[SF] And we met.. [พานสาม]

by **Naitear** Fri 31 Oct 2014, 12:29

Title : And we met..
Fandom : Daomubiji, บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing : พานจื่อ x อู๋ซันเสิ่ง [พานสาม]
Rate : PG

***เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก่อนเนื้อเรื่องหลักนะคะ ย้อนกลับไปตอนช่วงที่อาสามกับพานจื่ออายุประมาณยี่สิบกว่าๆค่ะ ช่วงนั้นอาสามเพิ่งจะเริ่มมีอิทธิพลในหังโจวบ้าง ส่วนพานจื่อเป็นแค่นักเลงหัวไม้ธรรมดาค่ะ***

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

“พานจื่อเป็นสุนัขดุตัวหนึ่ง สุนัขดุที่มีเพียงพี่สามเท่านั้นที่ล่ามอยู่ พี่สามไม่น่ากลัว แต่พี่สามมีลูกสมุนเป็นบ้าอยู่คนหนึ่ง เขาไม่รักตัว ไม่กลัวตาย เชื่อฟังพี่สามเพียงคนเดียว ดังนั้นจึงห้ามผิดใจกับพี่สาม”

------------------------------------- อู๋เสีย, บันทึกจอมโจรแห่งสุสานเล่ม 8

“เฮ้ย!! แม่งหายไปไหนแล้ววะ!!? หามันให้เจอ!!”

แว่วเสียงคำสั่งเฉียบขาดมาจากอีกด้านหนึ่งของตรอก ตามมาด้วยเสียงตอบรับเป็นเสียงฝีเท้าจำนวนมากวิ่งไล่ตามหา “เขา” ไปทั่วทุกซอกทุกมุม พานจื่อกัดฟันแน่น หลบเข้าไปในส่วนลึกของตรอกลับที่เขาอยู่อย่างทุลักทุเล อาศัยเอาถังขยะมาปกปิดตัวไว้ด้านหน้า ขณะที่คิดในใจอย่างเคืองแค้น โธ่เว้ย!! หากเขารู้ว่าไอ้พวกนี้แม่งตามตื้อไม่เลิกอย่างนี้ เขาหนีขึ้นเครื่องไปนอกเมืองนี่อย่างที่คิดไว้แต่แรกก็ดีหรอก!!

เจ้าคนพวกนี้เป็นเจ้ามาเฟียใหญ่แห่งหนึ่งของหังโจว เขาไปมีเรื่องกับมันในคราวที่ไปก๊งเหล้ากับคนรู้จักคนหนึ่งในร้านอาหารข้างทาง ทีแรกเริ่มก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องกับไอ้เศษเดนพวกนี้หรอก จนกระทั่งมันมาขูดรีดเอาเงินจากพวกเขา

พอไอ้มาเฟียเวรนั่นอ้าปาก เขาก็ซัดพวกมันไปจนหมอบ แค่ลูกกระจ๊อกไม่กี่คนน่ะไม่ครณามือเขาหรอก ปัญหาคือวันต่อๆมาดันมีไอ้พวกที่มาทวงความแค้นจากไอ้พวกเก่าน่ะสิ แล้วก็แม่งไม่จบไม่สิ้นซักที จนวันนี้ขณะที่เขาเดินออกมาจากบ้าน พวกมันก็อาศัยทีเผลอเข้าฟันที่กลางลำตัวเป็นแผลใหญ่ ไส้แทบทะลักออกมาทีเดียว พานจื่อกระอักเลือด อาศัยปืนที่พกมาฆ่าพวกมันทิ้งทั้งหมด แต่ดูท่าว่าคราวนี้พวกมันมาเป็นฝูงใหญ่ ไล่ตามเขามาจนเขาต้องมาหลบอยู่ในตรอกลับที่บังเอิญเจอตรอกนี้

พานจื่อคลำแผลที่ท้อง รู้สึกตัวชาไปหมดจากอาการขาดเลือด ถ้าหากพวกนั้นหาเขาเจอ เขาในสภาพนี้คงสู้ไอ้พวกสวะหมาหมู่นั่นไม่ได้ อาจจะต้องยอมลั่นไกใส่ปากตัวเองตาย แต่ถ้าหากเจ้าพวกห่านั่นยังตามหาเขาไม่เจอจนหมดวันนี้แล้วล่ะก็ เขาก็คงไม่รอดจากอาการขาดเลือดแล้วเหมือนกัน

เอาวะ ถือซะว่าได้ตายอย่างสมใจซักที

สายฝนเริ่มตกลงมาปรอยๆก่อนท้องฟ้าจะส่งเสียงดังครืน เมฆดำที่เห็นมาแต่เมื่อเช้าตั้งเค้า แล้วฝนก็เริ่มตกลงมากระหน่ำ พานจื่อขยับตัวก่อนจะสบถออกมาเมื่อในตรอกลับนี้ไร้ซึ่งที่หลบ ตอนนี้น้ำฝนไหลเข้าไปแทรกซึมในแผลที่ท้องเขาจนแสบไปหมด นายทหารเก่าแค่นหัวเราะ ..อะไรกันวะ จะตายทั้งทีแม่งให้กูตายอย่างอภิรมย์หน่อยไม่ได้รึไง…

“โฮ่ ก็นึกว่าหมาจากที่ไหน ที่แท้ก็คนนี่เอง”

พานจื่อชะงัก จากท่าทีเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นระแวดระวังภัยทันที เมื่อหันไปทางต้นเสียงก็พบว่าเป็นชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบปลายๆ น่าจะห่างจากเขาซักหลายปีอยู่ นั่งยองๆอยู่บนกำแพงระหว่างตรอกลับนั่น จ้องมาทางเขาอย่างใคร่รู้

สัญชาตญาณของเขาบ่งบอกว่าชายคนนี้ไม่ธรรมดา พานจื่อขยับตัว กระชับมือที่ถือปืนค้างไว้อยู่ ปืนนี้เหลือกระสุนเพียงแค่สองนัด นัดหนึ่งสำหรับสถานการณ์คับขัน อีกนัดหนึ่งเป็นกระสุนเกียรติยศสำหรับตัวเอง

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรออกมา ก็พลันมีเสียงฝีเท้าเป็นขบวนดังมาจากด้านนอกของตรอก เขาได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของไอ้พวกสารเลวนั่นอยู่ใกล้ๆ สื่อประมาณว่าตรงนี้แม่งมีตรอกลับอีกตรอกหนึ่ง จะเข้ามาดูว่าไอ้ลูกหมาพานจื่อมันอยู่ในนี้ไหม

“บัดซบ!!” พานจื่อสบถออกมา ในใจคิดว่าตายเป็นตายแล้วงานนี้

แต่ที่คาดไม่ถึงคือ ขณะเขายังไม่ทันได้ทำอะไร ชายหนุ่มคนนั้นก็กระโดดลงมาจากกำแพง เดินออกไปจากตรอกอย่างเรียบง่าย ก่อนจะกล่าวกับมาเฟียพวกนั้นด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจจนเขาไม่เชื่อหู

“เข้ามายุ่มย่ามในถิ่นของอู๋ซันเสิ่ง พวกแกคงจะไม่อยากตายดีแล้วใช่ไหม?”

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอุทานอีกหลายเสียง “หา ?” “อู๋ซันเสิ่งคนนั้นน่ะนะ?” “จอมอิทธิพลแห่งหังโจว!!?” และคำสบถอย่างไม่เชื่อหูดังมาอีกหลายระลอก หลังจากเสียงพึมพำครืนใหญ่ ก็มีเสียงหนึ่ง(ที่ดูท่าว่าจะเป็นตัวหัวหน้า) กล่าวออกมาด้วยท่าทีข่มขู่

“พวกข้าแค่ต้องการตัวไอ้บัดซบนั่น มันมาทำร้ายลูกน้องข้าก่อน!!”

เมื่อฟังจบพานจื่อก็สบถพรืดออกมา ไอ้ระยำ ใครกันแน่วะที่บัดซบ มึงนั่นแหละที่มาทำกูก่อน!!

นายทหารเก่าขบฟันแน่น พยายามสงบสติอารมณ์พลางคาดการณ์เหตุการณ์ต่อไป เขารู้จักอู๋ซันเสิ่งดี เพียงแต่ไม่เคยเห็นหน้า เห็นว่าเป็นคนคนหนึ่งที่มีอิทธิพลขึ้นมาอย่างรวดเร็วในช่วงนี้เพราะงานจากการขุดสุสาน และเท่าที่ดูแล้ว เหมือนว่าที่นี่เป็นถิ่นของเขา ย่อมต้องมีลูกน้องซุ่มอยู่มาก หากอู๋ซันเสิ่ง(ที่เขาเดาว่าน่าจะเป็นชายคนนั้นนี่แหละ)ขยับตัวเมื่อไหร่แล้ว พวกลูกน้องน่าจะกรูกันออกมาทันที

ในสถานการณ์ที่ได้เปรียบเต็มประตู พานจื่อนึกอยากรู้นักว่า “จอมอิทธิพลแห่งหังโจว” ที่ว่าคนนั้นจะทำตัวเช่นไร

พานจื่อขยับตัว เหลือบมองออกไปผ่านช่องข้างๆถังขยะ เห็นท่าทีของชายหนุ่มคนนั้นสงบนิ่ง มือสองข้างล้วงกระเป๋าดูสบายๆ และในปากก็คาบบุหรี่ไว้ม้วนหนึ่ง ไม่นาน อู๋ซันเสิ่งก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“จะออกไปดีๆหรือจะให้ฉันเริ่มก่อน”

เป็นถ้อยคำที่สื่อถึงอำนาจที่น่าเกรงขามทั้งหมดออกมาในประโยคเดียว

ตัวหัวหน้าพวกมาเฟียเริ่มหน้าซีด ตัวสั่นเทา ไม่นานก็ส่งสัญญาณมือสั่นๆให้พวกลูกน้องพากันกลับไป พานจื่อลอบถอนหายใจโล่งอก ดูท่าว่าเขาจะรอดแล้ว

ไม่นานนักไอ้พวกเวรนั่นก็วิ่งหนีออกไปจนหมด แว่วเสียงฝีเท้าย่ำน้ำเฉอะแฉะวิ่งกันไปคนละทิศคนละทาง อู๋ซันเสิ่งเดินกลับเข้ามาในตรอกด้วยท่าทีสบายๆอย่างเมื่อครู่ หากสายตากลับมองเขาราวกับงูพิษที่จับจ้องเหยื่อ พานจื่อพลันเกร็งตัว มองอีกฝ่ายด้วยสายตาระแวดระวัง

“คุณต้องการอะไร”

อู๋ซันเสิ่งคีบบุหรี่ออกจากปาก เส้นผมที่โดนฝนเปียกลู่แนบลงมาบนแก้ม “วางปืนลง”

เขาเม้มปาก เขวี้ยงปืนไปอีกทางอย่างเสียไม่ได้

“คุณยังไม่ได้ตอบคำถามผม”

และอู๋ซันเสิ่งก็ยังไม่ได้ตอบคำถามอยู่ดี เขาเพียงเดินตรงเข้ามาเรื่อยๆ ย่อตัวนั่งยองๆลงตรงหน้าเขา สายตาจับจ้องเขาที่สะบักสะบอมไปทั่วทั้งตัวอย่างพินิจพิจารณา

“ดูท่าว่าจะต้องพาไปส่งโรงพยาบาล”

………………….หา ?

พานจื่องุนงงไปสักพักหนึ่ง แล้วก็เห็นว่าอู๋ซันเสิ่งก็หันไปโบกมือที่กำแพงบ้านข้างๆ มีคนสองสามคนปีนออกมาจากในนั้น (ถ้าให้เดาน่าจะเป็นลูกน้องที่ซ่อนตัวอยู่) เขาเห็นอู๋ซันเสิ่งสั่งลูกน้องพวกนั้นสองสามคำ แล้วก็เดินออกไป ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

เหตุการณ์หลังจากนั้นชุลมุนมาก ลูกน้องของอู๋ซันเสิ่งแบกเขาไปที่โรงพยาบาล เถียงกันไปมาพักใหญ่ว่าจะขับรถไปหรือนั่งแท็กซี่ดี แต่ไม่นานนักเขาก็ได้รับการผ่าตัดปฐมพยาบาลตามสมควร และเช้าวันต่อมาเมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้น ก็เห็นคนตระกูลอู๋คนนั้นนั่งอยู่ข้างๆเตียงของเขา กลิ่นในโรงพยาบาลฉุนเข้ามาในจมูกจนชวนให้เบ้หน้า

เมื่อเห็นเขาขยับตัว อู๋ซันเสิ่งจากที่นั่งจิบกาแฟอยู่ก็ลุกขึ้น เดินมาหาเขาที่ขอบเตียง คราวนี้พานจื่อเพียงมองตาม ในใจสงบนิ่งอย่างแปลกประหลาด ด้วยการที่รู้ตัวว่า

เขา……….ติดหนี้ชีวิตคนคนนี้

“คำตอบของเมื่อวาน” อู๋ซันเสิ่งเอ่ยขึ้น “ที่แกถามว่าฉันต้องการอะไร”

พานจื่อพยักหน้า สื่อว่าตนรับรู้ ก่อนจะลอบเห็นอีกฝ่ายขยับยิ้มด้วยความพึงพอใจ เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงมั่นใจที่ไร้ซึ่งความลังเลแม้แต่สักน้อย

“ต่อไปนี้แกต้องเป็นหมาให้ฉัน หมาที่จะจงรักภักดีกับฉันไปจนวันตาย”

.
.
.
.
.
TBC.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

TALK : แต่งไปแต่งมาชักเหมือนเป็นสามพานค่ะ แต่ไม่เป็นไรนะคะ ยังไงเราก็ถือคติว่าสามเคะราชินีอิสเดอะเบส------- #แค่ก
ฟิคนี้เกิดจากอยากลองแต่งคู่นี้เวลาเจอกันครั้งแรกค่ะ คิดว่ามันคงเป็นครั้งแรกที่พานจื่อจะจดจำไปชั่วชีวิต แฮ่
ตอนต่อจากนี้(ยังจะมีอีกเรอะ)จะปรับให้มีโมเมนท์คู่นี้เยอะขึ้นนะคะ เพราะเรารู้สึกว่าเจอกันครั้งแรกยังไม่มีอะไรมากเลย ดูๆกันไปก่อนค่ะ //ฮา
ลองแต่งคู่นี้เป็นครั้งแรก หากหลุดคาแรกเตอร์อะไรต้องขออภัยนะคะ ; w ; //โค้งงามๆ

by **meanato** Fri 31 Oct 2014, 13:08

หมา... หมางั้นเหรอ?
ต่อไปนี้แกต้องเป็นหมาให้ฉัน หมาที่จะจงรักภักดีกับฉันไปจนวันตาย”
ฟินกับประโยคนี้ล่ะ

by **susuwatari** Fri 31 Oct 2014, 13:57

ชอบมากเลยค่ะ อ่านจุดเริ่มต้นของสายสัมพันธ์ของสองคนนี้แล้ว..../ปาดน้ำตา
เฮียพานมีชีวิตอยู่เพื่ออาสามสินะคะ งื้อออ
รอตอนหวานๆอยู่นะคะ XD

by **Fenrir** Fri 31 Oct 2014, 14:43

ใครจะไปคิดว่าคำตอบนั่นจะเป็นสิ่งที่ผูกมัดชีวิตของพานจื่อไปตลอดกาล เป็นหมาดุที่มีชีวิตอยู่เพื่อพี่สาม... ทำเพื่อพี่สาม... ฆ่าเพื่อพี่สาม... ปกป้องคนเพื่อพี่สาม... และตายเพื่อพี่สาม

ขอยืมหมาดุแบบนี้สักตัวได้มั้ยคะอาสาม? 'w' //โดนเชือด

by **SilverCloud** Fri 31 Oct 2014, 16:25

อาสามแลดูแซ่บขนาดนี้นี่เองเฮียพานถึงได้เทิดทูญ พร่ำเพ้อเรียกหาทุกลมหายใจเข้าออก โดนราชินีสั่งด้วยน้ำเสียงแบบนั้นถึงเป็นด้วงก็ยอมเป็นหมาให้อาสามทุบตีเลยค่ะ อร๊ายย

by **Rainxx_fon** Fri 31 Oct 2014, 21:20

โฮ่!!! อ่านจบแล้วขอปักป้าย FC อาสามเลยค่าาา (อาแซ่บมากกก)
พานจื่อไปไหนไม่พ้นเงื้อมมืออาสามก็เพราะแบบนี้.. เพราะความแซ่บมันตรึงใ----- #เฮ้ยไม่ใช่!
ตัวพานจื่อเองก็คงมีปมในใจที่ว่าตัวเองจะมีชีวิตไปทำไม? รอดไปเพื่อใคร? ในเมื่อเพื่อนๆก็ตายกันไปหมด..
แล้วพอมาพบอาสามที่เหมือนความหวังเดียวให้ตัวเองยังอยู่.. ก็ไม่แปลกนะที่พานจื่อจะสู้่ตายถวายชีวิตให้อาสามขนาดนี้
#พูดละดราม่านึกถึงเล่ม10 T_T

อวยท่านเนียร์ค่าาาา จะตามไปทุกฟิค ฮี่ๆ #โบกป้าย

by **justpn04** Sun 02 Nov 2014, 00:18

อ่านแล้วแอบคิดถึงเฮียพานเลยค่ะ T__T)
แอบอวยคู่นี้อยู่ลึก ๆ ฟีลส์มันก๊าวใจมากเลยยย
พานสามจงเจริญ พานสามจงเจริญ พานสามจงเจริญ เฮ้
(แอบมาปูเสื่อนั่งรอตอนต่อไป)

by **Feran.FS** Sun 02 Nov 2014, 16:41

meanato พิมพ์ว่า:
ต่อไปนี้แกต้องเป็นหมาให้ฉัน หมาที่จะจงรักภักดีกับฉันไปจนวันตาย”

อ่า มันใช่ ประโยคนี้แหล่ะ สุดยอดดดดดดด //ด้วงร่ำร้อง

by **btaifuun** Mon 03 Nov 2014, 00:03

ฟเสว่กฟางง่กาง //สไลด์ตัวเข้ามาโบกป้ายพานสาม
ประโยคท้ายนั่นขอจิกหมอนขาดเลย แง
ป.ล. นายเตือนฉันว่าอย่าอ่านคอมเมนต์ของฟิคนี้หรือเปล่านะ U___U;; //ทำหน้าแบบเผลออ่านไปซะแล้ว..