[OS] สิ่งที่ทำและคำขอโทษ [จางฉี่ซาน&อู๋เหลาโก่ว]

[MinMin]

สิ่งที่ทำและคำขอโทษ
(ต่อจากฟิค “ใต้ผ้าพันแผล” --> dmbjth.thai-forum.net/t757-topic#7212 )



อู๋เหลาโก่วคลำคอของตัวเอง ส่องกระจกมองไม่พบรอยแดงรอบคอแล้ว แต่กลับยังสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ตกค้างอยู่ เหตุการณ์บางอย่างยิ่งพยายามลืมกลับยิ่งจำได้แม่นยำ ทั้งเสียงในตอนนั้น ทั้งสัมผัสในตอนนั้น ท่ามกลางความรู้สึกที่ปนเปกันจนแยกแยะไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร หนึ่งในนั้นสิ่งที่เด่นชัดที่สุดคือความกลัว

เขารู้ว่าโลกใบนี้โหดร้าย รู้ว่ามนุษย์สามารถเปลี่ยนฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่นให้กลายเป็นฤดูหนาวที่โหดร้ายได้ในเวลาชั่วพริบตา แต่เขาแค่ไม่อยากเชื่อ...ไม่อยากจะเชื่อว่าท่านจางฉี่ซานที่เขารู้จักจะเป็นแบบนั้นด้วย

พ่อพระใหญ่ไม่ใช่คนที่แสดงความรู้สึกมากนัก เขามีความคิดที่ไม่เคยหยุดนิ่ง มีเหตุผลในทุกการกระทำ เพียงแต่ไม่อธิบายออกมา คนส่วนใหญ่จึงไม่เข้าใจ ทว่า มีคนมากมายที่แม้จะไม่เข้าใจอะไรก็ยอมทำตามที่เขาสั่ง

เพียงเพราะเป็นจางฉี่ซาน คนมากมายติดตามเขา ยอมตายเพื่อเขา เพียงแค่นั้นก็แสดงให้เห็นแล้วว่าบางครั้งคำพูดไม่ใช่สิ่งจำเป็น การกระทำต่างหากที่สำคัญกว่า

อู๋เหลาโก่วไม่เคยรบเร้าขอคำอธิบายจากจางฉี่ซาน เขารู้ว่าการกระทำจะเป็นตัวบอกทุกอย่างเอง แต่ในวันนั้น...เหตุการณ์นั้น...เขาไม่สามารถเข้าใจการกระทำนั้นได้ ไม่สามารถหาเหตุผลหรือคำอธิบายอะไรมาอ้างได้เลย เขาได้แต่จมอยู่กับความรู้สึกหนักอึ้งในหัว พยายามสลัดไล่ความกลัวที่เกิดขึ้นในใจออกไป

เขาเหม่อมองตัวเองในกระจกอยู่นาน...นานจนลืมไปว่ายังมีแขกอยู่

เอ้อร์เย่ว์หงเดินมากับหมากลุ่มหนึ่ง เห็นคนที่ตนตามหายืนนิ่งอยู่หน้ากระจก สิบนาทีก่อนเจ้าบ้านขอตัวไปยกน้ำชา หรือบ้านสกุลอู๋จะมีเคล็ดวิชาชงชาหน้ากระจกเพื่อเพิ่มรสชาติชา

“อู่เย๋”

อู๋เหลาโก่วสะดุ้ง หมาหลายตัวถลาไปหาเขา

“ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าจะไปไหนก็ไป” เขาโบกมือไล่ แต่หมาพวกนั้นกลับนั่งนิ่งราวกับยืนยันว่าจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนเขา เอ้อร์เย่ว์หงหัวเราะ อู๋เหลาโก่วเป็นคนที่ถูกมองออกง่ายที่สุด ในโลกนี้จะมีสักที่คนที่แม้แต่หมายังมองออกว่าคนคนนี้รู้สึกอย่างไร

“ข้าได้ยินเรื่องของเจ้าจากเซี่ยจิ่ว เจ้าถูกหมาทำร้ายที่คอ คงเป็นหมาตัวใหญ่มากสินะ”

อู๋เหลาโก่วมีสีหน้ากระอักกระอ่วน ไม่อยากโกหก แต่ก็ไม่อยากบอกความจริง ท่าทางเหมือนหมาลนลานเวลาถูกไล่ต้อนน่าสงสารปนน่าแกล้งจนเขาอดถามไม่ได้ว่า

“จางฉี่ซานขืนใจเจ้าหรือ”

“ไม่ใช่!” หมาห้ารีบปฏิเสธ “ท่านจางฉี่ซานไม่ได้ขืนใจข้าเลย ไม่เลย! แค่...” เขายกมือขึ้นจับคอของตัวเอง “แค่ทำอะไรบางอย่างที่ข้าไม่เข้าใจ”

“แต่เจ้าทำหน้าเหมือนหญิงสาวถูกขืนใจแล้วฝ่ายชายไม่รับผิดชอบ” เอ้อร์เย่ว์หงกล่าว “ข้ากำลังคิดอยู่เลยว่าถ้าจางฉี่ซานทำแบบนั้นจริง ข้าจะอยู่ข้างเจ้า ช่วยเรียกร้องความยุติธรรม”

“เสี่ยวเอ้อร์ ข้าไม่ใช่ผู้หญิง ท่านจางฉี่ซานจะขืนใจข้าได้อย่างไร” เขาถอนหายใจ “อีกอย่าง ท่านจางฉี่ซานไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่นอน ข้าเชื่อว่าท่านจางฉี่ซานมีความรับผิดชอบและรักษาธรรมเนียมปฏิบัติมากพอที่จะไม่ทำเรื่องแบบนั้น”

เอ้อร์เย่ว์หงเอียงคอสงสัย “แล้วรอยแดงรอบคอของเจ้าที่เพิ่งหายไป จางฉี่ซานได้รับผิดชอบอะไรบ้างหรือยัง”

อู๋เหลาโก่วไม่ตอบ เอ้อร์เย่ว์หงก็ไม่คิดจะเร่งรัด เขารออย่างสงบ มองหมาหลายตัวขยับไปเลียเจ้านาย อู๋เหลาโก่วนั่งลงกอดพวกมัน เอาคางเกยบนหลังของหมาตัวหนึ่ง เงยหน้ามองเขา

“ข้าไม่เข้าใจการกระทำของท่านจางฉี่ซาน ไม่เข้าใจจริงๆ ข้าไม่เคยเห็นท่านจางฉี่ซานเป็นแบบนั้นมาก่อน”

“ไม่เคยเห็นใช่ว่าจะไม่มี” เอ้อร์เย่ว์หงเอ่ย “จิตใจมนุษย์ยากจะเข้าถึง ยิ่งพ่อพระใหญ่ด้วยแล้ว ต่อให้ใช้เวลาทั้งชีวิต เจ้าก็อาจไม่มีวันเข้าใจได้”

“จริงของท่าน” อู๋เหลาโก่วถอนหายใจ เขาเคยพยายามทำความเข้าใจความคิดของจางฉี่ซาน แต่ยิ่งพยายามก็เหมือนยิ่งห่างไกล หากเขาหาเหตุผลได้สิบเหตุผล จางฉี่ซานจะมีเหตุผลที่สิบเอ็ด สิบสอง หรือมากกว่านั้นเสมอ และเหตุผลเหล่านั้นไม่เคยถูกอธิบายออกมา เขาจะรับรู้ในภายหลัง เมื่อตอนที่ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว

“เจ้าโกรธจางฉี่ซานหรือไม่”

“ไม่” อู๋เหลาโก่วตอบในทันที “ข้าเคยคิดว่าข้าโกรธ แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ความโกรธ ข้าคิดว่าเป็นความกลัว เหมือนเวลาที่ข้าเข้าไปในสุสาน ข้ากลัวที่จะต้องเจอกับสิ่งที่ไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่ มันไม่ปลอดภัย”

“หลายวันนี้เจ้าได้เจอจางฉี่ซานบ้างหรือเปล่า”

อู๋เหลาโก่วผงกหัวขึ้นจากหลังหมา หากไม่มีใครทัก เขาก็ไม่รู้สึกถึงความผิดปกตินี้ “ไม่...ข้าไม่เจอเลย เกิดอะไรขึ้นหรือ”

“ที่ข้ามาหาเจ้าก็เพราะเรื่องนี้” เอ้อร์เย่ว์หงถอนหายใจ “ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า เจ้าสามารถไปบ้านสกุลจางกับข้าในตอนนี้เลยได้ไหม”

อู๋เหลาโก่วพยักหน้า ลุกขึ้นยืนรวดเร็วจนหมาที่ล้อมอยู่รอบตัวแตกฮือ พวกมันวิ่งมารวมตัวกันตรงประตู ส่งเสียงครางหงิงๆ ทำให้เจ้านายที่กำลังจะเตรียมตัวออกจากบ้านต้องชะงัก

“มีอะไรหรือ” เอ้อร์เย่ว์หงถาม

“ข้าขอให้อาหารหมาก่อน ข้าลืม” อู๋เหลาโก่วตอบแล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องครัว

“...”






อู๋เหลาโก่วจำได้ว่าเดินทางมากับเอ้อร์เย่ว์หง เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในบ้านสกุลจาง ทันทีที่คนของจางฉี่ซานเห็นพวกเขา สีหน้าวิตกกังวลพลันแจ่มใสเหมือนคนป่วยใกล้ตายได้รับคำยืนยันจากหมอว่าสามารถหายดีเป็นปกติได้ เอ้อร์เย่ว์หงบอกให้เขารออยู่นิ่งๆ ขณะที่ตนเดินไปคุยอะไรบางอย่างกับคนของจางฉี่ซาน และไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็ถูกพามาที่หน้าห้องทำงานของจางฉี่ซาน

“พ่อพระทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่พักมาหลายวันแล้ว ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไรก็ไม่ยอมหยุดทำงานเสียที หากปล่อยไว้นานกว่านี้ข้าคิดว่าคงไม่ดีแน่ จึงต้องขอความช่วยเหลือจากเจ้า” เอ้อร์เย่ว์หงบอกเพียงเท่านี้ ไม่มีอธิบายว่าทำไมจางฉี่ซานถึงต้องทำงานเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้ และไม่อธิบายว่าทำไมต้องเป็นเขา...เอ้อร์เย่ว์หงเข้าไปพูดเองไม่ได้หรือ

อู๋เหลาโก่วกำลังจะถาม แต่เอ้อร์เย่ว์หงเปิดประตูและผลักเขาเข้าไปเสียแล้ว มันเป็นการกระทำที่ไม่มีสัญญาณล่วงหน้า เขาไม่ได้ตั้งตัวก่อน จึงถลาลงไปนอนกับพื้น ผิดกับเจ้าหมาน้อยในอ้อมกอดที่กระโดดลงพื้นได้อย่างปลอดภัย จากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตู เขาลุกขึ้น กำลังจะพุ่งกลับไปเปิดประตู แต่ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำเอ่ยว่า

“ข้าสั่งแล้วไม่ใช่หรือ ว่าห้ามใครเข้ามารบกวน”

อู๋เหลาโก่วตัวแข็ง เผลอจับคอของตัวเองโดยไม่รู้ตัว พึมพำเบาๆว่า “ข้าขอโทษ”

คนที่นั่งทำงานอยู่ชะงัก แม้จะเสียงเบา แต่ภายในห้องที่สงบเงียบแห่งนี้...ต่อให้เสียงหายใจ หากตั้งใจฟังดีๆก็ได้ยินชัดเจน

จางฉี่ซานเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร สีหน้าแปลกใจไม่ใช่สิ่งที่พบเห็นได้บ่อยนักบนใบหน้านี้

“เหลาอู่ เจ้ามาได้อย่างไร”

ข้าถูกเสี่ยวเอ้อร์ผลักเข้ามา...อู๋เหลาโก่วตั้งใจจะตอบ แต่กลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงประตูเปิด เอ้อร์เย่ว์หงก้าวฉับๆเข้ามา ตรงไปหาหมาตัวจิ๋ว อุ้มมันขึ้นแล้วเดินออกจากห้องท่ามกลางความตกตะลึงของเจ้าของหมา

“ซันชุ่นติง!” อู๋เหลาโก่ววิ่งตามไปที่ประตู ออกแรงเปิดประตูแต่ก็พบว่าไม่สามารถเปิดได้ “เสี่ยวเอ้อร์ เอาหมาของข้าคืนมา!”

“หากเจ้าพาพ่อพระออกจากห้องแล้วไปนอนได้ ข้าจะคืนหมาให้เจ้า”

อู๋เหลาโก่วกระทืบเท้า “ท่านบอกดีๆข้าก็ทำแล้ว ขอหมาคืนให้ข้าเถอะ”

ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาจากอีกฝั่งของประตู อู๋เหลาโก่วพยายามเปิดมันอีกหลายครั้ง แต่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เขาลองจนเหนื่อย สนใจแต่จะเอาหมาคืน จนลืมไปว่าในห้องนี้ไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียว

จางฉี่ซานหยุดยืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไรไม่อาจทราบได้ อู๋เหลาโก่วสะดุ้งเมื่อสัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่วางบนไหล่ เขาสะบัดตัวถอยหนีทันที กว่าจะรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป ก็เห็นจางฉี่ซานมองเขาสลับกับมองมือของตัวเอง

“ข้า...” อู๋เหลาโก่วลืมคำพูดของตัวเองไปชั่วขณะ...เขากลัวที่จะให้อีกฝ่ายแตะตัว ร่างกายของเขาตอบสนองไปโดยอัตโนมัติ เหมือนเวลาที่สัมผัสได้ถึงอันตรายภายในสุสาน

จางฉี่ซานถอนหายใจ มองเขาอีกสักพักก่อนจะหันไปทางประตู

“ข้าจะไปพัก คืนหมาให้เหลาอู่แล้วพาเหลาอู่กลับไปซะ”

...

ยังคงไม่มีเสียงใดตอบกลับมา จางฉี่ซานขมวดคิ้ว เปิดประตูออกอย่างง่ายดาย พบว่าด้านนอกไม่มีใครทั้งนั้น ทั้งคนของเขา ทั้งเอ้อร์เย่ว์หง ทั้งหมาตัวจิ๋ว ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดหลงเหลืออยู่เลย

อู๋เหลาโก่วรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงอาศัยช่องว่างระหว่างจางฉี่ซานกับประตู มุดลอดชะโงกหน้าออกมาดู

“ซันชุ่นติง!”

ไม่มีเสียงร้องตอบกลับอย่างที่ควรจะเป็น เขาเริ่มวิตก กังวลจนสับสน เอ้อร์เย่ว์หงคงไม่จับหมาของเขาไปทำอะไรแปลกๆใช่ไหม แล้วคนของจางฉี่ซานหายไปไหนหมดแล้ว จะว่าไปที่นี่ก็เป็นบ้านของจางฉี่ซาน ถ้าเขาขอให้เจ้าบ้านช่วยคงจะหาหมาเจอได้โดยเร็ว

“พ่อพระ” อู๋เหลาโก่วหันหลังกลับ “ท่านช่วยข้าหา...” คำพูดค่อยๆหายไปเมื่อรู้สึกตัวว่าตอนนี้เขากับจางฉี่ซานอยู่ใกล้กันเพียงใด เดิมทีช่องระหว่างจางฉี่ซานกับประตูก็น้อยนิดอยู่แล้ว เขามุดชะโงกหน้ามาก็แทบไม่เหลือที่ว่าง พอหันกลับจึงกลายเป็นว่าใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

อู๋เหลาโก่วถอยหลังหนี แต่ก็พบว่าชนกำแพงเสียแล้ว ความทรงจำเมื่อหลายวันก่อนที่ถูกผลักติดกำแพงแล้วถูกกักไว้ทำให้เขามองอีกคนในห้องด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ

“เจ้ากลัวข้ามั้ย” จางฉี่ซานถาม น้ำเสียงนิ่งปราศจากอารมณ์ใดๆ

อู๋เหลาโก่วพยักหน้าช้าๆ แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือใหญ่ของคนตรงหน้าเอื้อมมาแตะที่คอ เขาปัดมันออกอย่างรวดเร็ว...แม้จะไม่ตั้งใจ แต่ร่างกายก็ทำไปโดยสัญชาตญาณป้องกันตัว...ที่ทำให้เขาต้องรู้สึกเสียใจในวินาทีต่อมา

จางฉี่ซานยิ้มบางๆ...เป็นรอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็น และไม่เข้าใจ แต่กลับสัมผัสถึงบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดแม้จะไม่มีแผล กว่าเขาจะรู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร มือใหญ่ของจางฉี่ซานก็ลูบหัวของเขา สัมผัสนั้นอ่อนโยนและอบอุ่นเหลือเกิน...มันปัดเป่าเอาความกลัว ความไม่สบายใจ และความปวดแปลบในใจให้หายไปในพริบตา

สัมผัสในวันนี้...ช่างแตกต่างจากวันนั้น...

“กลับไปซะ” จางฉี่ซานเอ่ย แล้วเดินจากไป

อู๋เหลาโก่วไม่ได้วิ่งตาม....นั่นเป็นเรื่องที่ดีแล้ว สำหรับจางฉี่ซาน เขารู้ดีในสิ่งที่ตนเองได้ทำลงไป แม้จะไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก็ไม่สามารถเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อร้องขอการอภัย หลายวันที่ผ่านมาเขาได้แต่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ภาพความทรงจำในวันนั้นตามหลอกหลอนจนทำให้เขาต้องพยายามทำอะไรสักอย่างเพื่อลืมมันไป เพื่อที่จะได้หลับโดยไม่ฝันเห็นสีหน้าหวาดกลัวของคนที่เขาได้เผลอทำล่วงเกิน

เขาเสียใจที่ทำให้อีกฝ่ายหวาดกลัว...แต่หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็ยังคงทำเช่นเดิม

ไม่ว่าจะยกคำพูดสวยหรูแค่ไหนมาอ้าง ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลง
ผลของการกระทำนั้นคือสิ่งที่เขายอมรับ
เขาจะไม่เอ่ยคำว่าขอโทษ เพราะสิ่งที่เขาทำลงไป ไม่สมควรได้รับการอภัย

จางฉี่ซานเดินไปถึงห้องนอนของตน ตอนที่กำลังจะเดินเข้าไปนั้นเอง จึงรู้สึกถึงแรงดึงที่เสื้อ

“ข้าอาจจะกลัวท่าน...แต่ข้าไม่ได้โกรธท่าน” เสียงของหมาห้าดังมาจากข้างหลัง

“อย่าฝืน ถ้าเจ้ากลัว” จางฉี่ซานกล่าว เขาไม่หันไปมอง รอจนแรงดึงที่เสื้อหายไป คิดว่าในที่สุดอีกฝ่ายก็กลับไปได้เสียที...ควรจะกลับไปได้แล้ว อย่าฝืนอีกเลย

...แค่รู้ว่าไม่ได้โกรธ แค่นั้นก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในช่วงหลายวันนี้แล้ว...

เขาเดินเข้าไปในห้อง ทว่า...คนที่เขาคิดว่ากลับไปแล้วกลับจับมือของเขาเอาไว้ รั้งเขาเอาไว้...ให้หันกลับมาในที่สุด

“ข้ากลัว เพราะข้าไม่เข้าใจการกระทำของท่าน ท่านจะมีคำอธิบายให้ข้าไม่ได้เลยหรือ ข้าเชื่อว่าท่านมีเหตุผลของท่าน แต่ข้าไม่อยากเดาเหตุผลของท่านอีกต่อไปแล้ว ข้าไม่อยากกลัวท่าน...ไม่อยากเลยจริงๆ”

จางฉี่ซานมองคนที่จับมือของเขาไว้ รู้สึกได้ถึงความสั่นกลัว...ทั้งที่กลัวขนาดนี้ก็ยังฝืนจะทำ...เด็กดื้อ...

“เจ้าจะเกลียดข้า” เขาถอนหายใจ

“ท่านอย่ามาคิดแทนข้า” อู๋เหลาโก่วว่า

“มีเหตุผลมากมายที่เจ้าจะเกลียดข้า”

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะหาเหตุผลเพียงข้อเดียวเพื่อลบล้างเหตุผลทั้งหมดของท่าน ข้าจะไม่เกลียดท่าน...ไม่มีวันเกลียดท่าน ต่อให้คนทั้งโลกเกลียดท่านยังไงหากข้ามีเหตุผลแม้เพียงข้อเดียว ข้าจะไม่มีวันเกลียดท่าน”

“กลับไปซะ”

“ข้าจะไม่กลับจนกว่าจะได้คำอธิบายจากท่าน”

“ข้าจะทำให้เจ้ากลัวอีกครั้ง” จางฉี่ซานปัดมือของอู๋เหลาโก่วทิ้ง “รอยแดงที่คอของเจ้าเพิ่งหายไป เจ้าคงไม่อยากได้มันกลับมาหรอก จริงมั้ย”

ไม่มีเสียงตอบกลับ เขารู้ดีว่าคำพูดนั้นส่งผลอย่างไร หมาห้าควรจะกลับไปเสีย...กลับในตอนที่เขายังปล่อยให้กลับไปได้

...แม้ในใจจะไม่อยากให้กลับไปเลยก็ตาม

เขาอยากให้ตัวเองตัดสินใจเรื่องนี้ได้เด็ดขาดเหมือนเรื่องงาน คิดถึงเพียงผลลัพธ์ มองตรงไปยังจุดหมาย อย่าได้หวั่นไหวกับความรู้สึกที่ต้องก้าวข้าม มิเช่นนั้น...ตัวตนของเขาคงจะพังทลาย

เขามีเหตุผลมากมายที่ไม่ได้อธิบาย มีคำขอโทษมากมายที่ยังคงติดค้าง แต่ไม่อาจเอ่ยออกไป

...ครั้งนี้ก็เช่นกัน...

บางทีเขาเองก็อาจจะกำลังกลัว...ความสัมพันธ์เป็นสิ่งที่เปราะบาง เขาไม่อยากให้ทุกสิ่งที่เพียรสานขึ้นมาต้องพังลงเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ

"พ่อพระ ท่านจงดู" อู๋เหลาโก่วกล่าวก่อนจะใช้สองนิ้วหยิกคอของตัวเองอย่างแรง เล็บจิกเข้าเนื้อจนเห็นเป็นรอย

"เจ้าทำอะไร" จางฉี่ซานดึงมือนั้นไว้ให้หยุดการทำร้ายตัวเอง มองเห็นรอยแดงเด่นชัดบนลำคอขาว

"ข้าได้รอยแดงที่คอเพิ่มแล้ว ท่านเห็นว่าข้ากลัวหรือเปล่า" อู๋เหลาโก่วถาม และพูดต่อโดยไม่รอคำตอบ "ข้าไม่กลัว และข้ายินดีที่จะทำรอยแดงแบบนี้รอบคอหากมันจะทำให้ท่านอธิบายเหตุผลของท่านได้"

"...เจ้าไม่เข้าใจ"

"ท่านรู้ว่าข้าไม่เข้าใจ ทำไมท่านไม่อธิบายให้ข้าเข้า..."

คำพูดที่เหลือขาดหายเมื่อริมฝีปากของผู้พูดถูกปิดไว้ จางฉี่ซานดึงตัวอู๋เหลาโก่วเข้ามา โน้มลงจูบปิดปากที่พูดอะไรออกมาอย่างใสซื่อโดยไม่เห็นใจเขาเลยสักนิด ลิ้นกระหวัดเกี่ยวตักตวงความรู้สึกในช่วงเวลาสั้นๆนี้อย่างโหยหา...เพราะอาจไม่มีโอกาสครั้งต่อไป

อู๋เหลาโก่วนิ่งเหมือนหมาถูกแช่แข็ง ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป กว่าเขาจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร จางฉี่ซานก็ผละตัวออกไปเสียแล้ว

พ่อพระใหญ่ยิ้มให้เขา...รอยยิ้มที่เจ็บปวดจากคนที่ไม่เคยแสดงออกถึงความเจ็บปวดใดๆ

"เจ้าเกลียดข้ามั้ย"

...ไม่...

อู๋เหลาโก่วมีคำตอบชัดเจนในใจ แต่ปากกลับขยับเอ่ยออกไปไม่ได้

"เจ้าโกรธในสิ่งที่ข้าทำกับเจ้ามั้ย"

...ไม่...

สิ่งที่เขารู้สึกนั้นไม่ใช่ความโกรธ เขาอาจจะตกใจ แต่เขาไม่โกรธ

"เจ้ากลัวข้ามั้ย"

...

"ข้าไม่อยากทำให้เจ้ากลัว ข้าไม่อยากเห็นสีหน้าหวาดกลัวของเจ้า เพราะฉะนั้นจงกลับไป อย่ามาที่นี่อีก ที่นี่ก็เหมือนสุสาน ไม่ใช่ที่ปลอดภัยสำหรับเจ้า"

จางฉี่ซานหันหลัง เดินเข้าไปในห้อง ตั้งใจว่าจะให้ทุกสิ่งจบลงตรงนี้...เขาไม่หวังอะไรอีกแล้ว เพียงแค่ได้รู้ว่าอู๋เหลาโก่วไม่โกรธ เพียงแค่ได้สัมผัสริมฝีปากนั้น...สำหรับคนที่ไม่อาจเอ่ยคำขอโทษในสิ่งที่ตนทำ แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว

ทว่า...วินาทีที่เขาตัดสินใจเด็ดขาด กลับกลายเป็นวินาทีที่เขาต้องจดจำไปตลอดชีวิต

อู๋เหลาโก่วตามเข้ามา ดึงเขาให้หันหลังกลับ มือข้างหนึ่งคว้าคอเสื้อของเขาทำให้เขาต้องโน้มตัวลงมา ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกันอีกครั้ง...อย่างแผ่วเบา อย่างรวดเร็ว...อย่างไร้เดียงสา

เพียงแค่แตะกันอย่างเบาบาง...แล้วก็แยกจากกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้

...แต่มันกลับสำคัญยิ่งสำหรับคนที่คิดจะตัดใจ...

อู๋เหลาโก่วมองเข้าไปในดวงตาของจางฉี่ซาน พูดอย่างไม่ลังเล

“ในเมื่อรอยแดงยังหายไปได้ ความกลัวของข้าก็ต้องหายไปได้”

จางฉี่ซานถอนหายใจยาว หมาห้าเข้าใจหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา รู้หรือเปล่าว่าทำอะไรลงไป

...ตัวเขาในตอนนี้เหมือนคันศรที่ถูกง้าว...หากปล่อยออกไปก็จะไม่สามารถหวนคืนกลับมาได้อีก

"...ถ้าเจ้ายังไม่กลับ เจ้าจะโทษข้าไม่ได้..."

"ข้าไม่คิดจะโทษท่านอยู่แล้ว"

"...ข้าจะไม่เอ่ยคำว่าขอโทษ..."

"ท่านไม่ได้ทำอะไรผิด"

สิ้นคำกล่าว ร่างของอู๋เหลาโก่วก็ถูกรวบเข้าไปกอด แขนแกร่งโอบรัดแน่นราวกับไม่ต้องการปล่อยคนในอ้อมแขนไป

...ค่ำคืนนี้คงอีกยาวไกล...







อู๋เหลาโก่วลืมตาขึ้นมาในห้องที่ไม่คุ้นเคย ปกติเมื่อเขาตื่นจะต้องได้ยินเสียงวิ่งไม่ก็เสียงเห่าของหมา ดังนั้นเมื่อพบว่ารอบข้างมีเพียงความเงียบสงบ เขาจึงขยับตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความหวาดระแวง พลันรู้สึกเจ็บบริเวณด้านล่างจนเผลอร้องครางออกมา แล้วสมองของเขาก็ทำการย้อนความทรงจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เพียงเท่านั้น ใบหน้าของเขาก็ขึ้นสี รีบก้มมองสำรวจตัวเอง เมื่อพบว่าเสื้อผ้าใส่อยู่ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย ทว่าความสบายใจนั้นอยู่ได้ไม่นานเมื่อลองแหวกคอเสื้อดู…

“โฮ่ง!” เสียงร้องของสุนัขตัวโปรดดังขึ้นขัดจังหวะ ซันชุ่นติงกระโดดขึ้นเตียงวิ่งมาซุกไซ้ตัวเขา อู๋เหลาโก่วลูบหมาตัวจิ๋ว สังเกตเห็นอาการผิดปกติของมันจึงถามว่า

“ใครทำอะไรเจ้า”

“เอ้อร์เย๋จับมันไปฝึกกายกรรม”

อู๋เหลาโก่วเงยหน้ามองจางฉี่ซานที่ยืนพิงกรอบประตูในชุดเครื่องแบบเต็มยศ พลันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เขาแทบอยากจะขุดอุโมงค์โจรหนีจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“เจ้าควรจะนอนพัก ถ้ายังเจ็บอยู่”

...แล้วเป็นเพราะใครกัน…เขาคิดในใจพลางลูบหมาตัวจิ๋ว แล้วก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้

“ข้าต้องรีบกลับบ้าน” เขาบอก ลองขยับลุกขึ้นยืน เมื่อพบว่าความเจ็บปวดไม่เป็นอุปสรรคเท่าไรนัก เขาก็เตรียมวิ่งออกจากห้อง แต่กลับถูกเจ้าของห้องเท้าแขนกับกรอบประตูปิดกั้นทางออกไว้เสียก่อน

“พ่อพระ เรื่องนี้ด่วนมาก ข้าต้องรีบไป” เขาขอร้อง

จางฉี่ซานมองเขาด้วยความนิ่งสงบ ไม่อาจรู้ได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ตอนที่เขากำลังคิดว่าจะมุดลอดใต้แขนออกไปเลยดีมั้ย จางฉี่ซานก็พูดว่า

“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...เจ้ากลัวข้ามั้ย”

อู๋เหลาโก่วชะงัก เขานึกถึงรอยแดงบนร่างกายของตัวเอง ครุ่นคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสบตาเจ้าของคำถาม

“ข้าไม่กลัวท่าน” เขาตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าไม่โกรธท่าน และข้าไม่เกลียดท่าน”

บนใบหน้านิ่งปรากฏรอยยิ้มบางเบา ทว่าอู๋เหลาโก่วไม่มีใจที่จะสังเกต เขามีเรื่องด่วนที่ต้องทำ ใจร้อนรนอยากกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด จางฉี่ซานมองเห็นความกระวนกระวายนั้น อดถามไม่ได้ว่า

“ธุระของเจ้าคืออะไร ถ้าด่วนมากข้าจะให้คนเตรียมรถ”

“ข้าต้องกลับไปให้อาหารหมา”

“...”





------------------------------------------------------------------------

ฟิคนี้ตอนแรกตั้งใจจะส่ง dmbjdaily หัวข้อ “ขืน” แต่...ส่งช้าเกินไป…

สารภาพว่าเขียนฟิครุ่นปู่ด้วยความหวาดหวั่นทุกครั้ง เพราะเนต้ามีไม่มาก เราไม่แน่ใจว่าจับคาร์แรกเตอร์ถูกหรือเปล่า เขียนๆไปก็คิดเสมอว่า...คนอื่นอ่านแล้วจะรู้สึกแย่มั้ย

เคยคิดจะเขียนคู่ปู่จางปู่เอ้อร์เหมือนกัน เพราะเริ่มชอบความเป็นเด็กน้อยของปู่เอ้อร์ (ซึ่งเรามโนเอาเองล้วนๆ) แต่ด้วยความที่หลงอยู่ในกับดักจางสยบหมา...เราไม่สามารถเขียนออกมาได้จริงๆ //น้ำตาไหลพราก

ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นฟิคต่อเนื่องขนาดนี้ แต่บังเอิญว่ามโนออกมาได้พอดี...เลยยาวเลย
ขอบคุณผู้สนับสนุนทุกคนที่ให้เราเข็นฟิคนี้ออกมาได้ในที่สุด

ฟิคนี้เป็นฟิคที่เราใช้เวลาเขียนนานที่สุดแล้ว เพราะมีฉากเจแตก(?)ด้วย แต่เราไม่ขอลงไว้ในบอร์ด เพราะไม่กล้าจริงๆ
ไม่เคยเขียนฉากแบบนี้ ไม่มั่นใจอย่างแรงจนไม่กล้าเอามาลงบอร์ด สุดท้ายจึงตัดสินใจว่าจะให้เป็นระบบปิด ใครที่อยากลองอ่านฉากเจแตก(?)ที่แต่งโดยมือสมัครเล่นก็เมนชั่นมาหาเราในทวิตเตอร์นะคะ → https://twitter.com/MinNoShinzou

สุดท้ายนี้...ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ

[ri0bik]

สวดยอด...อาหารหมาสำคัญกว่า สา--นะค่ะปู่อู๋...
#15จงเจริญ

[Naitear]

แงงงงงงงงงงงง ปู่เอ้อร์น่ารักก ปู่อู๋น่ารักกกก ปู่จางน่ารักกกกก ทุกคนน่ารักกกกกกกกกกกกก แงงงงงงงงงง ฟหกกฟฟฟฟฟฟฟฟฟ #สติแตก #สครีมใส่คุณมิน #โดนตี

ทั้งที่เป็นฟิค15ทำไมเราถึงโมเอะปู่เอ้อร์คะะ แววววววว ฮีเป็นกองเชียร์มากๆ มีการเดินเข้ามาในห้องปู่จาง ทำหน้านิ่งๆอุ้มหมาแล้วเดินออกไปด้วย บีบบังคับปู่อู๋ทางอ้อม 5555555555 แล้วอะไรคือพาซันชุ่นติงไปฝึกกายกรรมคะะ โอยย ฮืออออ ชอบที่แซวปู่อู๋ตอนแรกด้วย อ่านไปแสยะยิ้มไปเลยค่ะ #เดี๋ยว 555555555

เข้าใจความกลัวปู่อู๋นะคะ ถึงจะเป็นปู่จาง ถ้าเราไม่เข้าใจเหตุผลของการกระทำนั้นก็คงอดกลัวไม่ได้ มันเป็นความกลัวที่เกิดมาจากความไม่เข้าใจกันมากกว่า ซึ่งปู่อู๋ก็สมกับเป็นปู่อู๋จริงๆค่ะ ถึงจะโดนปู่เอ้อร์ลากไปบ้านปู่จางก็เถอะ แต่สุดท้ายก็รั้งแล้วรั้งอีก... รั้งจนคนที่จะตัดใจใจอ่อน รั้งแม้ว่าตัวเองกำลังกลัวอยู่ แต่ก็ยังคงรั้งไว้ เป็นความใจดีสมกับเป็นปู่อู๋จริงๆค่ะ /สารภาพว่าตอนที่ปู่อู๋บอกว่าจะหาเหตุผลข้อเดียวเพื่อมาลบล้างเหตุผลที่จะเกลียดปู่จางอันนั้นน้ำตาซึมเลยค่ะ มันนึกไปถึงเหตุการณ์ในอนาคต ฮือ...

โมเอะฉากจูบมากค่ะ ฮู่ววว ///////// ทำไมกันแค่ฉากจูบเราก็ก๊าวแล้ว เอาฉากเจแตกมาเดี๋ยวนี้นะคะมินมินซัง ต้องการความก๊าวที่มากกว่านี้ค่ะ! #โดนตี

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะมินมินซัง #โดนตีข้อหาคอมเมนท์แสปม 5555555555 ถ้าเม้นท์ไร้สาระไปขอโทษด้วยค่ะ ถึงจะไร้สาระแต่ก็มาจากใจนะคะ U v U,,๗ #อิช

[tamahome]

คุณมินคะ!!!!
นี่มันฟิคอีปิคมาก!!! จางอู๋จงเจริญ!!!!
ปู่เอ้อร์น่ารักมากค่ะ เป็นตัวชงอย่างดีเลย ทั้งมาแจ้งข่าว (ชอบเคล็ดวิชาชงชาหน้ากระจกด้วย ฮาาา)
ทั้งจัดฉาก ผลักดันนักแสดงขึ้นเวที แล้วยังเป็นสต๊าฟเอาตะปูฉามไปเก็บอีก 555
ปู่เป็นสมาชิกเรือ 15 ใช่ไหมคะ? ทุ่มสุดตัวขนาดนี้ มามะมาขึ้นเรือกัน
//ปู่บอกว่าข้าแค่อยากเห็นเพื่อนชายได้ดีมีความสุข กร๊ากกกก ดีค่ะปู่~~~

มาถึงคู่หลักนี่ แม่จ๋า~~~ น่ารักมากค่ะ!!!
จริงๆ สองตอนก่อนหน้าก็คือเดลี่ใช่ไหมคะ แต่พอมาอ่านต่อกันแบบนี้แล้วมันช่างก๊าวใจหลายๆ
ได้เห็นพัฒนาการทางด้านอารมณ์(?)ของปู่อู๋ด้วย ปู่ก็แบบนี้จริงๆนะคะ ซื่อๆ ใสๆ ไม่คิดร้ายกับใคร
ไม่มีความคิดในแง่ลบหรืออคติกับคนอื่นเท่าไหร่เลยไม่ทันได้สังเกตความเปลี่ยนแปลงของคนอื่น 555
//ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย~~~ //แต่สุดท้ายก็รู้แล้ว!! โฮรกกกกกกกกกกก

ฉากห้องทำงานนี่มันก๊าวใจหลายๆเลยค่ะ (โฮรววว บรรยายไม่ถูก มีคำอื่นไหม)
นึกภาพปู่จางทำงานหามรุ่งหามค่ำ ตามองเอกสารตรงหน้าแต่สติหลุดไปไกล เรียกกลับมาได้ด้วยเสียงสั่นๆของปู่อู๋
โอยยยยยย ปู่จางตกหลุมรักลึกไปแล้วค่าาาาา //ส่งปู่อู๋ลงหลุมไปด้วยกัน >W<
"ที่นี่ก็เหมือนสุสาน" <---แต่ทุกท่านคือนักคว่ำกรวย หลงใหลการลงสุสานด้วยกันทั้งนั้นนี่คะ
เปรียบบ้านตัวเป็นสุสานแบบนี้ปู่ยิ่งน่าค้นหามากเลยค่ะ แฮ่ๆๆๆ

สุดท้ายขอยืนยันว่าปู่จางไม่ต้องขอโทษค่ะ ปู่ไม่ได้ทำอะไรผิด ปู่แต่ทำตามหัวใจและแรงเชียร์ของด้วงเรือ 15 เท่านั้น
(ไม่นับที่ทำกิจกรรมแล้วมีอาการบาดเจ็บนิดหน่อยนะคะ =////= ออกกำลังกายครั้งแรกมันก็มีผลกระทบบ้าง)
ปู่อู๋แค่กลัว แต่ไม่ได้โกรธ ยืนยันนะคะ แค่กลัว ตกใจ (ก็คนเค้าไม่เคยอ่ะปู่ขา) ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด
รักด้--//ปู่อย่าปิดปากหนู ไม่ต้องเขิน เค้ารู้กันหมดแล้ว! กิ๊วก๊าวสมเป็นปั๊ปปี้เลิฟเลยค่ะปู่ กร๊ากกกกก

//ขอบคุณคุณมินค่ะ ขอบคุณมากๆ รักจางสยบหมาจริงๆ

ปล. มุกอาหารหมานี่ร้ายกาจมากค่ะ เป็นแก๊กปู่อู๋แล้วยังมโนได้ว่าต้องให้อาหารเองเพราะปู่จางไม่มาส่งบะหมี่อีก เอิ๊กกกกกก

[Snake_Blind]

โอ๊ย คือมันน่ารักจนไม่รู้จะเริ่มตรงไหนแล้วค่ะ ฮืออออออออออออออออออออออออออออออ

ชอบความสัมพันธ์คู่นี้ที่คุณมินเขียนมากๆ
คนนึงก็คิดมากคิดเยอะ คิดอยู่คนเดียว ไม่ยอมบอกใคร
ส่วนอีกคนก็ใสซื่อ คิดอะไรตามใครไม่ค่อยจะทัน แต่ถึงกระนั้นก็ยังพยายามทำความเข้าใจ
เป้นคู่ไดนามิกที่เข้ากันดีมากๆ ฮืออออ

สงสารปู่จาง งานมากมาย มีแต่เรื่องเครียดๆ ปู่ยังเอาความเครียดมาลงกะชีวิตส่วนตัวอีก ปู่ขา ปู่ควรพักบ้างนะคะ ให้ปู่อู๋ดูแลนะคะปู่จาง

หวังว่าเข้าใจกันแล้ว จะมีฉากสวีทๆของคู่นี้อีกเยอะๆในอนาคตนะคะ อิอิอิ (ส่วนเนต้าทะเลสาบนั้น อาห์.... //เหม่อไปไกล//)

ปล. ขำมุขให้ข้าวหมา แงงงงง ปู่จ๋า หนูอยากเป็นหมาให้ปู่เลี้ยงเลย อะไรปู่จะห่วงหมาขนาดนี้

[Ak_Zokyo]

“จางฉี่ซานขืนใจเจ้าหรือ” << เกือบพ่นน้ำชาใส่ช็อตนี้ค่ะ เป๊นการแซวที่ตรงไปตรงมาแถมน่ารักอะไรขนาดนี้ แง น่ารักกกกกก การตัวเป็นคุณพี่แสนดีที่น้องเล็กกำลังจะออกเรือนนี่มันอะไรกันคะ เพราะเป็นเพื่อนที่เข้าใจปู่จาง แล้วก็มีความเป็นเด็กน้อยในตัวถึงคุยกะปู่อู๋รู้เรื่อง เลือกพ่อสื่อได้ถูกคนแล้วล่ะค่ะ 5555555 พ่อสื่อเอ้อร์ทำดีมากค่ะ จัดแจงพาตะปูสามไปฝึกกายกรรมด้วย

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะหาเหตุผลเพียงข้อเดียวเพื่อลบล้างเหตุผลทั้งหมดของท่าน ข้าจะไม่เกลียดท่าน...ไม่มีวันเกลียดท่าน ต่อให้คนทั้งโลกเกลียดท่านยังไงหากข้ามีเหตุผลแม้เพียงข้อเดียว ข้าจะไม่มีวันเกลียดท่าน”

กุมอกใส่ช่วงนี้มากค่ะ ทั้งก๊าวทั้งคิดถึงอนาคตแล้วหน่วงจะร้อง แง คนที่กลัวเพราะไม่เข้าใจ แต่พยายามที่จะเข้าใจแบบนี้ คนคิดมากอย่างปู่จางจะไม่ตกบ่วงยังไงไหวคะ ;; 7 ;;


“ในเมื่อรอยแดงยังหายไปได้ ความกลัวของข้าก็ต้องหายไปได้” << ทำไมเปรียบเทียบอะไรได้กิ๊วก๊าวกิ๊บกิ้วขนาดนี้คะเนี่ย

ช็อตลูบหัวก็น่ารัก ความอ่อนโยนที่น่ารักมาก ส่วนฉากจูบบบบ แงงงงงง /วี้ดบึ้มตั้งแต่ไม่ออกเจ ฉากขโมยจูบว่าแย่แล้ว ฉากปู่อู๋ดึงให้มาแตะตอบเบาๆนี่คือตัวแตกค่ะ เขินยิ่งกว่า เขินมากกกก อ๊ากกกกกกก วิ่งไปขุดฉากออกเจต่อ แงงงงง

ปอลิง.มุกให้อาหารหมานี่หยอดให้อมยิ้มได้ตั้งแต่ต้นยันจบจริงๆนะคะ นับถือมากค่ะ 55555555 ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆที่ทำให้ตัวแตกขนาดนี้นะคะ รักนะคะกัปตัน!

[YuHua]

หมดอารมณ์หวานเพราะธุระ "ให้อาหารหมา" นี่แหละ
ท่านจางมีค่าน้อยกว่าหมา!
คุณพระ

[patri_perry]

แงงงงง น้ำตาคลอแล้วค่ะ แต่พอถึง "นิ่งเหมือนหมาถูกแช่แข็ง" นี่เผลอหลุดขำเลย ฟฟฟฟ

ปู่ๆน่ารักมากเลยค่ะ ;///; ซึ้งงงง ปู่อู๋จะกลับไปให้อาหารหมานี่ก็คิลมู้ดมาก5555

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ♡

[Gorn66]

คือปู่อู๋น่ารักมากกกกกกก

ชอบตรงที่ไม่ว่ายังไงปู่ก็จะพยายามเข้าใจคนตรงหน้าให้ได้

รู้สึกว่านี่แหละปู่อู๋กะปู่จางต้องเป็นแบบนี้ ฮรืออออ

อินมากๆจริงๆค่ะ

ขอบคุณที่ผลิตงานดีๆมาให้เสพนะคะ *กอดดด*

[Tang_An-An]

ปู่อู๋คะ...การให้อาหารหมานี่สำคัญที่สุดใช่ไหม5555

[kame_kazuha]

จางฉี่ซานไม่ได้ขืนใจข้าเลย ไม่เลย! แค่...” เขายกมือขึ้นจับคอของตัวเอง “แค่ทำอะไรบางอย่างที่ข้าไม่เข้าใจ”

แค่กๆๆ แสดงว่ายินยอมนะปู่ห้าาาา


ตลกตอนสุดท้าย ยังไงหมาก็ยังคงสำคัญกว่สิ่งอื่นใดสำหรับหมาห้านะ 55

ชอบคุณมินแต่งมากเลย น่ารักสุด โอ๊ยย แต่งอีกนะ มาให้กำลังใจ

มาชิพคู่นี้เพราะคุณมินเลยยย

[ryu77]

มันก๊าวค่ะพี่มินนน ก๊าวมากๆเลยยยย!!!
บรรยายไม่ถูกเลย

ปู่จางแบกรับภาระหน้าที่มาโดยตลอด แต่มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่เขาหวัง คือเรื่องของปู่อู๋
ตอนที่ปู่จางยิ้มตอนแรกคือเจ็บแล้วนะคะ พอครั้งต่อมาที่ถามปู่อู่ว่า เกลียดไหม โกรธรึเปล่า กลัวไหม ตอนนั้นแบบ ปู่จางที่ปกติแทบจะไม่ยิ้มเลย กลับยิ้มออกมาแต่งแฝงไปด้วยความเจ็บปวด แสดงว่านั่นต้องเจ็บปวดมากจริงๆนะคะ เรานี่แทบน้ำตาร่วงไปกับปู่จางเลย
จนปู่จางตัดสินใจที่จะปล่อย ปล่อยเพราะไม่อยากให้คนสำคัญของเขาเกลียดและกลัว นั่งลุ้นแบบอย่านะ อย่าปล่อยปู่อู๋เลย แล้วปู่อู๋ก็ตัดโช๊ะความคิดของปู่จางพอดี ฟินกันล่ะคะ พี่น้อง! งานนี้
คู่ 15 นี่มันฟินได้ใจจริงๆ ให้ตายเถอะ...

[velvetronica]

แงงงงงงงงงงงงงงงงง //หลบไปตั้งสติก่อนเมนม์มาหนึ่งคืนเพราะคงพูดไม่รู้เรื่อง ถถถถถ

ชอบฟีลลิ่งที่ปู่อู่สับสนมาก คือเทียนเจินมากกกก แต่ก็คิดถึงปู่จางแบบมากๆๆ คือปู่เอ้อร์คงเห็นแล้วกลุ้มใจ คนนึงก็ซึนในเครื่องแบบอีกคนก็โคตรใสโคตรเทียนเจิน แงงงงง รักกกกกกกก

ปู่เอ้อร์เป็นกองเชียร์ที่น่ารักมากค่ะ ชอบฉากเดินดุ่มเข้าไปหยิบซันชุ่นติงออกมามากกกก ปู่ๆพวกนี้จะโมเอ้กินไปแล้วววว โฮกกกกกกกกกกกก

ปู่จางเป็นคนที่ใช้สมองนำความคิดมากค่ะ คนแบบนี้รักใครยากแต่ถ้ารักจะรักมากจริงจังมาก ทำให้เวลาเสียใจก็จะเสียใจมากเช่นกัน โฮรววววววว รักปู่จาง ความซึนในเครื่องแบบคือดีงามมมมม

ชอบฟีลลิ่งของปู่อู๋ คือไม่เข้าใจแต่ก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายจากไป มันน่ารักมาก เหมือนลูกหมาหูลู่หางตกถึงจะโดนตีมาแต่ก็วิ่งตามเจ้าของอยู่ดี โง้ยยยยยยยย น่าฟัดมาก ฮรืออออออออออ

ชอบฟีลลิ่งแบบนี้ แงงงงงงง รักฟิคมินมิน จางอู๋ดีงามเลอค่าอ่ะ กอดที แอร้~

[faliona01]

"อาหารหมา มีค่า มากกว่าเจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

รู้สึกอยากต่้อประโยคนี้ลงไป
ปู่จางคะ ทรมานไหมคะ ที่ถูกมองว่ามีค่าน้อยกว่าน้องหมาอีก
อุอิ....

แต่คนที่ปู่อู๋ลงให้ถึงขนาดนี้นับนิ้วเเล้วก็มีท่านละนะคะ (ยกนิ้วให้)
แต่บางทีท่านควรอ่อนโยนอีกนิดนุง.... (จาง : ขอโทษด้วย นี้มากที่สุดเเล้ว) ขอบคุณคะ

ว่าแต่ ท่านเออร์คะ จับน้องตะปูไปฝึกกายกรรมเนี้ยนะคะ!!!!!
มันเรียกว่า กายกรรมลิซึ่ม ซึมเข้ากระเเสเลือดเกินไปแล้วคะ!!!!
(จินตนาการว่าน้องหมาถือจานหมุนในมือกลมๆ)