[OS] แว่นตา [เหลาหย่าง-อู๋เสีย]

by **FateKiRi** Wed 29 Oct 2014, 17:31

Title: แว่นตา
Fan Fiction: Daomu Biji (The Grave Robbers' Chronicles, บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน)
Pairing: เหลาหย่าง&อู๋เสีย
One Shot

หลังจากกลับมาจากคว่ำกรวยที่ใช้กำลังกายมากๆตืดต่อกัน ทำให้ทันทีที่กลับมาผมก็เอาแต่นอนลูกเดียวและจะตื่นขึ้นมาก็เมื่อท้องหิวแล้วก็กลับไปนอนใหม่วนอยู่แบบนี้สามสี่วัน จนกระทั้งรู้สึกว่าถ้าทำแบบนี้ต่อไปอีกเรื่อยๆผมคงได้มีหุ่นเหมือนนายอ้วนแน่ๆ เลยกะว่าจะเข้าไปที่ร้านสักหน่อยก็เลยโทรศัพท์บอกหวังเหมิงว่าให้เข้าไปที่ร้านในวันหยุดที่จะถึงนี้ด้วย เพราะผมจะใช้หมอนั้นช่วยกันเก็บร้านด้วยกันอีกแรง แน่นอนว่าลูกจ้างผมโอดครวญตามภาษาเนื่องจากผมปฏิเสธชัดเจนที่จะให้เงินพิเศษแย่งต่างหาก ร้านไม่ค่อยจะได้กำไรเผลอๆอาจจะติดตัวแดงเป็นพรืดแบบนั้นทำไมผมต้องเพิ่มรายจ่ายของร้านโดยไม่จำเป็นด้วยละ

ผมไปถึงร้านเลทจากเวลาเดิมที่ตั้งใจไว้นิดหน่อย แต่ก็ยังดีที่หวังเหมิงไม่เบี้ยวผมแถมหนอนั้นยังเริ่มเก็บข้าวของพร้อมกับทำความสะอาดร้านไปได้สักพักแล้วด้วย

“อะไรที่รกๆ หรือน่าจะเป็นขยะก็ทิ้งๆไปได้เลย” ผมสั่งเขาเพิ่มไปอีกหน่อย ก่อนที่จะโดนย้อนถามกลับว่าแล้วอะไรละที่ควรทิ้งหรือไม่ควรทิ้ง ผมคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนคำสั่งให้เป็น “อะไรที่นายคิดว่าควรจะทิ้งก็แยกไว้ละกัน เดี๋ยวฉันจะมาคัดทิ้งอีกที” ผมบอกไปก่อนจะแยกตัวเองมาในโซนของร้านแล้วลงมือทำความสะอาดเช่นกัน

พอได้มาทำอะไรแบบนี้ก็ชักเริ่มเข้าใจความรู้สึกของเหล่าแม่บ้านขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ จะว่าเหนื่อยมันก็เหนื่อย แต่มันก็ไม่ได้เบื่ออะไรมากมายขนาดนั้น เรียกได้ว่าทำไปเรื่อยๆก็เพลินดี แถมของบางอย่างที่อยู่ในร้านก็มีหลายอย่างเหมือนกันที่ผมลืมไปแล้วว่ายังมีอยู่ แต่ละชิ้นอยู่มานานจนผมคิดว่ามันก็ยังคงจะอยู่ต่อไป เพราะถ้าขายได้มันคงไม่อยู่ติดร้านผมมานานแบบนี้หรอก จะว่าไปร้านของผมก็อาจจะเรียกได้ว่าโกดังเก็บของก็ได้ แถมยังเป็นของเก่าเก็บปล่อยไม่ค่อยจะออกซะด้วย

ผมย้ายตัวเองมาคัดสิ่งที่ลูกจ้างหกร้อยหยวนแยกกองไว้ให้ ซึ่งส่วนใหญ่ผมก็ตัดสินใจทิ้งไม่ก็ยกเครื่องชั่งกิโลขายทั้งนั้น เพราะไม่ใช่ของมีค่าราคาอะไรมากนัก ส่วนมากจะเป็นพวกของใช้เก่าๆในยุคนี้มากกว่า หรือไม่ก็เป็นพวกหนังสือมือสองที่หาไม่ค่อยได้แล้ว อันนี้ผมก็แยกไว้เผื่อจะเอาไปปล่อยขายในร้านหนังสือเก่าได้อีกที

แยกของไปเรื่อยๆก็ดันมาสะดุดที่กล่องใบหนึ่งที่รู้สึกคุ้นๆ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน แถมตัวกล่องเล็กเองก็มีสนิมเกาะอยู่หลายจุด แถมฝาก็ปิดไว้ซะแน่นกว่าจะเปิดได้ก็หมดแรงไปเยอะอยู่เหมือนกัน

เคร้งง

เสียงกล่องเหล็กร่วงดังลั่นร้าน แม้แต่หวังเหมิงที่อยู่หลังร้านยังสะดุ้งจนรีบเดินมาตรงจุดเกิดเหตุ ผมโบกมือไล่เขาให้กลับไปทำงาน หลังจากบอกเขาไปว่าผมแค่พยายามเปิดกล่องใบนี้เฉยๆไม่ได้เป็นลมล้มพับชนของร่วงซักหน่อย แต่หวังเหมิงดูจะไม่ค่อยเชื่อผม แถมยังช่วยเก็บของที่หล่นกระจายบนพื้นให้พร้อมกับพูกออกมาว่า “เถ้าแก่เป็นคุณชายแรงน้อยพอมาใช้แรงงานทั้งวันแบบนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดา ไม่ต้องปฏิเสธไปหรอก” พอได้ยินแบบนั้น ผมก็ด่ารากเหง้าหวังเหมิงไปชั่วโคตรหนึ่ง เพราะดันหาว่าผมเป็นพวกอ่อนเปลี้ยเพลียแรง แต่ไหนๆก็มีคนทำให้แล้วผมก็ขอนั่งสบายๆชี้นิ้วสั่งดีกว่า

ภายในกล่องเหล็กเต็มไปด้วยของเล่นสมัยเด็กที่ผมพอจะจำได้ลางๆ ซะส่วนใหญ่ นอกนั้นก็เป็นพวกของกระจุกกระจิกไม่มีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษจึงบอกให้หวังเหมิงแยกไปไว้ในกองที่ไม่ต้องการ จนกระทั้งมาถึงแว่นตากรอบสีดำอันหนึ่งที่สภาพโดยรวมก็ถือว่าดีอยู่

ผมไม่เคยใส่แว่นทรงนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่ของอารองเหมือนกัน ดังนั้นเดาได้ไม่ยากเลยว่าแว่นสายตาอันนี้เป็นของใคร มีคนรู้จักไม่กี่คนหรอกที่ใส่แว่นสายตาแถมแว่นอันนี้ผมยังจำได้อีกด้วยว่าเป็นคนเลือกซื้อให้เขาด้วยตัวเอง

ถ้าจำไม่ผิด แว่นอันนี้ผมตั้งใจจะซื้อเปลี่ยนให้หลังจากที่ได้ยินอีกฝ่ายบ่นว่าแว่นอันที่ใส่อยู่มันเริ่มจะไม่เหมาะกับค่าสายตาตัวเองเท่าไหร่ แต่วันที่ไปซื้อนั้นขากลับดันเกิดเรื่องเอาซะก่อนทำให้แว่นใหม่ที่พึ่งซื้อมามีรอยร้าวตรงเลนส์เกิดขึ้นซะนี่ ผมก็เลยอาสาว่าเดี๋ยวจะเอาไปซ่อมแล้วจะส่งคืนให้ ก่อนที่สุดท้ายมันก็มาจบลงในกล่องเหล็กใบนี้โดยไม่ได้ส่งคืนเจ้าของ

บางทีถ้าเจอเจ้าแว่นอันนี้ซะก่อนเกิดเรื่องคราวนั้นก็คงดี เพราะผมจะได้ไม่มีอะไรติดค้างอีก

“อันนี้แว่นเถ้าแก่หรือเปล่า?” หวังเหมิงถามผมหลังจากเห็นผมเงียบไปช่วงหนึ่ง ผมส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะบอกให้เขารวมแว่นอันนั้นไปในกองของที่ไม่ต้องการจะเก็บ

ในเมื่อไม่มีโอกาสให้คืนแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ต่อไป

.

.

.

ผมกำชับหวังเหมิงเรื่องปิดร้านให้เรียบร้อย เพราะผมโดนโทรตามจากนายอ้วนให้ไปเจอกันที่ภัตตาคารก็เลยต้องออกจากร้านมาก่อน นายอ้วนก็อีกคนนึกจะมาก็มาแถมยังมีหน้ามาให้ผมเลี้ยงข้าว แล้วทำไมเจ้ามืออย่างผมต้องยอมให้อีกฝ่ายเลือกร้านด้วยวะ!?

ช่างเถอะ เพราะสุดท้ายผมก็ปฏิเสธนายอ้วนไม่เคยได้สักที ยอมๆเลี้ยงไปก็ยังดีกว่าต้องมาฟังเสียงเหน็บแนมให้รำคาญสี่ห้าวันเพราะโดนหาว่างกอย่างนั้นงกอย่างนี้

ไม่ทันที่จะสตาร์ทรถออกก็มานึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้บนโต๊ะ เลยทำให้ต้องเดินย้อนกลับมาที่ร้านอีกรอบ หวังเหมิงสงสัยเมื่อเห็นผมเดินกลับเข้ามาในร้านอีกรอบ ผมเลยชูของที่ลืมไว้เป็นการตอบคำถามแทน หวังเหมิงทำหน้าเข้าใจก่อนจะลังเลไปครู่หนึ่ง พูดว่า

“เมื่อกี้มีผู้ชายคนหนึ่งมาถามหาเถ้าแก่ด้วย ผมเลยบอกเขาไปว่าเถ้าแก่กลับไปแล้ว แถมพอถามว่าจะฝากอะไรไว้หรือเปล่าเขาก็ส่ายหน้า ดูเป็นคนแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ผู้ชายคนนั้น”

“ช่างเถอะ เขาไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ฉันไปก่อนละ” ผมพูดพร้อมกับเตรียมออกจากร้านไป เพราะถ้านานกว่านี้ละกันนายอ้วนได้โทรจิกผมอีกรอบแน่

“จริงสิ! พอผู้ชายคนนั้นเห็นแว่นก็ขอดูทันทีเลย ก่อนจะขอแว่นอันนั้นไป ตอนแรกเขาจะขอซื้อด้วยละแต่ผมเห็นว่าไหนๆเถ้าแก่จะให้ทิ้งอยู่แล้วให้ฟรีไปก็ได้ ผมก็เลยให้ไป”

ผมหันควับกลับมามองหวังเหมิงทันทีที่เขาพูดจบ จนหมอนั้นสะดุ้งเฮือกเพราะกลัวว่าผมจะโกรธเพราะเขาเผลอทำผิดอะไรสักอย่าง แต่จริงๆแล้วผมแค่อึ้งไปเท่านั้น ก่อนจะพยายามเค้นเสียงตัวเองถามออกไปว่า “ลักษณะคนๆนั้นเป็นยังไง?”

“อายุน่าจะประมาณเถ้าแก่ สวมแว่น อ่อ! เขาใส่ต่างหูด้วยลักษณะคล้ายๆกับ...คล้ายกับอะไรนะ”

“คล้ายกับ...กระดิ่ง?”

“ใช่เลยเถ้าแก่ สรุปแล้วคนรู้จักคุณหรือ?”

“อืม คนๆนั้นคือเพื่อนสมัยเด็กฉันเอง”

และเป็นเจ้าของแว่นสายตากรอบสีดำอันนั้นด้วย...

END

ถึงจะบอกว่าเป็นเหลาหย่างกับนายน้อย แต่หวังเหมิงดันดูเด่นกว่าซะงั้น #เหลาหย่างร้องไห้ทำไม รอบนี้อัพทั้งในบอร์ดและบล็อกค่ะ ใครสะดวกทางไหนก็เลือกได้ตามสบายเลยนะคะ
จริงๆต้องบอกว่าต่างหูที่เหลาหย่างใส่ไม่ควรจะมีนะ เพราะถ้าจำไม่ผิดเหมือนนายน้อยจะไม่ได้คืนให้5555 แต่แบบว่า....มันเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้คิดออกว่านั้นคือเหลาหย่างนะ //อย่าร้องไห้นะเหลาหย่าง

FateKiRi