[OS] "เพลงๆหนึ่ง" (ฮัว*เสีย) (PG)

[heikitsune]

[DMBJ Short Fiction] “เพลงๆหนึ่ง” (ฮัว*เสีย)

By : จิ้งจอกแดงสกุลเฮย…

___________

อู๋เสีย นายเชื่อไหม…ว่าเพลงบางเพลงก็ถูกขับร้องขึ้นเพียงเพื่อคนๆเดียว

…มืด…

มีแต่ความมืด ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ซ้าย ขวา บน ล่าง ก็พบเพียงสีดำโอบล้อมรอบกาย

ความมืดที่เงียบสงัดจนน่ากลัว ความมืดที่แผ่ไอเย็นจนหนาวเข้าไปถึงไขสันหลัง

เด็กชายทั้งเกลียดและกลัวความมืด ในยามนี้แม้อยากกรีดร้องแต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากและถึงต่อให้ปากเผยออ้าออกได้ เสียงก็ไม่ยอมหลุดออกจากในลำคอ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือรอคอย รอให้ความมืดนี้ผ่านพ้นไปเสียที

เขาบังคับให้ร่างกายที่สั่นระริกทรุดลงนั่ง แนบใบหน้าลงกับเข่าที่ชันขึ้น

ใครก็ได้…ใครก็ได้ พาเขาออกไปที

หยดน้ำใสไหลรินออกจากดวงตาทั้งสองจนเปียกปอน

“…เสีย…” หูแว่วได้ยินเสียงใสกังวานขึ้นใกล้ตัวทว่าแผ่วเบาจนแทบจับความไม่ได้

“อู๋….เสี่ยว….” ว่าอะไรนะ เขาไม่ได้ยิน ดังกว่านี้อีกได้มั้ย พูดให้ดังกว่านี้ ช่วยเข้าด้วย! ช่วยด้วย!!

“เสี่ยวเสีย!!!!!!!”

เฮือก!!!! เด็กชายอู๋เสียในวัยเจ็ดขวบสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายในทันทีที่เสียงใสๆข้างหูเปลี่ยนเป็นสูงปรี๊ดเสียดแทงหนำซ้ำยังดังปานฟ้าผ่า เขาสะบัดหน้าหันไปยังทิศต้นเสียงอย่างแรงก่อนริมฝีปากจะแนบติดกับริมฝีปากนุ่มสีชมพูของอีกฝ่าย

ดวงหน้าน่ารักที่เคยซีดเผือดเพราะความหวาดกลัวถูกย้อมเป็นสีแดงก่ำ รู้สึกผิวหน้าร้อนจนจะไหม้เพราะความอายเมื่อดวงตาสบเข้ากับนัยน์ตาหวานเชื่อมกลมโตของคนที่โดนลวนลามแต่ยังนั่งนิ่งไม่อีนังขังขอบอะไร

“ว้ากกกกก!!! เสี่ยวฮัว เธอ เธอ เธอ” กลายเป็นเขาที่ผงะหนีพลางถีบขาสะเปะสะปะพาตัวเองถอยหลังพร้อมทั้งแหกปากเอะอะลนลานไปด้วยแทน

“ฝันร้ายเหรอ” เด็กน้อยหน้าหวานประหนึ่งน้ำตาลเชื่อมนามเซี่ยอวี้ฮัว หรือ ที่เขาเรียกว่าเสี่ยวฮัวเปลี่ยนประเด็นบทสนทนาไปเสียดื้อๆ เสียงกระดิ่งจากดอกไม้ผ้าสีชมพูอ่อนสำหรับประดับผมดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อเจ้าตัวเอียงคอมองด้วยความสงสัย

“นะ นิดหน่อยน่ะ” เด็กชายว่าพลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากซึ่งขณะนี้เจ้าตัวเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคือเหงื่อที่ไหลท่วมตัวเพราะความกลัวหรือความอาย

“ไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง” เสี่ยวฮัวคนงามว่าพลางกระเถิบเข้ามาใกล้เขาอีก เข้ามาใกล้จนเรียวขาขาวๆที่โผล่พ้นชายกระโปรงแนบเข้ากับขาของเขา หน้าผากของทั้งสองแนบติดสนิทครั้นพอจะถอยหนีก็โดนมือนิ่มๆนั่นคว้าหมับตรึงใบหน้าให้อยู่กับที่

“ดูสิ ใต้ตานายคล้ำจนดูไม่ได้แล้ว ฝันร้ายจนไม่ได้นอนเลยเหรอ” ได้แต่พยักหน้าตอบรับไปเพราะสติของอู๋เสียจะเตลิดเปิดเปิงไปไหนต่อไหนแล้ว

“อืม…….” เสี่ยวฮัวส่งเสียงงึมงำในลำคอบ่งบอกว่ากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก หลังจากนิ่งไปราวๆสองสามนาที ร่างเล็กบอบบางก็ผละออก อ้อมมานั่งที่ด้านหลังแล้วใช้มือเรียวเล็กแต่ดันแข็งแรงจนน่าตกใจดึงไหล่เขาให้เอนตัวลงหนุนตักนิ่มอย่างพอดิบพอดี

“สะ สะ เสี่ยวฮัว”

“ฉันก็ร้องเป็นแต่เพลงงิ้ว ไม่รู้ว่าเพลงนี้จะพอเนียนๆเป็นเพลงกล่อนนอนได้มั้ย”

ลา ลา ลาลา ลา ลา ลาลาลา ลา~ ~ เสียงกังวานใสเหมือนกระดิ่งแก้วเอื้อนเอ่ยขับร้องเพลงที่มีเพียงทำนองแต่ไร้เนื้อร้อง มือนุ่มลูบศีรษะของเด็กชายอย่างแผ่วเบา ปลอบประโลมจิตใจที่ทั้งหวาดวิตกและตื่นตระหนกจนสงบลง

พอได้ผ่อนคลาย อาการอดนอนที่สะสมตกค้างมาหลายคืนก็เริ่มเล่นงาน หนังตาหนักขึ้นเรื่อยๆจนไม่สามารถฝืนเปิดได้อีกต่อไป สติสัมปชัญญะดับวูบลงเหมือนทีวีที่ถูกเตะปลั๊กหลุด

ลา ลา ลาลา ลา ลา ลาลาลา ลา~ ~ สิ่งเดียวที่ได้ยินและรับรู้คือความอบอุ่นที่มาจากฝ่ามือและท่วงทำนองไพเราะเสนาะหู


- – – หลายปีผ่านไป – – -


“ฮ้าว~ ~” เสียงหาวหวอดๆจากชายหนุ่มอายุราวยี่สิบต้นๆเรียกให้คนที่นั่งลบเครื่องสำอางค์งิ้วอยู่หน้าบานกระจกหันมาค้อนตาเขียวปั๊ด สายตาอำมหิตนั่นเล่นเอาตัวคนหาวถึงกับสะดุ้งโหยง

“เสี่ยวเสียใจร้าย!” เซี่ยอวี้ฮัวซึ่งบัดนี้โตเป็นหนุ่มแล้วตัดพ้อด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังงอนได้ในทันที นัยน์ตาสีเข้มคู่งามยิ่งกว่าอัญมณีมีค่าใดๆบนโลกค้อนอู๋เสียแล้วก็ค้อนอีกจนเขาแอบเสียวว่าอีกสักประเดี๋ยวถ้ายังไม่เลิกค้อนลูกตาของอีกฝ่ายจะต้องได้หลุดออกจากเบ้ามาแน่ๆ

“โทษทีๆ ก็มันง่วงนี่นา ใจคอนายจะไม่ให้ฉันหาวเลยรึไง” พูดจบอู๋เสียก็หาวอีกรอบ คราวนี้ไม่ใช่แค่ส่งสายตาให้ อวี้ฮัวก้าวฉับๆอย่างคล่องแคล่วทะมัดทะแมงทั้งที่อยู่ในชุดนางเอกละครงิ้วที่แสนจะรุ่มร่ามมาหยุดอยู่หน้าโซฟาก่อนทิ้งตัวลงนั่งอย่างแรงแสดงออกถึงอารมณ์ไม่พอใจขั้นสุด

“ฉันแสดงน่าเบื่อนักหรือไงนายถึงได้หาวเอาหาวเอาขนาดนี้”

อู๋เสียเบิ่งตาโตอย่างตกใจ รีบอธิบายในทันทีก่อนเรื่องจะยืดยาวบานปลายไปกันใหญ่

“ไม่ใช่ๆ นายแสดงได้ดีมาก ดูแล้วสนุกสุดๆเพียงแต่ว่า…”

“แต่ว่า…” อวี้ฮัวซึ่งในขณะนี้ส่วนสูงนำอู๋เสียไปหลายเซนติเมตรแล้วยื่นใบหน้าซึ่งแม้จะไร้เครื่องสำอางค์ประทินโฉมแล้วก็ยังงดงามจนแทบทำให้คนที่เห็นลืมหายใจเข้ามาใกล้พลางซักเอาคำตอบต่อ

“พักนี้ตอนกลางคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ” พูดจบก็เบี่ยงหน้าหลบสายตาที่จ้องเอาๆด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

….ว่าแต่เขารู้สึกผิดเรื่องอะไรวะ!?!!

ดวงตาโตซึ่งประดับด้วยขนตายาวงอนกระพริบถี่ๆ มือที่แต่ก่อนเคยนุ่มเนียนแต่บัดนี้กลับหยาบกร้านเพราะไปลงกรวยบ่อยๆจัดการบิดหน้านายน้อยสามตระกูลอู๋ให้หันกลับมาหาตัวเองจากนั้นก็บิดไปบิดมาให้มองเห็นได้ทุกมุมทุกด้านอย่างชัดเจน

“เอ่อ คุณชายเก้าขอรับ”

“นายไม่ได้นอนจริงๆด้วย ถึงจะยังไม่ชัด แต่ใต้ตาเริ่มคล้ำแล้ว” เสียงเสนาะกังวานน่าฟังที่ไม่เคยเปลี่ยนไปตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันสะท้อนความเป็นห่วงเป็นใยออกมาอย่างชัดเจน และไม่รู้ว่าอู๋เสียคิดไปเองหรือเปล่า…

เสียงนั้นมีความน้อยใจและหึงหวงเจืออยู่จางๆด้วย

ยังไม่ทันได้ต่อความอะไรกันต่อ อวี้ฮัวก็ออกแรงดึงอีกฝ่ายให้ลงมานอนหนุนตักตนเองทำเอาเขาเกิดอาการเก้อเขินประดักประเดิดพยายามจะกระเถิบกระดึ๊บหนีซะให้ได้

อายุอานามตอนนี้ก็เท่าไหร่กันแล้ว ถึงเสี่ยวฮัวจะยังน่ารักไปเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อสมัยก่อนเลยก็ตาม แต่ะให้มานอนหนุนตักผู้ชายนี่มันก็…นะ

“เสี่ยวเสีย” เสียงดุๆดังขึ้นพร้อมกับมือที่ล็อคไหล่ทั้งสองไว้อย่างแน่นหนาไม่เปิดโอกาสให้หนีไปไหนอีก ยามเหลือบมองขึ้นจนสบเข้ากับสายตาของอีกฝ่ายก็พบว่าแววตาที่สะท้อนอยู่ในแก้วตางดงามนั้นไม่ใช่แววตาขอร้องหรือออดอ้อนให้เขานอนอยู่ในท่านี้ต่อ…

แต่เป็นแววตาบังคับอย่างเด็ดขาดและชัดเจน

“ครับ นอนแล้วครับ ไม่ดื้อ” อู๋เสียยิ้มเจื่อนๆก่อนจะยอมนอนลงแล้วขยับตัวเล็กน้อยให้ตัวเองอยู่ในท่าที่สบายที่สุด

เห็นอย่างนี้รอยยิ้มบางๆจึงค่อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนที่อู๋เสียแอบด่าในใจไปหลายยกว่าเผด็จการ!!

มืออุ่นลูบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงเพราะเจ้าตัวขี้เกียจจะไปใส่ใจมันอย่างนิ่มนวล โทนเสียงที่เอื้อนเอ่ยแปรเป็นอ่อนหวานจนชวนให้หัวใจกระตุกเต้นผิดจังหวะเล่นๆ

“นอนไม่หลับเพราะฝันร้ายเหรอ” ไม่มีคำตอบกลับมาแต่แค่อาการสะดุ้งเล็กน้อยนั่นกับสายตาที่เฉมองไปทางอื่นทำเป็นกลบเกลื่อนก็ทำให้อวี้ฮัวรู้ได้ทันทีว่าตนเองเดาถูก

และเขายังพอรู้ด้วยว่าฝันร้ายเรื่องอะไร ไม่สิ เรื่องของใคร…

“จำสมัยที่เราอยู่ด้วยกันตอนเด็กได้มั้ย” ดวงหน้าหวานจนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นหน้าของบุรุษก้มลงกระซิบแผ่วเบาที่ใกล้ๆหู เรียกให้เลือดพากันสูบฉีดไปที่หน้าของผู้ถูกถาม ศีรษะที่ยังโดนลูบไปเรื่อยๆส่ายดิกๆแสดงการปฏิเสธชัดเจน

น่ารักซะจริง เขินแล้วทำอะไรไม่ถูกเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด

“นายชอบฝันร้ายบ่อยๆจนต้องมาหนุนตักฉันนอนกลางวัน…”

“จากนั้นนายจะร้องเพลงกล่อมฉันให้นอน” คำตอบที่แทรกขึ้นมากระทันหันเรียกให้ดวงตาของเซี่ยอวี้ฮัวเบิกกว้าง เขาตกใจจริง ไม่ได้เสแสร้ง เขานึกว่าอีกฝ่ายจะลืมเรื่องราวสมัยที่เคยเล่นอยู่ด้วยกันไปหมดแล้วเสียอีก

“ฉันพอจำเรื่องนี้ได้ลางๆ เพลงที่นายร้องตอนนั้นก็เป็นเอกลักษณ์สุดๆ ไม่เหมือนเพลงงิ้วที่ชอบร้องบ่อยๆ มันร้องยังไงนะ ลา ลา ลาลา~ ~”

“ลา ลา ลาลา ลา ลา ลาลาลา ลา~ ~” ไม่ผิดอย่างที่อู๋เสียพูด ทำนองเพลงที่เขาฮัมนี่ไม่ได้มาจากเพลงงิ้วที่เรียน แต่มาจากเพลงบรรเลงฝั่งตะวันตกที่เขาได้ยินเวลาเดินผ่านร้านขายบรรดาเทปเพลงบ่อยๆ อาศัยทักษะการฟังอันเป็นเลิศ เรียนรู้แบบครูพักลักจำเอาหลายๆท่อนของแต่ละเพลงมาต่อกันเป็นทำนองเดียว จนกลายเป็นเพลงที่มีเพียงเพลงเดียวในโลก

“ใช่ๆ ทำนองนี้แหละ” อู๋เสียพึมพำเสียงต่ำในลำคอ ตาเริ่มหลี่ปรือจนใกล้ปิด แสดงว่าเจ้าตัวกำลังจะดิ่งลงสู่ห้วงนิทราในไม่ช้า

“อู๋เสีย…ฉันแต่งเนื้อให้เพลงนี้แล้วด้วยนะ” อวี้ฮัวลดเสียงกระซิบให้แผ่วเบาลงอีก เหมือนกับอยากให้เรื่องนี้รู้กันเพียงสองคนบนโลก….คือเขาและอีกฝ่าย

“หืม ร้องยังไงล่ะ” คำพูดอู้อี้จนจะฟังไม่เป็นคำแล้ว ตาคนพูดก็ไม่อาจฝืนเปิดไหวอีกต่อไป ร่างในชุดงิ้วหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนเสียงไพเราะชนิดหาคนเทียบไม่ได้จะร้องเพลงที่มีเนื้อฉบับสมบูรณ์แล้วออกมา

“Can you hear the melody?
I will sing the song from my heart, With my love as your lullaby.
I will never leave your side.
Maybe you’ll never understand, What I truly feel inside.
But you make me whole, When I’m by your side.

I am touched by my destiny.
Hold my hands high up from the dark.
Such a sweet little lullaby When I feel your love inside

After every thing is lost.
The promise will remain.
You’ll know, you will know When you truly hear My voice.~ ~“

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอรวมถึงร่างที่นิ่งสนิทไปเป็นสัญญาณว่าคนฟังดิ่งสู่ห้วงนิทราลึกไปแล้ว เซี่ยอวี้ฮัวยิ้มระทมกับตัวเอง ดูเหมือนเนื้อเพลงที่เขาใช้เวลาสิบกว่าปีที่แยกจากกันไปก็ยังคงเดินทางไปไม่ถึงอีกฝ่ายดังเช่นที่ผ่านมาตลอด

เขาไม่ใช่คนขี้ขลาด ไม่ใช่ว่าไม่กล้าแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกไป แต่เป็นเพราะรู้ดี…ต่อให้พยายามแสดงออกแค่ไหนอู๋เสียก็คงจะตีสีหน้ามึนงง ไม่เข้าใจในความหมายที่เขาต้องการสื่อ

ไม่เข้าใจถึงความรักที่อัดอั้นอยู่ในใจมาแสนนาน…ตั้งแต่แรกเริ่มพบเจอ จนถึง ณ ปัจจุบัน…ความรู้สึกของเขาที่มีให้มันไม่เคย ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

“อื้อ เสี่ยวเกอ” เสียงละเมอแผ่วเบาดังลอดริมฝีปากบาง หยดน้ำตาไหลเป็นสายจากดวงตาที่ปิดสนิท รอยยิ้มทุกข์ระทมระบายของชายหนุ่มตระกูลเซี่ยยิ่งฉายชัดขึ้นอีก ใบหน้าหวานก้มลงจนคางชิดติดอก

ทั้งๆที่เขาคือคนที่อู๋เสียสบายใจด้วยที่สุดยามได้อยู่ใกล้ ทั้งๆที่เขาคือคนที่คอยปลอบประโลมขจัดไล่ฝันร้ายที่เกาะกุมในใจของอู๋เสียเรื่อยมา เป็นเหมือนอัศวินที่คอยปกป้องเจ้าหญิง

แต่สุดท้ายแล้ว…เจ้าหญิงก็ไม่เลือกอัศวินอย่างเขา บัดนี้เจ้าหญิงมีเจ้าชายในดวงใจที่ไม่อาจลบเลือนไปได้เสียแล้ว

ตอนนี้…อัศวินอย่างเซี่ยอวี้ฮัวคงหวังได้เพียงอย่างเดียว หวังว่าเพลงๆนี้ที่เขาบรรจงเสกสรรค์เขียนขึ้นเพื่ออีกฝ่าย ซักวัน…ซักวันจะไปถึงเจ้าหญิงของเขา

ริมฝีปากนุ่มนาบลงที่แก้มนิ่มก่อนไล้แผ่วเบามาจนถึงริมฝีปากบาง ทาบทับเนิ่นนานเสียจนคนจูบพอใจจึงผละออก

“ฝันดีนะ…….อู๋เสีย” แม้เจ้าตัวจะหลับไปแล้วแต่เพลงยังคงถูกขับร้องต่อไป ไม่แน่ว่าบางที…อีกฝ่ายอาจได้ยินเพลงนี้ในห้วงความฝันก็เป็นได้

Can You Hear the Melody.

Sing a Song to You From My Heart.

In a Sweet Slow Lullaby When I Look in to Your Eyes.

Maybe You Never Understand What You Truly Meant to Me.

You Make Me Hope When I’m By Your Side.

….Now I Know the End is Near and the Promise is Fulfilled, You will Know, You’ll Know, When You Truly Hear My Voice….

[FIN] (27.10.2557)

(ทอล์คเล็กน้อยค่ะ : แฟนๆDMMDคงจะ(โคตร)รู้สึกคุ้นเคยกับเนื้อเพลงที่อยู่ในตอนนี้ เพลงๆนี้ชื่อLullaby Blue ซึ่งเป็นเพลงในรูทเคลียร์ของภาคอนิเมค่ะ พอดีมีช่วงหนึ่งติดเพลงนี้มากจนเอามามโนได้เป็นOS Ficหนึ่งเรื่องเลยทีเดียว 5555555555.)

[Mill]

อู๋เสียกับเสี่ยวฮัวตอนเด็กๆน่ารักจังเลย ///v///

เสี่ยวฮัวร้องเพลงกล่อมตั้งแต่เด็กยันโตเลยนะคะ 555
ขอให้สักวันเสียงเพลงส่งไปถึงนะพ่ออัศวิน

โอ๊ย เรื่องมันเศร้า พ่อหนุ่มแสนดีของเราต้องเป็นพระรองต่อไป U U

[Naitear]

เสี่ยวฮัวตอนเด็กๆดูอ่อนหวานน่ารักมากค่ะ แอบดุด้วย U//v//U แอบคิดว่าที่นายน้อยเวลาเจอผู้หญิงแล้วทำอะไรไม่ถูกนี่มีต้นเหตุมาจากเสี่ยวฮัวรึเปล่าน้า...
คู่นี้น่ารักตั้งแต่เด็กยันโตเลยค่ะ แต่พอโตแล้วเจ้าหญิงก็มีเจ้าชายในใจแล้วเนอะ //กอดโอ๋เอ๋พ่ออัศวินของฉัน TT w TT
ขอบคุณสำหรับฟิคฮัวเสียเรื่องแรกของบอร์ดนะคะ ////// #โค้งงามๆ

[uglygirl]

น่าเห็นใจเสี่ยวฮัว
ทั้งๆที่มาก่อนแท้ๆ แถมยังคอยอยู่ข้างๆเวลามีเรื่อง
แต่คนที่เจ้าหญิงต้องการกลับมีเพียงเจ้าชายที่มาทีหลัง
เสี่ยวฮัว....ร้องเพลงกล่อมเจ้าหญิงไปเรื่อยๆนะ
อย่างน้อย อัศวินก็ทำให้เจ้าหญิงมีความสุขได้บ้างหล่ะเน้อ

[lilitho]

เสี่ยวฮัวน่าเห็นใจนะคะ /มาให้ลิปลอบมา /โดนพลองทิ่ม

มาก่อนแท้ๆตั้งนาน แต่เจ้าหญิงดันไปหลงเจ้าชายหน้ามึนๆที่มาทีหลังซะได้เน้อ เป็นกำลังใจให้นะเสี่ยวฮัว ยังมีเวลาหลายปีกว่าเจ้าชายจะออกมารับเจ้าหญิง (เอ๊ะหรือเจ้าหญิงไปรับเจ้าชายหว่า 5555) /โดนเจ้าชายเอานิ้วจ้วง

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[tear]

คุณชายฮัวอย่าเสียใจนะคะะะะะะะ ด้วงรออปลอบอยู่ มานี่สิคะ //โดนพลองเสย

คุณชายบทพระรองตัลหลอด ฮือออออออออ

[gaaraclub]

คุณชายพระรองเกาหลีมากค่ะ แงงงงงงง อู๋เสียไม่สนใจแต่หนูสนนะคะคุณชา---