[OS] ฝันที่ไม่อาจไปถึง [ฝัน] #dmbjdaily (หวังเหมิง/no Pairing)

[pungjungza]

ฝันที่ไม่อาจไปถึง

Fandom : Daomu Biji , บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing : หวังเหมิง
Rate : PG






“เฝ้าร้านให้ดีๆนะหวังเหมิง เดี๋ยวฉันกลับมา”



เจ้านายมักจะพูดประโยคนี้เสมอยามเมื่อต้องการจะไปที่ไหนสักที่ ที่ที่ผมไม่มีทางได้รู้ ที่ที่ผมไม่มีทางตามไปได้ ผมไม่รู้ว่าเขามีความลับอะไรซุกซ่อนอยู่บ้าง ตั้งแต่ที่เขาหายไปกับเถ้าแก่สามครั้งแรกตอนนั้นกระทั่งตอนนี้ เจ้านายของผมดูเปลี่ยนไปราวคนละคน


ยามที่เขาไม่อยู่ ผมได้แต่ทำหน้าที่ดูแลร้าน ทั้งยังรับหน้าอารองกับเตี่ยของเขาที่แวะเวียนมาบ่อยครั้ง งานในร้านขายของเก่าแบบนี้ไม่ได้หนักหนาอะไรสักเท่าไหร่ ทั้งเงินเดือนยังน้อยแสนน้อย


ทว่าสิ่งที่ทำให้ผมยังอยู่ตรงนี้ได้ ก็เพราะผมรู้สึกว่าหากเจ้านายขาดผมไปสักคนเขาคงจะแย่ คงไม่มีใครยอมมาเป็นลูกจ้างราคาถูกแค่เดือนละ 600 หยวนอย่างผมอีกแล้ว มันทำให้ผมตระหนักถึงคุณค่าของตัวเองยามที่เขากลับมาแล้วเรียกหาผม



“หวังเหมิงขอบใจที่ดูแลร้านให้นะ แต่แกขายของไม่ออกบ้างเลยหรือไง สงสัยต้องให้ใส่ชุดกี่เพ้ายืนเฝ้าหน้าร้านเสียกระมัง”



ถึงประโยคหลังจะๆจะฟังดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่ผมก็ดีใจที่เขายังนึกขอบคุณผมบ้าง สำหรับลูกจ้างที่ใช้เวลากว่าครึ่งวันหมดไปกับการเล่นเกมอย่างผม แค่นี้ก็ถึงว่าดีมากแล้ว


ถึงอย่างนั้น พอนานวันเข้าเขาก็ชักจะเอาใหญ่ เจ้านายหายไปหลายครั้ง ครั้งละเป็นเดือนๆ ผมพอระแคะระคายว่าสิ่งที่เขาทำมันอันตราย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทุกครั้งที่กลับมาเขามักจะได้บาดแผลติดมาด้วยเป็นของกำนัล พร้อมทั้งใบหน้าวิตกกังวลเหมือนคิดไม่ตกอยู่ตลอดเวลา


ผมเคยฝัน อยากมีร้านเล็กๆของตัวเอง นั่งเป็นเถ้าแก่เฝ้าร้าน มีลูกจ้างขยันขันแข็งสักคนคอยช่วย หลายปีที่ได้ทำงานอยู่ที่นี่ ด้วยความมัธยัสถ์ผมจึงเก็บเงินได้พอตัว อีกไม่นานผมอาจมีร้านของตัวเอง ไม่วันใดก็วันหนึ่ง


แต่ทุกสิ่งที่เคยคิด กลายเป็นสิ่งที่ไม่อาจฝันถึง การทำงานอยู่กับเจ้านาย แม้ได้ไม่มาก ต้องเป็นลูกจ้างไปตลอดชีวิต แต่ก็ผูกพัน ธุระต่างๆผมดำเนินการให้ ก็คนหัวอ่อนอย่างเขาไว้ใจใครได้ที่ไหน หากไม่มีผม เขาก็เหมือนขาดมือขาดเท้า เรื่องที่ว่าจะทิ้งเขาไป ผมยังตัดใจไม่ลงจริงๆ



ทว่าตอนนี้หากผมไม่ไป วันหนึ่งผมคงถูกทิ้ง

ผมกลัว กลัวว่าวันหนึ่งเขาอาจจะไม่กลับมา แม้เขาจะพูดว่า



“เฝ้าร้านให้ดีๆนะหวังเหมิง เดี๋ยวฉันกลับมา” แต่ผมก็ยังกลัวอยู่ดี



วันนี้ผมจึงตัดสินใจเด็ดขาด เป็นไงเป็นกัน พอเขามาถึงร้านตอนสายๆ ผมจะขอลาออกให้เป็นเรื่องเป็นราว แล้วกลับไปตั้งหลักที่บ้านเกิด


แต่แปลกที่วันนี้เขามาเร็วกว่าทุกที ถึงร้านก็ยิ้มแย้มทักทายผม แล้วเข้าไปตรวจบัญชีด้านใน ผมเดินวนไปวนมาอยู่จนเย็น จึงทำใจกล้าชงชากุ้ยฮวาไปให้เขาถึงในห้อง เขาเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยขอบใจนิดหน่อยก่อนตรวจบัญชีต่อ แต่ผมดันปอดแหกอ้ำอึ้งไม่กล้าพูด จนเขาเห็นความผิดปรกติจึงเงยหน้าขึ้นมาหาอีกครั้ง



“มีอะไรหรือเปล่าหวังเหมิง”

“คือเจ้านายครับ”

“ว่าไง” เขาคงตลกท่าทางเจื่อนๆของผมจึงยิ้มให้น้อยๆ

“ผมจะขอลาออก”



เขาเงียบไปเนิ่นนาน ดวงตาของเขาจ้องมองมาที่ผม แต่เหมือนกันว่าหัวใจของเขาลอยไปแสนไกล เขาดูอ้างว้างผิดกับเจ้านายที่ผมเคยรู้จักจนหน้าใจหาย


“นายตัดสินใจดีแล้วหรือ”

“ครับ” ผมพยักหน้า แต่รู้สึกเหมือนลำคอมันตีบตันเหลือเกิน

“อืม” เขาเองก็พยักหน้ารับรู้ แล้วเว้นช่วงยาวนานอีกครั้ง ความรู้สึกของผมตอนนี้อธิบายไม่ถูก สิ่งที่คิดว่าทำแล้วดีสำหรับตัวเอง หรือแม้กระทั่งความกลัวที่สะสมเอาไว้ มันค่อยๆละลายหายไป

“เอ่อ..เจ้านาย—“

“ฉันจะขึ้นเงินเดือนให้” ตอนที่ตัดสินใจจะบอกเขาว่าผมเปลี่ยนใจขออยู่ต่อ เขาก็พูดแทรกขึ้นมาพอดิบพอดี

“ครับ” ผมพยักหน้ารับทันที เจ้านายเองก็ยิ้มกว้างออกมาด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายลง


เรื่องทุกอย่างดูเหมือนจะเข้าที่เข้าทาง แต่อย่างน้อย ถ้าดูเหมือนเขาก็ต้องการผมอยู่บ้าง คงไม่เป็นไรหากจะขอร้องอะไรเพิ่มอีกสักข้อสองข้อ


“ผมจะอยู่กับเจ้านาย แต่ต่อไปหากคุณจะไปไหนถึงเล่าไม่ได้ ก็ช่วยบอกผมหน่อยเถอะว่าคุณจะกลับเมื่อไหร่ ถึงแม้เจ้านายไม่ห่วงตัวเอง ยังมีอีกหลายคนที่ห่วงคุณ”

“อืม..ฉันจะบอก” เขาพยักหน้าทั้งที่ยังคงยิ้มอ่อน พอผมพูดเสร็จก็ขอตัวออกมา แต่เสียงของเขาก็เรียกให้ผมหันกลับไปอีกหน

“ขอบใจมากนะหวังเหมิง”


ผมยิ้มรับแล้วก้มหัวให้เขาครั้งหนึ่ง จากนั้นจึงออกมา สุดท้ายแล้วก็เป็นอย่างเดิมไม่เปลี่ยน สิ่งใดควรเป็นเช่นไรก็ยังเป็นอยู่เช่นนั้น อันที่จริงเป็นผมที่ยอมเขาแต่แรก เพราะหากไม่ยอม ต่อให้เขาเอาเงินมากองเป็นหมื่นหยวนผมก็คงไม่อยู่ ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่ผมลืมพูดไป และคิดว่าคราวหลังคงต้องลองถามให้แน่ใจสักหน่อย



เรื่องกี่เพ้าน่ะ เจ้านายคงไม่ได้พูดจริงใช่ไหม

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

Taik : วันนี้ลงสองเรื่องในหัวข้อเดียวเลย ความจริงไม่ได้ฟิตอะไรหรอกค่ะ
แต่นึกอยากเขียนเรื่องของหวังเหมิงบ้างมานานแล้ว อันนี้โนแพริ่งเนอะ ไม่หวังเสีย เสียหวัง 555
หวังเหมิงเป็นเด็กน่ารักนะ เราชอบมากๆเลย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ เจอกันคราวหน้าน้า ^O^

[MinMin]

หวังเหมิงน่ารักมากๆเลยค่ะ~
เป็นลูกจ้างหกร้อยหยวนที่ทำงานไม่คุ้มเงินแต่มีความสำคัญมากกว่าเงินหกร้อยหยวนมากจริงๆ

นานๆจะมีคนแต่งฟิคในมุมมองของหวังเหมิง
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[Feran.FS]

ข้ารู้สึกถึงความห่วงในแบบแม่นมกับคุณหนู....555555

หวังเหมิงน่ารักมากเลย แงงง