[OS] #dmbjdaily (การบ้าน) การบ้านจากปู่เอ้อร์ [เสี่ยวฮัว,อู๋เสีย]

[Vi-o-let]

[OS] #dmbjdaily (การบ้าน) การบ้านจากปู่เอ้อร์ [เสี่ยวฮัว,อู๋เสีย]






ชายผ้าโบกพลิ้วไปตามย่างก้าวที่เคลื่อนไหว...ท่วงท่าอ่อนช้อยราวไม้ไผ่ต้องลม...เสียงใสกังวานขับร้องบทกลอนท่อนสุดท้าย...






เมื่อการแสดงจบลง...เซี่ยอวี่ฮัวยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า

บุรุษซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าบ่งบอกวัยซึ่งผ่านประสบการณ์มามากมาย เวลาไม่สามารถลบเลือนตัวตนอันใสกระจ่างไปได้ ความอ่อนโยนยังฉายชัด...เพียงแต่...ไม่มีความภูมิใจอย่างที่เคยเป็นในแววตาคู่นั้น

เด็กน้อยยังคงรอด้วยท่าทีเต็มเปี่ยมด้วยพลังชีวิตของวัยเยาว์ ใบหน้าน่ารักยิ้มแย้ม เมื่อเห็นอาจารย์ไม่กล่าวอันใดจึงถามขึ้นว่า "เป็นไงบ้างขอรับปู่เอ้อร์"

สีหน้าของเอ้อร์เย่ว์หงไม่แสดงอารมณ์ใด เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกอันเป็นเอกลักษณ์ หากคราวนี้บาดลึกเข้าไปในใจคนฟัง "นั่นไม่ใช่งิ้วแบบที่ข้าต้องการเห็นจากเจ้า"




ความรู้สึกลิงโลดที่มีอยู่เพราะหวังได้รับคำชม เปลี่ยนเป็นความไม่เข้าใจเข้ามาแทนที่





"ทำไมหรือขอรับ ตรงไหนผิดไปหรือ"

"ไม่ เจ้าทำออกมาได้ดีมาก"

"ถ้างั้นทำไม..."

เด็กน้อยหยุดชะงักเมื่อคนที่ตนแสนเคารพลุกขึ้นยืน

"วันนี้พอแค่นี้"

"ตะ...แต่ยังซ้อมไม่ถึงไหนเลยเลยนะขอรับท่านปู่" เซี่ยอวี่ฮัวแย้งเสียงสั่น





รอยยิ้มงดงามวาดขึ้นที่ริมฝีปากของอาจารย์ "การบ้านของเจ้า ไปค้นหามาว่า...งิ้วสำหรับเจ้า...คืออะไร"





สิ่งสุดท้ายที่เห็น คือแผ่นหลังสง่างามที่หายลับออกไปจากโรงละคร




















"เสี่ยวฮัว! ไปเล่นกันเถอะ" น้ำเสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้น พร้อมกับร่างเล็กๆ นั่งผลุบลงข้างตัว นัยน์ตากลมโตตวัดไปมอง ก็พบใบหน้าซื่อๆ ของเจ้าคนสกุลอู๋ยิ้มแป้นมาให้ ดูเหมือนเจ้านี่จะผละออกจากคนอื่นซึ่งเล่นกันอยู่ตรงนู้นมาหาเขาที่หลบมานั่งอยู่คนเดียว

วันนัดเจอกันอะไรก็ไม่รู้ของพวกผู้ใหญ่ ถึงจะมีเพื่อนวัยเดียวกันเยอะ แต่เซี่ยอวี่ฮัวไม่ได้อยู่ในอารมณ์อยากวิ่งเล่น

"ไม่อยากเล่น" เขาตอบเสียงห้วน หวังว่าเจ้านี่คงเดาได้ว่าเขาต้องการความสงบ

"ทำไมล่ะ?"



ลืมไป...เจ้านี่...ที่เคยแนะนำตัวแล้วว่าชื่ออู๋เสีย เป็นพวกเข้าใจอะไรได้ยาก



คนน่ารักกรอกตา หรือว่าเป็นเพราะชุดเด็กผู้หญิงที่สวมอยู่ ช่วยลดความไม่เป็นมิตรจนนายน้อยอู๋ไม่เกรงกลัว

เขาเลยแกล้งทำเป็นไม่พอใจ "อยากเล่นก็ไปเล่นกับพวกนั้นสิ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!"

อู๋เสียผงะไป หน้าตาสลดลง เหมือนหมาของคุณปู่อู๋เวลาโดนดุเมื่อซนเกินเหตุไม่มีผิด คุณชายสกุลเซี่ยรู้สึกพอใจขึ้นมานิดๆ ถึงจะซื่อบื้ออย่างไร เจ้านี่น่าจะเรียนรู้มาบ้างว่าเด็กผู้หญิงเวลาโกรธจะเป็นพวกไม่มีเหตุผล เพราะงั้นถ้าไม่อยากเจอปัญหาใหญ่ ก็ควรรีบออกไปจากตรงนี้ได้แล้ว

"ฉันเห็นเธอดูเศร้าๆ ก็คิดว่าอยากเล่นด้วยกันซะอีก"

ถ้าฉันอยากเล่นกับพวกนาย...แล้วจะหนีมาอยู่ตรงนี้ทำไมกัน!

เขาอยากจะบอกแบบนั้นไป แต่หยุดไว้ก่อนเมื่อเห็นดวงตาใสแจ๋วจริงใจที่มองมา เจือด้วยความสงสารเล็กน้อย เดี๋ยวก่อน...อย่าบอกนะว่าเข้าใจผิดว่าเขาเป็นพวกขี้อายจนไม่กล้าเข้าไปเล่นกับคนอื่นๆ น่ะ

แม้จะหงุดหงิดที่ถูกอีกฝ่ายเข้าใจผิด น่าแปลกที่ไม่ยักว่ากลับไป


"นาย...รู้จักงิ้วไหม"


แถมยังถามคำถามที่ติดอยู่ในใจออกไปซะอย่างนั้น

"เคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่ไม่เคยดูหรอก"

"ถ้างั้นจะเล่นให้ดูมั้ย"

"เสี่ยวฮัวเล่นงิ้วเป็นด้วยเหรอ!" อู๋เสียเบิกตากว้าง ดูตกใจจนเกินเหตุ

"อื้อ"

แล้วทำไมพอพยักหน้ารับ ถึงต้องดูตื่นเต้นดีใจขนาดนั้นด้วยนะ









เซี่ยอวี่ฮัวหลับตาลง นึกถึงคำสอนของอาจารย์...




ขับร้อง เจรจา ท่วงท่า พะบู๊...สี่ทักษะพื้นฐานของการแสดงงิ้ว...




唱“ขับร้อง” คือการร้องเพลง



เสียงใสเอ่ยเอื้อนคำกลอน ปล่อยน้ำเสียงและอารมณ์ไหลลื่นไปกับเนื้อหาบทประพันธ์ จังหวะหายใจสอดคล้องกับการเปล่งเสียงไม่มีติดขัด...ทุกคำกระจ่างชัด...ส่งผ่านความหมายไปถึงคนฟัง






念“เจรจา” คือการพูดจา



บทเจรจารื่นหู เสียงสูงต่ำราวเสียงดนตรี ผ่อนเบาสลับหนักมีจังหวะจะโคน...แสดงลักษณะเด่นของตัวละครไม่ผิดเพี้ยน






做“ท่วงท่า” คือการร่ายรำ


กริยาอ่อนช้อยงดงามหมดจด ทุกย่างก้าวแผ่วเบานุ่มนวล...สายตาสื่ออารมณ์หวานล้ำ ราวกับนางฟ้าตัวน้อยกำลังเริงระบำ







打“พะบู๊” คือการใช้อาวุธและกายกรรม


ก้าวกระโดดอย่างคล่องแคล่ว บ่งบอกถึงความพากเพียรในการฝึกซ้อม ปลายเท้าแตะพื้นยืดหยุ่นไร้เสียง ดุจขนนกตกกระทบผิวน้ำ






เมื่อทุกอย่างจบลง นายน้อยอู๋ตบมืออย่างเอาเป็นเอาตาย สายตาเป็นประกายชื่นชมเต็มเปี่ยม คำชมพรั่งพรูไม่ขาดสาย

เซี่ยอวี่ฮัวเพียงแค่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย นึกขันกับท่าทีตื่นเต้นมากเกินไปของเจ้าคนที่ยิ้มตาหยี่อยู่









"...อาจารย์ก็เลยสั่งการบ้าน ให้ค้นหาว่า...งิ้วสำหรับฉันคืออะไร" รู้ตัวอีกทีก็เล่าเรื่องไปทั้งหมดแล้ว เหล่มองอีกฝ่ายที่ตั้งใจฟังสุดๆ ก่อนจะนึกบ่นตัวเองว่าทำไมถึงยอมเล่าให้เจ้านี่ฟังได้

บางที...คงเป็นเพราะอู๋เสียดูไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไร ถ้าบอกไปก็คงไม่รู้เพิ่มจากเดิมเท่าไหร่ อีกอย่างหนึ่งเดี๋ยวไม่นานเจ้านี่ก็ลืมแล้ว ไม่เอาไปบอกใครต่อแน่ๆ

ว่าไปแล้ว...พอได้เล่าให้คนอื่นฟัง ก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง

"สงสัยฉันเล่นไม่ดีแน่ๆ อาจารย์เลยบอกแบบนั้น" เขาบอกข้อสงสัยไป

"ไม่จริง เสี่ยวฮัวเล่นดีจะตายไป ดีมากๆ ดีสุดๆ ไปเลย" อู๋เสียแย้งทันที ทำหน้าจริงจังจนดูตลก "เสี่ยวฮัวน่ะ ชอบเล่นงิ้วมากเลยสินะ"

"ชอบสิ"

"ถ้างั้นไม่เห็นต้องคิดมากเลย เล่นๆ ไปก็ดีเองแหละ"


เป็นคำปลอบใจที่สมกับเป็นอู๋เสียดี

"นายไม่รู้อะไร แค่ชอบอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ ต้องเล่นออกมาให้ดี ให้มีเกียรติ สง่างามอย่างอาจารย์ ไม่งั้นคนอื่นจะว่าเอาได้"

"เห...ฟังดูยุ่งยากจัง" เด็กชายทำหน้ายุ่ง พอเห็นสายตานิ่งๆ ของเสี่ยวฮัวมองมาจึงเกาแก้มแก้เก้อ "ฉันดูไม่เป็นหรอกว่าดีไม่ดี แต่เห็นตอนเสี่ยวฮัวเล่นดูมีความสุขชะมัด เลยรู้สึกสนุกตามมากๆ เลยล่ะ"



มีความสุข...อย่างนั้นเหรอ


คุณชายเก้านึกทบทวน



...จะว่าไปก็จริง



เมื่อกี้เขาเล่นไปอย่างมีความสุข ไม่ต้องเคร่งครัดตามแบบแผนเหมือนตอนซ้อมกับปู่เอ้อร์ ปล่อยไปตามสบายอย่างที่อยากจะเล่นออกมา เพราะไม่ได้อยู่บนเวที เพราะคนที่ดูเป็นอู๋เสีย



ใช่แล้ว...เขาพอจะเข้าใจแล้ว



เซี่ยอวี่ฮัวนิ่งไปนาน จนอู๋เสียคอประหลาดใจ โบกมือหยอยๆ ผ่านหน้า พลันจู่ๆ คุณชายเก้าก็หัวเราะออกมา ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้เป็นครั้งแรกของวัน


นายน้อยอู๋หน้าแดงแปร๊ด ก่อนจะก้มหน้าหลบตา ไม่รู้ว่าได้ยินเสียงพึมพำต่อมาของเขาหรือเปล่า




"ฉันคิดออกแล้ว ว่างิ้วสำหรับฉันคืออะไร"


















นั่นเป็นเรื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อน...




เสียงปรบมือดังสนั่นกึกก้องโรงละคร


ร่างโปร่งในชุดงิ้วงดงามแย้มยิ้ม ด้วยฐานะตัวนางที่โด่งดังสุดในคณะสามารถสะกดสายตาผู้ชมได้ตั้งแต่ต้นจนจบ ต้องขอบคุณใครบางคนที่ไม่เคยรู้ว่าคำพูดซื่อๆ นั่นจะทำให้เขาค้นพบคำตอบของการบ้านที่ปู่เอ้อร์มอบให้ได้



งิ้ว...ไม่เพียงแค่ขับร้อง เจรจา ท่วงท่า พะบู๊...สี่อย่างนี้เป็นแค่หลักการแสดงออกมา

แท้จริงแล้วงิ้ว...เต็มไปด้วยพลัง...เต็มไปด้วยความอ่อนโยน...ความล้ำลึกสุดหยั่ง...ศิลปะการแสดงระดับชาติที่ต่อให้ใช้เวลาชั่วชีวิตเขาก็ไม่อาจเข้าใจได้ทั้งหมด


เพราะงั้นสิ่งที่ทำได้ ก็คือโยนความกังวลออกไป ละทิ้งความกดดันต่างๆ แล้วผสานตัวตนให้เป็นส่วนหนึ่งของงิ้ว เป็นหนึ่งเดียวทั้งน้ำเสียง ท่วงท่า อารมณ์...และจิตใจ




เขายังจำแววตาของท่านปู่ยามที่เขากลับไปแสดงงิ้วให้ดูพร้อมคำตอบได้ดี...เต็มไปด้วยความภูมิใจ...จนทำให้รู้สึกอุ่นวาบ...ดีใจ



งิ้วสำหรับเขา...คือจิตวิญญาณ










--------------------------------------------------------
#dmbjdaily 268 days left

ช่วงนี้เพ้อไปกับงิ้ว เพราะเสี่ยวฮัวคนเดียวเลย //ปิดตาชี้หน้า
แปะข้อมูลอ้างอิง http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2010/08/K9608636/K9608636.html

ถึงจิตวิญญาณเสี่ยวฮัวคืองิ้ว แต่ใจทั้งดวงคือนายน้อยนะคะ //แค่กๆ

[mage]

ชอบบรรยากาศอาจารย์ลูกศิษย์ อ่านแลวหุบยิ้มไม่ลงค่ะ > <
ชอบตรงที่บรรยาย ขับร้อง เจรจา ท่วงท่า พะบู๊ มากเลยค่ะ
นึกภาพตามแล้วเสี่ยวฮัวงามมาก เขิน ////

อู๋เสียตกหลุมรักเข้าเต็มๆเลยใช่มั๊ยเนี่ย <3

มีแก้คำผิดนิดนึงค่ะ >> "การบ้านของเจ้า ไปคนหามาว่า...งิ้วสำหรับเจ้า...คืออะไร"

[MinMin]

เป็นฟิคที่อ่านแล้วอบอุ่นยังไงไม่รู้ นานๆจะเจอฟิคที่คุณชายมีความสุข (ฮา)
ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่ะ
อ่านแล้วอยากเห็นคุณชายตัวเป็นๆมาเล่นงิ้วให้ดูจังเลย

[Mill]

น่ารักจังเลยค่ะ ///v/// อยากดูคุณชายเล่นงิ้วบ้างจังเลยน้า
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นใสๆดีจังเลยค่ะ นายน้อยตอนเด็กก็น่ารักมาก
บางอย่างไม่ต้องไปฝืน ปล่อยใจตามสบายมันก็ออกมาดีเองเนอะ
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[ami.de.alamode]

ยิ้มไม่หุบเลย >__< น่ารักมากกกกก เสี่ยวฮัวนายน้อยน่ารัก ชอบมุมนี้จังค่ะ
ขับร้อง เจรจา ท่วงท่า พะบู๊...สี่ทักษะพื้นฐานของการแสดงงิ้ว...
เฟรพพพพ ภาษาสวย
ประโยคท้ายก็จบได้ดีมากค่ะ >__<

[Tang_An-An]

เป็นฟิคที่อบอุ่นมากเจ้าค่ะ
สบาย ๆ ทำให้อารมณ์ดีขึันมาเลย
หลังจากสู้รบประมือกับการสอบมา
เสี่ยวฮัวน่ารัก ฮุฮิ><

[karnzaya]

ภาษาสวยมากค่ะ แอ๊ /////////
อยากเห็นเสี่ยวฮัวร่ายรำ อยากเห็นเสี่ยวฮัวร้องงิ้วจังเลย ♥

[meanato]

เป็นอาจารย์ที่ชอบทิ้งปริศนาให้ลูกศิษย์คิด
อา...ฟิคนี้อบอุ่นจังน้าาาาาาาา

[Feran.FS]

โอ้ววววว ข้าสัมผัสได้ถึงความมุ้งมิ้งของศิษย์อาจารย์~

[iced_mocca]

กำลังนึกจินตนาการถึงตอนเสี่ยวฮัวเล่นงิ้วให้อู๋เสียดู กับตอนนี้อู๋เสียตบมือให้ คงเป็นภาพที่น่าเอ็นดูไม่ใช่น้อย #ถึงจะแอบจินตนาการว่าอู๋เสียตบมือเหมือนแมวน้ำก็ตาม =w=