[OS]7 years [ฮัวเฮย][Nc17]

[kuramajoy]

7 Years

หมายเหตุสำคัญมาก นี่คือภาคสองของ 7day กรุณาอ่าน 7 day ก่อน แต่งเพราะเจอเพื่อนตบหัวทิ่มว่า 7 day มันเศร้าไป อ๊ะได้ เพื่อที่จะมีคนตรวจคำผิดให้ ฉันยอมพลิกจากดราม่าได้
fic บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
คู่ เซี่ยอวี่ฮัวxเฮยเสียจื่อ
NC 18 พรากผู้เยาว์
ปล. โครตของโครตผิดคาแรกเตอร์ อิแว่นไม่มีทางน่ารักขนาดนี้

ชีวิตของคนเรานั้นเริ่มต้นได้ใหม่เสมอ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดคำนี้ ทว่าในยามที่ไร้ยังทุกสิ่งทุกอย่างผมยังจะยืนหยัดอยู่ได้อีกหรือ ทั้งความแค้น ความรัก และความหวังสูญสิ้นไปในพริบตา

เจ็ดวันที่มีความสุข เจ็ดวันที่ได้เรียนรู้ยังรัก เจ็ดวันที่ได้หัวเราะเสียงดัง เจ็ดวันที่ตระกองกอดยังความรู้สึกที่ล้ำค่า

เจ็ดวันที่ได้อยู่รว่มกับผู้ที่รักที่สุดจากหัวใจ

เซี่ยอวี้ฮัวรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างในร่างกายของเขาหายไป หัวใจนี้เป็นโพรงใหญ่ที่ไม่อาจหาอะไรมาถมให้เต็ม เขาดื่มเหล้าเมามาย หรือกอดพลอดตรักกับใครก็มิอาจลืมเลือนหรือเยียวยายังความปวดร้าวที่ถาโถมอยู่ในอกนี้ได้

มันราวกับจะแตกสลายอย่างเชื่องช้า

ผมกรีดร้องกู่ก้องยังฟากฟ้า อ้อนวอนยังพระเจ้าที่โหดร้าย ได้โปรด ขอโอกาสอีกครั้งหนึ่ง เพียงครั้งเดียวจะให้แลกกับอะไรก็ยินยอม

เจ้าอีกาผู้โง่เง่ายินยอมแลกอายุขัยร้อยปีกับเวลาที่ถูกรักเพียงเจ็ดวัน

ทว่ามนุษย์ตัวจ้อยกลับร่ำไห้ให้กับโชคชะตา กรีดร้องวิงวอนขอเวลาเจ็ดวันนั้นให้หวนกลับ

ไม่ว่าจะเป็นพระเจ้าที่ยิ่งใหญ่เพียงใดก็ไม่อาจฝืนลิขิตได้ แล้วผมเป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดาไหนเลยจะทำได้

บางทีที่เจ้าหญิงนินทราไม่อยากลืมตาขึ้นมาคงเป็นเพราะโลกแห่งความเป็นจริงนั้นร้ายกาจยิ่งกว่าฝันร้าย

วันนั้นที่ลืมตาขึ้นสิ่งที่หลงเหลือมีเพียงขนนกสีดำ ...ทุกสิ่งทุกอย่างที่หลงเหลือ

ยังคงจดจำได้อย่างไม่ลืมเลือน อดไม่ได้ที่จะหลั่งรินยังหยาดหยดของน้ำตาทุกคราที่นึกถึงวินาทีที่ตัวตนนั้นแตกสลายอย่างเชื่องช้าพร้อมกับคำอ้อนวอน

มันเป็นคำอ้อนวอนที่มิอาจส่งถึงพระเจ้า

‘ยังอยากอยู่ด้วยกัน’

เจ้าอีกาผู้โลภมากอยากอยู่เคียงคู่กับคนรัก เซี่ยอวี้ฮัวเองก็อยากอยู่เคียงข้างมัน คิดถึงยังมืออ่อนนุ่มที่ได้จับ น้ำเสียงน่ารำคาญที่พอไม่มีกลับรู้สึกเหงาเหลือเกิน
ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ไม่รู้ใครพูดคำนี้กับผม ท่ามกลางความโศกเศร้าที่ยิ่งกว่าทะเลอันบ้าคลั่งผมจำใจลุกขึ้นมา ...ชีวิตนี้หมอนั่นช่วยเอาไว้โดยใช้ชีวิตของตนเองแลกมา ผมจะไม่ยอมให้มันเลือนหายไป การกระทำทุกอย่างสลักลงไปในจิตใจดวงนี้ หากผมตายแล้วเขาที่เหยียดยิ้มอย่างสวยงามในหัวใจของผมก็คงจะตายไปด้วย

ผมกอบกำยังขนปีกสุดท้ายกอดเอาไว้ก่อนที่จะร่ำไห้แล้วลุกขึ้น...เซี่ยอวี้ฮัวกลับมาร่ายรำในวงการ เป็นคุณชายเก้าที่แสนน่าเกรงขาม สง่างาม เลือดเย็น ไม่สนใจสิ่งใดเพราะหัวใจของเขานั้นถูกควักเอาไปแล้ว

การมีชีวิตที่เหมือนตกนรกทั้งเป็นดำเนินเรื่อยไปจวบจนกระทั่งถูกซินแสมือดีคนหนึ่งหาเรื่อง ผมตลบหลังมัน ทำทีเป็นเดินอยู่คนเดียวก่อนที่จะจับมันเข้าห้องทรมาน เลาะฟันของมันตอกลงยังเล็บ ฟังเสียงกรีดร้องจนมันสารภาพ

สิ่งที่มันต้องการคือขนนกสีดำที่ผมติดตัว...สิ่งนั้นคือเครื่องรางนำโชคและยังเป็นเศษเสี้ยวจิตวิญญาณของเจ้าป่าเจ้าเขา หากเอาไปฝังไว้ในผืนป่าจะเติบโตขึ้นเป็นเจ้าป่านำความอุดมสมบูรณ์มาให้ผืนแผ่นดิน หากกักขังเอาไว้ในแก้วลงยันต์จะไม่เติบโตเป็นสิ่งนำโชคลาภ

ผมคลี่ยิ้มหัวเราะท่ามกลางกลิ่นเลือด ...ในที่สุด...ผมกรีดร้องอ้อนวอนต่อพระเจ้า กอบกุมขนนกในมือเอาไว้ก่อนที่จะโดนซินแสที่ผมฟาดเงินใส่มันไปหลายล้านทัก

“คุณชาย งั้นคุณชายต้องเสี่ยงแล้วล่ะ พวกนี้ถ้าไม่ถูกทำลายดวงวิญญาณก็จะไม่ตาย ถึงใช้พลังแต่ก็จะเกิดใหม่ได้อีกครั้งแต่ก็หาใช่ตัวเดิมไม่ ..คราวก่อนอาจจะเป็นอีกา ใครจะรู้ว่าต่อไปมันจะเป็น งู แมว หรือสิงโต ขึ้นกับผืนป่านั้นๆ”

ความจริงที่ตีหน้าผมแทบชา ผมกอบกุมขนนกนั้นเอาไว้แนบอก ....การเดิมพันปาฎิหารย์มีเพียงแค่ 0.001 เปอร์เซ็นต์

“แต่มันไม่ใช่ศูนย์ใช่ไหมล่ะ” ตระกูลเซี่ยเกลียดการพนัน พวกเขามักจะวางแผนกันอย่างรอบคอบแต่ผมใกลับต้องใช้พลังทั้งหมดทุ่มเทยังการพนันครั้งสุดท้าย
ผมอ้อนวอน ยินยอมแลกชีวิตทั้งหมดเพียงเพื่อให้ได้เจอกับนัยน์ตาสีสวยนั้นอีกครั้ง

ภาพร่างของเขาที่แสนสวยงามอยู่ในจิตใจของผมไม่เสื่อมคลาย

ได้โปรดกลับมาเถอะ...

เจ็ดปีกับคำครหา ใครๆก็ว่าคุณชายเก้าแห่งตระกูลเก้าบ้าไปแล้ว ...ใช่ ผมคงบ้า ผมใช้ป่าของตนเองเป็นศูนย์กลางบ้านที่ผมและเจ้านั่นใช้เวลาอยู่ร่วมกัน เจ็ดวันที่แสนสุข เจ็ดวันที่ตราตรึงในความทรงจำ เจ็ดวันที่ไม่อาจลืมเลือนก่อเกิดอีกเจ็ดปีให้หลัง

ภายในเจ็ดปีผมกว้านซื้อที่ดินรอบบ้าน ถึงเขาไม่ขายให้ผมก็จะเผาบ้านมันแล้วไล่ออกไป มีแต่คนว่าผมบ้าไปแล้วที่จะปลูกป่าเอาไว้ในบ้านตนเอง ผมสร้างกรงนกขนาดใหญ่ครอบคลุมบ้านหลังนี้พร้อมกับพื้นที่กว้างใหญ่ สั่งนกเข้ามาหลากหลายชนิด สุดท้ายก็ฝังเอาขนนกสีดำสนิทลงยังกลางผืนป่าที่ปลูกด้วยน้ำมือมนุษย์

ผมไม่รู้ว่ามันจะได้ผลไหมเพราะมันไม่ใช่ป่าที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ผมอยู่ที่บ้านหลังนี้ รอคอย อยู่เคียงข้างเขาจวบจนเจ็ดปีล่วงเลยไป ทุกวันผมได้แต่เฝ้ามองยังผืนดินเขียวชอุ่ม หญ้าขึ้นบดบังบริเวณที่ฝังหมอนั่นจนมิด

ซินแสผู้นั้นบอกเอาไว้ว่ามันอาจจะไม่เกิด หรือไม่ก็ใช้เวลานาน ใครจะไปรู้ว่าการเกิดขึ้นของพวกนี้ใช้เวลานานเท่าไร เพราะไม่เคยมีมนุษย์คนไหนเคยเห็นการเกิดของเทพ

ผมคงบ้าไปแล้ว ความทรงจำของเจ็ดวันลับตราตรึงฉุดรั้งทั้งชีวิต ปฏิเสธยังทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเฝ้ารอคอยที่บ้านหลังนี้ ...รอคอยยังคนที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับมาหรือไม่

ผมอ้อนวอนกับพระเจ้า ได้โปรดขอปาฏิหาริย์เพียงปาฏิหาริย์เดียว...

กาลเวลาผ่านไปจวบจนเจ็ดปี ต้นไม้สูงชันเสียจนคิดว่าควรจะตัดสักหน่อย แต่ครั้นคิดว่ามันคงเป็นที่เกาะของนกได้ดีผมก็ตัดไม่ลง

บ้าที่สุด...

ผมมองยังนกนานาพันธุ์ที่ซื้อเข้ามาปล่อยไว้ในตอนแรก มันขยายพันธุ์กันเองจนเต็มไปหมด มองยังต้นไม้ที่เต็มไปด้วยผลไม้..ท่าทางถึงแม้ว่าจะผ่านไปอีกสักห้าสิบปี หรือนานกว่านั้นพวกมันก็ยังคงจะคงอยู่ได้ไม่ยากเย็น

ผมมองยังใบหน้าที่สะท้อนในกระจก แม้จะยังเค้าความเยาว์วัยและงดงามแต่เซี่ยอวี้ฮัวปีนี้กลับอายุสามสิบแล้ว ...ผมรู้ดีว่าชีวิตของมนุษย์มีขีดจำกัด ยิ่งแก่ตัวมากเท่าไรก็ร้อนใจมากขึ้นเท่านั้น

เฮยเสียจื่อ ผมไม่มีเวลารอนายถึงร้อยปีหรอกนะ...

อยากพบ แม้จะเป็นเพียงวันหรือเสี้ยวหนึ่งก่อนตายก็ยังดี ..

ได้โปรด ได้โปรด ไม่รู้ว่าตนเองเอ่ยคำร้องขอในจิตใจไปมากเท่าใด...

วันนี้คือวันครบรอบเจ็ดปีที่ได้พบกับเขา ผมยังจำได้ดี ในตอนนั้นเราชนกันโดยบังเอิญ ใบหน้าร่าเริงของนาย...ผมเหยียดยิ้มก่อนที่จะเดินเข้าตัวบ้าน

“ฉันได้ยินจริงๆนะ” ผมเดินไปทางห้องครัวคิดว่าจะหาอาหารมาโปรยให้เจ้าพวกนกกลับได้ยินเสียงสาวใช้ในบ้านพูดซุบซิบกัน

“เธอคิดไปเองหรือเปล่า” อีกคนเอ่ยถามอย่างหวาดกลัว

“ไม่หรอกได้ยินเสียงยามดึกทุกคืนเลย สาวใช้ที่ลาออกก็บอกว่าได้ยินเหมือนกัน ได้ยินเสียงเหมือนรื้อค้น พอรุ่งเช้ากลับพบว่าห้องครัวเละไปหมด เดินๆอยู่ตอนกลางคืนก็ได้ยินเสียงคนหัวเราะด้วยนะ บอดี้การ์ดที่ออกไปก็บอกว่าเคยเห็นเงาสีดำด้วยล่ะ น่าเสียดาย ถึงแม้คุณชายจะหล่อแค่ไหนแต่ฉันว่าไม่ไหวแล้วล่ะ”

บทสนทนานั้นพาให้ผมขมวดคิ้ว เดินเข้าไปร่วมวงกับพวกเธอ พวกเธอสะดุ้งเมื่อเห็นหน้าผมก่อนที่จะยอมเอ่ยปาก

เสียงคนหัวเราะ การรื้อค้น ห้องครัว...หรือว่า...

ผมบอกพวกเธอและบอดี้การ์ดว่าวันนี้ขอให้เป็นวันหยุดประจำปี ไล่ทุกคนออกไปให้หมด แม้แต่ตัวเองก็แกล้งทำทีเป็นออกไปข้างนอกก่อนที่จะแอบลอบเข้ามาซ่อนตัวในห้องข้างเคียง ปิดไฟทั้งบ้า เพียงเพื่อจับตัวคนคนหนึ่ง...

เสียงกุกกักดังขึ้นที่บริเวณหน้าต่างครัว มันเลื่อนเปิดออกก่อนที่จะได้เสียงคล้ายกับคนล้ม ข้าวของแถวนั้นกระจายไปทั่ว ผมคลี่ยิ้มก่อนที่จะเขยิบไปใกล้จนได้ยินเสียงเล็กๆที่เหมือนกับเด็กบ่น

“อะไรอ๊ะ ทีเมื่อก่อนยังเดินได้ อุตส่าห์ฝึกเดินมาแล้ว ความสูงเปลี่ยนกะไม่ถูก โอย ร่างนี้มันยากจริงๆ ไม่อยากเดินแล้ว บินได้ไหม”

เสียงเล็กของเด็กชายบ่นไม่หยุดก่อนที่จะเห็นยังเงาร่างเล็กที่นอนตีพื้นอยู่สักพัก ในที่สุดเขาก็เลิกตีพื้นเป็นเด็กงอแง ชันเข่าลุกขึ้นเดินได้สองสามก้าวก่อนที่จะขัดขาตัวเองล้มหน้าฟาดกับพื้นอีกรอบ

“โธ่เว้ย ไม่เดินแล้ว แต่ถ้าไม่ใช้ร่างนี้ก็จะเปิดตู้เย็นไม่ได้” เขาโวยวายเสียงดัง คงจะคิดว่าที่นี่ไม่มีใครแล้วจึงงอแงเต็มที่

“ถึงจะไม่ต้องกินก็เถอะ แต่อยากกินอ๊ะ” เด็กชายบ่นกระปอดกระแปดราวกับเด็กนิสัยเสียที่ถึงแม้จะท้องอิ่มแต่ก็หาขนมกิน ร่างนั้นยันตัวขึ้นก่อนที่จะยืนอย่างโงนเงนคว้าเอาตู้เย็นเปิดออก ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของร่างนั้นเมื่อเห็นว่าในตู้เย็นโล่งว่าง

ผมสั่งให้พวกเขาหยุดได้สามวัน สาวใช้จึงเคลียร์ของทั้งหมดออกจากตู้เย็นเพื่อไม่ให้เน่าเสีย

“เอ๋..” ดุท่าทางเด็กน้อยจะไม่เข้าใจ เขาปิดตู้เย็นหันหลังหมายจะกลับแต่แล้วก็สะดุดล้มอีกรอบ ชั่ววินาทีที่เขาเงยหน้าขึ้นผมก็เดินออกมาจากที่ซ่อน เมื่อเดินเข้าใกล้ร่างที่ทำท่าตีปีกอยู่บนพื้น ผมถึงเห็นเค้าร่างนั้นชัดๆ

เขาเป็นเด็กชาย ดูแล้วอายุราวหกเจ็ดขวบ เรือนผมยาวประบ่าซอยสีดำขลับราวกับปีกของอีกา สวมใส่ชุดจีนโบราณสูงศักดิ์สีดำสนิทปักลวดลายของอีกาบนชุด ใบหน้าขาวนวลนัยน์ตาสองสีแปลกตาเปล่งแสงเรืองรองในความมืดมิด มันสวยงามจับใจเสียเผลอชะงักเท้าไปครู่หนึ่งจนกระทั่งห็นแผ่นหลังเล็กของเด็กชายพลันมีปีกสีดำงอกออกมา

“โอ๊ย ไม่อยู่แล้วร่างนี้”

ผมเดินไปหยิบปลาย่างตัวโตวางลงตรงหน้าเด็กชายที่ตะกายบนพื้น เขาเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นอาหาร ริมฝีปากบางอ้ากว้างดวงตาเป็นประกายมือเล็กคว้าเอาชาม

“โอ้ใช่แล้ว อยากกินขอบใจนะ เอ๊ะ..” ครั้นเงยหน้าดวงตาสองสีก็สบเข้ากับผู้มาเยือน เจ้าบ้านเซี้ยอวี้ฮัวเหลือบมองเด็กชาย คลี่ยิ้มอ่อนโยน

“โอ้แย่แล้ว..” เด็กน้อยพึมพำก่อนที่จะแปลงร่างเป็นอีกาตัวเล้ก แต่ผมคาดเอาไว้แล้ว หยิบแหที่ทำจากลวดแน่นหนาพิเศษจับลูกอีกาที่โผหนีไม่พ้น รวบร่างที่ดิ้นรนในแหขึ้นมา

“สวัสดี” ผมเอ่ยทักทายอีกาตัวนั้น ในอกพลันเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามา “เฮยเสียจื่อ”

ได้โปรด ผมวิงวอนขอเพียงปาฏิหาริย์เดียวในชีวิตนี้ ขอให้ผมได้พบกับเขาอีกครั้งหนึ่ง

ได้โปรด...ผมวิงวอนไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไร

“สวัสดี...เซี่ยอวี้ฮัว” ลูกอีกาตอบผม น้ำเสียงร่าเริงจนน่าหมั่นไส้พาให้ล้วงมือไปหยิบเจ้าลูกกาตัวเล็กขึ้นมาแนบแก้ม ซุกไซร้กับปีกขนนุ่มนิ่ม ...หยาดหยดสีใสร่วงรินลงมาท่ามกลางความปลื้มปีติ

การรอคอยเจ็ดปีได้จบลงแล้ว

พระเจ้า ผมวิงวอนยังโชคชะตาที่ล้อมรอบเราทั้งคู่เอาไว้ ไม่ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไรผมก็จะยิ้มรับมัน เพราะความปรารถนาของผมได้เป็นจริงแล้ว

“นายนี่ไม่มารักเลย” ผมบีบลูกกาตัวเล็กในกำมือ รู้สึกว่ามันผอมไปเสียหน่อย มันตีปีกพั่บราวกับจะประท้วงก่อนที่เรือนร่างจะจางลง ผมตกใจจนแทบร้องไห้ กอดมันเอาไว้แต่เฮยเสียจื่อกลับสารภาพ

“พลังยังไม่พอจะปรากฎร่างได้ ...ปรากฎตัวได้แค่ห้านาทีเอง ขอโทษนะ” มันพูดจบร่างของอีกาสีดำในมือพลันเลือนหายกระจายเป็นขนนกสีดำ ได้ยินเสียงคลอของเขาไปกับสายลม ผมคลี่ยิ้มก่อนที่จะกระซิบรักกับสายลมที่ตีข้างแก้มแผ่วเบาไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าเกิดแผ่นดินไหวเบาบางขึ้นวูบหนึ่ง

ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ดูท่าทางต้องเพิ่มพลังใฟ้กับเจ้าอีกาน่าฟัดนั้นเสียหน่อยแล้ว ไม่งั้นผมคงจับมันไม่ได้เสียที

“ฮัลโหลฉันเอง ไปเบิกเงินในธนาคาร ขายหุ้นด้วย ฉันจะเอาพื้นที่ปลูกป่าอีก หาอะไรนะเขาไม่ย้าย สนอะไรเล่า เผาบ้านแล้วให้เงินไปสิ”

ผมหัวเราะท่ามกลางบ้านที่ดับไฟสนิท ดูท่าทางเจ้าอีกาตัวนั้นจะยังคงตาแพ้แสงเช่นเคย ต้องซื้อแว่นตาให้มันใหม่จะได้อยู่ด้วยกันในยามกลางวันได้ ผมเผ้ายาวรุงรังนั้นจับมาสไลด์เสียหน่อย

ความสุขที่เลือนหายได้กลับมาแล้ว แม้ยังไม่อาจจับต้องได้ แต่เพียงแค่มีเขาอยู่ผมก็รู้สึกมีความสุข ขอบคุณนะที่ยังคงอยู่เคียงข้าง

ขอบคุณที่กลับมาหาฉันนะ

ขอบคุณที่นายจดจำได้

ขอบคุณเหลือเกินที่มอบความสุขนี้ให้อีกครั้ง

คุณชายแห่งตระกูลเก้าเหยียดยิ้มอยู่ในบ้านนั้นจนวาระสุดท้าย ผู้คนล้วนต่างเล่าขานว่าคุณชายแห่งตระกูลเซี่ยอวี้ฮัวเป็นคนแปลกประหลาด

ร่ำรวยจนผิดปกติ ไม่ว่าจะซื้ออะไรก็โชคดีราวกับพกของดี ไม่เพียงเท่านั้นยังแปลงบ้านของตนเองให้เป็นป่า แถมยังขยับขยายทุกหนึ่งปี สุดท้ายกลางกรุงปักกิ่งก็มีป่าขนาดย่อมอยู่กลางกรุง...

[kuramajoy]

แถมท้าย

ท่ามกลางความมืดมิดอันไร้ขอบเขต สิ่งที่รับรู้คือความเศร้าโศกที่ราวกับจะตายให้ได้ เขาเจ็บปวดรวดร้าวแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ หลงเหลือเพียงเศษเสี้ยวอ่อนแอ เดิมทีคิดว่าคงจะปกป้องยังผู้ที่ถือครองเขาจนสูญสิ้นพลังอันน้อยนิดทว่าคุณชายฮัวกลับทำยังสิ่งที่น่าตกใจ

เขาสร้างป่าผืนใหญ่ขึ้น มันจะดีมากถ้าไม่เกิดทำโดมครอบเอาไว้กันนกหนี...ป่าอันอุดมสมบูรณ์แห่งนี้ยังไม่มีเจ้าป่า เขาฝังผมลงใจกลางจุดที่พลังทั้งหมดไหลเวียน ผมหลับตานึกอยากอยู่ข้างหายเขามากกว่า จะคอยคุ้มครองจนพลังนี้หมดไป แต่เขาไม่ยินยอม ผมไม่เหลือพลังพอที่จะกลับไปข้างกายเขาได้แต่หลับตาท่ามกลางความมืดมิดรอคอยใต้ผืนดินนี้

ยิ่งมีพื้นที่มากเท่าไรผมก็จะมีพลังมากขึ้นเท่านั้น ผมลืมตาอีกครั้งสมองยังด้านชาตอนแรกไม่รู้ว่าตัวเองคือใครและเป็นอะไร ก่อกำเนิดขึ้นเป็นลูกนกปีกดำ ผมรู้สึกว่าไม่สามารถปรากฎร่างได้ ตัวตนอันเลือนราง หันมองยังบ้านหลังเดียวที่อยู่กลางป่าอันอุดมสมบูรณ์ ราวกับแปลกแยก

ผมคุ้นเคยกับมันเหลือเกิน...เด็กน้อยเดินเข้าใกล้ยังบ้านหลังนั้น บินเกาะข้างหน้าต่างครัวได้กลิ่นหอมและเสียงคุยของมนุษย์ จวบจนได้ยินเสียงร้องเพลงอันคุ้นเคยจากชั้นสอง

ทำไมถึงได้คุ้นเคยกับเสียงนี้นะ ผมบินไปเกาะยังต้นไม้ข้างหน้าต่าง เห็นยังชายวันกลางคนร่ายรำขับขานบทเพลงงิ้วอันไพเราะ เขาร้องเพลงได้ไพเพราะเหลือเกิน ผมหลับตานั่งฟังเสียงของมัน รู้สึกโหยหาเหลือเกิน แต่เจ้านกยังไม่รู้ว่าทำไม

วันคืนผ่านไปผมได้แต่เฝ้ารอคอยเสียงเพลงของเขา ในทุกวันผมจะเกาะอยู่บนกิ่งไม้ข้างห้องของเขา นั่งนิ่งเป็นผู้ชมที่ดี เขาไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนเพราะตัวตนของผมในยามนี้รางเลือนจนจะเลือนหายทุกเมื่อ
พลังของผมยังไม่พอที่จะปรากฏตัว...

ผมเฝ้าฝันฟังเพลงอันแสนโหยหาด้วยแรงเต้นของหัวใจที่แปรเปลี่ยน ความเจ็บรุมล้อมพร้อมกับความรวดร้าว ผมเจ็บจนหายใจแทบไม่ออก ทำไมผมถึงได้เจ็บปวดกัน ยิ่งฟังเพลงของเขาผมก็ยิ่งร้องไห้ อา หยาดหยดนี้ทำไมกันนะ

ทำไมกัน คำถามที่ไร้คำตอบวิ่งอยู่ในศีรษะ ทั้งที่เจ็บปวดรวดร้าวเกินจะทานทนแต่ผมไม่สามารถหนีได้ ได้แต่คอยมองเขา..

ทำไมผมจึงได้สนใจกับมนุษย์คนหนึ่งถึงขนาดนี้กันนะ

ผมหาคำตอบให้ตัวเอง ไล่บินมองยังเหล่านกในอาณัติ ...ถึงผมจะเพิ่งเกิด แต่ผมมีความคิดว่าทำไมป่าของผมถึงมีแต่นก ...และมนุษย์

ผ่านไปหลายปีจนผมเริ่มมีพลังและเติบใหญ่ขึ้น ผมเริ่มซุกซนขึ้นปีนเข้าไปในครัวกลั่นแกล้งสาวรับใช้ ขโมยขนมออกมาทิ้งเล่น แกล้งดึงปืนของคุณบอดี้การ์ด แต่มีเพียงคนเดียวที่ผมไม่กล้าแกล้ง นั่นคือชายผู้มีใบหน้างดงาม คนที่ทำให้หัวใจสั่นสะท้านทุกครั้งที่ได้พบเจอ

คุณชายฮัว เจ้าของบ้านหลังนี้ และเป็นผู้สร้างผืนป่าแห่งนี้...

ร่างกายของผมนั้นตาของมนุษย์ไม่สามารถมองเห็นได้ ถ้าจะมีคนมองเห็นได้คงเป็นพวกผู้มีพลังพิเศษกระมัง วันหนึ่งในฤดูร้อนผมพบเจอกับชายแก่ที่มองเห็นผม

“โอ้ เกิดขึ้นมาได้ด้วย” เขาวิ่งเข้ามาหาผมที่เกาะอยู่บนต้นไม้ประจำ ร่างแก่ชรานั้นไขว่คว้าราวกับต้องการจับ ผมรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

“มาอยู่กับฉันไหม ฉันจะพาเธอไปเห็นท้องฟ้าเองนะอยู่ที่นี่ไม่อาจเห็นได้ใช่ไหมล่ะ”

ใช่ เขาพูดเรื่องน่าหงุดหงิดเพียงอย่างเดียวคือที่นี่กลับสร้างโดมตาข่ายขนาดใหญ่เอาไว้ ทำให้ผมไม่อาจจะโบยบินออกไปเห็นยังท้องฟ้าที่แท้จริงได้

“นี่ มาไหม” ชายชราหยิบก้อนหินปาใส่ผม ผมเกือบหลบไม่ทันเสียหลักร่วงโชคดีที่ปีนที่แม้เพิ่งเกิดก็ยังแข็งแรงพอจะบินหนี ผมบินหนีเขาขึ้นไปเรื่อยๆ ได้ยินเขาพูดอะไรไม่ได้ศัพท์อีกมากมาย มีแต่คำที่พาให้ผมรู้สึกขยะแขยง..

ถามว่าทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้น...ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมคิดว่าเขาไม่ใช่คนที่สมควรจะจับผม..

“รู้สึกว่านายจะเพ้อเจ้อดีนะ” เสียงเยือกเย็นดังขึ้น ร่างเพรียวบางของชายเจ้าบ้านมาตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบได้ มือเรียวบางแตะยังลำโคนต้นไม้ใหญ่ที่ผมชอบมาเกาะ “ต้นไม้ต้นนี้เกิดขึ้นหลังจากฝังขนปีกของเจ้านั่นลงไปไม่นาน การที่นายมาพูดเพ้อเจอว่าอยากได้ของของคนอื่นมันหมายความว่ายังไงหรือ”

“ไม่ใช่ครับคุณชาย” ซินแสดูหวาดกลัว เขาคุกเข่าขอร้องก่อนที่จะโดนเท้าเรียวงามเหยียบลงบนบ่า ท่วงท่าราชินีเข้ากับใบหน้างามไร้ที่ติ

เป็นคนที่โหดชะมัด ผมเกาะต้นไม้สูงลอบมองอยู่ห่างยังรู้สึกขนลุก แต่ท่ากระทืบคนนั่นรู้สึกคุ้นเคยชะมัด...

“ฉันเคยบอกแล้วไงไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้องของของฉัน อยากให้ฉันถอดเล็บออก ตัดหู หรือไล่ฆ่าลูกหลานแกดีล่ะ” สิ้นคำของคนงามซินแสก็ตาลีตาเหลือกวิ่งหนีออกไป ผมรู้สึกขนลุกไปหมด คนอะไรสวยแต่โหดชะมัด

“นายนี่นะ ขี้เซาชะมัด” คนสวยต่อว่า มือบอบบางลูบยังต้นไม้สำคัญ ใบหน้างดงามหลับพริ้ม มันสวยจนผมเกือบลืมหายใจ อดไม่ได้ที่จะบินร่อนลงมาหาเขา ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้าก่อนที่ศีรษะสวยงามจะชนเข้ากับลำค้นของต้นไม้ใหญ่ คุณชายเก้าหลับตาลงตระกองกอดยังสิ่งแทนตัวคนรัก

“เฮยเสียจื่อ”

ชื่อที่ผมไม่คุ้นเคยถูกเอ่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาจากริมฝีปากนั้น ทำไมกันนะหัวใจของผมถึงได้เจ็บ

เฮยเสียจื่อ ราวกับว่านั่นคือคำเรียกขานของผม ผมกะพริบตาก่อนที่จะพลันรู้สึกตัวว่าดวงตาเต็มไปด้วยหยดน้ำเฉกเช่นเดียวกับเขา

อา....

เสียงร้องเพลงนั้นก้องกังวาล ผมเหมือนจะนึกอะไรออกแต่ปวดหัวเหลือเกิน เขาพร่ำเรียกชื่อนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ก่อนที่ผมจะรู้สึกตัวท่ามกกลางภาพมายาที่เคลื่อนไหวเสียงเพลงไพเราะเพราะพริ้งและคำเรียกขานชื่อผมไม่มีวันหยุด ....

ผมจำเขาได้ ....ชายคนเดียวกับที่ผมยอมแลกยังอายุขัยร้อยปีเพื่อเขา ผมออกจากหุบเขาเพื่อตามหาเขาจนเจอ รักกันได้เพียงแค่เจ็ดวัน ความร้าวรานที่ในอกกลับอึดอัดขึ้น

ความห่วงหาพาให้ผมเอื้อมมือไปหา ความรู้สึกที่อัดแน่นในอกนี้ คำวิงวอนที่เป็นผล ปาฏิหาริย์เพียงครั้งเดียวที่เป็นจริง

ผมวิงวอน สวดอ้อนวอนขอให้ผมได้พบกับเขาอีก ...

ผมใช้เวลากับเขามาเจ็ดวันแต่เขากลับรอผมมาเจ็ดปี...

ผมบินเข้าไปหาเขา ตีปีกร่าเริง แต่คุณชายฮัวไม่เห็นผมเอาเสียเลย ...ความรู้สึกที่ไร้ตัวตนของเขาช่างรวดร้านเกินจะทานทน

ผมยังไม่มีพลังพอ...ต้องมีพลังมากกว่านี้ ขอโทษนะ...

นั่นเป็นเรื่องไม่นานก่อนที่เขาจะจับได้ว่าผมแอบขโมยกินปลา ...คุณชายเซี่ยเพิ่มที่ดินให้ผมได้ครอบครองพื้นที่เพิ่มขึ้น ทำให้มีพลังเพิ่มขึ้นจวบจนในตอนนี้ผมปรากฏร่างได้แล้ว

ใช้เวลาเกือบสิบปีกว่าที่เราจะได้พบกันอย่างแท้จริง...

“เฮยเสียจื่อ” น้ำเสียงอ่อนโยนเรียกให้ผมเข้าไปหา ผมกระโดดไปเกาะชายเสื้อเขา ถูกเรือนร่างนั้นอุ้มขึ้นมา คุณชายตอนนี้ตัวใหญ่กว่าผมมากนักไม่ชินเอาเสียเลยกับการที่ต้องเงยหน้ามองเขา ร่างของผมจมหายลงไปในตักอุ่น หลังทาบทับกับอกแกร่ง รู้สึกอบอุ่นก่อนที่จะขยับแว่นตาสีชาบนใบหน้า

ดูเหมือนตาที่แพ้แสงของผมจะดีขึ้นจนไม่ต้องใส่แว่นดำหนาทึบอีกแล้วแต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าเติบโตขึ้นจะแพ้แสงมากกว่านี้หรือไม่

“คุณชายฮัว คุณชายฮัว” ผมแกว่งขานั่งบนตักของเขา ครั้นเขาโอบผมจากข้างหลังผมก็หัวเราะคิกคัก
“ตอนนี้แสดงร่างทั้งวันได้หรือยัง” พวงแก้มใสแนบลงมาพาให้ผมรู้สึกจักจี้

“อืม ..ถ้าวันนี้กับพรุ่งนี้ อยู่อีกสามวันคงหาย” ผมแลบลิ้นรู้สึกผิดอยู่ในใจ ร่างกายของมไม่เหมือนเก่า ยังอยู่ในช่วงเจริญเติบโต คุณชายคงไม่ชอบ เขาไม่จูบผมเหมือนเคยเลย ไม่ได้มอบความเร่าร้อนให้เหมือนกับในคืนนั้น

“งั้นหรือ” น้ำเสียงนั้นนิ่งไปพาให้ผมหันหลังเอื้อมใบหน้าซุกไซ้ซอกคอ เขย่งตัวขึ้นจูบยังปลายจมูกโด่งสันได้รูป กดริมฝีปากลงกับพวงแก้ม ก่อนที่จะสัมผัสยังริมฝีปากกลับถูกนิ้วเรียวปิดปากเอาไว้

“คุณชาย” ผมคราง รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ..ผมในร่างใหม่ไม่มีพลังบันดาลตามความปรารถนาให้เขาได้อีกแล้ว แถมยังไม่ได้มีร่างเหมือนเช่นเก่าด้วย

หรือว่าเขาจะชอบแบบเก่ามากกว่า..แต่ผมโตไม่ทัน...ผมไม่ใช่มนุษย์ แม้ว่าตอนนี้จะโตเทียบเท่าเด็กอายุสิบสองแล้วก็ตามแต่กว่าจะโตเทียบเท่าคนอายุเท่านั้นอาจใช้เวลาราวอีกแปดสิบปี...

คุณชายฮัวตายก่อนพอดี! แค่นี้เขาก็ปาไปสี่สิบปีแล้ว

“เป็นอะไร” คุณชายเห็นผมเงียบไปจึงเอ่ยถาม เขาช้อนหลังคอของผมสัมผัสอ่อนโยนเสียจนรู้สึกดี ผมแนบชิดเรือนร่างกอดเขาเอาไว้อย่างหลวมๆ

รู้สึกกังวลใจ …พวกมนุษย์มันเปลี่ยนแปลงง่าย…

ถ้าเขาไม่รักผมแล้วจะทำเช่นไรดี…ผมไม่มีทั้งพลังและร่างกายที่เขาต้องการ

“คุณชายฮัว” ผมคราง นิ่งมองยังใบหน้าสะสวยที่เริ่มปรากฏริ้วรอย อีกต่อไปผมจะเป็นอย่างไรกันนะ ผมมีอายุขัยยาวนานกว่าเขามากมายนัก

หากวันหนึ่งไม่มีเขาแล้วผมคงจะรวดร้าวจนเกินจะทานทน

“คิดอะไรอยู่นายถึงได้ทำหน้าราวกับจะร้องไห้แบบนี้” น้ำเสียงนั้นดุเสียจนผมสะดุ้ง ผมคิดว่าอยากจะหนีแต่อ้อมกอดใหญ่ก็ตวัดรอบร่างหนีไม่รอด นิ้วมือบางสอดเข้ามาในเส้นผมยาวที่ยังไม่ได้ตัดของผม เขาลูบไล้อย่างแผ่วมือ

“แค่คิดว่าผมยาวแล้ว ตัดดีไหม” ผมแสร้งเป็นจับเส้นผมที่ตอนนี้ยาวเลยถึงกลางหลังของตนเอง ช้อนนัยน์ตาขึ้นมองเขาแต่ฝ่ามือเรียวกลับทุบลงป้าบจนเจ็บ

“อย่ามาโกหก เรื่องผมเอาไว้ทีหลังฉันค่อยตัดให้” มือแกร่งรัดผมแนบอก มันเจ็บจนอึดอัดครั้นเห็นนัยน์ตาเรียวสวยเต็มไปด้วยสายตาคาดคั้นผมก็สารภาพออกมา

“ก็แค่คิดว่าคุณชายไม่ชอบร่างนี้หรือเปล่า…นะ” ผมจับปลายผมที่ยาวของตัวเองขึ้นมาหมุนเล่น คิดว่ามันเกะกะจนต้องตัดเสียที

“อะไรทำให้คิดแบบนั้น” น้ำเสียงราวกับจะดุพาให้ผมย่นคอ รู้สึกเหมือนตัวเองตกเป็นจำเลย ผมหลบสายตาของเขาก่อนที่จะพูดออกมาอย่างยากลำบาก

“คุณชายไม่จูบผม ไม่ทำแบบเก่าแล้ว”

ในค่ำคืนที่มีความสุขเราได้ก่ายกอดกันและกันแต่คุณชายกลับไม่แม้แต่จะจูบผมอีกแล้ว

“นายอยากให้ฉันติดคุกข้อหาพรากผู้เยาว์หรือไง” เขาพ่นลมหายใจก่อนที่จะพูดสิ่งที่ผมไม่รู้เรื่อง ….พรากผู้เยาว์นี่มันคืออะไรกัน

“เอ๋..เอ๋” ผมเอียงคอไม่เข้าใจความหมายสักนิด คุณชายฮัวเอื้อมมือมาลูบผมเอาไว้ก่อนที่จะรั้งร่างผมให้นั่งบนตักดีๆ

“ก็คือถ้าฉันมีอะไรกับนายตอนเด็ก ฉันจะติดคุกไง” คุณชายอธิบายคำที่ผมยิ่งไม่รู้เรื่องเข้าไปใหญ่
“ผมแก่กว่าคุณชายนะ”

แถมยังไม่ใช่คนอีกด้วย

“แต่สมองเด็ก” ได้ยินเขาพูดมันราวกับมีศรแทงฉึกลงไปในอกของผม ผมทรุดตัว รู้สึกเสียใจเต็มประดา คุณชายหัวเราะก่อนที่จะหอมแก้มผมไปสามฟอด ผมจึงเงยหน้าขึ้นจูบเขาในทีเผลอ ในคราแรกคุณชายไม่ยินยอมจวบจนผมกัดริมฝีปากนั้นเบาๆเขาจึงยอมอ้าปาก สอดลิ้นเข้ามาพัวพันกับลิ้นของผม เราจูบกันอยู่ราวห้านาทีเขาจึงยอมละจากไป ผมเลียยังน้ำลายที่ปื้อนข้างปาก รู้สึกเหมือนโหยหาเหลือเกิน

“อย่าช้อนตาแบบนี้ “คุณชายฮัวดุผม พาให้ผมหลับตา “ท่าทีแบบนั้นมันจะทำให้นายลำบาก”

“ลำบากยังไง” ผมเอียงคอไม่เข้าใจ ยืดตัวไปอ้อนจูบเขาอีกรอบ ความร้อนผ่าวเข้ามาประทับ ตราตรึงดูดดื่มเสียจนมึนหัว

“เอาเถอะงั้นแสดงให้ฉันเห็นคนเดียว” แขนเรียวอุ้มตัวของผมขึ้น กดศีรษะเล็กให้แนบชิด ผมรู้สึกถึงแรงจูบที่ผิดจากเคย เขารุกล้ำเข้ามาอย่างรุนแรง

“อือ..อือ” เสียงครางในลำคอก่อเกิดในยามที่ลิ้นนั้นควานหายังความหอมหวาน ดูดดื่มปลายลิ้นอ่อนเดียงสา ก่อนที่จะตราตรึงร่องรอยแห่งความทรงจำ

คุณชายฮัวดึงคอเสื้อของชุดจีน ปลดยังกระดุมผ้าไหมของมันออก รูดรั้งเชือกกางเกงของผม

ผมขยับตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหนาว นี่เพิ่งเข้าช่วงหน้าหนาวทำให้ผมอยากจะจำศีล ผมหลับตาในยามที่ริมฝีปากนั้นกดทับยังซอกคอขาว ขบเม้มแต่งแต้มร่องรอยบนร่างเล็กๆ มือเรียวโอบรอบคอของเขากระชับแน่น ช้อนตาขึ้นอย่างยั่วเย้า

“เซี่ยอวี้ฮัว” ผมเรียกเขาก่อนที่จะจูบลงหน้าผากมล มือของคุณชายรั้งผมให้นั่งตัก สะโพกผมเสียดสีกับแก่นกายของคุณชาย รับรู้ได้ถึงความโป่งพองของมันผ่านชั้นผ้า

“อื้อ….อ๊า” ผมครางกระเส่าในยามที่มือร้อนผ่าวเกาะกุมยังแก่นกายร้อนผ่าวของผม นิ้วของเขารัดตรึงก่อนที่จะรูดรั้งเป็นจังหวะ ปรนเปรอยังความเสี่ยวซ่านที่สุขสม ผมกอดรัดเขาเอาไว้จูบกับริมฝีปากชุ่มชื้น ลิ้นสากดึงพัวพันผมให้เคลิบเคลิ้มไปพร้อมกับจังหวะการรูดรั้งของนิ้วมือ ไม่นานนักผมก็ปลดปล่อยออกมาเสียจนหมด

รู้สึกเหนื่อยอ่อนจนเกือบจะพิงเขาก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อคุณชายแยกเรียวขาของผมออก นิ้วชี้ที่ปรนเปรอให้สุขสมแทรกสอดเข้าไปทีละนิดพาให้ผมรู้สึกร้าวราน ผมขยับตัวรู้สึกเจ็บกว่าเก่ามาก เพียงแค่นิ้วเดียวกลับรู้สึกอึดอัด จุกจนต้องอ้าปากกรีดร้อง..

“อ๊ะ” ร่างกายผมสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆนิ้วสากที่รุกรานกลับเลือนหายไป คุณชายดึงนิ้วออกจากช่องทางคับแคบ ผมเงยหน้ามองเรือนร่างที่ช้อนร่างของผมลงจากตัดวางไว้บนโซฟาตัวใหญ่ ร่างเพรียวของคุณชายฮัวลุกออกไป

“คุณชาย ?” ผมมองแผ่นหลังที่เดินออกจากห้องไปด้วยอาการสับสน บรรยากาศหนาวเย็นมันอาจจะเป็นเพราะอากาศหนาวข้างนอกหรือเครื่องปรับอากาศก็ได้ ผมรู้สึกร้อนผ่าวกับร่างกายที่น่าสมเพช นั่งซบเข่าอันสั่นเทาของตนเอง

คุณชายไม่ชอบร่างนี้ ? เขาถึงได้ไม่แตะต้องเลย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดที่ผมนั่งอยู่ตรงนั้น ผมควรไปหรือว่ากลับมาหาเขาในวันหลัง ...แต่แล้วสัมผัสอบอุ่นที่แตะที่ขาพาให้ผมเงยหน้าขึ้นมองยังนัยน์ตาเรียวสวยของคุณชาย

“นายเลิกคิดมากได้ไหม” เขาต่อว่าผมก่อนที่จะจูบที่หน้าากชื้นเหงื่อ “ฉันไม่ทิ้งนายหรอกน่า รอมานานขนาดนี้จะทิ้งไปยังไงเล่า”

“อืมม” ผมครางตอบรับเขา มือนุ่มลุบสีรษะของผมอย่างอ่อนโยน ผมเอื้อมไปกอดเขาเอาไว้แน่น “ก็ฉันอยู่คนเดียวมาตลอดนี่ มนุษย์คนเดียวที่รู้จักก็มีแต่นาย”

ผมไม่รู้ว่ามนุษย์เป็นอย่างไรแต่สำหรับสัตว์บางชนิดแล้วถ้าผสมพันธุ์กันไม่ได้มันจะทิ้งคู่ของมัน

“งี่เง่า” ฝ่ามือเรียวตีเข้าที่หัวของผมเจ็บจนน้ำตาเล็ด คุณชายหลัพผมให้นอนคว่ำกับโซฟา ใบหน้าประทะกับหมอนใบนุ่ม เขาช้อนสะโพกผมขึ้นก่อนที่จะได้เอ่ยถามความเย็นก็แทรกสอดเข้ามาในช่องทางคับแคบ

“เดี๋ยว...อะไร” ผมครางเสียงเบาเมื่อนิ้วที่เต็มไปด้วยของเหลวเย็นแทรกเข้ามาทีละนิด ความรุ่มร้อนในร่างกายผสานไปกับความเย็นเฉียบของของเหลว

“อื้อ.....อือ” ความรู้สึกที่แสนโหยหาพาให้ผมได้แต่คลานอยู่กับโซฟา ร่างอ่อนนุ่มของคุณชายทาบทับลงมาที่ข้างหลัง มืออีกข้างเอื้อมมากอบกำยังส่วนอ่อนไหวปลุกเร้าให้เกิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง นิ้วเรียวแทรอกสอดเข้ายังช่องทางด้านหลังที่แสนคับแคบ ผสานไปกับของเจลเหลว เพราะมีของช่วยหล่อลื่นมันจึงสอดใส่เข้าไปได้มากกว่าเดิม

“ฉันไม่ชอบของพวกนี้หรอกนะ” เสียงหวานกระซิบข้างหูของผม ท่ามกลางมือที่ปรนเปรอ “แต่นายตัวเล็กลงตั้งเยอะ”

ความรู้สึกแปลกผสานไปกับความเสียวซ่านพาให้ผมได้แต่ร่ำร้อง นิ้วของคุณชายควานไปถึงส่วนลึก เพิ่มจำนวนเร่งเร้าจังหวะไปกับมือที่ปรนเปรอ ยัดเยียดยังของเหลวเข้าจนเต็มผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังละลายทั้งที่ยังมีตัวตน

“อื้อ..คุณชายผมจะ” มือขยุ้มยังโซฟาหนัง ใบหน้าซุใบอิงใบใหญ่รู้สึกว่าแว่นจะเลื่อนหลุดจากใบหน้าร่วงหล่นไปกองอยู่ตรงไหนสักที่ แสบตาเล็กน้อย

“ก็ได้” เสียงอ่อนโยนกระซิบข้างหูของผมก่อนที่คุณชายจะดึงนิ้วออกเร่งเร้าจังหวะรูดรั้งแก่นกายของผมจนปลดปล่อยขึ้นมาอีกรอบ คราบน้ำเปรอะเปื้อนไปทั่วโซฟาหนังผมรู้สึกเหมือนตัวเองเกือบจะหมดแรงแต่คุณชาบกลับรั้งตัวของผมขึ้นนั่งบนตักนุ่มของเขา แยกเรียวผมออก

“คุณชาย.” ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาสมองยังด้านชากว่าที่จะรับรู้อะไรความร้อนระอุก็เสียดแทงเข้ามาในผนังอ่อนบางของผม

“อ๊ะ..อือ” ความร้อนผ่าวแทรกสอดเข้ามาทีละนิด คุณชายรั้งใบหน้าผมเข้าไปจูบหวาน ด้านล่างกลับสอดใส่เข้ามาทีละนิด ช่องทางคับแคบตอดรับยังตัวตนของคุณชายราวกับกระหาย ผมรู้สึกอึดอัดจนต้องอ้าปาก

“ใจเย็นๆ” ริมฝีปากเรียวจูบที่หน้าผากชื้นเหงื่อคลอเคลียพวกแก้มใสก่อนที่จะแทรดสอดความแข็งขืนเข้ามาจนสุดทาง ผมรู้สึกเหมือนตัวเกือบจะฉีดขาดแต่ความสุขที่แล่นริ้วขึ้นพร้อมกับกลิ่นกายหอมคุกกรุ่นของคุณชายพาให้ผมคลี่ยิ้มทั้งน้ำ

“รักนะ” ถ้อยคำกระซิบรักจากลูกอีกาพาให้เซี่ยอวี้ฮัวเหยีดยยิ้ม ชายหนุ่มผู้ครอบครองเก้าตระกูลพลันรู้สึกว่าตัวเองกำลังบ้าคลั่งอีกรอบ เขาเคยควบคุมสติได้ดีเสมอมาจวบจนมาพบพานกับมัน

“ทำแบบนี้แล้วนายจะได้รู้ซึ้ง เฮยเสียจื่อ” น้ำเสียงอ่อนโยนกระซิบที่ใบหูเล็กของเด็กชาย มือบางโอบอุ้มร่างของเด็กน้อยให้แนบชิดกับอกบางของตนเอง ก่อนที่สอดแทรกกระแทกยังความปรุนา เรียกเสียงครางหวานล้ำของเด็กน้อย

“อื้อ...” เสียงควานหวาน เรือนร่างเล็กแอ่นกายรองรับสัมผัสที่ร้อนแรง หยาดหยดที่สอดประสานนั้นร้อนผ่าวเสียจนแทบจะหลอมละลาย ราวกับไฟเพลิงที่เผาผลาญ ท่ามกลางความเจ็บปวดผสมผสานกับความสุขสมที่ทำให้รู้สึกดีจนสมองมึนงง อ้อนแขนอันอบอุ่นของร่างสูงก็โอบกอดรัดเด็กน้อยในอ้อมกอดแน่น

“เจ้าบ้าเอ้ย “ เสียงกระซิบต่อว่าท่ามกลางความร้อนแรงที่สอดใส่เข้ามา จังหวะรักเริ่มต้นขึ้นอย่างนุ่มนวลก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความเผ็ดร้อนเมื่อคุณชายฮัวดึงกายออกมาจนสุดก่อนที่จะแทรกเข้าไปใหม่รวดเดียว

“อ๊า...อ๊ะ..” ร่างกายของเฮยเสียจื่อเคลื่อนไหวไปตามแรงชักพา ความรุนแรงของการร่วมรักพาให้เขามิอาจต้านทาน จังหวะรักเพิ่มพูลมากขึ้น รู้สึกเหมือนว่าตนเองกำลังจะได้ปลดปล่อยอีกครา ในยามที่ร่างัท้งสองสอดประสานคนที่เยือกเย็นก็กระซิบข้างหู

“ฉันก็รักนายเหมือนกัน”

ถ้อยคำอ่อนหวานเสียจนทำให้อีกาต้องเบิกตากโพรงเงยหน้าขึ้นมองคุณชายหน้าสวยที่ร้อยวันพันปีไม่เคยแม้แต่จะบอกว่าชอบ

“หายซึนแล้วหรือ?” คำตอบจากเด็กน้อยพาให้เซี่ยอวี้ฮัวนึกหงุดหงิดอยู่ในใจ

“ไปจำคำพูดแบบนั้นมาจากไหน นายแอบไปอ่านหรือดูอะไรตอนที่ฉันไม่อยู่ใช่ไหม”

“เอ่อ” เฮยเสียจื่อสะดุ้งในยามที่อีกฝ่ายจับได้ว่าตัวเองแอบดูทีวีคิดจะเบือนใบหน้าหนีสายตาจับผิดนั่นแต่ความร้อนระอุกลับกระแทกเข้ามาถี่เสียจนเขาได้แต่บิดตัวกรีดครางร้องระงม

“ฉันคิดว่าจะถนอมแต่เปลี่ยนใจแล้ว” คุณชายฮัวช้อนร่างเล้กบนตักลงกับโซฟานุ่มแหวกเรียวขาเล็กแทรกสอดร่างกายเข้าไปถึงส่วนลึกสุดของอีกฝ่าย กระแทกถี่พาให้ร่างเล็กเคลื่อนไหวบิดตัวเร่าร้อนอยู่ภายใต้ “บางทีลงโทษหนักๆคงจะดีเหมือนกัน”

“อ๊ะ..ถ้าแรงขนาดนี้..” อีกฝ่ายประท้วงเสียงใส คุณชายฮัวคลี่ยิ้มเย็นก่อนที่จะจูบปิดปากแทรกตัวเข้าไปอย่างเอาแต่ใจเสียจนร่างเบื้องใต้ครางระงม

“จำเอาไว้ฉันจะไม่ปล่อยนายไปจนกว่าชีวิตของฉันจะสิ้นสุดหรอก”

น้ำเสียงอ่อนโยนพลันแปรเปลี่ยนมันคือเซี่ยอวี้ฮัวที่เฮยเสียจื่อได้รับรู้เพียงคนเดียว..

“อ๊า..คุณชาย ..มันจะ” ความร้อนผ่าวตอดรัดรู้สึกถึงอุณหภูมิที่พุ่งขึ้นในร่างกายก่อนที่เฮยเสียจื่อจะปลดปล่อยออดมาเปรอะโซฟหนัง คุณชายฮัวกระตุกร่างกายก่อนที่จะกระแทกหนักๆเข้าไปอีกครา ฉีดลำธารอุ่นเข้าสู่ส่วนลึกของร่างกายเด็กน้อย

“อือ” เฮยเสียจื่อรู้สึกว่าใช้พลังงานไปแทบจะหมดนอนหอบหายใจอยู่บนโซฟาเขาคิดว่าคุณชายจะจบกิจวันนี้ในยามที่ร่างสูงละตัวออกไป แต่มือเรียวกกลับหันเขากลับหลังก่อนที่แผ่นอกได้รูปของคุณชายจะทาบทับลงที่แผ่นหลังพร้อมกับแรงกระแทกที่เข้ามาในส่วนลึกอึกครั้ง

ของเหลวสีขาวขุ่นไหลเปอระทั่วเรือนขาวขาว ร่างกายพลันเคลื่อนไหวไปตามการชักนำ เฮยเสียจื่อขยุ้งหนังโซฟาหนังก่อนที่จะได้ยินเสียงคนใจร้ายพูด

“โอ๊ะ ท่าทางจะต้องสั่งโซฟาละมั้ง”

สั่งโซฟาใหม่ คุณชายคิดจะทำเปื้อนแค่ไหน....

“อ๊า...อ๊ะ เซี่ยอวี้ฮัว” เด็กน้อยร่ำร้องในยามที่แรงแห่งอารมณ์ถาโถมเข้าใส่จนขาสั่นสะท้าน มือใหญ่โอบอุ้มเขาจมหายเข้าไปในกองของกิเลสและตัณหา

ความรู้สึกสุขสมคละคเล้ากับเจ็บกำลังผสมผสานเสียจนไม่อาจจะปฎิเสธได้

“นายคงโตไม่ทันกระมั้ง” เซี่ยอวี้ฮัวหัวเราะในยามที่มือบางลูบไล้เนื้อหนังเยาว์วัย เขารับรู้ดีถึงความแตกต่างของช่วงอายุขัย “นายต้องเรียนรู้อีกมากมายที่จะใช้ชีวิตท่ามกลางมนุษย์”

สงสัยต้องสอนทีละนิด

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เรามาอ่านหนังสือกันนะ อายุนายตอนนี้น่าจะประถมได้แล้ว” ลากไล้จากแผ่นหลัง กระชับยังสะโพกเล้กก่อนที่จะสอดกายสอดประสาน ฟังเสียงกรีดร้องแสนน่ารัก เชยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาขึ้นมาจูบ

“ที่มีนกเยอะแยะ เผ่าเดียวกันนี่ต่อไปนายคงมีเพื่อนเล่นเยอะ”

แล้วจะหาคู่จากพวกนั้นก็ได้ ...ก็เป้นนกเหมือนกันนี่

“ตราบใจที่ฉันยังมีชีวิตนายไม่มีทางหนีได้หรอก” เซี่ยอวี้ฮัวตระกองกอดยังเจ้าตัวเล็กที่ร่ำร้องเอาไว้แนบแน่น “ตราบใจที่ฉันยังมีชีวิตนายห้ามไปไหน”

กุญแจบ้านมีสองดอก ดอกหนึ่งอยู่ใต้ต้นไม้ที่ฝังขนนกของนาย อีกดอกคือของเซี่ยอวี้ฮัว

คงต้องเขียนพินับกรรมเอาไว้ ...แต่สงสัยรอให้เจ้านี่โตขึ้นมากกว่านี้ค่อยทำบัตรประชาชนปลอม

“สงสัยต้องตั้งชื่อใหม่ดีๆแล้วสิ”

เสียงครางหวานหูคละเคล้าไปกับความสุขสมที่แล่นริ้ว ร่างกายอ่อนนุ่มที่โอดรัดเสียจนรู้สึกดี เขาก้มลงจูบเจ้าตัวเล็ก ความเปียกชื้นของร่างกายพาให้เผลอคลี่ยิ้ม

“ตอนที่สร้าง ฉัสร้างสระว่ายน้ำไว้ด้วย ไปเล่นที่นั่นกันไหมเฮยเสียจื่อ”

“อ๊า..อ๊ะ ..คุณชายก็รู้ว่า..นกมันว่ายน้ำไม่ได้!”

เจ้าตัวครางผสมกับโวยวายพาให้คนขี้แกล้งคลี่ยิ้มเขากระแทกหนักๆจวบจนปล่อยความปรถนาลงในร่างกายเล็กเป็นครั้งที่สองก็หอบหิ้วเอาร่างกายปวกเปียกขึ้น

“นั่นสินะ นายว่ายน้ำไม่เป้นงั้นก็เลื่อนการสระน้ำไปก่อนตอนนี้คงต้องอาบน้ำก่อน จะว่าไปอ่างอาบน้ำหินอ่อนที่ฉันสั่งทำใหญ่มากเคยเข้าไปหรือยัง”

“เซี่ยอวี้ฮัว!” เด็กน้อยกรีดร้องลั่น ดิ้นสุดแรงคิดว่าจะหนีแต่อีกฝ่ายกลับไม่ปล่อยตัวเองเลย เจ้าอีกาคิดว่าต้องรีบโตให้เร็วที่สุดอยู่ร่างนี้มีแต่เสียเปรียบ...สุดท้ายกว่าอีกฝ่ายจะยอมปล่อยคือตอนที่เขาโดนจัดการห้องน้ำพร้อมเร่งรัดหลักสูตรจมน้ำในอ่างแบบรวดรัดนั่นละ

เซี่ยอวี้ฮัวภาวนา หลักตาลงกอดยังอ้อมกอดของร่างเล็ก คิดว่าขอให้ช่วงอายุขัยที่วั่น่นมาถึงเร็วไปนัก แต่คงสอนอะไรเจี้น่อีกมากกว่าจะถึงตอนนั้น

ภาวนาพร้อมกับความสุขที่ได้กอดเอาไว้ในอก

The end

[SilverCloud]

คุณชายพรากผู้เยาว์!!!!! แต่แหมอายุอานามขนาดนี้แล้วระวังจะช็อกตายเอานะค--- #โดนยิง นายแว่นเวอร์ชั่นนี้น่ารักกกกก >< ดีใจด้วยนะคะที่ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่ดูท่ากว่านายเแว่นจะมีพลังพอที่จะสร้างร่างโต คุณชายคงเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางไปอีกหลายปี ถถถถ

[earlyboy]

เกร้ดดด ตำรวจอยู่ไหนมีคนพรากผู้เยาว์ค่า!!!!!!
ขอยาดมสักสิบโหลเถอะค่ะพฮืออออ
แว่นเวอร์ชั่นนี้น่ารักดีนะคะ ดีใจจังสุดท้ายก็ได้อยู่ด้วยกันสะที ; A ;

[meanato]

กินเด็กแล้วเป็นอมตะค่ะคุณชายยยยยยยยย

[Feran.FS]

//เลือดพุ่งอาบ
เอื้ออออออออออออออ โอ้ววววววววววว โอ๊ยย จะร้องไห้ น่ารักชะมัดเลยค่าาาาาาาาาาาาาาา

[tear]

โครตของโครตผิดคาแรกเตอร์ อิแว่นไม่มีทางน่ารักขนาดนี้ >>>ปล.นี่มันอัลลัยคะ ๕๕๕๕๕

คุณชายพรากผู้เยาวววว์!!! แต่เด็กมันยั่วเพราะงั้นยกประโยชน์ให้จำเลยย ถถถถถถถ

โถแว่นเอ๊ยยยยย ทำไมนายมันน่ารักขนาดนี้เนี่ย แต่คุณชายเตรียมพร้อมนะคะ ถึงกับเตรียมแหมาจับลูกนกเชียว ถถถถถ

[The_Dark_Lady]

โชตะแว่นช่างดีงาม...
อยากน้วยแว่นเหลือเกิน//โดนพลองตบ

แต่ยอมใจคุณชายเก้าจริงๆ ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเอาเฮยเฮยกลับมา
จะหาคนไหนที่ทุ่มเทขนาดนี้ได้อีก

โอ๊ะ!เพลามือหน่อยก็ดีนะคะ เด็กน้อยร่างกายยังอ่อนแอเดี๋ยวก็แห--แค่ก--เจ็บไข้ไปซะก่อน