[OS] สิบปี [เสี่ยวฮัว&อู๋เสีย]

[MinMin]

Fanfiction บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน

สิบปี
(ฮัวเสีย)



“นายว่าสิบปีนานขนาดไหน”

เสี่ยวฮัวเงยหน้าขึ้นจากการกดโทรศัพท์ มองผมด้วยรอยยิ้ม
“สิบปีก็คือสิบปี จะให้นานขนาดไหนล่ะ ถามอะไรแปลกๆ”

“นายไม่เข้าใจ” ผมยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมดแก้ว รู้สึกได้ว่าตัวเองเริ่มจะเมานิดๆ “สิบปีปกติกับสิบปีที่ต้องเฝ้ารออะไรสักอย่าง มันไม่เหมือนกัน”

เสี่ยวฮัวขำพรูดออกมาก่อนจะรินเหล้าเติมในแก้วของผม “อาเฮียเอ๊ย เมาแล้วล่ะ”

“ยังไม่เมา” ผมบอกช้าๆ “ยังเมาไม่ได้ ต้องกลับหังโจววันนี้”

ผมออกมาทำธุระที่ปักกิ่ง เลยแวะมาเยี่ยมเสี่ยวฮัว ตั้งใจว่าจะกลับทันทีหลังจากดูว่าเขาสบายดีหรือเปล่า แต่กำหนดการก็ต้องเปลี่ยนเมื่อเขาคะยั้นคะยอให้ผมอยู่กินข้าวด้วยกันก่อน ผมตอบตกลง หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมแค่การกินข้าวเย็นด้วยกันถึงกลายเป็นการก๊งเหล้าระบายความในใจไปได้

นับตั้งแต่เมินโหยวผิงทิ้งผมไว้ที่ฉางไป๋ซาน ผมก็ดำเนินชีวิตปกติเรื่อยมา พยายามประคองกิจการของอาสามให้รอดพร้อมๆกับดูแลร้านของตัวเองไปด้วย วิถีชีวิตเช้าเก้าโมงเย็นห้าโมงของผมไม่มีอีกแล้ว ผมต้องปรับตัว ผมจะเป็นอู่เสียที่ไม่รู้เรื่องอะไรไม่ได้แล้ว การตัดสินใจของผมไม่ได้มีผลต่อตัวผมแค่คนเดียวอีกต่อไป

ผมไม่รู้ว่าผ่านช่วงชีวิตที่ต้องปรับเปลี่ยนตัวเองขนาดนั้นมาได้ยังไง พอรู้ตัวอีกทีผมก็พบว่าผมกลายเป็นใครอีกคนที่ตัวเองไม่รู้จัก บางทีในตอนเช้าที่ส่องกระจก ผมยังต้องถามตัวเองว่า “ผมคือใคร”

ผมยังเป็นอู๋เสียอยู่ใช่มั้ย หรือผมเป็นใครบางคนที่สวมหน้ากากของ “อู๋เสีย” เพื่อทำหน้าที่ให้ผ่านพ้นไปวันๆ ในช่วงเวลาที่สิ่งที่ต้องทำกับสิ่งที่อยากทำนั้นสวนทางกัน ผมอยากย้อนกลับไปหาตัวเองในอดีต บอกกับตัวเองว่า “นายไม่ควรอยากรู้อยากเห็นอะไรทั้งนั้น นั่งเฝ้าร้านไปแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว”

แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว ผมย้อนกลับไปไม่ได้ สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือเดินหน้าต่อไป…เป็นโชคดีที่ผมไม่ได้เดินเพียงลำพัง อย่างน้อยในตอนที่เจอปัญหา ผมก็พบว่ามีคนหลายคนคอยช่วยเหลือผม หนึ่งในนั้นคือเสี่ยวฮัว

ทั้งที่เขามีปัญหาของตัวเองอยู่แล้ว แต่ก็ยังมีเวลาว่างโทรศัพท์หาผมสัปดาห์ละครั้งเป็นอย่างน้อย เท่าที่ผมรู้กิจการและงานของเขาเยอะกว่าผมมาก ไม่รู้ว่าจัดสรรเวลาได้ยังไง ขนาดผมบอกกะทันหันในวันนี้ เขายังจัดการจากเวลาห้านาทีที่ผมขอ กลายเป็นชั่วโมง และลากยาวจนถึงขนาดนั่งดื่มเหล้าด้วยกันได้นานสองนาน

บางทีผมก็สงสัย...เขาอาจจะเป็นสิ่งมหัศจรรย์เหมือนเมินโหยวผิงก็ได้

“ค้างที่นี่สักคืนแล้วค่อยกลับสิ” เสี่ยวฮัวเสนอพร้อมกับรินเหล้าเติมให้ผม

“ไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องไปดูร้านของอาสาม” ผมบอก “ไอ้พวกนั้นมันจะฉวยโอกาสตลอด ปล่อยโอกาสไม่ได้เลยจริงๆ”

“สภาพแบบนี้นายจะไปทำอะไรพวกนั้นได้” เสี่ยวฮัวหัวเราะ

ผมดื่มเหล้าจนหมดแล้ววางแก้วกระแทกโต๊ะเสียงดัง “ทำไม่ได้ก็ต้องได้! ฉันต้องทำให้ได้ ฉันคือนายน้อยสามแห่งสกุลอู๋ ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครหน้าไหนมาพังกิจการของอาสามเด็ดขาด”

“ใจเย็นก่อนสิ อาเฮีย” เขาเติมเหล้าในแก้ว ไม่สะดุ้งสะเทือนกับอาการเมาแล้วเริ่มอาละวาดของผมเลย

ผมดื่มอีกแก้ว สติเริ่มมึนเบลอ มองภาพตรงหน้าไม่ชัดเจน บอกไม่ได้ว่ามีขวดเหล้าตั้งอยู่บนโต๊ะกี่ขวดกันแน่ แต่ถ้าตาผมไม่พร่าจนมองเห็นสิ่งของแยกร่างได้...ผมนับขวดเหล้าแล้วก็ตกใจ นี่ผมดื่มไปเยอะขนาดนี้เลยเหรอ

ผมลุกขึ้นยืน เซเกือบล้มจนต้องจับโต๊ะพยุงตัวเอง “ฉันต้องกลับแล้ว”

“สภาพแบบนี้ไม่ไหวหรอก” เขาเอื้อมมือดึงผมกลับลงมานั่งเก้าอี้เหมือนเดิม “ถ้ากลับตอนนี้คงไปนอนข้างถนนแน่”

ผมฟุบหมอบลงกับโต๊ะ ฤทธิ์เหล้าเริ่มเล่นงานผมเสียแล้ว สติของผมไม่รับรู้อะไร ได้ยินเสียงของเสี่ยวฮัวผ่านเข้ามาและผ่านไป จับใจความไม่ได้ ยกเว้นประโยคสุดท้ายก่อนที่ผมจะหมดสติ

“...นายเหนื่อยแล้ว พักซะบ้างเถอะ”



------------------------------------------------------------------------------------


“นายไม่เข้าใจหรอก สิบปีปกติกับสิบปีที่ต้องเฝ้ารออะไรสักอย่าง มันไม่เหมือนกัน”

คำพูดที่ดังก้องอยู่ในใจทำให้เขายิ้ม มองคนเมาอาละวาด ดึงดันจะกลับหังโจวให้ได้โดยไม่ดูสภาพตัวเองจนสุดท้ายก็หลับคาโต๊ะอยู่ตรงหน้าเขา

...การเฝ้ารออะไรสักอย่าง...ทำไมเขาจะไม่เข้าใจ

วันนี้ที่เขาเห็นหน้าของอู๋เสีย เขาก็รู้เลยว่าภายใต้ความนิ่งสงบมีหลายสิ่งหลายอย่างถูกเก็บกดเอาไว้ข้างใน รอยยิ้มฝืนๆแบบนั้นคิดว่าเขาจะมองไม่ออกเหรอ

...นายเหนื่อยแล้ว...เหนื่อยจนไม่มีแรงจะขยับปากให้ยิ้มออกมาได้เหมือนเคย

เขาจึงเคลียร์ตารางเคลียร์นัดทั้งหมดเพื่อจัดการให้คนที่ทำอะไรไม่ดูตัวเองได้พักซะบ้าง

“การรอคอยเป็นเวลาสิบปีมันเหนื่อย ฉันเข้าใจ ฉันเองก็รอคอยใครบางคนอยู่เหมือนกัน...รอมาเกินสิบปีแล้ว…”

เขาเดินอ้อมไปพยุงร่างของอู๋เสียขึ้นมา แล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้...น้ำหนักลดลงอีกแล้วสินะ

“วันหลังมากินข้าวด้วยกันบ่อยๆสิ” เขาพูดแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าคนฟังไม่รับรู้อะไรแล้ว “ฉันจะให้นายดื่มอย่างนี้ มาดื่มกับฉัน นายต้องดื่มจนหลับ...นายเหนื่อยแล้ว พักซะบ้างเถอะ”





















...ดูเหมือนรูปจะไม่เกี่ยว 55+

[Mill]

โอ๊ยยยยยยยย ; 7 ; ฮืออออออออ
แงงงงงงงงงงงงงงงงง

------------- พักคั่นเวลาสงบสติ orz --------------

ไม่ไหวแล้วค่ะคุณมินมิน เสี่ยวฮัวน่ารักเหลือเกิน T////T
คอยดูแลคอยอยู่เคียงข้างตลอด ให้ความสำคัญกับนายน้อยอันดับแรกเลยจริงๆ
แถมรู้กระทั่งว่าน้ำหนักลดด้วย โฮฮฮฮ ดูนิ่งๆแต่รู้ดีหมดเลย
ทั้งที่เป็นฟิคสั้นๆแต่อารมณ์มาเต็มมากเลยค่ะ ทั้งหวานทั้งขมทั้งซึ้งทั้งเศร้า
นายน้อยนี่ก็นะ น่าตีจริงๆเลย T T /หวดก้นด้วยความรัก<3
ภาพประกอบก็น่ารักมาก ขอบคุณสำหรับฟิคคู่นี้นะคะคุณมินมิน

[kampe]

ฮืออออออออออออออ เสี่ยวฮัว
รอมานานแล้วสินะคะ เกินสิบปีด้วย
ฟิคสั้นๆแต่เราเศร้าแบบจัดเต็มค่ะ เพราะรู้สึกเสี่ยวฮัวดูแลนายน้อยตลอด
แต่นายน้อยกลับมองแค่เมินโหยวผิง
สงสารเสี่ยวฮัวววววววววว
ขอบคุณพี่มินสำหรับฟิคนะคะ

[Naitear]

"ฉันเองก็รอคอยใครบางคนอยู่เหมือนกัน.....รอมาเกินสิบปีแล้ว.."
โอ๊ยเสี่ยวฮัวววววววววว T_______T ฮือออออ แงงงงงงงงง //สงบสติก่อน //ลูบๆ
นายน้อยบ้าจริงๆเลยยยยย ไม่รับรู้เลยเหรอคะว่ามีใครบางคนคอยยืนมองอยู่ข้างๆตลอด คอยห่วงอยู่ตลอด รอคอยมาตลอด ฟฟฟฟฟ ไปแคร์เจ้าคนหน้านิ่งยุงไม่ตอมอยู่ได้ ฮรึก ;; x ;
เป็นโมเมนท์ที่คิดว่าเสี่ยวฮัวน่ารักมากจริงๆค่ะ แสดงความเป็นห่วงนายน้อยออกมาได้ชัดเจนมาก
ขอบคุณสำหรับรูปและแฟนอาร์ตน่ารักๆนะคะะ T v T //โค้งงง

[Fenrir]

นายน้อยยยยยย นี่ไม่รู้ตัวเลยใช่มั้ยว่ากำลังพูดอยู่กับคนที่รอมานานกว่านั้นน่ะ!!!!!!
เจ็บกระดองใจแทนเสี่ยวฮัว แถมยังอุตส่าห์เป็นห่วงเป็นใย คอยช่วยเหลือ ดูแลนายน้อยไม่ห่าง ทั้งที่ตอนคว่ำกรวยกันครั้งแรกบอกกับนายน้อยไปด้วยซ้ำว่า"นายต้องดูแลตัวเอง"
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ <3

[oilypicca]

กรีดร้องกับแพร์ริ่งฮัวเสีย ;_; เสี่ยวฮัวของเค้าเป็นได้แค่ที่ปรึกษา นายมันพระรองรอรัก! *กอดคอร้องไห้กับเสี่ยวฮัว*
นึกถึงคำพูด "ชั้นช่วยนายได้แค่นี้จริงๆ" แค่นี้ของคุณชายเก้านี่มันยิ่งใหญ่จริงๆ ผ่านไปสิบปีโทรกริ๊งเดียวเสี่ยวฮัวพร้อมสนอง แงงงงงงงงงงง พลังรักพลังรอช่างร้ายกาจ
สิบปี สิบปี เฮ้อ ก็คงต้องรอต่อไป

รูปน่ารักมากค่ะ ขอบคุณสำหรับฟิคด้วยนะคะ >.<

[karnalone]

ขอกรี๊ดค่ะ ไม่ไหวๆ เสี่ยวฮัวน่ารักมาก!!!
ชอบฟีลฮัวเสียแบบนี้มากๆ เลยค่ะ เสี่ยวฮัวรอมานานมากแล้ว และยังรอแบบไม่มีความหวัง
แต่แค่ได้เห็นคนๆ นั้นมีความสุขก็พอแล้วสินะคะ จะมักน้อยเกินไปแล้ว
สู้ๆ ค่ะเสี่ยวฮัว ถ้าสิ่งมีความหมายมากขนาดยอมรอขนาดนี้ ก็สู้เถอะค่ะ อย่ายอมแพ้นะ
รู้สึกเหมือนเสี่ยวฮัวจะเป็นที่พักแบบพึ่งพาได้แน่นอนแห่งที่สองของนายน้อย (แห่งแรกยกให้นายอ้วนไป) เจ็บปวดแทน ฮรือ สู้ๆ นะ เสี่ยวฮัว

[Feran.FS]

โอ๊ย คือ เจ็บแทนนนนนนนน ฮือออออออ นายน้อยแม่ง มองแต่คนๆนั้น ดู๊ดู! อึ้ยยยยยย//ด้วงดิ้น

#คอมเมนท์นี้ไร้สาระชะมัด ฮาาา

[hnee]

เสี่ยวฮัวเอ๊ยเสี่ยวฮัว ไม่รู้จะพูดอะไรดี ความรักของเสี่ยวฮัวทำให้เสี่ยวฮัวคอยค้ำจุนอาเสียไม่ให้ไร้ที่พึ่งพิง คอยเป็นที่พักอยู่เบื้องหลังในวันเวลาสิบปีที่อาเสียรอคอยเพื่อเสี่ยวเกอ

[uglygirl]

แอบเห็นใจเสี่ยวฮัว
ทั้งๆที่มาก่อน ทั้งๆที่รอมานานขนาดนี้
แต่สุดท้ายอู๋เสียก็ยังคงสติลความไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรที่เกี่ยวกับเสี่ยวฮัวเลย
ไม่รู้เลยสินะว่าเสี่ยวฮัวเองก็เจ็บปวดที่ต้องเห็นอู๋เสียเจ็บปวด...

[tear]

เสี่ยวฮัวววววววววววววววววววววววววววว แม่ยกอยากกระโจนเข้าไปปลอบเหลือเกินค่ะ ฮือออออออ

[meirong2810]

เสี่ยวฮัวววว ฮือออออ เหม่ยสงสารนายมากเลยนะ
เเอบรักมาตั้งนานสุดท้ายเค้าก็ไม่รู้...
นี่มันบทพระรองหล่อเเสนดีชัดช้าดดดดดดด ฮืออออ /กรีดร้อง

[uxmishi]

ฮืออออออออ สั้นกระชับแต่ฟิลลิ่งมาเต็มมากค่ะ เสี่ยวฮัวมำแบบนี้เพื่อให้อู๋เสียได้พักบ้างสินะคะ ฮืออออออ

ชอบฮัวเสียมากขึ้นทุกวัน ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆมากเลยนะคะ ><

[Yuwadee Wana]

เสี่ยวฮัวววววววววววววววววววววววววววววว นายเป็นพระรองที่แสนดีมากกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมจะไม่เข้าใจ รอคอยมาเกินสิบปี นายคงอยากตอบแบบนี้สินะ

[janejana]

อ่านฟิคเสี่ยวฮัวกับเสี่ยวเสียที่ไรต้องปาดน้ำตาตลอด โฮฮฮฮฮ T_T

เสี่ยวฮัวคงเข้าใจดีกว่าใครเพื่อนเลยนะว่าการรอคอยใครบางคนมันรู้สึกยังไง นายน้อยก็ช่างพูดออกไปได้นะ ไม่ได้รู้อะไรเลย //โป้งนายน้อยสามวิ

ซึ้งสุดๆตรงที่เสี่ยวฮัวบอกรอมานานเกินสิบปีแล้ว//เจ็บปวด

[gaaraclub]

เสี่ยวฮัววววว คุณชายพระรองของหนู ฮรืออออ T///T
นายน้อยรอสิบปี คุณชายก็รอมานานกว่าสิบปี แงงง

[Starsong]

กอดเสี่ยวฮัววววว

อยากตีนายน้อยเหลือเกิน เรื่องที่ต้องรอแทบขาดใจนี่จะโวยวายใส่ใครก็ได้ทั้งนั้นนอกจากเสี่ยวฮัวคนเดียวเนี่ยล่ะ เค้ารอนายมานานมากแล้ว นานยิ่งกว่าที่นายรอนายเมินอีกนะ เคยรู้บ้างมั้ยย ;;;A;;;

เสี่ยวฮัวก็ช่างทุ่มเทเหลือเกิน คอยเฝ้ามอง คอยดูแล “นายเหนือยแล้ว พักบ้างเถอะ” งั้นเหรอ เสี่ยวฮัวเองก็ใช้เวลาเดียวกันนี้พักด้วยเถอะ ต้องรับผิดชอบเรื่องที่หนักหนากว่า มานานกว่านายน้อยสามตั้งเยอะนะ

โอยยย นายแว่นอยู่ไหน มาพาเสี่ยวฮัวกลับไปพักผ่อนทีเถอะ ฮรืออออ

[28016]

เสี่ยวฮัว เคยบอกเขาว่าต้องดูแลตัวเองสุดท้ายก็จัดการทุกอย่างให้เขาหมด
สิบปีของนายน้อยว่านานแล้ว ของเสี่ยวฮัวกลับยาวยิ่งกว่า แถมเป็นการรอแบบแทบไม่มีหวัง
เป็นได้แค่เพื่อนที่คอยเป็นห่วงอยู่ข้างๆ...

[carrotkun]

/หักนิ้วกรอบแกรบเตรียมซ่ำคีย์อบร์ดเม้นท์ มาช้าไปบ้างขอโทษนะคะแง/

เพิ่งได้มาขุดฟิคคุณมินมินอ่าน รู้สึกตัวเองโง่มากๆที่พลาดฟิคไปหลายอัน มาตามอ่านย้อนแล้วนะคะTwT
ในบรรดาหลายอันที่ยังไม่ได้อ่านนี่เราจิ้มเข้ามาก่อนเพราะจั่วหัวว่าฮัวเสียเลยค่ะ๕๕๕ ฮืออออ คุณมินมินแต่งฮัวเสียดีงามละเกิน หลงมาเรือนี้บ่อยๆนะคะนะคะนะคะ /เขียนดาวหกแฉกซัมม่อนคุณมินมินมาบนเรือ/

ของฟิคนี้ไปแบบนุ่มๆ เนื้อหาแค่เวลาเสี้ยวนึงของช่วงเวลากลางคืนแท้ๆ อารมณ์มันนุ่มๆแต่ลุ่มลึกละเกินค่ะTTwTT
ชอบทั้งที่เล่าจากฝั่งนายน้อยแล้วยังมาต่อฝั่งเสี่ยวฮัวมากๆเลยค่ะ ได้เห็นสองมุมแบบนี้ถึงจะไม่ต่างจากที่คิดมาก แต่ก็เป็นอะไรที่คิดไม่ถึงฮือ น่ารักจัง
คือห่วงนายน้อยแค่ว่าอยากให้พักบ้าง สิบปีอะไรนั่นฉันเข้าใจดีที่สุดอะไรนั่นคือแบบ แงงงงงงงงง
*กรีดร้องประโยคคลาสสิกว่าคุณชายของบ่าวววววว*

ฟิคนี้ก็ยังมีอะไรเล็กๆน้อยๆนี่น่ารักนอกจากความเป็นห่วงของคุณชาย ก็พวกพอช่วยพยุงแล้วรู้สึกว่าผอมลงนี่แหละค่ะ ...ตอนแรกก็ไม่ทันคิดอะไร แต่พอมาเม้นท์แล้วถึงนึกได้ ปกติคนเราก็แค่มองความอ้วนผอมหรือเปล่านะคะ แต่มาจับแล้วรู้ว่าอ้วนขึ้นหรือผอมลงนี่มัน...อืออา อดคิดไม่ได้เลยค่ะ(เพราะเป็นผู้ชายด้วย ถ้าผอมลงนิดหน่อยมันน่าจะดูยากกว่าผู้หญิงมั้ยนะคะ)
เผลอแอบคิดว่าเสี่ยวฮัวอาจจะเคยจับ๕๕๕ /บ้าเจง/ แต่คิดอีกแง่คือ คอย"มอง"จนรู้เป็นอย่างดี ฮือออออออ ชอบจังเลยค่ะ

เราตายตรงช่วงสุดท้ายของฟิคด้วยค่ะ ตรง

คือตายยยยยยย น้องมานิ่มๆไม่ต้องประโยคสวยหรูแต่เราตายเลยค่ะแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
/ร้องไห้เกาะขาคุณมินมินแน่น