[OS] - หนาว - [ผิงเสีย]

[snowdollce]

Shot but Not Shot

===============

Daomu Biji fanfiction
Title: หนาว
Paring: เมินโหยวผิง x อู๋เสีย
Rate: PG



หนาว

ท่ามกลางโลกสีขาว สายลมพัดพาเอาปุยนุ่นสีขาวที่ร่วงหล่นลงจากฟากฟ้าให้ร่อนกระจายทั่ว บางก็หมุนวนกลางอากาศราวกับพายุ บางก็ตกทับถมปูพื้นให้กลายเป็นพรมสีบริสุทธิ์ทั้งหนาและหนัก ความหนาวเหน็บกระจายทั่วพื้นที่แห่งนี้อย่างไม่คิดจะปราณีผู้ใด

เปลวไฟกองเล็กช่วยให้ถ้ำที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านพายุหิมะสว่างขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นชายสองคนนั่งกอดอก ห่มผ้าคลุมขนสัตว์ที่อุตส่าห์หอบหิ้วมาคว่ำกรวย ตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น

เอาเข้าจริง มีคนตัวสั่นระริกๆ อยู่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ส่วนอีกคนก็ตีหน้าตายนั่งเงียบเหมือนเดิม!

ผม..นายน้อยสามแห่งสกุลอู๋ โดนนายอ้วนลากมาคว่ำกรวยครานี้ ทรมานทรกรรมยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ขณะที่ผมหลบพายุมาอยู่ในถ้ำที่ไม่ลึกมากนักกับสหายหน้าตาย คนชวนคว่ำกรวยกลับหายตัวไปกลางพายุหิมะ เป็นห่วงก็ส่วนเป็นห่วง แต่คิดว่านายอ้วนคงไม่ตายง่ายๆ

ไขมันจับตัวเป็นชั้นหนาขนาดนั้น จะให้ตายด้วยความหนาวคงง่ายเกินไปกับสำหรับเสี่ยอ้วน!

คนที่น่าเป็นห่วงคือผมต่างหาก

“เสี่ยวเกอ” ผมครางเสียงแผ่ว ฟันกระทบกันดังกึกๆ เรียกให้เขาผิงหน้ามามองเล็กน้อย ผมจึงเอ่ยคำขอที่คิดไว้มาสักพักออกไปว่า “ฉันขอไปนั่งกับนายได้มั้ย”

ผมเห็นเขาชะงัก มองผมคล้ายครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผมก็แทบละลิ่วลอยไปหาเขาทันทีที่เขาพยักหน้าให้

เขาคงทนเห็นลูกหมาไร้ขนแบบผมหนาวตายไม่ได้!

ด้วยกลัวว่านายเมินจะเปลี่ยนใจกะทันหัน ผมรีบสะบัดผ้าห่มแล้วแล่นเข้าหาเขาทันที ถึงถ้ำนี้จะไม่กว้างมาก กระนั้นก็ไม่อัตขัตขนาดให้นั่งเบียดกัน ผมกับเขาเลยนั่งห่างกันหนึ่งรอบตัวนายอ้วนอย่างเกร็งๆ

ผมตรงไปหาคนหน้าตาย แต่ผมก็ไม่ได้ลงไปนั่งซุกข้างๆ อย่างที่เขาคิด

เสื้อผมก็ใช่ว่าจะบาง ผมตัดสินใจอย่างรวดเร็วที่จะสะบัดหน้าห่มออกจากตัว ให้ลมหนาวพัดมาสะกิดผิว ก่อนจะคลุมผ้าของตัวเองให้เมินโหยวผิงทับผ้าคลุมเดิมของเขาอีกชั้นหนึ่ง

ถึงแม้เมินโหยวผิงตีจะหน้านิ่ง แต่ดวงตาที่กรอกตามการกระทำของผม คล้ายจะปรากฎเป็นคำถามว่า นายทำอะไรอยู่

ฮึ! ใครจะสนไปตอบคำถามเจ้าเรือพ่วงนี่กัน ดูเอาเองสิ

หลังห่มคลุมผ้าขนสัตว์ผืนหนาให้คนหน้าตายเรียบร้อย ผมก็ทิ้งตัวลงนั่งตรงกลางหว่างขาเมินโหยวผิง ซุกตัวเข้าหาอกกว้าง และก็พบว่าแผ่นอกของหมอนี่อุ่นกว่าที่คิดไว้เสียอีก

ถึงผมจะไม่เคยซบอกผู้หญิงก็เถอะ แต่ก็คงไม่วิ่งไปพิสูจน์หรอกว่าหน้าอกผู้ชายหรือผู้หญิง อกใครอุ่นกว่ากัน ไม่ใช่เล่นเกมทายปัญหาเชาวน์เสียหน่อย!

อีกอย่าง

ผมขอซบแค่อกของนายเมิน...จางฉี่หลิงคนเดียวก็พอ

ว่าแล้วก็เบียดตัวเข้าหาคนข้างหลัง แผ่นหลังแนบชิดแผ่นอกแทบไม่เหลือช่องให้อากาศลอดผ่าน ก่อนจะถือวิสาสะหยิบมือเย็นชืดทั้งสองของนายเมินที่วางทิ้งไว้อย่างเสียของข้างตัว ให้ขยับมาโอบรอบตัวผมแทน

ทับถม ใช้นายเมินต่างผ้าห่มผืนหนา

“อู๋เสีย”

ปกติก็พูดน้อยโดยสันดาน เอ๊ย! โดยนิสัยอยู่แล้ว พอเข้าเขตหิมะ ยิ่งพูดน้อยเป็นเท่าตัว นี่แกกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก หรือแค่ประหยัดพลังชีวิตกันแน่เนี่ย!

คำเรียกนั่นใช้ต่างคำถามที่สงสัยตั้งแต่ผมห่มผ้าให้เขาแล้ว

ผมหลับตา นึกฮัมเพลงในใจ พลางก็ตอบคำถามด้วยเสียงคล้ายกล่อมเกลาตัวเอง

“ฉันห่มผ้าให้นาย ผ้าห่มนายก็จะมีสองชั้น พอมีสองชั้นนายก็จะอุ่นขึ้น พอนายอุ่นขึ้น ฉันก็มานั่งให้นายกอด พอนายกอดฉันและมีผ้าห่มสองชั้น ฉันก็จะอุ่นยิ่งขึ้น พอฉันอุ่นยิ่งขึ้น อืม...”

ผมหยุดไปครู่หนึ่ง หมุนคอไปมองนายเมิน หน้าหล่อเหลาที่ซีดขาวเหมือนหิมะซึมเข้าผิวก็หันมามองผมตอบในระยะประชิด ปลายจมูกของผมเฉียดจะบรรจงหอมแก้มเขาอยู่รอมร่อ

ใกล้จนผมชะงัก

รู้สึกความร้อนแผ่กระจายบนใบหน้าเล็กน้อย ผมควานหาลิ้นแล้วพูดต่อ

“พะ...พอฉันอุ่นขึ้นแล้วให้นายกอด นายก็จะอุ่นขึ้นอีก”

“ไม่หนาวแล้วนะจางฉี่หลิง”

ตูม!!

หน้าผมร้อนจนระเบิด กลายเป็นโกโก้คลันช์!

พูดเองเขินเองซะงั้นล่ะอู๋เสีย! สิ้นคำถามของผม คิ้วที่ขมวดเข้าหากันของเขา (ซึ่งคงเริ่มผูกเข้าหากันเพราะตรรกะ ความอุ่น ของผม) ก็ค่อยๆ  คลายออก แล้วตาคมก็โตขึ้นตามจังหวะหายใจ

นี่กะจะประหยัดพลังงานจริงๆ ใช่มั้ย ขนาดตกใจยังค่อยเป็นค่อยไปขนาดนี้เนี่ย!

ชิ!

โดยไม่รอคำตอบผมก็สะบัดหน้ากลับไปทางเดิม รู้สึกร้อนไปทั่วลำคอลามไปถึงแผ่นหลัง เอาจริงๆ ผมโคตรพ่อโคตรแม่อายเมินโหยวผิงชิบหายเลย นี่ถ้านายอ้วนอยู่ เห็นผมหน้าแดงขนาดนี้ คงเด็ดหัวผมเอาไปจิ้มเกลือกิน ด้วยนึกว่าหัวผมเป็นมะเขือเทศแน่ๆ

ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ท่อนแขนของเมินโหยวผิงที่ตอนแรกผมถือวิสาสะยกมากอดตัวเองไว้ ก็เหมือนจะรัดแน่นขึ้น กลายเป็นตอนนี้ผมแทบไม่โดนลมหนาวเลยสักนิด สองมือกร้านกอดเอวผมแน่น แถมสองนิ้วที่ยาวผิดปกติของคนข้างหลังยังแอบแหวกขอบสาบเสื้อของผมออกเล็กน้อย แล้วเข้าไปเกลี่ยผิวของผมวนเล่นอยู่อย่างนั้น

เนียนนะนายเมิน!

อยากจะหันไปถลึงตาใส่แทบตาย เสียแต่ตอนนี้ผมตัวแข็งอย่างกับหิน เมื่ออยู่ๆ ตัวต้นเหตุของความแข็งก็ยื่นหน้ามาเอาคางเกยไหล่ของผมไว้ หางตาเหลือบเห็นมุมปากคนหน้าตายขยับยิ้มเล็กน้อย สังเกตเห็นรอยแดงพาดผ่านแก้มเสี่ยวเกอจางๆ
เอ๊ะ! นี่นายเมินเขินเป็นด้วยเหรอ!

เมินโหยวผิงคราง อืม ในลำคอคล้ายพึงพอใจอย่างที่ยากจะเคยเห็น

ผมปล่อยกายซบเขาต่างที่นอน ส่วนเขาก็เอนหัวมานอนทับไหล่ของผมต่างหมอน เท่าเทียมที่สุด!

อยากเห็นหน้าเขา

ความรู้สึกนั้นรุนแรงยิ่งกว่าคำว่าคิดถึงเสียอีก แล้วไม่รอช้า ผมเอนหน้าไปมองเขาทันที

และโคตรจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดเลย! เชี่ย! ตาสบตา นี่เขามองผมอยู่นานเท่าไหร่แล้วเนี่ย!

“เสี่ยวเกอ...มองแบบนี้กะจะฆ่าฉันเหรอ” ให้หัวใจวายตายอะไรเทือกนั้น

คนถูกถามส่ายหน้าซื่อๆ ฉวยโอกาสตอนผมเขิน เขยิบใบหน้ามาแล้วริมฝีปากอุ่นก็โฉบเอาความนุ่มที่แก้มของผมไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทันได้โวยวาย เมินโหยวผิงก็ขัดอาการอายของผม แล้วทำให้ผมอายยิ่งกว่า

พูดว่า “ฉันทำให้นายอุ่นกว่านี้ได้ เหมือนตอนอยู่ที่บ้าน บนเตีย...”

ยังพูดไม่ทันจะจบคำดี ผมก็ผงะ หน้าร้อนผ่าว ดันตัวออกจากไออุ่นเล็กน้อยแล้วละมือจากการดึงแขนเขาไม่ให้ล้วงเข้าไปใต้สาบเสื้อลึกขึ้น มาปิดปากเขาแทน

ไอ้บ้าเอ๊ย!!

ใครบอกว่านายเมินโหยวผิงมันบริสุทธิ์ดุจผ้าขาว ผมขอค้านขาดใจ!

กรวยเขาคว่ำมาแล้วมากมาย ขึ้นเขา ลงเหว ดำน้ำ บุกป่า ฝ่าดง แม้กระทั่งการมุดถ้ำ! แต่แค่นั้นเขายังไม่พอใจ! วันดีคืนดีจู่ๆ ก็เกิดอารมณ์อาฆาตพิศวาสใต้แสงเทียน แล้วหันมาคว้าผมไปกอดที่บ้าน มุดถ้ำผมโดยไม่ฟังเสียงคัดค้าน เกิดเสียงครวญครางดังลอดจากถ้ำน้อยที่เฉอะแฉะ

พ่อง!

คิดแล้วทั้งเขินทั้งอาย

โดนเขามุดถ้ำครั้งนั้น ผมเจ็บจนลุกไม่ขึ้นไปสามคืน สี่วัน!

ดวงตาคมมีแววขบขันเล็กน้อย เขาดึงตัวผมกลับมา ซ้ำยังจับผมหมุนแล้วดันหัวผมให้ซบไหล่เขาให้ถนัดถนี่ยิ่งขึ้น ตอนนี้เลยกลายเป็นผมนั่งหันข้างมองหน้าเขา กลายเป็นตุ๊กตาหิมะกอดเอวเขาไว้ ส่วนเขาก็ยกขาขึ้นตั้งชันข้างหนึ่งให้ผมนั่งพิง มือแกร่งทั้งสองประคองกอดผมไว้แนบแน่น

“อุ่นขึ้นมั้ยอู๋เสีย”

นี่ผมกำลังโดนนายเรือพ่วงโลมเลีย เอ๊ย ล้อเลียนอยู่ใช่มั้ย

ผมพยักหน้ารัวๆ ทิ้งหัวซบไหล่เสี่ยวเกอแล้วรีบปิดตาหนี กลัวว่าตัวเองจะเขินตายไปก่อน จากนั้นก็รู้สึกหน้าอกอุ่นๆ ที่ผมกำลังซบขยับขึ้นลงตามแรงหัวเราะ หึหึ

ไม่รู้ว่าพายุหิมะข้างนอกเริ่มซาลงหรือยัง แต่ที่รู้คือภายในถ้ำนี้อุ่นจนร้อน ใกล้จะโอเว่อร์ฮีท

ระหว่างที่กำลังจะเข้าสู่ภวังค์ สัมผัสอุ่นนุ่มก็แตะโดนหน้าผาก ไล้ลงมาคลอเคลียที่ข้างแก้มไม่ห่าง แล้วจึงยินเสียงทุ้มกระซิบอยู่ริมหู

“แค่มีอู๋เสียอยู่ จางฉี่หลิงก็ไม่หนาวแล้ว”

แทนตัวเองได้น่ารักมากเลยนายเมิน!

อยากจะลืมตาขึ้นดู เสียดายที่หนังตายามนี้หนักยิ่งกว่าก้อนหิน ยกเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น อ้อมกอดที่รัดแน่นกลายเป็นผ้าห่มชั้นดี กล่อมให้ผมตกลงสู่ห้วงฝัน เป็นฝันดีที่สุด เพราะผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยิ้ม และรู้ด้วยว่าริมฝีปากที่วนเวียนอยู่ใกล้ๆ แก้มผม ก็คลี่ยิ้มเจือจางเช่นกัน

บ้าจริง! ไอ้ภูเขาหิมะที่ว่าหนาว ยังโดนความร้อนของผมกับเสี่ยวเกอละลายหายอย่างง่ายดาย



FIN

Talk: ขอโทษที่ทำให้เสี่ยอ้วนต้องหายไปสารบบโลกชั่วคราว (ขำ)

[meanato]

หวานค่ะหวาน ดีที่ทำให่ดีที่ทำให้เสี่นอ้วนหายไป ไม่งั้นคงแค้นใจที่ไม่มีใครมาคลายห้นคงแค้นใจที่ไม่มีใครมาคลายหนาวให้

[Narakas]

โอ๊ย น่ารักมากก ทีแรกนึกว่าจะไปนั่งเบียดเนียนซบไหล่ข้างๆเฉยๆซะอีกค่ะ 555555

[kame_kazuha]

หวาน หวานไปแล้วว เรียกชืรอแทนตัวด้วย เสี่ยวเกออออกรีดร้องได้ไหมเนี่ย

[SilverCloud]

อุ่นจนร้อนตามเลยค่า แหมๆ นายน้อยทำเนียนนะคะเนี่ย ใจกล้ามากลูก ดีแค่ไหนแล้วที่เสี่ยวเกอไม่จับมุดถ้ำ(?)เอาน่ะ ถถถถ เสี่ยอ้วนหายไปบ่อยๆ ก็ดีนะคะผิงเสียเค้าจะได้หวานๆ กัน

[faliona01]

ถามสักคำว่าเสี่ยอ้วนยังจำเป็นอยู่ไหม (ร้องไห้)

อบอุ่นมากค๊า!!!! อุ่นจนหน้าเเดงเลย

ว่าแต่ เสี่ยวเกอคะ จำกดนายน้อยโดยเจ้าตัวไม่ยินยอมระวังโดนงดข้าวนะคะ