[OS] All alone with you [ผิงเสีย]

by **patri_perry** Wed 29 Oct 2014, 18:53

[OS] All alone with you [ผิงเสีย]

“นายคิดว่าตอนนี้สองคนนั้นทำอะไรอยู่?”

ผมเอ่ยขึ้นขณะนั่งกอดเขาอยู่บนพื้น ข้างๆผมคือเมินโหยวผิงที่นั่งขัดสมาธิอยู่นิ่งๆอย่างสงบเสงี่ยม ท่าทางดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยสักนิด ทั้งๆที่ตอนนี้เราสองคนโดนจับแยกกับนายอ้วนและพานจื่อ ถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินห้องหนึ่งในสุสานโบราณ

ตอนแรกก็ยังมีประตูอยู่ แต่ตอนนี้ห้องนี้กลายเป็นห้องปิดตายตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ลองเคาะผนังดูก็พบว่าตันทุกด้าน ไปๆมาๆชักเริ่มขี้เกียจ เลยมานั่งพักเอาแรงก่อน

ข้างในนี้ทั้งมืดและเหม็นอับ มุมห้องฝั่งหนึ่งมีแจกันกระเบื้องเคลือบลวดลายแปลกตาวางเรียงกันเป็นตับ แจกันนั่นมีตั้งแต่ความสูงเท่าครึ่งคนไปจนถึงมิดหัวผม แสงสลัวจากเปลวเทียนที่ผมจุดไว้กลางห้องส่องกระทบตัวแจกัน เกิดเป็นเงาวูบไหวที่ผนังชวนให้ขนลุก

เมินโหยวผิงเหลือบมามองผมก่อนตอบว่า

“ฉันไม่รู้”

“........”

อา... ผมผิดเองแหละที่ชวนเขาคุย น่าจะคิดได้ตั้งแต่แรกว่าคนอย่างหมอนี่ไม่ใช่คนที่ชวนคุยได้ นึกแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่หน่อยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเบือนหน้าไปอีกทางพลางลูบแขนตัวเองไปด้วย อุณหภูมิในห้องนี้ดูจะลดต่ำลงอีกแล้ว ตั้งแต่อยู่ในห้องนี้มา ผมลองสังเกตดู พบว่าอุณหภูมิในห้องจะลดลงทีละนิดทุกๆหนึ่งชั่วโมง

พอเจออากาศเย็นๆบวกกับเหนื่อยมาทั้งวัน ความง่วงก็เริ่มจู่โจม ในขณะที่ผมกำลังเคลิ้มๆนั่นเอง จู่ๆคนข้างตัวที่นั่งทื่อเป็นสากกะเบือมาตั้งนานสองนานก็เอ่ยปากขึ้น

“สองคนนั้นเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงพวกเขาหรอก ถ้านายง่วงก็นอนพักเถอะ” 22 พยางค์... ผมนับในใจ นานๆทีเมินโหยวผิงจะพูดประโยคยาวๆ ผมประหลาดใจอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ได้ยินอย่างนั้นผมก็จัดการยกมือขึ้นลูบหน้าบรรเทาอาการเมาขี้ตา หันไปหาเขาพลางบอก

“ไม่ได้หรอก สถานการณ์อย่างนี้เราควรรีบหาทางออกจากห้องนี่แล้วไปสมทบกับพวกนั้นจะดีกว่า”

“กลไกของที่นี่คล้ายกับสุสานวังฉางไห่ ต้องรอเท่านั้น หาไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก” เขากล่าวเรียบๆ

อย่างนี้นี่เอง ว่าแต่... “นายรู้ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก?”

เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนตอบ

“...ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้”

“.............”

ผมเงียบ

เขาก็เงียบ

เราสองคนมองหน้ากัน ในความมืด ผมสังเกตเห็นแววตาของเมินโหยวผิงปรากฏความกระวนกระวายขึ้นมาเล็กน้อย ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าอย่างไร แต่ผ่านไปครู่หนึ่ง ผมก็ระเบิดหัวเราะออกมา

เขาดูงงๆ ผมจึงตบไปที่แขนเขาเบาๆ “นายนี่นะ...”

“...........”

“เอาเถอะ อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน”

จะได้มีเวลาอยู่กับนาย...

“จะได้ไม่ต้องคอยกังวลเรื่องหาทางออก”

มากขึ้น...

“แค่รอให้ประตูโผล่ออกมาใช่มั้ยล่ะ?”

แค่นิดเดียวก็ยังดี...

ที่ผ่านมา ผมก็อยากจะพูดอยู่หรอกว่า ‘อย่าหายไปไหนเลย อยู่กับฉันเถอะ’

แต่ก็...

.
.
.
.
.
.
.

ไม่รู้ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกว่าตัวเองซบหน้าอยู่กับอะไรซักอย่างที่หอม แล้วก็อุ่น... แล้วก็กำลังเคลื่อนที่อยู่ด้วย

ขณะที่กำลังสลึมสลือ ปรือตาขึ้นมาก็เห็นเรือนผมสีดำสนิทกับกกหูของใครบางคน ใจผมแทบร่วงไปอยู่ตาตุ่ม อย่าบอกนะว่าผมโดนผีแม่ย่าลักพาตัว??

ไม่สิ

ความรู้สึกคุ้นเคยนี้...

อา... เมินโหยวผิงนี่เอง

ผมยิ้มบางๆออกมา พอรู้ว่าเป็นใครก็รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก นี่แสดงว่าเราออกมาจากห้องนั้นกันมาแล้ว และเขาก็กำลังแบกผมขึ้นหลังอยู่ด้วย

ผมซุกหน้าลงกับไหล่กว้างๆนั่น

ขอผมเอาแต่ใจตัวเอง หลับต่ออีกสักพักก็แล้วกัน...

-END-

------------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้เคยเอาลงทวิตไปแล้วค่ะ ช่วงที่เล่ม 9 เพิ่งออก

พอกลับมาอ่าน เห็นชื่อพี่พานแล้วปวดใจแท้ ฮือออ ;v;

ขอบคุณที่อ่านค่าาาา

by **oilypicca** Wed 29 Oct 2014, 22:06

นายน้อยดูท่าจะสบายใจมากกว่าเป็นห่วงนายอ้วนกับพี่พานนะคะ ฮาาาาา

พูดถึงพานจื่อก็ปวดใจเหมือนกันค่ะ ;A; รอดมาหลายครั้งสุดท้ายก็... ฮือออออ

by **Feran.FS** Thu 30 Oct 2014, 10:08

อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ อ้อนอยู่สินะ //โดนตบข้อหาสแปม

#พี่พานขราาาาาาาาาาาาาาาาา//ปาดน้ำตา คือไม่คิดว่า...