[OS] #dmbjdaily (เครื่องแบบ) ปลดเปลื้องเปลือกพันธนา [15 – จางฉี่ซาน x อู๋เหลาโก่ว]

[sinnerdarker]

[OS] #dmbjdaily (เครื่องแบบ) ปลดเปลื้องเปลือกพันธนา [15 – จางฉี่ซาน x อู๋เหลาโก่ว] By Sinnerdarker

มโนมั่วแหลกลาญมากค่ะ แงงงงงง นิสงนิสัยปู่ๆ พังพินาศมาก ฟฟฟ เนื้อเรื่องงงด้วย แต่ส่งแล้วนะก๊ะ!!

"287 Days Left.. Until we Meet Again"

++++++++++++++++++++

อู๋เหลาโก่วเกลียดเครื่องแบบ

จะว่าเกลียดก็กระไร เขาแค่ไม่ถูกใจความมีระเบียบแบบแผนตามประสาเด็กรุ่นใหม่ เหตุใดเราจึงต้องปฏิบัติตามกฏที่ใจเราไม่พึงปรารถนา มันเป็นสิ่งที่บีบคั้นกันเกินไป และจะว่าไป ตัวเขาเองก็มีรูปแบบที่เป็นไปของตัวเอง

บัดนี้เขาเป็นหนึ่งในเก้าสกุลใหญ่ อยู่ในลำดับที่ห้าอย่างเต็มภาคภูมิ อยู่ในช่วงเยาว์วัยที่มีกำลังเหลือล้น เขาเป็นมิตรกับผู้คนมากมาย และในขณะเดียวกับก็มีอำนาจบารมีที่น่าพอใจ

เขาเป็นผู้ตั้งต้นใช้สุนัขในการหาพิกัดสุสาน เป็นสิ่งแปลกใหม่ที่โลกใบนี้ไม่มีอยู่ อู๋เหลาโก่วพึงพอใจกับสิ่งที่มีอยู่ในมือตน ภาคภูมิกับวิชาที่ไม่เหมือนใคร

หรือบางที เขาอาจเกลียดเครื่องแบบที่ทำให้ดูเหมือนกับคนอื่น และในขณะเดียวกันก็บอกสถานะที่เราเป็นมากเกินไป..สถานะที่ไม่ต้องการ

เมื่อพูดถึงเครื่องแบบ มีคนคนหนึ่งที่ทำให้เขานึกถึง คนคนนั้นคือจางฉี่ซาน  พ่อพระใหญ่จาง เจ้าบ้านสกุลจาง

จางฉี่ซานเป็นสกุลใหญ่ ห่างไกลจากเขามากนัก ในขณะที่อู๋เหลาโก่วเพิ่งตั้งตนขึ้นเป็นสกุลที่มีหน้าตา ทว่าก็อยู่เพียงระดับระนาบ อีกฝ่ายกลับได้รับการยกย่องเป็นลำดับหนึ่ง อยู่ในระดับอันสูงส่ง เราต่างอยู่ในกลุ่มที่ถูกเรียกอย่างยกย่องว่าเก้าสกุลใหญ่ ทว่าเขากับพ่อพระใหญ่ผู้สูงศักดิ์ก็ยังต่างกันเกินไป

อู๋เหล่าโก่วนับถือคนผู้นั้น ในขณะเดียวกัน ก็มีความรู้สึกไม่ถูกชะตาซ่อนอยู่ล้ำลึกภายใน แต่สิ่งนั้นไม่เคยเป็นปัญหา โลกของเขาและพ่อพระใหญ่จางไม่เคยซ้อนทับกัน

.

.

.

…เขาเคยคิดเช่นนั้น

ทว่าบัดนี้ กลับกำลังต้อนรับพ่อพระใหญ่จางในโถงบ้านของตน ท่านนายพลผู้ให้เกียรติมาเยี่ยมเยือนถึงบ้านของสกุลอู๋

“ท่านมีธุระอะไร พ่อพระใหญ่จาง”เขาเอ่ยกึ่งนอบน้อบกึ่งห้วนสั้น มองชายในชุดเครื่องแบบทหารที่นั่งหลังตรงจิบน้ำชาของบ้านเขา ความน่าเกรงขามของอีกฝ่ายแผ่พุ่งออกมาแม้จะนั่งสงบอยู่ตรงนั้น

คนรับใช้ของบ้านเขาต่างหวาดเกรงสั่นกลัว ส่วนเขาเองจะทำอย่างไรได้ อู๋เหลาโก่วเป็นเจ้าบ้าน จะแสดงท่าทีเยี่ยงนั้นได้อย่างไร

พ่อพระใหญ่จางนั่งนิ่งเงียบ หลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเบิกขึ้นและมองตรงมาที่เขาอย่างกดดัน

“เราต้องการความช่วยเหลือของเก้าสกุลใหญ่ อันหมายรวมถึงเจ้า” คนผู้นั้นเอ่ยเสียงเรียบ และแม้ปากบอกว่าช่วยเหลือ ก็ยังคล้ายเป็นคำสั่ง “ในเมื่อได้ชื่อว่าเป็นเก้าสกุลใหญ่ร่วมกัน ช่วยเหลือเสียหน่อยจะเป็นไรไป”

คนผู้นั้นเริ่มบอกกล่าวแผนการของตน กล่าวว่าบัดนี้กำลังทยอยติดต่อกับสกุลใหญ่ทั้งเก้าที่ร้อยรัดกันด้วยชื่อเสียง เพื่อแผนการยิ่งใหญ่ซึ่งอู๋เหลาโก่วเองยังคาดไมถึง

การคว่ำกรวยในครานั้นเป็นการคว่ำกรวยที่ยิ่งใหญ่ เขาเองเป็นเด็กรุ่นใหม่ไฟแรง ทั้งผู้นำเก้าสกุลลงมาขอความช่วยเหลือถึงเพียงนี้ ไม่รู้จะปฏิเสธด้วยสาเหตุประการใด

สุดท้ายโลกของเขาและพ่อพระใหญ่จางจึงซ้อนทับกันด้วยเหตุประการฉะนี้

+++++++++++++++

หลังจากนั้นเกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย ยามโลกสองใบซ้อนทับกัน ความรู้สึกแต่แรกเริ่มก็รุนแรงขึ้นกว่าที่คิดไว้

ความไม่พอใจคล้ายเพิ่มพูน เขายอมรับนับถือความสามารถคนผู้นี้ ทว่าไม่ถูกชะตาด้วย เขาเกลียดความน่าเกรงขามของอีกฝ่าย  เกลียดเครื่องแบบที่คนคนนี้สวมใส่ ราวกับจะเปล่งประกายบอกว่าตนคือใคร

หรือไม่เช่นนั้น บางทีคงเพราะแตกต่างกันเกินไป ทั้งอายุและความคิด พ่อพระใหญ่จางอุทิศตนให้ประเทศและรัฐบาล ยินยอมหักคอใครซักคนเพื่อให้ตระกูลปลอดภัย เป็นวีรชน..วีรบุรุษ

ส่วนเขาหรือ…เขาเองไม่แน่ใจ อู๋เหลาโก่วเกลียดกฏเกณฑ์ใดใดบนโลกนี้ แม้ชื่นชอบการถูกยกย่องเป็นคนสำคัญหรือวีรชน เขาก็ยังใช้ชีวิตอย่างอิสระบนบัญญัติแห่งตน ใครใคร่ผูกมิตรก็ผูก ใครใคร่เกลียดก็อย่ามาให้เห็น แม้ส่วนใหญ่เขาจะพอใจกับการผูกมิตรมากกว่าเกลียดใคร

แต่ในความไม่พอใจอันรุนแรง กลับไม่อาจละสายตาจากตัวตนอันสง่างามได้

เหตุใดจึงงดงามได้ถึงเพียงนี้ สง่างามถึงเพียงนี้ เป็นเพราะเครื่องแบบที่สวมใส่ ตอกย้ำถึงตัวตนนั่นหรือ?

เหตุใดจึงแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ มั่นคงถึงเพียงนี้ แบกรับสิ่งต่างๆ ได้มากมายถึงเพียงนี้

…สุดท้ายแม้ไม่พอใจ ก็ยังคงนับถือ และหลงใหล

เป็นความรู้สึกอันลักลั่นย้อนแย้ง

+++++++++++++++++

ยามครุ่นคิดถึงเครื่องแบบ ก็ยังเผลอคิดว่าเป็นเปลือก

เปลือกนอกอีกรูปแบบของมนุษย์

สุดท้ายจึงยิ่งดำดิ่งลงไป ภายใต้เครื่องแบบอันน่าเกรงขามนั่นมีอะไรซ่อนอยู่

จะเป็นความอ่อนโยนหรือเปล่า เป็นรอยยิ้มหรือเปล่า จะมีความอ่อนแอซ่อนอยู่ไหม หรือสุดท้ายเครื่องแบบก็ไร้ความหมาย และตัวตนนั้นก็ยังคงเป็นตัวตนของจางฉี่ซานแม้ยามไร้เครื่องแบบใดใด

เขาอยากรู้….อยากรุ้ว่าภายใต้เปลือกนั้นมีอะไร หรือสุดท้ายนั่นไม่ใช่เปลือก แต่เป็นตัวตนจริงๆ

เขาอยากรู้

+++++++++++++++++++++

แล้ววันหนึ่ง ความสงสัยก็เผยออกมาในรูปแบบที่คาดไม่ถึง

“ถอดออกได้ไหม..เครื่องแบบของท่าน” เขาเอ่ยขึ้น บางครั้งความเมาก็ทำให้คนเราหลงลืมความกลัว สัญชาตญาณก็คล้ายทื่อลง

บัดนี้ในห้องอันคับแค้นมีเพียงเขาทั้งสอง สิ่งที่นำพามาถึงจุดนี้ไม่ใคร่จดจำได้ว่าคืออะไร แต่สุดท้ายยามอยู่กับคนผู้นี้ คำถามที่ติดค้างในใจก็พร่างพรูออกมา “ท่านใส่เครื่องแบบไว้แน่นหนานัก ถอดออกบ้าง..ได้ไหม?”

พ่อพระใหญ่จางไม่ได้ตอบเขา เพียงร่ำสุราอย่างนิ่งเงียบ และเอ่ยขึ้น“เจ้าเมาสุราแล้ว เหลาโก่ว นอนเสีย”

“ข้าไม่ได้เมา..”อู๋เหลาโก่วพึมพำอ้อแอ้ “ไม่สิ คงเมากระมัง แต่ข้าเห็นท่านสวมเครื่องแบบเช่นนี้เห็นแล้วอึดอัดเหลือเกิน อยากจะปลดเปลื้องออกเสียบ้าง”

“เราจะอึดอัดหรือไม่ยังคงเป็นเรื่องของเรา ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะมายุ่งเกี่ยว”

“เหตุใดจึงยึดติดนัก”

“อู๋เหลาโก่ว”

“เหตุใดจึงยึดติดกับเครื่องแบบนี้นัก ข้าไม่เคยเห็นท่านใส่อาภรณ์ใดนอกเหนือจากชุดเช่นนี้” อู๋เหลาโก่วเอ่ยขึ้น เดินไปใกล้จางฉี่ซาน แตะนิ้วบนไหล่ที่สวมประกับอินทร์ธนูอันบ่งบอกซึ่งตำแหน่งไว้ ก่อนจะประสานมือวางบนนั้น แนบหน้าผากลงไปและกล่าวต่อ “เหตุใดจึงต้องการให้เครื่องแบบนี้เป็นเสมือนตัวตนของท่าน เหตุใดจึงแบกรับความรับผิดชอบไว้มากมายถึงเพียงนี้ ..ถอดออกบ้างไม่ได้หรือ?”

คงเพราะเมา สุดท้ายมือของเขาก็ซุกซน อู๋เหลาโก่วนั่งลงบนตักของผู้นำเก้าสกุลใหญ่โดยไม่ไต่ถาม ขยับมือดึงรั้งกระดุมและผ้าผูกคอออกมา ปรารถนาจะปลดเปลื้องเครื่องแบบอีกฝ่ายอย่างตรงตัวตามอักษร

แม้ความจริง..จะไม่ได้หมายความเช่นนั้น

ดังคาด มือของเขาถูกอีกฝ่ายกุมกระชับรั้งไว้ บังคับไม่ให้ทำอะไรต่อ

แต่แทนที่การลงโทษที่บังอาจล่วงเกินพ่อพระใหญ่จาง อีกฝ่ายกับโอบเอวเขาไว้ กล่าวด้วยเสียงกระซิบ

“หากเราถอด เจ้าก็ต้องถอด เหลาโก่ว”

ได้ยินเช่นนั้น อู๋เหล่าโกวได้แต่ขมวดคิ้ว เอ่ยตอบออกไป“ข้าไม่มีเครื่องแบบใดต้องถอด”

“รอยยิ้มมิตรภาพจอมปลอมของเจ้าไม่ถือเป็นเครื่องแบบหรือ?” จางฉีซานไล้นิ้วบนริมฝีปากของเขา “รอยยิ้มของเจ้า มิตรภาพที่มอบให้มนุษย์ทุกผู้ที่เข้าหา มิใช่เครื่องแบบที่เจ้าสวมใส่อยู่หรือ?”

ได้ยินเช่นนั้น ก็ได้แต่เลิกคิ้วขึ้น รู้สึกคล้ายถูกแทงใจดำ

ใช่..หลายครั้งหลายคราไม่พอใจ ยามผูกมิตรก็ใช่จะยินดีไปทุกครั้ง บางคราก็ต้องฝืนยิ้ม ทำในสิ่งที่สมควรทำ เพื่อความปลอดภัยของตระกูล

เขาพูดว่าตนเกลียดเครื่องแบบ แต่สุดท้ายตนก็มีเครื่องแบบไม่ต่างกัน

“เช่นนั้น ท่านจะปลดเปลื้องมันออกไหม ทัง้เครื่องแบบของข้าและของท่าน” อู๋เหลาโก่วขยับแขนเมื่อฝ่ามือของคตรงหน้าคลายออก ขยับโอบลำคอ โน้มน้าวใบหน้าให้ใกล้ชิดกัน “แค่คืนนี้”

พ่อพระใหญ่จางหลุบตาลง มองใบหน้าที่ขยับใกล้ชิดตน ก่อนหลุบตาลง ขยับใบหน้าเข้าหา “แค่คืนนี้”

ในที่สุด ริมฝีปากสองคู่ก็สัมผัสกันและกัน

อู๋เหลาโก่วปลดเปลืองอาภรณ์ของอีกฝ่าย ในขณะที่จางฉีซานก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ของเขา เปลือกที่ปิดบังพวกเขาเอาไว้เลื่อนไหลหลุดลงพื้น เหลือเพียงความเปลือยเปล่า

ทั้งในความหมายตรงตัว และความหมายที่ลึกกว่านั้น

ค่ำคืนนั้นคล้ายไม่ใช่ความจริง พวกเขาแลกเปลี่ยนจุมพิต ก่ายกอดสอดประสาน แลกเปลี่ยนความใคร่เสน่หาซึ่งกันและกัน ดวงตาของกันและกันในวันนั้นดูแตกต่างไปจากทุกครา คล้ายกับว่าในที่สุดแล้วก็เหลือเพียงแก่นอันแท้จริงของตนเอง

คล้ายกับในค่ำคืนนั้น พวกเขาต่างปลดเครื่องแบบของตน..ปลดเปลื้องเปลือก เผยสิ่งน่าอับอายที่ไม่ปรารถนาให้ผู้ใดเห็นให้กันและกันดู

เป็นตัวตนของพวกเขาอย่างแท้จริง

+++++++++++++++++

ยามค่ำคืนผ่านเลย รุ่งสางเยี่ยมเยือน ก็คล้ายสิ่งที่ผ่านมาไม่ใช่ความจริง

พวกเขาสวมใส่เครื่องแบบ ทาบทับเปลือกของตนอีกครา ตกลงกันว่าจะไม่พูดถึงเรื่องราวที่เกิดไป

กระนั้นต่างฝ่ายต่างรู้ดี

แม้ไม่พูดถึง ใช่ว่าจะลืมเลือน

++++++++++++++++++++++

อู๋เหล่าโก่วเกลียดเครื่องแบบ แต่สุดท้าย เขาก็มีเครื่องแบบของตน ไม่แตกต่างจากจางฉีซาน

หากจะแตกต่าง คงแตกต่างเพียงเครื่องแบบของเขาไม่ได้แบกรับทุกสิ่งไว้มากเท่าที่คนตรงหน้าแบกรับ เครื่องแบบของเขาเบาบาง สวมใส่ไว้ที่หัวใจ เพราะเขายอมรับมันไว้ด้วยหัวใจ ยินดีมอบทุกอย่างโดยไม่มีสิ่งใดต้องตักเตือน

ทว่าคนตรงหน้าไม่ใช่..สิ่งที่คนผู้นี้แบกรับไว้หนักหนาเกินไป แม้สวมเครื่องแบบที่หัวใจก็ไม่อาจเพียงพอเตือนตัวตน สุดท้ายจึงต้องสวมเครื่องแบบไว้ภายนอก เพื่อเตือนตัวเอง เตือนผู้อื่น และให้ผู้อื่นเตือนตน

เป็นความรับผิดชอบอันสาหัส เป็นความรับผิดชอบที่ปรารถนาจะร่วมแบกรับแต่ไม่อาจทำได้

จึงได้แต่ยืนอยู่ใกล้ๆ เช่นนั้น

แต่สุดท้ายแล้ว โลกสองใบที่ซ้อนทับกลับแยกออกจากกัน และเขาก็ไม่ได้พบพ่อพระใหญ่จางอีก..จวบจบเหตุการณ์หนึ่ง

การจากลานิรันดร์

+++++++++++++++++++++++++++

มีช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์ ย่อมมีช่วงเวลาที่ร่วงดิ่ง

ชื่อเสียงของเก้าสกุลแหลกสลาย เขาได้แต่หนีหัวซุกหัวซุน เป็นโชคเพียงใดที่เขาได้รับข่าวสารก่อน หนีออกมาได้ทันท่วงที

เขาหนีมาถึงริมแม่น้ำซ่งฮวาเจียง ลังเลว่าควรจะไปต่อที่ใด ก็พบร่างสูงสง่าที่ไม่ได้พบเห็นมานาน

“เหตุใดท่านจึงอยู่ที่นี่”

เขาเข้าไปทักทายคนผู้นั้น จางฉีซานหันมาสบตาเขา หรี่ตาลง พรูลมหายใจ “ไม่มีเหตุผลใดต้องบอกเจ้า จงรีบหนีไปในยามที่ยังมีโอกาส”

“จะให้หนีไปที่ใด” อู่เหลาโก่วหัวเราะขื่น “มีที่ใดในประเทศนี้ที่จะปลอดภัยสำหรับข้าบ้าง?”

“ไปที่หังโจว ที่นั่นเจ้าจะปลอดภัย” พ่อพระใหญ่จางเอ่ยโดยไม่ได้มองหน้าเขา “เรารับประกันด้วยเกียรติของเจ้าบ้านตระกูลจาง”

“แล้วท่านเล่า จะไม่หนีไปด้วยกันหรือ?”

“เรามีสิ่งที่ต้องทำ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียบ สายลมร้อนจากเปลวเพลิงพัดผ่านให้เสื้อคลุมทหารสีทึมพริ้วไสว “..นี่เป็นผลแห่งการกระทำที่เราต้องรับผิดชอบ ไม่อาจหนีห่างไปได้

“เช่นนั้นทิ้งเครื่องแบบของท่านเสีย ถอดออกให้หมด! แล้วไปด้วยกัน”อู๋เหลาโกวดึงรั้งแขนของจางฉีซานไว้ มองด้วยสายตามุ่งมั่น “ท่านเองก็ควรไปด้วยกัน ถอดมันออกเสีย ท่านจะแบกรับมันไว้อีกนานเพียงใด…ถอดออกได้แล้ว”

“ถอดไม่ได้” พ่อพระใหญ่จางส่ายหัว “อู๋เหล่าโก่ว..ครั้งหนึ่งเราเคยบอกเจ้า เจ้าเองก็มีเครื่องแบบ เจ้าสวมเครื่องแบบไว้ที่ใจ เราเองก็เช่นกัน ….เหลาโก่ว เจ้าปลดมันออกได้โดยง่ายหรือ”

ได้ยินเช่นนั้น เขาก็ได้แต่ส่ายหัว

เขารู้ดี มันไม่ใช่สิ่งที่จะถอดออกได้ง่ายดาย และคนคนนี้เองก็ไม่อาจถอดมันออกได้ และได้แต่แบกรับต่อไปแม้จะหนักหนาสาหัสเพียงใด

เขาสูดลมหายใจลึก คู่หูของเขาวนเวียนรอบกายอย่างร้อนรน อู๋เหลาโก่วจึงทำได้เพียงหลุบตาลง ก้าวขาเดินถอยหลังออกมาจากชายตรงหน้า

“เช่นนั้น ลาก่อน ท่านพ่อพระใหญ่จาง”

“..ลาก่อน”

พวกเขากล่าวคำลา ดวงตาสองคู่จดจ้องกันแสนนาน ก่อนที่อู๋เหลาโก่วจะหันหลัง เตรียมจะก้าวเดินจากไป

ทว่าอ้อมแขนแกร่งกลับโอบกอดจากข้างหลัง แนบแน่น

เขาไม่กล้าขยับ ได้แต่ยืนสั่นเทา ไม่อาจผลักไส ไม่อาจหันกลับไปเหนี่ยวรั้ง

กระนั้นอีกฝ่ายก็หันเขาไป จ้องมองด้วยแววตาเดียวกันกับในค่ำคืนนั้น

ค่ำคืนที่เขาต่างปลดเปลื้องเปลือกของกันและกัน

คนตรงหน้าไล้แก้มเขา ขยับใบหน้าเขามาใกล้ ทว่าไม่ได้ประทับริมฝีปากของกันและกัน

รู้สึกถึงเพียงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดแก่กัน

“..อย่าลืม” จางฉี่ซานกล่าวด้วยน้ำเสียงกระซิบ อ่อนหวานขัดกับเวลาปกติ คลอเคลียข้างริมฝีปากของเขา “ครั้งหนึ่งเราเคยต่างปลดเปลื้องเครื่องแบบ เผยสิ่งที่อยู่ใต้เปลือกให้แก่กัน”

ครั้งหนึ่ง เราฉีกกระชากเครื่องแบบที่สวมแน่น เปล่าเปลือยเผยแก่นร่างภายในแก่กัน

“ทั้งโลกหล้านี้มีเพียงเจ้าที่รู้จักเราอย่างแท้จริง และมีเพียงเราที่รู้จักเจ้าอย่างแท้จริง จงอย่าลืม อู๋เหลาโก่ว”

เสียงทุ้มแน่นเอ่ยบอกอย่างชัดเจน มั่นคง หนักแน่น ราวกับเป็นเรื่องสำคัญ

..สิ่งนั้นทำให้หัวใจเจ็บปวดเหลือเกิน

“ไม่อาจลืม…” เขาตอบเสียงสั่นเครือ พยายามฝืนกลั้นก้อนสะอื้นที่เลื่อนจุกคอ ดวงตาหลุบลง ฝืนกลั้นไม่ให้ขอบตาร้อนผ่าวมีของเหลวไหลริน “ต่อให้พบเจอผู้ใดอีกในโลกใบนี้ คงไม่อาจปลดเปลื้องต่อหน้าใครได้เท่าต่อหน้าท่าน”

คงไม่มีอีกแล้ว

เราไม่ได้จุมพิตกัน ไม่ได้โอบกอดกัน เพียงยืนใกล้ชิด รับรู้ถึงตัวตนของกันและกันให้นานที่สุด

เวลาเคลื่อนผ่านยาวนาน จางฉีซานสูดลมหายใจลึก ก้าวถอยหลัง ดวงตาอันราบเรียบน่าเกรงขามพลันหวนกลับมาดังเดิม

“ขอให้อยู่รอดปลอดภัย” พ่อพระใหญ่จางกล่าวเป็นคำสุดท้าย “เทพยดาจะคุ้มครองเจ้า”

“ท่านเองก็เช่นกัน” อู๋เหลาโก่วตอบกลับ “ขอให้เทพยดาคุ้มครอง”

เขาวิ่งจากมา ขึ้นเรือโดยสารเดินทางไปหังโจว ดวงตามองคนที่ยืนตระหง่านในเครื่องแบบ แบกรับความรับผิดชอบอันหนักหนา ห่างไกลออกไปทุกทีจนลับสายตา

นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พบกัน

หลังจากนั้นยังคงได้ข่าวคราวของพ่อพระใหญ่จาง ทว่าไม่เคยไปมาหาสู่กันอีก เขาได้พบรักกับคุณหนูตระกูลเซี่ย จึงแต่งเป็นเขยเข้าตระกูล ลืมเลือนเรื่องราวก่อนหน้าและใช้ชีวิตปกติสุขเช่นคนธรรมดา

ทว่าสุดท้ายลึกลงไปภายใน ก็ยังคงมีความรู้สึกที่หยั่งรากฝังลึกไว้อย่างเร้นลับ รอวันที่จะถูกฝังลืมไปพร้อมร่างของตน

END



ไม่มี Talk เพราะหมดแรงก่ะ o]=[

ขอบคุณ velvetronica ซัง ที่ทำให้เราเพ้อคู่นี้ได้ ถถถ

[velvetronica]

//น้อมรับความผิดอย่างเต็มใจ ถถถถถถถถ

กี๊ซซซซซ คุณซินทำเราเพ้อไปอีกขั้นนนน ชอบช็อตที่ปู่จางมาบ้าน คนแบบนี้เอ่ยปากขอร้องยังดูมีอำนาจ //โป้งชี้ก้อย //FCจะไม่ทน

ฮือออออออออออ ปู่อู๋ขาาาา กอดทีนึง เหมือนมีช่องหนึ่งเป็นพื้นที่พิเศษสำหรับอีกคนเลยค่ะ มันเศร้านะคะ แต่ก็เป็นจุดที่เหมาะแล้วของสองคนนี้ แงงงงงงงงง

//ความสัมพันธ์แบบนี้มันก๊าวใจ งือออ

ขอบคุณนะคะคุณซินนนน //ช่วยกันแจวๆ

[alicebaby]

คุณซินนน สงสารปู่จาง แงงงงงง

[zerin]

คุณซินนนนน คุณซินฆ่าเราาาาาา //กร๊๊ดลั่นบ้านให้เรือ15 15คือดีงาม ดีงาม จะไม่ไปไหนจากเรือนี้อีกแล้วค่ะ Y v Y)bb

[SilverCloud]

กรีดร้อง รุ่นปู่ช่างเป็นความรักที่ดราม่าน้ำตาแตกทั้งเวอร์ชั่นนอมอลและเวอร์ชั่นด้วงจริงๆค่ะ ถึงใจจะผูกพันแต่กายไม่อาจเคียงเพราะแต่ละฝ่ายก็มีสิ่งที่ต้องแบกรับ ฮรือออ มันช่างจี๊ดใจจริงๆ

[FateKiRi]

กรีดร้องดังๆค่ะ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง๊
คุณซินทำให้เราดีดดิ้นอีกแล้ว ท่านปู่ทั้งสอง โฮรกกกกกกกกกกก
ปู่อู๋ค่ะ ขอหลานกอดหน่อย ;_;
เศร้า แต่ก็รู้สึกว่ามันใช่มากๆสำหรับสองคนนี้ เป็นจุดยืนที่แบบอยากจะหนีออกไปแต่ก็ไปไม่ได้ ก๊าวใจจริงๆ

[meanato]

นั่งโซ้ยมาม่าถ้วยที่5ของวัน
รักรุ่นปู่นี่มันเศร้าจริง //ด้วงจะไม่ทน//แจวแพต่อไป

[faliona01]

อย่าทำแบบเน๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กรีดร้องใส่คนเเต่ง
คุณจะทำให้คนอ่านน้ำตาไหลท่วมจอฟรีๆนะคะ
ระหว่างความตึงเครียด คน 2 คน มองหน้ากัน วันวานผันผ่าน
ทรมานใจเกินไป
สงสารรุ่นปู่งะ ดราม่าฝุดๆ
แต่เเซ่บจริงๆคะ บ่องตงเบย =.,=
รุ่นปู่คือศักสิทธิ์ ต้องเคารพเเละศรัทธา (เอ้า!ไหว้!)

[PaPla]

โอยยยยย เลือกไม่ถูกเลยค่ะ ว่าจะสงสารปู่จางหรือปู่อู๋ดี
รุ่นคุณปู่นี่มันช่างชอกช้ำเหลือเกิน

[fay_13]

TT^TT ฮืออออ รุ่นปู่นี่มันทั้งฟินทั้งเศร้าจริงๆ อ่านแล้วมันหน่วงๆ ต่างฝ่ายต่างมีเครื่องแบบที่ตนต้องสวมใส่และแบกรับ อยากยุให้หนีตามสุดๆ แต่ปู่จางไม่ยอมไปอย่างที่คิดไว้จริงๆ

[kaew_nya]

โฮรววววว ชอบตอนปู่อู๋บอกให้ปู่จางถอดเครื่องแบบแล้วหนีไปด้วยกันมากเลยค่ะ
แล้วปู่จางตอบกลับว่าถอดไม่ได้ เพราะใส่ไว้ที่ใจนี่มันแบบ...
ชอบมากๆเลยค่ะ

[Feran.FS]

//กรีดร้องรัวๆ
ปู่ขราาาาาาา ปู่ๆคือดีงามมมมมม อร๊ายยย

[janejana]

รุ่นปู่นี่มีแต่เรื่องดราม่า รักกันแต่ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ทั้งนั้นเลย T_T
ต่อไปก่อนจะอ่านรุ่นปู่ต้องเตรียมใจก่อน

[Yuwadee Wana]

กรี๊ดดดดดดดดดด รักรุ่นคุณปู่มันทั้งแซ่บ ทั้งดราม่า เลือกไม่ถูกเลยสักคู่ เหมาหมดเลยแล้วกัน อิอิ

ปู่อู๋เปรี้ยวนะค่ะ มีการยั่วด้วยการนั่งตัก โอบคอ ถอดเสื้อ กิ๊ววววว

[Galilei elizabeth]

เป็นความรักที่สุดยอดมากค่ะ เจ็บปวดด้วย แซ่บด้วย อุอิ

[meirong2810]

ด้วงกรีดร้องค่ะ กรี้ดดดดดดดด
คู่ปู่มันกร๊าวววววววจวัยว์ ♥️♥️♥️♥️

[Nepenthes]

เพราะงี้นี้ใช่มั้ยๆๆ จางฉี่หลิงกับนายน้อยอู๋เสียถึงต้องมาเจอกัน
เพราะความผูกพันธ์ ความสัมพันธ์ของ ท่านรุ่นก่อน ใช่มั้ยยยยย

[MildLove]

นอนตาย T^T
คำว่าหน้าที่กับความรู้สึกจริง ๆ เลย