไล่ยิงกิเลนตรงหน้าเสียอีกค่าที่ลักพาตัวอู๋เสียไป แต่ผิดคาดเถ้าแก่สามกลับสงบกว่าที่เขาคิดไว้ จนอดถามไม่ได้

“เถ้าแก่สามรู้อยู่แล้วหรือว่าอู๋เสียอยู่กับจางฉี่หลิง”

อู๋ซันเสิ่งแค่นเสียงหัวเราะน่าเกลียดใส่เขา

“รู้กับผี ฉันก็เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่วัน คนที่เดาเรื่องได้แต่แรกคือเจ้ารองแต่มันกลับหุบปากเงียบไม่บอกอะไรสักคำ ปล่อยให้ฉันกับลูกน้องวิ่งไปทั่ว ถ้าไม่ติดที่งานใหญ่ต้องมาก่อน ฉันจับเจ้าใบ้จางไปทิ้งอ่าวแน่”

เถ้าแก่สามสบถพึมพำอยู่อีกหลายคำก่อนเริ่มการประชุม ลิสท์รายชื่อพวกที่สนับสนุนฉิวเต๋อเข่ายาวเป็นหางว่าวถูกวางลงบนโต๊ะ พวกเขาสามสกุลตกลงกันแล้วว่าจะจัดการปิดบัญชีหนังหมานี่ให้จบเร็วที่สุด โดยทั้งเขา จางฉี่หลิงและอู๋ซันเสิ่งได้ข่าวตรงกันมาอย่างหนึ่งจากสายของตน นั่นคือศัตรูของพวกเขานัดพบกับตัวการใหญ่ในคืนพรุ่งนี้ที่โกดังริมน้ำแห่งหนึ่ง


..

..

..


ณ โกดังจุดนัดหมาย

งานฉลองเลือดในคืนคริสต์มาสเริ่มต้นขึ้นด้วยเสียงปืนจากฝั่งอู๋ซันเสิ่ง ศัตรูของพวกเขาตื่นตระหนกเหมือนผึ้งแตกรัง พอตั้งสติได้ก็โต้กลับ กลิ่นดินปืนและคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เสียงปืน และเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลปะปนกับเสียงโห่ร้องปลุกใจถูกกลบไว้ด้วยเสียงพลุไฟของงานรื่นเริง

ร่างโปร่งหากแข็งแรงของเจ้าบ้านสกุลเซี่ยพริ้วไหวรวดเร็วอยู่ในกลุ่มคนราวกับชิงอีผู้งดงามกำลังร่ายรำ หลายชีวิตหลุดลอยไปเฝ้ายมบาลด้วยฝีมือของเขา เขาฟาดพลองคู่มือเข้าที่หลังคอของศัตรูคนหนึ่งที่วิ่งเข้าใส่ ได้ยินเสียงกระดูกคอที่หักดังกร๊อบ ก่อนที่เขาจะหมุนตัวซัดร่างไร้ชีวิตร่างนี้เข้ากระแทกเป้าหมายต่อไปที่กำลังยกปืนเล็งมาทางเขา ในชั่วพริบตานั้นคุณชายเซี่ยสละมือข้างหนึ่งจากไม้พลองเปลี่ยนไปเป็นปืนสั้นออโตเมติกสีดำและเป็นฝ่ายส่งกระสุนเข้าแสกหน้าอีกฝ่ายแทน

เลือดสีสดของเหยื่อเคราะห์ร้ายสาดกระเซ็นแต่งแต้มลงบนเสื้อเชิร์ตสีชมพูตัวโปรดราวลวดลายดอกเหมย ดวงตาสีน้ำตาลคมขุ่นมัวไปด้วยแรงอารมณ์กวาดมองหาเหยื่อรายต่อไป

เซี่ยอวี่ฮัวกำลังยิ้ม…

รอยยิ้มงดงามเหมือนดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน

เขากำลังสนุกกับการฆ่า ปลดปล่อยความเครียดและความหงุดหงิดตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา


-TBC อ่านต่อด้านล่างเลยจ้า ยาวปาย ยาวปาย -

[asra]

ดอกไม้กับควันปืน 5


ฉิวเต๋อเข่ามาเฟียข้ามชาติที่ริอาจขยายอิทธิพลเข้ามาในเขตของพวกเขาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้  แม้ว่าจะใช้จังหวะชุลมุนให้ลูกน้องพาตัวเองหลบไปได้ แต่เจ้าแก่หนังเหนียวนั่นก็โดนจางฉี่หลิงจัดการไปค่อนข้างสาหัสประกอบความเสียหายย่อยยับที่ได้รับคงทำให้เข็ดไปอีกนาน

แน่นอนว่าพวกเขาเองก็สงบสุขไปอีกนานเช่นกันจากการกวาดล้างครั้งนี้

เซี่ยอวี่ฮัวสั่งการลูกน้องให้เข้าเคลียร์พื้นที่ซึ่งเป็นไปอย่างรวดเร็วด้วยความร่วมมือของทั้งสามตระกูล เขาเห็นจางฉี่หลิงพูดอยู่กับอู๋ซันเสิ่งครู่ใหญ่เรื่องการส่งอู๋เสียกลับบ้าน ก่อนจะกลับหลังหันเดินไปยังรถที่จอดรออยู่

เจ้าบ้านสกุลเซี่ยนึกเรื่องสำคัญขึ้นได้เรื่องหนึ่ง จึงเรียกกิเลนตัวนั้นไว้

“จางฉี่หลิง”

บอสใหญ่ของกลุ่มมาเฟียกิเลนดำหันกลับมามองเขาตามเสียงเรียก ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ แม้จะเพิ่งผ่านการฆ่าครั้งใหญ่ มีเพียงรอยสักกิเลนที่ยังคงพันไปทั่วร่าง

“งูบ้านั่นอยู่ไหน” เขาถามขึ้น

จางฉี่หลิงมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง จึงเรียกเอากุญแจจากลูกน้องยื่นให้ และสั่งให้ลูกน้องขับนำเขาไปยังเซฟเฮ้าส์ตระกูลจางที่อยู่ห่างไกลตัวเมือง ทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ให้เขาสั้นๆ

“2 นัด แทนนาย”

ด้วยความเร็วของรถยนต์แรงสูงเขาก็มาถึงหน้าบ้านขนาดเล็กหลังหนึ่งตั้งโดดเดี่ยวภายในบ้านมืดมิดไร้ซึ่งแสงไฟ ลูกน้องของจางฉี่หลิงออกจากรถตัวเองมาแจ้งว่าหน้าที่ของตนจบแล้วและแยกตัวกลับไปทันที

เซี่ยอวี่ฮัวตรวจสอบอาวุธของตนอีกครั้ง สั่งให้ลูกน้องของเขารออยู่ด้านนอก ส่วนตัวเขาก้าวเข้าสู่บริเวณบ้านอย่างเงียบเชียบ

ในที่สุดเขาก็เจอคู่อริ...

ร่างสูงแกร่งของเจ้างูนอนหมดสภาพอยู่บนโซฟาตัวยาวตรงหน้าเขา สวมใส่แค่เพียงกางเกงหนังขายาวตัวเดียว ท่อนบนที่เปลือยเปล่าประกอบด้วยลอนกล้ามเนื้อได้รูปไม่มากไม่น้อยเกินไปถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลตามที่ต่างๆ ผมสีดำหยักศกปล่อยยาวระไหล่ แม้แต่ยามนอนก็ยังคงสวมแว่นตาดำ  ส่วนปืนสั้นประจำมือถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะกระจกเตี้ยด้านข้าง

เจ้าบ้านตระกูลเซี่ยยิ้มเย็นกับภาพตรงหน้า เขาจับงูตัวนี้ได้เสียที


*************


เฮียเสียจื่อรู้สึกตัวเมื่อโลหะเย็นเยียบแตะอยู่ที่หน้าผาก ฤทธิ์ยาระงับปวดและแก้อักเสบทำให้ประสาทสัมผัสของเขาช้าลงจนเปิดโอกาสให้คนที่กำลังใช้ปืนจ่อหัวเขาอยู่เข้าถึงตัว  แม้จะไม่ลืมตาเขาก็รู้ว่าคนที่ว่าคือใคร จากกลิ่นหอมที่เขาหลงใหล ถึงวันนี้มันจะปนไปด้วยกลิ่นเลือดและกลิ่นดินปืนก็ตาม

“ทำไมไม่ยิง?”  เขาเอ่ยถามเสียงเบาราบเรียบ

“ทำไมไม่ยิง?” เซี่ยอวี่ฮัวย้อนถามกลับในคำถามเดียวกัน

“.....”

“ตอบฉัน”

“คุณรู้เหตุผลนั้นดีอยู่แล้วคุณชายฮัว”

“ฉันไม่รู้”

“สมองอันปราดเปรื่องของคุณชายมีหรือจะไม่รู้”

“.....”

“.....”

ความเงียบเข้าครอบคลุมทั่วห้องมืดๆ ชั่วขณะ ก่อนประกายไฟจะวาบขึ้นจากปากกระบอกปืน

ปัง!

“สำหรับคำเชิญ” เซี่ยอวี่ฮัวเอ่ยเสียงเย็น

ปัง!

“สำหรับช่อดอกไม้”

ปัง!

“สำหรับโคมไฟ”

ปัง! ปัง!

“สำหรับของขวัญคริสต์มาสที่ฉันไม่ต้องการ”

เสียงปืนดังถี่รัว กลิ่นควันปืนคลุ้งไปทั่วห้อง ข้าวของที่อยู่บนชั้นวางชิดผนังด้านหนึ่งแตกพังยับเยินจากกระสุนที่ถูกยิงออกไป

เจ้าของฉายามือปืนอสรพิษสูดลมหายใจลึก เขารู้ความหมายของกระสุนทั้งห้านัดดี สามนัดแรกคือโอกาสในการสังหารเซี่ยอวี่ฮัวซึ่งเขาไม่ทำ สองนัดหลังหมายถึงเหตุการณ์ที่เขาถูกมือสังหารคนอื่นยิงสวนขณะตามเก็บมันเพื่อไม่ให้มีโอกาสไปลอบสังหารคุณชายได้

ดูเหมือนเจ้ากิเลนใบ้บทจะพูดก็พูดมาก แต่ก็เอาเถิดเขาและดอกไม้แสนงามดอกนี้จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก...

ดวงตาสีแปลกใต้แว่นดำของเฮยเสียจื่อยังคงจับจ้องค้างอยู่ที่ใบหน้าของคุณชายเก้า ความมืดทำให้งูอย่างเขายิ่งเห็นสีหน้าเยือกเย็นของคนที่ยืนค้ำหัวตนอยู่ชัดเจน ดวงตาสีน้ำตาลคมที่เขาหลงใหลกำลังมองเขาตอบเช่นกัน

ปากกระบอกปืนร้อนฉ่าจากการยิงติดต่อกันตอนนี้กดจี้อยู่บนหน้าอกข้างซ้ายที่เปลือยเปล่าของเขา เขารู้ว่ายังเหลือกระสุนอีกหลายนัดในปืนสั้นออโตเมติคที่อีกฝ่ายถืออยู่ การลั่นไกครั้งต่อไปคงหมายถึงชีวิตตน งูร้ายแย้มยิ้มอย่างไม่ยี่หระ คนอย่างเขาไม่มีคำว่ากลัวตาย

ในโลกมืดมีแค่สองทางเลือก

ไม่เป็นผู้ล่าก็เหยื่อ...

ไม่คนเป็นก็คนตาย...

...ก็เท่านั้น

..
..
..
ปัง!

และแล้วเสียงปืนครั้งที่ห้าก็ดังขึ้นทำลายความเงียบงัน
..

..

..

..

..



“คุณชาย…” มือปืนอสรพิษครางเรียกอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ

“นัดนี้นายติดหนี้ชีวิตฉัน และนายต้องใช้หนี้”  

“ผมจะเอาอะไรที่ไหนมาใช้หนี้คุณชาย”

“ฉันจะจ้างนายฆ่าคนๆ หนึ่ง”

“ใครล่ะครับ?  ...ฉิวเต๋อเข่า?”

“ไม่ใช่” คุณชายเก้าตอบห้วนๆ ก่อนจะพูดต่อ “ฉันต้องการให้นายฆ่าเซี่ยอวี่ฮัว หรือที่มีชื่อจริงว่า เซี่ยอวี่เฉิน”

“คุณชายไม่สบายหรือเปล่าถึงจ้างให้ผมฆ่าตัวเอง” เขาทำท่าจะลุกขึ้นมาดูอีกฝ่าย แต่ก็ถูกกดไว้ด้วยกระบอกปืน

“ฉันพูดจริง”

“คุณชายก็รู้ว่าผมไม่มีวันฆ่าคุณชาย…. โอ้ยย”

เฮยเสียจื่อร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดแบบไม่ทันตั้งตัว เพราะมือเรียวหากแข็งแรงฟาดผัวะเข้าให้ที่แผลบนไหล่ของเขา

“เจ้างูโง่ เพราะรู้ว่านายเป็นยังไงฉันถึงจ้าง และนายไม่มีสิทธิปฏิ.....เฮ้ย!!!”

แค่ชั่วพริบตาที่เซี่ยอวี่ฮัวลดการ์ดตัวเองลง งูโง่ตัวนั้นก็กระชากตัวเขาพลิกลงใต้ร่างของมันและปลดอาวุธในมือของเขาโยนออกไปไกล รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเจ้านั่น ช่างน่าหมั่นไส้จนเขาอยากจะเปลี่ยนใจยิงมันทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด

“แน่ใจแล้วนะครับคุณชาย” น้ำเสียงทุ้มซ่อนความยินดีไม่มิดถามย้ำ

“หรือฉันควรเปลี่ยนใจยิงนายทิ้งตรงนี้” คุณชายเก้าย้อน ถึงปืนของเขาจะถูกโยนออกไปแล้วและแขนข้างหนึ่งก็โดนกดแนบติดกับพนักพิงจนขยับไม่ได้ แต่แขนอีกข้างของเขายังเป็นอิสระและไม่ได้เลอะเลือนจนลืมว่าปืนบนโต๊ะกระจกข้างโซฟาของเจ้างูยังอยู่ ซึ่งเจ้าของมันก็ทันความคิดของเขา เขาทั้งคู่วาดมือออกไปยังปืนกระบอกนั้นพร้อมกัน

มือของเขาจับปืน…

มือของเฮยเสียจื่อจับแน่นอยู่บนมือของเขา…

ผู้ชายสองคนค้างอยู่ในท่าอันแปลกประหลาดล่อแหลมอยู่ครู่หนึ่ง จ้องตากันโดยมีเพียงเลนส์สีดำขวางกั้น แล้วใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกซ่อนไว้ใต้แว่นอันใหญ่ก็ค่อยๆ ก้มลงมาชิด กระซิบเบาที่ข้างใบหูของอีกฝ่าย

“คุณชายรู้หรือเปล่าว่าผมทำงานยังไง”

“เพราะฉันรู้...”

เสียงเบาของเซี่ยอวี่ฮัวกระซิบตอบกลับเช่นกัน นอกจากค่าตัวที่แพงมหาโหดแล้วเขารู้ว่าการจ้างมือปืนอสรพิษมีกฎเกณฑ์หลายอย่าง

“........ ข้อแรก ผู้ว่าจ้างไม่มีสิทธิกำหนดเวลาตายของเหยื่อ

ข้อสอง ถ้านายตอบตกลงแล้ว ผู้ว่าจ้างไม่มีสิทธิยกเลิก อำนาจในการตัดสินใจว่าจะฆ่าหรือไม่ฆ่าอยู่ในมือของนาย

ข้อสาม ตราบใดที่ยังไม่มีการยกเลิกสัญญา เป้าหมายเป็นของนายเท่านั้น ผู้ว่าจ้างไม่มีสิทธิจ้างคนอื่นให้มาฆ่าเป้าหมายเดียวกัน

ข้อสี่ ถ้าเกิดการจ้างซ้อน คนที่จะตายเสียเองคือผู้ว่าจ้าง

ข้อห้า ข้อนี้มิใช่กฎเกณฑ์แต่เป็นนิสัย เป็นที่รู้กันในโลกมืดว่านายหวงเหยื่อ คนที่คิดแย่งเหยื่อจากคมเขี้ยวของนายล้วนพบจุดจบ เพราะฉะนั้นถ้าเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง

ข้อสุดท้าย… ข้อนี้เป็นเงื่อนไขพิเศษที่ฉันเองก็เพิ่งรู้ได้ไม่นาน และนายก็บอกเองอยู่กับปากเมื่อครู่ นั่นคือนายไม่มีวันฆ่าฉันได้ และฉันก็ไม่ได้ปัญญาอ่อนจนจ้างมือสังหารคนอื่นมาเพิ่มเพื่อฆ่าตัวเอง นอกเสียจากว่าฉันอยากให้มันตาย”

“คุณชายเป็นคนฉลาด….”

มือปืนอสรพิษกระซิบเอ่ยชม พลางแนบจุมพิตแผ่วเบาที่ข้างแก้มเนียนของคนฉลาดลึก จมูกโด่งได้รูปไซร้ที่ซอกคอขาว ลิ้นร้อนและริมฝีปากแตะเม้มที่ใบหูที่เริ่มแดงระเรื่อ มืออีกข้างที่กดไหล่ร่างที่อยู่ด้านล่างตนเริ่มซุกซน สอดเข้าไปใต้เชิร์ตสีชมพูยับย่นจากการต่อสู้ มือกร้านจากการจับปืนและอาวุธมากมายมาตลอดชีวิตสัมผัสไปตามเรือนร่างขาวเนียน ข้อนิ้วแข็งลากไปตามแนวกล้ามเนื้อสวยของอีกฝ่าย ไล้วนเวียนที่ยอดสีชมพูไม่ต่างกับสีเสื้อ รับรู้ถึงอาการสะดุ้งเกร็งของดอกไม้งามตรงหน้า

“เฮยเสียจื่อ… ฉันเจ็บแขน...” เสียงหวานพร่าอุทธรณ์ขัดจังหวะ  มือข้างที่ยังคงกำปืนและถูกจับยึดไว้แน่นของคุณชายเก้าฝืนขยับไหว คนที่กำลังวุ่นอยู่กับกิจกรรมตรงหน้าชะงักนิดหนึ่ง

“คุณชายก็ปล่อยปืนก่อนสิครับ”

ริมฝีปากบางของชายแว่นดำเหยียดยิ้มเมื่อมือข้างนั้นของอีกฝ่ายยอมปล่อยปืนโดยดี นิ้วยาวสอดประสานกับมือขาวปัดปืนกระบอกนั้นไปไกลเกินระยะเอื้อมถึง ก่อนจะจับมือนวลขึ้นมาจูบอย่างทนุถนอม

เซี่ยอวี่ฮัวรอจนมือข้างนั้นของตนเป็นอิสระ เขาไล้มือเรียวของตนไปตามข้างแก้มของชายที่คร่อมอยู่ด้านบน สัมผัสปลายนิ้วระเรื่อยมาตามลำคอผ่านแนวกระดูกไหปลาร้าไปยังบ่ากว้างที่พันไว้ด้วยผ้าพันแผล เลือดสีสดไหลซึมจากการถูกเขาฟาดไปเมื่อครู่

เขาคลี่ยิ้มหวานให้กับงูตัวโต และออกแรงบีบไหล่ข้างที่มีแผลนั้นเต็มแรงจนอีกฝ่ายสะดุ้งสุดตัวด้วยความเจ็บปวดแบบไม่ทันตั้งตัว

“โอ้ยยย!!! คุณชาย”

ในจังหวะนั้นคุณชายเก้าพลิกตัวกลับมาคร่อมอีกฝ่ายไว้แทน มือเรียวยังคงกดไว้ที่แผลของมือปืนอสรพิษ

“พรุนไปทั้งตัวแล้วยังจะหื่นอีก ขืนนายยังฝืนออกแรงแล้วแผลปริเลือดไหลหมดตัวตาย ใครจะใช้หนี้ให้ฉัน”  

“ไม่ยักรู้ว่าคุณชายเซี่ยผู้ร่ำรวยมหาศาลจะขี้งก” เฮยเสียจื่อต่อว่าปนเสียงหัวเราะ

“ไม่รู้ก็รู้ไว้” เซี่ยอวี่ฮัวตอบพลางลุกออกจากตัวงูร้าย “ลุกสิ! จะนอนอยู่อย่างนั้นอีกนานไหม”

คิ้วเข้มของมือปืนคู่อริเลิกขึ้นนิดหนึ่ง “จะให้คนเจ็บอย่างผมไปไหนล่ะครับ”

“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่  ฉันไม่ชอบให้คนของฉันอยู่ในบ้านคนอื่นโดยเฉพาะบ้านของสกุลจาง”

เฮยเสียจื่อแอบลอบยิ้มในความมืดเมื่อได้ยินคำว่า ‘คนของฉัน’ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยั่วอีกฝ่าย

“เหมือนกับที่นายน้อยอู๋ไปอยู่บ้านจางน่ะรึครับ”

คุณชายเก้าชะงักไปนิดหนึ่งก่อนตอบกลับเบาขณะเดินไปเก็บปืนของตน

“อู๋เสีย.. ไม่ใช่คนของฉัน…” มือเรียวของเซี่ยอวี่ฮัวตรวจสอบและขึ้นลำกล้องปืนที่อยู่ในมือก่อนหันกลับหลังหันยกปืนเล็งไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงโซฟา “แต่สำหรับนาย... ฉันจ้างนายแล้วนายก็ต้องเป็นคนของฉัน… “

“นายเป็นของฉันหรือเปล่าเฮยเสียจื่อ?....” เจ้าบ้านสกุลเซี่ยถามย้ำ

เฮยเสียจื่อเหน็บปืนของตัวเองไว้ที่เอว ก้าวผ่านโซฟาตัวยาวเข้ามาประชิดร่างโปร่งที่กำลังถือปืนเล็งมาทางเขา มือปืนหนุ่มดันแว่นสีดำขึ้นไปคาดไว้บนศีรษะ ดวงตาสีแปลกมองสบดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยอีกครั้งในความมืดโดยไม่มีอะไรขวางกั้น มือแกร่งจับปืนที่เล็งหัวใจตัวเองอยู่

“ถ้าบอกว่าผมเป็นของคุณ คุณชายจะเชื่อไหม?”

“การกระทำของนายจะเป็นตัวพิสูจน์...”

“เหตุผลที่ผมไม่ยิงคุณชายยังไม่พอหรือครับ?”

“ฉันบอกแล้วไง… ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงไม่ยิงฉัน”

“อยากรู้ไหมล่ะครับ?”

“นั่นก็เป็นอีกเรื่องที่นายต้องทำให้ฉันเห็น เพราะฉันไม่ต้องการฟังแค่ลมปากเลื่อนลอย”

ริมฝีปากบางสีอ่อนของเซี่ยอวี่ฮัวหยักยิ้มเจ้าเล่ห์


อดีตมือปืนคู่อริหัวเราะร่วนอารมณ์ดี

“ตอบแบบนี้ก็สมเป็นคุณดี”

ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างรู้เท่าทันอีกฝ่าย และไม่กี่นาทีหลังจากนั้นทั้งสองคนก็อยู่ในรถมุ่งหน้ากลับเข้าสู่ตัวเมืองปักกิ่ง


**********


เสียงกวนประสาทของเฮยเสียจื่อเงียบไปพักหนึ่งแล้ว ฤทธิ์ยาที่เจ้าตัวเพิ่งกินเข้าไปบวกกับแผลที่กำลังอักเสบทำให้มือปืนอสรพิษสงบไป ผ้าพันแผลที่ไหล่ของร่างสูงชุ่มไปด้วยเลือดที่ยังซึมออกมาเพราะฝีมือของคุณชายเก้า

ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยมองพิจารณาเจ้างูบ้าที่ทำให้ปวดหัวมาเกือบเดือน

มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขามองหาแต่งูตัวนี้…

เซี่ยอวี่ฮัวยอมรับว่างูบ้าตัวนี้ทำสำเร็จในการเรียกร้องความสนใจจากเขา  ทำให้เขาเฝ้าแต่คิดถึงเรื่องของมัน

แต่สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดของเรื่องนี้ไม่ใช่การกระทำของเฮยเสียจื่อ

เป็นการกระทำของตัวเขาเองต่างหาก…

การกระทำของเจ้าบ้านสกุลเซี่ยอย่างเขา ที่ยอมรับเรื่องราวนี้ ยอมรับเหตุผลของทุกการกระทำของงูตัวนี้ อย่างเต็มใจ เข้าใจ และท้ายที่สุดคือ…

พึงพอใจ...

บางทีอาจจะเพราะเขาเป็นดอกไม้อย่างที่หลายคนเปรียบเปรย

เพียงแต่ต้นไม้ดอกไม้อื่นต้องใช้น้ำ ออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซด์เพื่อหายใจและสังเคราะห์แสง

ส่วนดอกไม้พิษอย่างเขาเป็นดอกไม้ที่มีชีวิตอยู่ได้ด้วยเลือด….

และ....


ควันปืน...



-END-


---------------------
คุณพระ!!  จบแบ๊วว!! ดีใจมากน้ำตาไหลพราก \(ToT)/
ขอบคุณทุกการติดตามและทุกคอมเมนต์มากมายค่ะ

ปล. จากตอน 3 มีคนเดาถูกด้วยว่านายน้อยเดินตามผู้ชายไปจริงๆ ค่ะ 55+
นายน้อยใจง่าย (โอ้ย นายน้อยอย่าตีเค้า >w<)

[fay_13]

เย้~! คนแรกกกๆๆ

โอ๊ยยยย หวานมุ้งมิ้งจริงๆ อ่านแล้วฟินไปสามโลก ขอบคุณสำหรับฟิคสนุกๆ ค่ะ / คำนับงามๆ

คู่นี้มันต้องแบบนี้แหละ กินกันไม่ลงถ้าไม่มีใครคนนึงยอมลงให้กันก่อน ฮือออ ฮัวเฮยคือดีงามมมมมมม / ด้วงฟิน

แต่ขำตอนทิ้งท้ายมากค่ะ สรุปนายน้อยเดินตามกิเลนไปง่ายๆ จริงๆ ด้วย!! ก๊ากกกกกกกกกกกกก / แงงง นายน้อยอย่าตีเก๊าาาาา

[karnalone]

//คารวะคนเขียนสามจอก

ท่านเขียนได้สุดยอดมากค่ะ เท่ทุกคนเลย โคตรเท่ (เว้นนายน้อยไว้คน รายนั้นมุ้งมิ้ง ๕๕๕๕๕) 
ก่อนอื่น...คุณชายขราาาาาาาาาาาา อยากถลาเข้าไปซบแทบเท้าเหลือเกิน คุณชายเท่มาก มากๆ มากๆๆ สวยมาก งามมาก ฮรือออออ บ่าวมิอาจคำเปรียบ ยิ่งมโนภาพคุณชายตอนร่ายรำระบำโลหิตนั่น บ่าวอยากจิหมอบกราบลงแทบเท้าเหลือเกิน 
เฮยเสียจื่ออออออ  นายมันจะโรแมนติกเกินไปแล้ว  ตอนแรกอ่านไปชักงงค่ะ ที่จางฉี่หลิงบอกว่างูไม่มีทางฆ่าคุณชาย ..ฆ่าไม่ได้แล้วจะรับงานนี้ทำไมฟะ พออ่านๆ ไป ไอ้หมอนี่มันทุ่มเทมากจริงๆ พอมาตอนคุณชายจ้างแว่นฆ่าตัวเอง ตรงนี้ก็ตะหงิดอีกรอบค่ะ ๕๕๕๕ จะจ้างฆ่าตัวเองทำไม พอดูเงื่อนไข...หมายความว่านอกจากแว่นแล้วคนอื่นที่จะฆ่าเซี่ยอวี่ฮัวไม่มีสิทธิ์สินะ แถมไอ้คนฆ่าได้มันไม่มีทางทำอยู่แล้ว เท่ากับคุณชายได้มือดีมาคุ้มให้แลกกับหัวใจสินะ  
ชอบค่ะ เรื่องนี้ มันก๊าวมาก ฟีลมาเฟียมาเต็มมาก ชอบบบบบบบ ฮรืออออออ
อารองคะ จริงๆ แล้ว บ้านสกุลอู๋รับจางฉี่หลิงเป็นเขยเต็มตัวแล้วใช่มั้ยคะ ๕๕๕๕๕๕ เลยไม่รีบร้อนเอากลับแถมวางใจให้ดูแลอีก อาสามนี่ไม่ว่ายังไงก็เท่เหมือนเดิม ชวนกรี๊ดเหมือนเดิม มาดนี้ของอาสาม (ปกติก็เป็นมาเฟียอยู่นี่หว่า) ให้มาก เข้ามาก ใช่มาก คือบอร์นทูบี ๕๕๕๕๕๕๕ โอ๊ย ฟิคเรื่องนี้มันก๊าวใจดีแท้  ขอบคุณที่เขียนออกมานะคะ ฮรือออออ

[sha]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยย โอ้ยยยยยยย /meตบโต๊ะะรัววว ๆๆๆ ชอบเหตุผลในการรับงานของเฮยมาก มากมาก คิดดูสิ จะมีการรับจ้างฆ่าคน แล้วคนที่จะโดนฆ่านั้นถูกดูแลอย่างดีที่สุด แต่เจ้าตัวดันไม่รู้ แล้วอิตานักฆ่าก็ไม่มีทางฆ่าด้วย มันแบบ (กุมอก) เฮยน่ารักเกินไปแล้ว น่ารักมากกกกเงื่อนไขแบบนี้มันยิ่งกว่าการสารภาพรักซะอีก ก็เหมาะกับคนแบบนี้ดีนะ แถมคุณชายก็ดูจะพอใจมาก ๆ เลยด้วย

คิดดูสิ ขนาดคุณชายรู้เหตุผลแล้วยังยอมเลยอะ แล้วเราล่ะ เราที่อ่านล่ะ เราล่ะ !! แงงงง แล้วทำมาเป็นยิงปงยิงปืน ไปหาในเวลาที่อีกฝ่ายอ่อนแรง แต่สุดท้ายก็เอาเขามาเป็นคนของตัวเอง นิสัยแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันเล่า ฮรืออ ไอเหตุผลและการกระทำของคู่นี้มันเป็นอัลไลกันไปหมด น่ารักฉิบหายเลยว้อยยยยยย !! ทำดีค่ะ ทำดี

อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ ๕๕
ไม่ได้มีฟีลในการอ่านฟิคแบบนี้มานานแล้ว มันก็น้อยนะที่จะอ่านอะไรสักอย่างแล้วเราจะอินไปกับมัน ๕๕ แต่คุณสามารถทำได้ค่ะ แปะ ๆ (เสียงปรบมือ) เอ๊ะ หรือเพราะมันเป็นคุณชายกับเฮย มันเลยออกมาเป็นแบบนี้นะ ๕๕ (แซวเล่นนะคะ) สุดท้ายแล้ว ช่วยบอกให้เราสบายใจหน่อยได้ไหมคะ ว่าแพร์ริ่งเรื่องนี้คือฮัวเฮย ไม่งั้นมันไม่ได้ มันจะทรมาน ใจมันจะสั่น มันจะนอนไม่หลับ ๕๕

[asra]

ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคะ ดีใจที่ทุกท่านชอบค่ะ แบบว่าปลิ้มปริ่ม >w<

/โค้ง

เรื่องการรับจ้างฆ่าคุณชาย มันคือการปกป้องในสไตล์แว่นค่ะ คือเรารู้สึกว่าคู่นี้เหมือนกันตรงชอบทำอะไรปากอย่างใจอย่าง ถึงเขียนออกมาแบบนี้ 555+

สุดท้ายแล้ว ช่วยบอกให้เราสบายใจหน่อยได้ไหมคะ ว่าแพร์ริ่งเรื่องนี้คือฮัวเฮย ไม่งั้นมันไม่ได้ มันจะทรมาน ใจมันจะสั่น มันจะนอนไม่หลับ ๕๕

ส่วนคำถามนี้ สารภาพว่าเขียนมาจนจบก็คิดไม่ตกค่ะว่าใครจะบนใครจะล่าง ใครจะเมะใครจะเคะ

ตอนเขียนแก้บ่อยมาก เพราะเรื่องแพร์ริ่งนี่แหล่ะค่ะว่าจะบิดเรื่องไปทางไหนดี รักพี่เสียดายน้อง

พอคุยกับเพื่อน คุณเพื่อนดันแนะนำว่า "ก็สลับๆกันไปสิแก ผลัดกัน" (กรี๊ดดดม่าาาายยยยยย ถึงช้านจะได้ทั้งสองแบบ แต่ขอแบบละเรื่องได้ม้าาย)

สุดท้ายมันเลยออกมากลางๆ เป็นตำนัวแบบนี้ เอาเป็นว่า ชอบแบบไหน จิ้นแบบนั้นได้เลยค่ะ >///<

[sha]

แอร๊ยยย ใจดีจังเลย มาตอบคำถามด้วย (ดิ้น) จริง ๆ ตอนอ่านมันก็พะว้าพะวังค่ะ บางฉากมันก็เหมือนอีกฝ่ายจะรุก แต่พอตัดมาอีกฉาก เห้ยยย นี่มันรับชัด ๆ (ตบเข่า) ๕๕ มันแบบ ฟีลนี้มาก รักพี่เสียดายน้องจริง ๆ แหละ ๕๕

ว่าแล้วก็ขอบคุณอีกรอบนะคะ ที่แต่งอะไรสนุก ๆ แบบนี้มาให้อ่าน นี่ติดตามผลงานแน่นอนค่ะ ๕๕

[Starsong]

เพิ่งได้อ่าน!!! ชอบฟิคนี้จังค่าาา >v<

สนุก+ตื่นเต้นเร้าใจมากๆเลย ทุกคนเท่กันสุดๆ (ขอยกนายน้อยไว้คน รายนั้นยังคงเทียนเจินได้คงเส้นคงวามาก //แต่ก็น่ารักกก ^////^)

กฏการทำงานนายแว่นแจ่มมาก รับงานแล้วก็คุ้มครอบคุณชายเก้าตลอดไปเลยนะ //โบกป้ายเชียร์ ฮ่าาา XD

ปล. ฉากบู้เสี่ยวฮัวเท่มาก *0* จนแอบอยากเห็นฉากบู้พ่อกิเลนด้วยอีกคน เสียดายนิดๆที่มีบทน้อยจัง (เวลาเวลาไปดูแลนายน้อยอยู่สินะคะ )

[ผ้าแพรผืนใหญ่ๆ]

กรี๊ดดดดดดดดดดด จบสวยมาก มากถึงมากที่สุด
การจะเขียนเรื่องๆหนึ่งเนี่ยอาจขึ้นต้นให้น่าติดตาม ดำเนินเรื่องให้ระทึกกลมกล่อม แต่ตอนจบจะทำยังไงให้ออกมาลงตัวนี่เป็นส่วนที่ยากที่สุดเลยค่ะ
              แต่ฟิคนี้สามารถทำให้ ตอนจบ เด่น และเป็นจุดที่สวยงามที่สุดในเรื่องได้ 




อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก มันดีอ่ะ! มันดี! มันเลอค่า! 

ระหว่างตามคือหลุดกรี๊ดหลายรอบมาก แต่พอเฉลยถึงชื่อฟิคกับความดอกไม้ราชินีของคุณชายฮัวนี่แทบจะหงายหลังนอนตาย 

จากประสบการณ์การขุดคุ้ยหาฟิคไทย ยุ่น usa(สมัยติ่งhpssกับมาร์เวล)นี่แทบจะเป็นฟิคที่จบได้อิมแพคงดงามที่สุด =..=//เอาซะเว่อร์555 แต่หมายความตามนั้นจริงๆ

อวยแล้วอีกเพราะฮัวเฮยแต่ใจเราเองเอียงไปเฮยฮัวนั้นดีงามมมม  ดอกไม้พิษที่หล่อเลี้ยงด้วยเลือดและควันปืน คงคอนเซปต์smและราชินีถึงหยดสุดท้ายจริงๆ ฮือออออ ร่ำไห้ เซฟไว้เป็นฟิคในดวงใจที่เจอในบอร์ดด้วงนี่เรียบร้อยค่ะ ภาษาก็สวยจริงๆ สวยได้อีก งามได้อีก กลัวด้วงตายไม่สนิทรึไงคะ ฟหกหกดเดกฟหฟดกเ

[dojiejode]

โอ๊ยยยยยยยยยยยย คือดีงามมากกกกกกกกกกกกกก สองคนนี้กินกันไม่ลงจริงๆๆ คนนึงชอบรุก อีกคนไม่ชอบรับ มันต้องแบบนี้เลยขร่าบบบบบบบบบ

อะไรกันเนี่ยยย แป๊ปนึงก็พลอกสลับตำแหน่ง ชอบบบบ55555555555
เอาตรงคือชอบที่ทันเกมกัน ดูโกงคู่55555555555

แต่รู้สึกก๊าวตอนแว่นถามคุณชายถึงนายน้อยละคุณชายก็พูดออกมาเองว่านายน้อยไม่ใช่คนของตัวเอง มันแบบบบบอื้อหือออมอมองกงแงมสแสกกงงะยยพยแดยมากกกกกกกกกกห ละมีหวงของด้วยนะ
พอเป็นคนของตัวเองนี่ต้องรีบเรียกกลับถิ่นเลย ไม่รู้กลับไปถึงละจำทำอะไรกันก่อนน ฮาาาาา!5555555

ชอบเรื่องนี้ที่ไม่มีรูปแบบตายตัว ใครรุกใครก็ได้ ซึ่งเราได้หม๊ดดดดดดดด ฮัวเฮย หรือเฮยฮัว แต่ก็ไม่ควรมาพร้อมในเรื่องเดียวกันนะ5555555
ดีงามมากจริงๆเรื่องนี้ ถ้ามีโอกาสก็อยากให้แต่งฟิคดีๆแบบนี้ออกมาอีกนะคะ ขอบคุณสำหรับฟิคมากเลยค่าาาาาาา


ปูลู นายน้อยตามเค้าไปเองจริงด้วย ทำเอาคนเค้าวิ่งวุ่นกันหมด=_=