[OS] ปีหน้า [อู๋เสีย]

[Amnesia]

Title : ปีหน้า
Pairing : จริงๆแม็คก็คิดนะว่ามันผิงเสียหรือเสียผิง หรืออาจจะฮัวเสีย เฮยเสีย แต่นายอ้วนก็แย่งซีนนะ /เอ๊ะ
Rate : PG
Note : ได้ไอเดียจากตอนพิเศษของคุณหนานไพ่ที่คุณ @HOLINESZ แปลค่ะ /ขอบคุณที่แปลนะคะ



+++++++++++++++++++++++++++





“ปีหน้าก็ถึงเวลาแล้วใช่ไหม?”


ผมมานั่งนึกถึงคำถามที่แม่ถามเมื่อตอนกลางวัน ก็รู้สึกว่าเวลาสิบปีช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน แม้จะบางครั้ง ที่บางเหตุการณ์ทำให้รู้สึกว่าเวลาราวกับจะเดินช้าจนแทบทนไม่ได้ แต่เมื่อหันกลับไปมองอีกครั้งมันก็ผ่านมาแล้วจริงๆ



สิบปีมานี้ มีอะไรหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมาย ผมเองก็รู้ตัวว่าตัวเองเปลี่ยนไปไม่น้อย แต่ก็ไม่แน่ใจว่าความเปลี่ยนแปลงนี้เป็นไปในทางที่ดีขึ้นหรือเลวงลงอย่างไร เพราะแม้จะไม่เคยมีใครมาพูดใส่หน้าว่า ‘เฮ้ย แกเป็นแบบนี้แล้วไม่ดีเลย’ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่มีใครมาบอกผมว่าตัวผมตอนนี้ดีกว่าเก่า



ผมเงยหน้าขึ้นพักสายตาจากกองกระดาษมากมายบนโต๊ะ ข้อมูลต่างๆที่ผมรวมรวมมาได้ในสิบปีนี้มากองรวมกันอยู่ตรงหน้าแล้ว แผนการบางอย่างที่ผมไม่เคยเอ่ยปากบอกใครค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น จนเกือบสมบูรณ์ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็เหลือแค่รอเวลาเท่านั้น

เหม่อมองมือของตัวเองที่วางทับอยู่บนกระดาษ ครั้งหนึ่งมือของผมเคยนุ่มนิ่มเหมือนพวกคุณชายที่ทั้งชีวิตมีแต่เรียนและทำงานเอกสาร แต่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ทั้งฝ่ามือและหลังมือ ข้อนิ้วมือชัดเจน ฝ่ามือด้านแบบคนทำงานหนัก แบบที่ผมไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งมือของผมมันจะกลายเป็นแบบนี้

แผลเป็นเป็นเรื่องปกติของคนคว่ำกรวย นอกจากมือแล้วทั่วตัวของผมก็มีรอยแผลจางๆกระจายอยู่ประปราย และผมไม่เดือดร้อนกับมันนัก

พับทบแขนเสื้อขึ้น ผมใส่เสื้อแขนยาวตลอดเวลาแม่กระทั่งในหน้าร้อนจนหลายคนทัก  เมื่อไม่มีอะไรปิดไว้ ท้องแขนข้างหนึ่งปรากฏรอยแผลเป็นมากมาย รอยกรีดขวางในแนวตัดเส้นเลือด มากจนแทบจะนับไม่ได้ มันเก่ากว่าแผลที่มือ เก่ากว่าแผลเป็นเกือบทุกๆที่บนร่างกาย และมันไม่ได้เกิดขึ้นจากการลงดิน



ในช่วงหนึ่งปีหลังจากที่เขาจากไป เป็นช่วงที่มืดมนที่สุด สติของผมเหมือนหลุดลอยไป ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หวังเหมิงบอกว่าเหมือนผีเข้าผีออก บางครั้งเหมือนปกติดี แต่บางทีก็เก็บตัวอยู่ในห้องเป็นวันๆ

จริงอย่างที่เขาว่า ช่วงนั้นผมรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างได้หายไป มันเคว้งคว้างไม่มีหลักยึด บางวันก็รู้สึกไม่อยากเจอหน้าใครสักคน ร้านก็ไม่เข้าไป รู้สึกอึดอัดแต่ก็ไม่พูดไม่คุยกับใคร

จนในที่สุด คืนหนึ่งที่ผมนั่งเหม่ออยู่ในห้องคนเดียว สายตาก็เหลือบไปเห็นคัตเตอร์ตัดกระดาษคู่ใจที่ใช้ประจำสมัยเรียนเสียบอยู่ในที่ใส่ปากกา ผมหยิบมันขึ้นมาดูอย่างพิจารณา ตัวด้ามยังดีแต่ใบมีดข้างในขึ้นสนิมหมดแล้ว พอลองรื้อดูในลิ้นชักก็เจอใบมีดที่ยังไม่ได้แกะออกใช้



ผมเปลี่ยนใบมีด ลองเลื่อนใบมีดขึ้นลงดู ด้านคมของมันสะท้อนแสงจากหลอดไฟในห้อง ผมนั่งมอง




แล้วสิ่งต่อมาที่ผมจำได้ก็คือสีแดง




มันไหลไปทั่วท้องแขน หยดลงบนโต๊ะและขากางเกง ผมหยิบทิชชู่มาเช็ดทั้งแขนและโต๊ะ สุดท้ายกระดาษทิชชู่เปื้อนเลือดกองใหญ่ก็วางอยู่บนโต๊ะ ผมมองรอยกรีดเรียบๆหลายรอยที่เลือดยังซึมอยู่ ไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย




หลังจากนั้นผมก็เริ่มใส่เสื้อแขนยาวบ่อยขึ้น จนกระทั้งกลายเป็นใส่ตลอดเวลาเมื่อรอยแผลเพิ่มขึ้นจนเต็มพื้นที่ท้องแขน

ไม่มีใครสงสัย ไม่มีใครสนใจ จนกระทั่งผมไปเยื่ยมเสี่ยวฮัวเพราะเรื่องธุระแล้วบังเอิญเจอเฮยเสียจื่อที่นั่นด้วย ไม่รู้ว่าเพราะสังเกตว่าผมชอบใช้มือข้างเดียวในการหยิบจับนู้นนี่ หรืออาจจะเพราะผมไม่ค่อยขยับแขนอีกข้างก็ได้

หมอนั่นคว้าแขนซ้ายผมไว้ จับแรงจนผมเกือบร้องแล้วก็ดึงแขนเสื้อผมขึ้นโดยไม่ขออนุญาต

หลังจากนั้นเสี่ยวฮัวก็จัดการตามติดทุกการกระทำของผม ไม่รู้เขาทำยังไง แต่นับตั้งแต่นั้นมาไม่วาผมจะทำอะไรอยู่ที่ไหนเสี่ยวฮัวก็จะรู้เสมอ

ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มาก รู้สึกว่าไม่เป็นอิสระ แม้ว่าเสี่ยวฮัวจะเพียงแค่ดูอยู่ห่างๆ ไม่ได้เข้ามายุ่งกับชีวิตผมมากมาย ช่วงนั้นผมรู้สึกว่าทุกๆคนที่ผมเดินสวนเป็นคนของเสี่ยวฮัวหมด แทบไม่กล้าจะทำอะไร ผมไม่กล้ากรีดตัวเองอีกแม้แต่ครั้งเดียวเพราะกลัวว่าเรื่องจะไปถึงที่บ้าน กลัวทั้งพ่อแม่และอารอง



แต่ก็ต้องขอบคุณเสี่ยวฮัวที่ทำแบบนั้น ไม่อย่างนั้นผมคนไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้ในตอนนี้





ผมยกมือขึ้นแตะลำคอตัวเอง สัมผัสได้ถึงรอยแผลยาวเกือบสองนิ้วที่ลำคอค่อนมาด้านขวา





วันนั้นเป็นขีดสุดแห่งความอึดอัดและรู้สึกแย่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมตวาดใส่หวังเหมิงทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ยกเลิกนัดที่จะไปดูที่ร้านของอาสาม ไม่รับโทรศัพท์จากที่บ้าน ออกจากร้านมาตั้งแต่บ่าย แต่กลับเข้าบ้านตอนเกือบเที่ยงคืนเพราะเดินเตร่ไปทั่วอย่างไรจุดหมาย ไม่ได้กินทั้งข้าวกลางวันและข้าวเย็น พอถึงบ้านก็ขึ้นห้องนอนเลย ไม่ได้เปลี่ยนชุดด้วยซ้ำ แต่ก็นอนไม่หลับ หลายสิ่งหลายอย่างวนเวียนอยู่ในหัวจนเหมือนมันจะระเบิดออกมา



ลุกขึ้นไปดื่มน้ำจากขวดที่วางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ ตอนนั้นเองที่สายตาของผมเหลือบไปเห็นคัตเตอร์อันเดิมที่ผมเคยใช้



วางขวดน้ำลง เอื้อมมือไปหยิบมันมา




แล้วผมก็มารู้สึกตัวอีกทีที่โรงพยาบาล




ตอนแรกแผลนี้น่ากลัวมาก มันเกือบจะตัดเส้นเลือดบริเวณลำคอข้างขวาจนขาด เลือดไหลออกมาเหมือนน้ำที่ไหลจากก๊อก ถ้าวันนั้นไม่มีคนพังประตูเข้ามาแล้วเรียกรถพยาบาลพร้อมกับห้ามเลือดทันที ผมคงเลือดหมดตัวตายไปแล้ว ผมมารู้ที่หลังว่าคนคนนั้นคือนายแว่น เสี่ยวฮัวได้รับรายงานว่าวันนั้นผมทีท่าทีแปลกๆแต่เขาไม่ว่าง เฮยเสียจื่อเลยมาดูผมแทนเพราะกลัวจะเกิดเรื่อง แล้วก็เกิดจริงๆ

ผมขอไม่ให้พวกเขาบอกกับที่บ้านเพราะกลัวพ่อแม่ไม่สบายใจ เสี่ยวฮัวรับปาก แต่เขาไม่ได้ตกลงว่าจะไม่บอกคนอื่นอีก

สามวันต่อมา นายอ้วนมาเยี่ยมผม เขาด่าผมเปิงทั้งเรื่องทำร้ายตัวเองและมีอะไรไม่ยอมปรึกษา ผมได้แต่ขอโทษ แต่ก็รู้สึกว่าสภาพจิตใจตัวเองดีขึ้นหลังจากฟังเทศนาของนายอ้วนสามชั่วโมงติดต่อกัน เขาอยู่เฝ้าจนผมออกโรงพยาบาล แล้วยังค้างบ้านผมอีกเกือบสองอาทิตย์ถึงจะไว้ใจให้ผมอยู่คนเดียว หลังจากนั้นก็แวะมาเยี่ยมบ่อยขึ้น

ไม่ใช่แค่นายอ้วน แต่เสี่ยวฮัวและนายแว่นด้วย พ่อกับแม่ก็โทรมาบ่อยขึ้นแม้จะไม่รู้ว่าผมเข้าโรงพยาบาลเพราะอะไรกันนา จนนายอ้วนบอกว่าผมควรจะกลับไปอยู่กับพวกท่านสักพัก


หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คิดจะทำร้ายตัวเองอีก ไม่รู้ว้าเพราะไปอยู่กับพ่อแม่แล้วรู้สึกผิดต่อพวกท่านหรือว่าเพราะการเฉียดตายทำให้ได้สติ
แต่ที่ผมรู้คือ หนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ผมกลับมายืนได้อีกครั้งคือประโยคประโยคหนึ่งที่นายอ้วนพูดใส่หน้าผมในตอนที่เขามาเยี่ยมที่โรงพยาบาล





‘นายคิดว่าทำแบบนี้ไปแล้วจะได้ประโยชน์อะไร ตอนจะทำเคยคิดไหมว่าถ้านายตายไปจะเกิดอะไรขึ้น ใครจะเสียใจบ้าง…’


ผมเงียบ เถียงไม่ออก


‘…แล้วคิดบ้างไหม ว่าอีกเก้าปี ถ้าหมอนั่นกลับมาแล้วรู้ว่านายตายไปแล้ว เขาจะรู้สึกยังไง…”





นั่นสินะ ถ้าผมไม่อยู่ แล้วจะมีใครทนดั้นด้นไปไกลถึงฉางไป๋ซาน เปิดประตูแล้วพาหมอนั่นกลับมา




ผมถอนหายใจ ผ่านมาแปดปีแล้วจากเหตุการณ์นั้น แผลทั้งหมดหายแล้วเหลือไว้แต่ร่อยรอยแผลเป็น ทั้งที่แขน ทั้งที่คอ


ทุกอย่างดูเหมือนเกิดขึ้นมายาวนานแล้ว และดูห่างไกล




‘ปีหน้าก็ถึงเวลาแล้วใช่ไหม?’





ใช่...ปีหน้าก็ถึงเวลาแล้ว...




+++++++++++++++++++++++++++


แงงงงงงงง สวัสดีค่ะ เป็นด้วงมือใหม่ค่ะ
เผอิญว่าอ่านตอนพิเศษที่คุณ @HOLINESZ แปลแล้วก็คิดไปเรื่อยเปื่อย ออกมาเป็นฟิคนี้แหละค่ะ
จะผิงเสียหรือเสียผิงก็ได้เนอะ ตามใจคนอ่านค่ะ

แต่งฟิคในแฟนด้อมนี้ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก อาจจะมีจุดที่ขัดๆบ้าง บอกกล่าวติชมได้นะคะ จะได้ปรับปรุงแก้ไข
ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวจากตับไตหัวใจไส้พุงด้วยนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ

(อยากจะออกไปเล่นเดลี่ แต่ก็เหมือนว่าหัวข้อและเวลาไม่เข้าใจ /พี่ตูนว๊อยซ์)

[faliona01]

นายน้อย เราเข้าใจ

ระหว่างนั้นนายน้อยก็เลยไปลุยทราย คว่ำประตูธิเบต บุกเขาหิมะ
ดำดิ่งเดินเกาะ ไปนู้นมานี้ให้หายฟุ้งซ่ายสินะคะ

แหม๋........... นายน้อย................

[natsume]

โดนอย่างแรง...

นายน้อยโซแซดมากถึงขนาดทำร้ายตัวเอง เคยคิดว่ามันต้องเกิดซักครั้งเหมือนกันค่ะ และแน่นอนว่าถ้าเสี่ยอ้วนรู้ฮีจะต้องรีบบึ่งกลับมาทันทีแน่นอน

งานนี้ต้องบอกว่าเสี่ยวฮัวกู้ดจ๊อบ เฮียเฮยจ๊าบมาก ไม่มีสองคนนี่นายน้อยได้ลาโลกแล้วแน่ๆ

[kame_kazuha]

ยกความดีความชอบให้นายแว่นทั้งหมด

อ่านแล้วหดหู่ใจมาก

เจ็บ

[feyralin]

T^T
พูดอะไรไม่ออกมันหน่วงใจ

‘…แล้วคิดบ้างไหม ว่าอีกเก้าปี ถ้าหมอนั่นกลับมาแล้วรู้ว่านายตายไปแล้ว เขาจะรู้สึกยังไง…” << สติกลับมาเพราะประโยคนี่สินะคะ ฮืออ //ซับ

[Starsong]

นายน้อยยยยยยยยย!!!! กรีดร้องงงงงงง~~~
นี่คือชีวิตที่ได้รับมาจากเมินโหยวผิงเชียวนะ ใช้ให้มันคุ้มค่าหน่อยเซ่ ;[];
ถ้าไม่ได้นายแว่นกับเสี่ยวฮัวนายน้อยคงไม่เหลือไปแล้วแหงๆ
แต่สิ่งที่ช่วยได้มากที่สุดก็คือคำพูดเสี่ยวอ้วนเนี่ยแหละ
จะเจ็บยังไงก็ต้องอยู่ต่อไปนะอู๋เสีย เพื่อจะได้พบกันอีกไง ปีหน้าเองนะ อดทนไว้
TT^TT