[OS] I know [ฮัวเสีย]

[kaikaizt]

Daomu biji Fan Fiction ;; I know


Pairing : ฮัวเสีย

Author : Kaikaiz














ต่อให้รัก รักมาก


สิ่งสำคัญอันดับแรกในชีวิตฉัน ก็ไม่ใช่ ‘คนรัก’ อยู่ดี

I know

ใกล้ถึงเวลาแล้ว การปรากฏตัวของเถ้าแก่สาม อู๋ซันเสิ่งที่หายไปนานทำให้ทุกฝ่ายอยู่ไม่เป็นสุข การประชุมเรียกดูบัญชีแม้ไม่อาจเรียกได้ว่าสำเร็จ แต่ผลก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจ ที่สำคัญคือต่อจากนี้ต่างหาก..

เซี่ยอวี่ฮัวถอนหายใจ พลางมองนายน้อยสามของเขาหมดสติคาแก้วเหล้า

คุณชายเก้ารู้สึกราวตนสามารถมองทะลุหน้ากากจอมปลอมไปได้ ราวกับว่าสามารถเห็นดวงหน้าอ่อนเยาว์หลับตาพริ้ม คลอด้วยเรือนผมสีน้ำตาล ใบหน้าที่ยามหลับดูไร้เดียงสาไม่ต่างจากยามตื่น

นายจะเดินไปในเส้นทางนี้ได้โดยไม่สูญเสียตัวตนของตัวเองรึเปล่า

ฉันรู้ว่านายอ่อนโยนเกินไป อ่อนโยนเกินกว่าจะมอบความตายให้ใครสักคน หรือมองใครตายไปต่อหน้าโดยที่ไม่เจ็บปวด แต่ฉัน...ชินชากับการดับลมหายใจผู้คนมานานแล้ว ไม่ว่าจะทิ้งชีวิตอีกฝ่ายไว้อย่างไม่สนใจไยดี พรากวิญญาณไปด้วยมือคู่นี้ หรือกระทั่งปล่อยให้ตายอย่างช้าๆ...

สถานะของเขาสั่นคลอน สถานการณ์ในปักกิ่งระส่ำระส่าย

แผนการนี้ต้องดำเนินต่อไป และในเมื่อทั้งฉันและนายต่างรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่า ‘ขั้นตอนนี้’ นายทำไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น ฉันก็จะเป็นคนจบมันเอง

ฉัน... ทำเพื่อตัวเอง เพื่อท่านย่าฮั่ว เพื่อสกุลเซี่ย

เซี่ยอวี่ฮัวพร่ำบอกกับตนเองเช่นนั้น

ทั้งที่ลึกลงไปภายในใจรู้ดี

ว่าตนทำทั้งหมด ทุกอย่างเหล่านี้ไปเพื่อใคร



ชายหนุ่มหลุบตาลง ก่อนลืมขึ้นด้วยแววตาที่ต่างไปจากเดิม แล้วเข้าไปเอนกายคนบนโซฟาให้ได้นอนดีๆ พร้อมหาผ้าห่มมาห่มให้

เหล้านั่นไม่ได้แรงอะไรหรอก แต่กับคนใจอ่อนอย่างนี้พาไปด้วยก็เกะกะเปล่าๆ ขืนไม่ทำอย่างนี้รังแต่จะทำให้แผนการเสีย อู๋เสียไม่มีทางปล่อยให้เขาไปตามลำพัง ไม่มีทางปล่อยให้พานจื่อฝืนออกมาจากโรงพยาบาล เพียงเพื่อคำขอของตนเอง

เขาก็เลย.. ใส่อะไรลงไปในแก้วเหล้าของคนที่ผล็อยพลับไปแล้วนิดหน่อย แล้วเมื่ออีกฝ่ายตื่นขึ้นมา เรื่องทุกอย่างก็จะจบลงเรียบร้อยแล้ว

ธุระไม่เว้นข้ามคืน นั่นคือกฎของเถ้าแก่สาม ที่คนสวมหน้ากากเถ้าแก่สามปฏิบัติไม่ได้

เขาจึงต้องเป็นคนลงมือเอง

...คืนนี้ฝนจะตก เป็นอากาศของคืนอาบโลหิต...








“อย่า... ไม่... ไม่ เราตกลงกันได้ คุณชายฮัว”

ชายฉกรรจ์ที่ล้มลุกคลุกคลานถอยหนีด้วยร่างท่วมเลือดนั้น ช่างดูน่าสมเพชในสายตาของเซี่ยอวี่ฮัว ชายหนุ่มรูปร่างโปร่งบางในเสื้อเชิ้ตสีชมพูที่ชุ่มด้วยของเหลวสีแดงเข้มสาวเท้าไปยังร่างเบื้องหน้าช้าๆ ฝีเท้าแผ่วเบาเขี่ยร่างที่เกะกะขวางทางให้หลีกไป แล้วครางในลำคอขึ้นมาอย่างนึกขัน

“หืม” รอยยิ้มงดงามแต่งแต้มดวงหน้า “ไม่คิดว่าไปช้าไปสักนิดนึงเหรอ? เหล่าลิ่ว”

น้ำเสียงเยียบเย็นเฉยชากล่าวคำตัดสิน

“พวกคุณทุกคนรู้กฎของเถ้าแก่สามดีอยู่แล้ว”

แล้วเลือดสีชาดก็สาดกระเซ็น


เสี่ยวฮัวมองซากระเกะระกะของเลือดและเนื้อเบื้องหน้า คนมากมายบาดเจ็บ มีเล็กน้อยที่เสียชีวิต กับบางส่วนที่หนีไป เก็บกวาดเสร็จแล้ว ที่เหลือก็คือเจรจาให้เรียบร้อย

ดวงจันทร์ทอแสงสีเงินเย็นตา แสงนั้นตกกระทบดวงหน้างดงาม ขับให้เขาดูเหมือนหญิงงามสูงศักดิ์ที่ไม่อาจแตะต้องได้ แม้ดวงตาคู่สีน้ำตาลสวยจะทอประกายเย็นชาขณะปาดเลือดออกจากแก้ม ก็ไม่ทำให้เสน่ห์ประหลาดที่แผ่ออกมาจากตัวชายหนุ่ม ลดลงแต่อย่างใด

คืนนี้...เขาฆ่าไปกี่ศพกันนะ

คนที่แสนจะไร้เดียงสาคนนั้นคงไม่อยากคิดแน่ ว่าเด็กผู้หญิงที่ตนอยากแต่งงานด้วยในวัยเยาว์จะทำเรื่องแบบนี้ได้โดยไม่รู้สึกอะไร

แต่เขาไม่รู้สึกอะไรจริงๆ

ไม่สักนิด

เรื่องแค่นี้ช่างเล็กน้อย




เพื่อให้ใครคนนั้นเปื้อนเลือดน้อยที่สุด

เพื่อให้ใครคนนั้นเจ็บปวดน้อยที่สุด

เพื่อรักษา...ความไร้เดียงสาที่ทั้งน่าปกป้องและน่าหงุดหงิดในคราวเดียวกันนั่นเอาไว้ ให้อยู่ยาวนานขึ้นอีกแม้สักนิด











มีปัญญา แต่ไม่มีสติ ไม่ช่วยอะไร

สกุลเซี่ยสอนเรื่องสติ ปัญญา และความรอบคอบอย่างเคร่งครัด

แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ทำให้เขาจำต้องขัดหลักคำสอนของตระกูลอยู่ร่ำไป

เหตุผลร้องบอกอยู่ทุกที ทำแบบนี้ได้ไม่คุ้มเสีย ทว่าอีกเสียงในใจกลับตะโกนดังกว่ามากมายนัก มันบอกอีกอย่าง กลบเสียงแรกไปจนสิ้น

ความรักทำให้คนตาบอด ...และฟั่นเฟือน

แม้เห็นหนทางดีๆมากมายทอดยาวเบื้องหน้า แต่เมื่อพบว่าหนทางเหล่านั้นเดินไปได้แค่ตัวเขาเพียงคนเดียว เขาก็ทิ้งมันทันที แล้วเลือกที่จะเดินบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนาม ทว่าสามารถพาใครอีกคนไปด้วยกันได้

รู้อยู่เต็มอกว่าพอถึงจุดหมาย อีกฝ่ายก็จะปล่อยมือเขา วิ่งแซงไปคว้ามือคนอื่น จับเอาไว้อย่างทะนุถนอม และมอบรอยยิ้มที่ไม่มีวันเป็นของเขาให้ใครคนนั้น



แล้วก็รู้อีกเช่นกันว่าแม้จะทุ่มเทกายใจให้ขนาดนี้ หรือต่อให้มากกว่านี้ คนที่เขาต้องการเคียงข้าง ก็ไม่มีวันเลือกเขา

เพราะเสี่ยวฮัวรู้...

รู้ทุกอย่าง

ดวงตาคู่นี้มองเห็นได้อย่างชัดเจน

ว่าที่ข้างๆที่เขาต้องการไปยืนนั้น อู๋เสียเว้นไว้ให้คนคนหนึ่งแล้ว คนคนนั้นผู้อยู่แสนไกล

ใช่.. ต่อให้พยายามมากกว่านี้ หรือไม่พยายามอะไรเลย ตัวตนของเขาในใจอู๋เสียก็จะคงอยู่ที่เดิมเสมอ

อู๋เสียวางเขาไว้ตรงนั้น ไม่สักนิดที่คิดจะหันมามอง

ทั้งที่รู้

ทั้งๆอย่างนั้น...


“เสี่ยวฮัว ฝากนายจัดการเรื่องเตรียมของ เตรียมคนหน่อยสิ เราจะไปฉางไป๋ซานกันสักที ไปเจอกันกลางทางเลยได้ไหม”

“นายน้อยสาม นายนี่ใช้งานคนเก่งขึ้นทุกที บอกหน่อยสิ คราวนี้ฉันจะได้อะไร”

“เอ๊ะ? ปกตินายให้ฉันเลี้ยงข้าว.....งั้น เสี่ยวฮัวอยากได้อะไรล่ะ บอกมาเลย ฉันจะสรรหามาวางเกยตักคุณชายเก้าเอง”

คุณชายเก้ายกยิ้มมุมปาก

ไม่รู้ว่าเป็นยิ้มขำขันกับคำตอบของอู๋เสีย หรือยิ้มหยันตนเองกันแน่....

นายจะให้สิ่งนั้นกับฉันได้จริงเหรอ

“เสี่ยวเสีย”

“อื้อ? อะไรล่ะ นายจะเอาอะไร ว่ามาเลย”

เซี่ยอวี่ฮัวรู้สึกอยากหัวเราะ

อารมณ์ผสมปนเประหว่าง ‘กะไว้แล้วเชียว..’ กับปวดร้าว ผิดหวัง

ชายหนุ่มปรับอารมณ์ ควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติอย่างที่สุด

“.........ช่างเถอะฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ถือซะว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน”

นั่นสินะ

ฉันรู้อยู่แล้ว

ว่ามันเป็นแบบนี้ เป็นได้แค่นี้ และจะเป็นอยู่อย่างนี้ตลอดไป





สิ่งที่อยากได้ที่สุดในชีวิต ไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต

อยากได้... แต่ไม่ได้ ก็ไม่ตายเสียหน่อย จริงไหม

แค่โลกไร้ชีวิตเท่านั้นเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย









เซี่ยอวี่ฮัวรู้ดี ตนไม่เด็ดขาดเท่าท่านปู่ ไม่เก่งกาจเท่าท่านอาจารย์

เพราะไม่เก่งพอ ไม่แข็งแกร่งเท่าคนคนนั้นใช่ไหม อู๋เสียถึงไม่เคยหันกลับมา

เพราะไม่เด็ดขาด ไม่ด้านชาอย่างที่ใจนึกหวังให้เป็น



เพราะอย่างนี้ใช่ไหม...










ถึงตัดใจไม่ได้สักที








END

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



//ลงในบล็อกไปแล้ว แต่อยากแปะในนี้ล่วยฟฟ //โดนตรฟ


เป็นฟิคฮัวเสีย ที่มีแต่ความคิดของเสี่ยวฮัว ก็..ก็เราชอบเสี่ยวฮัวนี่นา ////// แงงงง ชอบมากๆๆๆๆเลยฮืออ ผู้ชายคนนี้น่ารักที่สุดในสามโลก คุณชายเก้าขา ฮึกๆๆ แต่ก็ชอบผิงเสียด้วย แล้วนายน้อยก็ลำเอียงเสี่ยวเกอขนาดนั้น เลยออกมาประมาณนี้แหละค่ะ ๕๕๕

[MinMin]

ไม่ได้ก็ไม่ตายเสียหน่อย...แค่โลกไร้ชีวิตเท่านั้นเอง

ขอกรีดร้องให้ประโยคนี้ค่ะ โฮววววววววววววววว
เสี่ยวฮัวววววว พ่อคนดี พ่อคนประเสริฐ
อยากให้นายมีความสุขจริงๆนะ ;;____;;

สิ่งที่นายมี ไม่ใช่ความเด็ดขาด ไม่ใช่ความเก่งกาจ แต่เป็นความอ่อนโยนต่างหาก

นายน้อย!! มองเสี่ยวฮัวบ้างสิ ฮืออออออออ

ขอบคุณสำหรับฟิคทำร้ายจิตใจค่ะ แงงงงงงงงงงงง
//ขอกอดเสี่ยวฮัวเถอะ

[Mill]

ฮืออออออ เราชอบซีนนี้มากค่ะที่เสี่ยวฮัวให้นายน้อยกินเหล้าจนหลับไป
แล้วตัวเองก็ออกไปจัดการเรื่องพวกนั้น ไม่ยอมให้อู๋เสียไปด้วย
นี่ขนาดบอกให้ดูแลตัวเองนะ! ความห่วงใยนี่มันอะไรกัน โอ๊ย พ่อหนุ่มคนนี้ ; ;
เพราะอ่อนโยนอย่างนี้จึงตัดใจไม่ได้เสียที /กอดคุณชายนะ U U

[Tang_An-An]

ฮืออออ อ่านแล้วน้ำตาคลอเบ้าเลยเจ้าค่ะ
สงสารเสี่ยวฮัว นายนี่มันพระรองจริง ๆ เลย
โฮฮ...

[Narakas]

โอยยยยยยย ชอบค่ะะะะะะ

แพ้หนุ่มยัน เพราะแบบนี้ถึงได้รักเรือรองเท่ากับเรือหลัก แอออออออ //เสี่ยวเกอวางดาบลงก่อน

[faliona01]

น้ำตาไหลให้เสี่ยวฮัว....

เสี่ยวฮัวเอ๋ย... โลกนี้ไร้สีสัน แต่กระนั้นสีสันของหนูก็มีอยู่สีเดียวใช่หรือไม่?
เสี่ยวฮัวเอย....
(ส่ายหัวด้วยความปลง)

นายไม่ได้อ่อนโยนเลย นายเด็ดขาดเกินไป ทั้งคนรอบข้างและผู้คน
จนลืมไปว่าไม่ได้อ่อนโยนกับตัวเองเลยเเม้แต่นิด

โทษใครไม่ได้ โทษใจตัวเองเถอะ (ตบหลังปลอบใจ)

[tear]

ร้องงงงงงงงงง

อ่านฮัวเสียติดๆ กัน คุณชายมีแต่ต้องเจ็บปวด

ฮือออออออออ ด้วงเสียใจ คุณชายเจ็บด้วงก็เจ็บด้วย แง้