[OS] #dmbjdaily (ผ้าพันแผล) ประโยชน์ของผ้าพันแผล [เอ้อร์เย่วหง, เฉินผีอาซื่อ]

[Ak_Zokyo]

[257 Days Left] [OS] #dmbjdaily (ผ้าพันแผล)




Title: ประโยชน์ของผ้าพันแผล

Paring: -

Character: เอ้อร์เย่วหง, เฉินผีอาซื่อ

Note:

- เลทไปหนึ่งวัน แง~

- มโน มโน และมโน

- ฟิลเตอร์หนาระดับเก้า โปรดระวัง

- *แนะนำให้อ่านกระทู้แปลสปอยเก้าสกุลของคุณเบียร์ก่อนค่ะ*










----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------









"โอ๊ย!"


"รู้ไหมอาซื่อ เรื่องนี้เจ้าเด็กกว่าลูกคนเล็กของข้าเสียอีก"








เสียงหวานของสตรีกล่าวอย่างอ่อนใจ ผ้าพันแผลม้วนยาวในมือถูกดึงค้างไว้เมื่อเด็กหนุ่มอ่อนวัยกว่าตรงหน้าไม่ยอมอยู่นิ่งเสียที


"สมัยอยู่เจ้อเจียง แผลแค่นี้เลียเอาก็หาย ไม่เห็นต้องลำบากท่านอาจารย์แม่"


'อาจารย์แม่' ที่อีกฝ่ายเรียกส่ายศีรษะ หากแผลนั้นเลียเอาก็หายอย่างที่พูด หน้าบ้านของนางคงไม่มีรอยหยดเลือดเป็นด่างดวงเช่นนี้ "ป่วยต้องกินยา เป็นแผลต้องรักษา เจ้าเป็นศิษย์ท่านพี่แล้ว จะยอมให้ปล่อยตัวอย่างแต่ก่อนได้อย่างไร"


"ใส่ยายังพอทำใจได้ แต่ผ้านี่พันแล้วอึดอัด ดูเจ็บป่วยอ่อนแอก็เท่านั้น ข้าไม่เข้าใจว่าจะพันไปเพื่ออะไร" ศิษย์ดื้อของสามีนางยังคงเถียง ก่อนจะถูกพัดไม้ฉลุลายแพ่นกลางกระหม่อมจากด้านหลัง





"เด็กโง่"


บุรุษเจ้าของหน้าด่านที่พวกเขาอยู่และพัดอันเมื่อครู่ก้าวเข้ามาโดยไร้เสียงฝีเท้า ดวงตานั้นมากประสบการณ์ แต่รอยยิ้มขันระคนเอ็นดูช่วยเสริมให้ใบหน้างดงามนั้นดูอ่อนวัยกว่าที่ควร


"ผ้านั่นไม่ได้ช่วยให้เจ้าหายไวขึ้นก็จริง แต่อย่างน้อยก็ช่วยไม่ให้เจ็บหนักกว่าเดิม" ไม่พูดเปล่า พัดนั้นยังเคาะศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นไหมสีอ่อนจากฤทธิ์ความเค็มของทะเลสมัยอยู่บ้านเกิดของศิษย์อวดดีซ้ำ คล้ายจะให้คำพูดนั้นซึมเข้าไป "เสียเวลาไม่ถึงชั่วหนึ่งมวนบุหรี่  ถ้าเจ้าไม่อยากมีขี้เถ้าอุดถมแทนเนื้อแขนเวลาข้าใช้ไปเติมฟืนก็นิ่งให้อาจารย์แม่ดูแลเสีย"


"ข้าก็ใช้มืออีกข้าง" คนแข็งแม้จะอ่อนวัยกว่ายังคงสวนกลับมา แต่นั่นก็ไม่เกินความคาดหมายของหัวหน้าคณะงิ้วฉางซาเท่าไร





...ไม้ที่เริ่มแข็งจนดัดยากใช่ว่าจะดัดไม่ได้...






เสียงนุ่มสมตำแหน่งตัวนางหลักว่าเรียบๆ "แล้วหากเจ้าตัวโตร้องให้เจ้าอุ้มจะทำอย่างไร ใช้มือชุ่มเลือดทำเสื้อผ้าเด็กเปื้อนจนต้องลำบากสาวใช้กับอาจารย์แม่เพิ่มหรือ"


"ก็......"


"หากแผลเปิดแล้วเจ้ารองเห็นเลือดเจ้าทะลัก ตกใจจนเป็นลมสลบจะทำอย่างไร"


"ข้าไม่..."


"ไหนจะเจ้าตัวเล็กที่ยังแบเบาะ เห็นริ้วรอยน่ากลัวเต็มๆตา ไม่ทำให้ลูกข้าเป็นแผลใจไปจนโตหรอกรึ"


"ไม่... โอย ข้ายอมแล้ว! อาจารย์แม่ ท่านจะพันข้าหัวจรดเท้าแบบบ๊ะจ่างต่างชาตินั่นก็ได้ แต่บอกให้ท่านอาจารย์เลิกเทศน์ทีเถอะ" เด็กหนุ่มยกมือทั้งข้างทั้งที่บาดเจ็บและไม่บาดเจ็บขึ้นมาก่อนจะถอยไปทางฮูหยินของบ้านที่น่าจะคุยด้วยง่ายกว่า ยกแผลให้นางจัดการในที่สุด


เอ้อร์เย่วหงหัวเราะในลำคอ ตบพัดกับมือดังฉับ "ดี"




เมื่อเด็กดื้อยอมเชื่อฟัง ร่างสูงในชุดลำลองจะผละมาทำธุระที่คาไว้ ไม่สนใจปากที่แอบขมุบขมิบไล่หลัง







ผ้าพันแผล งั้นหรือ.....



สิ่งนั้นไม่ช่วยให้หายเร็วขึ้น ไม่ช่วยบรรเทาความเจ็บ


แต่จำเป็นนัก.....







เอ้อร์เย่วหงหยุดยืนเมื่อเด็กน้อยสองคนเอ่ยทักเขาผู้เป็นบิดา แล้วจะวิ่งเลยไปด้านหลัง ตรงที่สมาชิกในบ้านอีกสองคนนั่งอยู่ เรียกสายตาของชายหนุ่มให้หันตาม





เหมือนกับที่ข้าไม่อาจเปลี่ยนสันดานโหดเหี้ยมของเจ้าได้


ไม่อาจบรรเทาความดิบช้าที่ฝังรากลึกอู่ในตัวเจ้าได้


อย่างน้อย...






"ขอบคุณท่านอาจารย์แม่" เมื่อเสร็จการพยาบาล คนเจ็บก็ลุกขึ้นโค้งให้คนรักษาอย่างนอบน้อม ก่อนขากางเกงทั้งสองฝั่งจะโดนดึงด้วยร่างเล็กๆเรี่ยวแรงต่างกันตามวัย



"อาซื่อเป็นอาไย"


"เตี่ยแกล้งอาซื่อเหยอ ให้อาซื่อทำท่าเจ็บๆเมื่อยๆอีกแย้วเหยอ"








ก็ขอให้พวกข้า ได้ช่วยคงความเป็น 'มนุษย์' ของเจ้าไว้...
























"อาจารย์เอ้อร์"


"หมู่บ้านนั้น เจ้าฆ่าพวกเขา"


"ข้าฆ่าพวกเขา"


".....ทั้งหนุ่มสาว ทั้งเด็ก ทั้งสตรี ทั้งคนชรา"


"......................"





"ทั้งหมด"

















จะเป็นไปได้ไหม อาซื่อ?






----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk:


#อากงโมเอะบอกด้วย #แท็กอัลไล โฮฮฮ

พล็อตนี้มาจากการที่จู่่ๆนึกครึ้มไปอ่านประโยชน์ของผ้าพันแผลหลังได้หัวข้อเดลี่มาค่ะ คือนอกจากพวกเข้าเฝือก ถ้าเป็นแผลก็ไม่มีประโยชน์ในการรักษา ไม่ได้ทำให้ดีขึ้น แต่ช่วยไม่ให้แผลติดเชื่อกะโดนนู้นนี่จนเจ็บจนเปิด

คิดว่าเหมือนวามสัมพันธ์ของศิษย์อาจารย์คู่นี้ ที่ปู่เอ้อร์บอกว่าซื่ออากงน่าจะพอมีทางเยียวยา แต่สิ่งที่ปู่เอ้อร์ทำนั้นไม่สามารถเยียวยาได้ ได้แต่ปรามไว้ไม่ให้ความโหดเหี้ยมนั้นแสดงออกมามากเกินไป แต่พอสูญเสียผ้าพันแผลที่รั้งไว้อย่างอาจารย์แม่ หลังจากนั้นใครก็หยุดอาซื่อไม่ได้แล้ว อะไรประมาณนั้นน่ะค่ะ  รู้สึกแอบโยงทั้งที่ไม่เกี่ยว คืออยากเขียนบ้านนี้แต่ไม่ทันมาหลายเดลี่ละ ไม่มีเวลาแล้ว แอ

มโนของเรา ถึงเคารพรักเหมือนพ่อแม่แต่แอบคิดว่าซื่ออากงคงเป็นแสบตามวัยไม่เบาเหมือนกันค่ะ กับอาจารย์ที่เป็นทั้งวีรชนผู้กล้าและเด็กน้อยในคราวเดียวคนนั้น ชีวิตประจำวันก่อนเสียอาจารย์แม่คงสนุกสนานมากเลย U U,,

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่า

[Charmkao]

งือออออออออออออออออออ
ชอบบบบบบบ ฮือชอบบบบ
"ก็ขอให้พวกข้า ได้ช่วยคงความเป็น 'มนุษย์' ของเจ้าไว้... " ชอบประโยคนี้มากแง
ซื่ออากงที่มีโมเม้นเชื่อฟังอาจารย์แม่เป็นจุดที่โมเอะสุดแล้ว
เพิ่งเคยอ่านคู่นี้ครั้งแรกล่ะ โดนฉุดลงเรือด้ว-- ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[sinnerdarker]

เอาล่ะ เขียน 15 เสร็จแล้ว มาเมนตืฟิคได้!!

ชอบบบ ชอบค่ะะ ชอบฟีลลิ่งของฟิคนี้มากอัคคุง มันคือความพยายามที่จะทำให้อาซื่อมีหัวใจขึ้นมาได้ แต่ก็ยากเหลือเกิน ผ้าพันแผลในมือของเอ้อร์เย่วหง สุดท้ายแล้วไม่อาจช่วยให้ความเป็นมนุษย์ของอาซื่อดำรงไว้ได้เลยหรือ

ชอบโมเมนต์ที่พยายามทำแผลให้อาซื่อค่ะ ;-; ชอบความสัมพันธ์ของศิษยือาจารย์คู่นี้เหลือเกิน เสียดายที่สุดท้าย ฮือออออ

[Lin_ChaCHa]

"อาซื่อเป็นอาไย"
"เตี่ยแกล้งอาซื่อเหยอ ให้อาซื่อทำท่าเจ็บๆเมื่อยๆอีกแย้วเหยอ"


กำลังยิ้มๆ สดใสกับความน่ารักของบ้านเอ้อร์ เจออันนี้เจอจิตอกุศล 24 ขึ้นมาเลยค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟฟ

//พอตั้งสติค่ะ ฮา


ซื่ออากงกับอจแม่นี่โมเอ้เหลือเกิน ยังไงก็แพ้ทั้งท่านอจและยอมลงให้กับอจแม่จริงๆ ฮือออออออ น่ารักกกกกกกก

ตรงขอให้คงความเป็นมนุษย์ไว้นี่ช่าง...... ปวดใจเหลือเกินค่ะ ท่านอจคงรู้ว่าตัวเองได้แค่ช่วยเยียวยาและบรรเทา แต่คงไม่อาจรักษาให้หายขาดได้ คงเพราะเจอกันช้าไป ถ้าเร็วกว่านี้...คงสามารถช่วยเหลือหัวใจดวงนั้นให้กลับมาเหมือนเดิมได้ //อันหลังนี่ความคิดส่วนตัวเราค่ะ

ขอบคุณที่แต่งฟิคดีๆ มาให้อ่านค่าา XD

[Lin_ChaCHa]

"อาซื่อเป็นอาไย"
"เตี่ยแกล้งอาซื่อเหยอ ให้อาซื่อทำท่าเจ็บๆเมื่อยๆอีกแย้วเหยอ"

กำลังยิ้มๆ สดใสกับความน่ารักของบ้านเอ้อร์ เจออันนี้เจอจิตอกุศล 24 ขึ้นมาเลยค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟฟ

//พอตั้งสติค่ะ ฮา


ซื่ออากงกับอจแม่นี่โมเอ้เหลือเกิน ยังไงก็แพ้ทั้งท่านอจและยอมลงให้กับอจแม่จริงๆ ฮือออออออ น่ารักกกกกกกก

ตรงขอให้คงความเป็นมนุษย์ไว้นี่ช่าง...... ปวดใจเหลือเกินค่ะ ท่านอจคงรู้ว่าตัวเองได้แค่ช่วยเยียวยาและบรรเทา แต่คงไม่อาจรักษาให้หายขาดได้ คงเพราะเจอกันช้าไป ถ้าเร็วกว่านี้...คงสามารถช่วยเหลือหัวใจดวงนั้นให้กลับมาเหมือนเดิมได้ //อันหลังนี่ความคิดส่วนตัวเราค่ะ

ขอบคุณที่แต่งฟิคดีๆ มาให้อ่านค่าา XD

[MinMin]

รู้สึกเหมือนโดนหักหลังตอนจบ...

ปู่เอ้อร์ขรา~~~~ ขอนอกใจ15วิ่งไปซบปู่แปป ปู่มานิ่งๆแต่กินเรียบจริงๆค่ะ มาดตอนเทศนาปู่ซื่อนี่ขอเถอะค่ะ โฮกกกกกกกก

ฟิคนี้ตีความหมายของผ้าพันแผลในมุมมองที่ดีมากเลยค่ะ ไม่ช่วยให้หายไม่ช่วยบรรเทา แต่จำเป็น...

ยังไงปู่เอ้อร์ก็เชื่อใจปู่ซื่อจนถึงที่สุด...ถึงปู่ซื่อจะฆ่าคนทั้งหมู่บ้าน แต่ปู่แกก็ไม่ได้ฆ่าเพราะสนุก...ในตอนท้ายความอ่อนโยนของปู่และอาจารย์แม่ก็ทำให้ปู่ซื่อสลัดความโหดเหี้ยมลงไปบ้าง...

[Naitear]

มาฮีลลิ่งตอนเช้าหลังอ่านหนังสือจบไปรอบนึงค่ะ ~ XD รู้สึกเหมือนโดนมนตราปูบินของอากงซื่อดึงดูด แฮ่ #ลูกหินดีดใส่

มาเสริมมินมินซังอีกทีว่าชอบตอนปู่เอ้อร์เทศนามากค่ะ โฮกกก ////////// บ้านนี้มีแต่คนสวยๆเนอะ ทั้งอาจารย์แม่ทั้งท่านอาจาร---- #แค่กแค่ก มีใช้พัดตีหัวไปเทศนาไปด้วย อากงซื่อก็ดูเป็นเด็กแก่นๆแสบๆ ไม่ยอมให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเอง โอ๊ยย ฮือออ น่ารักกก /////////// โดยเฉพาะตอนอาซื่อโดนดึงกางเกง(?) แออออออ เด็กๆพูดไม่ชัดเยยยย กินเด็กกกกกก เก๊าจากิงเด็------- #พัดตี

ชอบความหมายของผ้าพันแผลที่อัคคุงต้องการจะสื่อค่ะ ไม่ได้รักษาให้หาย แค่ปรามไว้ ไม่ให้ติดเชื้อกำเริบเพิ่มขึ้นไปกว่าเดิม ซึ่งก็เป็นเหมือนความสัมพันธ์สองคนนี้จริงๆ ฮื่อ T///-///T ถึงตรงนี้ก็แอบคิดว่าความโหดเหี้ยมในใจของอากงก็คงโดนละลายไปได้บ้างแหละเนอะ ไม่งั้นคงจะฆ่าพวกอู๋เสียไปนานแล้ว ถึงจะฆ่าคนทั้งหมู่บ้านอยู่ดีก็เถอะ.. เข้าใจความรู้สึกของปู่เอ้อร์ที่ไม่ให้อากงซื่อเข้าบ้านเลยค่ะ เจ็บและจุกจริงๆ

วันนี้มีฟิคอากงหลายเรื่อง \(^ - ^)/ ฮีลลิ่งดียิ่งนักค่ะ เราน่าจะเปิดสมาคมทาสอากงกันได้แล้ว #ฮาาา ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[tear]

โอ๊ยยยยยย หวานนนนน มุ้งมิ้งงงงงง

ฟองสบู่สีชมพูววววที่ลอยล่องเต็มไปหมดนี่คืออัลลัยยยยยยย

ซื่ออากงน่ารักไปแล้ววววโฮกกกก

[FunnyLee]

ทำไมซื่ออากง โหดเหี้ยมขนาดเน้ แต่ถึงอย่างไรปู่เอ้อร์ก็รักอยู่ดีดี