[Drabble] กลับบ้านกันเถอะ [เสียผิง]

[Ahhhhhh]

[Drabble] กลับบ้านกันเถอะ [เสียผิง]

สวัสดีพี่ๆด้วงทุกคนค่ะ ด้วงหน้าใหม่ขอเพ้อ เวิ่นเว้อเล็กๆ กับแพลำย่อยหน่อยนะคะ //-//
คำเตือน : สปอยเล่ม 9+ ?

----------------


         'ถ้าหากว่าถึงตอนนั้นนายยังจำฉันได้..
         ก็ให้เอาตราลัญจกรผีชิ้นนี้กลับมา และเปิดประตูสำริด
         วันนั้นนายอาจได้เจอฉันอีกครั้ง..ถ้าหากนายยังไม่ลืม..'

         กาลเวลาผ่านไปนานมากเหมือนกันหลังจากที่ผมไปส่งเมินโหยวผิงที่ภูเขาฉางไป๋ซาน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จนกระทั่งสิบปีมานี้จึงได้โอกาสระลึกถึงคำปฏิญาณที่ให้ไว้กับตัวเองในวันนั้น
ความจริงแล้วผมเองก็เปลี่ยนไปมากมายเช่นกัน เรื่องราวความลับ ปริศนาทั้งหมด เมื่อได้รู้แล้วบางครั้งก็อดไม่ได้ ต้องทอดถอนใจออกมา

         การอยากล่วงรู้ในสิ่งที่ผู้อื่นปิดบังไว้ อยากรู้คำตอบของความลับ
         นำพาความสูญเสียมามากเท่าไหร่ ผมเองได้รู้ซึ้งมานานแล้ว

         กี่คนต้องสูญหาย กี่คนต้องสังเวยชีวิต ผมพลันนึกถึงพานจื่ออีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้จะเหลือเพียงความอาลัยเบาบางเท่านั้น เขาได้พักผ่อนอย่างสงบแล้ว บางทีอาจจะก่อกวนยมโลกอยู่ก็เป็นได้ นึกแล้วผมก็หัวเราะออกมา

         ผมสูดอากาศเข้าปอดเฮือกหนึ่งแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นจุดสูบ นายอ้วนที่อยู่ข้างๆ ดูมีอายุขึ้นพอๆ กับผม แน่นอน บอกแล้วไงว่าเวลาผ่านไปสิบปีน่ะ

         ขณะนี้ผมหยิบลัญจกรผีที่เมินโหยวผิงเคยให้ผมไว้มาถือ รอเวลาที่ประตูสำริดบานนี้จะเปิดออกอีกครั้ง

         ใช่แล้ว ผมมาทำตามสัญญา แต่ไม่ได้มารับช่วงต่อหรอกนะ
         อาจจะฟังดูชั่วร้ายไปบ้างนิดหน่อย แต่ผมก็หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ

         ไม่นานเวลาที่ผมรอคอยก็มาถึง ประตูสำริดขยับช้าๆ จิตใจที่เรียบนิ่งของผมพลันสั่นไหวเหมือนระลอกคลื่น ด้านหลังประตูสำริดนั้นมืดสนิท แต่พวกเราสองคนมองเห็นใครบางคนข้างหน้าอย่างชัดเจน

         ผมยิ้ม

         เอื้อมมือไปคว้าร่างผอมบางตรงหน้านั้นออกมา เส้นผมสีดำขลับของเขายาวขึ้นมากจนมันลากพื้น ผิวกายเย็บเฉียบจนผมนึกกลัว แต่ใบหน้าสงบนิ่งที่หลับตาพริ้มนั่นผมคุ้นเคยดีอย่างมาก นายอ้วนบ่นอุบอิบอย่างหัวเสียนิดหน่อย ว่าข้อมือหมอนี่เล็กบ้างล่ะ ผิวขาวเกือบซีดบ้างล่ะ แถมยังดูไม่แก่เลยอีกต่างหาก แต่เสี่ยวเกอของเรายังคงโหดเหมือนเดิมแหงๆ

         ผมหัวเราะขำ ส่ายหน้าพลางบ่นให้เขาจัดการที่นี่ให้พร้อม ได้ตัวนายเมินแล้ว เราควรจะรีบไปทันที

         ผมหยิบผ้าผืนใหญ่มาคลุมร่างของนายเมิน ชะงักไปเล็กน้อย ไม่นานก็คว้าร่างนั้นมากอดแน่น ผมกระซิบ

         "ไม่เป็นไรนะ..มารับแล้ว กลับบ้านกันเถอะ"

         ผมเฝ้ารอมาตลอดสิบปีเพื่อพูดคำนี้กับเขา นายอ้วนที่จัดการกำชับเหล่าคนที่พามาด้วยเสร็จ เดินกลับมาตบไหล่ผมป้าบใหญ่ ผมชินซะแล้ว แต่ไม่วายหันไปด่าเขายกหนึ่ง นายอ้วนที่ดูผ่อนคลายลงไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด ยังมีกะจิตกะใจพูดต่อ

         "ดูหน้าเสี่ยวเกอสิ ไม่ใช่ว่าอาการความจำเสื่อมกำเริบอีกหรอกนะ เสี่ยอ้วนล่ะสังหรณ์ใจ"

         ผมปฏิเสธ นึกในใจ คงไม่มั้ง

         ถึงแม้ว่าทุกๆสิบปี... เอ่อ นี่จะเป็นช่วงเวลานั้นพอดีก็เถอะ

         เมินโหยวผิงรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมกลับไปมองร่างที่ขยับนิดๆในอ้อมกอด ดวงตาสีมืดนั้นใสเหมือนลูกแก้ว แต่ก็หม่นหมองชวนตรึงใจ เขาขยับริมฝีปาก พูดคำที่ทำให้นายอ้วนกับผมนิ่งไปครู่หนึ่ง



         "..นายเป็นใคร..?"

         แล้วหูผมก็ได้ยินเสียงนายอ้วนแว่วมา

         "บ้าเอ๊ย ทำไมเสี่ยอ้วนซื้อหวยไม่ถูกนะ!"



-จบ-

‪#‎จบเถอะ‬ …..
‪#‎แถมๆ‬
เสี่ยวเกอ - นายเป็นใคร
เสี่ยวเสีย - สามีของนายไงจ้ะ ที่รัก
เสี่ยอ้วน - นายมันไม่ใช่เทียนเจินอู๋เสีย!
#ควรหยุด...

[kokoro.drakon]

กราบบบบบบบบ เสียผิงโว้ยยยยยย //สะบัดธงชัยอย่างก้าวร้าววว

เสียผิงงง แงงงงง ชอบบบบ พูดอะไรไม่ออกแล้วค่ะ ปลื้มปริ่มมมม ฮืออออออ

กลับบ้านกันนะเสี่ยวเกอ ไปอยู่กับสามีของนา--//กร็อบ

[faliona01]

ตีปากเสี่ยวเกอ

(จ้องจนออร่าดำทะมึนเลย)

ทีนี้เราจะได้พลิกเรื่องเป็น เสียผิงเเล้วสินะคะ
นายน้อย ยินดีด้วยนะคะ (แสยะ)

[Ahhhhhh]

มาๆ เชิญขึ้นแพค่ะ //กราบทุกทาน TvT ยินดีด้วยค่ะนายน้อย ภรรยายอมเปิดประตูห้องนอนแล้วนะ!!

[meanato]

อยากอ่านต่อว่าเสี่ยวเกอจะตอบว่าอะไร//ปิดหน้ามโน

[Rozenkreuz]

เสียผิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กร๊าวววววววววววววววววววววว
เรือหลักของโพ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
นั่นแหละนายน้อย ป้อนข้อมูลผิดๆให้คนความจำเสื่อมเดี๋ยวนะ วะฮ่ะฮ่าๆๆๆๆ