[OS ] #dmbjdaily (บาทหลวง) Love and Sin [เมินโหยวผิง]

[MinMin]

dmbjdaily 226 days left
บาทหลวง



"Love and Sin"



(1)

คืนนั้นหิมะตก...เป็นหิมะแรกของปี คนส่วนใหญ่พากันปิดประตูหลบความหนาวเย็นขังตัวเองอยู่ภายในบ้าน วันนี้ไม่ควรจะมีใครมาที่นี่ แต่กลับมีคนคนหนึ่งเปิดประตูโบสถ์เข้ามา

ชายคนนั้นปลดฮู้ดลง เสื้อผ้าและกระเป๋าเป้ใบโตมีหิมะเกาะอยู่ สภาพเหมือนคนเดินทางมาไกล ดวงตาสีดำสนิทไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆมองยังบาทหลวงเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงกลาง เอ่ยถามในสิ่งที่ทำให้เขาเดินทางมายังสถานที่แห่งนี้

บาทหลวงยิ้ม ชวนเขาพักในโบสถ์แห่งนี้ ด้วยรู้ว่าเขามีเวลาอีกนานที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่เขาถาม



(2)

เด็กชายมองพี่ชายร่างผอมบางที่ชอบนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตัวสุดท้ายมุมขวาของโบสถ์ เขามาที่โบสถ์แห่งนี้บ่อย เก้าในสิบครั้งจะเจอพี่ชายคนนี้นั่งเหม่ออยู่ตรงนี้ ส่วนหนึ่งครั้งที่เหลือจะเห็นพี่ชายเช็ดโต๊ะเช็ดเก้าอี้ไม่ก็ถูพื้นขัดกระจก เขาเคยเดินเข้าไปคุยกับพี่ชาย ถามว่าเป็นใครมาจากไหน แต่พี่ชายไม่ตอบ เพียงแค่มองเมินราวกับเขาไม่มีตัวตน

เด็กชายเคยชินกับการที่โบสถ์แห่งนี้มีคนจรมาพักค้างแรม คุณพ่อเป็นคนใจดี ขอเพียงแค่มาเคาะประตู ประตูก็จะเปิดต้อนรับ แต่คนเหล่านั้นส่วนใหญ่จะอยู่ไม่นาน พวกเขามาแล้วก็ไป มีเพียงพี่ชายคนนี้เท่านั้นที่ยังไม่ไปไหน

เขาเคยถามคุณพ่อว่าพี่ชายคนนี้เป็นใคร คุณพ่อตอบเพียงแค่ว่า

"เขาคือจางฉี่หลิง มาถามหาในสิ่งที่เขามีอยู่แล้ว"

คำตอบนั้นไม่ได้สร้างความกระจ่างมากนัก เด็กชายยังคงสงสัย

"ในเมื่อเขามีอยู่แล้ว เขาจะมาถามหาทำไม"

คุณพ่อยิ้ม บอกให้เขาเอาขนมปังไปให้พี่ชาย

เขาเดินไปยังเก้าอี้ตัวสุดท้าย ลองเรียกชื่อที่คุณพ่อบอก

"จางฉี่หลิง"

พี่ชายหันมามองเขาและขนมปังที่ถูกยื่นมาให้ ก่อนจะเอื้อมมือรับ ตอนนั้นเองที่เด็กชายเพิ่งสังเกตเห็นนิ้วมือยาวแปลกประหลาด เขารีบหันกลับ วิ่งไปหาคุณพ่อ ร้องว่า

"เขาเป็นปีศาจ!"

คุณพ่อลูบหัวเด็กชาย มองคนที่ถูกหาว่าเป็นปีศาจเคี้ยวขนมปังด้วยท่าทางอย่างมนุษย์ แล้วปลอบเด็กชายที่กอดขาของเขาด้วยความกลัว

นับจากวันนั้น เด็กชายไม่กล้าเข้าใกล้พี่ชายอีก เพียงแค่มองห่างๆ...เขาไม่อยากถูกปีศาจจับกิน

จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังนั่งอ่านหนังสือ พี่ชายเดินมายืนข้างๆเขาแบบไม่มีเสียง เด็กชายสะดุ้งร้องอย่างตกใจ มือไม้อ่อนปล่อยหนังสือร่วงลงกับพื้น เขาขยับตัวถอยห่างให้มากที่สุด มองพี่ชายในผ้ากันเปื้อนมือข้างหนึ่งถือถังน้ำพาดผ้าขี้ริ้ว ก้มตัวลงเก็บหนังสือของเขาขึ้นมา

เด็กชายอยากขอหนังสือคืน แต่ก็ยังกลัวปีศาจ จึงอึกอักในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก พี่ชายถือหนังสือของเขา กำลังจะปิดหนังสือแต่อยู่ๆก็ชะงัก ใบหน้าที่นิ่งเฉยตลอดกาลมีอาการคิ้วขมวดมุ่นเล็กน้อย

ไม่กี่วินาทีต่อมา พี่ชายก็ส่งหนังสือคืนให้เขาด้วยการวางมันไว้ที่เก้าอี้อีกตัว ก่อนจะคุกเข่า จุ่มผ้าขี้ริ้วลงในถัง ซักๆขยี้แล้วบิดหมาดๆ เพื่อเช็ดเก้าอี้ตัวที่เขานั่งเมื่อครู่

เขามองพี่ชายสลับกับมองหนังสือ หน้าที่เปิดค้างไว้เป็นคำสอนที่คุณพ่อสอนเขาเมื่อเช้า

ตอนนี้พี่ชายเช็คเก้าอี้ตัวที่เขานั่งเสร็จแล้ว และเก็บของไปทำความสะอาดเก้าอี้ตัวอื่นต่อ ตอนที่เดินผ่านเขาไป พี่ชายหยุดกึกหันมามองเขาสักพัก มือที่มีนิ้วยาวแปลกประหลาดล้วงเข้าไปในกระเป๋าตรงผ้ากันเปื้อน หยิบอมยิ้มออกมายื่นให้เขา

เด็กชายงง เขาชี้มาที่ตัวเอง พี่ชายพยักหน้า มันเป็นการส่งภาษาใบ้แบบงงๆ เขาอยากถามตัวเองนักว่าทำบ้าอะไรอยู่ แต่ก็ยื่นมือไปรับอมยิ้ม

พี่ชายเดินผ่านไป คุกเข่าลงเช็คเก้าอี้ตัวต่อไป



(3)


"...ความรักทนได้ทุกอย่างแม้ความผิดของคนอื่นและเชื่อในส่วนดีของเขาอยู่เสมอ และมีความหวังอยู่เสมอ และทนต่อทุกอย่าง ความรักไม่มีวันสิ้นสูญ"

บาทหลวงยืนยิ้มอย่างสงบ เมื่อคืนจางฉี่หลิงขอยืมพระคัมภีร์ไปอ่าน รุ่งเช้าก็กลับมาเปิดพระคัมภีร์อ่านให้เขาฟัง

"ลูกได้คำตอบในสิ่งที่ลูกถามหรือเปล่า"

จางฉี่หลิงยื่นพระคัมภีร์คืนให้บาทหลวง

"ลูกแกะผู้หลงทาง ลูกไม่ใช่คนที่ว่างเปล่า ลูกรู้จักความเจ็บปวดจากการสูญเสียก่อนที่จะรู้จักความรัก แต่ไม่ได้หมายความว่าลูกจะไม่รู้จักความรัก มารดาของลูกได้มอบสิ่งที่วิเศษที่สุดให้ลูกแล้ว แม้เป็นเวลาเพียงแค่สามวัน"

จางฉี่หลิงไม่ตอบอะไร เขาเหมือนคนที่ยังหลงทางอยู่ในความคิดของตัวเอง

"พระเจ้ามอบความรักของพระองค์ให้ลูกทุกคน บอกให้ลูกๆแต่ละคนจงแบ่งปันความรักซึ่งกันและกัน เพราะฉะนั้นลูกไม่ใช่คนที่ไม่มีความรัก ลูกมีความรักอยู่เต็มหัวใจ จากพระเจ้า จากมารดาของลูก และจากผู้คนมากมายที่ลูกเดินทางไปพบเจอ"

บาทหลวงหันกลับไปหยิบของบางอย่างจากโต๊ะด้านหลัง ยื่นมาให้เขา...มันคือขนมปังธรรมดา

"มีคนฝากมาให้ลูก ขอบคุณเรื่องอมยิ้ม" บาทหลวงกล่าว "หากวันนี้ลูกยังไม่พบคำตอบ จงมอบความรักให้ใครสักคน แล้วลูกจะได้รับคำตอบนั้นเอง"

เย็นวันนั้นจางฉี่หลิงออกไปซื้อของ ก่อนจะกลับมาเก็บของ และจากไปในวันรุ่งขึ้น โดยทิ้งอมยิ้มไว้หนึ่งอัน...



(4)

พิธีมิสซาจบลงแล้ว ผู้คนที่มาร่วมพิธีต่างทยอยกันกลับบ้าน บาทหลวงมองไปยังเก้าอี้ตัวสุดท้ายมุมขวาสุดของโบสถ์ นานแล้วที่ไม่มีใครนั่งอยู่ตรงนั้นราวกับเป็นที่ว่างซึ่งเว้นเอาไว้เพื่อใครคนหนึ่ง ดังนั้นตอนที่เขาหันไปเห็นคนนั่งตำแหน่งนั้นจึงรู้สึกแปลกใจ และความแปลกใจก็เปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ เมื่อพบว่าคนที่นั่งอยู่เป็นใคร

"คุณพ่อกลับไปอยู่กับพระเจ้าแล้ว" เขากล่าว "จริงอย่างที่คุณพ่อบอกไว้ คุณเป็นบุคคลพิเศษ เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แต่คุณกลับดูไม่แก่ขึ้นเลย"

จางฉี่หลิงมองตรงเข้าไปในดวงตาของเด็กชายเมื่อกาลก่อน ถามว่า

"คุณไถ่บาปได้มั้ย"

บาทหลวงยิ้ม คุณพ่อเล่าเรื่องของพี่ชายคนนี้ให้เขาฟังทั้งหมดแล้ว ในยามที่พี่ชายกลับมา เขาย่อมมาด้วยธุระ มาด้วยคำถามที่ต้องการคำตอบ เช่นเดียวกับตอนนั้น

"บาปคือความผิด ถ้าเพียงแค่สารภาพบาป ความผิดนั้นจะหายไปจริงหรือ"

บาทหลวงตอบเขาด้วยคำถาม

"หากคุณละลายเกลือในน้ำ คุณคิดว่าเกลือจะหายไปหรือไม่"

จางฉี่หลิงจมลงไปในความคิดของตัวเอง เขามีคำตอบให้กับคำถามนี้ แต่เขาก็คิดว่ามันไม่ใช่คำตอบ เกลือละลายน้ำย่อมหายไป แต่น้ำที่เปลี่ยนไปเพราะเกลือ ความเค็มยังคงค้าง เช่นนี้เรียกว่าหายไปได้หรือ

"พระเจ้าทรงอภัยบาปให้แก่มนุษย์ทุกคน เพราะทุกคนคือลูกอันเป็นที่รักยิ่งของพระองค์" บาทหลวงกล่าว "แล้วคุณให้อภัยต่อความผิดบาปของตัวเองหรือยัง"

จางฉี่หลิงหลับตาลง...ตอบตัวเองได้ในทันทีว่าเขาไม่อาจอภัยให้กับความผิดบาปของตัวเอง

ความผิดของเขามีเพียงอย่างเดียวคือการโกหก

...เขาใช้ความจริงทั้งชีวิตเพื่อการโกหกเพียงครั้งเดียว...

คำโกหกที่จะทำให้คนคนนั้นมีความหวังต่อไปอีกสิบปี

หากพูดออกไปแล้วจะไม่สามารถย้อนคืนได้อีก...


"คุณได้คำตอบของคำถามเมื่อตอนนั้นหรือยัง" บาทหลวงเอ่ยถามขึ้นมาราวกับจงใจเปลี่ยนเรื่อง

จางฉี่หลิงลืมตาขึ้น บาทหลวงเห็นแววตาของเขาก็เข้าใจว่าพี่ชายคนนั้นได้เจอคำตอบของตัวเองแล้ว

ดวงตาที่ว่างเปล่าในตอนนั้นเปลี่ยนไปแล้ว

เขามีสิ่งนั้นแต่ไม่รู้ตัวว่ามี เพราะไม่เคยได้ใช้ ไม่เคยมอบมันให้ใคร อาจเพราะไม่รู้ว่าจะมอบให้อย่างไร หรืออาจให้ไปแล้วแต่ไม่รู้ตัว

ผู้ให้ย่อมได้รับ...เขาเชื่อว่าพี่ชายคนนี้ได้รับความรักและได้มอบความรักนั้นให้ใครอีกคนแล้ว ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม

...ถ้าเช่นนี้...เขาก็คงเข้าใจได้

"พระเจ้าของคุณคือใคร" บาทหลวงถาม "คือพระเจ้าองค์เดียวกับผมหรือไม่"

จางฉี่หลิงเงยหน้ามองไปยังด้านในของโบสถ์ แล้วจึงลุกขึ้นสะพายกระเป๋า

"ขอบคุณ"

เขากล่าวถ้อยคำที่ไม่เคยเอ่ยออกมา และเดินทางจากไป

...เป้าหมายคือหังโจว

เขาจะใช้คำโกหกเพื่อให้คนคนนั้นมีความหวังต่อไปอีกสิบปี...และเชื่อว่าความจริงที่ปรากฎในอีกสิบปีต่อมาจะทำให้คนคนนั้นมีชีวิตต่อไปอีกหลายปี

แม้ว่าสุดท้ายแล้ว...
เบื้องหลังประตูบานนั้นจะไม่มีใครอยู่เลยก็ตาม





___________________________


ถามว่างงมั้ย...เราแต่งเองก็ยังงงเองค่ะ 555+
เรื่องต่อไปสัญญาว่าจะเขียนให้รู้เรื่องกว่านี้ค่ะ

การมีความรู้สึกนั้นเป็นดาบสองคม
เราคิดว่าเมินโหยวผิงคงต้องเรียนรู้สิ่งนี้อีกมาก แต่ปัจจัยหลายๆอย่างไม่ยอมให้เขาทำเช่นนั้น เพราะฉะนั้นเขาต้องหาวิธีที่ง่ายที่สุดในการเรียนรู้ นั่นคือถามคนอื่น

แต่เพราะมันเป็นเรื่องของความรู้สึก คนที่จะตอบคำถามนั้นได้ดีที่สุดก็คือตัวเอง

พยายามจะเขียนเมินโหยวผิงออกมาให้เป็นเมินโหยวผิงมากที่สุด แต่นายคนนี้เขียนยากเหลือเกิน หวังว่าเมินโหยวผิงของเราคงไม่สร้างความรำคาญใจให้ใครนะคะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ


ปล. เราจำไม่ได้ว่าเมินโหยวผิงเคยพูดคำว่า "ขอบคุณ" หรือเปล่า แต่เท่าที่ลองนึกๆดู...เหมือนจะไม่มี ถ้าใครเจอโปรดบอกเราที ขอบคุณค่ะ

[kangaroow]

กัดผ้าเช็ดหน้าาาาาา
เสี่ยวเกอเหมือนเป็นลูกแกะหลงทางเลยค่ะ ถามหาสิ่งที่มีอยู่ แต่ไม่เข้าใจ หาไม่เจอ
ตอนที่กลับมาอีกรอบหาเจอแล้ว เข้าใจแล้ว หาพระเจ้าของตัวเองพบแล้ว
พร้อมจะแลกทุกอย่างของตัวเองเพื่อปกป้องพระเจ้าของตน น... น้ำตาาาา ;;;; ;;;;

ว่าแต่เหมือนจะไม่เคยเห็นในเรื่องจริงด้วยค่ะว่าเสี่ยวเกอพูดขอบคุณคนอื่น *เอียงคอนึกตาม*
แต่สารภาพว่าตอนท้ายที่บอกว่าจะโกหกเพื่อให้คน ๆ นั้นมีความหวังต่อไป
แม้หลังบานประตูจะไม่มีใครอีกก็ตาม นี่จี้ใจดำเราเหลือเกินค่ะ o<--<
กลัวใจคุณหนานไพ่จะแต่งให้จบแบบนี้จริง ๆ ค่ะ *ซับ*

ขอบคุณสำหรับ one shot นะคะ <3333

[tamahome]

//ติดสถานะอึนจากมึนโหยวผิ--เอ้ย เมินโหยวผิง = ="
หน่วงๆสมเป็นนายเมินของคุณมินเลยค่ะ 5555
//กัดผ้าเช็ดหน้าตามคุณแป้ง อยากเห็นนายเมินในชุดผ้ากันเปื้อนถือถังน้ำ~~~~~~ //ไม่ใช่ละ!
จากสามวันสู่สิบปี...ที่ไม่รู้ หรือเคยรู้เมื่อสาย คราวนี้ไม่สายแล้ว แต่จะเป็นแบบนั้นจริงๆหรือเปล่านะ

เสี่ยวเกอไม่ใช่คนพูดมาก ไม่ใช่คนที่จะพูดทุกอย่างที่คิด ความคิดในหัวก็น่าจะมีตรรกะแบบที่เราเข้าใจยากด้วย
(แต่จริงๆก็ไม่น่ายากเกินเท่าไหร่ ถ้าเรารู้ที่มาที่ไปของความคิดเค้าทั้งหมด)
แต่ไอที่จะใช้ความจริงทั้งชีวิตเพื่อความหวังสิบปี และความจริงที่ปรากฎหลังจากสิบปีจะทำให้มีชีวิตต่อไปอีกหลายปีนี่...

^ จากเหตุการณ์ข้างบนคือนายน้อยเคียดแค้นจนต้องตามล่าตัวเสี่ยวเกออย่างมีความหวังต่อไปอีกหลายปีสินะคะ! ตึ่งโป๊ะ!!
ถ้าคิดแบบนี้แล้วทำแบบนั้นก็อยากให้นายน้อยกระชากคอมาสั่งสอนเหมือนกันค่ะ บางทีคิดเองเออเองก็ไม่ดีนะคะ T^T
"นายคิดว่าทำแบบนี้คนอื่นเค้าจะมีความสุขรึไงห๊ะ?!" หรือไม่ก็
"มีชีวิตต่อไปแบบนี้...นายคิดว่าฉันจะอยู่ด้วยความรู้สึกแบบไหน เรียกว่า'มีชีวิต'ได้จริงๆหรือ" ฮืออออออ

ไม่นะคะ อย่าเศร้าแบบนี้ //เอาหัวโขกโต๊ะ!
อย่างน้อยเราก็มั่นใจว่าวิชาที่นายน้อยเรียนมาตลอด 10 ปีจะช่วยให้นายน้อยเอาคืนเสี่ยวเกอได้อย่างสาสม!
ฮึ่ม อย่างน้อยก็ต้องทำได้มากกว่าวิ่งตามไปให้เค้าบีบคอสลบเฉยๆแหละนะ!!

//ยาวอีกแล้ว แถมเพ้อด้วย ขอโทษค่ะ TTwwwwTT

[Duke_of_Florence]

ปล. เราจำไม่ได้ว่าเมินโหยวผิงเคยพูดคำว่า "ขอบคุณ" หรือเปล่า แต่เท่าที่ลองนึกๆดู...เหมือนจะไม่มี ถ้าใครเจอโปรดบอกเราที ขอบคุณค่ะ

ถ้าแค่คำว่าขอบคุณ เคยเห็นอยู่ครั้งนึง อยู่เล่ม 1 หน้า 301 จางฉี่หลิงพูดขอบคุณเฉินเหวินจิ่น ลองไปเช็คดูนะคะ

[sinnerdarker]

เอ่อ เมนต์มีสาระแบบคุณแป้งไม่ได้ แต่อ่านแล้วเราชอบมากค่ะ บรรยากาศเงียบสงบ นิ่งงัน เรียบเรื่อย แงงงงงง เมื่อวานอ่านเป็นสั้นๆไปในทวิตก็ชอบมากแล้ว ตอนนี้ได้อ่านฉบับเต็ม ซินลงไปกุมอกเลยค่ะ

สิ่งที่มีอยู่กับตัว แต่ไม่เข้าใจ ไม่สามารถดึงมันออกมาได้ ทว่าหลังจากที่ถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ไม่อาจได้คำตอบ ในที่สุดก้ได้รับคำตอบด้วยตัวเอง ได้มอบมันให้ใครอีกคน และได้รับมา ;~;

พูดถึงประเด็นที่ว่ารู้จักความสญเสียก่อนความรักแล้วช้ำเลือดช้ำหนองมากค่ะ เอื้ออออ ฮืออออออ

พี่มินเป็นคนที่เขียนถึงเมินโหยวผิงได้สวยงามและเข้าถึงมากค่ะ รักจังเลย แงง ขอสารภาพว่าในบรรดาฟิคทั้งหมดของเมินโหยวผิงของพี่มิน (ที่ทำให้ซินน้ำตาริ้นกุมอกเหมือนจะลงไปตายทุกครั้ง) ชอบฟิคนี้ที่สุดค่ะ ว่าไงดี มันอบอุ่น อบอุ่นมากๆค่ะ รุ้สึกถึงความหวัง ให้ฟีลเหมือนแสงแดดที่สะท้อนบนผิวน้ำเลย แงงงงง

ขอบคุณสำหรับฟิคนี้นะคะ ขอบคุณที่เขียนออกมาเป็นฟิคค่ะ ฟืดดดดด //โอเคไปเขียเรื่องสั้นต่อแล้วค่ะ เดทไลน์อิสคัมมิ่ง

[Shiaeri]

รู้สึกชอบบรรยากาศแบบนี้มากเลยค่ะ
เหมือนพระเจ้าทอดมองแกะน้อยหลงทางด้วยความเอ็นดู
คอยชี้แนวทางด้วยความรัก จนในที่สุดแกะน้องหลงทางก็หาทางของตัวเองเจอแล้วกำลังเดินไปทางนั้น

ชอบตอนเปรียบสารภาพบาปกับการละลายเกลือมากเลยค่ะ
เห็นภาพอย่างชัดเจนแล้วรู้สึกมันดีงามมาก ฮือ v__v

แม้เบื้องหลังนั้นจะไม่มีใครอยู่ แต่ถ้าเชื่อว่ามีคนอยู่ นายน้อยก็ยังมีความหวังในการมีชีวิต
คำโกหกแบบนี้ให้อภัยได้ไหมเนี่ย ฮร่อก O<--<
เหมือนแยกทางมาตามหาเส้นทางชีวิตเลยค่ะ---

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆนะคะ! /กราบ/

[asra]

ชอบฟิคสไตล์นี้มากเลยค่ะ มันให้อารมณ์หม่นๆ แต่ก็แฝงความหวังเอาไว้

คุณมินบรรยายความเป็นเมินโหยวผิงได้ดีมากเลยล่ะค่ะ >_<

[Tang_An-An]

ได้บรรยายกาศหม่น ๆ สีทึม ๆ มากเลยเจ้าค่ะ
เสี่ยวเกอน้า..เสี่ยวเกอ เฮ้อออ ไม่รู้จะพูดอะไรดี

[Feran.FS]

โฮรลลลล มันหน่วงอ่ะพี่มินนน หน่วงมากกก หน่วงโคตรรรร โฮรลลลลล//ร้องไห้อัด

[Rozenkreuz]

อ่า เป็นฟิคที่ดีมากเลยครับ
เหมือนกำลังสอนอะไรคนอ่านด้วย ถ้าผมเจอบาทหลวงนิสัยแบบนี้เยอะๆ ทัศนคติต่อศาสนานี้ของผมคงบวกขึ้นหลายเปอ (แต่เผอิญว่าไม่ค่อยเจอ... เผื่อสงสัย ผมเป็น Irreligion ครับ)
น่าแปลกที่เสี่ยวเกอเลือกเข้าโบสถ์นะ ดูไม่ค่อยเข้ากับหน้าตาและบรรยากาศ ถถถถ
เข้ามาถามหาสิ่งที่มีอยู่แล้ว อา กินใจมากเลย ตอนแรกอุตส่าห์มโนเองว่าเด็กคนนั้นต้องนายน้อยแหงๆ ยังคิดอยู่ว่าเด็กนี่สัญชาตญาณดีจริงๆ กลัวถูกกินด้วย (ในอีกความหมาย ถถถ)
เม้นสาระแบบคนอื่นไม่ได้ ไม่ใช่คนที่เข้าใจระบบความคิดคนอื่นอย่างถ่องแท้ (ในหัวมีแต่ที่ผสมกาว)
ได้แต่พูดว่าชอบครับ แต่งได้ดีมากเลย