[AU Fic] Dao mu High school - ผิงเสีย

[Black_forest15]

AU Fic - Dao mu High school
Pairing : ผิงเสีย , ....??
Rate : ใสๆ
คำเตือน : อ่านแล้วอาจจะรู้สึกพิลึกๆนะคะ เพราะเรายำทุกอย่างลงไป55555  อาจจะหลุดคาร์ซักนิด....มั้ง
กน. = กรรมการนักเรียน เราไม่ค่อยรู้เรื่องโครงสร้างพวกนี้เท่าไหร่ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ


"ประธานอู๋ ตอนเช้าคุณเข้าร่วมพิธีเปิดงานเทศกาลโรงเรียนแล้วก็อยู่ร่วมจนพิธีเปิดจบครับ"

"ประธานคะ เย็นนี้มีประชุมกน.ค่ะ ห้ามชิ่งเด็ดขาดนะคะ!!"

"ประธานอู๋........"

"ประธานคะ......"

"ประธาน......."
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงเหล่ากน.ทั้งหลายพูดรายงานต่อไปด้วยเสียงระโหยโรยแรง แต่หาได้เข้าหูผมไม่ เพราะตั้งแต่เข้าสู่ช่วงงานประจำปีของโรงเรียนภาระงานทั้งหลายที่ปกติก็เยอะอยู่แล้ว ยิ่งเยอะขึ้นไปอีก เอกสารนู่นนี่นั่นเยอะชนิดที่พวกผมตรวจทานกันหัวฟูเลยทีเดียว.....

วันนี้คือวันงานประจำปีของโรงเรียน ผมแค่มีหน้าที่เข้าร่วมพิธีเปิดเท่านั้น ซึ่งค่อนข้างมากเรื่องเหมือนโรงเรียนประเทศนึงนี่แหละ เพราะฉะนั้นวันนี้ผมมีเวลาว่าง(ซะที) ถ้าไม่นับประชุมกน.ตอนเย็นนะ.....

"ประธานคะ ได้เวลาแล้วค่ะ"ผมสะดุ้งตื่นจากอาการหลับใน อ้อ อาหนิงคนสวยจอมโหดนี่เอง "ครับๆ จะไปเดี๋ยวนี้"พูดไม่ทันจบประโยคดีก็หาวแล้ว หวังว่าผมจะไม่เผลอหลับเอานะ ไม่งั้นโดนเรียกไปด่าจนหูฉีกแหงๆ แถมคงโดนอาหนิงด่า(หรืออาจจะโดนตบ)ซ้ำอีกต่างหาก

.
.
.
.
.
.
.
.

พิธีเปิดจบไปแล้ว ขณะที่ผมกำลังเดินกลับเข้าห้องกน.และคงได้ไปนอนดั่งใจหวัง ถ้าไม่มีไอ้มารผจญมาขัดขวางซะก่อน

"บอสสสสส ไปเดินเที่ยวงานโรงเรียนกันเถอะคร้าบบบบ"เสียงยียวนกวนประสาทแบบนี้ พิเรนท์เรียกเขาว่า'บอส'แบบนี้ มีอยู่คนเดียว มาอีกแล้วไอ้มารจอมขัดขวาง!
"นายอยากไปก็ไปสิ ฉันจะไปนอน" ผมพูดปัดอย่างรำคาญแล้วเดินหนี แต่ไอ้แว่นเฮยเสียจื่อยังคงตามติดแล้วพูดประโยคเดิมแจ้วๆ เหมือนไม่ได้ยินที่ผมพูด เห็นไอ้แว่นมันบ้าๆบอๆ แต่ก็เป็นรองประธานนักเรียนเชียวนะ 'ไอ้แว่นนี่ขึ้นชื่อเรื่องขี้ตื๊อ ถ้าโดนไซโคอีกนิดคงเสร็จมันแน่ เพราะฉะนั้นต้องหาตัวช่วย.....'

ทันใดนั้นหวังเหมิงก็เดินผ่านมาพอดี อา....สวรรค์ส่งนายมาชัดๆ!
"หวังเหมิง!" ผมตะโกนเรียก เจ้าตัวก็หันมาทำหน้างงๆแล้วเดินมาหายังไม่ทันได้ถามอะไร ผมก็พูดตัดหน้าเขาไปก่อน"เฮยเสียจื่ออยากไปเดินเที่ยวงานโรงเรียนน่ะ นายไปเป็นเพื่อนเขาทีสิ"

พูดแค่นั้นผมก็จ้ำอ้าวกลับห้องกน.ทันที 'โทษทีนะหวังเหมิง ฉันรู้ว่านายไม่ชอบขี้หน้าเฮยเสียจื่อซักเท่าไหร่ แต่ก็....ช่วยฉันหน่อยละกันนะ!'

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ผมมาที่หอประชุมเพราะเสี่ยวฮัวโทรมาบอกว่า
'นายอย่าลืมมาดูฉันขึ้นแสดงนะ ถ้านายไม่มา ฉันจะโกธรจริงๆนะ อู๋เสีย...'น้ำเสียงเขาจริงจังมาก คงอยากให้ผมไปดูเขาแสดงละครจริงๆ ผมรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อยที่ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท พอมาดูเวลา คงต้องรีบแล้วล่ะ

ผมกับเสี่ยวฮัวเรารู้จักกันมานาน เคยสนิทกันตอนเด็กๆแต่พอขึ้นม.ต้นก็ห่างๆกันไป เสี่ยวฮัวอยู่ชมรมศิลปะการแสดง เขาได้บทตัวเอกทุกเรื่อง เขาป๊อบมากในหมู่สาวๆ(หมู่ชายก็น่าจะป๊อบเหมือนกัน...)

ผมเห็นจำนวนคนในหอประชุมแล้วไม่ค่อยอยากเข้าซักเท่าไหร่ คนเยอะสุดๆ เท่าที่เห็นก็แฟนคลับของเสี่ยวฮัวนี่แหละที่เยอะที่สุด เหลือที่นั่งแค่แถวท้ายๆไม่กี่แถว เขาคงไม่เห็นผมหรอก ผมรู้ได้ทันทีว่าเสี่ยวฮัวคือคนไหน เพราะเขาเด่นมาก เรื่องนี้เขาก็เป็นตัวเอกอีกแล้ว เขาแสดงได้ดีมาก ผมได้ยินเสียงคนมานั่งข้างๆ ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่ผมรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องผมอยู่จึงหันไปมอง

ผมก็เห็นสายตาคมๆกับใบหน้าหล่อๆที่เห็นจนชินแล้ว กำลังจ้องผมอยู่

'โอ้โห..........วันนี้ก็ไม่เว้นให้ผมหน่อยเหรอครับ คุณจาง?'

ผมก็จ้องกลับ เราก็จ้องกันอยู่อย่างนั้นราวๆ5นาที จนผมถอนหายใจยอมแพ้ แล้วถามเขาว่า
"มีอะไร?"

"..."

"..."

"..."

เงียบ.... งั้นก็ช่างเขาเถอะ ผมหันกลับไปสนใจเสี่ยวฮัวต่อ

นี่ถ้าไม่มีคุณจาง(ชื่อนี้ผมใช้เรียกเขา)หรือเมินโหยวผิง(ชื่อนี้ผมแอบตั้งให้)หรือเสี่ยวเกอ(คนสนิทกับคนอื่นเรียกเขาแบบนี้)ละก็ ชีวิตม.ปลายผมถือว่าเรียบง่ายมาก ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบที่เมินโหยวผิงมาตามรังควานผมทุกวันๆ ราวกับเจ้ากรรมนายเวรก็ไม่ปาน แถมเฮยเสียจื่อยังชอบใช้เขาเป็นเครื่องมือแกล้งผมอีกต่างหาก ยังดีมีนายอ้วนคอยช่วยห้ามบ้าง

จริงๆแล้วนายเมินโหยวผิงก็เป็นคนดังของโรงเรียนอีกคนนึงเหมือนกัน แต่เขาไม่เหมือนเสี่ยวฮัว เขาเป็นหัวโจกของพวกนักเลง ถ้าไม่เห็นกับตาก็ไม่เชื่อหรอก 'หน้าใสๆอย่างงี้นะหรอ เป็นหัวหน้าพวกนักเลง!?'ผมก็เคยคิดแบบนั้น จนได้เห็นพวกลูกน้องเขานั่นแหละ เคารพบูชานายเมินโหยวผิงอย่างกับเทพเจ้า เชื่อเขาเลย!

"อู๋เสีย...."

"..." ผมได้ยินแต่ไม่คิดจะตอบ พอเห็นผมเงียบเขาก็ขยับเข้ามาใกล้ เฮ้ยๆ! ใกล้ไปแล้วเว้ย

"อะไรของคุณครับ คุณจาง!?" ผมขัดขึ้นก่อนที่เขาจะเข้ามาใกล้มากกว่านี้

"...ไม่มีอะไร อยากเรียก" เขานิ่งไปเล็กน้อยเหมือนอยากพูดอะไรซักอย่างก่อนจะตอบ ส่วนผมได้ยินก็นิ่งเลยสิ อยากเรียกบ้าบออะไร กวนบาทาจริงๆ!!!

ผมเลิกสนใจเขาแล้วหันไปดูละครเวทีต่อ ฉากนี้เป็นฉากดราม่าปะทะอารมณ์ แต่ผมรู้สึกว่าเสี่ยวฮัวแสดงได้รุนแรงสมบทบาทมากเกินไปหน่อย จนผมคิดเล่นว่าเขาคงโมโหอะไรซักอย่างก่อนเข้าฉากนี้แหงๆ

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ตั้งแต่ละครเวทีจบนายเมินโหยวผิงก็ตามติดผมไปทุกที่ อย่างกับสตอล์กเกอร์... อันที่จริงผมชินแล้วกับเหตุการณ์แบบนี้ เพราะมันเกิดขึ้นเป็นประจำจนกลายเป็นเรื่องปกติ อย่างเช่น ตอนเลิกประชุมตอนเย็นๆ เขาหรือบางทีก็ให้ลูกน้องเอากาแฟกับขนมมาให้ทุกครั้ง ไปที่ไหนๆถ้าไม่เจอนายเมินโหยวผิงก็ต้องเจอลูกน้องหมอนี่สักคน

มีอยู่ครั้งนึงที่เมินโหยวผิงพูดจาเสี่ยวๆหรือประโยคพิลึกออกมา

'อู๋เสีย นายมาเป็นผู้หญิงของฉันเถอะ'

'.....'

'.....'

'.....' ผมนี่อึ้งไปเลยครับ.... ก่อนจะถามเขาไปว่า

'ไปเอามาจากไหน?' ใครเขาบอกนายมาวะ แม่งบ้าไปแล้ว

'เฮยเสียจื่อบอกว่านายชอบแบบนี้...' เออ ไอ้แว่นแม่งบ้าจริงๆด้วย ไอ้งูพิษโรคจิตเอ๊ย!
อันที่จริงผมไม่ได้โกธรอะไรหรอก ผมขำมากกว่าแต่ยังเก๊กหน้านิ่ง ไม่อยากทำเขาเสียหน้าหรอกนะ คุณนึกดูได้คนอย่างจางฉี่หลิงพูดแบบนี้ออกมา มันจะฮาแค่ไหน!?

ในช่วงแรกที่เขามา....ตามจีบผม(กระดากปากจริงๆ) ดังไปทั่วโรงเรียนอย่างรวดเร็ว ผมโดนสาวหลายๆคนมองด้วยสายตาทิ่มแทง พวกเพื่อนกับพวกกน.แซวผมไป2-3วันเลยว่า'ประธานอู๋สเน่ห์แรง มีหนุ่มหล่อหน้าใสแบดบอยมาตามจีบ'....มันน่าดีใจตรงไหนวะ ไอ้พวกบ้า!? จนตอนนี้กลายเป็นเรื่องปกติในสายตาคนทั้งโรงเรียนไปแล้วมั้ง

เฮ้อ ไอ้ตอนแรกทั้งรำคาญทั้งอึดอัด ระแวงด้วยว่ามันจะหน้ามืดทำอะไรตูมั้ยวะ? แต่พอนานๆเข้าก็เริ่มชิน.....แบบตอนนี้ไง เดินเที่ยวงานโรงเรียนกับเมินโหยวผิง แหม่...บรรยากาศมุ้งมิ้งดีมั้ยล่ะ? เราเดินด้วยกัน เงียบๆไม่ได้คุยกัน แต่ผมก็ได้ไม่รู้สึกอึดอัดอะไร
"อู๋เสีย"

"มีอะไรครับ คุณจาง?"

"นายรู้มั้ย? ที่ฉันทำทั้งหมดนี้ฉันไม่ได้ให้นายเป็นแฟน เพราะฉันอยากให้นายเป็นมากกว่านั้น"

"ห๊ะ....? พูดอะไรน่ะ?" เมินโหยวผิงพูดจาแปลกๆอีกแล้ว

"ตามที่ฉันพูด  อาจจะเห็นแก่ตัว แต่ฉันอยากให้นายเป็นทุกอย่างของฉัน เป็นโลกของฉัน หรืออะไรก็แล้วแต่ อยากให้อยู่ด้วยกัน"

"...." ผมยืนเงียบใบ้กิน สีหน้าแววตาท่าทางหรือน้ำเสียงแสดงออกว่าเขาพูดจริง เขาพูดอย่างกับขอแต่งงานอย่างงั้นแหละ นี่บรรยากาศมันเป็นใจมากเลยสินะ

ที่ผ่านมาผมกับเขาเป็นอะไรกัน เราก็ไม่เคยพูดถึงและไม่สนใจเรื่องสถานะอะไรนั่น ผมแค่คิดว่า'จะเรียกว่าอะไนก็ช่างเถอะ แค่เป็นอย่างที่เป็นนั่นแหละ' แต่ผมไม่คิดว่าเขาจะจริงจังกับความสัมพันธ์ของเราขนาดนี้ต่างหากตอนนี้ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูด บรรยายกาศประหลาดสุดๆ เขาก็ยังหน้านิ่งแต่แววตาดูหม่นลง

ผมถอนหายใจหนึ่งเฮือกแล้วตัดสินใจพูดไปว่า "เป็นก็เป็นสิ แค่อยู่ด้วยกันใช่มั้ยล่ะ" ว่าแล้วก็เดินหนี บ้าชะมัด! พูดอะไรออกไปวะ นี่มันเหมือนตอบตกลงแต่งงานเลยนะเว้ย! ผมกับเขาอายุ18นะ กำลังจะจบม.ปลายเอง จะรีบไปไหนครับ คุณจางฉี่หลิง!!!

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

หลังจากนั้นผมก็หลบหน้าเมินโหยวผิงเป็นอาทิตย์ พวกลูกน้องเขากับนายอ้วนมาหาผมบอกว่า'คุณเลิกหลบหน้าเสี่ยวเกอเถอะนะ เขาน่าสงสารออก ขมวดคิ้วตลอดเวลาเลย' ไม่ได้งอนโว้ยย แค่ไม่พร้อมเจอตอนนี้!
แม้แต่พวกกน.ยังมาเซ้าซี้ให้ผมเลิกหลบหน้าเมินโหยวผิงเลย ทำไมมีแต่คนเข้าข้างเขาล่ะ

แต่ไอ้แว่นเฮยเสียจื่อพูดแทงใจดำผมเต็มๆ'บอสหลบหน้าเสี่ยวเกอ? ไม่กล้ามองหน้า? ใจเต้นแรง? บอสแค่เขินที่เขาพูดใช่มั้ยล่ะ?' เขายังพูดไม่จบดี ผมหยิบแฟ้มปาใส่เขาเต็มแรงแต่เขาพริ้วหลบได้ น่าถีบได้อีก! แล้วมันรู้ได้ไงว่าเมินโหยวผิงพูดอะไร!?! หนอย ไอ้วิตถาร!!
ผ่านไปอีก3วันจนคุณจางเขาทนไม่ไหวบุกเข้ามาหาถึงในห้องกน. โดนพวกไอ้พวกนั้นแซวจนอยากแทรกแผ่นดินหนี ให้ตายเถอะ!!






TBC or END ?
____________________________________________

Talk : ฮรืออออออออออออกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดแงงงงงงงงง
แต่งมาขนาดนี้ได้ไงขนาดนี้ ดีใจเหลือเกินนนน พรากTT_TT//สคีมอัดทอล์ค

แหะๆ ฟิคแบบเป็นชิ้นเป็นอันจับต้องได้เรื่องแรกค่ะ=w=
แค่อยากให้เสี่ยวฮัวเรียกชื่อนายน้อย เพราะเท่าที่เห็นเรียกแค่นายน้อยสาม
แล้วก็อยากให้นายน้อยเรียกเสี่ยวเกอว่า'คุณจาง' สรุปแต่งสนองนี้ดตัวเอง55555
ตอนแรกว่าจะทำเป็นdrabbleหลายๆอัน แต่พอเอาเข้าจริงสั้นจนเรียกdrabbleไม่ได้
พอแต่งยาวก็จะกลายเป็นซีรี่ย์ยาวOrz.....แล้วจะจบยังไงล่ะวะ555555
ก็เลยจบห้วนๆอย่างงี้.... เนื้อเรื่องอาจไม่ค่อยดี พล็อตไม่แน่นเท่าไหร่ แต่จะพยายามปรับปรุงนะคะ!!

[gloomy2542]

คุณจาง...ทำไมมันฟินแปลกๆ // ปิติแท้ รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ (เสี่ยวเกอน่ารักมีการขมวดคิ้วด้วย>W<)