[OS] #DMBJdaily (ชุดกะลาสี): How to battle between stuffy bottle and beautiful flower [ผิงเสีย, ฮัวเสีย]

[Koume]

[OS] #DMBJdaily (ชุดกะลาสี): How to battle between stuffy bottle and beautiful flower [ผิงเสีย, ฮัวเสีย]



ชื่อเรื่องยาวที่สุดในสามโลก 555555
อ่านหนึ่งวันของคุณชายแล้วหนูจะไม่ทน
แนะนำให้ลองอ่านหนึ่งวันของเซี่ยอวี้ฮัวก่อนนะคะ >> https://dmbjth.thai-forum.net/t684-topic



-------------------




วันนี้เสี่ยวฮัวกับเมินโหยวผิงทำสงครามกันอีกแล้ว

ผมพูดแบบนี้คงไม่ผิดจากความเป็นจริงเท่าไรหรอก ถึงมันจะไม่ใช่สงครามแบบที่คว้ามีดล้วงปืนขึ้นมายิงกันก็เถอะ แต่ผลก็คือสร้างความเสียหายได้มากพอๆกันอยู่ดี เมื่อไรก็ตามที่สองคนนี้เล่นกีฬาด้วยกัน ผมกับนายอ้วนเป็นอันว่าต้องควักเงินจ่ายค่าอุปกรณ์ใหม่ทุกที กายหยาบไม้แบดมินตันและลูกขนไก่จำนวนหนึ่งนอนทอดร่างอยู่ข้างสนาม มีทั้งด้ามหักงอ ทั้งเส้นเอ็นขาดเป็นรู สภาพราวกับผ่านสมรภูมิรบมานานแรมปี ทั้งๆที่บางอันเพิ่งเอาไปส่งซ่อมมาแท้ๆ

นายอ้วนยืนเกาพุงมองเสี่ยวฮัวกระโดดตบลูกขนไก่ ท่วงท่าดูสวยงามเหมือนนางฟ้ากำลังเอื้อมเด็ดลูกท้อ แต่ความรุนแรงของแรงตบก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ผมได้ยินเสียงวัตถุแหวกอากาศพุ่งตรงไปทางเมินโหยวผิงด้วยความเร็ว เมินโหยวผิงไม่แม้แต่กระดิกกล้ามเนื้อบนใบหน้าด้วยซ้ำ เขามองทิศทางการเคลื่อนที่ของลูกขนไก่อย่างใจเย็น ตั้งท่าราวกับนักรบสายฟ้าในตำนาน ง้างแขนขึ้นแล้วหวดไม้ในมือ ตีกลับไปอย่างแม่นยำ

ทว่าน่าเสียดายที่เขาออกแรงมากไปหน่อย

“โฮมรัน น้องเสี่ยวเกอ ออกจากสนามด้วย” นายอ้วนยกมือบ้องตา มองตามลูกขนไก่ที่ลอยหายไปไกลลิบ คาดว่าคงลอยไปติดเพดานบ้านใครสักแห่ง ที่แน่ๆพวกผมคงไม่ไปตามเก็บแน่นอน

ช่วงแรกๆ กติกาเล่นของพวกผมคือนับคะแนนเสียถึงสามลูก ใครทำพลาดครบก่อนต้องออกจากมาเปลี่ยนให้คนอื่นเข้าไปเล่นแทน แต่ดูเหมือนทั้งผมทั้งนายอ้วนจะประมาทเมินโหยวผิงกับเสี่ยวฮัวมากไปหน่อย สองคนนั้นกระหน่ำหวดลูกขนไก่อย่างดุเดือดใส่กันมาเกือบสิบห้านาทีแล้วยังไม่เสียสักแต้ม เลยต้องเปลี่ยนกติกาใหม่ สำหรับสองคนนี้ ถ้าใครทำเสียแต้มก่อนก็ให้ออกมาเลย ไม่อย่างนั้นพวกผมสองคนคงได้หันไปนั่งเล่นหมากล้อมฆ่าเวลารอแทน

ผมเห็นสีหน้าอึนๆของเมินโหยวผิงแล้วอดหัวเราะไม่ได้ บางทีถ้าเขาเปลี่ยนไปเล่นเบสบอลน่่จะทำลายสถิติระดับชาติไปนานแล้ว เมินโหยวผิงมองแล้วส่ายหน้า ปล่อยให้ผมเดินเข้าสู่แท่นสังเวียนเป็นรายต่อไป

เสี่ยวฮัวส่งยิ้มหวานมาให้ วันนี้เขาสวมเสื้อสีดำเลยดูแปลกตาไปจากเดิม แต่ถึงจะไม่มีสีชมพูมาประดับ เขาก็เป็นผู้ชายหน้าสวยอยู่แล้ว เห็นเสี่ยวฮัวที่ใบหน้าชุ่มเหงื่อน้อยๆแต่ยังดูดีแล้วรู้สึกหมั่นไส้มาก อดคิดไม่ได้ว่าทั้งเมินโหยวผิงทั้งเสี่ยวฮัวต้องมีเคล็ดลับบำรุงผิวแน่ๆ ทำไมพวกนายหน้าเนียนใสได้ตลอดเวลาขนาดนี้ แอบใช้อะไรบำรุงผิวกัน ผมจะได้บังคับให้นายอ้วนใช้บ้าง

“นายน้อยสาม ออมแรงให้ด้วยนะ” เสี่ยวฮัวพูดยิ้มๆ พลางหยิบลูกขนไก่อันใหม่ขึ้นมาแทนไอ้ที่ปลิวหายลับไปเมื่อกี้

“ตลกแล้ว คุณชายเก้า ฉันจะเอาแรงที่ไหนไปสู้นาย”

ผ่านเรื่องราวมาหลายที หลังจากพิจารณาตัวเองอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว ผมเองก็มีไปฝึกฝนเพิ่มฝีมือตัวเองบ้าง แต่ก็เป็นแค่ระดับที่ว่าพอเอาตัวรอดได้ อยู่คนเดียวไม่ได้ง่อยตายเหมือนเมื่อก่อนที่เพิ่งเริ่มลงกรวย แต่ถ้าหากให้ไปเทียบชั้นกับพวกอัจฉริยะที่ฝึกมาตั้งแต่เด็กอย่างเสี่ยวฮัวกับเมินโหยวผิง...น่ากลัวว่าชีวิตนี้คงไม่ได้ออกจากบ้านอีก

เผลอคิดอะไรเหม่อลอยไปเพียงครู่เดียว เสี่ยวฮัวก็หวดลูกหล่นมาทางฝั่งผมจนได้ ตบลูกเฉียดแก้มผมไปแค่ไม่กี่เซนติเมตร ได้ยินเสียงวูบผ่านข้างหูไปอย่างชัดเจน

“เฮ้ ตั้งใจหน่อย ที่รัก”

เขาพูดกลั้วหัวเราะตอนเห็นหน้าผมเหวอไปนิดหนึ่ง ผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่เขา เริ่มหันมาเอาจริงเอาจังบ้าง

ผมตีโต้ตอบกับเสี่ยวฮัวไปได้เพียงครู่เดียว จบการแข่งด้วยคะแนนแต้มหนึ่งต่อสาม ...แน่นอน คนเสียคะแนนไปสามแต้มย่อมเป็นผมอยู่แล้ว เอาน่า อย่างน้อยผมก็ตีลงฝั่งเขาตั้งลูกหนึ่งเชียวนะ ถึงจะเป็นการลอบโจมตีตอนที่เสี่ยวฮัวเสียจังหวะเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์เข้าพอดีก็เถอะ

นายอ้วนที่นั่งรอจนอืดมานานลุกขึ้นบิดตัวไปมา สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่า “ครั้งนี้แหละ เสี่ยอ้วนจะประกาศให้โลกรู้ว่าจริงๆแล้วเสี่ยมีดีขนาดไหน นอกจากคว่ำกรวยแล้วด้านกีฬาก็ไม่มีใครสู้เสี่ยได้หรอก” ผมดูสีหน้ากรุ้มกริ่มของเขาแล้วรู้สึกละเหี่ยใจ จิกกัดเขาด้วยความหมั่นไส้

“อย่ามาทำขี้โม้ฟันเหม็นแถวนี้ เมื่อวานนายยังเอาชนะเสี่ยวฮัวไม่ได้สักรอบ”

นายอ้วนชี้ไม้แบดมินตันหันมาทางหน้าผม เขาบอกให้ผมจับตาดูศึกเปลี่ยนชีวิตครั้งนี้ให้ดีๆ ผมฟังแล้วส่ายหน้าเอือมระอา หมอนี่ต้องดูปริ้นซ์ออฟเทนนิสมากไปแน่ๆ เล่นแบดมินตันมันจะไปเปลี่ยนชีวิตอะไรได้ สุดท้ายแล้วพวกเราทั้งหมดก็เป็นแค่หนุ่มใหญ่วัยโสดที่ไม่รู้จะทำอะไร เลยมาจับกลุ่มเล่นแบดกันเท่านั้นแหละ

ได้ยินเสียงเอจิหวัง อ้วนมะตะโกนฮึ่ยย่าตลอดเวลา ผมมองเสี่ยวฮัวที่แอบนิ่วหน้าใส่นายอ้วนแล้วหัวเราะ นั่งชมศึกระหว่างดอกไม้งามกับตือป๋วยก่ายก็สนุกใช้ได้ เสี่ยวฮัวเน้นการเคลื่อนไหวที่คล่องตัวกว่า ส่วนนายอ้วนก็อาศัยลูกบ้าหวดแรง ตบไม่มียั้ง ดูแรกเริ่มทั้งสองคนคงสูสีกัน ถึงเสี่ยวฮัวจะชอบเล่นแบบวางแผนอะไรไว้ล่วงหน้า ผิดกับนายอ้วนที่ใช้กลยุทธ์‘เจ้าตีมา ข้าฟาดหมด’ แต่เขาเองก็เล่นมาสามนัดติด ทั้งเจอของแรงๆจากเมินโหยวผิง ต่อด้วยผม พลังงานตอนนี้คงสู้นายอ้วนไม่ได้แน่ๆ ส่วนใครจะชนะคงต้องรอดูกันไป

ผมนั่งดูอยู่ข้างๆกำลังเพลิน พลันสะดุ้งเฮือกขึ้นมาตอนที่รู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆชื้นแฉะแตะที่หลังคอ พอหันไปมองก็เห็นเมินโหยวผิงยื่นขวดน้ำดื่มมาให้ แม่งเอ้ย จะให้ดีๆไม่ได้หรือไง นึกว่าผีแม่ย่าตามมาเล่นด้วยสักอีก ถึงกระนั้นก็พูดบอกขอบคุณเขาไปตามมารยาท เมินโหยวผิงไม่ว่าอะไร สองนิ้วยาวเป็นพิเศษนั่นยังแถมบริการแกะฝาขวดให้อีกต่างหาก

แต่ไหนแต่ไรมา พ่อขวดห้อยท้ายเรือของผมไม่ใช่พวกช่างพูดอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อตอนที่เขานั่งลงข้างๆ ผมเลยไม่ได้ชวนคุยอะไรมากนัก เพียงนั่งมองนายอ้วนตบ(แบดมินตัน)กับเสี่ยวฮัวไปสักพัก พอหันมามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเมินโหยวผิงแล้วเพิ่งนึกถึงอะไรบางอย่างออก ถามเขาว่า

"เสี่ยวเกอ ขอดูมือหน่อย" ถึงจะพูดว่าขอก่อนก็ตาม ผมยังคว้ามือเขาไปข้างหนึ่งโดยที่ไม่รอคำตอบอยู่ดี เมินโหยวผิงมองด้วยสายตาเรียบเฉย แต่ก็ไม่ได้ดึงมือกลับไป ผมเลยตีความว่านั่นเป็นสัญญาณอนุญาตผ่านจากคุณชายจาง

ผมจับมือเสี่ยวเกอขึ้นมาดูอย่างละเอียด เมื่อก่อนแค่มองแบบผ่านๆ ไม่ได้สังเกตอะไรมากมายนัก จนตอนนี้(คิดว่า)พวกเราก็เป็นเพื่อนสนิทกันพอสมควร ถ้าผมแตะเนื้อต้องตัวเขานิดหน่อย คงไม่ลุกขึ้นมาบิดคอผมหักหรอกกระมัง ลองไล่ไปตามผิว มือของเมินโหยวผิงค่อนข้างหยาบ ตามแบบคนที่คว่ำกรวยลงสุสานมาหลายปี ผมลองเอามือตัวเองทาบกับฝ่ามือของเขา ขนาดมือพวกเราไม่ได้แตกต่างอะไรมากนัก แต่เห็นได้ชัดเลยว่าสองนิ้วของเขายาวกว่ามาก

พอได้ลองจับแล้วชักจะเพลินขึ้นเรื่อยๆ เมินโหยวผิงก็ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ผมแตะนู่น หมุนนี่ดูมือเขาไปตามใจชอบ จู่ๆเมินโหยวผิงก็ขยับนิ้วมือ กลายเป็นว่าตอนนี้พวกเรานั่งประสานมือ สบตาจ้องกันอยู่ข้างสนามแบดมินตัน โครตโรแมนติก

“..มือนายร้อน” เขาพูดเสียงนิ่งๆเหมือนเคย กุมมือผมไว้แน่นขึ้น

“แหงสิ ก็เพิ่งเล่นแบดมินตันมา”

บางทีเมินโหยวผิงก็ชอบพูดอะไรที่ผมไม่ค่อยเข้าใจนัก เขาส่ายหน้าเบาๆ แต่ยังกุมมือผมเอาไว้อยู่

ผมกำลังจะอ้าปากถามว่าเมื่อไรจะปล่อยมือ เสี่ยวฮัวก็หันมามองทางพวกผมพอดี เขามองแล้วฉีกยิ้มหวานให้ เดินออกมาจากสนาม ดูจากเสียงยินดีปรีดาของนายอ้วนแล้ว เดาได้ว่าเขาเป็นฝ่ายชนะ สงสัยผมจะเล่นนิ้วเมินโหยวผิงนานไปหน่อย เลยไม่ทันรู้สึกตัวว่าแข่งจบไปแล้ว

“เสี่ยวเกอ ตานายต่อน่ะ” ผมสะกิดเตือนเขา เมินโหยวผิงยังนั่งทำหน้านิ่งเฉย ทำหูทวนลมไปซะดื้อๆ เสี่ยวฮัวเดินเข้ามาใกล้พวกเราพอดี เขามองเมินโหยวผิงที่ยังกุมมือผมไม่ปล่อย ไม่รู้ทำไมสีหน้าเสี่ยวฮัวคนงามของผมถึงดูน่ากลัวพิลึก ถึงเขาจะยังฉีกยิ้มสวยๆเหมือนเดิมก็เถอะ

เสี่ยวฮัวดึงมือผมออกมา นั่งลงข้างๆแล้วเอื้อมมาโอบไหล่ผมไว้ เขาพูดด้วยเสียงนุ่มนวล “จางฉี่หลิง อย่าแพ้อีกล่ะ”

ผมรู้สึกว่าบรรยากาศตอนนี้มันแปลกๆยังไงชอบกล แต่จะให้อธิบายก็ลำบาก เมินโหยวผิงจ้องตากับเสี่ยวฮัว พวกเขาไม่ได้พูดเพิ่มสักประโยคเดียว แม่งเหมือนกำลังคุยผ่านโทรจิต แต่แค่เพียงเดี๋ยวเดียว เมินโหยวผิงก็ถูกนายอ้วนตะโกนเรียกไป ก่อนจะลุกไปเขายังหันมาจ้องเสี่ยวฮัวเหมือนเป็นคำเตือนอะไรสักอย่าง ...ซึ่งผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก ช่างมันก็แล้วกัน

ตอนนี้เลยมีแค่ผมกับเสี่ยวฮัวนั่งอยู่ข้างๆกันสองคน เมินโหยวผิงเหมือนเก็บกดอะไรสักอย่างมา เขาหวนลูกเร็วและแรงมาก น่ากลัวว่าผมคงต้องหาซื้อไม้อันใหม่มาตุนเพิ่มอีก หรือจริงๆควรสั่งทำพิเศษให้เขาดี เอาเป็นไม้แบดมินตันเสริมใยเหล็กก็ไม่เลว

นั่งดูอยู่เพลินๆ เสี่ยวฮัวก็สะกิดเรียกผม

“นายน้อยสาม นี่น้ำนายใช่ไหม” เขาชูขวดน้ำเย็นที่ผมเพิ่งดื่มไปเมื่อครู่ ผมดื่มไปไม่มาก เลยยังพอมีเหลืออยู่ในขวด ผมพยักหน้าตอบเขา ไม่ทันจะว่าอะไรต่อ เสี่ยวฮัวก็บอกว่า ขอนะ แล้วยกดื่มหน้าตาเฉย

“เสี่ยวฮัว นี่นายขี้เกียจลุกขึ้นไปหยิบขวดใหม่เชียวเหรอ” ผมส่ายหน้าเอือมๆ เสี่ยวฮัวไม่ตอบอะไร เขาเพียงแค่มองหน้าผมยิ้มๆ ใช้ริมฝีปากแตะบริเวณปากขวดแผ่วเบา

“ก็อากาศมันร้อนนี่นะ” คุณชายเซี่ยหัวเราะ จากนั้นก็ปิดฝาขวดน้ำวางคืนให้ที่เดิม

นายอ้วนกับเมินโหยวผิงสู้กันดุเดือดมาก อย่างกับแข่งกันว่าใครทำร้ายลูกขนไก่ได้เยอะที่สุดเป็นฝ่ายชนะอย่างนั้นแหละ สุดท้ายนายอ้วนก็เป็นฝ่ายปราชัย เดินถอยทัพออกจากสนาม

“ว่าไง แม่ทัพพุงพลุ้ย ชนะได้แค่ศึกเดียวเหรอ”

ผมพูดหยอกเย้าเขาไป เห็นตะกี้มั่นอกมั่นใจว่าจะยิ่งใหญ่เหนือใครในใต้หล้า ชนะเสี่ยวฮัวได้แค่นัดเดียวก็จอดซะแล้ว โธ่

“เงียบไปเลยเทียนเจิน นายชนะให้ได้สักรอบแล้วค่อยมาพูดกัน”

ผมหัวเราะให้เขา นายอ้วนแม่งตอกย้ำมาก ของแบบนี้มันเห็นผลกันอยู่แล้วแท้ๆ...เทียนเจินอู๋เสียอย่างผมจะเอาอะไรไปสู้กับยอดมนุษย์อย่างจางฉี่หลิงกันวะ จอดศูนย์คะแนนแน่นอนอยู่แล้ว

พอผมเดินเข้าไป เมินโหยวผิงก็หันมาพยักหน้าให้

“ออมแรงให้หน่อยสิ เสี่ยวเกอ” ผมลองพูดเสียงอ่อยต่อรองเขาไป เมินโหยวผิงส่ายหน้าเป็นคำตอบ ชิ…
พวกผมสลับกันหวดไม้ไปได้ครู่เดียว พอเห็นได้ชัดเลยว่าความเร็วกับแรงที่เมินโหยวผิงใช้น้อยกว่าตอนที่ตีโต้กับนายอ้วนหรือเสี่ยวฮัวมาก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ตีโต้ตอบไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายก็จบที่ศูนย์ต่อสาม...และเช่นเคย เลขสามนี่ก็คะแนนเสียผมเอง

ได้ยินเสียงนายอ้วนตะโกนบอกจากข้างสนาม ใกล้จะสี่โมงครึ่งแล้ว สมควรแยกย้ายกันได้ เสี่ยวฮัวเองก็ต้องปั่นจักรยานกลับบ้าน ผมเลยโบกมือลาเขา แล้วช่วยเมินโหยวผิงเก็บซากสงครามอันประกอบไปด้วยเศษซากลูกขนไก่และวิญญาณเอ็นขึงไม้ที่หล่นรอบๆ ปล่อยให้นายอ้วนเดินเข้าบ้านไปเตรียมมื้อเย็นคนเดียว

“นายนี่น้า ไม่เห็นต้องตีจริงจังเลย” ผมบ่นอุบอิบตอนต้องก้มเก็บลูกขนไก่อันที่สาม ส่วนเมินโหยวผิงกำลังเอื้อมมือไปหยิบอีกอันที่ติดอยู่บนต้นไม้ คิดๆดูแล้วพวกเรานี่ก็เล่นเปลืองอุปกรณ์ใช้ได้เลย บางทีผมควรลงทุนสร้างเครือข่ายใหม่เพิ่ม เอาเป็นเต้ามู่การกีฬาก็ไม่เลว อาจจะได้กีบลาดำมาทำเป็นไม้บอสบอล ไม่รู้อารองจะว่ายังไงบ้าง

พวกเราสองคนไล่เก็บของจนเสร็จ ผมรู้สึกปวดหลังปวดเอวยังไงไม่รู้ สงสัยคงจะแก่เกินไปแล้วจริงๆนั่นแหละ

จะว่าไปจางอากงไม่ใช่เหรอที่แก่ที่สุด

ผมเหลือบไปมองเมินโหยวผิง เทียบอายุแล้วเขาน่าจะรุ่นปู่ผมได้เลยทีเดียว แต่ยังคงหน้าตาแบบเดิมเหมือนตอนแรกที่เจอกัน เป็นพ่อหนุ่มหน้าหล่อใสคงกระพันแบบที่สาวๆอิจฉา น่าหมั่นไส้มาก แต่เหมือนว่าจะจ้องมากไป เมินโหยวผิงเลยหันมามองผมด้วยสายตาสงสัย

“ผมนายไม่บังตาเหรอ” ...แถไปเรื่อย ผมยังกลัวปู่จางฉี่หลิงจับบิดคอขาดอยู่นะ ผมชี้ไปที่เส้นผมที่ปิดหน้าของเขา แต่พอจะช่วยปัดออกให้เขากลับจับมือผมเอาไว้ แล้วใช้มืออีกข้างของตัวเองเสยผมหน้าขึ้นไปทางด้านหลัง

อื้อหือ...โครตหล่อ โครตดูดี

ผมได้แต่จ้องเขาตาไม่กระพริบ ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าจุดๆนี้แม่งโครตหล่อ หน้าผากเขามีเหงื่อชื้นขึ้นน้อยๆ ดูเป็นนายแบบหุ่นเฟิร์มที่เพิ่งออกกำลังกายมากกว่าตาแก่ไม่ทราบอายุ เมินโหยวผิงยังไม่ปล่อยมือผม เขาเดินฉุดลากผมเข้าบ้านไปทั้งอย่างนั้น

ผ่านมาหลายปี เมินโหยวผิงกับเสี่ยวฮัวยังดูดีเหมือนเมื่อก่อน นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังฝีมือขั้นเทพกันอีกต่างหาก

ระหว่างที่เดินกลับเข้ามา สงสัยต้องเริ่มคิดอย่างจริงจังแล้วสิ ผมจะเอาอะไรไปสู้กับเสี่ยวฮัวกับเมินโหยวผิงล่ะเนี้ย






การประชุมสามัญประจำปีครั้งที่เท่าไรไม่รู้ ว่าด้วยเรื่องการเอาชนะเซี่ยอวี้ฮัวกับจางฉี่หลิง

อันมีประธานวาระคือนายอ้วนหวัง ผลสรุปในครั้งนี้ได้ความว่า...เป็นไปไม่ได้

“เทียนเจินเอ๋ย เทียนเจิน นายจะเอาแฮมสเตอร์อ้วนไปสู้ยอดมนุษย์ไม่ได้หรอกนะ” นายอ้วนยกมือตบบ่าผมอย่างอาดูร เขาฟังคำถาม(ที่แอบมาคุยตอนเมินโหยวผิงไปอาบน้ำ)ผมแล้วแทบจะส่ายหน้าในทันที ไม่ต้องเสียเวลาคิดด้วยซ้ำ

พอเขาเห็นผมเริ่มทำหน้าแห้ง นายอ้วนเลยลูบคางอวบอูมของตัวเองไปมา

“เอ อันที่จริง...บางทีก็น่าจะได้นะ”

ผมรีบเงยหน้ามองเขาทันที นายอ้วนเป็นพวกมีจินตนาการสูงไม่น้อยไปกว่าผมเลยทีเดียว ถึงหลายๆครั้งแผนของเขาจะพิลึกไปสักหน่อย แต่หวังว่าครั้งนี้คงจะได้ผล...มั้ง

“ไม่เอาศัลยกรรมนะ” ผมพูดดักคอเขาไว้ก่อน ถึงจะหน้าตาสู้ไม่ได้ แต่ก็ไม่อย่าเอามีดมากรีดหน้าตัวเองหรอก

นายอ้วนฟังแล้วตบหัวผมทีหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงโมโหหน่อยๆ ด่าผมว่า “ห่าสิ ขืนเสนอทางนั้นน้องเสี่ยวเกอกับคุณชายเซี่ยได้พุ่งมารุมต่อยเสี่ยกันพอดี คนอย่างเสี่ยต้องมีแผนที่เด็ดกว่านั้นเว้ย”

ผมฟังคำโอ้อวดของนายอ้วนอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก นายอ้วนเลยฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์

“แผนเสี่ยมันต้องใช้เวลา เทียนเจินรอดูอีกสามวัน รับรองว่าทั้งสองคนต้องยกมือขอยอมแพ้แน่ๆ”






ผ่านมาหลายวัน เสี่ยวฮัวยังคงปั่นจักรยานแวะมากินมื้อเที่ยงที่บ้านนายอ้วนตามปกติ สิบเอ็ดโมงกว่าทำอาหาร เที่ยงกินข้าว ช่วงบ่ายเล่นแบดมินตัน วันๆของพวกผมก็วนกันอยู่แค่นี้แหละ

เพียงแต่วันนี้มันต่างออกไปสักหน่อย

ผมได้แต่หัวใจเต้นระทึกจนไม่เป็นอันกินข้าว ตลอดมื้อนั้นมือสั่นเป็นเจ้าเข้า แทบทำตะเกียบหล่นอยู่หลายครั้ง เมินโหยวผิงกับเสี่ยวฮัวมองแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ถามว่าผมไม่สบายหรือเปล่า ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ นายอ้วนเลยต้องออกหน้ารับแทน

“วันนี้เทียนเจินกะจะเอาชนะพวกนายให้ได้น่ะ รอดูก็แล้ว”

นายอ้วนหัวเราะลำพองใจ แม่งพูดอะไรไม่ถามหน้าตูเลยโว้ย

ผมนั่งเงียบๆตลอดมื้อนั้น นายอ้วนบอกสองคนที่เหลือว่าวันนี้ขอเปลี่ยนกติกาการเล่นสักหน่อย ปกติแล้วพวกเราจะผลัดกันเข้าไปเล่น แต่งวดนี้จะขอแบ่งเป็นทีม ฝั่งละสองคน ให้เสี่ยวฮัวจับคู่กับเมินโหยวผิง ส่วนนายอ้วนจะคู่กับผม เริ่มแรกเสี่ยวฮัวถามว่าทำไมถึงจับคู่แบบนั้น เห็นกันอยู่แล้วว่าทั้งผมทั้งนายอ้วนไม่มีใครสู้อีกสองคนได้เลย ยิ่งจับแบบนี้ยิ่งแย่ไปกว่าเดิมเสียอีก

นายอ้วนขยิบตาให้แล้วส่งยิ้มที่แม่งคิดไปเองว่าหล่อ

“คุณชายเซี่ยอย่าประมาท ต้นหญ้าก็มีทางขึ้นของมัน บอกแล้วว่างวดนี้เสี่ยอ้วนกับเทียนเจินจะร่วมมือกันเอาชนะทั้งสองคนให้ได้”

เชี่ยแม่งงง ไอ้อ้วนแม่งเลว!

ผมยิ่งตัวสั่นหนักขึ้นเรื่อยๆตอนพวกเรากินข้าวเสร็จ เสี่ยวฮัวกับเมินโหยวผิงออกไปรอข้างนอกแล้ว เหลือแค่ผมกับนายอ้วนที่ยังรีรออยู่ในบ้าน นายอ้วนเดินไปยกกล่องไปรษณีย์เจ้ากรรมกล่องนั้นขึ้นมา ไอ้ของข้างในนั้นผมเพิ่งเห็นเมื่อเช้านี้ ไม่น่าขอความร่วมมือจากนายอ้วนเลย วันหลังผมไม่เอาอีกแล้ว!

“ฉันไม่ใส่ไม่ได้เรอะ”

ผมพูดตะกุกตะกัก มองชุด‘ออกศึก’ที่นายอ้วนสั่งซื้อมาให้ นึกอะไรไม่ได้นอกจากคำสรรเสริญถึงโครตบรรพบุรุษสกุลหวัง

“ไม่ได้ เพราะนี่เป็นหนทางเดียว” นายอ้วนพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมที่สุดเท่าที่จะทำได้ “การศึกไม่เลือกกลยุทธ์ เสี่ยอ้วนคาดหวังมากเลยนะ เสี่ยเชื่อว่าเทียนเจินอู๋เสียต้องปราบจอมมารทั้งสองคนนั่นได้แน่”

ว่าแต่ก็แม่งรีบหนีออกไปอยู่ข้างนอก ไม่รอให้ผมทักท้วงหรือหยิบไม้แบดมินตันขึ้นมาหวดก้นเขาด้วยซ้ำ

ผมกัดฟันกรอด หยิบชุดในกล่องขึ้นมาอย่างจำยอม

เอาว่ะ ปู่เคยบอกไว้ รุกไว้ก่อนเป็นใช้ได้!






กว่าผมจะทำใจเดินออกไปได้ก็กินเวลาเกือบสามสิบนาที กำลังจะบิดลูกบิดบานประตูก็ได้ยินเสียงเสี่ยวฮัวถามว่าผมหายไปไหน เขาเบื่อขี้หน้าเมินโหยวผิงเต็มแก่แล้ว … ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ กลั้นใจเดินออกไป

“ขอโทษที่มาช้านะ”

ผมรู้สึกว่าทั้งเนื้อทั้งตัวผมต้องกำลังแดงเป็นลูกมะเขือเทศแน่ๆ รู้สึกแย่มาก เลยก้มหน้าก้มตามองพื้นอย่างเดียว

“อู๋เสีย…”

ได้ยินเสียงเสี่ยวฮัวกับเมินโหยวผิงเรียกชื่อผมพร้อมกัน พอเงยหน้าขึ้นไปดูก็เห็นพวกเขาสองคนเบิกตามองกว้างด้วยอารามตกใจ ซึ่งอันที่จริงถ้าเป็นผมคงโครตของโครตตกใจ

ชุดปกกะลาสีสีฟ้ากับกางเกงสีฟ้าขาสั้นและถุงน่องขาวเหนือเข่า โครตแย่! นายอ้วนแม่งแย่มาก!

นายอ้วนหัวเราะลั่นยาวๆใส่สีหน้าอึ้งๆของสองคนนั้น “เห็นไหม เสี่ยอ้วนบอกว่าแล้วว่านี่ชุดเผด็จศึกสำหรับน้องเสี่ยวอู๋”

ผมหันไปถลึงตาใส่เขาทันที แล้วพวกนายสองคนจะพยักหน้าทำไม!?

บ่ายวันนั้นเป็นการเล่นที่แปลกเป็นพิเศษ ทั้งเสี่ยวฮัวทั้งเมินโหยวผิงต่างก็ไม่ได้ใช้แรงตีเหมือนปกติ ตอนนี้พวกเราเลยเล่นกันเหมือนที่มนุษย์สามัญทั่วไปเล่นกีฬากัน ถึงผมจะรู้สึกเหมือนทั้งสองคนนั้นจงใจตีลูกไปไกลๆหลอกล่อให้ผมต้องวิ่งจนเหงื่อชุ่มเสื้อก็เถอะ หรือว่าสองคนนั้นจะตกใจชุดผมจนมือไม้อ่อนกัน มันแสลงตาขนาดนั้นเลยเรอะ แต่ไม่เป็นไร ช่างมัน อย่างน้อยผมก็คิดว่าน่าจะพอมีหวังที่จะชนะสองคนนั้นแหละน่า

เราโต้ตอบกันได้ครึ่งชั่วโมง จู่ๆนายอ้วนก็ยกมือบอกว่าขอเวลานอกแล้วจัดการลากผมออกมา

“เอาล่ะ ต่อไปเสี่ยจะเริ่มโจมตีฉากสุดท้าย” นายอ้วนฉีกยิ้มเหี้ยมเกรียม เขาเดินไปหยิบของบางอย่างที่อยู่อีกกล่อง เป็นที่คาดผมหนึ่งอันกับเข็มขัดอีกหนึ่งเส้น

….ที่คาดผมที่มีหูกระต่ายสีขาวกับเข็มขัดที่ติดหางกระต่างขนฟู

“ไอ้เชี่ยอ้วน!”

ผมแทบกรีดร้องใส่เขา แค่สภาพตอนนี้ผมก็น่าอับอายพออยู่แล้ว เขาจะหาออปชั่นเสริมมาเพิ่มทำเตี่ยอะไร นายอ้วนส่ายหน้าใส่ผม บอกว่านี่แหละแผนการขั้นสุดยอด รับรองว่าเซี่ยอวี้เฉินกับจางฉี่หลิงต้องมือไม้สั่น (ส่วนจะสั่นอะไรนี่เขาบอกไม่แน่ใจ) สุดท้ายผมเลยโดนบังคับให้ใส่ทั้งหูกระต่ายทั้งหางกระต่าย น่ารักมาก

พอผมเดินกลับเข้ามาก็เห็นเสี่ยวฮัวกับเมินโหยวผิงจากทางด้านหลัง เหมือนพวกเขาจะคุยอะไรบางอย่าง ผมค่อนข้างแปลกใจพอสมควร ปกติแล้วสองคนนี้เหมือนไม่ค่อยอยากคุยกันเท่าไร ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงญาติดีกันเป็นพิเศษ

ผมเดินเข้าไปสะกิดเรียกพวกเขาจากด้านหลัง ตั้งใจจะบอกว่าเล่นกันต่อเถอะ

“.....”

เสี่ยวฮัวกับเมินโหยวผิงหันมามองผมแล้วอึ้งกว่าเดิม พวกเขาเงียบไปสักครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปเล่นแบบมึนๆ

ผมเอียงคอมองนิดหน่อย หูกระต่ายบนหัวก็ขยับตามไปด้วย

“พวกนายเป็นอะไรไหม?”

ทำไมผมรู้สึกว่าพวกเขากำลังอดกลั้นอะไรบางอย่าง หรือว่าไอ้ชุดนี้มันจะตลกมากไปเกินจนรับไม่ได้กันแน่ ผมถามพวกเขาด้วยสีหน้าลังเลใจว่า “งั้นฉันกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า..”

“ไม่ต้อง!!”

เมินโหยวผิงกับเสี่ยวฮัวประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน ผมได้ยินแล้วสะดุ้งหน่อยๆ เห็นเมินโหยวผิงกำลังขมวดคิ้วนิดหน่อย สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ส่วนเสี่ยวฮัวใช้ฝ่ามือปิดปากตัวเอง ผมแอบได้ยินเขาบ่นพึมพำว่า

“...แผนนายอ้วนลึกล้ำมากจริงๆ”

พวกเรากลับลงไปเล่นกันต่ออีกเกือบครึ่งชั่วโมง ถึงแม้จะเหนื่อยจากการโดนเสี่ยวฮัวหยอดมาเขตด้านหน้า เสี่ยวเกอตบลูกไปด้านหลัง วิ่งสลับไปมาก็เถอะ ไอ้หูกระต่ายกับหางฟูๆนี่ก็เจ้ากรรม เด้งไปมาอยู่นั่นแหละ แต่สุดท้ายก็ไม่เลวนัก ส่วนผลการแข่งขันในวันนี้น่ะเหรอ? แน่นอนว่าพวกผมเป็นฝ่ายชนะน่ะสิ







(END.)


-----------------


เรามาทั้งชุดกะลาสี ทั้งหูกระต่าย มีเสี่ยวเกอเสยผมกับคุณชายจุ๊บขวดน้ำด้วย
นี่มันสนองตัณหาส่วนบุคคลนี่นา
ยิ่งเขียนยิ่งสติหลุด กราบสวัสดีค่ะ

[casey]

เซอร์วิสสุดๆ เซอร์วิสมาก อยากเห็นบ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ว่าเสี่ยงู้นงี้แต่ก็ยอมใส่อยู่ดีนะคะนายน้อย

[Narakas]

แงงงงงงงงง

อ่านหนึ่งวันของเสี่ยวฮัวแล้วชอบตอนตีแบตเหมือนกัน 55555555555

นึกว่าจะตีแบตอย่างเดียว ตะไมมีทั้งชุดกะลาสี หูกระตาย หางกระต่าย คุณด้วงวิกบร้าที่สวดดดดดดดดดด แงงงงงงงงง 555555555555

ชวอบบบบบบบบบบ
/รอเหม่งจางเสียนะคะ อริ

[SilverCloud]

อื้อหืออ แผนเสี่ยอ้วนช่างลึกล้ำ เล่นเอาสองจอมมารถึงกับมือไม้อ่อน ว่าแต่นายน้อยคะ บ่นนู่นบ่นนี่แต่ก็ยอมใส่หมดนี่นา จริงๆแล้วก็แอบชอบสินะคะ ถถถถ #สมุดบัญชีแสกหน้า

[MinMin]

กรี๊ดดดดดดดดดด มีอัดวิดีโอตอนแข่งไว้มั้ยคะ
ด้วงขอ ด้วงอยากดู ด้วงอยากเห็น!!!

สองหนุ่มถึงกับพ่ายแพ้ต่อกลศึกของนายอ้วน 555+

[asra]

แผนของเสี่ยอ้วนมันช่างสุดยอด วิเคราะห์เกมขาด แก้ทางได้แจ่มจริงๆ ค่ะ 55+

[Tang_An-An]

อร้ายยยยยยย ฮาาาาา...เสี่ยวเกอกับเสี่ยวฮัวร่วมมือร่วมใจกันแกล้งอู๋เสียมากอ่ะ
นายอ้วนนี่คิดแผนกลศึกล้ำลึกมาก//ขอคารวะหนึ่งจอก55555

[Dreamy]

แผนเสี่ยอ้วนนี่เด็ดมาก ฟฟฟฟฟฟฟ
นายน้อยผู้กลางเป็นคนเปิดศึกชิงนาย(?) ขำตอนเสี่ยวเกอกับเสี่ยวฮัวตีแบดใส่กันมากนี่แน่ใจนะว่ามนุษย์ธรรมดาเขาตีกันได้ ถถถถถ

[Rozenkreuz]

เสี่ยอ้วนนนนนนนนนน โคตรลึกล้ำ ไม่มีใครเกินเสี่ยอีกแล้ว โฮๆ ข้าขอคารวะ
เสี่ยวเกอกะเสี่ยวฮัวนี่น้ำลายหกเลยสิ ถถถถถ

ดูเป็นนายแบบหุ่นเฟิร์มที่เพิ่งออกกำลังกายมากกว่าตาแก่ไม่ทราบอายุ << ก๊ากกกกก จางอากง นายกำลังโดนนายน้อยแซะในใจนะ ฮ่าๆๆๆๆ