[OS] #dmbjdaily "กระดิ่ง" [หยางเสีย]

[karnzaya]

#dmbjdaily "กระดิ่ง"



สายลมฤดูหนาวพัดพาความเย็นเข้ามาภายในร้าน ผมห่อไหล่ด้วยความหนาว ลุกขึ้นเดินไปปิดหน้าต่าง ทว่าเสียงกรุ๊งกริ๊งที่ดังแว่วเข้าสู่โสตประสาททำให้ผมชะงัก


กระดิ่งลมที่แขวนอยู่ข้างหน้าต่างส่งเสียงกังวานเสนาะหูยามต้องสายลม


ผมยิ้มน้อย ๆ หวนคิดถึงเจ้าของต่างหูกระดิ่งหกด้านคนนั้น พลางเท้าคางกับขอบหน้าต่าง หลับตาลง ปล่อยให้ความเย็นปะทะใบหน้าขณะฟังเสียงกังวานใสของเจ้ากระดิ่ง ความเครียดตลอดหลายสัปดาห์พลันหายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย หากแต่มันเจือปนความเศร้าจาง ๆ ที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศ


เจ้าของต่างหูกระดิ่งหกด้าน... หลงเหลือเพียงตัวปลอมที่เลียนแบบขึ้นมาด้วยพลังของกิ่งสำริด


หลังจากที่ผมค้นพบความจริง ผมไม่รู้จะวางตัวกับเขายังไง และเพราะเหตุการณ์วุ่นวายต่าง ๆ ที่ผมได้เผชิญ จึงเกือบลืมเลือนเรื่องราวภายในต้นไม้เทพเจ้าจนหมดสิ้น ราวกับมันเป็นความฝันเพียงตื่นหนึ่ง แต่เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง ผมจึงได้ทบทวนพิจารณาทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ความกังวลที่เคยหายไปกลับเข้ามาอีกครั้ง


แม้เป็นเพียงตัวปลอมที่น่ากลัว แต่ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมเป็นห่วงเขา พลังจากกิ่งสำริดหมดหรือยัง แม่ของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง แล้วที่สำคัญ…


ตอนนี้เขาลืมผมไปแล้วหรือยัง


ทันใดนั้น อะไรบางอย่างที่แวววาวพลันสะท้อนเข้านัยน์ตาของผม ต้องกะพริบตาถี่ ๆ มองมันอีกครั้ง แล้วถึงกับสะดุ้ง


ต่างหูกระดิ่งหกด้านสะท้อนแสงอยู่ในมือของคนบางคน รอยยิ้มบนใบหน้าเขาแลดูไม่น่าไว้วางใจ พลันแสงนั้นดับลง มันถูกยัดเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อของอีกฝ่าย ดวงตาเบื้องหลังกรอบแว่นสบกับผมเพียงแวบเดียว แล้วเขาก็หายลับไปในฝูงชน


ผมพุ่งตัวออกจากร้านอย่างไม่คิดไตร่ตรองใด ๆ ทั้งสิ้น


“เดี๋ยวก่อน!!!”


เบียดตัวแทรกผ่านผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างรีบร้อน กวาดสายตามองหาคนคนนั้น แต่ก็ไม่พบ


“เหลาหย่าง... เซี่ยจื่อหยาง!!!” ผมตะโกนลั่น  รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมา


หรือบางที...ผมอาจจะคิดไปเอง


“ล...เหล่าอู๋” ผมหันขวับไปข้างหลัง พบเหลาหย่างยืนอยู่ตรงนั้น ท่าทีไม่เข้าร่องเข้ารอยเหมือนเคย เพียงแต่รอยยิ้มและแววตาเจ้าเล่ห์หน่อย ๆ “ไม่คิดว่านายจะตามฉันมา”


“ต่างหูนายมันสะท้อนเข้าตาขนาดนั้นฉันก็ต้องวิ่งตามมาสิ” ผมว่าฉุน ๆ เหลาหย่างหัวเราะ แล้วอยู่ ๆ รอยยิ้มของเขาก็เลือนหายไป เจ้าตัวถามผมเสียงเรียบนิ่ง


“ทำไมถึงตามฉันมาล่ะ”


เราทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบ ผู้คนเดินผ่านไปมาพูดคุยเสียงดัง แต่ไม่ช่วยทำให้ผมหายอึดอัดใจเลยแม้แต่น้อย จนในที่สุดผมสูดหายใจลึก ตอบไปตามตรงว่า


“แค่อยากตามมา”


เหลาหย่างทำหน้าอึ้งไปครู่หนึ่ง ลองเอ่ยคำถามหยั่งเชิงผม “ถ้าตามมามากกว่านี้ฉันไม่ปล่อยนายกลับไปแล้วนะ”


“ฉันอยากตามนายไปไหนมันก็เรื่องของฉัน กลับตอนไหนมันก็เรื่องของฉัน อย่างนายจะรั้งฉันได้เรอะ” ผมไม่คิดอะไร นึกว่าเหลาหย่างพูดไปอย่างนั้นเอง จึงตอบไปแบบนั้น นึกไม่ถึงว่าคำพูดของผมจะกลายเป็นบ่วงรัดคอตัวเองเสียแน่นในภายหลัง


เซี่ยจื่อหยางเดินเข้ามาใกล้ผม ยกมือขึ้นทำท่าเหมือนจะสวมอะไรบางอย่างให้ ลางสังหรณ์กรีดร้องดังลั่นให้ถอยหนี แต่ไม่ทัน ฉับพลันผมก็รู้สึกเหมือนโดนรัดคอ ผมตกใจ คิดว่าอีกฝ่ายจะทำร้ายผมอีกแล้ว แต่แล้วความรู้สึกนั้นก็หายไป ผมก้มลงมองที่คอ


“...ไอ้เชี่ยเหลาหย่าง!” ปลอกคอผูกกระดิ่งสีทองอยู่บนคอของผมเรียบร้อย ผมสบถด่าไอ้เพื่อนเวร พยายามเอื้อมมือไปแกะมัน แต่ยิ่งแกะมันยิ่งผูกแน่นขึ้น แถมยังเสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งไม่น่าฟังนี่อีก ผมหัวเสียมาก


“...ก็นายถามว่าอย่างฉันจะรั้งนายได้ไหม นี่ไงวิธีของฉัน” เหลาหย่างส่งยิ้มให้ผม นั่นยิ่งเพิ่มความรู้สึกอยากต่อยมันมากขึ้น “อย่าพยายามแกะมันเลย เจ็บมือเปล่า มันล็อกด้วยกุญแจ”
ผมสบถด่าโคตรบรรพบุรุษตระกูลมันยาวเหยียด แต่เหลาหย่างไม่สะทกสะเทือน


“เอาไงล่ะ เหล่าอู๋ จะตามฉันต่อ หรือกลับไป แต่ถ้านายกลับไป...ฉันอาจจะเผลอทำกุญแจหล่นลงท่อระบายน้ำก็ได้นะ”


ผมปล่อยมือจากปลอกคอกระดิ่งอย่างปลงตก “ฉันมีทางเลือกด้วยเหรอวะ”


“แปลว่านายจะตามฉันมา?”


“เออ”


“จนกว่าฉันจะถอดปลอกคอให้นาย?”


“เปล่า...จนกว่านายจะหายไปจากฉันอีกครั้งต่างหาก”


เหลาหย่างยกยิ้มเจ้าเล่ห์


“ไม่มีวัน”



---END---



237 days left.
แม่จ๋า นายน้อยหนีตามผู้ชายอีกแล้--- #โดนฟาดดับอนาถ
ล้อเล่นนะคะ ๕๕๕๕๕๕๕๕
ทำไมเขียนหยางเสียทีไรนายกิ่งสำริดแขวนแว่นต้องดูเจ้าเล่ห์ทุกที แงงงงง ขออภัย ; v ;
จริง ๆ มันเกิดจากการที่อยากเขียนทั้งกระดิ่งลม ต่างหูกระดิ่งหกด้าน และปลอกคอติดกระดิ่งในคราวเดียว เลยจับรวมแม่มอยู่ในฟิคเดียวกันนี่ล่ะ #...
ยังไงก็ขอฝากฟิคนี้ด้วยนะคะ

[Ak_Zokyo]

/สไลด์กลิ้งตัวลงมาใส่ฟิคหย่างเสียค่ะ

รวบรวมสิ่งที่อยากจะเขียนเป็นต้นกำเนิดธรรมดาของแฟนฟิคค่ะ นี่ครบเลย แงงงง กระดิ่งลม กระดิงหกด้าน ปลอกคอกระดิ่ง!

ชอบฟีลสบายๆได้ยินเสียงกระดิ่งลมในตอนแรกมากค่ะ ผ่อนคลายเจือเหงาจริงๆด้วย

ไม่เศร้าอ่ะ ไม่ดัก ไม่หักมุมด้วย! /กำหมัดเยสแทนนายติดอ่างแป๊บค่ะ แรร์มาก กร๊ากกกกก ไม่ใช้ผูกแต่ใช้เป็นกุญแจ... ก็ยันๆสมเป็นหมอนี่ดี ว่าแต่นายชื่ออะไรนะ? /ผิด จริงๆนายคนนี้ก็เจ้าเล่ห์นะคะ แต่ด้วงเอ็นดูในความอนาถกะแห้งแล้งบทมากกว่าเท่านั้นเอง ชอบฟีลลิ่งสบายๆแบบกระดิ่งลมของฟิคนี้จริงๆค่ะ ให้อารมณ์รียูเนี่ยน ขอบคุณนะคะ U v U,,

[Narakas]

กรี๊ดดดดดดดดดด สะบัดมือตีคุณกานนนนนนนน //คุณกานโดนตรบ

แงงงงง ปลอกคอกระดิ่งช่างก๊าวววววว
นานๆ (แบบนานมากๆ ของมากๆ) จะเจอฟิคหยางเสียดีๆ ไม่มีแซะซักที ขอบคุณข่าาาาาาา

[Tang_An-An]

กรี๊ดดดด เหลาหย่าง หลังจากที่นายเริ่มกระแสตก5555
เหลาหย่างเจ้าเล่ห์อ้ะ มีเอากระดิ่งมาผูกคอนายน้อยด้วย
แต่นายน้อยคะ นายน้อยตามคนง่ายไปไหมอ่ะ
ออกมาข้างนอกแป๊ปเดียว ตามคนอื่นไปเฉยเลย5555

[Naitear]

ปกติอ่านหย่างเสียเจอแต่เฮิร์ทๆ คราวนี้มุ้งมิ้งกิ๊บก๊าวมากเลยค่ะ /// v /// แต่ยอดชายนายเซี่ยจื่อหยางก็เตือนนายน้อยแล้วเนอะ! โทษเขาไม่ได้นะ! นายน้อยเดินเข้าไปตกหลุมเองนี่นา กรั่กๆๆๆๆ <3

ชอบที่แขวนแว่นเจ้าเล่ห์ๆแบบนี้มากเลยค่ะคุณกาญ น่าร้ากกกกกก นายน้อยเองก็ขี้โวยวายเนอะ ชอบโมเมนท์แบบนี้จัง ฝ่ายไล่ต้อนกับฝ่ายโดนไล่ต้อน 555555555 อีกเดี๋ยวก็คงตามกันไปนานๆเลยล่ะค่ะ ดูท่านายหย่างของเราจะไม่มีวันปล่อยนายน้อยไปง่ายๆซะด้วย อุอิ

ว่าแต่ นายน้อยหนีตามปู้จายสินะคะ #ชอบ 55555555555

[wayamin]

นายน้อยยยย โดนเขาสวมปลอกคอแล้วตามเขาไปเฉยเลย อะไรจะง่ายขนาดนี้คะ orz เห็นเหลาหย่างสวมปลอกคอกระดิ่งให้นายน้อยแล้วรัศมีโดะเอสมากเลย จะเจ้าเล่ห์ไปไหมพ่อกิ่งสำริด

ป.ล. นายน้อยหนีตามปู้จายยยย กรี๊ดๆๆๆ ชอบคร่า >///<b

[faliona01]

อิเหล่าหยางคนช่วยโอกาศศศศศศศศศศศ (ตบสนั่น!!!)

อ๊าย!!! ชอบผู้ชายเจ้าเล่ห์!!!!!!! เค้าชอบผู้ชายเจ้าเล่ห์ (ทุบหมอน)

ครอบครองแบบนี้ดูดีเหลือเกิน ถึงแกจะ เอ่อ....... หลงๆลืมๆบ้างก็ตาม

นายน้อยหนีตามผู้ชายอีกแล้วววววววววววววว!!!! (เสี่ยวเสีย : ม๊าย!!!!!!!!!!! เข้าใจผิดเเล้ว!!!)

ยั๊ยๆๆๆๆ สกุลอู๋เลี้ยงยังไง ปล่อยให้ลูกสาวหนีตามผู้ชายแบบนี้คะ!

[meanato]

หยางเสียแบบหวานๆๆ อร๊ายยยยย หายากจริงๆค่ะ
ในที่สุดเหลาหย่างก็มีตัวตนสักที///เห็นมุกแว่นแล้วนึกึงชินปาจิ แหะ