[OS] #dmbjdaily 'ป่วย' (จางฉี่ซาน,อู๋เหลาโก่ว)

[velvetronica]

[OS] 'ป่วย' (จางฉี่ซาน,อู๋เหลาโก่ว)
(สปอยแปลเก้าสกุลสุดๆ)


เสียงกรีดร้องโหยหวนดังระงมพร้อมกับหยาดโลหิตอุ่นร้อนที่สาดกระเซ็นราวกับห่าฝน ร่างไร้ชีวิตถูกเหยียบย่ำทับกันดังหลุมสุสาน ถ้อยความพร่ำขอความเมตตาพัดผ่านหูอย่างไร้ค่าเมื่อวาจาสิทธิ์แห่งอำนาจได้ลั่นออกไป

จางฉี่ซาน...

ชื่อถูกกระซิบเรียกหา เสียงเพรียกจากวิญญาณที่ทุกข์ทรมานค่อยๆ ดึงร่างกายให้จมลึก ความเคียดแค้นพยาบาทไหลทะลักลงมาจนมิอาจหลีกหนี
บรรดาผู้คนที่ถูกคร่าชีวิตและคนสำคัญล้วนต้องการให้เขาชดใช้ ใบหน้าที่เคยเห็นแม้เมินผ่านไหลเข้ามาในครรลองสายตาทั้งหมด...จนหยุดนิ่งที่ใบหน้าหนึ่ง

'ท่านจางฉี่ซาน'

ใบหน้าน่ารักเรียกเขาทั้งน้ำตา ก่อนที่โลหิตสีแดงสดจะทะลักออกมาเรียวปากเล็ก
ภาพโหดร้ายนั้นทำให้เขาเผลอตะโกนเรียกนางอย่างลืมตัวจนสติถูกดึงรั้งให้ร่างกายตกวูบไป



ชายผู้ยิ่งใหญ่ลืมตาโพลงอยู่บนเตียงนุ่ม ลมหายใจของเขาถี่สั่นด้วยความตกใจ เขาปรับความคิดของตนเพียงเสี้ยววินาทีก็ตอบตัวเองได้ว่านี่คือความฝัน...และเขาตื่นสาย
คนมีระเบียบวินัยดีเสมอขมวดคิ้ว เขาพยายามลุกขึ้นแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าศีรษะหนักอึ้งเกินกว่าจะขยับ ซ้ำร้ายยังรู้สึกว่าร่างกายของตนมีอุณหภูมิผิดปกติ มือหยาบกร้านถูกยกขึ้นมานวดขมับ นอกจากอาการเวียนหัวและไข้ขึ้นเขาก็ยังรู้สึกปกติดี คอไม่เจ็บ ส่วนจมูกก็ยังได้กลิ่นน้ำชาและกลิ่นหมาชัดเจน

กลิ่นหมา?

จางฉี่ซานหันขวับไปทางริมหน้าต่างที่ถูกดึงม่านผ้ามาปิดไว้ ร่างสมส่วนของคนที่ไม่ควรมานั่งเล่นอยู่ที่นี่กำลังมองตรงมาพร้อมกับลูบศีรษะเจ้าตัวน้อยในมือ

"ขอออกตัวก่อนว่าข้าไม่ได้คิดละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของท่าน" เสียงนุ่มกล่าวเรียบๆ "แต่การที่ท่านละเมอเรียกชื่อเอ้อร์ฮูหยินนี่ข้าควรจะนำไปแจ้งแก่ผู้ใดก่อนดี ท่านพี่เอ้อร์ หรือ ท่านเฉิน?"
"เจ้าไม่ควรมาที่นี่" เสียงแหบห้าวกล่าวไปคนละเรื่อง
"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับท่านจางฉี่ซาน แต่ตอนนี้ข้าปลอดภัยดี" อู๋เหลาโก่วตอบกลับฉับพลัน
"เหลาโก่ว...ที่นี่ไม่ใช่ในกรวย วิชาของเจ้าใช้สู้กับปืนกลไม่ได้" คนที่จริงจังเสมอยังคงดุ

สุนัขตัวจิ๋วถูกอุ้มมาวางไว้ข้างหัวนอนโดยคนที่พูดไม่ฟังถึงขีดสุด เจ้าบ้านสกุลจางหันไปมองเจ้าตัวน้อยอย่างเหนื่อยใจ ใบหน้านิ่งมองสบดวงตากลมแป๋วด้วยความรู้สึกบรรยายไม่ถูก

"ฝากท่านดูซันชุ่นติงสักครู่"

ว่าจบก็หลุบหายไปหลังกรอบประตู ครู่หนึ่งจนเจ้าหมาแคระขดตัวหลับไป อู๋เหลาโก่วก็กลับมาอีกครั้งพร้อมชุดน้ำชา

"ข้าแอบเอามาได้แค่นี้ หากหิวก็เรียกคนของท่านเองตอนข้ากลับก็แล้วกัน"
"เจ้ามาที่นี่ทำไม" เขาถามคำถามที่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมฟังเสียที
"...ตอนแรกข้าเพียงจะมาแจ้งข่าว ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าท่านพ่อพระใหญ่จางจะป่วยเป็นกับเขาด้วย" คนแจ้งข่าวหัวเราะ
"ข่าวอะไร ทำไมต้องเสี่ยงมาเอง"
"...ท่านจาง ป่วยอยู่ก็พักบ้างเถอะ"

สุดท้ายก็เป็นอู๋เหลาโก่วเองที่ทนอีกฝ่ายไม่ได้ก่อน ชายหนุ่มลากเก้าอี้กลมมานั่งลงที่ข้างเตียงแล้วเรียกให้ทิเบแทนสเปเนียลตัวน้อยกระโจนมาหา มือหยาบที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นอย่างโชกโชนยามลงกรวยไล้ขนนุ่มนิ่มนั้นเล่นอย่างเบามือ

"จิ่วเย๋มาพบข้าที่หังโจว"

ใบหน้ารูปสลักของจางฉี่ซานไม่มีแววประหลาดใจให้เห็น เขาเกือบจะมั่นใจด้วยซ้ำว่าแม้แต่เรื่องที่เซี่ยจิ่วเย๋ทำลงไปบางทีคนคนนี้ก็อาจจะล่วงรู้ทั้งหมด

จางฉี่ซานผู้เลือดเย็น...กระทำลงได้แม้แต่การกวาดล้างสหายเก้าสกุล

"ท่านรู้ไหมว่าข้าแค่อยากจะมาให้เห็นด้วยตา" เจ้าบ้านสกุลอู๋กระซิบ "ว่าท่านคือจางฉี่หลิง...หรือแม่ทัพจาง"

คนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงหัวเราะ

"เครื่องแบบของข้า...มันติดแน่นจนเป็นเนื้อหนังไปเสียแล้ว อู๋เหลาโก่ว"
"หากเช่นนั้นท่านก็ต้องฆ่าข้าทิ้งตรงนี้" คนดื้อดึงว่า "เก้าสกุลที่ท่านต้องล่ากวาดล้างคือข้า"
"ข้ามีเหตุผลสามประการที่จะไม่ทำเรื่องไร้ประโยชน์" เสียงแหบของคนที่กำลังป่วยเว้นวรรค "ข้อแรก...มันไม่เกิดสิ่งใดกับแผ่นดินจีนเลยหากอู๋เหลาโก่วตายที่นี่ ข้อสอง...คนที่ล้างมือจากวงการเช่นเจ้า ข้าไม่มีธุระด้วย ข้อสุดท้าย...หากจะฆ่าเจ้า บรรดาสุนัขแสนรู้คงกลายเป็นภาระหนักของอู๋จีฉยง"

เจ้าของภาระสำลักน้ำลาย

"อีกประการ...ข้าไม่อยากให้พื้นบ้านเปื้อนเลือด"
"แก่ขึ้นจนนอนหง่อมก็ไม่ทำให้ฝีปากท่านทื่อลงบ้างเลยนะจางฉี่ซาน" ถ้อยคำเสียดสีถูกส่งกลับไป "ถ้าไม่ต้องฆ่า แค่จับตัวเอาไว้ไม่ดีหรือ"
"จับเป็นเจ้ามันสิ้นเปลืองทรัพยากรทางการทหาร..."

ฟังดังนั้นอู๋เหลาโก่วก็ยกมือขึ้นทั้งสองข้างพร้อมกับโยกตัวไปมา

"...ข้ายอมแพ้...อย่างไรข้าก็ไม่เคยเถียงชนะท่าน"
"เรื่องจิ่วเย๋เจ้าไม่ควรมาบอกข้า" หัวข้อถูกพลิกกลับอย่างรวดเร็ว "เจ้าจะทรยศเซี่ยจิ่วเย๋งั้นหรือ"
"ข้าแค่บอกว่าจิ่วเย๋ไปหังโจว...เรื่องนี้ท่านก็รู้อยู่แล้ว ส่วนเรื่องอื่นข้าไม่ได้จะบอก"
"แล้วเจ้าเสี่ยงมานี่ทำไม"

เจ้าบ้านสกุลอู๋นึกอยากราดชาใส่หน้าอีกฝ่ายขึ้นมาฉับพลัน ครั้งหลังสุดที่เขาได้ยินข่าวมา คนตรงหน้าก็ยังดำรงตำแหน่งแม่ทัพ หาได้เปลี่ยนเป็นพนักงานสอบสวนเสียเมื่อไรแต่ทำไมถึงได้ช่างไล่ต้อนชาวบ้านเอาเป็นเอาตายขนาดนี้

"อู๋เหลาโก่ว...ที่ข้าบอกให้เจ้าหนีไปที่หังโจวเพื่อเจ้าจะได้ปลดเรื่องทุกอย่างลงแล้วเริ่มต้นใหม่ เจ้าจะกลับมาหามันอีกทำไม"

น้ำเสียงจริงจังของผู้นำคนสำคัญแห่งประวัติศาสตร์เรียกให้เขาเงยหน้าขึ้นสบตา จางฉี่ซานคือเสาหลักที่ทำให้เก้าสกุลรุ่งโรจน์ถึงขีดสุด แต่ก็เป็นคนที่ล้างบางทุกอย่างจนไม่เหลือเศษซาก
ฝ่ายหนึ่งคือต้องการล้างกระดาน ฝ่ายหนึ่งคือยังยึดตัวหมากไว้เพื่อเริ่มเกมใหม่ แล้วยังมีผู้เล่นจากที่อื่นเข้ามาสอดมือ ความวุ่นวายที่โยงกันจนเป็นปมขนาดใหญ่ไม่มีใครหาทางออกได้
แม้แต่ตัวเขาเอง...เขาล้างไพ่ทุกอย่าง วางแผนเพื่ออนาคตล่วงหน้านับสิบปีเพื่อเปิดช่องทางใหม่สำหรับสกุลอู๋ แต่ท้ายที่สุด...เขาก็รู้ตัวดีว่าไม่มีทางหนีพ้น

"จิ่วเย๋ชวนข้าคุยเล่นหลังจากเสร็จธุระ..." เสียงนุ่มเปรย "เขาว่าพวกเรามันบ้า ต่อให้วิธีล้างไพ่ของท่านสำเร็จ หรือการเข้าคลุกวงในของฮั่วเซียนกูสำเร็จ จุดจบมันก็ไม่สวยงามสักนิด"

จางฉี่ซานมองคนพูดที่เหมือนจะมองเหม่อออกไปในห้วงความคิด

"แต่ต่อให้หลีกหนีไปให้ไกลเพียงใดแบบข้า...สุดท้ายปมที่ยุ่งเหยิงอันนั้นก็จะดึงทุกคนกลับมาอยู่ดี"
"เซี่ยจิ่วเย๋ย่อมมีวิธีของสกุลเซี่ย...อู๋เหลาโก่วก็ย่อมมีวิธีของสกุลอู๋" คนฟังหัวเราะ เขารู้ดีว่านั่นคือคำปลอบใจในแบบของจางฉี่ซาน
"ข้าคิดว่าคนแบบเซี่ยจิ่วเย๋ไม่เคยพลาด และข้าก็รู้ว่าท่านเองก็คิดแบบเดียวกัน" เสียงนุ่มว่า "ในเรื่องความเด็ดขาด...บางครั้งข้าก็ยังคิดว่าท่านแพ้เขา"

เซี่ยจิ่วเย๋มีการวางแผนบางอย่างที่ซับซ้อนแยบยล...ต่อให้รู้แผนของเขาทั้งหมด นั่นก็อาจจะเป็นเพียงหนึ่งในสิบของรูปแบบความคิดของเขา
อู๋เหลาโก่วรู้ว่าจางฉี่ซานรู้จักทั้งเก้าสกุลดีพอ แต่สิ่งที่เขาอยากรู้...ก็คือจางฉี่ซานพร้อมจะเดิมพันลงเล่มเกมที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะชนะหรือไม่

ซึ่งเขาคิดว่าตัวเองได้คำตอบแล้ว

"ข้ากำลังจะมีลูกคนที่สาม" หัวข้อถูกเปลี่ยนอย่างฉับไวอีกครั้ง "สามคนกำลังดี ข้าตั้งใจว่าจะมีสามคนนี่แหละ แล้วพอจีฉยงโต...ก็ให้มีหลานสักคน ข้าคงมีความสุขมาก"
"ขอให้อู๋ฮูหยินกับลูกเจ้าสุขภาพแข็งแรง"
"ท่านเอาตนเองให้หายป่วยก่อนเถอะ" คนแข็งแรงดีเยาะเย้ย "เราอายุเยอะกันแล้ว...ท่านเยอะมากด้วย ควรหาคนดูแลไว้บ้าง"
"...เจ้าก็ส่งหมามาให้ข้าสักตัวสิ"
"ท่านนี่!!!" หัวหน้าบ้านห้าโวยก่อนจะส่ายศีรษะ "คุยกับท่านแล้วเวียนหัว เชิญท่านพักผ่อนตามสบายเถอะ"

อู๋เหลาโก่วอุ้มซันชุ่นติงใส่แขนเสื้อก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง

"กลับดีๆ"

เสียงแหบแห้งนั้นทำให้คนที่กำลังจะปีนออกจากบ้านคนอื่นชะงัก สายตาของเจ้าของบ้านจ้องมองการกระทำตลอด แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนหน้าเป็นสะทกสะท้าน เพราะสุดท้ายก็ย้ายตัวกลับมาที่เดิมอีกจนได้

"ข้าว่าจะตั้งชมรมงิ้วสกุลอู๋" คำนั้นทำให้คนฟังขมวดคิ้ว "ท่านช่วยฟังหน่อยแล้วกันว่าพอจะเทียบรัศมีท่านพี่เอ้อร์ได้บ้างหรือไม่"

เสียงนุ่มทุ้มของอู๋เหลาโก่วไม่ได้อ่อนหวานชวนฟังแบบเอ้อร์เย่ว์หง แต่กลับสบายหูและชวนให้รู้สึกดี จางฉี่ซานนึกขำในความดื้อดึงของอีกฝ่ายจึงยอมหลับตาลงแต่โดยดีในที่สุด

เขาไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไร ยามลืมตามาอีกครั้งแม้แต่ร่องรอยของคนคนนั้นก็ไม่มีอยู่สักนิด
คนป่วยลุกขึ้นนั่งด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นกว่าตอนแรกมาก เขาขยับตัวมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่คล้ายจะแน่ใจว่าสิ่งนั้นเกิดขึ้นคือความจริง
ก่อนที่ปลายนิ้วจะสัมผัสอะไรบางอย่างได้

จางฉี่ซานหัวเราะอย่างที่ทำไม่ได้มาเนิ่นนาน
หย่อมขนสุนัขที่ซันชุ่นติงทิ้งไว้ข้างหมอนทำให้เขาคิดอย่างจริงจังขึ้นมาเป็นครั้งแรก
...หากเลี้ยงสุนัขไว้สักตัวก็คงไม่เลว...



'นี่ท่านจาง'
'ตามที่จิ่วเย๋ว่าไว้...สุดท้ายแล้วมันจะเป็นท่านเพียงคนเดียวที่ไม่เหลืออะไรเลย'
'...เพราะงั้น...ข้าจะส่งสุนัขมาให้ท่านตัวหนึ่งก็ได้'




275 days left #dmbjdaily

::talk::

ตอนแรกคิดว่าจะเขียนฟิคหวาน... //ตบหน้าตัวเอง
ดราม่าเข้มข้นอะไรกัน ฉันทำอะไรลงไป งืออออออออออออ
คู่15ในแบบของเราค่ะ //โดนตรบ ฮรืออออ ยังไงมันก็มีอาเตี่ยอารองอาสามโผล่มานี่คะ มันก็คงไม่สามารถแฮปปี้ดี๊ด๊าได้นี่นา อุแง้
แต่ๆๆๆ เราคิดว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันก็ลงตัวในแบบของมันนะคะ ปู่อู๋แพ้ทางปู่จางมาก น่ารักกกก //แฮ่

หวังว่าจะเอนจอยกันนะคะ ขอบคุณค่า

ปล.ตามคิววันนี้จริงๆเราควรเขียนซื่ออากง... //ลัดคิวเห็นๆ //ลำเอียงชัดๆ //โดนดีดลูกเหล็กอัดหน้า

[kame_kazuha]

อรั่ยย ปู่15 มุ้งมิ้งกระดิ่งแมว

ปู๋5 น่ารักโมเอะอ่าา รักกผู้ชายตระกูลนี้

[Shiaeri]

ทำไมปู่ๆทั้งหลายน่ารักกันจัง ฮือออ

ชอบ

ให้หมาแทนใจ.. /ไม่/

[SilverCloud]

กรี๊ดดดดดด รุ่นปู่คือดีงามมากเลยค่ะ ปู่อู๋ขาที่แอบมาหาปู่จางทั้งที่มันอันตรายนี้คือจริงๆแล้วทนคิดถึงไม่ไหวสินะคะ เรื่องปู่เก้านั่นก็แค่ข้ออ้างเท่านั้นสินะ ฟฟฟฟฟ

[faliona01]

อุ๊ก!!! แอบเข้ามาเลยเชียวหรือคะ
ปู๋อู๋ท่านนี้แน่จริงมากๆ

อั๊ย!!! น้องหมาโมเอะ ซันติงซุน เจ้าพันธุ์ขนยาวแต่ตัวเล็ก
ไม่กลายเป็นหมีแต่เป็นน้องหมาตุ๊กตาสินะคะ

อะไรคือมอบหมาให้ นี้มันเหมือนช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากมากๆ แหม๋.... ควรจะบอกว่าปู่อู๋ใจดี หรือเเย๊บๆกัดปู่จางเล่นดีคะ (หัวเราะเบาๆ)

เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าพวกสกุลจางนี้มันป่วยกันเป็นบ้างไหม อ่านเรื่องนี้เเล้วค่อยๆเข้าใจ
ไอพวกแอ๊บ! ป่วยเป็นแต่ไม่แสดงให้เห็น หึๆๆๆๆ

แต่กำลังคิด หากปู่อู๋มีค่าควรแผ่นดิน ท่านจางจะลงมือจริงๆสินะ แต่ทำไมท่านไม่ลงมือนะ
ทำอ้างโน้นอ้างนี้ แต่ปู่อู๋ก็นับเป็น 1 ใน 9 ที่รู้เห็นทุกอย่าง อย่างแจ่มเเจ้ง

เรียนถามท่านจาง "ทำไมไม่ฆ่าปู่อู๋ทิ้ง?"

"ข้ามีเหตุผลสามประการที่จะไม่ทำเรื่องไร้ประโยชน์"
"ข้อแรก...มันไม่เกิดสิ่งใดกับแผ่นดินจีนเลยหากอู๋เหลาโก่วตายที่นี่ ข้อสอง...คนที่ล้างมือจากวงการเช่นเจ้า ข้าไม่มีธุระด้วย ข้อสุดท้าย...หากจะฆ่าเจ้า บรรดาสุนัขแสนรู้คงกลายเป็นภาระหนักของอู๋จีฉยง"

ชัดเจนจริงๆ (ทำหน้าเหมันต์โปรยปราย)

[zerin]

หนึ่งห้าาาา ////7//// ชอบตรงปู่จางบอกว่าก็ส่งหมามาให้ข้าซักตัวสิ 55555 ใจจริงแล้วอยากได้เจ้าของหมาใช่มั้-- แค่กๆ

[Dreamy]

15คือดีงามมมมมมมม รุ่นปู่นี่ดีงามจริงๆค่ะ ปู่อู๋น่ารักมากกกก ฮืออออออ อยากได้หมาปู่มั่งพกพาสะดวกดี ฟฟฟฟฟ

[meanato]

รุ่นปู่คือดีงาม มาหาโดยไม่สนใจอันตรายแบบนี้...คิดถึงกันมากใช่มั้ยเนี่ย

[Tang_An-An]

อ๊ากกก ดราม่าท่านปู่นี้น่ารักจริง ๆ (เอ๊ะ ยังไง?) 15จงเจริญ!!!

[Feran.FS]

หนึ่งห้าาาา หนึ่งห้าคือดีงามตั้งแต่ปู่ยันหลานนนน

[ryu77]

รุ่นปู่ 15 นี่ฟินเลยค่าาาา
ถึงเรื่องราวจะดราม่าเข้มข้นขนาดไหนก็ตาม...แต่ก็เข้าใจเลย ว่านี่แหละคือ 15

ตอนท้ายที่ปู่อู๋บอกจะส่งหมามาให้เพราะสุดท้ายปู่จางจะไม่เหลือใคีนี่
เปลี่ยนเป็นส่ง ปู่อู๋มาแทนได้ไหมคะ ><

[FunnyLee]

ปู่จางคงอยากได้พ่อหมามากกว่าลูกหมาละม๊างงงงง