[OS ] #dmbjdaily (พ่อ) [อู๋เหลาโก่ว] [จางฉี่ซาน&อู๋เหลาโก่ว]

[MinMin]

dmbjdaily 255 days left
พ่อ





"ถ้าไม่มีท่าน พ่อของข้าคงไม่ตาย"

อู๋เหลาโก่วยืนนิ่ง ตัวชาไปกับคำพูดของเด็กน้อยวัยสิบสามปี มารดาของเด็กคนนั้นรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่แล้วพาลูกของตัวเองหลบออกไปอย่างรวดเร็ว

ซันชุ่นติงมุดออกมาจากแขนเสื้อ เลียนิ้วมือของเจ้านาย อู๋เหลาโก่วจับมันขึ้นมากอดไว้ ดวงตามองตามเด็กน้อยคนนั้น สลับกับป้ายหลุมศพที่อยู่ตรงหน้า

เจ้าหมาน้อยครางหงิง เขาจึงลูบหัวมัน กล่าวว่า

"ข้าไม่เป็นไร"






อู๋เหลาโก่วขอพลั่วลมกรดจากคนข้างๆ แล้วเริ่มลงมือขุดดิน

"ท่านจางฉี่ซานให้ท่านมาชี้พิกัดสุสาน ไม่ได้ให้ท่านมาลงดินด้วยในครั้งนี้"

คนที่ถูกแย่งพลั่วส่งเสียงคัดค้าน เขาทำงานกับราชาสุนัขหลายครั้ง รู้นิสัยรู้งานกันดี หากมาเพื่อลงดินจะต้องช่วยขุด แต่ถ้ามาแค่ชี้พิกัด ปล่อยหมาหาจุดได้ก็จบ ไม่มีความจำเป็นต้องมาขุดอุโมงค์โจรด้วย

"ถ้าอุโมงค์โจรเสร็จ ข้าจะถอนตัวทันที ไม่แย่งส่วนแบ่งของพวกเจ้า"

อู๋เหลาโก่วตั้งหน้าตั้งตาขุดต่อไปอย่างไม่สนคำห้ามปรามใดๆอีก ลูกน้องของจางฉี่ซานเห็นดังนั้นก็จนใจ ได้แต่ขุดอุโมงค์ให้เร็วขึ้นเพื่อจะได้ไล่คนคนนี้กลับไปเสียที

กรวยครั้งนี้คว่ำยาก นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาปรึกษาวางแผนกันมาก่อนแล้ว แต่ยิ่งคว่ำยากยิ่งอันตราย ของข้างในก็ยิ่งดี พวกเขายอมเสี่ยงชีวิตของตัวเอง แต่ไม่ยอมเสี่ยงชีวิตของอู๋เหลาโก่วอย่างแน่นอน

เหตุผลข้อแรกนั้นง่ายมาก...ความสามารถในการฝึกสุนัขดมกลิ่นของอู๋เหลาโก่วไม่มีใครเทียบได้ บุคคลที่ไม่สามารถหาทดแทนได้จำต้องดูแลให้ดี เหตุผลข้อสองคือคนคนนี้เป็นหนึ่งในเก้าสกุลใหญ่ อาจยังไม่ถึงกับเป็นเจ้าบ้าน แต่ด้วยความที่สนิทกับเก้าสกุลอื่นๆไปทั่ว หากเขาเป็นอะไรไป เกรงว่าแม้จะมีตระกูลจางหนุนหลังก็ไม่อาจรอดพ้นโทษทัณฑ์ได้

และข้อสุดท้าย...จางฉี่ซานสั่งเด็ดขาดว่าห้ามอู๋เหลาโก่วลงดินในครั้งนี้

ด้วยเหตุทั้งหมดนี้ พวกเขาทุกคนจึงร้อนๆหนาวๆตลอดการขุดดิน อู๋เหลาโก่วนับเป็นโจรขุดสุสานฝีมือดีคนหนึ่ง แม้จะตัดตัวช่วยอย่างสุนัขออกไป เขาก็ยังสามารถขุดอุโมงค์ได้รวดเร็วยิ่งกว่าคนอื่นๆในที่นี้

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง อุโมงค์โจรก็ทอดยาวลึกลงไปจนไม่เห็นก้นหลุม คนที่ขุดตั้งแต่แรกเริ่มโผล่ขึ้นมาพักหายใจ ใครคนหนึ่งตะโกนลงไปในหลุมเรียกให้อู๋เหลาโก่วขึ้นมาด้วย ทว่าสิ่งที่ตอบกลับมามีเพียวความเงียบ

พวกเขาเริ่มรู้สึกไม่ดี ตะโกนเรียกอีกสามครั้งจึงได้ยินเสียงจากในหลุม มันอู้อี้ฟังไม่ชัด

"...มี...ดัก....ไป"

"ท่านว่าอะไร" หนึ่งคนถาม สองคนขออาสาลงไปดู แต่ยังไม่ทันโรยตัวลงไปด้านล้าง สิ่งหนึ่งก็ลอยขึ้นมา พวกเขารับไว้ได้ทัน มันคือหมาทิเบแทนสเปเนียลตัวจิ๋วที่อู๋เหลาโก่วพาไปไหนมาไหนด้วยเสมอ

เจ้าหมากัดมือคนที่อุ้มมันอยู่ ดิ้นรนทำท่าจะกระโดดกลับลงไปในหลุม ตอนนั้นเอง เสียงอะไรบางอย่างถล่มดังมาจากด้านล่าง หมาตัวจิ๋วอาศัยจังหวะที่คนกำลังทำอะไรไม่ถูกดิ้นจากการถูกจับ กระโดดกลับลงไปในหลุมอีกครั้ง

นั่นเป็นเหมือนสัญญาณบอกให้หมาอีกสองตัวที่แต่เดิมนั่งๆนอนๆอยู่ห่างออกไป วิ่งมาถึงปากหลุมแล้วกระโจนตามไปด้วย

...แล้วทุกอย่างก็สงบเงียบจนน่ากลัว...







อู๋เหลาโก่วคิดว่าตัวเองกำลังฝัน เขายืนอยู่หน้าอุโมงค์โจรที่มีคนสามคนช่วยกันขุดดิน ทั้งสามคนนั้นเขารู้จักดี ต่อให้เห็นแค่แผ่นหลัง เขาก็จำได้ว่าเป็นใคร

เขาเดินเข้าไปใกล้ หนึ่งในนั้นหันหลังกลับมา เป็นผู้เฒ่าคาบกล้องยาสูบไว้ในปาก ชายชราเห็นเขาก็อมยิ้ม หันไปเรียกอีกสองคนที่เหลือให้หันกลับมาด้วย

"ไอ้หนูสามมาหา"

"เอ็งจะรีบตามมาทำไม!" ชายหนุ่มตาเดียวขึ้นเสียงใส่ทันทีที่เห็นเขา ทิ้งพลั่วในมือเดินตรงมาหาแล้วตบหัวหนึ่งที

อู๋เหลาโก่วร้องคราง พี่รองของเขายังมือหนักเหมือนเดิม เขาหันไปมองชายคนสุดท้ายที่มีหนวดเฟิ้มเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ผู้ถูกมองไม่มีทีท่าว่าจะห้ามปรามซ้ำยังถอนหายใจเอือมระอา

"เอ็งโตแล้ว ยังจะทำนิสัยเป็นเด็ก"

พี่รองเห็นพ่อไม่เข้ามายุ่งก็ได้ที ตบหลังน้องชายอย่างแรงจนหน้าคว่ำ ตามด้วยการคว้าเสื้อเหวี่ยงไปยังทิศตรงข้ามกับที่พวกเขาอยู่

"กลับไปซะ อย่าทำตัวน่ารำคาญ ไม่งั้นข้าจะตบให้หน้าหัน!"

"ท่านจะให้ข้ากลับไปไหน"

ดูเหมือนคำถามนี้จะยิ่งทำให้พี่รองหงุดหงิด ชายตาเดียวทำท่าจะเข้ามากระทืบเขาสักที แต่ถูกพ่อห้ามไว้ก่อน

"พวกเอ็งจะคุยกันดีๆไม่ได้รึ"

พี่รองฮึดฮัด เห็นชัดว่าอยากเถียงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เมื่อเห็นว่าลูกคนรองสงบแล้ว ผู้เป็นพ่อก็หันมาทางลูกคนเล็ก

"ไอ้หนู เอ็งก็กลับไปได้แล้ว ยังไม่ถึงเวลาของเอ็ง"

"เวลาอะไร"

"ไอ้ลูกคนนี้มันบื้อจริงๆ เอ็งเห็นพวกข้าแล้วยังเดาอะไรไม่ออกอีกรึ"

อู๋เหลาโก่วเริ่มเข้าใจขึ้นมาทันที และเพราะรู้ดังนั้น เขาจึงไม่อยากกลับไป

เขาทำให้ใครหลายคนต้องตาย การชี้จุดพิกัดแต่ละครั้งของเขาทำให้มีการขุดสุสาน เหล่าคนเป็นที่นำชีวิตไปแลกกับสมบัติของคนตาย ถึงจะรู้ว่าคนเหล่านั้นลงไปด้วยตัวเอง ถึงจะรู้ว่าการลงกรวยแต่ละครั้งหมายถึงการก้าวขาลงนรก ชีวิตของใคร คนนั้นก็ต้องดูแลเอง

แต่...เขาอดคิดไม่ได้ว่าหากเขาไม่ได้บอกพิกัดสุสาน ไม่ได้ชักชวนใครลงกรวย...คนเหล่านั้นอาจจะยังมีชีวิตอยู่

"ถ้าไม่มีท่าน พ่อของข้าคงไม่ตาย"

...เด็กคนนั้นพูดถูก เขาต่างหากที่สมควรตาย...สมควรตายไปพร้อมๆกับปู่ พ่อและพี่รองตั้งแต่ที่เนินเขาเปียวจื๋อหลิ่ง

"ไอ้หนู"

อู๋เหลาโก่วเงยหน้ามองพ่อที่มาหยุดยืนตรงหน้า และโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า พ่อกำหมัด เงื้อมขึ้นต่อยเขากระเด็น

เขารู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้างไปชั่วขณะ ได้ยินเสียงพี่รองพูดว่า

"ท่านห้ามข้าแต่กลับทำเสียเอง"

ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ได้ยินเสียงโอดโอย กับเสียงหัวเราะขำขันของปู่

อู๋เหลาโก่วลุกขึ้น ตอนนั้นเอง มือใหญ่ของผู้เป็นพ่อวางลงบนศีรษะของเขา ลูบไปมาเบาๆก่อนจะกลายเป็นขยี้แรงๆจนเขาต้องสะบัดหัวหนี

"ท่านพ่อแกล้งข้า กลับไปแล้วข้าจะฟ้องท่านแม่"

"เออ รีบๆกลับไปเลย" ชายหนวดเฟิ้มพูดอย่างไม่ใยดี "บอกแม่เอ็งด้วยว่าดูแลเอ็งดีๆหน่อย อย่าปล่อยให้วิ่งเล่นมากนัก เดี๋ยวจะถูกหมาตัวไหนคาบไปเสียก่อน"

"...ข้าควรจะกลับไปจริงๆหรือ" อู๋เหลาโก่วถามเสียงเบา

"ไอ้หนูนี่พูดไม่รู้เรื่อง"

"ท่านเข้าใจหรือยังว่าทำไมข้าถึงคุยกับมันดีๆไม่ได้" พี่รองว่า

"ถ้าข้ากลับไปแล้วทำให้คนอื่นต้องตายอีก ข้าไม่ขอกลับ..." อู๋เหลาโก่วพูดไม่ทันจบก็ถูกลากคอไป พ่อลากเขาไปหาปู่ที่นั่งเคาะกล้องยาสูบกับพื้นพลางมองลูกหลานคุยกันด้วยสายตาเอ็นดู

"ไอ้พวกนั้นตายเพราะตัวมันเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับเอ็ง" ผู้เฒ่ากล่าว "เหมือนที่พวกข้าตาย เอ็งไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น อย่างเอ็งแค่เลี้ยงหมาให้รอดก็บุญแล้ว"

"ท่านปู่..."

"มีชีวิตต่อไป ข้ายังไม่อยากให้สกุลอู๋ต้องหมดสิ้นในยุคนี้"

"ตอนนั้นข้าบอกให้เอ็งหนี จำได้ไหม" พ่อถาม เขาพยักหน้า "ข้าให้เอ็งหนีเพื่อให้เอ็งมีชีวิต ไม่ใช่ให้เอ็งรนหาที่ตาย จำไว้แล้วอย่ามาที่นี่อีกจนกว่าจะถึงเวลา"

พูดจบพ่อก็จับเขาเหวี่ยงลงหลุมอุโมงค์โจร เขาพยายามตะกายคว้าปากหลุม พอคว้าจับได้ก็ถูกพี่รองเขี่ยตก

เขาได้แต่ยอมรับการร่วงหล่น ภาพใบหน้าของคนทั้งสามที่ค่อยๆห่างออกไป...คล้ายจะยิ้ม...

เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นชวนคิดถึงเหลือเกิน...






อู๋เหลาโก่วลืมตาขึ้นมาในค่ายแห่งหนึ่ง เขากะพริบตาอยู่นานกว่าจะปรับการมองเห็นให้เป็นปกติ ลองขยับมือขยับตัวก็พบว่าไม่มีอะไรน่ากังวลมากนัก อย่างน้อยก็ไม่มีกระดูกหักหรือเจ็บปวดจนขยับไม่ได้

เขาได้ยินเสียงหมาเห่าอยู่ใกล้ๆ ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่ตรงเข้ามา เห็นเพียงชุดเครื่องแบบคุ้นเคยก่อนที่ดวงตาจะถูกบดบังด้วยมือใหญ่ของใครบางคน

"เจ้าละเมอ" เจ้าของมือใหญ่กล่าว "บอกว่าตัวเองไม่ควรมีชีวิตอยู่"

"..."

"ทำไมเจ้าจึงคิดเช่นนั้น เจ้าไม่รู้หรือว่าการมีอยู่ของเจ้าคือสิ่งที่ดีเพียงใด เจ้าทำหลายอย่างที่ดีมากมายกว่าที่เจ้าคิดนัก"

"...แต่ข้าก็ทำเรื่องเลวร้ายมากมายกว่าที่ท่านคิดเช่นกัน"

"ถ้าเช่นนั้นจงมีชีวิตอยู่เพื่อรับผิดชอบต่อสิ่งเลวร้ายที่เจ้าทำ มิใช่หนีด้วยความตาย" น้ำเสียงนั้นแข็งกระด้าง สั้นและห้วน แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงอารมณ์บางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใน โดยเฉพาะประโยคต่อมาที่ถูกเอ่ยอย่างแผ่วเบา

"อย่าทำแบบนี้อีก"

"...ข้าขอโทษ"

เขาได้ยินเสียงถอนหายใจ

"จำไว้ว่าจะไม่มีใครดีใจที่เจ้ายังคงมีชีวิตอยู่มากไปกว่าข้า"

แล้วมือใหญ่ก็เคลื่อนออกไป อู๋เหลาโก่วหันไปมองแผ่นหลังกว้างในชุดเครื่องแบบ ที่เดินหายไปด้านนอก ก่อนจะหลับตา

เขาหลับอีกครั้ง...ไม่ฝันเห็นสิ่งใด




___________________________

จากที่อ่านในหนังสือและที่คุณเบียร์แปล
เราคิดว่าปู่อู๋เป็นคนที่เข้าใจชีวิตแต่ก็ไม่เข้าใจชีวิตเลย

เขารู้ค่าของชีวิตคนอื่น แต่ไม่ค่อยเห็นค่าของชีวิตตัวเอง
บางทีอาจเป็นเพราะการรอดชีวิตมาได้เพียงคนเดียว การวิ่งหนีที่ต้องทิ้งคนที่ตัวเองรักไว้ด้านหลัง คงเป็นแผลใจขนาดใหญ่สำหรับปู่อู๋จริงๆ

และคนที่เข้าใจเรื่องนี้ดีก็คงเป็นปู่จาง เพราะพ่อของปู่จางก็พลีชีพให้ปู่หนีไปเหมือนกัน

เพราะอย่างนั้น ปู่จางเลยมองความรู้สึกของปู่อู๋ออกและอยากให้ปู่อู๋มีชีวิตต่อไป

...ทั้งหมดที่พล่ามมานั้นแค่จะบอกว่า...เราเชียร์จางอู๋ค่ะ 555+
ขอฝากจางสยบหมาด้วยนะคะ

ขอบคุณที่อ่านค่ะ

สุดท้ายมีของแถมนิดหน่อย เราว่าตระกูลอู๋คงเป็นแบบนี้แหละค่ะ 555+
ครอบครัวเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ...


__________________________

แถม...เรื่องกลุ้มใจของปู่และพ่อและพี่
(ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจริงแต่อย่างใด เรามโนเองล้วนๆ)



"ข้าเลี้ยงเอ็งกับไอ้หนูนั่นเหมือนกัน แต่ทำไมไอ้หนูนั่นถึงกลายเป็นแบบนี้" ชายหนวดเฟิ้มเอ่ยถามอย่างสงสัย "หรือเพราะไอ้หนูติดแม่ อยู่กับแม่มากเกินไป...แต่มันก็ตามข้าไปตระเวนขุดสุสานทั่วแผ่นดิน ข้าไม่เข้าใจ มันเกิดความผิดพลาดตรงไหน"

"ท่านไม่พอใจอะไร" ชายตาเดียวถามกลับ "ข้าเห็นท่านออกจะชอบใจเวลาเห็นไอ้หนูเล่นกับหมา คุยกับหมา โดยเฉพาะไอ้หมาจิ๋วในแขนเสื้อ ท่านยังเคยบอกเลยว่าไอ้หนูน่ารักไม่สมเป็นลูกของท่านเลย"

"ไอ้หนูน่ารักสำหรับข้าไม่ใช่เรื่องผิด แต่มันผิดเมื่อคนอื่นเห็นความน่ารักของไอ้หนู แม่เอ็งก็เหลือเกิน ไม่รู้เลยหรือว่าไอ้หนูกำลังจะถูกหมาคาบไปแล้ว"

"ท่านหมายถึงไอ้หนุ่มหน้าตายที่มาวนเวียนแถวบ้านไอ้หนูบ่อยๆใช่ไหม...น่าเสียดาย ถ้าข้ายังไม่ตายข้าไม่มีวันปล่อยให้มันเข้าใกล้ไอ้หนูขนาดนี้แน่"

"พวกเอ็งพ่อลูกนี่เหลือเกินจริงเชียว ไอ้หนูสามได้มิตรสหายเป็นคนใหญ่คนโต พวกเอ็งควรจะดีใจมากกว่า" ผู้เฒ่ายาสูบว่า

"ท่านปู่ ท่านอาจจะตาฝ้าฟางมองไม่เห็นสายตาของไอ้บ้านั่นเวลามองไอ้หนู ข้าล่ะอยากไปควักตามันให้บอด"

ผู้เฒ่ายาสูบหันไปหาชายหนวดเฟิ้ม "ไอ้ลูกคนรองของเอ็งมันหวงน้องขนาดนี้เชียวรึ"

"ท่านมองไม่ออกจริงหรือ ถ้าข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะใช้วิชาขุดสุสานทั้งหมดของสกุลอู๋ขับไล่ไอ้หนุ่มนั่น"

"ทำไมเอ็งต้องทำขนาดนั้นกับสหายของไอ้หนูสาม ข้าไม่เห็นว่าไอ้หนุ่มนั่นจะแย่อะไรนัก"

"แย่มาก!!!!" พ่อลูกประสานเสียงพร้อมกัน ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะพูดต่ออย่างคับแค้นใจ

"ข้าอยากได้ลูกสะใภ้ ไม่ใช่ลูกเขย! ข้าไม่ยอมให้ไอ้หนูแต่งออกเปลี่ยนสกุลโดยเด็ดขาด!!!"

...

...แว่วเสียงกล้องยาสูบหักคามือ...


บางทีในขณะนั้น จางฉี่ซานอาจจะรู้สึกร้อนๆหนาวๆจากแรงอาฆาตที่มองไม่เห็น...

[meanato]

เป็นครอบครัวที่น่ารักจริง //อู๋เคะคือดีงามมมม

[SilverCloud]

เป็นครอบครัวที่อบอุ่นดีนะคะ ดูทุกคนจะหวงปู่อู๋น่าดู ถถถถ

[kame_kazuha]

ปู๋ของปู๋อู๋ มันเกินคำว่าเพื่อนไปแล้วจุดๆนี้ 55

น่ารักจังตระกูลอู๋

[sinnerdarker]

คืออ่านแล้วจะร้องไห้ค่ะ คิดถึงท่านปู่ ท่านเตี่ย และพี่รองเหลือเกิน ;~; ฟิคนี้เขียนดีมากเลยค่ะ เห็นความกังวลของปู่อู๋แล้วสะท้านในใจ จะว่าไปก็จริงด้วย ปู่อู๋รอดมาคนเดียว ไม่ว่าอย่างไรก็คงมีความเจ็บปวดบางอย่างฝังลึกในใจ ยามที่ถูกสะกิดจึงได้แต่ทำตัวงี่เง่าแบบนั้น

ปู่อู๋เหมือนจะเข้าใจชีวิต แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจ เข้าใจคำพูดนี้จริงๆค่ะ

ซินก็หวังแต่ว่าคนสองคนจะช่วยประคับประคองกันไป คนสองคนมองในสิ่งที่อีกฝ่ายไม่เห็น แอร๊ยย

สะใจตอนเตี่ยกับพี่รองเห็นว่าปู่จางจะมาจีบเจ้าาสาม แหม๊ UvU,,, ๗ ยอมๆ ไปเถอะนะค๊าาา จะว่าไปกว่าท่านปู่จะรู้วาเกือบได้เขยก็ต้องให้ลูกกับหลานแนะทางตั้งนาน

ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆ ออบุ่นๆ นะคะคุณมิน

[zerin]

จางอู๋คือดีงามจริงๆค่ะ //โบกใบพัดเรือด้วยคน ชอบตรงทอล์ดมากค่ะคุณมินที่บอกว่าปู่อู๋กับปู่จางคงเข้าใจความรู้สึกเดียวกัน เพราะพ่อของทั้งคู่ก็สละชีพเพื่อลูกเช่นกัน ซึ้งเลยค่ะ ; - ;

[ryu77]

ปู่อู๋ควรรู้ค่าชีวิตของตัวเองนะ ถ้าหากปู่ตายไปแล้ว ปู่จางจะอบู่กับใครล่ะ!!?
อย่าล่อยให้ปู่จางต้องอยู่คนเดียวเลยน้า

โอ๊ยย ตอนแถมฮามากค่ะ รู้สึกให้อารมณ์เหมือนอารอง อาสาม กับเตี่ยของอู๋เสียเลย ฮาา
ต้องปกป้องจากตระกูลจางเหมือนกันด้วย ฮ่าๆ

[FunnyLee]

ลงเรือจางอู่อยากไม่ลังเล ก็เข้าใจกันขนาดนี้ สงสารปู่อู่จัง เข้าใจนะ ถึงแม้ว่าคนพวกนั่นจะไม่ได้ตายเพราะปู่ แต่ก็นั่นหล่ะ(โอ้ยนี่เม้นไรเนี่ย/โดนตบ)