[SF] เมินโหยวผิง [ผิงเสีย]

[MinMin]

เมินโหยวผิง





ผมกำลังจดบันทึกลงในสมุดเมื่อตอนที่นายอ้วน
ส่งเสียงเรียก เขายืนอยู่หน้าบ้านของผม

ผมวางปากกา เดินไปเปิดประตู กำลังจะอ้าปากถามถึงธุระเร่งด่วนที่ทำให้เขาบินตรงจากปักกิ่งมาหาผมที่บ้านโดยมีแค่ข้อความส่งมา

"มีธุระด่วน ฝากด้วย"

ทีแรกผมยังสงสัยว่าเขาจะฝากอะไร แต่เมื่อเห็นเมินโหยวผิงเดินตามเขาเข้ามาเหมือนลูกเจี๊ยบเดินตามแม่ไก่ ผมก็พอคาดคะเนความน่าจะเป็นบางอย่างได้

เมินโหยวผิงหน้านิ่งสงบ ทำตัวเมินเฉยต่อทุกสรรพสิ่ง ในขณะที่นายอ้วนแจกแจงให้ผมฟังถึงความเร่ง
ด่วนของเขา ว่ามีแขกสำคัญจะมาหาเขาสองสามวัน ไม่สามารถดูแลเมินโหยวผิงได้ จะให้ไปค้างที่อื่นคนเดียวก็กลัวว่าคนที่สกิลการ
ใช้ชีวิตติดลบระดับเก้าอย่างนี้จะไม่รอด เลยเอามาฝากไว้กับผมก่อน

นายอ้วนแม่ง ถึงจะรีบแค่ไหนก็น่าจะบอกให้ผมรู้ล่วงหน้า จะได้เตรียมตัวทัน รับฝากคนไม่ใช่รับฝากของ กะทันหันแบบนี้ผมจะไปหาที่นอนให้เขาได้ยังไง บ้านของผมขนาดสำหรับอยู่คนเดียว รับแขกได้นิดหน่อย แต่ถ้าให้ค้างคงไม่สะดวก

แต่ผมก็รู้ดีว่าปฏิเสธเรื่องนี้ไม่ได้ เมินโหยวผิงไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติ คนอดีตคลุมเครือความทรงจำขาดหายอย่างเขาถ้าปล่อยไว้คนเดียว คงกลายเป็นคนเร่ร่อนแน่ๆ ไม่ผมก็นายอ้วน ใครสักคนต้องคอยดูแลเขา ในเมื่อนายอ้วนไม่สะดวก ผมก็คงเป็นตัวเลือกสุดท้าย

นายอ้วนมาไวไปไว ช่วงเวลาไม่ถึงบุหรี่ครึ่งมวนก็เหลือแค่ผมกับ
เมินโหยวผิง เขาหาที่นั่งเหม่อให้ตัวเองได้โดยไม่ต้องให้เจ้า
บ้านอย่างผมเชิญ

สัมภาระของเมินโหยวผิงมีแค่กระเป๋าเป้ใบเดียว สภาพเหมือนเตรียมตัวมาลงกรวยมากกว่ามาค้างบ้านคนอื่น

"นายกินอะไรหรือยัง"

เมินโหยวผิงละสายตาจากเพดานมามองผม เขาพยักหน้าแล้วก็กลับไปมองเพดานต่อ

เพดานบ้านผมคงไม่มีผีดิบหรือตัวประหลาดซ่อนอยู่ใช่มั้ย ผมเริ่มไม่แน่ใจ

ความเงียบระหว่างผมกับเขายาวนาน ดูท่าเขาไม่มีความคิดจะพูดอะไรกับผมเลย ตอนที่ไปคว่ำกรวยความเงียบของเขาไม่เคยเป็นปัญหา เพราะนั่นหมายความว่าที่เงียบคือปลอดภัย ขมวดคิ้วเมื่อไรให้สงสัย มีเสียงประกอบคือสู้ไม่ก็วิ่งทันที
แต่ที่นี่ไม่ใช่กรวย ความเงียบเวลาอยู่คนเดียวกับความเงียบเวลาอยู่ก้บคนอื่นนั้นไม่เหมือนกัน

ผมนึกหาเรื่องชวนคุย แต่ก็คิดขึ้นมาได้ว่าในเมื่อเขาค้างที่นี่ ในฐานะเจ้าบ้าน ผมคงต้องสละเตียงเดี่ยวให้เขา แล้วตัวผมจะนอนตรงไหน

ผมปล่อยให้เขานั่งเหม่อ ส่วนตัวเองก็เดินไปค้นหาของในตู้ เผื่อจะมีฟูกหรือเสื่อเก็บไว้บ้าง แต่ก็พบแค่กองหนังสือเท่านั้น ถึงผมจะชอบอ่านหนังสือยังไง แต่ให้นอนหนุนหนังสือคงไม่ไหว

ค้นต่อไปอีกก็เจอกองผ้าเก่าๆ แม้ไม่รู้ว่าตัวเองเก็บไว้ทำไม แต่ก็ถือว่ามันจะได้ใช้ประโยชน์ในตอนนี้ ผมลากกองผ้าออกมาวางไว้ข้างเตียง อย่างน้อยก็ยังมีผ้าปูรอง เทียบกับที่เคยติดกับดักนอนในสุสานแล้ว ถือว่าสบายกว่ามาก

ผมกลับไปหาเมินโหยวผิง พบว่าเขาเปลี่ยนจากท่านั่งเหม่อมองเพดาน เป็นท่านอนตะแคงหันหลังให้ผนัง เขาขดตัวใช้เป้แทนหมอน เป็นท่านอนที่ทำให้เจ้าบ้านอย่างผมปวดใจสุดๆที่ไม่สามารถรับรองแขกได้ดีพอ

ผมเดินเข้าไปใกล้ เอื้อมมือไปจะปลุกเขา แต่อยู่ๆเขาก็ลืมตาและลุกขึ้นนั่ง ปฏิกิริยาตอบสนองไวจนผมตกใจ

"ถ้าจะนอน เข้าไปนอนในห้อง"

"ฉันนอนตรงนี้ได้" ท่าทางไม่ใส่ใจเหมือนตัวเองจะอยู่ตรงไหนก็ไม่มีความสำคัญ ทำให้ผมพูดต่อทันที

"นายเป็นแขก ไปนอนบนเตียง ฉันนอนพื้นเอง"

เมินโหยวผิงยังคงนิ่ง ผมเลยคว้ากระเป๋าเป้ของเขา แล้วเดินไปที่ห้องนอน โยนกระเป๋าของเขาลงบนเตียง หันกลับมาเห็นเมินโหยวผิงกำลังมองกองผ้าบน
พื้น ผมเดาได้เลยว่าเขากำลังจะเอากองผ้า ตรงนั้นเป็นที่ซุกหัวนอนที่ใหม่

นายช่วยเห็นความสำคัญของน้ำใจจากเจ้าบ้าน หน่อยได้มั้ย หรือว่านายอ้วนให้นายนอนบนพื้น เห็นว่านายเลี้ยงง่ายว่าง่าย เลยดูแลแบบตามมีตามเกิดทิ้งๆขว้างๆจนนาย กลายเป็นแบบนี้

ผมแอบด่าในอ้วนในใจ โกยกองผ้าขึ้นมา

"นายอยู่ในห้องนี้ ฉันจะไปทำงานต่อ ถ้าอยากนอนก็ขึ้นไปนอนบนเตียง"

ผมปิดประตูห้อง หอบกองผ้าไปวางไว้แถวโต๊ะเขียนหนังสือ ตั้งใจจะเขียนบันทึกต่อ แต่ไม่มีอารมณ์แล้ว จึงเดินไปที่ระเบียงด้านนอก จุดบุหรี่สูบ อัดควันเข้าปอดเงยหน้ามองฟ้า หลังจากสูบไปสองมวน ผมก็กลับเข้ามาในบ้าน แล้วก็พบว่ากองผ้าถูกเคลื่อนย้ายไปจากตำแหน่งเดิม ส่วนผู้ต้องสงสัยก็คงไม่ใช่ใครนอกจากเมินโหยวผิงที่อยู่หลังโต๊ะเขียนหนังสือ คิ้วขมวดมุ่นเล็กน้อย อาการบนใบหน้านี้ถ้าเกิดกับคนอื่นจะไม่แปลกใจ แต่ถ้าเป็นเมินโหยวผิง ผมต้องเตรียมสู้ไม่ก็เตรียมวิ่ง แต่ที่นี่มันบ้านของผม จะให้ผมวิ่งไปไหนได้

ขณะที่กำลังคิดไม่ตก เมินโหยวผิงก็ส่งเสียงถามว่า

"เมินโหยวผิงคือใคร"

วินาทีแรกผมแค่งงกับคำถามของเขา
เมินโหยวผิงคือใคร...ก็เขานั่นแหละ เมินโหยวผิง นายเรือพ่วงน่าเบื่อ
แต่ในวินาทีต่อมา ผมก็เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง พอสายตามองไปเห็นสมุดบันทึกที่เขียนค้างไว้ กางอยู่บนโต๊ะ ผมก็เข้าใจคำถามของเขาอย่างชัดเจน

เชี่ย!!! เขาแอบอ่านบันทึกของผม!!!

ตัวอักษรของชื่อ "เมินโหยวผิง" บอกความหมายชัดเจน ผมรีบกุมคอของตัวเองทันที เขาจะบิดหักคอผมมั้ย ถ้ารู้ว่าที่ผ่านมาผมแอบเรียกเขาแบบนี้มาตลอด

เขาอาจจะมีหลายชื่อ จางฉี่หลิง คนใบ้จาง เสี่ยวเกอ แต่คงมีผมคนเดียวที่แม้ปากจะเรียกเขาว่า
เสี่ยวเกอ ลับหลังกลับเรียกชื่ออื่น แถมความหมายยังสุดแสนจะเฮงซวยเสียอีก

ผมเคยคิดจะเลิกเรียกเขาว่าเมินโหยวผิง เพราะถ้าฝีมือขนาดเขายังเป็นเมินโหยวผิง ผมคงเป็นโคตรของโคตรเมินโหยวผิง ตัวถ่วงชาวบ้านเวลาลงสุสาน

ผมตั้งสติ คิดว่าโกหกก็คงไม่รอด หากเป็นคนที่ลงไปคว่ำกรวยด้วยกันมาอ่าน ก็คงเดาได้ไม่ยากว่าเมินโหยวผิงหมายถึงใคร

ผมยิ้มแห้งๆ เค้นสมองหาทางแก้ตัวไม่ได้จริงๆ ผมพลาดไปแล้ว ยอมสารภาพแต่โดยดี

ผมอธิบายถึงสาเหตุที่ทำให้ผมเรียกเขาว่า
เมินโหยวผิง ก่อนจะเริ่มแจงเหตุผลว่าจริงๆเขาไม่ได้เป็นแบบนั้น เขาไม่ใช่นายเรือพ่วง หลังจากคว่ำกรวย เห็นฝีมือของเขา ผมก็อยากจะเปลี่ยนคำเรียกแต่มันติดจนชินไป แล้ว เลยปล่อยเลยตามเลย

เมินโหยวผิงฟังด้วยความสงบ สัญญาณตอบกลับของเขามีเพียงอย่างเดียวคือ พยักหน้ารับรู้หนึ่งครั้งหลังผมสารภาพจบ

"เมินโหยวผิง" เขาพูดขึ้นมาลอยๆ

"ถ้านายไม่ชอบ ฉันจะพยายามเขียนคำว่าเสี่ยวเกอลงไปแทน จะย้อนแก้บันทึกใหม่ทั้งหมด" ผมเสนอ แต่เขากลับส่ายหน้า ดวงตาสีดำมีประกายบางอย่างปรากฏไม่ชัดนัก เพียงพริบตาเดียว จนผมคิดว่าผมอาจจะตาฝาดไปเอง

เขาไม่พูดอะไรกับผมอีก คืนนั้นเขากลับเข้าไปนอนบนเตียงส่วนผมได้แต่ นอนผวาอยู่ตรงพื้นข้างเตียง ฝันร้ายว่าเมินโหยวผิงลุกขึ้นมาหักคอผมโทษฐานที่เผลอเรียกเขาว่านายเรือพ่วงน่าเบื่อ

ผมตื่นเช้าด้วยอาการของคนนอนไม่พอ หันไปมองบนเตียงก็พบว่าไม่มีใครนอนอยู่ มีเพียงกระเป๋าเป้ที่พอจะใช้ยืนยันได้ว่าเมินโหยวผิงยังไม่หายตัวไปไหน เขาอาจจะตื่นเช้าออกไปวิ่งออกำลังกายตอนเช้าหรือไม่ก็รำไทเก๊กรวบรวมพลังอยู่ที่ไหนสักแห่ง

ผมเดินไปล้างหน้าล้างตา ลงไปชั้นล่างก็ได้ยินเสียงบางอย่างจากห้องครัว พอเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นภาพชวนตื่นตะลึงจน เผลอเอามือตบหน้าตัวเองหลายทีเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ ผมเห็นอยู่นี้เป็นเรื่องจริง

เมินโหยวผิงกำลังทำอาหาร!

เขาอยู่ในชุดลำลอง กางเกงขาสั้นสีดำกับเสื้อยืดสีขาวลายลูกเจี๊ยบ โคตรไม่เข้ากับเขาเลยสักนิด ผมสงสัยว่านายอ้วนจงใจซื้อเสื้อผ้าแบบนี้เพื่อ แกล้งเขาหรือเปล่า ถึงจะหน้าตาดียังไง เจอการแต่งตัวแบบนี้เข้าไป สาวๆคงไม่แล

แต่ถึงสาวๆจะแล เมินโหยวผิงก็คงไม่แลใครอยู่ดี คนที่แม้แต่ตัวเองยังไม่แคร์ คงสนใจคนอื่นยาก

ผมก้าวเข้าห้องครัวได้ก้าวเดียว เมินโหยวผิงก็หันมาเหมือนรู้ว่าผมยืนอยู่ตรงนี้ได้สักพักแล้ว

เขาไม่พูดอะไร แต่จัดโต๊ะวางกับข้าววางจานชาม ตะเกียบสองชุด ผมคิดว่าคงเป็นของผม อาจจะเป็นการกระทำแทนคำพูดว่า "กินข้าวกันเถอะ" ของเมินโหยวผิง

เท่าที่สังเกต เมินโหยวผิงไม่ค่อยพูด แต่จะใช้การกระทำของตัวเองแทนคำพูด คนฟังหรือคนมองต้องไปตีความหมายเอาเอง ส่วนจะตีความหมายได้ถูกหรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่อง

ผมนั่งกินข้าวกับเขา ตอนแรกมีชวนคุยบ้าง ผมประหลาดใจที่เขาทำอาหารเป็น คนคว่ำกรวยขุดสุสานเป็นชีวิตอย่างเขา น่าจะทำเป็นแต่อาหารกินกันตาย ไม่น่าจะทำอาหารขึ้นโต๊ะอาหารแบบนี้ได้ เขาบอกผมว่านายอ้วนสอน ให้เขาทำอย่างอื่นบ้างนอกจากนั่งเหม่อ

ผมนึกภาพนายอ้วนสอนเมินโหยวผิงทำอาหาร แล้วก็ขำ นายอ้วนทำอาหารเก่ง ผมไม่แปลกใจ แต่สอนให้คนมึนๆอย่างเมินโหยวผิงทำอาหารได้ขนาดนี้ ผมคงต้องคารวะเขาสักที

พวกเรากินข้าวอย่างเงียบๆ ผมยังกลัวคดีติดตัวเรื่องเมื่อคืน ไม่ค่อยกล้าสบตาเขาเท่าไรนัก เป็นใครก็คงไม่ชอบใจถ้าถูกเรียกเสียๆหายๆ เวลานายอ้วนเรียกผมว่าเทียนเจิน ผมยังแอบไม่พอใจ นับประสาอะไรกับที่ผมเรียกเมินโหยวผิง

...เขาต้องไม่ชอบใจแน่ๆ

หลังกินข้าวเสร็จ ผมอาสาเป็นคนเก็บล้างเพื่อไม่ให้ความรู้สึกใน การเป็นเจ้าบ้านที่ดีถูกทำร้ายไปมากกว่านี้

ผมโทรศัพท์ไปฝากร้านกับหวังเหมิง อ้างว่าติดธุระ อาจจะไม่ได้เข้าไปที่ร้านสองสามวัน ถ้ามีสินค้าอะไรที่เขาไม่แน่ใจ ก็ไม่ต้องรับ

หลังจากฝากงานเสร็จ ผมก็เดินหาเมินโหยวผิง เขานั่งเหม่ออยู่ริมหน้าต่างห้องนอน มองทิวทัศน์ด้านนอกด้วยสายตานิ่งสงบแต่ไร้จุดหมายราวกับสิ่งที่เขาเห็นนั้นเป็นทิวทัศน์ที่ไกล ออกไป เป็นโลกที่ผมไม่มีทางมองเห็น

ผมมองเห็นกระเป๋าเป้ของเขาเปิดอยู่ เมื่อเช้าตื่นนอนไม่ได้สังเกต ว่ามีเสื้อบางตัวโผล่พ้นออกมา สภาพเหมือนถูกเอามากางออกแล้วยัดกลับไป แบบลวกๆ

ผมมองเสื้อตัวนั้น สลับกับเสื้อลายลูกเจี๊ยบของเขาแล้วก็อดสงสัย ไม่ได้ว่าเขาไม่มีเสื้อตัวอื่นที่มันดูดีกว่านี้แล้วเหรอ

พอผมถามเขาก็ชี้ไปที่กระเป๋าเป้ ผมตีความว่าเขาอนุญาตให้รื้อเสื้อข้างในออกมาดูได้ ผมจึงดึงเสื้อในกระเป๋าออกมา

เสื้อตัวแรกเป็นสีชมพูอ่อน ลายสกรีนแมวสีขาวไม่มีปากเด่นอยู่ตรงกลาง นั่งหันข้างคู่กับถ้วยน้ำและบ้านหนึ่งหลัง
เสื้ออีกตัวเป็นสีดำ ลายผู้หญิงใส่ชุดว่ายน้ำโพสท่าสุดเซ็กซี่

ผมมองเสื้อสองตัวนี้แล้วมองกลับไปที่เสื้อลูก เจี๊ยบบนตัวเมินโหยวผิง พบว่าเสื้อขาวตัวนั้นดูดีขึ้นมาทันที

ผมสบถด่านายอ้วนในใจ เขาต้องจงใจแกล้งเมินโหยวผิงแน่ๆ ผมมองเสื้อฮู้ดตัวเก่งที่วางพาดอยู่ไม่ไกล พอเข้าใจแล้วว่าทำไมเมินโหยวผิงต้องใส่เสื้อฮู้ด อีกตัว...เอาไว้ปิดลายสกรีนของเสื้อยืดนั่นเอง

ผมรู้สึกเห็นใจเขาเลยสละเสื้อเชิ้ตให้หนึ่งตัว แต่เมินโหยวผิงตัวบางกว่าผม ใส่แล้วหลวมโพรก ผมพลันรู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้นมาทันที

สุดท้าย ผมให้เขาใส่เสื้อลูกเจี๊ยบตัวเดิมคลุมทับด้วยเสื้อ ฮู้ด ตัดสินใจพาเขาไปซื้อเสื้อใหม่

ตลอดทางที่ขับรถไปไม่มีการพูดคุย เมินโหยวผิงเหม่อมองวิวด้านนอก บางครั้งก็หลับตา ทำตัวเหมือนนอนหลับแต่พอรถกระเทือนแรงๆสักทีก็ลืมตา ท่าทางของเขาเหมือนคนที่ระวังตัวอยู่ ตลอดเวลา แม้จะอยู่ในเมืองไม่อยู่ในสุสานก็อาจ เจอผีดิบโผล่มาทักทายได้

พวกเราไปถึงที่หมายตอนใกล้เที่ยง ผู้คนจำนวนมากเดินสวนกันไปมา ตอนแรกผมเป็นห่วงเมินโหยวผิง เขาเจอแต่สุสานเงียบสงบและผีดิบ ถ้ามาอยู่ท่ามกลางผู้คนสังคมวุ่นวาย เขาอาจจะไม่สบาย อีกอย่าง ผมกลัวว่าพวกเราอาจจะคลาดกัน คนเยอะแยะเดินกันขวักไขว่แบบนี้มีโอกาสพลัด
หลงสูงมาก หากจำเป็นจริงๆ ผมอาจจะต้องเดินจับมือเขา

โชคดีที่ความกังวลของผมเป็นความกังวลเกินเหตุ
เมินโหยวผิงเดินตามผมมาได้ตลอด ไม่หลงทาง ไม่มีอาการแพ้คนแพ้สังคมวุ่นวายแต่อย่างใด ทว่าสิ่งที่ผมต้องกังวลกลับเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง

เมินโหยวผิงเป็นคนหน้าตาดี ขนาดผู้ชายด้วยกันอย่างผมยังมองว่าเขาดูดี
ผู้หญิงก็คงสนในเขาไม่น้อย สังเกตได้จากการที่เขาเป็นเป้าสายตา ผู้หญิงหลายคนคงมองเขาจนไม่เห็นว่ายังมีผมอยู่ตรงนี้ด้วย

ผมแอบอิจฉาจนอยากจะบอกให้เขาถอดเสื้อฮู้ด
ออกแล้วเดินโชว์เสื้อลายลูกเจี๊ยบแทน เผื่อจะกลบรัศมีของเขาได้บ้าง

คนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ของในมือของพวกเราก็มากขึ้นเช่นกัน ผมซื้อเสื้อผ้าให้เขาหลายชุด ไม่ไว้ใจรสนิยมนายอ้วนอีก นอกจากนี้ก็ซื้อของให้ตัวเอง และซื้อเสื้อยืดลายลูกหมูสีชมพูไปฝากนายอ้วน อีกหนึ่งตัว

ยิ่งเดินนานก็ยิ่งร้อน ผมตั้งใจจะกลับเมื่อตอนที่มีใครบางคนเรียกชื่อของผมพอดี หันไปก็พบว่าเป็นเพื่อนเก่าสมัยมหาลัย เขาเดินตรงเข้ามากอดคอทักทายผมตามประสาคนที่เคยอดหลับอดนอนทำโปรเจคด้วยกัน

พวกเราคุยกันสักพัก ผมก็สังเกตเห็นว่าเพื่อนของผมมากับผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ดูแล้วเจริญหูเจริญตา หุ่นดีๆทั้งนั้น เห็นแบบนี้แล้วผมหันกลับไปมองเมินโหยวผิง คิดในใจว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรม เพื่อนของผมได้เดินซื้อของกับผู้หญิงสวยๆหุ่นดี ส่วนผมต้องมาเป็นพี่เลี้ยงดูแลผู้ชาย

เขาแนะนำเพื่อนผู้หญิงของเขา ผมยิ้มให้พวกเธอ แต่พอโดนถามกล้บว่าผมมากับใคร ผมก็ยกมือที่ถือของอยู่ชี้ไปทางเมินโหยวผิง

"นายนั่นชื่อเมิน..." ผมพูดออกมาได้แค่นั้นก็ต้องรีบปิดปากตัวเอง ไอกลบเกลื่อน ก่อนจะเปลี่ยนใหม่เป็น "จางฉี่หลิง"

ความฝันเมื่อคืนยังหลอกหลอนผมอยู่...ผมยังไม่อยากถูกเขาหักคอโทษฐานเรียกชื่อผิด

ผมคุยกับเพื่อนอีกสองสามประโยคแล้วก็ขอตัว เพราะสายตาของเพื่อนผู้หญิงที่มองเมินโหยวผิง
เริ่มทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงสวัสดิภาพของเขา แต่ตอนที่กำลังจะกลับนั้นเอง ผมก็พบว่าเมินโหยวผิงหายตัวไปเสียแล้ว

หมอนี่มันจอมหายตัวชัดๆ!!!

ถ้าเขาหายตัวไปในสุสาน ผมจะไม่เป็นห่วงเลย แต่นี่คือบนดินที่มีคนเยอะ เขาคงไม่ได้ถูกใครหลอกไปใช่มั้ย คนที่สกิลการใช้ชีวิตติดลบแถมยังเลี้ยงง่ายเดิน.ตามคนอื่นต้อยๆแบบเขา อาจจะถูกผู้หญิงที่ไหนหลอกไปก็ได้

ผมร้อนใจ เดินย้อนทางกลับไปตามหาเขา แต่ท่ามกลางผู้คนมากมายแบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับการตามหาใบไม้ในป่า จากตอนแรกแค่เดินหา ผมเริ่มส่งเสียงเรียก หลายคนหันมามอง แล้วเดินออกห่าง ตัวผมในตอนนั้นมัวแต่ห่วงเมินโหยวผิงจนลืมนึกถึงสภาพตัวเอง มาคิดทีหลังผมก็รู้สึกว่าคนที่ถือของพะรุงพะรัง เที่ยวตะโกนเรียกชื่อใครสักคน....ดูเหมือนคนไม่ปกติเอาเสียเลย

ผมเดินกลับมาที่รถ คิดว่าอาจจะเจอเมินโหยวผิง แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงา ผมตัดสินใจนั่งพัก หัวก็คิดทบทวนถึงเวลาเขาหายตัวไปตอนอยู่ใน สุสาน...ที่นี่ไม่มีทางลับกับดักอะไรแน่ๆ แล้วเขาหายตัวไปทำไม

"เสี่ยวเกอ!" ผมตะโกน ไม่สนสายตาคนรอบข้าง

"จางฉี่หลิง!"

ไม่มีแม้แต่เงาของเขาปรากฏให้เห็น ผมเริ่มหงุดหงิด ทั้งห่วงทั้งโมโหที่เขาชอบหายตัวไปบ่อยๆ ชอบมีลับลมคมใน ทำอะไรคนเดียว พอกลับมาก็จะมาพร้อมเรื่องชวนปวดกบาล เขาจะรู้มั้ยว่าทำให้ผมเป็นห่วงขนาดนี้

นายมันเป็นเรือพ่วงชะมัด...เรือพ่วงท้ายที่ทำให้ผมไม่สามารถไปไหนได้เร็วๆ.เรือพ่วงที่ทำให้ความรู้สึกของผมต้องหยุดนิ่งอยู่ ตรงนี้

ผมจุดบุหรี่สูบเพื่อสงบสติตัวเอง เงยหน้ามองฟ้าแบบที่เมินโหยวผิงชอบทำ

"นายมันเมินโหยวผิงจริงๆ" ผมพึมพำกับตัวเอง สูบบุหรี่จนหมดมวนก็ลุกขึ้นตั้งใจจะเดินหาเขาอีกรอบ

วินาทีที่ลุกขึ้นยืน ผมก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่ง...เมินโหยวผิง!!!

เชี่ยแม่ง!!! เขาหายไปไหนมา รู้มั้ยว่าผมตามหาจนเหนื่อยแค่ไหน

ผมกำลังจะว่าเขาแต่ก็ชะงัก เมื่อมือขวาที่ผิดปกติของเขายื่นขวดน้ำมาให้

"นายไอ"

...อย่าบอกนะว่าที่เขาหายตัวไปเป็นเพราะไปหาน้ำให้ผม...นั่นมันการไอกลบเกลื่อนโว้ย! ผมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น

ผมหมดแรงจะว่าเขา เป็นแบบนี้ทุกที กับเมินโหยวผิง ผมไม่เคยด่าว่าเขาได้เหมือนกับนายอ้วน

ผมรับน้ำจากเขา ตัดสินใจกลืนคำด่าทั้งหมดลงไปพร้อมกับน้ำ

ระหว่างขับรถกลับ ผมถามเขาจนพอได้ความว่า เขาไปซื้อน้ำให้ผมจริงๆเพราะเห็นผมไอ จะบอกก่อนก็เห็นผมคุยอยู่ เลยเดินไปซื้อโดยไม่บอก เขาไม่คิดว่าผมจะคุยเสร็จเร็วขนาดนี้ ตอนกลับมาที่เดิม ผมคงเดินไปตามหาเขาที่อื่นแล้ว เขามีกลับมาดูที่รถครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นผมคงเดินเป็นไอ้บ้าอยู่กลางผู้คน สรุปคือถ้าผมยืนคุยนานกว่านี้อีกนิด เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิด และผมคงไม่ต้องตามหาเขาจนเหนื่อยแบบนี้

"ตอนสุดท้ายนายรู้ได้ยังไงว่าฉันรออยู่ที่รถ"

"เมินโหยวผิง"

ผมสะดุ้งจนเกือบหมุนพวงมาลัยผิด...ผมว่าผมพึมพำเบาๆแล้วนะ เขายังได้ยินอีก ผมจะโดนเขาหักคอมั้ย

"ถ้านายเรียกชื่อนี้ ฉันจะรู้ว่าเป็นนาย"

...

"นายไม่โกรธที่ฉันเรียกแบบนั้นใช่มั้ย"
ผมถามอีกครั้งอย่างกล้าๆกลัวๆ
เมินโหยวผิงพยักหน้า ไม่พูดอะไรอีก

วันนั้นผมพาเขาแวะกินข้าวที่ร้านอาหาร กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดแล้ว ผมให้เขาไปอาบน้ำก่อน ส่วนตัวเองก็นั่งจัดของที่ซื้อมา
ความเหนื่อยจากวันนี้ประกอบกับเมื่อคืนที่นอนไม่ค่อยหลับทำให้ผมเพลีย ไม่รู้หลับไปตอนไหน แต่ตอนที่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าเช้าแล้ว ที่สำคัญคือผมนอนบนเตียงตัวเอง...ลืมตามองเห็นแผ่นหลังของเมินโหยวผิงในเสื้อยืดสีชมพูอ่อนเป็นสิ่งแรก

สงสัยเมื่อคืนเขาคงเป็นคนลากผมขึ้นมานอนบน เตียง เพราะผมคงไม่ละเมอขึ้นมานอนเองแน่

เตียงเดี่ยวที่คิดมาตลอดว่านอนได้แค่คนเดียว
กลับกลายเป็นว่าพอสำหรับนอนสองคนแม้จะคับแคบไปหน่อยก็ตามแต่ก็สบายกว่านอนพื้น

ผมขยับตัวลุกขึ้น เมินโหยวผิงก็ขยับตัวลุกขึ้นเช่นกัน สภาพของเขาแม้จะไม่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอน แต่ผมก็อดพูดไม่ได้ว่า

"อรุณสวัสดิ์..." ผมคิดอยู่ห้าวินาที ก่อนจะพูดต่อว่า

"เมินโหยวผิง"





-----------------------------------------

ฟิคนี้เกิดจากความมโนอยากได้ยินอู๋เสียพูดคำว่า
"เมินโหยวผิง"

แค่นี้จริงๆค่ะ 555+
เราอาจจะอ่านพลาดหาไม่เจอ แต่เท่าที่เราอ่านมาจนจบหนึ่งรอบ ถึงแม้อู๋เสียจะบรรยายว่าเมินโหยวผิง แต่ไม่เคยเห็นในเครื่องหมายคำพูดของเฮียมี
คำว่า เมินโหยวผิง เลย

ถ้าใครเจอตอนไหนที่อู๋เสียพูดคำว่า "เมินโหยวผิง"
บอกเราด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ

[Berry _]

ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆ ค่ะ

แงงงงงงงงงงง ฟินมากก เสี่ยวเกอรักนายน้อยเป็นห่วงแว้บไปซื้อยาให้ด้วย
ก็เพราะเมินโหยวผิงเป็นฉายาของคนพิเศษนี่เนอะะ
ชอบตอนสุดท้ายที่ลืมตา มาอรุณาสวัสดิ์กัน
โมเม้นท์ธรรมดาที่หวานเนอะะะ

[heikitsune]

อุ...เรื่องนี้นายเมินน่ารักไป ไม่ ( ;; ////// ;; ) มีการเข้าใจว่านายน้อยไอจริงแล้วไปซื้อน้ำมาให้ด้วย น่ารักกกกกกกกกก

[Fenrir]

เกือบไปแล้วนะนายน้อย มีที่ไหนเรียกคนอื่นว่านาย(เรือพ่วง)คนน่าเบื่อ 555555+ แต่ถ้าเป็นนายน้อย เสี่ยวเกอคงไม่ทำอะไรหรอก..............มั้งงงง????

แต่คราวนี้เราก็รู้สาเหตุที่เสี่ยวเกอไม่เคยถอดเสื้อฮู้ดแล้ว นายอ้วนแม่งงงงงงง XDDDDDDDDD

[aathewolf]

ในที่สุดนายก็ได้เรียก "เมินโหยวผิง" เป็นครั้งแรกแล้ว O w Q
ตั้งแต่อ่านมาไม่เจอนายน้อยเรียกออกจากปากสักครั้ง คิดว่าไม่น่าพลาดนะคะ จนตอนนี้ยังสงสัยอยู่ด้วยซ้ำว่ามีใครรู้บ้างหรือเปล่าว่าอู๋เสียตั้งฉายาให้พี่จางแกแบบนั้น
ฟิคนี้น่ารักมากค่ะ เห็นภาพเสี่ยวเกอทำตาลอยๆเดินไปมา ดูเป็นภาพวันหยุดพักผ่อนธรรมดาแท้ๆ แต่กลับให้ฟิลยิ้มไม่หุบมากมาย
คงเพราะเหตุการณ์ปัจจุบัน....เราคงไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้แน่ๆ ทำให้ความปรกติธรรมดาแบบนี้ล้ำค่ายิ่งนัก...

[Nathael]

นี่เป็นชื่อพิเศษที่นายน้อยใช้เรียกอยู่คนเดียวด้วยนะ555 เสี่ยวเกอไม่ว่าอะไรหรอก เป็นตัวตนที่พิเศษจะตาย<3

ไปช้อปปิ่งกันนี่ เหมือนจะเป็นเดทกลายๆเลยค่ะ อรั๊ยยยย

[Rainxx_fon]

ฮืออ น่ารักมากเลยค่ะ T//T
อ่านไปก็ขำไปกับเสื้อยืดฝีมือเสี่ยอ้วน แต่ก็ม้วนตัวบิดเขินไปมา #อะไรของแก
สนุกมากค่ะ น่ารักมาก ><

[susuwatari]

นะ....น่ารักที่สุดเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไปตลอด
พูดน้อยแต่แสดงออกด้วยการกระทำ แอร๊ยยย/ด้วงเขินแทนนายน้อยค่ะ

[oilypicca]

นายอ้วนแกล้งเสี่ยวเกอทำไม ;A; ชอบจัง เจี๊ยบเสี่ยวเกอเดินตามแม่ไก่ แงงงงงง
"เมินโหยวผิง" ฉายาพิเศษสำหรับคนพิเศษ แอร้~
"อรุณสวัสดิ์ เมินโหยวผิง" ทำไมไม่มีมอนิ่งคิสด้วยล่ะคะ... #ด้วงอยากมโน
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[rainyday515]

แง่วววว น่ารักที่ซู๊ดดดดด
ทำไมคนไม่เยอะกว่านี้หน่อยละคะ!!!
เผื่อนายน้อยจะจับมือเดินกับเมินโหยวผิงอย่างที่เจ้าตัวคิด (วรั๊ยย)
ที่จริงเสี่ยวเกอน่าจะนอนตะแคงหันหน้ามาด้านเดียวกับนายน้อยนะคะ
ต่างคนต่างลืมตาตื่น แล้วบอกอรุณสวัสดิ์สลับกันเบาๆ
คงเป็นเช้าที่มุมิน่าดู -////////-

[Feran.FS]

ตอนที่เสี่ยวเกอถามว่า

*เมินโหยวผิงเป็นใคร*

นั่นน่ะ หึงสินะคะ หึงสินะคะ หึงสินะคะ หึงสินะคะ หึงสินะคะ หึงสินะคะ หึงสินะคะ หึงสินะคะ หึงสินะคะ หึงสินะคะ หึงสินะคะ //โดนตบข้อหาสแปม

ฮือออออออออออ น่ารักมารกเลยแงงงงงงงงงง ชื่อพิเศษที่ให้นายเรียกได้คนเดีย---#ด้วงมโน

[SilverCloud]

ชื่อเรียกที่จะรู้กันแค่สองคน อร๊ายย >///< เสี่ยวเกอจะน่ารักไปไหนคะ แอบชอบสินะที่นายน้อยเรียกตัวเองด้วยชื่อเฉพาะแบบนี้ แต่หนูจะซื่อไปไหนลูก นายน้อยเค้าไอกลบเกลื่อนดันเดินไปซื้อน้ำมาให้ซะงั้น เป็นห่วงสินะๆ
จริงๆ แค่นอนเตียงเดียวกันแต่แรกก็จบแล้วนะคะนายน้อย กลางคืนอากาศเย็นนอนเบียดๆ กันจะได้อุ่นๆ

[SayWindy]

น่ารักอ่าาาาาา นายเมินนนนนนนน แบ๊วววววววววววววว o;w;o

[justpn04]

เมินโหยวผิงนี่เขาเมินโหยวผิงจริง ๆ เลยน้า ซื่อ ๆ (แต่ก็แซ่บ) ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ป.ล. ติดตามฟิคคุณ MinMin ในทวิตเตอร์มาตลอด ชอบมาก ๆ เลยค่ะ ติดตามนะคะ~

[hnee]

น่ารักอ่ะ น่ารักมากเลย สำหรับเสี่ยวเกอแล้ว ชื่อเมินโหยวผิงเป็นชื่อพิเศษของเขา เพราะเป็นชื่อที่อาเสียตั้งให้นี่แหละ อาเสียทั้งรักทั้งห่วงเสี่ยวเกอมากมายแต่เข้าตัวก็มักไม่ค่อยรู้ตัวว่ารักเสี่ยวเกอแค่ไหน ส่วนเสี่ยวเกอที่ไม่ค่อยพูดหรือแสดงออกเท่าไหร่ แต่เอาจริงๆแล้วกลับชัดเจนเข้าใจในความรู้สึกตัวเองกว่าอาเสียมาก

[meanato]

น่านะ น่ารักมากกกกกกกกกก
อา...มีการหึงตัวเองอีกนะเสี่ยว

[gaaraclub]

แอ้ยยยยย จริงๆเสี่ยวเกอก็แอบชอบที่มีชื่อที่นายน้อยเรียกตัวเองคนเดียวใช่ไหม =..,=
เคยแอบคิดอยู่ว่าถ้านายเมินรู้จะเป็นยังไง ขำนายน้อยกลัวโดนหักคอมากค่ะ 55555
น่ารักมากกก อ่านแล้วก็รู้สึกเหมือนอู๋เสียเป็นพ่อไงชอบกล นายอ้วนก็สรรหาอะไรได้เหมาะกับเสี่ยวเกอมากค่ะ แอร้ยยย

[Nepenthes]

นายเรือพวงที่รักกกก ////

[faliona01]

ชื่อพิเศษ ของคนพิเศษ สำหรับคนพิเศษ สินะคะ!!! (หัวเราะ)

นายอ้วนแม่มก็ซื้อเสื้อได้ ลายมุ้งมิงค์มาก

เป็นเราตบดับไปแล้ว (รับเสื้อแบบกัดฟันกรอดๆ)

[Rozenkreuz]

ไม่เคยเห็นครับ เรียกในใจตลอดนะ ไม่เคยพูดจากปาก
ตอนดูซีรี่ส์นี่ข้องใจอย่างมาก ทำไมนายน้อยเรียกเสี่ยวเกอว่าเมินโหยวผิงงงงงง //ตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก ///ไม่กลัวโดนบิดคอหลุดเรอะเฟิงอู๋เสีย