[Drabble] #dmbjdaily (เก้า) ก้าว ฮัวเสีย

[kaikaizt]

Daomu biji Drabble ;; ก้าว
เซี่ยอวี่ฮัว x อู๋เสีย
By kaikaiz

เราจากกันตอนเก้าขวบ

ทุกครั้งที่หวนนึกถึง มันจะเป็นภาพความทรงจำสีจางๆ ซีดจาง...ทว่าไม่เคยหายไป สำหรับฉัน มันยังคงอยู่ตรงนั้นเสมอ เป็นไม่กี่สิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วทำให้อมยิ้มได้ เป็นที่พักเล็กๆในใจว่าอย่างน้อยก็เคยมีเรื่องราวดีๆระหว่างเรา

หลายครั้ง ฉันนึกอยากถาม หลังจากนั้นแล้ว นายเคยคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า

ความคิดขมๆแผ่ขยายในใจ กระนั้นเซี่ยอวี่ฮัวไม่เคยเอ่ยปากออกไป เพราะกลัวคำตอบจะเป็นอะไรที่ขมยิ่งกว่า...










“นายเคยคิดจะก้าวต่อไปโดยไม่มี ‘หมอนั่น’ บ้างไหม นายน้อยสาม”

คำถามไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาเจ้าของห้องชะงัก วางเอกสารในมือลงบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยกองกระดาษระเกะระกะ แล้วขยี้ดับบุหรี่กับที่เขี่ย

ดวงตาสีน้ำตาลสบมองคนที่นั่งเล่นหมากรุกเงียบๆคนเดียวจนถึงเมื่อครู่ มองอย่างพยายามค้นหาคำตอบ เสี่ยวฮัวระบายยิ้ม ยิ้มที่ปิดบังทุกอย่างเหมือนทุกที

อู๋เสียเข้าใจว่าเสี่ยวฮัวเป็นคนยึดถือเหตุผลยิ่งกว่าคนทั้งโลก คนตระกูลเซี่ยไม่เคยทำอะไรได้ไม่คุ้มเสีย (ถึงบางครั้งเขาจะคิดว่าเจ้าตัวก็พูดไปอย่างนั้นเอง เพราะเห็นทำอะไรให้เขาไม่เคยได้คุ้มเสียตลอด) และไม่น่าเอ่ยถามเรื่อง ‘นี้’ โดยไม่มีต้นสายปลายเหตุขึ้นมาทั้งๆที่คนในเชิ้ตชมพูคนนี้ก็รู้ดีว่าเขากำลังตรวจรายการของที่จะเข้ามาอยู่ ซึ่งถือเป็นเรื่องสำคัญ

อู๋เสียตัดสินใจลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน เดินไปนั่งตรงข้ามเพื่อนสมัยเด็ก ที่บางครั้งก็มักจะโผล่มาดื้อๆ มาชวนไปเขากินโน่นกินนี่ คุยเรื่องสัพเพเหระ แต่บางทีอีกฝ่ายก็จะมานั่งเล่นหมากรุกอยู่อย่างนี้ในห้องทำงานของเขา

เล่นคนเดียว

ได้ยินว่าในสมัยเก้าตระกูลเรืองอำนาจ ผู้นำตระกูลเซี่ยถือเป็นยอดฝีมือหมาก มีตำนานเล่าขานมากมายซึ่งอู๋เสียจำไม่ค่อยได้แต่รู้ว่าเก่ง

ไม่รู้คู่ต่อสู้ในหัวที่เสี่ยวฮัวกำลังเดินหมากด้วยเป็นใคร

“ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ” เจ้าบ้านเอ่ยขณะรินชาสองแก้ว

“นั่นสิ” เสี่ยวฮัวขยับรอยยิ้ม “นายคิดว่าทำไมล่ะ”

รอยยิ้มของเสี่ยวฮัวงดงามเสมอ สวย...อ่านยาก เขาชอบมองก็จริง แต่บางครั้งมองแล้วก็รู้สึกเจ็บอย่างประหลาด ราวกับว่ามีคลื่นอารมณ์บางอย่างแฝงอยู่ และมันก็ส่งมาถึงเขา

อู๋เสียถอนหายใจเบาๆ พลางระบายยิ้ม สายมองลงไปในแก้วชา แต่ราวกับว่าจะจุดปลายสายตาอยู่ไกลกว่านั้นมากมายนัก

“อีกแค่หนึ่งปี”

มุมปากบนใบหน้างดงามกระตุก กระตุกยิ้มราวกับว่าแค่อู๋เสียเอ่ยประโยคนี้ออกมา เขาก็รู้คำตอบแล้ว

หรือบางที...เขาอาจรู้มานานแล้ว

เซี่ยอวี่ฮัวยิ้มให้ตัวเอง...จิบชารอฟังชายหนุ่มเบื้องหน้ากล่าวต่อ

“เสี่ยวฮัว คำถามของนาย...ฉันไม่รู้คำตอบ ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ แต่ฉันรอเขามาเก้าปีแล้ว รออีกนิดเดียวแล้วค่อยก้าวไปพร้อมกันก็ได้” อู๋เสียยิ้มให้คู่สนทนา เอ่ยกลั้วหัวเราะ “ถึงตอนนั้นก็ขอแรงคุณชายเก้ามาช่วยฉันด้วยล่ะ”

“...แล้วถ้าฉันไม่ช่วย” ถ้อยคำพึมพำแผ่วเบา

“หือม์? เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ เสี่ยวฮัว?”

“....เปล่าหรอก” เสี่ยวฮัวอมยิ้ม ยิ้มที่ทำให้คนมองต้องขมวดคิ้ว ก่อนส่งคำถาม “แล้วคุณชายเก้าล่ะ มีคนที่อยากให้ก้าวไปพร้อมกันรึเปล่า”

คำถามเรียกอาการนิ่งงัน ก่อนคนต้องตอบจะหัวเราะ

“ของอย่างนั้น...ฉันไม่มีหรอก”










ตลอดเก้าปีที่เขาอยู่เคียงข้างอู๋เสียมานี้ แม้อยากทำเป็นไม่รู้แค่ไหน แต่เขาก็รู้...

ไม่มีแม้สักวินาทีที่อีกฝ่ายจะไม่มี ‘จางฉี่หลิง’ คนนั้นในห้วงคะนึง





บางที อู๋เสียอาจจะเคยคิดถึง ‘เด็กผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวฮัว’ บ้างก็ได้

แต่นั่นคงเป็นเรื่องที่ผ่านมานานมากแล้ว

อย่างน้อยก็ก่อนอู๋เสียจะพบผู้ชายที่ชื่อ จางฉี่หลิง










ประตูถูกปิดลง โถงทางเดินเงียบสนิท ไม่มีใครเปิดไฟ เส้นทางที่ทอดยาวเบื้องหน้าจึงมืดมิดราวกับว่าจะพาไปสู่อีกโลกหนึ่ง





“คนที่อยากก้าวไปพร้อมกัน...เหรอ”


เซี่ยอวี่ฮัวหัวเราะเบาๆ เป็นเสียงหัวเราะที่หากมีใครสักคนได้ยินคง..อยากร้องไห้ มากกว่าจะขบขัน



“บางครั้งนายก็ใจร้ายจริงๆ เสี่ยวเสีย”

















END.



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


คุณชายเก้า ก้าว เก้า เก้า เก้า แอร๊ยยย /เป็นอะไร๕๕๕๕๕

แงงงง สอบค่ะ สอลไฟนอลและสอบย่อยและสอบแลบ แต่เห็นหัวข้อเต้ามู่เดลี่อวันนี้แล้วเพลงมันก็ขึ้น ชั้นต้องทำ ทำอะไรสักอย่างแล้วววว

หัวข้อ “เก้า” เนี่ย จะพลาดไปได้ไง คุณชายเก้าของดิฉันนนน //อยากกอดปลอบผู้ชายคนนี้ชะมัดเลยยฮือออ แต่ชื่อเรื่องแอบสิ้นคิดมากก แงง ไม่ทันแล้ว เดี๋ยวต้องไปเรียนต่อ แวบมาก่อน ถ้ากลับมาตอนเย็นเลยกลัวส่งไม่ทัน๕๕๕ //จริงจังไปไหนฟะ๕๕๕๕๕
จริงๆก็อยากให้คุณชายเก้าสมหวังนะ แต่นายน้อยแสดงออกชัดเจนเกินไปจนไม่กล้าบิดเบือนความจริง /เดี๋ยว...

[namename]

หัวข้อเก้าก็ต้องคุณชายเก้าค่ะ!!!
รอมา 9 ปี อีกแค่ปีเดียวก็จะได้พอกับคนที่รอคอย แต่คนที่อยู่เคียงข้างมา 9 ปีก็ยังไม่สมหวัง
แงงงงง เสี่ยวฮัวววว ฮัวเสียดราม่าจริงอะไรจริง แต่ก็รักคู่นี้นะะะ TvTbbb
ชอบที่เสี่ยวฮัวเรียกอู๋เสียว่าเสี่ยวเสีย ฮือ น่ารัก ><

[Dreamy]

ฮรืออออออออ ขมมากกกกกกกกก
คุณชายเก้าเป็นโรแมนติคแต่มีรักจริงที่ไม่สมหวัง ความดราม่านี่มันเข้ากับคู่นี้มาก แต่ก็อยากให้คุณชายมีความสุขนะㅠ.ㅠ
แต่ชอบตรงประโยคที่นายน้อยบอกว่ารอมาเก้าปีแล้ว รออีกปีเดียวแล้วค่อยก้าวพร้อมกันก็ได้ คุณชายเก้ามาซบไหล่บ่าวได้นะคะ //โดนไม้พลองฟาด

[Tang_An-An]

คุณชายเก้าาาาาาาาา...กรีดร้อง
โอ๋ๆๆๆๆ ไม่เป็นไร นายแว่นยังรอนายอยู่นะ อิอิ

[karnalone]

ฟิคนี้ขมมากค่ะ แต่ชอบมากเหมือนกัน

บางทีก็อดคิดไม่ได้นะว่าเสี่ยวฮัวมาโซระดับไหนกันนะ ฟฟฟฟฟ

กลับเข้าเรื่องๆ เป็นคำถามที่...ทั้งๆ ที่รู้ว่าถามออกไปก็เหมือนเอามีดกรีดตัวเอง แต่ยังถาม เจ็บแทนจริงๆ คำตอบนายน้อยสามช่างชัดเจนเสียขนาดนั้น อยากเข้าไปกอดปลอบจริงๆ ค่ะ ฮรืออออ 

คนที่อยากให้ก้าวไปพร้อมๆ กัน ทั้งที่อยู่ข้างๆ แต่เขาคนนั้นไม่รู้สักนิด เฮ้อ ชะตากรรมพระรองต้องทำใจ

ขอบคุณที่แต่งมานะคะ ฮรืก ชอบมากเลย เราชอบเสี่ยวฮัวโหมดนี้มากๆ เลยค่ะ

[tear]

สาดน้ำตาใส่ฟิคนี้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

คุณชายยยยมองลงมาที่ปลายเท้าสิคะะะะ ด้วงพร้อมเดินเคียงข้างไปกับคุณชายนะคะะะะ

กรี๊ดดดดคุณชายอย่าเหยียบด้วงงงงงงงงงง

[Mill]

อื้อหืออออออออ
หนึบๆในใจมากค่ะ แต่ก็ชอบมากเช่นกัน
ชอบบรรยากาศที่คุณชายมานั่งเล่นหมากรุกคนเดียวในห้องอู๋เสียจังเลยค่ะ
ดูเป็นการก้าวเข้ามาทำอะไรตามใจชอบในพื้นที่ส่วนตัวของอีกฝ่ายยังไงไม่รู้
แต่ว่าถึงจะพยายามขนาดไหน ก็ยังทลายกำแพงของนายน้อยไม่ได้เสียทีสินะ
เจ้าตัวก็ไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้ตัวอะไรเลยแท้ๆ เฮ้อ...นายมันใจร้ายจริงๆด้วยนะเสี่ยวเสีย