[OS] #dmbjdaily (สโนว์แมน) Happiness [อู๋เสีย,หวังเหมิง]

[patri_perry]

[One shot] #dmbjdaily (สโนว์แมน) Happiness [อู๋เสีย,หวังเหมิง]



ควันสีขาวหม่นของบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ ผมเหม่อมองออกไปยังหน้าต่างร้านที่มีน้ำแข็งเกาะ พลันได้ยินเสียงหวังเหมิงดังขึ้น

“เจ้านายดูเครียดๆนะครับ”


ผมหันไปมองลูกจ้างคนสนิทเดินหอบลังกระดาษมาวางไว้ที่โต๊ะ พอเห็นผมเงียบหมอนั่นก็อึกอักอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “เอ่อ... ลองไปหาอะไรทำแก้เครียดดีมั้ยครับเจ้านาย”

ผมหลุบตาลง สองนิ้วคีบบุหรี่ออกจากปาก “อะไรล่ะ?”

ลูกจ้างที่ตอนนี้อัพเงินเดือนแล้วยิ้ม

“พอดีเลย อากาศหนาวๆ หิมะตกอย่างนี้ก็ต้อง ‘นั่น’ รึเปล่าครับ? ผมไปเจอ ‘นี่’ ที่ห้องเก็บของมาด้วย” หวังเหมิงชี้ไปที่ลังใบนั้น


.

.

.

.





ผมยืนอยู่หน้าร้าน ข้างตัวมีลังใส่อุปกรณ์ทำตุ๊กตาหิมะวางอยู่ ส่วนข้างหน้าผมคือตุ๊กตาหิมะขนาดย่อมตัวหนึ่ง อายุขนาดนี้แล้วยังมาเล่นอะไรเด็กๆแบบนี้อยู่อีก ตลกดีเหมือนกัน

ผมจัดการติดลูกตาลงบนใบหน้ากลมโล้นๆนั่น ก่อนจะหยิบผ้าพันคอไหมพรมมาพันให้ ใส่หมวกให้มัน กิ่งไม้แห้งทำเป็นแขน สุดท้ายก็หยิบแครอทที่เหลือค้างอยู่ในตู้เย็นปักลงไปเป็นจมูก จากก้อนหิมะสีขาวธรรมดา จึงกลายเป็นตุ๊กตาหิมะสีหน้าอวดดีตัวหนึ่ง



เหมือนจะขาดอะไรไปบางอย่าง



ผมครุ่นคิดพลางกวาดตามองเจ้าตุ๊กตาหิมะอย่างละเอียด ดูอยู่ครู่หนึ่งจึงพบว่าปากของตุ๊กตาหิมะหายไป


ปากเหรอ...


ตุ๊กตาหิมะนี่ควรจะมีปากแบบไหนกันล่ะ?


แย้มยิ้มสดใส


บึ้งตึงอย่างกับแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ


หรือเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์


ผมส่งเสียงหึในลำคอ ก่อนจะเติมปากให้กับมัน หินก้อนเล็กหลายก้อนถูกจัดเรียงบนใบหน้าของตุ๊กตาหิมะเป็นแนวโค้ง ผมจัดผ้าพันคอให้มันอีกเล็กน้อย เสร็จแล้วก็ปัดมือสองสามที ละออกมาชื่นชมผลงานของตัวเอง

อีกไม่นานตุ๊กตาหิมะตัวนี้ก็คงพัง ตราบใดที่มันยังได้เป็นตุ๊กตาหิมะอยู่ ก็ปล่อยให้มันได้ยิ้มอย่างมีความสุขไปก็แล้วกัน






กลางดึกคืนนั้นมีพายุหิมะหนัก ผมจึงตัดสินใจค้างที่ร้าน นานทีเดียวกว่าพายุจะสงบ ตอนเช้าตื่นมาเดินดูข้างนอก ก็พบว่าตุ๊กตาหิมะที่ปั้นไว้เละตุ้มเป๊ะกลายเป็นซากไปเสียแล้ว

ผมคว้าพลั่วมาตักกองหิมะออก ขุดเอาผ้าพันคอและหมวกที่เย็นจัดจนกลายเป็นน้ำแข็งขึ้นมา ก่อนจะเดินกลับเข้าร้านไปหาอะไรร้อนๆดื่ม มองลอดหน้าต่างออกไป ท้องฟ้าวันนี้ก็ยังขมุกขมัวอยู่เหมือนเดิม




ความสุขก็คงเหมือนตุ๊กตาหิมะ คงอยู่ได้ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ไม่นานก็หายไป

ถึงจะก่อฐานไว้มั่นคงแค่ไหน ยามใดที่มีพายุร้ายซัดใส่ก็จะพังทลายลง หรือเมื่ออุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้น สุดท้ายก็จะละลายกลายเป็นน้ำไปเอง

ไม่ว่าจะทางไหนก็ย่อมสลายไปตามกาลเวลา





น้ำตาไม่นานก็ต้องเหือดแห้ง เพียงแต่แม้จะระเหยหายไปจนหมดสิ้น หากไม่เช็ดหรือล้างออก คราบของมันก็ยังติดอยู่บนใบหน้า

เป็นตะกอนขุ่นมัวค้างอยู่ในใจ




น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างเงียบๆ

อีกไม่นานฤดูหนาวก็จะผ่านพ้นไป พร้อมกับการมาเยือนของปีใหม่


ปีที่ผมรอคอย







อีกแค่ 232 วันเท่านั้น….



-END-

------------------------------------------------------------------------

ชื่อเรื่องกับเนื้อหาสวนทางกันโดยสิ้นเชิง .__.

ฟิคอึนมาก ถ้างงยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ ;-;


ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่าา ♥

[Shiaeri]

ละลายก็ปั้นใหม่สิคะนายน้อย-----

ไม่มีสิ่งใดอยู่คงทนถาวรหรอกค่ะ แต่มันมีขึ้นมาใหม่ได้นะะ <3
อีกปีเดียวววววว ก็จะได้พบกันแล้ว นายน้อยสู้ๆ!

[Naitear]

อูยยยย ฟิคนี้ ชอบจังเลยค่ะ ความสุขที่อยู่เพียงชั่วครั้งชั่วคราว แล้วเพียงพายุหิมะพัดผ่าน มันก็หายไป

ทีแรกแอบคิดว่าปากของตุ๊กตาหิมะจะเป็นเรียบเฉยเหมือนกับเมินโหยวผิงซะอีกค่ะ #แด่นายน้อยที่คิดถึงสามีตลอดเวลา(?) แต่พอบอกว่า

อีกไม่นานตุ๊กตาหิมะตัวนี้ก็คงพัง ตราบใดที่มันยังได้เป็นตุ๊กตาหิมะอยู่ ก็ปล่อยให้มันได้ยิ้มอย่างมีความสุขไปก็แล้วกัน

โฮฮ ชอบค่ะ สื่อออกมาได้ดีมาก ไม่ว่าจะเป็นความสุขหรือความทุกข์ สุดท้ายก็ย่อมสลายไปตามกาลเวลา อีกไม่นานก็จะขึ้นปีใหม่แล้วเนอะคะนายน้อย อีกแค่ 232 วันเอง

ชอบมากจริงๆค่ะ ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ ^ ^