[OS] #dmbjdaily "PRESENT" [ ??? x อู๋เสีย ]

[maowdao]

************************************************

MaowDao & N!nGing : โพสแรก...กับผลงานชิ้นแรก ณ บอร์ดเต้ามู่

>w<)// ขอให้สนุกนะกั๊ฟ!!!!!!

***********************************************

Title : Present
Author : N!ngGing
Illust: MaowDao
Pairing : ??? x อู๋เสีย
Story: Drama, Comedy??

Timeline : เหตุการ์ณหลังเล่ม 10  / มีสปอยเล่ม 7+ นิดหน่อย


       

   ฤดูหนาวของมณฑลเจ้อเจียงขึ้นชื่อว่าหนาวจัด ช่วงเวลานี้หิมะตกตลอดวัน ทั่วทั้งเมืองหังโจวปกคลุมไปด้วยสีขาว
ผมนั่งเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้หวายจิบชาหลงจิ่งให้คลายหนาว ทอดสายตามองออกไปนอกร้าน ทะเลสาบซีหูยามนี้ร้างผู้คน
ไม่ต้องพูดถึงลูกค้าขาจรที่ปกติก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว หากผ่านมาให้เห็นสักรายคงเป็นลางร้ายมากกว่าดี

               ระยะหลังผมต้องไปกลับฉางซาบ่อยๆ เป็นตัวแทนดำเนินกิจการของอาสาม อยู่ในวงการนี้อย่าหวังจะได้พบ
ความสงบสุข ยิ่งไม่มีพี่พานจื่อ เรื่องง่ายๆยังเหน็ดเหนื่อยจนแทบกระอัก กลับมาหังโจวครั้งนี้จึงถือเป็นการลาพักร้อนอย่างหนึ่ง
ผมถอนหายใจ ขณะใกล้จะเคลิ้มหลับนั้นเอง หวังเหมิงก็เดินเข้ามาหาด้วยท่าทางตื่นตกใจ

               “นายน้อย มีลูกค้า” ผมขมวดคิ้ว ถึงร้านจะขาดลูกค้ามานาน หวังเหมิงก็ไม่น่าจะต้องตื่นเต้นขนาดนี้ ผมไม่ใส่ใจ
คิดว่าเป็นลูกค้าทั่วไปจึงบอกให้เขาจัดการแทน หวังเหมิงส่ายหน้าแล้วพูดต่อ “นางบอกว่า มาจากปักกิ่ง ถามหาคนที่จุดโคมฟ้า”

               สิ้นคำอธิบายจากหวังเหมิง ผมสะดุ้งพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ผ่านมาเกือบสองปีนึกไม่ถึงว่าวีรกรรมของผมจะยังไม่ถูกลืม
ถึงจะมีคนช่วยเช็ดล้างแต่มาคิดๆดูเรื่องนี้คงกลายเป็นตำนานไปแล้ว หัวขโมยที่ไหนจะกล้าจุดโคมฟ้าแล้วฉกของประมูลในงาน
ที่สำคัญของนั่นยังมีมูลค่ามหาศาล ผมถึงกับหนาวสันหลังวาบ หรือจะเป็นเจ้าของลัญจกรผีตามมาคิดบัญชี!!

           ผมเยี่ยมหน้าออกมา มองเห็นหญิงสาวในชุดกี่เพ้าสีน้ำเงินลายนกยูง ที่คอฟูฟ่องด้วยขนมิ้งค์สีดำหรูหรา
ร่างระหงมีบอดี้การ์ดขนาบสองข้างดูท่าจะเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่สักคน ผมกลืนน้ำลายฝืดคอ มาถึงขั้นนี้ จะหนีก็คงไม่ทัน
สู้เผชิญหน้าแล้วยืนกระต่ายขาเดียว ปฏิเสธข้อกล่าวหาทั้งหมดทั้งปวงไปเลยดีกว่า

               กระแอมหนึ่งที สาวเจ้าก็หมุนตัวกลับมา ใบหน้าขาวเหมือนกระเบื้องเคลือบดูเย็นชา
หล่อนจ้องมองผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

               “ผ่านมาร่วมสองปี คุณชายอู๋ดูทรุดโทรมขนาดนี้ นอกจากเรื่องล่มงานประมูล ยังมีเรื่องใดต้องกังวลมากมายนักหรือ”

           ผมหนาวสะท้าน นี่ต้องเป็นคู่กรณีตามมาคิดบัญชีเป็นแน่ ผมยิ้มเจื่อน หันไปกระซิบบอกหวังเหมิงให้เตรียมรับสถานการณ์
เราอาจต้องชิ่งก่อนแล้วค่อยติดต่อขอความช่วยเหลือจากเสี่ยวฮัว หวังเหมิงหน้าซีดเผือด กำลังจะทำตามคำสั่ง ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะ

           “คุณชายคิดมากไปแล้ว ฉันมาในฐานะลูกค้า ไม่จำเป็นต้องคิดหนี” ผมอ้าปากค้างไม่คิดว่าเธอจะได้ยิน มองดูรอยยิ้มขำขันบนใบหน้าสละสวย แล้วก็นึกขึ้นได้ ที่แท้เธอคือแม่นางหูทิพย์ซึ่งทำหน้าที่เป็นพิธีกรในงานประมูล ลองเป็นแบบนี้ก็ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ เธอคงจำผมได้จึงตามมาถึงนี่

           ผมเปลี่ยนท่าทีเป็นเคร่งขรึม การทำงานแทนอาสาม รับมือพวกหน้าด่านเดนตายสอนให้ผมไม่ประหวั่นมากจนเผลอแสดง
ความกระอักกระอ่วนออกมาให้ใครเห็น ในเมื่อเธอไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียในครั้งนั้น ผมคงไม่ต้องกลัวจนเกินไป

               “ระยะทางจากปักกิ่งไม่ใช่ใกล้ คุณชายจะไม่เชิญฉันนั่งหน่อยหรือ” ผมส่ายหน้า เป็นนัยว่าไม่อยากมากความ

               “คุณมาในฐานะลูกค้า? ถ้างั้นก็มาเสียเที่ยวแล้ว ที่นี่มีแต่แผ่นลอกลาย กับของไร้ราคาไม่กี่อย่าง
ของมีค่าควรเมืองหากไม่อยู่ที่ฉางซา ก็กระจัดกระจายเปลี่ยนมือไปตามหน้าด่านเมืองต่างๆแล้ว”

               “แม้แต่‘ลัญจกรผี’ดวงนั้นก็ด้วยหรือ?” ผมตัวชาวาบ พอเห็นปฏิกิริยาของผมเธอก็ยิ้มแล้วพูดต่อ “ของมีค่าเช่นนั้น
ใช่จะปล่อยได้ง่ายๆยิ่งมีค่าขนาดที่คุณยอมเอาชีวิตเข้าแลก ขโมยออกมาจากงานประมูลด้วยแล้ว คุณไม่คิดจะเก็บไว้กับตัวเลยหรือ”

               หล่อนเป็นคนฉลาดย่อมรู้ว่าการพูดแบบนี้จะทำให้ผมหลุดอาการพะวักพะวน ของมีค่าอยู่ในมือ ทั้งยังได้มาด้วยความมิชอบหากเธออยากได้มันจริงๆ เธอต้องหาเรื่องมาขู่ผมจนได้แน่ๆ ผมเหลือบมองบอดี้การ์ดทั้งสองคนของเธอ แล้วก็มองหวังเหมิง

               ไม่น่ารอด...

               ในหัวเริ่มไตร่ตรองหาลู่ทาง ว่ากันว่าคนที่พูดโกหกหัวใจจะเต้นแรง ทนายที่หูดีๆมักจะใช้ข้อได้เปรียบนี้ในการไล่ต้อนคู่กรณีของผู้ว่าจ้างจนแพ้คดี เทียบกับแม่นางหูทิพย์ หากผมโกหกคงถูกจับได้ตั้งแต่ต้น ถ้าอย่างนั้นหากผมพูดความจริงล่ะ

               พูดความจริง... แต่เพียงครึ่งเดียว

               “ลัญจกรดวงนั้น ผมให้เพื่อนของผมไปแล้ว” น้ำเสียงเรียบนิ่งจนผมเองยังแปลกใจ ผมไม่หลบตา จ้องมองเธอที่กำลังแสดงสีหน้าแปลกใจ“ถ้าคุณจำได้ เขาคือคนที่กระโดดจากชั้นลอย ฉกเอามันออกไปจากงานประมูล”

              ผมไม่รู้ว่าลัญจกรที่เมินโหยวผิงเอาไปใช้เปิดประตูสำริดยักษ์ กับลัญจกรที่อยู่กับผมอันไหนคือที่ได้จากงานประมูล แต่มาถึงตอนนี้ผมจะติต่างเอาว่าที่อยู่กับผมเป็นอันที่ท่านย่าฮั่วให้มาก็แล้วกัน

             “ไม่อยู่แล้วหรือ?” เธอถามซ้ำ ผมก็พยักหน้า หญิงสาวเม้มริมฝีปาก ไม่ได้มีท่าทางไม่เชื่อ แต่สีหน้าไม่สู้ดีคล้ายคนที่ผิดหวังอย่างหนัก “เพื่อนของคุณตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

           สบสายตาคาดคั้นของเธออยู่ชั่วครู่ ผมก็เอ่ยตอบ

           “ผมเองก็อยากรู้” พูดจบหวังเหมิงก็หันมามองผมด้วยสายตาเป็นห่วง ผมจึงรู้ตัวว่าเสียงที่เปล่งออกมานั้นฟังเศร้านัก หญิงสาวนิ่งมองรอยยิ้มบนใบหน้าสละสวยจางหายไปนานแล้ว เธอไม่สงสัยในถ้อยคำของผมเลยสักนิด หันไปบอกบอดี้การ์ดว่าตนต้องการกลับปักกิ่ง ก่อนจะหมุนตัวออกจากร้านไปโดยไม่ร่ำลา

               การมาของแม่นางหูทิพย์ครั้งนี้ทำให้ผมหวนนึกถึงเรื่องที่ได้ผจญมา การเสี่ยงอันตรายต่างๆนานา ความสูญเสีย ปลายทางของตัวผมและคนรอบข้างพลันรู้สึกล้าอย่างประหลาดที่ผ่านมาผมหลงคิดไปว่าความเจ็บปวดใดๆที่ได้รับจะบรรเทาลง ไม่นึกเลยว่าสะกิดเพียงเล็กน้อยบาดแผลที่คิดว่าแห้งไปนานแล้วจะปริแตกได้ง่ายดาย

               ผมเดินขึ้นห้องชั้นสอง ตั้งใจจะไปตรวจดูความเรียบร้อยในห้องเก็บของ ลัญจกรผีที่เมินโหยวผิงให้ผมไว้ก็อยู่ในนั้น แอบไว้ที่มุมใดมุมหนึ่งของห้อง เก็บเอาไว้หลายเดือน ผมไม่คิดจะหยิบมันขึ้นมาดูอีกแล้ว แม้จะมีเรื่องราวมากมายที่ผมยังหาคำตอบไม่ได้ แต่ก็เหมือนที่อาสามเคยบอก

เรื่องบางเรื่องไม่รู้อาจจะดีกว่า...

           จนตอนนี้ถึงจะสงสัยว่าทำไมแม่นางหูทิพย์ถึงอยากได้ลัญจกรผีนั่นนัก แต่กลับไม่คิดสืบสาว รู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรเพียงแต่ความอยากรู้พวกนี้ มักทำให้ผมหงุดหงิดใจ

               “นับจากนี้อีก 10 ปี ถ้านายยังจำฉันได้ ให้นำสิ่งนี้มาที่นี่ ที่เปิดประตูสำริดบานนั้น นายอาจเจอฉันอยู่ข้างใน”

       

   ผมมองดูลัญจกรผีดวงนั้นวางนิ่งอยู่บนโต๊ะ เห็นฝุ่นเคลือบบางๆที่ทำให้นึกขึ้นได้ว่า ผมเก็บมันเอาไว้โดยไม่คิดสนใจอยู่นานแค่ไหน อีกสิบปีหรือ? ยาวนานขนาดนั้นหากผมยึดติดหยิบมันมาพลิกดูทุกวัน คงเป็นบ้าตายเข้าสักวันแน่ๆ ถึงเวลาหากผมยังจำเมินโหยวผิงได้ ยังไงเราต้องได้เจอกัน

               กลับออกมาหน้าร้าน ผมโทรศัพท์หาเสี่ยวฮัว บอกเล่าเหตุการณ์ในวันนี้ รวมทั้งเรื่องที่มีคนหมายตาลัญจกรผี เขาเพียงหัวเราะ แล้วพูดทีเล่นทีจริงว่า “ของมีราคาย่อมมีคนอยากได้ นายจะขายฝากฉันไว้ก่อน ครบเวลา 10 ปีค่อยมาซื้อคืนก็ได้นะ อยู่กับเซี่ยอวี่ฮัวปลอดภัยกว่า นายว่าจริงไหม”

           สัญญาสิบปีใช่จะซื้อขายได้ง่ายๆ ผมโมโห ไม่พูดตอบเสี่ยวฮัวก็รู้ได้ทันทีว่าผมไม่พอใจ เขาเปลี่ยนเรื่องคุย ผมก็ว่าตาม ไม่พูดถึงลัญจกรผีอีก ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบตามประสาแล้วก็วางสาย ผมถอนหายใจ เพิ่งคิดได้ว่าผมไม่ควรโกรธเสี่ยวฮัวกับเรื่องแค่นี้เลย

           ที่ผ่านมาแม้แต่เรื่องที่ผมตามนายเมินโหยวผิงไปฉางไป๋ซาน ผมยังขอความช่วยเหลือจากเสี่ยวฮัวตลอด ช่วงเวลาหลังจากนั้นหากรู้เบาะแสอะไรเล็กน้อยที่พอจะเชื่อมถึงกันได้ ผมก็จะฟุ้งซ่านอยู่ไม่สุข เที่ยวสืบหาข้อเท็จจริงจนร้อนถึงเสี่ยวฮัวต้องคอยเข้ามาช่วยอยู่เสมอ

               ผ่านไปเกือบปีความพยายามนั้นลดน้อยลง ผมไม่ถามถึงนายเมินโหยวผิงอีก เสี่ยวฮัวเองก็ไม่พูด ปล่อยให้ผมเริ่มชินชา จะได้ไม่ทรมานกับการรอคอยมากเกินไป

               หากไม่มีเหตุการณ์ในวันนี้เกิดขึ้น ผมคงลืมไปแล้วว่าสิ่งที่เชื่อมต่อระหว่างผมกับนายเมิน นอกจากความทรงจำ ไม่มีอะไรเป็นแก่นสารให้จับต้องได้มีเพียงลัญจกรผีดวงนี้เท่านั้น คิดพลันรู้สึกได้ถึงความวูบโหวง ไร้สิ่งยึดเหนี่ยว ราวกับว่าเรื่องราวที่ผ่านมาเป็นแค่ฝันไป ไม่มีอะไรจริงสักอย่างเดียว

               ผมหายใจติดขัด อยากหาที่ระบาย นอกจากผมยังมีใครอีกที่รู้จักเสี่ยวเกอดี คิดพลางกดโทรศัพท์หานายอ้วน เขายังอยู่ที่ปาหน่ายใช้ชีวิตสงบสุข ไม่ค่อยได้ข้องแวะกับวงการตักดิน นานๆทีจะกลับเข้ามาปักกิ่งสักครั้ง

           ฟังเสียงตอบรับอัตโนมัติแล้วก็ไม่รู้สึกแปลกใจ ได้แต่ผิดหวัง การติดต่อกับนายอ้วนเป็นไปได้ยากอยู่แล้ว นอกจากอยู่ในพื้นที่มีสัญญาณ นอกนั้นผมได้แต่ติดต่อผ่านอากุ้ย หรือไม่ก็ส่งจดหมายคุยกันบ้าง

               ผมถอนหายใจ เริ่มหาทางอื่น สุดท้ายจึงนั่งลงเขียนจดหมายบอกเล่าเหตุการณ์ในวันนี้ให้ฟัง แล้วก็พูดถึงเสี่ยวเกอ นายจางฉี่หลิง หรืออะไรก็ตามที่ผมจำได้เกี่ยวกับเขา เล่าถึงความไม่สบายใจต่างๆนานา ได้ความเกือบสามหน้ากระดาษเอสี่ อย่างน้อยการเขียนอะไรลงไปบนกระดาษก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้จับเข่าคุยกับเพื่อนเก่าที่ห่างหายกันไปนาน

               พับกระดาษสอดลงในซองจดหมาย อีกกี่วันกันนะกว่าจดหมายจะไปถึงมือนายอ้วน อาจจะเป็นสัปดาห์ หรืออาจนานกว่านั้น ผมสูดลมหายใจลึก หลับตาลงแล้วภาวนาให้พรุ่งนี้มาถึงไวๆ

               





             

 ผ่านไปเกือบสัปดาห์หวังเหมิงนำกล่องพัสดุมาให้ คราวแรกผมไม่ใคร่ใส่ใจนัก นั่งตรวจบัญชีร้านต่อจนถึงวันรุ่งขึ้นจึงเห็นว่าพัสดุที่ว่ามาจากปักกิ่ง ทั้งยังระบุว่าผู้ส่งคือนายอ้วน ผมตกใจไม่คิดว่าจดหมายผมจะไปถึงมืออีกฝ่ายได้รวดเร็ว จนเขาตอบกลับมาถึงผมได้ภายในเจ็ดวัน

               อารามรีบร้อนผมรีบแกะเปิดกล่องพัสดุนั้นทันที ข้างในเต็มไปด้วยเม็ดโฟมกันกระแทก ผมขมวดคิ้วมองเห็นลางๆว่าภายในกล่องเหมือนจะบรรจุวัตถุโบราณอะไรสักอย่างมา มันถูกห่ออีกชั้นด้วยกระดาษโฟมขาว

               จนกระทั่งผมลอกเปลือกนอกทั้งหมดออก จึงเห็นฝักมีดสั้นสลักลวดลายโบราณที่ดูเหมือนจะเป็นของช่างฝีมือสมัยใหม่มากกว่า ลักษณะของพลอยสีเขียวแดงบนฝักทำให้ผมสะอึก แม้ประกายแวววาวจะต่างกับครั้งแรกที่เห็น แต่ผมยังจำได้

               หากเดาไม่ผิด นี่ก็คือ...

               สองมือหยิบมีดสั้น ค่อยๆชักมันออกมา ประกายคมกริบสีดำสนิท ผมกลั้นหายใจ มีดสั้นที่เปื่อยผุจากหอบ้านสกุลจาง นายอ้วนเอาไปทำด้ามใหม่มาแล้วหรือนี่ผมหัวเราะกับตัวเอง นึกถึงที่นายอ้วนเคยด่าผมไว้

             “นายนี่มันยังไงกันนะ อุตส่าห์ได้ของนิดๆหน่อยๆ มาอย่างยากเย็น ก็ยังจะมาเลือกมากอีก เก็บเอาไว้ เอาออกไปทำด้ามใหม่ไว้เป็นของขวัญให้เสี่ยวเกอก็ได้”
             .
               “ฉันว่าเขานะ แม้แต่วันเกิดคืออะไรยังไม่รู้ สุ่มๆเลือกวันที่อากาศสดใสสักวัน บอกว่า เฮ่ วันนี้วันเกิดนายนะ เป็นใช้ได้แล้ว ฉันว่าเขาไม่ถามด้วยซ้ำว่าวันเกิดคืออะไร”
               
           

         ของขวัญวันเกิดให้หมอนั่น? ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง นึกด่านายอ้วน  สดใสเชี่ยอะไร หิมะลงขนาดนี้ แม้แต่ท้องฟ้ายังไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ พลิกไปพลิกมาก็เห็นกระดาษใบหนึ่งซ่อนอยู่ในกล่อง ลายมืออ่านยากตามแบบฉบับนายอ้วนหวัง ผมได้แต่ยิ้มค้างกับกระดาษไปนั้น

   

   ‘ที่ระลึกหอบ้านสกุลจาง ญาติเสี่ยวเกอฝากมาให้สะใภ้’

               
               
สะใภ้พ่องสิ...!!!



Epilogue:

               

หลังจากนั้นอีกเกือบเดือน มีพัสดุจากนายอ้วนส่งมาถึงผมอีกครั้งพร้อมจดหมายตอบกลับ ทำให้ผมรู้ว่าที่แท้พัสดุแรก
นายอ้วนส่งถึงผมตั้งแต่ยังไม่ได้รับจดหมาย เพียงฟังเรื่องราวต่อมาจากเสี่ยวฮัวเท่านั้น หมอนั่นคงมีลู่ทางติดต่อนายอ้วนได้ดีกว่าผม

               ผมหยิบกล่องมาเปิดตรงเคาน์เตอร์หน้าร้าน นึกไม่ออกว่าเขาจะส่งอะไรมาให้อีก จึงเลือกอ่านจดหมายก่อน
นายอ้วนเขียนมาเพียงไม่กี่บรรทัด

               ‘ได้รับจดหมายนายแล้ว ก่อนหน้านี้ได้คุยกับเสี่ยวฮัว ไม่คิดว่านายจะอาการหนักขนาดนี้ บอกแล้วว่าให้ปล่อยวางซะบ้าง สิบปีจิ๊บๆ เห็นนายคิดถึงเสี่ยวเกอมาก ฉันเลยฝากของมาให้อีกอย่าง หวังว่าคงถูกใจ ฉันสั่งซื้อเหมาโหลมาเพื่อนายเลยนะ เสี่ยวอู๋’

       

   ผมขมวดคิ้วพลางแกะห่อพัสดุ ที่คราวนี้ไม่จำเป็นต้องบุด้วยวัสดุกันกระแทก ด้วยตัวของที่ใส่มาก็นุ่มนิ่มอยู่แล้ว กลั้นหายใจพลางดึงมันออกจากห่อ ผมกระพริบตาหนึ่งทีมองเห็นหวังเหมิงเดินกลับมาจากหลังร้านพร้อมชาหลงจิ่ง

               เขามองผมสลับกับสิ่งที่อยู่ในมือ

       

      กางเกงในลายลูกเจี๊ยบสีเหลืองสดใส...

FIN.

---

MaowDao & N!nGing : แฮ่~ หวังว่าคงถูกใจกันนะกั๊ฟ อาจจะไม่หวาน ไม่ละมุน แต่ตั้งใจให้ออกมาแบบที่เป็นนายน้อยมากที่สุด (แบบที่เอาแต่คิดถึงเสี่ยวเกอ)

*โค้งรับคำติชม 90 องศา

[karnalone]

ให้สามผ่านค่ะ!!!

เอาจริงๆ นะ ตอนแรกเรานึกว่าซิ่วซิ่ว ลืมแม่นางหูทิพย์ไปซะสนิทเลย ขอโทษนะแม่นาง

ชอบโทนเล่าเรื่องแบบนี้นะคะ สมกับเป็นนายน้อย

เสี่ยวเกอให้ของหมั้นไว้แล้วจะลืมได้ไง

เสี่ยวฮัวเค้าเย้าเล่นหรอกค่ะนายน้อย ไม่โกรธแหละดีแล้ว นะๆ แหม่ ทำตัวเป็นประหนึ่งสาวน้อยไปได้

ตอนนายน้อยเปิดของเจอมีดที่เสี่ยอ้วนส่งมานี่เกือบซึ้งแล้วค่ะ อีกนิดเดียวจริงๆ ๕๕๕๕๕๕๕๕ ญาติสกุลจางเค้าให้มารับขวัญสะใภ้จริงๆ นะนั่น ส่งมาแต่ละอย่างนี่ต้องบอกว่า สมเป็นเสี่ยมากค่ะ ไม่ใช่เสี่ยคงไม่ส่งของแบบนี้มาให้นายน้อยแน่ๆ ๕๕๕๕๕๕๕

หวังว่าหวังเหมิงจะไม่โดนตัดเงินเดือนนะคะ...

[Malangporyim]

กวีากกกกกกกกก น่าร๊ากกกก
ชอบมากเลยค่ะ สำนวนเหมือนนายน้อยมาก งานละเมียดละไมมาก อ่านแล้วรู้เลยว่าตั้งใจเขียนสุดๆๆๆๆ ฮรูม♥ >___<'

ชอบที่เอาเรื่องแม่นางหูทิพย์มาเล่นค่ะ จุดนี้คิดว่าไม่ค่อยมีใครเขียนเลย พอได้มาเจอในเรื่องนี้ก็รุ้สึกว่า เอ๊ะ แปลกใหม่ดี  ตอนเลื่อนสกิมเจอผ่านๆ เห็นคาแรกเตอร์นี้ก็คิดว่าไม่อ่านไม่ได้แล้ว พอเริ่มอ่านก็อ่านเพลิน หยุดอ่านไม่ได้ 55555+

ฮือ ดีงาม ชอบความทุ่มเทรีเสิร์ชของผู้เขียนด้วยค่ะ รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ทำให้รู้ว่าอ่านมาละเอียดมาก โฮๆๆๆ (← ชอบงานละเอียด เห็นแล้วแพ้ทาง อดกรี๊ดกร๊าดไม่ได้) รอติดตามผลงานชิ้นต่อไปนะคะ

ภาพประกอบหวังเหมิงคุณแมวดาวก็น่ารักมากค่ะ (ทำไมโฟกัสหวังเหมิง...เพราะหวังเหมิงน่ารักค่ะ 555+) หลังจากนี้ชะตากรรมของเจ้าลูกน้องหกร้อยหยวนจักเป็นเยี่ยงไร อดคิดต่อไม่ได้เลยจริงๆ 5555

ปล. เกือบลืม จดลิสต์คำผิดเอาไว้ แต่เม้นต์เพลิน ลืมแปะค่ะ แอ่ะ O>-<

Spoiler:

[MinMin]

ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ
ทั้งภาษาที่เขียนทั้งเนื้อเรื่อง ดีจริงๆค่ะ อ่านแล้วรู้สึกถึงนายน้อยมากๆเลยค่ะ มันดีงาม สื่ออารมณ์ได้ดีมากค่ะ อ่านแล้วอินไปด้วยจริงๆ แงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากดีมากๆ ชอบมากๆ โฮกกกกกกกก

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆนะคะ

[maowdao]

N!nGing : ขอบคุณทุกคนเลย ฮือออ *ซาบซึ้ง

@karnalone ฮือออออ ผ่านสินะคะ ยังคิดอยู่เลยว่านายน้อยเราไม่มุ้งมิ้งจะเป็นไรมั้ย ดีใจที่ชอบนะคะ >w<

@Malangporyim ดีใจจจ ขอบคุณนะคะ เค้าก็คิดว่าตัวอ่านละเอียดมากเหมือนกัน ค่อยๆเสพเนอะ อุอุ
ปล.แม่นางหูทิพย์ เป็นโคตรตัวประกอบที่เราสนใจ เลยคิดว่าอยากให้มีบทเพิ่มขึ้นอีกหน่อยน่ะค่ะ แฮะๆ
ปลล.ขอบคุณเรื่องคำผิดนะคะะะ แฮ่ *ปิดหน้าเขิล

@MinMin ดีใจที่ชอบค่ะะะ TwT คิดว่าจะไม่มีใครชอบซะแล้ว ดีใจที่อินด้วยยย ฮืออออ ขอบคุณนะคะะะะ

[Ployrinn]

สามผ่านอีกเช่นกันค่ะ อ่านแล้วนึกถึงนายน้อยจริงๆ เหมือนถอดแบบจากในนิยายเลย ชอบค่ะ

ภาพประกอบก็น่ารักน่าหยิกซะไม่มี คนที่จะเหมากกน.ยกโหลให้นายน้อยก็มีแค่เสี่ยอ้วนคนเดียวแล้วล่ะ นึกถึงแฟนอาร์ตอันหนึ่งที่นายน้อยดมกกน.หรือกางเกงของเสี่ยวเกอซะอย่างนี้แหละ เลยคิดในใจ ที่เสี่ยเหมามาเนี้ยจะให้ใส่หรือดะ-//ตี๊ดดด.

สุดท้ายอยากจะแซะลูกจ้างหกร้อยหยวนซะหน่อย
หวังเหมิง : เจ้านายทำอะไรน่ะ? (หวังเหมิงไม่ได้กล่าวไว้)

[Tang_An-An]

ชอบมากค่ะ สำนวนดีมากกกก เหมือนนายน้อยมาบรรยายเองเลยยย
นายอ้วน...
ชอบรูปสุดท้ายค่ะ55555 หวังเหมิงแอบมาเห็นความลับนายน้อยซะแล้วว555
อาจจะโดนลดเงินเดือนอีกก็เป็นได้

[faliona01]

ทำไมโดนการ์ตูนคิลมูด 55555555555 หวังเหมิงถึงกับเงิบว่านายน้อยคงชอบอะไรมุ้งมิงค์ๆ สินะ

โดนใจตรง 'สะใภ้ผ่องสิ' มันเป็นคำที่บอกอารมณ์นายน้อยตอนได้รับจดหมายจริงๆ
รู้สึกทราบซึ้งจนแทบจะวิ่งไปฆ่าคนส่งจดหมายเลยทีเดียว 555555

เสี่ยวฮัวนี้เพื่อนายน้อยทำได้ทุกอย่างจริงๆ รวมถึงนายอ้วนหวังด้วย
ให้ตัวเถอะเจ้าพวกฐานพีรามิด โดน 'ผิงเสีย' ทับตายไปเถอะ อย่าโงหัวขึ้นมาอีกเลย

สงสารนายน้อย ดูซูบลงไปเยอะเลยสินะคะ ;w; แผลกายมันไม่เท่าแผลใจ
แค้นใจตาเมินก็ตรงนี้ละคะ ถ้าจะทำกันแบบนี้สู้ยัดอู๋เสียเข้าประตูสำริดดีกว่า

โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เมินโหยวผิง นายมันคนใจดำ!!!

นายน้อยเอามีดสั้น กับของหมั้นราคาค่าควรเมืองในมือทุ่มใส่หัวเจ้าคนหน้าตายหลังออกจากประตูเลยนะคะ
ชอบอารมณ์ตรงสาวหูทิพย์พูดสะกิดแผลเก่า หวังเหมิงดูเป็นห่วงเจ้านายมากๆเลย
ลูกจ้าง 600 หยวนผู้ซื่อสัตว์ ค่าแรงก็ไม่ได้ขึ้นยังจงรักขนาดนี้ TvT

อู๋เสีย แกทำบุญด้วยอาราย......................

[Black_forest15]

ฮู่ยยยยยยยยยยยยยยยย กู๊ดจ๊อบค่าาาาาาาาา
ชอบบบบบบบ การบรรยายดูเป็นอู๋เสียมากๆ งานละเอียดดีค่ะ
ตอนแรกนึกว่าเสี่ยวฮัวแต่งหญิงมาแกล้ง ไม่คิดว่าจะเป็นแม่นางหูทิพย์นะเนี่ย5555555

[Feran.FS]

ฮู่ววววววว ชอบบบบ ชอบค่ะชอบบบบบ
/ตอนแรกก็ว่าชื่อไอดีคุ้นๆ พี่แมวดาวนี่เองงงงง โฮร่ลลลลล

[wayamin]

การ์ตูนแถมน่ารักมากค่ะ ><b

[Rozenkreuz]

ถถถถถถถถถถถถถถถถถ
หวังเหมิง//ยืนรอฟังประโยคตัดเงินเดือน ถถถถถ
นี่สมเป็นนายน้อยมากเลยครับ ไออารมณ์เกือบจะซึ้ง น้ำตากำลังจะไหล แล้วก็ถูกหั่นฉับ 5555
สรุปอ่านไปขำไป จะร้องไห้เพราะซึ้งมันก็ค้างๆอยู่ตรงหัวตา ไม่ยอมไหลซะที