[OS] Mafia and police ล่า รัก สุดขอบฟ้า [ผิงเสีย] (NC)

[faliona01]

title : Mafia and police ยิงแม่มเลย!!! ล่า รัก สุดขอบฟ้า

rate : NC 18

parring : ผิงเสีย

หมายเหตุ : เอาเวลาแต่งเรื่องอื่นมาลง one short เนี้ยนะ ฮะฮะฮะ
เขาว่ากันว่า แนวที่อยากอ่านถ้าไม่มี ก็แต่งมันขึ้นมาซะ!

ขอให้คนที่หลงเข้ามาอ่าน มีความสุขกันเยอะๆนะคะ!!!!
อ่านจบแล้ว อย่าเอาช้อนมาตีคนแต่งนะคะ XD

==================================================

“หยุด! นี้คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ ทุกคนวางอาวุธลงซะ!!”

เสียงประกาศพร้อมอาวุธปืนถูกชักขึ้นมาตั้งอยู่ระดับสายตา กลุ่มคนในเครื่องแบบบุกเข้ามายังโกดังร้างแห่งหนึ่งแถวน่านน้ำฝั่งตะวันตก เขตแดนของกลุ่มนายทุนธุรกิจมืดกลุ่มหนึ่ง ที่ถูกเจ้าหน้าที่ทางการจับหางได้และมีคำสั่งลงมาให้ทุบทำลายโกดังค้าของเถื่อนแห่งนี้

ผมอู๋เสีย เจ้าหน้าที่ทางการระดับ 1 ของกรมตำรวจ ตามจริงก็ไม่อยากจะยืดความยาวโชว์เรื่องของตัวเอง แต่ผมเป็นถึงสายลับของตำรวจโลกเชียวนะ!

“บุก! บุก! บุก! ค้นให้ทั่ว ยึดของกลางให้หมด ใครขัดขืนอนุญาตให้ใช้อาวุธได้ทันที”

คำสั่งถ่ายทอดออกมาพร้อมๆตำรวจในชุดเกราะและโล่กันกระสุนถยอยเข้ามาจับกุมคนในโกดัง ผมตั้งอาวุธค่อยๆเล็งไปที่ละส่วนด้านหลังมีนายแว่นดำคอยเป็นคู่หูคุ้มกันประกบอีกคน

“หมอบ! หมอบลงไป! ห้ามลุกหรือเงยหน้าขึ้นมา หมอบลงไป!!”

เสียงตำรวจหลายนายออกคำสั่งจากเบื้องหลัง พวกผม 2 คนค่อยๆผ่านหลักฐานสินค้าของกลางไปทีละจุด แน่นอนว่ารวดเร็วและว่องไวอย่างยิ่งในการยึดของกลางครั้งนี้  

หลบมาเรื่อยๆจนถึงส่วนท้ายที่ไร้ผู้คน บันไดเหล็กขึ้นสนิทสีแดงซีดถอดยาวไปอีกชั้น ผมหันมาผยักหน้าให้นายแว่นดำซึ่งเจ้าตัวก็ทำตามเป็นการเข้าใจกัน ผมตั้งปืนในระดับไหล่เรียงแถวตอนลึกมีนายแว่นประกบหลังเดินเรียบชิดกำแพง ก่อนจะพบประตูเหล็กขึ้นสนิท

‘นายเปิดประตู’ ผมส่งสัญญาณนิ้วให้นายแว่นดำเป็นคนเปิด ปืนในมือกระชับแน่น รู้สึกตื้นเต้นจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา นายแว่นเอื่อมมือจับกลอนประตูเหงื่อใสๆผุดขึ้นเล็กน้อยตรงขมับก่อนจะทำหน้าตกใจ

“อู๋เสีย! ประตูเปิดไม่ออก!” เฮยเสียจื่อพูดเสียงเบาอย่างแตกตื่น

“ชิบหายละ เอาไงดีวะ” ผมเลียริมฝีปาก คนที่พวกผมตามจับอยู่นี้อาจจะอยู่ข้างบน

“ก็ไม่รู้อะนะ แต่ฉันแค่กำลังจะบอกว่าที่ประตูมันเปิดไม่ออก” นายแว่นยิ้ม ส่วนผมทำหน้างง “เพราะมันเป็นประตูเลื่อนวะ”

สัส!

ประตูถูกกระชากเปิดอย่างแรง ผมพุ่งชาร์ตออกไปทันทีด้วยความรวดเร็ว กลิ้งหลบพร้อมมองซ้ายขวาสะบัดปืนไปตามทิศทางก่อนจะพบว่าที่ๆผมยืนอยู่เป็นลานโล่งกว้างไม่มีสิ่งกีดขวางแม้แต่น้อย ข้างหน้าผมหากมองดูจะเห็นผืนน้ำสีดำบ่งบอกว่าโกดังแห่งนี้ตั้งอยู่ที่ท่าเรือสินค้าแห่งหนึ่ง แน่นอน! อย่างผิดกฎหมายละนะ

“อู๋เสีย! ข้างบน!!”

นายแว่นดำร้องด้วยความตกใจพร้อมๆกับพุ่งออกมาจากประตู หอบตัวผมกลิ้งหลบไปอีกทาง เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นจากด้านบนแฉล็บหัวผมไปนิดเดียวอย่างที่ผมไม่รู้ตัว

ผมตวัดหน้าหันไปมอง ตาลุกวาวแทบจะจุดไฟออกมา เบื้องหน้าผมไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นนักค้าโลกมืดอันดับ 1 ของโลก ที่ผมร่วมมือกับทางการตามจับเขามาเกือบ 3 ปีเต็มแล้ว

จางฉี่หลิงหรือนักธุรกิจหนุ่มจากจีนแผ่นดินใหญ่ผู้ขึ้นชื่อด้านอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของประเทศ เบื้องหน้าเปิดโรงพยาบาลเอกชนและบริษัทผลิตเครื่องประดับ ส่วนเบื้องหลังคอยเอาเงินดำมาฝอกให้กลายเป็นเงินขาวผ่านทางโรงพยาบาลเอกชนและบริษัทในเครือตนเอง ยังไม่นับเรื่องค้าขายอาวุธผิดกฎหมาย ทองคำแท่งมูลค่ามหาศาล รวมถึงธุรกิจค้าทาสข้ามชาติและอื่นๆนับไม่ถ้วนจนขึ้นแบล๊คลิสของกรมตำรวจ เป็นจอมวายร้ายอันดับ 1 ที่ไม่มีใครตามจับได้เสียที

“ไอ้บัดสบจางฉี่หลิง ไอ้ลูกหมาเอ๊ย!!” ผมด่าลั่นยิงปืนสวนกลับไปแต่กลับไม่โดนเขาสักนัดเดียว

เส้นผมพลิ้วตามแรงลม ตัวผมกลิ้งล้มลุกไปกับพื้นคอยหลบลูกกระสุนที่ถูกปล่อยออกมาไม่หยุด ลูกปืนจากจางฉี่หลิงค่อยๆถูกยิงออกมาไล่บี้ผมกับเฮยเสียจื่อไปจนถึงริมขอบลานโล่ง

เบื้องหน้าผมเป็นผืนน้ำสีดำสนิทส่องประกายสีเงินแผ่วจางสะท้อนแสงจันทร์ส่วนเบื้องหลังเป็นพญามัจจุราชในชุดสูทถือปืนพก .44 แม็กนั่ม เสริมรังปืนบรรจุลูกกระสุนเป็นออฟชั่นเสริม

“จางฉี่หลิง! นายเลิกเล่นสนุกกับสุนัขทางการแล้วไสตูดมานั่งคอปเตอร์มันจะดีกว่าไหม?”

ผมหันหลังไปมองแทบจะอ้าปากค้างพร้อมๆกับเฮยเสียจื่อที่ถึงกับผิวปากยามได้ยินเสียงของชายอีกคน ปืน .44 แม็กนั่มค่อยๆลดการ์ดลง ตามมาด้วยชายอีกคนในชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพูค่อยๆก้าวออกมาในระดับสายตา มือเนียนนุ่มถือปืนออกมารับพร้อมบอดี้การ์ดอาวุธครบมือคุ้มกันกาย

เบื้องหน้าผมคือสุดยอดนักโทษหมายจับ 2 คน ไม่มีอะไรจะสุดยอดไปมากกว่านี้แล้ว…

จางฉี่หลิงและเซี่ยอวี่เฉิน สุดยอดนักโทษคดีหมายจับผู้มีค่าหัวสูงที่สุดเป็นประวัติการณ์ คนหนึ่งเป็นเจ้าพ่อค้าอาวุธเถื่อนและทองคำ อีกคนเป็นเจ้าพ่อค้าทาสและสถานเริงรมย์ ไม่มีอะไรจะสุดยอดไปมากกว่านี้แล้ว

“ว๊าว… วันนี้เราได้พบคุณชายคนงามแห่งปักกิ่งด้วยละ!” เฮยเสี่ยจื่อยิ้มหยอกเย้า

สิ้นคำพูดลูกกระสุนก็ถูกยิงออกมา 1 นัด เพียงแต่เฮยเสี่ยจื่อกลับเอี่ยวหัวหลบเหมือนรู้เส้นทางปืน

“ดุไม่เปลี่ยน” ตามด้วยเสียงหัวเราะที่ผมแทบเหลือกตา

“ถ้านายยังไม่หุบปาก รอบนี้ฉันมั่นใจว่าไม่พลาดแน่” ปืนสีเงินยกโบกไปมาในอากาศ พร้อมๆกับเหล่าบอดี้การ์ด 5 คน ถือปืนเล็งลงมา

“คราวนี้นับว่าพวกฉันพลาดทำให้พวกนายสาวมาถึงนี้ได้ ถือว่าของกลางพวกนี้เป็นรางวัลที่นาย 2 คน ตามจับพวกฉันมาไม่ได้ตลอด 3 ปี แล้วกัน ไม่สิ! 3 ปีกับอีกครึ่งหนึ่งสินะ!” เจ้าตัวยักไหล่ถอนหายใจมองพวกผมยิ้มๆ

“พูดดีไป… เซี่ยอวี่เฉิน อย่าลืมว่าพวกเรายังมีคนมาด้วยอีก” ผมกัดฟันตอบเส้นเลือดแทบขึ้นหน้า

เสียงหัวเราะกวนประสาทดังเยาะเย้ยผมกัดฟันแน่นต่างจากเฮยเสียจื่อที่ยิ้มร่าต่อปากต่อคำได้อยู่นิดหน่อย บอดี้การ์ดคนหนึ่งยกมือเชิญให้จางฉี่หลิงขึ้นเฮลิคอปเตอร์ทางด้านหลังพร้อมๆกับเซี่ยอวี่เฉินที่โบกมือลายิ้มแย้มอย่างสดใสก้าวขึ้นเครื่องบินไปโดยที่พวกผมทำอะไรไม่ได้

เฮยเสียจื่อยกมือมาตบไหล่พร้อมๆกับผมที่ถอนหายใจมองสุดยอดนักโทษระดับชาติที่ใกล้จะขึ้นทะเบียนดำเป็นระดับโลกอยู่มะรอมมะร่อ ก้าวขึ้นเครื่องบินที่จอดอยู่ด้านหลัง ปืนพกในมือค่อยๆลดการ์ดลงเก็บใส่ซองหนังปิดประเป๋าอย่างดี เห็นเซี่ยอวี้เฉินโบกมือลงมาข้างๆมีจางฉี่หลิงผู้เงียบขรึมกำลังนั่งหลับตาอยู่บนเครื่องบินที่ค่อยๆลอยขึ้นท้องฟ้า หันไปมองเฮยเสียจื่อที่ยิ้มไม่หยุดโบกมือตอบกลับไปเป็นการเชือดเฉือนผมก็สุดจะถอนหายใจ

รู้ไหม? มันเป็นเรื่องน้ำเน่าชิบหาย และโคตรจะคงคอนเซ็บเดิมมากๆ

พอผู้ร้ายจากไปตำรวจก็พึ่งมา

ผมมองนายตำรวจหลายนายพร้อมอาวุธครบมือวิ่งขึ้นมายังด่านฟ้านี้ชนิดที่กลุ่มผู้ร้ายเมื่อสักครู่เทียบไม่ติดแล้วผมก็แทบอยากจะลงไปทุบพื้นแล้วร้องไห้ออกมา

ไอ้ห่าราก! พวกมึงไปปลูกหัวไชเท้าอยู่หลังเขากันรึไงวะ ถึงมาป่านนี้


หลังจากกลับมาถึงศูนย์บัญชาการผมกับนายแว่นดำก็โดนด่าเละเรื่องจับตัวคนร้ายมาไม่ได้ถึงแม้ผลงานของรางวัลจะเป็นที่หน้าพอใจก็ตาม จบการเทศนาผมกับนายแว่นดำก็มานั่งหน้าบูดอยู่ในห้องพักกัน 2 คน ไม่สิ มีผมคนเดียวต่างหากที่หน้าบูด

“โดนด่าเละทุกที ไม่ใช่โยนขี้มาให้พวกเรารึไง เหอะ! ทำไมไม่สั่งไอพวกบ้าผลงานข้างล่างให้คุมลูกน้องดีๆละ รอบนี้มีแต่เรา 2 คนไม่ใช่หรือไงที่ไล่ตามจนทัน แต่พวกมันดันมั่วแต่เก็บผลงานในโกดังไม่เห็นหัวพวกเรา”

อุตส่าห์สั่งกับชับ ประสานงานกันอย่างดีก่อนบุกแล้วแท้ๆ แล้วนี้อะไร ชิ!

“อย่าขี้งอนน่าอู๋เสีย” เฮยเสียจื่อกางหนังสือพิมพ์อ่านอย่างไม่ไยดี “ว่าแต่นายจะแค้นใจอะไรหนักหนา ถ้าทนไม่ไหวนายก็ยื่นเรื่องขอกลับฮ่องกงไปก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาทนอยู่ที่นี้ให้โดนด่าฟรีๆจริงไหม”

“ไม่ใช่ว่านายควรทำเรื่องย้ายตัวเองด้วยเหมือนกันรึไง มาด้วยกันไปก็ต้องไปด้วยกันสิ”

“เทียนเจินอู๋เสีย ตามจริงแล้วไอ้ฉันจะไปก็อยากไปอยู่หรอกนะ แต่แบบว่าคนร้ายที่ไล่จับทุกวันนี้มันรู้สึกหน้าสนใจมากกว่านั่งๆนอนๆรับตังฟรีที่กรมตำรวจกลางอะนะ”

“หน้าสนใจขนาดนั้น?” ผมเหล่มอง

“ใช่ขนาดนั้น”

“ขนาดจับนายไปนั่งยาง?”

“ใช่นั่งยาง”

“เผาทั้งเป็นอะนะ”

“ใช่! เผาทั้งเป็น ระทึกใจดีไหมละ?”

“พ่อมึงเหอะ!” ผมแหกปากด่า “มึงมันบ้าไปแล้ว!!!”

“หยาบคายจริง! นี้ละเสน่ห์ของเซี่ยอวี่เฉิน ยังไม่นับที่เขาส่งสไนเปอร์มาลอบยิงฉันทุกๆวันที่ 15 ของเดือนอีกนะ นายว่าน่ารักไหมละ”

ผมกรอกตาขึ้นส่ายหัวพรืดต่างจากเขาที่หัวเราะหึๆในคออ่านหนังสือพิมพ์ในมืออย่างไม่ใส่ใจ ไม่มีอะไรจะพูดผมก็ขีดๆเขียนๆเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะ ดูเหมือนว่างบประจำกองอาชญากรรมจะติดตัวแดงอีกแล้ว

“เฮยเสียจื่อ นายรู้จักตำรวจที่ชื่อเหล่าหยางไหมวะ?” ผมหันไปถามหลังจากอ่านข้อมูลนายตำรวจคนหนึ่งที่ผมไม่คุ้นหน้าเลย ดูเหมือนว่าเขาจะได้ขึ้นเงินเดือนขาดแต่รอการอนุมัติจากผม

“ไม่อะ นายรู้จักหรอ” นายแว่นดำส่ายหัวยังคงอ่านข่าวละครในหนังสือพิมพ์ไม่หยุด

“ก็ไม่เหมือนกัน….” ผมค่อยๆไล่มองประวัติก่อนจะตัดสินใจปั้มตราอนุมัติให้ผ่าน แม้จะนึกหน้าไม่ออกก็ตาม

“ถ้านายจะให้เหล่าหยางผ่านการขึ้นเงินเดือน ทำไมนายถึงไม่อนุมัติให้หวังเหมิงขึ้นเงินเดือนเหมือนกันละ”

ผมเงยหน้ามองเห็นเฮยเสียจื่อขมวดคิ้วมองผมอย่างข้องใจ

“เพราะบัญชีติดตัวแดง” ผมตอบ

“อืม เพราะบัญชีติดตัวแดง” แล้วเขาก็อ่านหนังสือพิมพ์ต่อ “ไม่ใช่เพราะหวังเหมิงบ้านมีตังใช่ไหม”

“ไม่ใช่เพราะมีตัง”

“ผลงานไม่พอหรอ” เขาถามย้ำ

“พอแต่ไม่ให้ขึ้น”

“แป๊กเงินเดือน?”

“ใช่! แป๊กเงินเดือน”

“นั้นสินะ แป๊กเงินเดือนจริงๆ…”

“นั้นสิ แป๊กเงินเดือนจริงๆ…”

………………..


หมดช่วงทำงานผมก็เดินเข้าห้างแบกกล่องนม กล่องเบ้อเร่อมา 3 กล่อง พร้อมกับคาราเมลชีส มะเขือเทศสีแดงและก็หัวไชเท้ารวมถึงเต้าหู้อันโตๆสีขาวเกลี้ยงกลับบ้านเป็นมื้อเย็น วันนี้ผมว่าจะทำซุปเต้าหู้หัวไชเท้ามากินแก้เซ็งฉลองโดนด่า

บ้านน้อยโดดเดี่ยวกลางทางที่มีต้นไม้ล้อมรอบ ปู่ผมชอบความเงียบสงบบ้านนี้เลยถูกซื้อมาเพราะปู่บอกว่า ‘เงียบสงบดีแถมตอนเช้าก็มีกวางให้ยิงเล่นแกเซ็ง’ ด้วยเหตุผลอันติสแตกสุดๆ บ้านนี้ก็เลยถูกซื้อมาด้วยราคาน้อยนิดเพราะห่างไกลตัวเมือง แน่นอนว่าสุดท้ายก็มีแต่ผมอยู่คนเดียวและแน่นอนยิ่งกว่าคืออาหารของกวางในป่าที่หากมีตัวไหนใกล้อดตาย สุดท้ายก็กลายเป็นผมต้องเลี้ยงพวกมันอยู่ดี

กลายเป็นผมรับหน้าที่รักษาพันธุ์สัตว์ป่าไปเสียชิบ วันดีคืนดีแบกหมีตัวเท่าควายขึ้นรถปิกอัพขับเข้าตัวเมืองเพราะโดนกำดักสัตว์ก็มีเหมือนกัน

ค่อยๆบิดไขลูกกุญแจก่อนผมจะก้มหน้ามองพื้นบ้าน พื้นพรมเช็ดเท้าอันสกปรกของผมเนื่องจากมันไม่ค่อยได้ซักทำให้มันมีฝุ่นเกาะอยู่ไม่น้อย ผมมองก่อนจะถอนกุญแจบ้านคืนออกมา ถอยหลังออกมา 3 ก้าว ก่อนแผ่นหลังจะปะทะกับใครบางคน

หมัดถูกง้างสวนขึ้นทันทีชกไปเต็มแรงอย่างไม่ต้องคิด ของในมือตกกระจายเกลื่อนพื้น ผมปล่อยสวนไปอีกหมัดแต่คนตรงหน้ากลับรับได้อย่างท่วงที มือหยาบกำข้อมือผมแน่นก่อนจะกระชากตัว หมุนตัวผมลอยกลางอากาศเหมือนลูกข่างลูกโต แน่นอนว่าผมที่เป็นอันดับ 1 ของกรมตำรวจย่อมถูกฝึกมาอย่างดีค่อยๆพลิกกายหมุนแรงเตะก้านคอคนตรงหน้าแต่ไม่เป็นผล เจ้าตัวเพียงแค่ยกมือขึ้นมากันโดยหันฝ่ามือออกรับ 2 นิ้วยาวของมือข้างนั้นกดกระดูกต้นขาจนผมเจ็บแปล็บอย่างไรคำอธิบาย แต่ผมกลับไม่สนใจชกหมัดพุ่งเข้ากระเดือกคนตรงหน้า แต่เจ้าตัวเพียงแค่ถอยหลังและชักมีดออกมาจากข้างตัว พร้อมๆกับผมที่หยิบมีดพกออกมาจ่อที่คอหอยเขาทันที

ยืนประจันหน้าโดยมีมีดคนละเล่นอยู่บนคอ เรา 2 คนไม่พูดจา มีเพียงมีดคนละเล่มแท่นคำพูด

“นี้คือคำทักทายของสกุลอู๋?”

“แล้วคำทักทายของสกุลจางคือบุกบ้านคนอื่นรึเปล่า?”

เห็นเขาไม่ตอบผมก็แยกเขี้ยวไม่สบอารมณ์ ถ้าไม่ติดว่ามีดเขาก็อยู่บนคอผม รับรองว่าผมคงวิสามัญเขาไปแล้ว

สุดยอดอาชญากรข้ามชาติปรากฏตัวตรงหน้าเป็นใครบ้างไม่หวาดระแวง จางฉี่หลิงเห็นผมแสดงท่าทางปฏิปักษ์ก็ค่อยๆลดมือลงยกมีดออกจากคอผมโยนไปอีกทางและยกมือ 2 ข้างเป็นการบอกยอมแพ้โดยมีมีดของผมเองจ่ออยู่บนคอ

“เยี่ยม นายหน้าจะสำนึกตัวได้ตั้งแต่แรกแล้วละนะ เอ้า! หันหลังมา เอามือไขว้หลังด้วย”

ผมยิ้มแก้มตุ่ย เอามีดลงจากมือและหยิบกุญแจมือสีเงินออกมาแทน จางฉี่หลิงลดมือลงยืนหันหลังให้ผมแต่โดยดีไม่มีขัดขืน ผมก็ปลดล๊อคกุญแจสวมเข้าที่ข้อมือเขาทันที

ขณะที่กำลังจะกดล๊อคจางฉี่หลิงกลับหันตัวมาประจันหน้าตวัดมือเกี่ยวกุญแจมือให้มันมาล๊อคข้อมือผมแทน แต่ผมกลับชักมือกลับอย่างว่องไว เอี่ยวข้อแขนบิดให้มันไปล๊อคกับเสาประตูทางเข้า

เงียบ ไม่พูดจา

จางฉี่หลิงมองหน้าผมนิ่งเอื่อมระอาเล็กน้อยเหมือนรู้ทันอยู่แล้วต่างจากผมที่หัวเราะเสียงเข้มในคอ

“อย่ามองกันแบบนั้น!! ใครที่ไหนจะยอมให้จับฟรีๆโลกนี้ไม่มีหรอก” ผมไหวไหล่ไม่ใส่ใจ ปล่อยให้กุญแจมือสีเงินคาเสาบ้านโดยไม่คิดจะแก้ออกมา

ผมไขประตูบ้านเปิดเข้าไป ห้องกว้างสบาย มีพรมปูบนพื้นด้านหน้าคือโซฟารับแขกตัวยาวที่ผมชอบทิ้งตัวนอนเล่นดูบอลคู่บิ๊กแมทช์ยามค่ำคืน ตื่นสลึมสลือตื่นยามรุ่งสางไปทำงานเป็นประจำ

อากาศอุ่นสบายกว่าข้างนอกมากผมถอดรองเท้าเก็บไว้บนชั้นวางหน้าประตูก้าวเข้าห้องตามมาด้วยมิสเตอร์จางฉี่หลิงที่ถือวิสาสะตามเข้ามาโดยที่ผมยังไม่อนุญาตแม้แต่นิดแถมยังล๊อคประตูให้อีกต่างหาก

เสื้อโค๊ทสีเทาเข้มของจางฉี่หลิงถอดลงมาแขวนไว้กับเสาไม้ที่ผมตั้งเอาไว้หน้าทางเข้าตลอดเวลาเผื่อมีแขกมาเยี่ยมเยือน ผมมองจางฉี่หลิงกระทำตามอำเภอใจแต่ไม่ว่าอะไร เดินขึ้นชั้น 2 ไปอาบน้ำปล่อยแขกผู้มีคดีนั่งรอคาโซฟา

รอได้ก็รอไป!


หลังอาบน้ำจนตัวเบาสบายผมก็แต่งตัวเดินลงมาข้างล่าง พบว่าจางฉี่หลิงยังคงนั่งอยู่บนโซฟาไม่ขยับไปไหนและไม่พูดอะไรด้วย เพียงแต่จ้องผมที่เดินลงมานั่งข้างๆเขาและไขว้ห้างผิวปากสบายอารมณ์มือถือกระป๋องเบียร์จิบเรื่อยเปื่อยแค่นั้น

“ค่าปรึกษาครั้งละ 30 นะ สกุลเงินดอลล่าร์ด้วย หึหึ” ผมแกล้งหยอกเขาเล่น หมุนกระป๋องเบียร์ในมือเป็นวงกลม แน่นอนว่าเบียร์ที่ผมดื่มอยู่นี้เป็นเบียร์ดีของเบลเยี่ยมเชียวนะ “หยิบรีโมตขวามือนายให้หน่อยสิ ฉันจะดูสารคดีสัตว์โลกน่ารัก”

จางฉี่หลิงหยิบมาให้ตามที่ผมร้องขอ สารคดีพาโนราม่าหลากหลายผ่านตาผมไปเรื่อยก่อนที่ผมจะตัดสินใจเลือกตอนหมีแพนด้ามานั่งดูระหว่างรอคนใบ้เอ่ยปาก

ระหว่างจิบเบียร์ดูทีวี ผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโยนทิ้งไว้บนโซฟาสลับขาไขว้ จิบเรื่อยๆจนหมดกระป๋องก็ไม่เห็นว่าคนข้างๆมันจะพูดอะไรสักที ผมก็ตั้งท่าจะเดินไปหยิบเบียร์กระป๋องใหม่ ระหว่างไปก็ตั้งใจจะกดเบอร์โทรฉุกเฉินไปด้วยเป็นการแก้เซ็ง

พอผมลุกก็รู้สึกเป๋ไปนิดหนึ่ง ผมชอบจิบเบียร์ระหว่างพัก ไม่ใช่รักในการดื่ม แต่ผมคิดว่ามันทำให้หลับง่ายดี

ไม่ทันไรแขนผมก็ถูกคว้าไว้ กระชากเข้าหาอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟาจนล้มทับลงไปบนตัวเขา ตอนที่ผมกำลังจะเงยหน้าด่าเขาว่า ‘ไอ้เวรเอ๊ย! ดึงหาห่าอะไร’ ก็เจอเขาจ้องเขม็งจนเก็บคำลงคอ ผมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่เขาตั้งใจจะลุกไปอีกแต่ข้อมือกลับถูกเขาบีบแน่น โดยเฉพาะไอ้สองนิ้วสุดพิเศษของเขาที่ทำเอาผมปวดต้นขาตั้งแต่อาบน้ำแล้ว

“อย่ามามองหน้าเหมือนฉันผิดนะ นายไม่ดีเองที่หนีไปอเมริกาใต้ แถมกลับมายังขนของเถื่อนมาเป็นกรุ จะโทษฉันก็ไม่ได้เรื่องนี้นายไปตีค่าราคาของเอากับเสี่ยวฮัวเถอะ!” ผมไถลตัวลงไปนอนกับโซฟา เท้าหน้าบนตักเขา มืออีกข้างไล่นิ้วถือกระป๋องเบียร์เปล่าๆด้วยนิ้วเดียว จ้องหน้าเขาเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด

“นายรู้ว่าเป็นฉัน”

“ก็รู้นะสิ ถึงได้วิ่งไปถล่มเป็นเบอร์แรกเลย ดีใจไหมละ” ผมยิ้มน้อยๆหัวเราะหึหึจ้องหน้าเขา

“มันอันตราย”

“พอๆกับนายเอาปืนยิงเฉี่ยวกบาลฉันเมื่อวันก่อนด้วยปะ?” สงวนคำชิบหาย คนอะไร

“อันนั้นฉันตั้งใจยิงจริงๆ”

[faliona01]

ผมค้อนตาเหลือก

“แม่มก็ตั้งใจยิงทุกนัดแหละ!!!” ทุบตักเขาไปทีหนึ่งก่อนจะซุกหน้าออดอ้อน “คราวหลังจะทำอะไรก็ไปทำไกลๆเขตฉันสิ จะได้อ้างว่าไปไม่ทันได้ นี้อะไร! ขนของข้ามหน้าข้ามตาเหยียบหัวหมาของทางการกันหน้าตาเฉย เหมือนแมวไม่มีผิด” ผมบ่นหน้าตึง

“พรมแดนตรงนั้นส่งของง่ายที่สุดแล้ว” กระป๋องเบียร์ถูกหยิบออกโยนไปด้านหลังโซฟาจนได้ยินเสียงดังเคล้งยามมันตกลงกระทบพื้น “คราวหลังจะส่งกันให้เงียบกว่านี้”

ฟังจบปุปผมเลยทุบตักเขาไปอีกป๊าป แม่มยังจะมีครั้งที่ 2 รู้ไหมไอ้ของกลางที่ยึดมาได้มันกี่พันกี่ล้านกัน คิดว่ามีตังและอิทธิพลคุมทั่วโลกแค่นี้อย่ามาคิดว่าผมจะหวั่น ไม่ใช่เพราะผมไล่กวดเขามา 3 ปีครึ่งหรือไง ถึงได้รู้ไส้รู้พุงขนาดนี้

ม้วนมากี่ขดๆเถอะ ไม่ว่าจะเรื่องบนเตียงของเขายันค้ายาเสพติดข้ามชาติมีหรือผมจะไม่รู้

“ได้ข่าวว่าสาวอเมริกาขาวสวย นายว่าจริงไหม” ผมถามหยอกเขามือค่อยๆวนคว้านวนรอบตัวจางฉี่หลิง ก่อนจะล้วงสะโพกคว้ามีดสั้นยาวโง้งขนาด 24 ซม. ออกมา จางฉี่หลิงทำหน้าตกใจกึ่งประหลาดใจเล็กน้อยเอื่อมมือมาจะคว้าคืน ยื้อแย่งกัน 2 คน แต่ผมกลับกระชากมาอีกทางถลึงตามองจนเขายอมยื่นมือกลับไป

“สวย แต่อวบ” ผมเท้าคางผยักหน้า ปล่อยมีดสั่นในมือลงพื้นกระทบพื้นบ้านดังเคล้งเหมือนกระป๋องเบียร์ก่อนหน้า

“ไม่ซ้ำหน้าเลยสิ”

“นายก็เหมือนกัน”

ผมเลิกคิ้วเบิกตาหัวเราะหึๆ ก่อนจะอดใจไม่ไหวอ้าปากหัวเราะ ฮะ ฮะ กดเสียงสะใจออกมา ดูเหมือนว่าเขาก็จับได้เหมือนกัน จางฉี่หลิงยืนมือมาลูบไล้ลำตัวแต่ถูกผมตีมือจนต้องยอมรามือไป

“ได้ทั้งไปเที่ยว ได้ทั้งกอดสาว แถมยังหอบปัญหามาอีกกระบุง ทำไมฉันยังจับนายเข้าซังเตไม่ได้อีกนะ ฉันกับเจ้าแว่นดำก็ไม่ได้กระจอกแท้ๆ” ผมบ่นอุบ มันเป็นปัญหาคับข้องใจของผมจริงๆ

“แล้วครั้งนี้ไม่ลองจับดูละ” เขายกคิ้วท้ายทายส่วนผมแลบลิ้นเลียริมฝีปาก

“กุญแจโดนล๊อคอยู่ตรงเสาบ้าน ไม่ได้ปลดกลับมา เอาเป็นเน็คไทใช้ไปก่อนดีไหม?”

อา…น่าสนุกไม่เลว

ผมลุกตั้งใจจะไปหยิบมาใช้จริงๆแต่กลับถูกจางฉี่หลิงรั้งตัวไว้ให้นอนอยู่ที่เดิม ผมยิ้มนิดๆยามเขายกนิ้วไล้ใบหน้าผมจนถึงริมฝีปากก่อนที่ผมจะกัดนิ้วมือนั้นเบาๆ จูบเสียงเซ็กซี่อีก 1 ทีแถมให้ด้วยเอ้า!

ค่อยๆคลานขึ้นไปนั่งบนตักด้วยท่าหมิ่นเหม่อย่างแรงวนนิ้วไล่บนอกเขาอย่างนึกสนุก ก่อนจะก้มหน้าลงตรงซอกคอทิ้งกลิ่นอายตนเองลงไปยามได้ยินเสียงสูดหายใจเข้าลึกๆของคนตรงหน้า

“จุ๊ๆๆ…” ผมมองหน้ายกนิ้วส่ายเป็นการปฏิเสธ “เสี่ยวเกอ สาวๆที่นู้นเขาดูแลนายดีไหม” ผมยิ้มมองลงไปยังนัยน์ตาสีเพลิงนิลของคนตรงหน้าเอ่ยชื่อเรียกที่ผมใช้เรียกเขายามอยู่กัน 2 คน

“ก็ดี…” ผมฟังเขาพูดแล้วก็ผยักหน้าอืออาในลำคอว่าเข้าใจ

“บนเตียงละ มีกี่คน” ผมค่อยๆก้มหน้าสูดกลิ่นหอมสมุนไพรจางๆของเขาก่อนจะเริ่มกัดกระดุมปลดออกมาทีละเม็ดด้วยฟันของผมเอง

“…4… บางครั้งก็ 5 คน”

“ก็เยอะดีนะ” ผมขมวดคิ้วจ้องเขาที่ไม่หลบสายตากับผม

การใช้ฟันปลดกระดุมเสื้อนี้ เป็นอะไรที่ยากลำบากและท้าทายมาก กระดุมต้นคอค่อยๆถูกผมงัดขึ้นพร้อมกับเป่าลมหายใจรดผิวของเขา แอบเห็นว่าผิวขาวๆของจางฉี่หลิงแอบขึ้นลายสักที่สั่งทำพิเศษแล้วผมก็อนุมัติให้ตัวเองว่าสอบผ่านทันที

“ว่าแต่ อะไรทำให้นายสมองเลอะเลือนถึงขนาดถ่อมาหาฉันหึ! เสี่ยวเกอ” ผมถามขณะที่ก้มหน้าสาละวนอยู่กับการปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายตรงท้องน้อยของเขา

“มาดูหมาที่ตัวเองฝึกเอาไว้ก็แค่นั้น”

ฟังจบผมก็ยกมือตบปากเขา ขมวดคิ้วไม่พอใจ กระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายถูกแกะไปแล้ว ตรงหน้าผมจึงเหลือผู้ชายสวมเสื้อเชิ้ตลายทางเปลือยแผ่นอกขาวๆนั่งมองผมนิ่งๆเหมือนก้อนหินก้อนหนึ่ง

“งั้นเอาเป็นว่า นายกลับบ้านตัวเองไปนอนหลับสักตื่นหนึ่งดีไหม แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเอาคนทั้งสำนักงานไปจับนายทันที” ผมยกมือกอดคอเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

จางฉี่หลิงยังคงไม่สะทกสะท้านแต่มือของเขากลับไม่นิ่งด้วยเหมือนเจ้าของ นิ้วยาวๆลากไล้ผ่านลำตัวผมค่อยๆแทะเล็มไปทีละส่วน กว่าจะรู้ตัวอีกทีเขาก็ปลดกระดุมเสื้อผมไปแล้วและกว่าจะรู้ตัวอีกทีเข็มขัดรัดกางเกงผมก็ถูกเขาปลดไปถือโบกอยู่ในมือแล้วเช่นกัน…

ตอนไหนวะ!!!

ผมหน้าหงิกใส่เขาเอื้อมมือจะไปคว้ามาคืนแต่กลับถูกยกห่างออกไป ผมเลยได้แต่หายใจฟึดฟัดอยู่บนตักเขาด้วยความหัวเสียแทน

“น่าเบื่อ! ไม่เล่นแล้ว” ผมปล่อยเขาเป็นอิสระ “เอาลูกโม่ยิงหัวนายสัก 2 นัดนับว่าดีกว่าจริงๆ”

ผมลงไปนั่งดูทีวีต่อเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สาระคดีหมีแพนด้าน่ารักกำลังนั่งแดกใบไผ่อย่างอร่อย จะว่าไปก็เป็นปัญหาระดับชาติเหมือนกันกับวิกฤตสูญพันธ์ของหมีแพนด้า ว่าแต่… เกินกว่าครึ่งของลักลอบค้าสัตว์ไอ้คนข้างตัวเขาก็จับแม่มส่งขายต่างประเทศซะเกลี้ยงเลยไม่ใช่หรือไงวะ

โว๊ะ! หงุดหงิด

คราวนี้ผมลุกไปทางห้องครัวหยิบเบียร์มากินจริงๆแต่ยังไม่ทันจะเปิดตู้เย็นร่างก็ถูกเหวี่ยงลงไปนอนหงายอยู่บนโต๊ะหินอ่อนเนื้อเย็นกลางห้องครัว

“บรีวด๊อก โตเกียว ก่อนไหม จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน” ผมเสนอชื่อเหล้าดีกรีแรงให้เขาตัวหนึ่ง “หรือจะเบียร์ดำดี แต่ในข้อเสนอนี้ไม่มีตัวฉันอะนะ” ผมโบกมือยื่นข้อเสนอแต่กลับไม่ได้รับความสนใจ

“ช่วงนี้ฉันคงอบรมนายไม่ดีสินะ” จางฉี่หลิงยืนหน้านิ่งตอบเสียงเย็นพร้อมเข็มขัด 1 เส้นในมือที่ผมเห็นอนาคตตัวเองรำไร

“แปลกจริง! ฉันคิดว่านายรู้ตั้งแต่แรกว่าหมาตัวนี้เลี้ยงไม่เชื่อง” ผมยิ้มมองเขาที่ย่างสามขุมเข้ามา มือค่อยๆเอื่อมมือไปควานหามีดในลิ้นชัก ตายละหว่า! ลืมไปว่าย้ายไปเก็บตู้ชั้นบนแล้ว

“คงต้องสอนกันใหม่ตั้งแต่ต้นว่าหมาที่ดีควรทำตัวยังไงกับเจ้านาย”

“แบบว่าอาหารหมาที่เจ้านายให้ไม่อร่อยอะนะ ก็เลยทำใจรักไม่ลง” ผมยิ้มกริ่มผละหนีไปอีกทางแต่ไม่พ้นโดนเขาสกัดขาล้มกระแทกพื้นแต่ผมกลิ้งตัวม้วนหนีออกนอกประตูแทน

ดูเหมือนรอบนี้จางฉี่หลิงจะเสียอานเลยทีเดียว ผมควรจะภูมิใจดีไหมเนี้ยที่ทำให้ธุรกิจของเขาเกิดหยุดชะงักพังไปชั่วขณะแบบนี้ ผมวิ่งมาถึงหน้าประตูบ้านกำลังเอื้อมมือจับกลับถูกเขาแท็กจากข้างหลังจนล้มหน้าขมำไม่เป็นท่า

“เฮ้ย! เจ้าบ้า!” ผมแหกปากทันทีเมื่อเขาจับล๊อคเอามือผมไขว่หลัง กลายเป็นสลับตำแหน่งประจำตัว โจรกระจอกกับตำรวจประจำบ้านไปซะชิบ!

เข็มขัดที่เขาดึงออกไปถูกจับมารัดมือทั้ง 2 ข้างจนขยับไม่ได้ ความโรคจิตแบบนี้ทำเอานึกถึงวันแรกที่เขาบุกมาบ้านผมด้วยตัวคนเดียวพร้อมกับปืน Colt 1911 ออโต้สล๊อตในมือ ไล่ยิงผมตั้งแต่หน้าประตูบ้านยันห้องนอนชั้น 2 ส่วนหลังจากนั้นคงไม่ต้องบอกว่าเกิดอะไร

ไอเชี้ยข้างหลังผมแม่มก็โรคจิตพอๆกับไอ้แว่นที่ทำงานนะแหละ

“กรมตำรวจนายจะยอมหลับตา 1 ข้าง ตามข้อสัญญาที่ตกลงกันไว้” เขาเอ่ยทวน

ผมจะบอกอะไรให้นะ ว่าตำรวจที่ขาวสะอาดโคตรคนดีมันไม่มีจริงในโลกหรอก การจับคนร้ายข้ามชาติในบางกรณี บางทีก็ต้องมีการจับมือร่วมกันกับอีกกลุ่มหนึ่ง ตัวอย่างก็เช่นคนที่กำลังคร่อมหลังผมอยู่นี้เป็นต้น
“ตามกฎสัญญาพวกเราจะยอมให้นายขนของเถื่อน แต่เป็นเขตเหนือวะ นายพลาดเอง” ผมกัดฟันตอบ พยายามบิดข้อแขนออกจากเข็มขัดที่รัดเอาไว้

จางฉี่หลิงเงียบไปก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหู

“สัญญาที่ตกลงข้อที่ 2 คือ นายจะอนุญาตให้พวกฉันขนของเถื่อน แต่ไม่ใช่ยึดของกลางและไปขายกินกันเอง”

หืม! อันนี้ผมไม่รู้แหะ แต่ก็ไม่แปลกใจ เรื่องลักลอบส่งของกลางมันก็ต้องมีกันอยู่แล้ว แต่ใครจะจับได้หรือไม่ได้ก็แล้วแต่ฝีมือวางแผนแต่ละคน

“โทษที อันนั้นเกินขอบเขตที่ฉันรับผิดชอบวะ ถ้าจะไล่บี้เอายังไง นายไม่สนใจลงไปใส่เสื้อส้มกินข้าวในคุกดูละ อาจจะรู้ก็ได้ นายรู้ไหมนักโทษในคุกแม่มยังรู้เรื่องมากกว่าตำรวจอย่างพวกฉันอีก”

“อู๋เสีย สัญญาซื้อขาย มีชื่อนายอยู่ด้วย”

หา!

คราวนี้ผมหงายเงิบอ้าปากค้าง ก่อนจะมองดูเขาที่ค่อยๆหยิบกระดาษออกมาฉบับหนึ่ง กางออกมาตรงหน้า ผมอ่านสัญญาซื้อขายอาวุธนี้อย่างละเอียดทุกข้อ ก่อนจะพบว่าผู้ลงลายมือขายเป็นชื่อผมเอง

ใช่! เป็นชื่อผม ลายมือผม แต่ผมไม่ได้เซ็นวะ

“สัญญานี้เป็นของปลอม แต่ลายมือที่ลงอยู่เป็นของฉันจริงๆ เพียงแต่ฉันไม่ได้เป็นคนเซ็น” ผมบอกเขา ก้มหน้าลงบนพื้นถอนหายใจเสียงดัง พยายามหมุนข้อมือให้ออกจากเข็ดขัดหนังแต่กลับดึงไม่ออกแม้แต่นิด

จางฉี่หลิงไม่ตอบคำถามแต่มือเขากลับค่อยๆไล่แผ่นหลังเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของผมทีละนิดอย่างกระหาย ผมที่นอนนิ่งถึงกับสะดุ้งตัวลุกพรวดแต่ถูกเขายันกลับลงไปนอนแอ๊กอยู่บนพื้น

“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!!” ผมแหกปากเหมือนรู้ชะตา

“นายเริ่มก่อนก็ต้องเล่นให้จบ” เขากระซิบบอกข้างหู “หมาที่ดีต้องไม่ดื้อกับเจ้านาย”

“แกไม่ใช่เจ้านายฉัน!!!” ผมแหกปากตะคอกโวยใส่เขาก่อนตัวจะถูกยกขึ้น

แล้วจางฉี่หลิงก็แบกผมพาดบ่าไปโยนโครมบนโซฟาที่กำลังมีสาระคดีสัตว์โลกน่ารัก ตอนสิงโตกำลังไล่จับลูกกวางกินฉายอยู่บนทีวี ผมหน้าตื่น มองเขาที่เลียริมฝีปากพร้อมแนบลงมาประกบทับทันที

ไม่ต้องพูดถึงมือที่ถูกมัดไขว้หลัง มันยังดีกว่าครั้งแรกที่เจอกันมาก เพราะครั้งนั้นเขาจับผมล่ามลงบนเตียงติดที่นอนยามเราโรมรันกันตลอด 1 สัปดาห์

“พูดเพราะๆ” จางฉี่หลิงบอก ผมเลยตอบเขาไปว่า ‘ไอ้ระยำ’ ทีหนึ่ง

“โอ๊ย!!” ผมแหกปากก่อนจะซูดลมหายใจด้วยความเจ็บแปล็บ ยามสัมผัสได้ถึงรสเลือดในโพรงปาก

จางฉี่หลิงแม่มกัดลิ้นผม

“พูดเพราะๆ” เขาพูดย้ำ แต่ผมหน้าทะมึนยิ่งกว่าเดิม มองเขาที่ค่อยๆถอดเสื้อผ้าตัวเองออกทาบทับตัวผม

“ขอเวลานอก!!!!!!! ขอเวลานอกได้ไหม!!!” ผมสูดหายใจลึกหลังจากแหกปากตะโกนต่อรอง จนเขาหยุดชะงัก

“ข้อแลกเปลี่ยน?” เขาพูดเสียงเรียบ

“เอาเป็นคืนนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวนายดีไหม แต่แลกกับการปล่อยตัวฉันไปนะ หวา…”

จางฉี่หลิงกระชากกางเกงผมออกในทีเดียวโยนลงไปกองบนเสื้อตัวเองพร้อมๆกับกางเกงของเจ้าตัวที่ถูกปลดลงมาถึงหน้าแข็ง ส่วนด่านหน้าจ่อประชิดอยู่ช่องทางข้างหลังผม ก้มหน้าสูดกลิ่นหอมสบู่ที่ผมพึ่งอาบน้ำเสร็จไปอย่างพอใจ เจ้าตัวก็กระซิบถาม

“พร้อมหรือยัง?”

“พร้อมเชรี้ยอะไรละโว๊ย!!!!!!!!!!!!” ผมกรีดร้องเสียงหลง พร้อมๆกับเขาดันกายเข้ามาในทีเดียว

เงียบสนิท

จุกอย่างไม่ต้องพูด ผมหุบปากสนิททันทีกัดฟันจากความรู้สึกเจ็บจากเบื้องล่าง หลับตาแน่นสะกดความเจ็บปวดที่คนบนตัวมอบให้อย่างเอาแต่ใจ

“ไม่ปากเก่งอีกแล้วหรือ?” จางฉี่หลิงถามเสียงพร่า รู้สึกได้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังพึงพอใจกับปฏิกิริยาที่ผมแสดงออกมา

ถ้ามือผมไม่ถูกมัด ผมคงชกหน้าเขาไปแล้ว

เห็นผมไม่ตอบจางฉี่หลิงก็ยิ้มเยาะขยับกายช้าๆเรียกความเจ็บปวดจนผมนิ่วหน้ากัดฟัน รู้สึกเห่อร้อนในดวงตา มองเขาด้วยสายตาที่พร่าเรือน เห็นเขาขยับกายเข้าออกช้าๆ ทรมานผมทีละนิดก็แทบจะบ้า นิ้วมือยาวๆของเขาค่อยๆลากไล้ผ่านลำตัวจนผมหลุดเสียงครางเครือปนกับความรู้สึกถูกรุกราน

สะโพกผมถูกยกขึ้นพร้อมๆกับเขาที่ดันกายเข้ามาลึกกว่าเดิม

“พอ!... จาง…ฉี่…อึก! อย่าลึกไป…มากกว่านั้น” ผมกัดฟันบอกเขาเสียงครืดคราดในคอ

“นายกำลังรู้สึกดี?” ผมถลึงตามอง ต่างจากเขาที่ยิ้มกริ่มประกบจูบลงมา พร้อมลากไล้ผ่านซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นสบู่ “นายกำลังทำฉันแทบบ้า ผ่อนคลายกว่านี้หน่อยสิ อู๋เสีย”

ผมไม่ตอบคำหลับตาแน่นรับสัมผัสที่เขามอบให้อย่างสะท้าน รู้สึกเจ็บที่ข้อมือเพราะถูกเอาไขว้หลัง ผมที่นอนหงายตัว ทาบทับลงไปบนมือ 2 ข้าง ยามนี้รู้สึกเจ็บจนกลั่นน้ำตาไม่อยู่

“ปล่อยมือ… ได้ไหม” ผมข้อร้องกระท่อนกระแท่น จางฉี่หลิงยิ้มพรายผยักหน้าตอบตกลง ค่อยๆปลดเข็ดขัดที่รัดมือผมออก

รู้สึกได้ว่ามือค่อยๆเป็นอิสระก็ค่อยๆดึงมันออกมาก่อนจะถูกกระชากไปรวมไว้ด้านบน

“เฮ้ย!!” ผมแหกปากร้องก่อนจะหุบสนิทเพราะเขากระแทกกายเข้ามาลึกกว่าเดิม ได้แต่เบิกตากัดฟันมองเขามัดมือผมไปอยู่ด้านบนแทน

ช่องทางข้างหลังรู้สึกชื้นแชะมากขึ้น ผมได้แต่กัดฟันไม่อยากยอมรับความจริง ยามสัมผัสเข้าออกนั้นเข้ามาลึกมากเท่าไรเสียงชื้นแชะด้านหลังก็แทบทำให้ผมคลั่งมากขึ้นเท่านั้น เสียงหอบครางในคอค่อยๆถูกปล่อยออกมาพร้อมกับจางฉี่หลิงที่กระแทกกายเร็วถี่กว่าเดิม

“อา… เจ็บ… พอเถอะ…” ผมอ้อนวอนครวญครางสั่นสะท้าน

แก่นด้านหน้าถูกรูดรั้งพร้อมความรู้สึกร้อนผ่าวยามเขาไล่จูบลงมาตามกาย

นายตำรวจอันดับ 1 ของกรมกำลังเริงร่ากับเพลงรักบนโซฟาตัวโปรดประจำบ้าน แน่นอนว่ากับอาชญากรอันดับ 1 ของโลก ณ ตอนนี้ เสียงร้องครวญครางเปล่งอารมณ์ บิดกายเย้ายวนโดยไม่ได้ตั้งใจ เสียงครางเครือและหยาดน้ำตายิ่งทำให้รู้สึกหน้าแกล้งขึ้นไปอีก

ติ๊ด ตีดี….. ตีดิดิส!

ผมหันไปมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองก็แทบจะบ้าตาย จางฉี่หลิงหยุดขยับกายก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา มองหน้าจอ

“เพื่อนนาย เฮยเสียจื่อ” ผมขมวดคิ้ว ยังหอบหายใจหนัก เหงื่อพราวระยับไปทั่ว

“ปล่อยมือฉันที”

จางฉี่หลิงเอื่อมมือไปปลดสายรัดโยนทิ้งไปอีกทาง ผมสะบัดข้อมือ ก่อนกดรับโทรศัพท์

“มีอะไรเฮยเสียจื่อ” ผมพูดทักลงในโทรศัพท์

“พรุ่งนี้ฉันจะซื้อของเข้าที่กรม นายจะฝากซื้ออะไรเข้าห้องไหม”

“ไม่ละ…อ๊ะ!”

ผมตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทันยกโทรศัพท์หันไปอีกทาง หลับตากลั้นเสียงสะกดอารมณ์ตัวเองเพราะว่าคนบนตัวกำลังเริ่มขยับกายอีกครั้ง นี้เขาคุยโทรศัพท์อยู่นะ!!!

“เป็นอะไรหรือเปล่าอู๋เสีย?” เจ้าแว่นถามสงสัย

“เปล่าไม่มีอะไร…ตกใจ…มากไปหน่อย” ผมชักโทรศัพท์กลับมาคุย กัดฟันตอบทีละคำ เหงื่อบนหน้าพราวมากกว่าเดิม

“นายทำอะไรอยู่เนี้ย”

“เล่นเกมอยู่” ผมเลี่ยงตอบ

“ที่บ้านอะนะ?” เขาถามย้ำ

“อืม…”

“เกมอะไรบอกฉันมั้งสิ”

“ตัวต่อ” ผมกลั้นใจตอบ จางฉี่หลิงเลิกคิ้วมองยิ้มๆ

“ชั้นบนชั้นล่างอะ ว่างๆไว้ไปเล่นด้วย”

“ชั้นล่าง เล่นตัวต่อ แต่อยู่ข้างล่างนะ” ผมยกมือหยิกจางฉี่หลิงที่ค่อมกายลงมาฟังด้วยพร้อมเอาหน้าซุกไซ้ซอกคออย่างพึงพอใจ

“ดีๆ งั้นเดี๋ยวฉันไปเล่นด้วย ว่างพอดี” เฮยเสียจื่อหัวเราะร่า เหมือนตั้งใจว่าจะมาจริงๆ

จบคำ ขณะที่ผมกำลังจะพูด จางฉี่หลิงก็ยกมือมาคว้าโทรศัพท์ผม กรอกเสียงตัวเองลงไปแทน

“ไม่ต้องมา”

“เชรี้ย!!!!!!!!!!” ผมแหกปากลั่น หน้าตื่น มองเขากดปิดโทรศัพท์โยนมันไปอีกทาง “นายพูดลงไปได้ยั…อ๊ะ…อื้อ…… เสี่ยวเกอ หยุด…เดี..ว นี้ คุยกับ…ฉั…นก่อน”

ผมหอบกระเซ้า จางฉี่หลิงเห็นผมครวญครางทรมานกลับพึงพอใจกระแทกกายเข้ามามากกว่าเดิม ผมอ้าขารับยกมือกอดตัวเขาบิดกายหอบครางรู้สึกเหมือนใกล้จะปลดปล่อย

“ถ้าฉันยังเสร็จไม่ถึง 3 ครั้ง นายอย่าหวังว่าจะได้ปล่อย” จางฉี่หลิงมองผมด้วยตาวาว รวบตัวผมขึ้นนั่งบนตักขยับกายสอดใส่

คราวนี้แจ็คพอตกว่าเดิม ผมกรีดร้องเสียงหลง คร่ำครวญไม่เป็นภาษา อา… นี้มันแกล้งกันชัดๆ



รุ่งเช้าผมมาทำงานในสภาพอ่อนแรง เดินเข้าห้องประจำตำแหน่ง ที่มีผมกับนายแว่นดำนั่งกันอยู่ 2 คนเท่านั้น พอเดินมาถึงโต๊ะผมก็ฝุบหน้าลงทันที

“…นายจะพักก่อนไหม” ผมหันไปมองเฮยเสียจื่อเห็นเขาลดหนังสือพิมพ์ของวันนี้ลงมามองผม “สภาพนายวันนี้แย่มาก รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าที่กรมตำรวจนี้ตัวเองหน้างาบขนาดไหน”

“งาบพ่อง! ไอ้โรคจิต” ผมเงยหน้าด่า แม้แต่เสียงยังแหบแห้ง

“เอ้า! พูดความจริงก็มาด่ากัน ตั้งแต่นายเปิดประตูเดินเข้ามา มีใครบ้างไม่เหลี่ยวมองนายคอแทบหัก” นายแว่นก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์ต่อเหมือนไม่สนใจ

“โดยเฉพาะวันนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เหมือนออร่าฟีโรโมนสีชมพูฟรุ้งฟริ้งลอยออกมาเต็มตัวไปหมด ทางทีนะอู๋เสีย วันนี้นายควรกลับบ้านไปนอนดีๆ ก่อนที่พักกลางวันจะมีพวกยอมตายลากนายเข้าห้องเก็บของ ก่อนโดนนายเอาลูกซองของกลาง เป่ากบาลดับอนาจเป็นการจบชีวิตที่หน้ารันทดสิ้นดี จริงไหม?”

ผมหันไปมองแยกเขี้ยวขาววาววับ ฟังเขาพูดจาไร้สาระก็หยิบปากกาปาใส่เขา เจ้าตัวเพียงยกหนังสือพิมพ์ปิดหน้า ก้มหน้างุดๆ หลบเลี่ยงไปอีกทางยิ่งน่าโมโหสิ้นดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อนึกถึงคำพูดของใครบางคนที่เจอกันเมื่อวาน

‘อีก 3 วันฉันต้องไปส่งของแถวเขตนายอีก ถ้ารอบนี้นายยังมาขวางฉันไม่เลิก การเตือนในครั้งนี้จะเพิ่มทวีขึ้นไปอีก’

บัดซบ!!! ยิ่งคิดแล้วยิ่งเจ็บใจ

ผมยกมือทุบโต๊ะ ปั้งๆ จนเฮยเสียจื่อยังสะดุ้ง มองผมเป็นเหมือนผู้หญิงขี้วีนคนหนึ่งกำลังเมนมา อารมณ์เสียเหวี่ยงไม่หยุด ผมมองเขาเขม็ง

“เฮยเสียจื่อ!!! นายเช็คของกลางสิว่ามีอะไรสูญหาย ถ้าพบความผิดปกติ ลากคอแม่มมาให้ฉันได้เลย” ผมกล่าวฉุนเฉียวหัวเสียเล็กน้อย ก่อนจะกระชับลงไปอีกคำสั่ง

“และก็เปิดประชุมให้ด้วย วันนี้ฉันจะแจกเอกสารสั่งตรวจน่านน้ำและโกดังเก็บของ แถวเขต 8 ทั้งหมด ใครมาช้าแม่แต่คนเดียว…”

เฮยเสียจื่อกลืนน้ำลายลงคอ พับหนังสือพิมพ์ลงโต๊ะถอยอย่างหวาดๆ มองผมกัดฟันพูดออกมาทีละคำ พร้อมยกนิ้วปาดคอกล่าวคำสุดท้าย

“มันตาย!!!!”

=====================================================

จบการเขียน (เอาการ์ดป้องกันการโจมตี ก่อนสะบัดปีกบินพรึบ ลงหลุมสุสานไปลึกขึ้นกว่าเดิม)
อย่าทำฉ้านเลย..................... XD

[casey]

มันช่างร้อนแรง คุณตำรวจอู๋ทำไมเซ็กซี่ขนาดนี้คะ

[karnalone]

มันแจ่มมากค่ะ!!

อู๋เสียร้อนแรงมาก เซ็กซี่มาก 

ไอ้เราก็นึกว่านายจะคุณธรรมจ๋าซะอีกนะ คิดๆ อยู่ว่าอย่างอู๋เสียนี่น่าจะไปเป็นพ่อค้าโลกมืดมากกว่าตำรวจนะ //โดนต่อย  แต่อ่านมาเรื่อยๆ  นายมาถูกทางแล้วล่ะ ยิ่งมาจับคู่กับแว่นอีก โคตรเข้ากัน ๕๕๕๕ 

อู๋เสีย เสี่ยวเกอ เสี่ยวฮัว นี่รู้กันใช่มั้ยเนี่ย แล้วนั่นรวมแว่นด้วยเปล่าคะ ๕๕๕๕  นี่แว่นมันนับว่าที่เสี่ยวฮัวส่งสไนเปอร์มายิงทุกครึ่งเดือนคือการส่งคำทักทายบอกรักรึไง ๕๕๕ ชอบ แว่นโรคจิตได้ใจดีแท้  คุณชายมานิดเดียวแต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็ออก  นึกภาพคุณชายนับในคลับสวมบทอันดับสองโลกใต้ดินค้าทาสแล้วมันได้อารมณ์มากฮะ

ชอบมากเลยค่า //คารวะ มีต่อมั้ยคะ ถ้ามีจะรอนะคะ//ปูเสื่อจิบชา

[SilverCloud]

โอ๊ยยย แบบนี้มัยใช่เลย! เสี่ยวเกอมาดผู้ร้ายนี่มันก๊าวใจสุดๆ >< แลดูเป็นหนุ่มเอสอีกต่างหาก นายน้อยเองก็แสบใช่ย่อย แถมดูท่าจะร้ายไม่ใช่เบา เสี่ยวเกอถึงกับเอาแทบไม่อยู่
คู่แว่นกับคุณชายก็บอกรักกันได้เอสเอ็มดีจริงๆ คุณชายรักมากถึงกับต้องส่งสไนไปจ่อยิงทุกเดือนเชียวนะคะ อยากเห็นพาร์ทของสองคนนี้จัง อยากรู้ว่าใครจะถูกใครกดก่อนกัน ถถถถ

[Narakas]

เป็น OS ที่ยาวสะใจมากค่าาาาา
ตอนแรกก็คิดว่าเสี่ยวเกอมาดผู้ร้าย ดูไม่ค่อยเข้ายังไงก็ไไม่รู้ มาอ่าน อื้อหือออออ มันใช่เลยยยยยย ผิงเสียนี่แต่งแบบไหนก็แซ่บค่ะะะะ (ยกเว้นดราม่า...)

จะติดตามฟิคผิงเสียเรื่องถัดไปนะคะ ><

[Duke_of_Florence]

อ่านจบแล้ว ชอบการวางพล็อตและตัวละครของไรท์เตอร์ ตั้งแต่ซีรีส์สวรรค์แล้ว ไม่จำเจดี แถมนายน้อยอู่เสียของคุณยังแสบสัน ช่างต่อปากต่อคำ ยั่วโมโหและท้าทายเสี่ยวเกอตลอดเวลา นายน้อยแบบไม่เทียนเจินนี่มันก็ก๊าวไปอีกแบบนะ ทั้งเสี่ยวเกอทั้งอู๋เสียนิสัยไม่เหมือน original 100% แต่ก็ไม่หลุดคาร์จนน่าเกลียด ประมาณนี้ล่ะ กำลังดี เพราะเป็น AU ด้วยนี่เนอะ ว่าแต่จะเขียนเป็นเรื่องยาวรึเปล่า น่าจะต่อได้อีก เพราะเห็นมีเกริ่นถึงคู่เฮยฮัวด้วย จะรอติดตามต่อนะ รอซีรีส์สวรรค์ด้วย กดดันไรท์เตอร์เยอะๆ 555

[Tang_An-An]

อร้ายยยยยยยยย
เรื่องแนวนี้สเปกเลยเจ้าค่ะ
อู๋เสียเซ็กซี่สุด ๆ แต่เก่งเกินไปนะ555555
แอบมีเสี่ยวฮัวกับนายแว่นด้วยยย
หวังเหมิงน่าสงสารทำไมนายไม่ได้ขึ้นเงินเดือน
ส่วนเหลาหย่างมาจากไหน ฉันว่านายต้องเป็นไอ้คนปลอมเอกสารซื้อขายอาวุธของอู๋เสียแหง ๆ
สุดท้ายขอบคุณสำหรับฟิคดีๆ นะเจ้าคะ><รักไรเตอร์ จุ้บ ๆ

[Dreamy]

.................................. // พบด้วงนอนตายคากองเลือดปริศนา
คือมันฟินมากกกกกกกก นายน้อยช่างเป็นตำรวจที่ร้อนแรงอะไรเช่นนี้
ชอบการวางโครงเรื่องมาก แอบขำตอนนายแว่นเล่นมุขประตูเลื่อน คือยังกล้าเล่นเวลานี้นะนาย ฟฟฟฟฟ

ฟิคสนุกมากเลยค่ะ -w-b

[Amzinas]

เฮ้ย ชอบบบบบบ มันได้ฟีลมากอะ มีต่อเถอะนะนะ
เวอร์ชั่นนี้ดูแมนๆ+เซ็กส์ซ๊่มากเลย
แอบคิดว่านายน้อยกับเสี่ยวเกอ แล้วตาแว่นจะเป็นไงกับเสี่ยวฮัว
ชอบบบบบบ

[Ak_Zokyo]

จริงๆไม่คิดว่าจะอ่านผิงเสียพิศาลได้... เคยคิดว่าคาร์ไม่ส่ง แต่วันนี้เจอ AU อันนี้แล้วเปลี่ยนใจ โอเค ถ้าเป็นเซตติ้งAUนี้โอเคเลยค่ะ คุณพระ... นี่มันแซ่บ!!

ตอนแรกตกใจเซทติ้ง นายน้อยกะนายแว่นเป็นตำรวจ เสี่ยวเกอกะเสี่ยวฮัวเป็นผู้ร้ายเหรอ อ่านไปอ่านมา เข้าใจเลย อู๋เสียเอ๋ย นายเป็นตำรวจมือสะอาดไม่ได้หรอก แบบนี้ยิ่งแซ่บไปใหญ่เลยค่ะ ส่วนที่OOCแต่คิดตามAUแบบนี้เราให้ผ่าน ฟฟฟฟฟฟฟฟ

สงสารเหลาหย่างกะหวังเหมิงค่ะ (ถึงใจนึงเราจะคิดว่าใช้ชื่อเซี่ยจื่อหยางมาขอแต่นายน้อยจำไม่ได้ จำได้แต่เหลาหย่างจะเรียลกว่าก็เถอะ) ไม่ขึ้นเงินให้หวังเหมิงเพราะบ้านมีตัง นายน้อยยยย แย้แย่ 55555555 นี่มันจะน่าเศร้าไปแล้ว 55555555555

“ใช่! เผาทั้งเป็น ระทึกใจดีไหมละ?”

“หยาบคายจริง! นี้ละเสน่ห์ของเซี่ยอวี่เฉิน ยังไม่นับที่เขาส่งสไนเปอร์มาลอบยิงฉันทุกๆวันที่ 15 ของเดือนอีกนะ นายว่าน่ารักไหมละ”

แอบชอบท่อนแว่นโม่ยให้วิธีบอกรัก(?)ของคุณชายจัง ส่งลูกปืนมาเป็นของขวัญ จับนั่งยางระเบิดภูเขาเผากระท่อมเป็นการบอกรักแบบนี้ แงงงง โอย ชอบอ่ะ ชอบกว่าที่คิดค่ะ ช่วงถึงบ้านทั้งช็อตกุญแจมือ ปลดกระดุม กระป๋องเบียร์ โต๊ะหินอ่อน เข็มขัด โซฟา ทำไมจุดเรียกเลือดเรื่ยราดแบบนี้คะ ไม่รู้จะสกรีมในอันไหนก่อนเลย /แฮ่ก ชอบบทสนทนาด้วย ดูเถื่อนๆทันๆกันดีค่ะ ชอบมากๆเลย

หวังว่าจะได้เห็นฟิคอื่นต่อจากเซ็ตติ้งมาเฟียที่รัก(?)นี้อีกนะคะ ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่า

[Nepenthes]

แห่มมมม /////

[sinnerdarker]

ตายแล้วค่ะ.. /แงง

ฟืดดดดด ฟิคนี้เลิศมากค่ะ เขียนต่อเถอะค่ะเขียนต่ออออออ T////T ผิงเสียเซ็ทติ้งนี้แซร่บมากก แงงง ขอโทษที่มาเมนต์ช้ามากนะคะ คือเผอิญเพิ่งมีโอกาสได้มาลองอ่าน่คะฟืดดดด //ตายสนิทไม่เหลือชีวิตค่ะ แฮ่กๆๆๆๆ

[Starsong]

กรี๊ดดด!!! อู๋เสียฟิคนี้ไม่เทียนเจินแล้ว //ดีใจจจ XD

ชอบที่ดูจะเจ้าเล่ห์&เถื่อนมากขึ้นกันทั้งคู่ นายน้อยอัพเซะกุซี่ขึ้น2000%
ส่วนนายเมินนี่นิ้วคล่องจังนะคะ จะปลดจะถอดนี่สำเร็จในวิเดียว! ยิ่งตอนยักคิ้วให้นายน้อยทีนี่ทำด้วงตายค่ะะะ >__<bb
แต่ถึงนายน้อยอัพสกิลแล้วยังไงก็ยังสู้นายเมินไม่ได้อยู่ดีเนอะ ฮา
ฉากที่บู๊ใส่กันหน้าบ้านนี่มันส์มากก แต่ฉากบู๊(?)ที่โซฟาลุ้นระทึกยิ่งกว่า (แฮก *.,*b)

“ไม่ว่าจะเรื่องบนเตียงของเขายันค้ายาเสพติดข้ามชาติมีหรือผมจะไม่รู้” สะดุดใจกับประโยคนี้มากกกค่า คือเรื่องแรกเนี่ยรู้ดีเพราะอยู่ร่วมในเหตุการณ์ด้วยทุกครั้งใช่ป่าวคะ??? เอร๋ย //////v/////
(โดนจับขังห้องมืด แงแง...)

ยังไงๆก็รู้สึกว่ามาดนายแว่นนี่ไม่เหมาะกับตำรวจเอาซะเลย เหมือนค่อนไปทางมือปืนหรือมาเฟียจะใช่มากกว่า แต่แบบนี้ก็ได้อารมไปอีกแบบแฮะ ><

ปล. มองหมายเหตุแล้วขยี้ตาอีกที ทำไมเป็น one short ล่ะคะ??? มันควรเป็นฟิคยาวไม่ใช่เหรอออ จะรอตอนต่อไปนะะะ รอพาร์ทSMของเฮยฮัวด้วย อ้อ! ซีรีย์สวรรค์ก็ยังรออยู่นะคะะะ //ออดอ้อนไรต์เตอร์ ;;v;;

ปล.อีกที เหลาย่างก็โดนลืมอีกแล้ว แต่ก็ยังดีกว่าหมังเหมิงนะ ไม่โดนลืมก็จริง แต่ไม่ได้ขึ้นเงินเดือนนี่เจ็บปวดกว่าอีก ;;[];;