[OS] Bad Dream [หยางเสีย]

[karnzaya]

[One Shot] Bad Dream
Pairing : หยางเสีย


ผมฝัน... มันเป็นฝันร้ายเดิม ๆ ที่คอยหลอกหลอนผมอยู่เสมอ และช่วงนี้มันถี่ขึ้นเรื่อย ๆ

มากขึ้น มากขึ้น จนกลัวว่าจะกลายเป็นความจริงในสักวัน

ภาพใบหน้าเลือนรางในฝันร้ายนั้นช่างคุ้นตาเหลือเกิน แต่เขาเป็นใคร... ใครกัน...

นึกจนหัวแตกก็นึกไม่ออก ผมไล่ตามคนคนนั้น ร้องเรียกหาเขา แม้เสียงแหบแห้ง แม้ขาอ่อนล้า ทว่าไม่ยอมหยุดวิ่ง เพราะรู้สึกว่าหากหยุดพักเมื่อไหร่ เขาคงวิ่งไปไกลจนผมไม่อาจได้พบเห็นอีก

ในจิตใต้สำนึกบ่งบอกว่าเขาสำคัญกับผมมาก แต่ทำไมก็ไม่รู้ ชื่อของเขากลับติดอยู่ที่ริมฝีปาก กระทั่งผมล้มลงในความฝัน สะดุ้งตื่นในความจริง จึงได้เปล่งเสียงสั่นเครือ เรียกชื่อของเขา

“เหล่าอู๋”

.

.

.

เพราะอำนาจของกิ่งสำริด ความทรงจำผมแย่ลงเรื่อย ๆ จนแม้แต่เรื่องที่ผมจบจากมหาลัยอะไรก็ลืมเลือนไปแล้ว โชคยังดีที่ผมจดทุกอย่างไว้ในสมุดบันทึก หากลืมไปอย่างหนึ่งก็หยิบขึ้นมาดู ลืมไปอีกสองอย่างก็คว้าขึ้นมาอ่าน

การที่มีชีวิตอยู่โดยต้องระแวงว่าวันพรุ่งนี้จะมีอีกกี่อย่างที่หายไปจากความทรงจำเป็นความรู้สึกที่เลวร้ายมาก และมันเลวร้ายยิ่งกว่าถ้าหากผมตื่นมาแล้วไม่อาจจดจำคนสำคัญของผมได้อีกต่อไป

“เหล่าอู๋ ...อู๋เสีย ...อู๋เสีย” ผมพร่ำทวนชื่อเขา หวังให้ฝังรากลงไปในสมอง สลักลึกลงไปในหัวใจ

ผมเกลียดชีวิตแบบนี้ แต่ก็ต้องทนอยู่กับมัน

.

.

.

เฮือก!

ฝันร้ายครั้งที่เท่าไหร่ไม่อาจนับทำให้ผมสะดุ้งตื่นกลางดึก เหงื่อกาฬแตกพลั่ก แม้แต่รูม่านตายังเบิกกว้าง ผมหอบหายใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วทบทวนความทรงจำ คาดว่ามันคงเหมือนทุกทีที่ผมสามารถนึกชื่อและใบหน้าแสนสำคัญนั้นได้ทันที

แต่ครั้งนี้...

!!!

ใคร! ทำไมผมนึกชื่อเขาไม่ออก!!!

ความหวาดกลัวแล่นวาบสู่ไขสันหลัง มือเย็นเฉียบกำแน่นจนขึ้นข้อขาว ผมปัดผ้าห่มและหมอนตกพื้น ตะเกียกตะกายคว้าสมุดบันทึกเก่า ๆ ข้างกาย พลิกหาชื่อนั้นอย่างบ้าคลั่ง จนมาถึงหน้าสุดท้าย อักษรโย้เย้ตัวใหญ่บนหน้ากระดาษ ผมมองชื่อนั้นอย่างว่างเปล่าอยู่หลายนาที

เป็นความว่างเปล่าที่น่ากลัว...

พลันใบหน้าของเขาก็ปรากฏแจ่มชัดในความคิด พร้อมกับที่น้ำตาหลั่งรินอาบข้างแก้มโดยไม่รู้ตัว

เหล่าอู๋... ไม่สิ อู๋เสีย...

ผมร้องไห้ท่ามกลางความมืด ไหล่สั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้

...กระทั่งชื่อของคนที่ผมรัก ผมยังเกือบลืมมันไปแล้ว...

.

.

.

END?

.

.

.

วันที่ความอดทนของผมพังทลายไม่มีชิ้นดี คือวันที่ผมเห็นเหล่าอู๋เดินสวนทางกับผม

ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่เจอหน้ากันอีก แต่ทันทีที่เห็นเขาความตั้งใจนั้นกลับสลายไปทันที

ผมยิ้มขื่นให้ความอ่อนแอของตัวเอง แล้วก้าวเท้าเดินตามเขาไป

ผมเปิดประตูเข้าร้านของเหล่าอู๋ ได้ยินเสียงลูกจ้างของเขาทักทายลูกค้าตามมารยาท ส่วนตัวเหล่าอู๋หันมากำลังอ้าปากพูด แต่พอเห็นผมสีหน้าเขาก็เปลี่ยนฉับพลัน

“เหลาหย่าง นายมา...” ใบหน้าทื่อ ๆ ราวกับสมองหยุดทำงานของเหล่าอู๋ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย ผมเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ สาวเท้าเข้าหาเขา อีกฝ่ายหมุนคอขวับไปทางลูกจ้าง ทำท่าเหมือนร้องเรียกให้กลับมา แต่ยังไม่ทันเปิดปากเจ้าลูกจ้างคนนั้นก็หายเข้าหลังร้านไปแล้ว

คงไปเอาน้ำชามาเสิร์ฟ แต่ก็ดี จะได้อยู่กับเหล่าอู๋แค่สองคน

เพื่อนสมัยเด็กมองผมด้วยสายตาระวังภัย สร้างความเจ็บปวดให้ผมเล็กน้อย แน่ละ... ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ผมซึ่งเป็นตัวก๊อปปี้ หากแต่เป็นตัวจริง ป่านนี้เขาคงยิ้มกว้างต้อนรับไปนานแล้ว

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ผมเกลียดที่จะยอมรับ... ผมเป็นแค่ตัวก๊อปปี้ ผลผลิตจากกิ่งสำริดทรงอานุภาพ

“เหล่าอู๋ นายอ้วนขึ้นนะ กินดีอยู่ดีล่ะสิ” ผมทักเขาด้วยประโยคแสนธรรมดา พอเห็นเขาไม่ตอบก็แอบขัดใจเบา ๆ จึงขยับตัวเข้าใกล้เขา

ปฏิกิริยาที่ได้รับทำให้ผมถึงกับหัวเราะ เพราะเพื่อนสมัยเด็กกำลังมองผมด้วยแววตา ‘ถ้าไม่มีธุระก็กลับไปเถอะนะ’ โธ่เอ๊ย! ถึงผมเป็นตัวก๊อปปี้แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวถึงขั้นจะทำร้ายเขาเสียหน่อย

ผมนั่งลงข้างเขา “เหล่าอู๋ ฉันฝันร้าย”

คนข้าง ๆ เหลือกตามองผม “นายเป็นเด็กอยู่หรือไง ฝันร้ายทีต้องวิ่งมาฟ้องให้คนอื่นฟัง”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์หายไป เหลือเพียงความเศร้าจาง ๆ บนใบหน้า

“ฉันฝันว่าจำนายไม่ได้อีกต่อไป แล้วพอตื่นมา พอนึกถึงหน้านายได้ นึกถึงเสียงของนาย เรียกชื่อของนาย ก็รู้สึกอบอุ่น... อย่างน้อยมันก็เป็นแค่ฝัน ฉันคิดอย่างนี้ตลอดมา จนกระทั่ง... วันที่ฉันตื่นขึ้นมาแล้วลืมชื่อของนาย”

อู๋เสียอึ้ง เขากะพริบตาปริบ ๆ ชี้หน้าตัวเอง ผมหัวเราะเสียงเบา “ไม่ ๆ ตอนนี้ฉันจำได้แล้ว ใช้เวลาหลายนาทีอยู่กว่าจะนึกออก แล้วยังต้องเปิดสมุดบันทึกหาชื่อนายด้วย”

“มันทรมานมากนะ...” ผมเผยความอ่อนแอให้เขาเห็นโดยไม่ปิดบัง “ฉันคิดหาวิธีที่จะทำให้ไม่ลืมนาย แต่กิ่งสำริดมันก็ไม่ใช่แค่ของกิ๊กก๊อก พลังของมัน... ฉันต้านทานไม่ได้”

เหล่าอู๋นั่งฟังนิ่ง แววตาลังเล แต่แล้วเพราะความใจอ่อนของเขา จึงเอื้อมมือมาตบบ่าผม

“ไม่เป็นไร ถ้านายจำฉันไม่ได้... งั้นเรามาสร้างความทรงจำใหม่ด้วยกัน ถ้าวันไหนนายลืมชื่อฉัน ฉันจะแนะนำตัวกับนายอีกครั้ง ถ้าวันไหนนายจำหน้าฉันไม่ได้ งั้นเราก็มาถ่ายรูปด้วยกัน นายจะได้มีทั้งรูปและชื่อฉันไง” คำปลอบเขาฟังดูตลกนิด ๆ แต่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น รอยยิ้มแบบเดิมที่ ‘ถ้าเป็นเหลาหย่างตัวจริงคงไม่ทำ’ ปรากฏอีกครั้ง

“อืม ก็จริง แต่ฉันเพิ่งนึกออกอีกวิธี การสร้างความทรงจำใหม่น่ะ” เหล่าอู๋ทำหน้าสงสัย ผมจึงเฉลยเขาด้วยการจับข้อมือเขารวบเข้าด้วยกัน อีกมือผลักเขาติดโซฟา ทุกอย่างเกิดรวดเร็วมาก อีกฝ่ายไม่มีทางตั้งตัวทัน เพียงเท่านี้เหล่าอู๋ก็ ‘จนมุม’ โดยสิ้นเชิง

“ไอ้เชี่*แม่*” คนข้างล่างสบถด่าผมลั่น ผมทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจคำด่า

“ถ้าหวังเหมิงออกมานายตา---”

“ฉันเชื่ออย่างสนิทใจเลยว่าลูกจ้างของนายคงกำลังติดอยู่ในห้อง ประตูพังเปิดไม่ออก แถมไม่ได้เอาเครื่องมือสื่อสารใด ๆ เข้าไป ว้า น่าสงสารแย่” เหล่าอู๋ถลึงตาใส่ผมอย่างโกรธแค้น สายตานั้นผมแทบจะอ่านออกมาเป็นประโยคได้เลย ‘นายแม่งใช้พลังกิ่งสำริดนี่หว่า ไอ้เชี่*เอ๊ย’

“เหล่าอู๋ นายบอกเองว่าจะสร้างความทรงจำใหม่” ผมยิ้มแพรวพราว

...เออ เอาเถอะ ไหน ๆ ผมแม่งก็ไม่ใช่ตัวจริง ขอทำตัวร้ายนิดร้ายหน่อยจะเป็นอะไรไป เหล่าอู๋โกรธผมไม่นานหรอกน่า


---END---


วันนี้หัวข้อ "สำริด" แต่ที่เราเขียนไม่ค่อยเกี่ยวกับสำริดเท่าไหร่ เลยไม่ติดแท็กเดลี่ค่ะ
ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง Donut Hole ของ Gumi ค่ะ เราว่าเหมาะกับคู่นี้ดี lol
ทีแรกก็ว่าจะให้จบแค่ถึงตอนที่เหลาหย่างร้องไห้ แต่ไป ๆ มา ๆ นึกได้ว่าตานี่ก็ดูเจ้าเล่ห์หน่อย ๆ เหมือนกันนะ ร่างก๊อปปี้อะ
เลยจัดต่ออีกนิดหน่อย(?) ฮาาา

[patri_perry]

นึกว่าวันนี้จะไม่มีใครเขียนฟิคคู่นี้ซะแล้วค่ะ55555 #วันนี้เป็นวันของเหลาหย่าง #เหลาหย่างร้องไห้ทำไม
ดีนะนายน้อยยังจำได้ ไม่ใช่ถามว่านายเป็นใคร #นี่เพื่อนไง แงงงงงง55555

[zerin]

กร๊๊ดด ทีมเรือล่--- เอ้ย! ทีมสำริดด//วิ่งเข้ามาปักกิ่งสำริด
วันนี้เป็นวันของเหลาหย่าง(ซักที) สินะ ดีใจด้วยนาย5555
แง ชอบจังค่ะ ชอบฟิลลิ่งเหลาหย่างแบบนี้ แล้วก็ชอบเหลาหย่าง"คนนี้"ด้วยค่ะ นายเป็นตัวก๊อปปี้ที่แจ่มมาก//ชูนิ้ว

[Koume]

ขอฉากถัดไปด้วยค่...--- /นายน้อยตบ/
ฮือ เค้าชอบความเจ้าเล่ห์นิดๆของเหลาหย่างมากเลย
ประมุขนพซซ.ช่างใจร้ายนัก; w ;

ปูลู. หมั่นไส้ตอนเหลาหย่างบอกว่า ว้า น่าสงสารแย่ มากค่ะ แง5555555

[Tang_An-An]

กรี๊ดดดดดด เรือสำริด
โอ้ย....คู่นี้ก็ชอบ-..-
เหลาหย่างเจ้าเล่ห์เกินไปแล้ววว น่ารักๆๆๆๆ
#Allเสีย จงเจริญ!!

[kaew_nya]

แอร๊ยยยยยยยยย
เหลาหย่างมันร้ายยยย
เชื่ออย่างสนิทใจอะไรกันเล่า *ปากิ่งสำริดใส่*
สงสารหวังเหมิงบ้างไหม จู่ๆก็ออกจากห้องไม่ได้เนี่ย ฮ่าๆๆๆ

[Mill]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ร้ายกาจจจจจ ←ไม่คิดว่าจะได้ใช้คำนี้กับนายเลย!
โอ๊ย ตายๆ โดนเอาคืนแล้วไงนายน้อย!
*ปิดหน้า* /////////

[Feran.FS]

คือแบบ กรี๊ดอัด หยางเสียยยยยย หยางเสียยยยยยยยย โฮรกกกกกกกก//ถ่อขอนไม้อย่างเร็วไว

[faliona01]

สะ... สำริดจริงๆ

ลืมคนที่ตัวเองรัก อู๋เสีย... เหลาหยางรักนายแทบขาดใจเลยนะ QwQ

ตื่นมานึกชื่อคนที่ตัวเองรักไม่ออก บางทีคงต้องหมั่นส่งจดหมายให้อ่านเล่น
เหลาหยาง นายเป็นนายแบบนี้ก็น่าสงสารเหมือนกันนะคะ T T