[Fic] Lost Memories [ผิงเสีย] Chapter1

by **MinMin** Wed 29 Oct 2014, 01:20

Lost Memories

fiction บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing เมินโหยวผิงxอู๋เสีย
Timeline หลังเล่มสิบที่เมินโหยวผิงเดินทางไปยังประตู สำริด ผ่านไป 2 ปี

ผมหมดสติไปนานเท่าไรไม่รู้ ตอนที่รู้สึกตัวก็อยู่ในโรงพยาบาล ภายในหัวสมองเป็นสีขาวโพลน ภาพที่ผ่านตา เสียงที่ผ่านหู ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวช่างเลือนรางเสียจนผมไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังตื่นหรือกำลังหลับฝันอยู่ กันแน่

ผ่านไปสามวันการรับรู้ของผมจึงเริ่มกลับเป็นปกติ หมอที่มาดูอาการบอกว่าผมโชคดีมากที่รอดพ้น จากอุบัติเหตุหิมะถล่มที่ฉางไป๋ซานได้โดยไม่ถึงแก่ชีวิต แถมบาดแผลภายนอกยังไม่หนักหนาสาหัส เหมือนคนอื่น

ฟังถึงตรงนี้ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าตัวเองไปทำอะไรที่ภูเขาหิมะ จะบอกว่าไปท่องเที่ยว...ผมจะอินดี้แบกกระเป๋าไปปีนเขาคนเดียวก็ออกจะพิลึกเกินไปหน่อย

พอนึกถึงกระเป๋า ผมก็ถามหาสัมภาระของตัวเอง ในเมื่อผมไปปีนเขา ก็ต้องมีเตรียมของมาบ้าง แต่หมอกลับส่ายหน้า พยาบาลที่อยู่ด้วยกันอธิบายว่าตอนที่ผมถูกส่ง ตัวมา ผมไม่มีสัมภาระอะไรนอกจากเสื้อผ้ากับสิ่งของ ติดตัวซึ่งพวกเขาเก็บไว้ให้แล้ว กระเป๋าของผมน่าจะหายไปในภูเขาหิมะช่วงที่ตกเขาหรือถูกหิมะถล่ม

ผมกุมขมับ รู้สึกปวดหัวขณะพยายามนึกหาสาเหตุที่ทำให้ ตัวเองไปโผล่ที่ฉางไป๋ซาน ตอนนั้นเองที่ผมเข้าใจความรู้สึกว่างเปล่าขาว โพลนในหัว

...ผมจำไม่ได้...

ผมไปกับใคร ไปทำไม ไปเพื่ออะไร ผมนึกไม่ออกเลยสักอย่าง ยิ่งพยายามคิดก็ยิ่งปวดหัว สีหน้าท่าทางของผมคงแย่มากจนหมอสั่งฉีดยาระงับอาการ

เมื่ออาการปวดทุเลาลง ผมสูดหายใจเข้า หลับตานึกทบทวน พยายามมองเข้าไปในความคิดอันว่างเปล่า แล้วก็พบคำถามหนึ่งที่เด่นชัดขึ้นมา

ผมหันไปหาหมอที่กำลังจะเดินออกจากห้อง ส่งเสียงเรียกเขา ก่อนจะถามว่า

"ผมเป็นใคร?"

หลังคำถามของผม ความโกลาหลก็บังเกิด ผมโดนตรวจเช็คอีกหลายอย่างจนได้ผลสรุปออกมาว่าสมองของผมถูกกระทบกระเทือนอย่างแรง บางทีอาจเป็นเพราะตกจากเขา ความทรงจำบางส่วนเลยขาดหายไป เรียกง่ายๆว่าความจำเสื่อม แต่จะเสื่อมไปตลอดหรือเปล่านั้นยังไม่แน่นอน ถ้าเจออะไรสะกิดความทรงจำขึ้นมา ผมก็จะสามารถจำเรื่องราวทั้งหมดได้

นางพยาบาลนำเสื้อผ้ากับของติดตัวมาคืนให้ผม มีพวกเสื้อแจ๊กเกต เสื้อกันหนาว ถุงมือ รองเท้าบู๊ตปีนเขา แล้วก็เสื้อกับกางเกงชุดหนึ่ง ของติดตัวก็มีแค่นาฬิกา บุหรี่ยี่ห้อหวงเฮ่อโหลวกับไฟแช็ค ไม่มีกระเป๋าเงินหรือโทรศัพท์มือถือ ผมรู้สึกผิดหวังไม่น้อย ถ้าแม้แต่ตัวเองเป็นใครยังจำไม่ได้แล้วผมควรทำยังไงต่อดี

ผมล้วงกระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกง ล้วงทุกซอกทุกมุมของเสื้อผ้าเผื่อจะมีอะไรที่พอ บ่งบอกตัวตนของผมได้บ้าง ผมลองเคาะรองเท้า สะบัดเสื้อกันหนาว ตอนนั้นเองกระดาษหนึ่งแผ่นร่วงลงมาจากเสื้อกันหนาว สภาพกระดาษยับเยินเหมือนผ่านมรสุมมามาก
ผมมองตัวอักษรที่ถูกเขียนอย่างรีบเร่งเป็นข้อ ความสั้นๆที่ผมไม่เข้าใจความหมายแต่รู้สึกได้ว่ามีความสำคัญมาก

มือของผมสั่นขณะหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา อ่านใกล้ๆ

"ตามหาสิ่งนั้น เปิดประตู"

TBC

_________________________________

เห็นฟิคหลายเรื่องที่เมินโหยวผิงจำนายน้อยไม่ได้
เลยอยากลองมุมกลับดูบ้าง ถ้านายน้อยจำอะไรไม่ได้เลยจะเป็นยังไง
ที่มาของฟิคเรื่องนี้ก็มีแค่นี้แหละค่ะ 555+

คิดว่าจะลองพยายามเขียนฟิคยาวดู
...หวังว่าตัวเองจะไม่ดอง...

by **sinnerdarker** Wed 29 Oct 2014, 01:32

ปาดไว้ชาติเศษ ได้มาเมนต์จริงๆจังๆ แล้วค่ะ !!!

ก่อนอื่นคือพอเห็นพล่้อตฟิคนี้ ซินก็ศรรักปักอกอยากติดตามเลยค่ะ แต่เนื่องจากพอผันตัวเป็นสายผลิตก็ใช้ชีวิตกับการเขียนฟิค ทิ้งชีวิตฟากสายบริโภครัวๆ

สะกิดใจคำสุดท้ายมากค่ะ /วิ่งไปอ่านตอนต่อ

by **heikitsune** Wed 29 Oct 2014, 02:37

กรี๊ดดดดดดด และแล้วก็ถึงวันที่นายน้อยจำนายเมินไม่ได้ //หัวเราะเยาะนายเมิน อย่างรู้จริงนายเมินจะทำยังไงถ้าเจอนายน้อยในสภาพนี้ ฟุฟุฟุฟุ

by **Fenrir** Wed 29 Oct 2014, 11:13

นายน้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!

แล้วต่อจากนี้นายน้อยจะทำไงล่ะเนี่ย จำเสี่ยวเกอไม่ได้ไม่พอ จำตัวเองไม่ได้อีก ป่านนี้พวกอาๆกับเตี่ยคงหานายน้อยกันให้ทั่วแล้ว

ส่วนนายเมินโหยวผิง....ถ้านายไม่ออกมาให้เร็วกว่านี้นะ นายน้อยคงจำนายไม่ได้อีกเลยแหงๆ = =

by **Malangporyim** Wed 29 Oct 2014, 12:22

มินมินซังเอาฟิคมาลงบอร์ดแล้ววววว เย้เฮ~ ดีใจ
แอบตามฟิคมาตั้งแต่ลงในทวีตแล้วค่ะ ชอบฟิคคุณมินซังมาก ฮือ ยามน่ารักก็น่ารักสุดๆ ยามหน่วงก็หน่วงสุดๆ พอเห็นอัพฟิคทีไรต้องหยุดงานการที่ทำแวะมาอ่านก่อนทุกทีเลยค่ะ อ่าคคค

เรื่องนี้ก็รอติดตามนะคะ ไปแอบอ่านแอบเห็นตอนต่อในทวีตแล้ว ลุ้นตามมากๆ