[OS] #dmbjdaily 251 day left(น้ำตา) Connected [ผิงเสีย]

[poppycage]

….

"ป่านนี้แล้ว ยังคิดว่าจะมีใครมาช่วยอีกงั้นเหรอ?"





….





"รอไปก็เท่านั้น ไม่มีใครยอมทิ้งชีวิตเข้ามาในสถานที่แบบนี้อีกแล้ว"


คำถามและถ้อยคำแสนสิ้นหวังดังก้องขึ้นในยามที่สติเลือนลาง เขาคาดเดาว่านี่คงเป็นอาการของคนเจียนอยู่เจียนไป

แม้ว่าจะยื้อชีวิตด้วยการปรับร่างกายให้อยู่ในสภาพที่ทำงานได้เบาบางที่สุด แต่หากไม่มีผู้ใดเข้ามาถึงที่นี่ได้อีก จุดจบของเขาก็คงไม่แตกต่างจากคนอีกหลายคนในห้องเดียวกันไปสักเท่าไหร่


"คนที่จะยอมเสียสละตัวเองเพื่อ [คนที่ไร้ความเกี่ยวข้องใดๆกับโลก] ขนาดนั้น ไม่มีหรอก"



ความจริงในข้อนี้ เขารู้ดีอยู่แล้ว

เมื่อเข้ามาถึงที่นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับเดินเข้าหาความตายด้วยตนเอง การไม่มีใครต้องบาดเจ็บล้มตายเพิ่มเพียงเพื่อเข้ามาช่วยคนที่ต่อให้ยังไม่ตายก็ไม่ต่างไปจากซากศพอาจจะเป็นเรื่องดีแล้วก็ได้

อย่างน้อยที่สุด การที่คนสองคนซึ่งยอมช่วยเหลือคนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องด้วยอย่างเขาไม่ต้องมาพบกับอันตรายในที่แบบนี้ก็น่าจะเป็นเรื่องดีกว่า


“ดีแล้วล่ะ”


ยังไงซะ ต่อให้มีเวลาอีกร้อยปีมันก็เท่านั้น สิ่งที่เขารอคอยและตามหามาตลอด ไม่ว่ายังไงก็คงไม่มีวันได้พบเจออีกแล้ว



“รู้อย่างงั้นแล้วทำไมถึงยังรออยู่อีกล่ะ?”


...ถึงอย่างงั้น


ในส่วนลึกของจิตใจ ยังหวังว่าจะมีใครสักคนเสียสละตัวเองเพื่อคนไร้ตัวตนอย่างเขา กลายเป็นความเชื่อมโยง เป็นหลักฐาน เป็นเครื่องยืนยันว่าเขามีตัวตน...อย่างน้อยก็เคยมีตัวตนอยู่จริง


ช่างเป็นการรอคอยน่าขันเหลือเกิน


-----------------------------------------------


"ตื่นได้แล้ว กลับบ้านกัน"

!

เสียงที่คุ้นเคยแม้จะสั่นเครือแต่เขาก็จำได้ในทันที ตามด้วยสัมผัสที่ใบหน้าสองสามที แม้จะเหมือนจริงแต่เปลือกตาหนาหนักทำให้เขาสามารถมองเห็นได้เพียงเค้าโครงเลือนรางของผู้ที่อยู่ตรงหน้า


...อู๋เสีย?


นี่คือ...ความฝัน?

คนพิลึกที่ยอมช่วยคนที่ตนไม่รู้จักอย่างเขาสารพัด คนๆนี้คือคนสุดท้ายที่เขาอยากเจอก่อนตายจากโลกนี้ไปอย่างงั้นหรือ?

...คงจะเป็นแบบนั้นจริงๆ

ถ้าได้ฝันว่าคนที่อ่อนโยนแบบนั้นเป็นคนมารับเขากลับบ้าน อย่างน้อยก็เป็นฝันดี


...ดีเกินกว่าที่จะจินตนาการถึงด้วยซ้ำ




หยดน้ำหนึ่งหยดที่กระทบผิวหน้าพลันดึงเอาความรู้สึกทั้งมวลของเขากลับมายังโลกแห่งความจริง


เขาพลันรู้ตัวว่าตนไม่ได้เป็นคนที่ไร้ความเชื่อมโยงกับโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว


-Connected-


------------------------------------------------------------------------------


แนะนำตัวก่อน ขนุนค่า *แนะนำแค่นี้?*

ฟิกแรกในชีวิตที่ได้ออกสู่สายตาประชาชนค่ะ ปกติถ้าผ่านตรงนี้ไปมันจะกลายเป็นโดนะ แต่ไอ้ตัวเขียนช้าอย่างเราเนี่ย *ส่ายหน้า*

พอคิดถึงน้ำตา ก็คิดถึงน้ำตาหยดนี้ของอู๋เสียล่ะค่ะ เนื้อหาตอนนี้ตราตรึงใจเราได้ไม่แพ้ตอนจบเลย ถึงไอ้ตัวคนอ่านแบบเราจะนั่งคิดว่าเอาน้ำตาฉันคืนมาเลยนะยะ!! ตอนที่รู้ตัวว่า อ้าว! ยังไม่ไปจริงๆสินะ... ก็เถอะค่ะ  แต่ก็น้ำตาจะหยดตามเทียนเจินขี้มโนจริงๆล่ะนะคะ

ตอนแรกไม่ได้คิดว่าจะออกมาเป็นการเพ้อเจ้อ*ฮาาา*จากมุมมองของเสี่ยวเกอเลยนะคะ เอาไปเอามาก็กลายเป็นไอเดียที่ว่า [ถ้ามีคนร้องไห้ให้ตอนตายเนี่ย เสี่ยวเกอน่าจะดีใจนะ] เป็นไอเดียที่โคตรไม่มงคลเลยให้ตายเหอะ

ขอบคุณนุ้งไค @kaikaizt แล้วก็คุณ@Malangporyim ที่ช่วยตรวจทานความเพ้อเจ้อ คำผิดๆ แล้วก็ความไม่สละสลวยแบบคนตกภาษาไทยเขียนมากๆเลยนะคะ>3<♥♥♥♥

และเพราะเป็นฟิกแรกนี่ล่ะค่ะ ติ-ชมได้เลยนะคะ เย้ห์♥

[sinnerdarker]

น่ารักมากเลยค่ะ TvT!!

เสี่ยวเกอไม่เคยคิดว่าตนจะมีคนมาช่วย แต่ตอนนี้ ก็มีคนมาช่วยนาย หลัง่น้ำตาตอนที่คิดว่านายจะตายแล้วนะ!!

ขอบคุณสำหรับฟิคค่า

[zerin]

ฟิคพี่ขนุนนนน เพิ่งเคยเจอคนเขียนช้อตนี้ค่ะ น้ำตานายน้อยนี่มีแทบทุกเล่มเลยจริงๆแต่น้ำตาครั้งนี้คงกินใจด้วงที่สุดค่ะ เสี่ยวเกอ คนเค้าเป็นห่วงนายตั้งเยอะแยะน้า T_T

[Duke_of_Florence]

ส่วนตัวคิดว่าเสี่ยวเกอเป็นตัวละครที่แข็งแกร่งทว่าโดดเดี่ยว หลายครั้งที่อ่านนิยายเรื่องนี้จะสามารถสัมผัสได้ถึงความจริงข้อนี้เสมอ ดังนั้นเวลาที่มีใครสักคนให้ความห่วงใย ใส่ใจในตัวเขาแล้วจะรู้สึกปลาบปลื้มแทนเสี่ยวเกอ เพราะนิสัยเสี่ยวเกอเองก็ไม่เคยเรียกร้องความเห็นใจนี้จากใครอยู่แล้ว และอู๋เสียก็คือคนที่ว่านั่น นี่คือส่วนหนึ่งที่ทำให้เราชื่นชอบในความสัมพันธ์แบบผิงเสีย ตอนที่อู๋เสียมารับเสี่ยวเกอกลับบ้านเป็นหนึ่งในตอนที่เราชอบมาก อู๋เสียที่ร้องไห้ให้กับเสี่ยวเกอ มันทำให้ได้รับรู้ว่าเขายังมีคนที่เป็นห่วง ยังมีคนที่อยู่ตรงนั้นสำหรับเขา ไม่ได้ไร้ความเชื่อมโยงใดๆจากโลก

ลึกๆบางทีเสี่ยวเกออาจะหวังให้มีใครมาช่วยเขาจริงๆก็ได้ ถึงได้พยายามยื้อชีวิตตัวเองไว้ แล้วนายน้อยกับเสี่ยอ้วนก็มาจริงๆ ไม่ผิดหวังกับมิตรภาพของสามคนนี้ โดยเฉพาะนายน้อยอู๋เสียที่ออกอาการมากเป็นพิเศษ มันคือมิตรภาพนะคร้าบบบ

เห็นด้วยค่ะ เสี่ยอ้วนขี้แกล้ง เอาน้ำตาหยดนั้นของอู๋เสียกับเราคืนมาน้า

[SilverCloud]

อย่าตัดพ้อตัวเองแบบนั้นสิค่ะเสี่ยวเกอ อย่างน้อยๆก็ยังมีคนๆนึงที่คิดจะดึงรั้งนายกับโลกนี้ไว้อย่างเต็มที่นะ

[Malangporyim]

เราชอบมุมมองนี้ของคุณขนุนมากเลยค่ะ! เป็นพลอตที่คาดไม่ถึง และยังไม่เคยเห็นใครเล่นกับน้ำตาหยดนี้ของเทียนเจินเลยจริงๆ ด้วย! (อาจจะอ่านมาน้อยเอง *แค่ก*, ถ้าพูดถึงน้ำตา ส่วนตัวเราเองก็คิดไปถึงน้ำตาช็อตอื่นก่อนเหมือนกัน ฮา หรือต่อให้คิดถึงซีนนี้ ก็คงไม่มองลงไปลึกได้เท่าฟิคเรื่องนี้) เพราะฉะนั้นเลยชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ

ชอบตั้งแต่อยู่ในดอคแล้ว พอกดเข้าไปก็ เอ้ย! มีคนเขียนฉากนี้ด้วย แถมลงตัวกับอฟช.ที่เสี่ยวเกอปล่อยเลือดตัวเองยื้อชีวิตเอาไว้ด้วย อ่านแล้วก็รู้สึกว่า จริงด้วยสิ ถ้านายคิดว่าไม่มีความเชื่อมโยงแล้วจริงๆ ก็น่าจะตัดใจไปแล้ว จะพยายามเอาตัวรอดอยู่ทำไม (เพราะจริงๆ สภาพก็เฉียดฉิวอีกนิดเดียวเหมือนๆ กัน โอกาสรอดแทบไม่มี) นายต้องแอบหวังอยู่ลึกๆๆ ว่าจะมีคนมาช่วยแน่ๆ เลย

แล้วพอเทียนเจินมาจริงๆ ตอนอ่านในเล่มเราดูมุมมองของฝ่ายเทียนเจิน เลยลุ้นไปว่า "จะช่วยสำเร็จไหม" เน้นไปแนวผจญภัยมากกว่า พอเจอเสี่ยวเกอก็ดีใจนะ แบบ เย้ ดีใจ เจอแฟน...แค่ก เจอเพื่อนแล้ว! แต่พอมาอ่านในฟิคนี้ เป็นมุมมองของฝ่ายรอ อ่านแล้วรู้สึกดีใจแทนเสี่ยวเกอแบบเลเวลอัพมากเลยจริงๆ แบบ เอ้ยยย เขามีความเชื่อมโยงอยู่จริงๆ ไม่ได้ฝันนะ!

จะว่าไปพูดถึงฝัน ชอบท่อนนี้ของคุณขนุนมากค่ะ:

ถ้าได้ฝันว่าคนที่อ่อนโยนแบบนั้นเป็นคนมารับเขากลับบ้าน อย่างน้อยก็เป็นฝันดี
...ดีเกินกว่าที่จะจินตนาการถึงด้วยซ้ำ

อ่านแล้วอินมาก แบบ เอ้ยยยย ความฝันของคนแบบนายนี่ (ที่ไม่น่าจะมีอย่างอื่นมากมายไปกว่านี้แล้ว) มันเป็นจริงอะ แง อู๋เสียโผล่มา เหมือนฝันไป โอ๊ยยย ทั้งปวดหัวใจ ทั้งอิน ทั้งดีใจแทน ; ∇ ; แล้วก็ใช้น้ำตา (ที่เป็นโจทย์ของเดลี่) ทำให้เสี่ยวเกอกลับสู่โลกความเป็นจริง รู้ว่าไม่ได้ฝันไปนะ ทำให้รู้สึกว่าฉากนี้ในเล่ม 9 มีค่ามากมายเลยจริงๆ ////7//// ต่อไปนี้คงอ่านแบบผ่านๆ ไม่ได้แล้ว (สารภาพว่าตอนอ่านฉากนี้ในเล่มรอบแรก ข้าพเจ้ามัวแต่ขำหน้าอาสาม *จิบชา*)

แล้วก็ๆ เขียนดีมากเลยด้วยค่ะ อ่านแล้วสัมผัสได้ว่าตั้งใจเขียน ไม่เหมือนเขียนครั้งแรกเลยค่ะ สุดยอดเลย รออ่านผลงานชิ้นต่อไปอยู่นะคะ > v <)/


ปล.1 เอื้อออออห์ เพิ่งเห็นตรงขอบคุณ  ว้าย เขิน /////////
ปล.2 มีเพื่อนมาแซวเพราะเห็นชื่อเราตรงเครดิต พร้อมบอกว่า "อยากอ่านยาวกว่านี้อีก!" ถือว่าฝากบอกแล้วกันค่า 5555
ปล.3 ขอบคุณที่เบลอหน้าอาสามทิ้งให้นะคะ 55555555555555555 ตอนอ่านไปครึ่งเรื่องนี้แบบ อื้ม จะโดนคิลมู้ดมั้ยนะ จะโดนคิลมู้ดมั้ยนะ ...เย้ ไม่โดน ตัดจบก่อน เฮ *ยัยนี่เป็นเอามาก*

แอ่ เม้นต์ซะยาวเลย ล้นชีงๆ ขอโทษนะค้า  m(_ _)m

[Ak_Zokyo]

นี่ฟิคแรกจริงๆเหรอคะเนี่ย เอื้อ /เข้ามาตายโชว์พี่ขนุน

ดีใจที่ได้อ่านช็อตนี้มุมมองฝั่งของเสี่ยวเกอค่ะ เพราะส่วนใหญ่ที่เราอ่าน ที่เขียนถึงกันก็เป็นมุมมองนายน้อยทั้งนั้น พอมาคิดๆไป ฝั่งที่อยู่ข้างนอกที่มาช่วยกระวนกระวายขนาด แแล้วฝั่งที่รอการช่วยเหลือโดยที่ทำอย่างเต็มความสามารถแล้วทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ? คนที่ไม่ยอมปล่อยให้ใครตายต่อหน้าอย่างเสี่ยวเกอ โอบกอดความหวังไว้ริบหรี่กว่าคนข้างนอกอีกไม่ใช่เหรอ? คือถึงจะพูดว่าตัดใจไปแล้ว

ถึงเรามักจะคิดว่าระบบความคิดของเสี่ยวเกอจะเป็นอะไรซิมเปิลแบบ 'ทำในสิ่งที่คิดว่าดีและเหมาะสมที่สุดในตอนนั้น' แต่ที่ทำก็คิดว่าจะมีคนมาช่วยไม่ใช่เหรอ แล้วใครจะมาช่วยล่ะ นายยังหวังในตัวนายน้อยเทียนเจินกะนายอ้วนคนนั้นอนู่นี่นา!

จะว่าไปนายอ้วนก็น่าสงสารจริงๆ หนึ่งในสามเหลี่ยมเหล็กที่ถูกเบลอตลอด ด้วงโฟกัสคู่นั้นตรงนั้นกันตลอดดดด (ในฟิคนี้ก็ด้วย แงงงงง)

ถึงจะเบลอเรื่องหน้ากากอาสาม ทุกคนก็แซะเรื่องนี้จนเราติดว่าใส่อยู่ดี หน้ากากอาสามไม่เห็นคิลมู้ดตรงไหนเลย ใจร้ายยยยยย แง ก๊าวกว่าเดิมอีกเพราะเสี่ยวเกอรู้ว่านั่นเป็นนายน้อยนะ (ก็เสียงเดิม ถถถถถถถ)

แล้วแต่งมาให้อ่านกันอีกนะค้า > v <,,

[Snake_Blind]

แม่ย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา //น้ำตาไหล//

โอ๊ย อ่านแล้วสงสารเสี่ยวเกอ แต่ถ้าคิดตามจริง เป้นใครก็คงไม่คิดถึงว่าจะมีคนที่พึ่งรุ้จักกันไม่นานตามาช่วยจริงๆนั้นแหละ
อ่านแล้วรุ้สึกเหงาจับใจขึ้นมาเลย แบบ การคิดถึงใครสักคนในช่วงเวลาที่โหดร้ายมันก็ทำให้เป้นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจได้ดี แต่ว่าเสี่ยวเกอที่ไม่อยากมีความเกี่ยวโยงใดๆกับใคร ก็ไม่มีใครให้คิดถึงเลย น่าสงสาร ; ;

เสื่ยวเกออออออออ ถึงนายหายไปนายน้อยก็จะรู้ นายจำคำนี้ไว้นะ นายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้วนะเสี่ยวเกอออออออออออออออออออออ