[OS] #dmbjdaily : ฝืน - At Least #ผิงเสีย

[feriinn]

[OS] At Least #ผิงเสีย

#dmbjdaily 244 days left : ฝืน

พวกเราเดินเท้ากันไปตามทางที่เต็มไปด้วยฝูงชนเดินสวนผ่านกันไปมาบ้างรีบร้อน บ้างเอื่อยเฉื่อย ภาพเบื้องหน้าจากที่แสนไกลปรากฏเป็นผืนฟ้าสีส้มแดงอันเป็นสัญญาณชั้นดีที่บ่งบอกว่ายามนี้ใกล้เวลาที่ดวงอาทิตย์ได้ผลัดเวรลาจากขอบฟ้าแล้ว

ผมยังคงเดินไปตามทางเบียดเสียดไปกับผู้คนทั้งอ้วนผอมต่อไป เหลือบมองคนตัวสูงที่เดินตามหลังผมนิดหน่อย เขาเองก็กำลังหอบข้าวของพะรุงพะรังไม่ต่างไปจากผม จุดหมายต่อไปของเราอยู่ไม่ไกล แต่ถุงหนังสือและข้าวของเครื่องใช้ในถุงใบใหญ่พวกนี้ก็ทำให้การเดินแทรกผ่านฝูงชนเป็นไปไม่ง่ายดายนัก สีหน้าของเสี่ยวเกอยังเรียบนิ่งเช่นเคย แม้จะเจอสภาวะแออัดเป็นปากระป๋องแบบนี้ก็ตาม

ไม่นานนักพวกเราก็เดินมาถึงที่หมาย มันเป็นร้านหนังสือเก่าแต่ใหญ่โต ชั้นหนังสือสูงนับสิบที่บรรจุหนังสือนับหมื่นตั้งเรียงอยู่ภายในร้าน หากไม่รู้ว่าที่นี่เป็นร้านหนังสือผมคงคิดว่าเป็นห้องสมุด เหตุผลที่ตัดสินใจมาที่นี่ก็เพราะผมอยากได้หนังสือเล่มหนึ่งที่อายุอานามของมันก็นับยี่สิบปี ป่านนี้ไม่รู้จะยังมีให้ผมได้ซื้อสอยอยู่อีกหรือเปล่า

“เสี่ยวเกอ ฝากของก่อนนะเดี๋ยวผมรีบดูรีบไป” ผมพูดพลางส่งข้าวของในมือที่หนักไม่น้อยไปวางกองไว้ข้างๆ เขา แม้ไม่มีการตอบรับใดๆ แต่ผมก็พอรู้ว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธกับการต้องรับบทเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้ถุงหนังสือและข้าวของพวกนี้ชั่วคราว

จากนั้นผมก็เดินเข้ามาในร้าน มองไปตามชั้นต่างๆ บนตู้หนังสือ ตู้ที่ผมดูอยู่นี่สูงมากๆ และถ้าผมมองไม่ผิดหนังสือเล่มที่ผมอยากได้มันก็ดันอยู่สูงมากๆ เสียด้วย เมื่อกี้ผมก็คิดจะลองกระโดดเอื้อมไปหยิบอยู่หรอก แต่กลัวพลาดแล้วพาลพาให้ตู้ล้มลงมาทั้งตู้จนทับตัวตาย แลดูจะอนาถาไปนิด แถมศพก็คงไม่สวย นอกนั้นยังซวยต้องจ่ายค่าเสียหายอีกด้วย

เมื่อคิดดังนั้นก็เลยจะหันไปขอความช่วยเหลือจากเสี่ยวเกอ แต่เมื่อมองออกไปหาคนที่ยืนพิงกำแพงอยู่หน้าร้านผมก็พูดไม่ออก สีหน้าของเขาแม้จะไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ก็ดูแล้วรู้ทันทีว่าเหนื่อยมาก แถมดูท่าจะไม่ค่อยพอใจกับการต้องมายืนเฝ้าของยืนรอผม อาจจะเหมารวมไปถึงการเดินตากแดดร้อนๆ ด้วยก็เป็นได้

ความรู้สึกผิดจู่โจมผมทันที ให้ตายเถอะ... ตลอดบ่ายยันตอนนี้ผมก็เอาแต่ลากเขาเดินเข้าตรอกนั้นตรอกนี้ซื้อของไปเรื่อยๆ แถมยังถ่อมาไกลเพื่อหาหนังสือที่ผมอยากได้นี่ด้วย คนที่ไม่ค่อยจะชอบความวุ่นวายอย่างเสี่ยวเกอจะหงุดหงิดไม่พอใจก็เป็นธรรมดา

ผมพับเก็บโปรแกรมจ่ายเงินให้หนังสือเก่า กดข่มความอยากได้ลงไปให้สุดใจ สั่งการให้พาตนเองออกจากร้านหนังสือเก่านี่แบบด่วนๆ

“ไม่ซื้อรึไง” เสีงเสี่ยวเกอดังขึ้นแทบจะทันทีที่ผมก้าวถึงประตูร้าน

“ไม่เอาแล้วกลับบ้านเหอะ” ผมพูดและก้มลงหยิบถุงที่วางกองอยู่ที่พื้นขึ้นมา

“ทำไมไม่ล่ะ อุตส่าห์เดินมาถึงนี่ มันไม่มีหรือ” น้ำเสียงขุ่นๆ เบาๆ ถามผม ดูจากสีหน้าในตอนนี้แทบดูไม่ออกเลยว่าเขารู้สึกอะไรยังไง ตอนนี้ตาชั่งในสมองผมเริ่มหาความถูกต้องไม่เจอแล้วว่าระหว่างไม่พอใจที่ลากเขาไปโน้นนี่กับไม่พอใจที่อุตส่าห์ถ่อมาแต่ไม่ซื้อฝั่งไหนหนักกว่ากัน

“ไม่ใช่ไม่มีนะแต่....” ผมก็ลังเลจะพูดไป เสี่ยวเกอก็ยังคงมองผมนิ่งๆ อย่างรอฟังเช่นเคย

“เดินมาตลอดบ่ายนี่เหนื่อยรึเปล่า” ผมถามกลับแทนที่จะต่อประโยค

“ไม่นี่” ปากบอกไม่แต่เสียงนี่ตอบรับเต็มๆ

“แล้วที่ช่วยผมแบกของนี่หนักรึเปล่า” ผมถามเขาอีก แต่คำตอบที่ได้มาก็คือคำพูดสองคำสั้นๆ เหมือนเดิมว่า ไม่นี่ พร้อมกับน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง

“ตลอดบ่ายเนี่ยผมเอาแต่พาเสี่ยวเกอไปโน้นไปนี่แถมเสี่ยวเกอยังช่วยแบกของอีก...” ผมเว้นครู่นึง แต่สำหรับเมินโหยวผิงมันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง เขาก็ยังคงรอฟังผมพูดต่อพร้อมกับสายตาคมๆ ที่มองมาเหมือนเดิม

“ก็รู้แหละว่าเสี่ยวเกอคงไม่ชอบเดินไปเดินมา แถมเจอแต่ความวุ่นวาย คนก็เยอะแยะอึดอัด...” ...ถึงจะรู้ช้าไปก็เหอะนะ.... “...เสี่ยวเกอก็บอกสิว่าเหนื่อยหรือเมื่อยรึเปล่า ไม่อยากไปไหนหรืออยากไปไหนรึเปล่า ไม่ต้องฝืนแล้วปล่อยให้ผมลากไปลากมาแบบนี้หรอกนะ” ผมพูดจบก็ส่งยิ้มให้แต่ในใจนี่ลุ้นแบบสุดขีด ผมมีความมั่นใจนิดๆ ว่ารอยยิ้มผมคงพอจะดับอารมณ์ขุ่นๆ ของเขาได้บ้าง

สายตาคู่นั้นยังคงจ้องมานิ่งๆ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปร ตายละวาทำไมผมไม่เคยจำสักทีว่าพอพูดดราม่าทีไรเขาก็เงียบใส่ตลอด แถมบางทีงี้เงียบเป็นวันๆ ไม่พูดไม่จาเลย

ผมว่าอากาศรอบๆ นี่มันก็ไม่ได้ร้อนขึ้นนะ แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมผมเริ่มเหงื่อแตก หัวใจเต้นเพราะลุ้นเสียเริ่มรู้สึกเหนื่อย

“ไม่ได้ฝืนสักหน่อย...” เสียงเรียบๆ ของเสี่ยวเกอดึงผมออกมาจากความคิดที่ตีพันกันไปมาในทันที นี่เขาไม่ได้ไม่พอใจหรอกหรอ งั้นแบบนี้ก็หน้าแตกแบบเต็มสตรีมเลยสิเนี่ย

“...อย่างน้อยถ้าทำอะไรแล้วมันทำให้นายสบายใจ สำหรับฉันแล้วมันก็ไม่ใช่การฝืนทน” จบประโยคนี้เท่านั้นแหละ ผมก็รู้สึกร้อนที่ใบหู ให้ตายผมโคตรเขินเลย แต่คนพูดนี่หน้านิ่งเป็นรูปปั้น มันไม่รู้สึกเขินบ้างเลย น่าเจ็บใจชะมัด

“ง...งั้นหยิบหนังสือให้หน่อย มันอยู่สูงไป” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องที อะไรกันนี่ผมจะกลายเป็นเหลาหย่างแล้วรึไงพูดแค่นี้ทำติดอ่าง เขาเดินนำเข้าไปทางที่ผมเดินออกมา พวกเราก็ลืมเสียสนิทเลยว่ามีของกองอยู่เต็มพื้น นี่ถ้าขาออกมาจากร้านแล้วมีหายไปแม้แต่ชิ้นเดียวนะ ผมจะสาปแช่งโจรมันทั้งตระกูล

“เล่มไหน” เหมื่อถึงหน้าตู้หนังสือเขากถามผมทันที ผมขยับตัวไปซ้ายขวามองหาหนังสือเล่มที่ว่า ผมชี้ตรงไปที่หนังสือสันสีน้ำตาลสภาพเก่ากึกบนชั้นที่อยู่สูงเหนือหัวผมไปแบบโคตรๆ นี่มันจะขายหนังสือแต่บังอาจไม่วางบันใดไว้ให้ปี คือผมควรจะโกรธไอ้ร้านนี้ไหม

นายเมินโหยวผิงที่อาสาช่วยเย่งเท้าเพื่อหยิบมันแต่ก็ยังสุดเอื้อมสำหรับคนสูงๆ แบบนั้น ให้ตายเถอะ... ล้มเลิกความคิดที่จะซื้อมันเสียดีกว่ามั้ง ผมบอกกับตัวเองแบบนั้นและกำลังจะบอกเสี่ยวเกอด้วยเช่นกัน แต่ว่า...

ผมมองขึ้นไปบนชั้นหนังสือเห็นเสี่ยวเกอพยายามจะใช้สองนิ้วพิชิตกำแพงอันทรงพลังนั่นคีบสันหนังสือเพื่อดึงออกมาจากชั้น

เห้ยเดี๋ยวก่อน...!

“เสี่ยวเกอ...!!”

The End.

____________________________________________________________________

คิดว่านี่เป็นฟิคมุ้งมิ้งนะคะ(ฮา) อาจจะมีหลุดคาร์ไปบ้างขอโทษด้วยนะค้า //โค้ง
นี่เป็นฟิคเรื่องแรกเลย หลังจากเป็นสายเสพมานาน ยินดีรับคำติดชมเต็มที่ค่ะ (*^*)\

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ^^

[sinnerdarker]

น่ารักค่ะ มุ้งมิ้งมาก แต่พอนายน้อยคุยกับเสี่ยวเกอแล้วแทนตัวว่าผมรุ้สึกเขินหน่อยๆ UvU,, ปกติแทนตัวว่าฉันๆ นายๆ อ่านแล้วเลยจั๊กจี๋หน่อยๆ

คนนึงก็นึกว่าอีกฝ่ายฝืนตามมาด้วยทั้งที่เหนื่อยแล้ว คนนึงก็ใกล้จะฝืนไม่เอาหนังสือเพราะกลัวอีกฝ่ายเหนื่อย แต่สุดท้าเสี่ยวเกอดันหน้าตายไปงั้น นายน้อยคะ คบกันมาขนาดนี้ยังอ่านสีหน้าผิดอีกเหรอคะ!! /นายน้อยบอกอย่าแซะ

ขอบคุณสำหรับฟิคค่า