[Drabble] #dmbjdaily (ครู) สิ่งที่นายสอนฉัน [ผิงเสีย]

[sinnerdarker]

[214 Days Left][Drabble] #dmbjdaily (ครู) สิ่งที่นายสอนฉัน [ผิงเสีย]

++++++++++++++++++++

จางฉี่หลิงเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวของอู๋เสีย เห็นเจ้าตัวกำลังขีดเขียนอักษรบรรจงลงบนกระดาษแข็งที่ประดับลวดลายงดงาม ดังนั้นจึงถามไปว่าทำอะไรอยู่

"ฉันว่าจะส่งไปอวยพรให้อาจารย์ที่มหาลัยน่ะ วันนี้เป็นวันครูพอดี" อู๋เสียเอ่ยตอบเขา เล่าต่อไปว่าอาจารย์คนนี้ตนสนิทด้วยมาก ทำตัวมีปัญหาใส่บ่อย แต่ก็จบมาได้เพราะท่าน

ในดวงตาคู่นั้น มีความเลื่อมใสเปล่งประกายอยู่ ลายมือของอู๋เสียปกติเป็นเช่นไรเขาพอจะรู้ แต่บัดนี้ อักษรที่ตวัดอยู่บนกระดาษแข็งแผ่นนั้น งดงามและประณีต บ่งบอกถึงความตั้งใจและความสำคัญของผู้รับ

จางฉี่หลิงผงกหัวรับคำถาม ในขณะที่อู๋เสียเงยมองหน้าเขา นิ่งไปนิดหน่อย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น "นาย...มีคนที่นับถือไหม อาจารย์ที่สอนสิ่งต่างๆให้นา…”

พูดมาถึงตรงนี้ อีกฝ่ายก็ชะงักราวกับนึกอะไรได้ ทำสีหน้าเสียใจ และเอ่ยขึ้นเสียงเบา “ขอโทษที…ถ้าจำไม่ได้ก็ช่างมัน ไม่เป็นไร”

เขารู้ว่าอู๋เสียคิดอะไรอยู่ คนตรงหน้ารู้ดีว่าความทรงจำของเขาหายไป ยามที่ถามขึ้นมาจึงรู้สึกเสียใจภายหลัง แต่เขาไม่ได้คิดใส่ใจอะไร

ไม่ได้รู้สึกอะไรกับความทรงจำที่ประเดี๋ยวหายสูญ ประเดี๋ยวดำรงอยู่

จางฉี่หลิงเงียบไป เขาย้อนกลับไปหาความทรงจำอันเลือนราง มีสิ่งที่เขาจดจำได้ และมีสิ่งที่เขาจดจำไม่ได้ ความทรงจำของเขาเหมือนจิ๊กซอว์ที่ไม่มีวันครบ แต่บางที...คงเคยมีครูกระมัง

แม้ไม่เรียกว่าครู ก็ยังเป็นผู้ประสาทวิชา ความสามารถในการคว่ำกรวยทุกวันนี้เองก็มีขึ้นเพราะได้รับการสั่งสอน มิได้เรียนรู้หรือคิดขึ้นมาเอง

จางฉี่หลิงจำไม่ได้.. จำใบหน้าของผู้ที่สั่งสอนตนไม่ได้ จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทว่าก็คล้ายกับคุ้นเคย เหมือนกับมีคนที่จับมือตนไว้ สั่งสอนในสิ่งต่างๆ ค่อยๆ บอกกล่าวให้เรียนรู้ ซึบซับสิ่งต่างๆ ที่ติดตัวเขามาจนถึงทุกวันนี้

ยามที่คิดได้เช่นนั้น จึงพยักหน้าตอบไป เพื่อบอกว่าเขาเองก็มีครูไม่ต่างกัน

อู๋เสียทำสีหน้าผ่อนคลาย ละออกจากกระดาษที่บรรจงเขียน ถามเขาอย่างกระตือรือร้น "แล้วนายอยากเจอท่านไหม? อยากขอบคุณหรือเปล่า?"

"..ถ้ามีโอกาส" จางฉี่หลิงตอบไป ทว่าชายหนุ่มรู้ดี ผู้ประสาทวิชาล้วนเป็นคนของตระกูลจาง บางที...บัดนี้คงล้มหายตายจากจนหมดสิ้น ไม่เหลือผู้ใดให้กลับไปทำความเคารพหรือกล่าวขอบคุณ

แม้กลับไป ก็คงพบเพียงความว่างเปล่า

เขาหลับตาลงเล็กน้อย มีความอาวรณ์เบาบางในใจ เป็นสิ่งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้จัก

…และผู้ที่ทำให้เขารู้จักมันก็คือ…

จางฉี่หลิงลืมตาขึ้นอีกครั้ง จ้องมองคนตรงหน้า และกล่าวออกไป



"ถ้าจะขอบคุณ อาจเป็นนาย"



อู๋เสียเลิกคิ้วใส่เขา มองด้วยสีหน้าประหลาดใจ "นายจะมาขอบคุณฉันทำไม ฉันสอนอะไรนาย"

"นายสอน" จางฉี่หลิงกล่าวเพียงแค่นั้น




สอนให้รู้ว่าความปรารถนาเป็นเช่นไร

สอนให้รู้ว่าชีวิตที่เปล่งประกายเป็นเช่นไร

สอนให้รู้ว่าความหวังคืออะไร

สอนให้รู้ว่าโลกใบนี้มิได้ว่างเปล่า

สอนสิ่งที่ทั้งชีวิตผู้ใดก็ไม่อาจสอนเขาได้ และผู้ที่สามารถสอนได้…คนแรกที่สอนเขา...ก็จากไปโดยเหลือไว้เพียงความอบอุ่นและความสูญเสีย

เสี้ยวเล็กๆ ของหัวใจที่ได้รับในสามวันนั้น ได้รับการดูแลโดยคนผู้นี้ ถนอมฟูมฟักจนเติบใหญ่งดงาม

เขาได้เรียนรู้สิ่งที่เรียกว่า ‘ชีวิต’ จากคนคนนี้




"..นายสอนฉันให้มีชีวิต อู๋เสีย"


จางฉี่หลิงกล่าวต่อเพียงแค่นั้น

อู่เสียนิ่งมองเขา นิ่งอึ้ง จากนั้นก็ใบหน้าคล้ายจะร้องไห้ ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้แล้วเอื้อมแขนมาโอบกอดเขาไว้ ไม่ยอมพูดสิ่งใด

จางฉี่หลิงหลุบตาลง โอบกอดร่างนั้นกลับไป

ถ่ายทอดความอบอุ่นให้กันและกัน

"งั้นฉันจะสอนให้มากกว่านี้” อู๋เสียเอ่ยเสียงพร่า ดูคล้ายกลับกลั้นสะอื้น

"อืม" เขากล่าวตอบรับไป

"นายเตรียมตัวไว้ได้เลย!"

"อืม"

“ฉันไม่ใจดีหรอกนะ..”

"ทุกสิ่งที่นายสอน ฉันจะเรียนรู้มัน อู๋เสีย" เขาตอบกลับไปเช่นนั้น พลันรู้สึกถึงอ้อมแขนที่โอบแน่นขึ้น ดังนั้นจึงกระชับอ้อมแขน แนบร่างที่อบอุ่นไว้ให้แนบแน่นกว่าเดิมเช่นกัน

ในฐานะมนุษย์ เขาอาจยังไม่สมบูรณ์ ทว่าจางฉี่หลิงรู้ดี คนที่เข้าใจความหมายของชีวิตกว่าใครคนนี้จะสอนเขา

และเขายินดีจะเรียนรู้ไปทั้งชีวิต

END

พอนึกถึงหัวข้อครู เมนผิงเสียนิสัยเสียก็จะเอามาโยงให้ได้ (..)

แล้วพล็อตกิ๊วก๊าวก็ไม่รู้จักเขียน เขียนฟิคหน่วงๆ มึนๆ อีกแล้ว ฟิคกร๊าวๆ ทำคนกรี๊ดนี่เขียนยังไงเหรอคะ เขียนไม่เป็นนน //น้ำตาไหลพราก

พอเห็นหัวข้อครู ก็อยากจะพูดถึงเสี่ยวเกอที่เรียนรู้บางสิ่งจากอู๋เสียน่ะค่ะ เรียนรู้สิ่งที่มนุษย์ควรมี แต่จางฉี่หลิงไม่มี และนายน้อยมี รวมถึงพร้อมจะไหลรินเทให้

ขอบคุณที่อ่านค่ะ

[Amnesia]

นอกจากนายน้อยจะสอนให้มีชีวิตแล้ว ยังสอนให้รู้จักความรักอีกนะคะ /ฮิ้วววว /ผิด
จะว่าหน่วงก็นิดหน่อย แต่ก็ยังอบอุ่นอยู่นะคะ

คือแอบติดตามฟิคคุณซินมานานแล้ว แต่เพิ่งได้เม้นครั้งแรกเพราะเพิ่งได้สมัครบอร์ดเมื่อวันก่อน
ชอบฟิคของคุณซินมาค่ะ /เสี่ยวหลิงน่ารัก

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[Yuwadee Wana]

โอ้ยยยย อ่านแล้วสงสารเสี่ยวเกออ่ะ แม้ว่าเสี่ยวเกอจะไม่รู้สึกอะไรกับการที่ความจำหายไปเป็นระยะ
แต่เหล่าด้วงอย่างเรารู้สึกนะคะ ฮือออ น่าสงสารเกินไปแล้ว
ไม่เป็นไรนะคะเสี่ยวเกอ ต่อจากนี้จะมีนายน้อยคอยเคียงข้าง ต่อให้เสี่ยวเกอลืมอีกกี่ครั้งนายน้อยก็จะสอนให้เสี่ยวเกอรู้และจำได้อีกนะคะ

[28016]

ก๊าวมากกกกกกกกกก นี่ยังไม่กิ๊วก๊าวอีกเหรอคะคุณซิน...
แอบเห็นตั้งแต่ในทวิตแล้ว เลยตามมากรี๊ดต่อในนี้
ชอบฟีลฟิคคุณซินนะคะ ดูอุ่นๆดี อ่านแล้วฟิน *^*
ตรงคำที่ว่านายสอนฉันนี่คือสครีมขั้นสุด
นายเมินโหยวผิงชีวิตกลวงๆกลายเป็นคนที่มีสิ่งเชื่อมโยงกับโลกก็เพราะนายน้อย
มันเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มากกก
ไม่รู้จะเม้นอะไรต่อแล้ว ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ สู้ๆนะคะคุณซิน

[MaJAY]

นายเมินเองก็มีมุมอ้อนแบบนี้เหมือนกันแฮะ อบอุ่นมากๆเลยค่ะ T T
สิ่งที่ได้เรียนรู้นอกจากดิ้นรนไปข้างหน้าโดยไม่สนใจอะไร พอได้มาสัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้ จางฉี่หลิงเองก็นับว่าเป็นโชคดีเลยนะเนี่ย อย่างน้อย ๆ ก็ได้เรียนรู้อย่างอื่นนอกจากคว่ำกรวยเอาเป็นเอาตายแบบนั้น 555

คิดว่าครูอย่างอู๋เสียนี่ไม่มีใจดีหรอก มีแต่ใจอ่อน แต่อิมเมจในเรื่อง อู๋เสียต้องเป็นครูที่น่ารักมากๆแน่เลยค่ะ T T
อยางสิงร่างนายเมินไปเป็นนักเรียนจริง ๆ อยากกอดครูอย่างอู๋เสียมากกก ฮือออ ทำไมปลอบได้น่ารักแบบนี้ ชอบบบ
อ่านแล้วยิ้มแก้มแตก ทำไมอู๋เสียอ่อนโยนกับนายจางขนาดนี้เนี่ยย มันอบอุ่นมากๆเลยค่ะ T T
ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆนะคะ ^ ^

[natsume]

ยังไงก็เรียกว่าได้สอนเนอะ...
คุณซินแต่งได้กิ๊วอีกแล้ว... //ปาดน้ำตา
เสี่ยวเสียนี่จะว่าไปก็เป็นครูที่ดีได้นะคะ แต่อย่าลืมขอบคุณเสี่ยอ้วนนะ นายนั่นก็เป็นครูนายน้อยเหมือนกัน 5555
เลิฟๆค่ะคุณซิน

[faliona01]

อย่าลืมขอบคุณเสี่ยอ้วนด้วยนะ เสี่ยวอู๋ เสี่ยวจาง VvV

ขอบคุณกันเองเเล้วอย่าลืมว่า เสี่ยอ้วนยังจำเป็นอยู่

นะจ๊ะ!

[feyralin]

เสี่ยวเกอมุ้งมิ้งไปปป ทำหน้านิ่งๆแต่ในใจคิดถึงเรื่องนายน้อยตลอดสินะ สิ่งที่นายน้อยทำเพื่อตัวเอง ทุกเรื่องที่นายน้อยพูดด้วย ถึงได้บอกว่านายน้อยนั้นแหละที่สอนให้รู้จักมีชีวิต ถึงไม่มีความทรงจำแต่นายไม่ได้กลวงเปล่าอย่างที่คิดหรอกนะเสี่ยวเกอ ก็มีนายน้อยคอยเติมเต็มความว่างเปล่านั่นแล้วไง ค่อยๆสร้างความทรงจำดีๆเพิ่มส่วนที่ขาดไปด้วยกันเถอะ!!

แอร๊ย เม้นไปมาชักเลอะเทอะละ ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ > <

[Starsong]

เหมือนจะสั้น แต่อ่านแล้วอบอุ่นมากเลยค่ะ นายน้อยช่างอ่อนโยนเหลือเกิน
แต่แรกมาอาจไม่มีใครรู้ตัว แต่คนที่ใจเต็มไปด้วยความสำคัญต่อชีวิต เหมือนน้ำใสเย็นที่ค่อยๆรินรดให้อีกคนที่ไม่ต่างจากก้อนหินที่ค่อยๆได้ซึมซับไว้ทีละน้อยๆ ค่อยๆได้เรียนรู้ทั้งความสุข ความเศร้า ความปรารถนาอย่างที่มนุษย์ควรมี อย่างไม่รู้ตัวจนในที่สุดก็มาเป็นทั้งสองคนอย่างที่เป็นอยู่ในวันนี้ได้
ความรักอยู่เหนือทุกสิ่งจริงๆ ฮรือออ ซาบซึ้งมากค่ะ ;;;v;;;

//เขียนให้กิ๊วก๊าวไม่เร็จก็ไม่เป็นไรค่าคุณซิน อารมหน่วงๆแบบนี้เราก็ชอบมากๆเหมือนกัน อยากได้ฟิคอารมแบบนี้อีกเยอะๆๆเลยค่า >____<

[Rozenkreuz]

สอนความรักและความสุขตามไปเป็นแพ็คเกจครับ
รับนายน้อยต้องแถมความน่ารักเข้าไปด้วย ฮิ้ววววว