(AU FIC) 日月 (Sun Moon) ตอนที่ 4

by **winterautumnsummerrain** Wed 12 Nov 2014, 10:34

ก่อนที่พวกข้าจะออกเดินทาง ข้าได้กลับไปที่กระท่อมน้อยของท่านอาจารย์ตงฟางเพื่อร่ำลาท่านอาจารย์ และเพื่อสอบถามเกี่ยวกับพรรคตะวันจันทรา เมื่อท่านอาจารย์ได้ฟังเหตุการณ์ทั้งหมด ข้าก็เอ่ยขอโทษท่านอาจารย์ที่แสดงฝีมือออกไป ทั้งๆที่ท่านให้ข้าเก็บงำฝีมือเอาไว้

ท่านอาจารย์นิ่งไปสักครู่ ท่านถอนหายใจก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เด็กโง่ ข้าอุตส่าห์เตือนเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าก็ไม่จดจำ ที่ข้าให้เจ้าเรียนวิชาคัมภีร์ทานตะวัน และมหาเวทย์ดูดดาวเพื่อไว้ปกป้องตนเอง มิใช่เพื่อออกหน้ารักษาสำนักหรือเพื่อช่วยศิษย์พี่ของเจ้า แล้วนี่กระไร แสดงฝีมือออกมาต่อหน้าคนของพรคคตะวันจันทราอีก เจ้ามีสิบชีวิตหรือไร”
ข้ารีบก้มลงกับพื้นเพื่อขอโทษท่านอาจารย์ “ศิษย์ผิดไปแล้ว หากแต่ตอนนั้นศิษย์เดือดร้อนใจใคร่ช่วยเหลือศิษย์พี่เพียงถ่ายเดียว หาทันคำนึงถึงเรื่องอื่นไม่.....ศิษย์ขอรับผิดและขอรับโทษอย่างเต็มใจยิ่ง”

ท่านอาจารย์ถอนหายใจยาวอีกครั้ง “แล้วกันไปเถอะ เรื่องมันก็เกิดขึ้นมาแล้วมีแต่ต้องแก้ไขไปตามสถานการณ์ คราวหลังเจ้าจงจำไว้ให้มั่นว่าอย่าเผยฝีมือออกมาอีก ยกเว้นคราวมีอันตรายถึงชีวิตจริงๆ เจ้าศิษย์ดื้อ เจ้ารู้ดีว่าข้าไม่อาจหักใจลงโทษเจ้าได้ลงจึงกล้าบอกเรื่องนี้กับข้าใช่หรือไม่”

ข้ารีบสั่นศีรษะ “ไม่ ไม่ขอรับ ศิษย์สำนึกตัวว่าผิด และเต็มใจรับโทษจากท่านอาจารย์จริงๆ”

“เอาเถอะ เรื่องนั้นก็แล้วกันไป เรื่องที่ใหญ่กว่าก็คือ เมื่อพรรคตะวันจันทรารู้แล้วว่าเจ้าใช้วรยุทธ์พรรคมัน มันต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ ในระหว่างเดินทางก็ระวังตัวให้มาก”

“ครับ ท่านอาจารย์”

“ตัวเจ้าเองยังไม่บรรลุขั้นสุดยอดของคัมภีร์ทานตะวัน เพราะการที่จะบรรลุได้ก็เหมือนกับที่ข้าเคยอธิบายไปว่า เจ้าต้องตัดองคชาติทิ้งไป ซึ่งข้าเองไม่เคยปรารถนาให้เจ้าทำเช่นนั้น จึงได้สอนเคล็ดวิชามหาเวทย์ดูดดาวให้เจ้าด้วย ซึ่งเพียงแค่นี้เจ้าก็ไม่ต้องกลัวผู้ใดอีกแล้ว หากแต่ ในเมื่อเจ้าแสดงฝีมืออันเป็นพิรุธออกมา ข้าเชื่อว่าพรรคตะวันจันทราไม่มีวันเพิกเฉยต่อเจ้า เช่นนั้น ข้าจะถ่ายทอดเคล็ดวิชาอีกเคล็ดวิชาหนึ่งให้กับเจ้า”

ข้าเงยหน้ามองท่าอาจารย์ สีหน้าตกตะลึงสุดประมาณ เพียงแค่สองเคล็ดวิชาแรกนั้น ท่านอาจารย์ก็กรุณาต่อข้าหาใดเปรียบ นี่ท่านยังจะถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้ข้าอีก ไม่รู้ว่าในชั่วชีวิตนี้ ข้าจะตอบแทนบุญคุณอันล้นพ้นที่ท่านอาจารย์มีต่อข้าได้หรือไม่

ข้ารีบคำนับท่านอาจารย์อีกครั้ง “ขอบพระคุณท่านอาจารย์ที่เมตตาศิษย์”

ท่านอาจารย์เดินเข้ามาประคองข้าให้ลุกขึ้น “ไม่เป็นไร อย่ามัวพิรี้พิไร รีบลุกขึ้นมาท่องจำเคล็ดวิชาได้แล้ว เวลาไม่เช้าแล้ว เจ้าต้องออกเดินทางวันพรุ่ง ข้ามีเพียงคืนนี้ที่จะถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้เจ้าได้”

“ขอรับท่านอาจารย์ ศิษย์จะพยายามจดจำให้ได้มากที่สุด เพื่อไม่ให้ท่านเสียเวลาเปล่า .........มิทราบว่าท่านจะอาจารย์จะให้ศิษย์ฝึกเคล็ดลับวิชาอะไรขอรับ”

ท่านอาจารย์ตงฟางล้วงสมุดเคล็ดวิชาหน้าปกสีน้ำเงินเก่าคร่ำคร่าออกมาจากอกเสื้อของท่าน ข้าทันเห็นหน้าปกเขียนไว้ด้วยอักษร “หนึ่งในแผ่นดิน”
“นี่เป็นเคล็ดวิชาที่คนตามล่าทั้งแผ่นดิน พสุธากัมปนาท”

ข้าทวนคำเบาๆ “พสุธากัมปนาท.......” สำหรับศิษย์หางแถวอย่างข้าหารู้ไม่ว่านี่เป็นคัมภีร์ที่ชาวยุทธ์ยอมเสียสละเงินหมื่นตำลึงทองเพื่อให้ได้มาครอบครอง

ท่านอาจารย์ตงฟางยิ้ม “ใช่แล้ว นี่คือเคล็ดวิชาพสุธากัมปนาทที่ข้า “บังเอิญ” ได้มา”
รอยยิ้มของท่านอาจารย์ดูมีเลศนัยและชวนสงสัยนัก หากแต่ข้าก็ไม่กล้าเอ่ยถามอันใด
“ข้าจะสอนเคล็ดกำลังภายในพื้นฐานของวิชานี้ให้เจ้าก่อน และจะช่วยเจ้าทะลวงลมปราณเพื่อให้เจ้าไปฝึกต่อเองได้”

“ขอบพระคุณท่านอาจารย์”

“หลักของเคล็ดวิชานี้คือเจ้าต้องกำหนดพลังทั้งหมดไว้ที่จุดตันเถียน มีตัวตนดั่งไม่มีตัวตน สร้างลมปราณขึ้นมาอีกห้าสายโคจรทั่วไปศีรษะ ไหล่ทั้งสองข้างและขา รวมทั้งหมดหกจุด จากนั้นระเบิดพลังออกมาทั่วร่างกาย จะทำให้ทั้งร่างยิงแทงไม่เข้าและกำลังภายในเพิ่มขึ้นมหาศาล แต่จำไว้ให้ดีว่าวิชาพสุธากัมปนาทเป็นดาววิบัติกับวิชามังกรนพคุณ อาจต่ำกว่าวิชามังกรนพคุณถึงหนึ่งส่วน เมื่อฝึกพร้อมกันหากยังไม่บรรลุขั้นสูงสุด วิชาพสุธากัมปนาทจะต่ำว่าหนึ่งส่วน หากเจ้าสามารถเสาะหาตำราวิชามังกรนพคุณในช่วงระหว่างเดินทางได้ ในยุทธภพนี้เจ้าก็จะเป็นสุดยอดที่ไม่มีใครเทียม”

“ด้วยความสามารถอันต่ำต้อยของศิษย์คงมิบังอาจคิดอาจเอื้อมเช่นนั้น”

“อู๋เสีย เจ้าอะไรก็ดียิ่ง เสียแต่เพียงประมาณตนต่ำเกินไป ข้าเองผ่านโลกมามาก ยังไม่เคยเจอเด็กคนใดที่สามารถท่องจำเคล็ดคัมภีร์ได้ในเวลาอันสั้นเช่นเจ้า แถมหน่วยก้านของเจ้าเหมาะกับการฝึกวรยุทธ์อย่างยิ่ง เจ้าทำให้เรื่องยากที่ผู้กล้าต้องใช้เวลานับสิบปียี่สิบปีเพื่อสำเร็จวรยุทธ์กลายเป็นเรื่องง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ การถ่อมตนก็ดีอยู่หรอก แต่ในบางครั้งเจ้าก็ต้องรู้จักอวดโอ่บ้าง มิเช่นนั้นก็จะโดนคนรังแกร่ำไป”

“ขอบพระคุณท่านอาจารย์ที่ชี้แนะ”

“มานี่ ข้าจะทะลวงลมปราณและถ่ายทอดลมปราณของข้าให้เจ้าหกส่วน เพื่อให้เจ้าได้ต่อยอดและรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว”

ถ่ายทอดลมปราณให้ข้าหกส่วน! ไยมิใช่หลังจากนี้ท่านอาจารย์จะอ่อนแอมาก ข้าจะรับไว้ได้อย่างไร แต่ท่านอาจารย์คงเห็นท่าทีของข้าและคงรำคาญใจ ท่านจึงไม่เอ่ยคำใดอีก แล้วใช้วรยุทธ์ดึงตัวข้าให้เข้าไปหา ก่อนจะดันตัวข้าให้หันหลัง ผลักข้าให้นั่งลงแล้วประกบฝ่ามือกับแผ่นหลังของข้าเพื่อถ่ายทอดพลัง ข้ารู้สึกได้ถึงพลังขุมใหญ่ที่แล่นเข้ามาภายในกายข้า ในช่วงระหว่างนั้นเอง ท่านอาจารย์ก็ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้ข้าฟังไปด้วย ใช้เวลาหกชั่วยามจนค่อนเช้า การถ่ายทอดลมปราณก็เสร็จสิ้นและข้าสามารถท่องจำเคล็ดวิชาได้ทั้งหมด
ท่านอาจารย์ตงฟางดูเหนื่อยอ่อนยิ่ง เนื่องจากท่านเหลือพลังลมปราณในตอนนี้เพียงสี่ส่วน เมื่อท่านอาจารย์เอ่ยปากให้ข้ากลับสำนัก ข้าได้แต่ลังเล เพราะถ้าหากข้าไป แล้วในช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นข้าคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองไปชั่วชีวิต

ท่าอาจารย์ตงฟางโบกมือไล่ข้า “ไปเถอะ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ข้าคงฟื้นกำลังภายในได้ในเร็ววัน อ้อ นี่เป็นยาเม็ดสลายวิญญาณของพรรคตะวันจันทราและยาแก้พิษ พกติดตัวไว้อย่าให้ใครเห็น”

ข้าน้ำตาคลอหน่วย เมื่อรับรู้ได้ถึงความกรุณายิ่งกว่ามหานทีที่ท่านอาจารย์มีให้แก่ข้า ในช่วงเวลานั้นเอง ข้าได้ทำเรื่องที่ไม่ควรกระทำอย่างยิ่งลงไป ข้าสวมกอดท่านอาจารย์ก่อนจะพูดว่า “ท่านอาจารย์มีพระคุณต่อศิษย์ดั่งขุนเขา ขอโปรดรักษาตัวด้วย”

ข้าเห็นท่านอาจารย์แย้มยิ้มอย่างปิติยิ่ง “เจ้าก็เช่นกัน อู๋เสีย เจ้าเปรียบเสมือนบุตรของข้า หากเกิดเรื่องร้อนใจให้ส่งข่าวมาให้ข้ารู้ ข้าจะไปช่วยเหลือเจ้าโดยพลัน”

“ศิษย์กราบลาท่านอาจารย์”

“อืม”

ข้าหันหลังรีบรุดกลับขึ้นสำนักหัวซานเพื่อเตรียมตัวเดินทาง ก่อนออกจากกระท่อมน้อยข้าหันกลับไปมองท่านอาจารย์ ข้ารู้สึกได้ถึงความรักที่ท่านอาจารย์มีให้ข้า หากในโลกนี้มีแต่ความเย็นชาไร้หวัง ท่านอาจารย์เปรียบเสมือนแสงตะวันที่สาดทอความหวังแห่งรุ่งอรุณให้กับชีวิตของข้า ข้ารู้ว่าท่านมองเห็นตัวเองในตัวของข้า และปรารถนาอย่างยิ่งที่จะไม่ให้ข้าเดินซ้ำรอยของท่าน และข้าจะไม่มีวันทำเรื่องที่ผิดต่อท่านอาจารย์อีก ไม่ว่าหัวใจของข้าจะเรียกร้องใดๆก็ตาม

ดอกไผ่ ชูช่อไสว
กิ่งหลิว พัดรำเพยไป
สายน้ำ มหานทีหลั่งไหล
สายลม พัดพารักไป
อย่าได้ หวนกลับมา

“คุณชาย เมืองนี้เจริญยิ่ง มิคาดว่าในยามศึกสงครามเช่นนี้ผู้คนยังคงจับจ่ายใช้สอยอย่างมือเติบ” ชายหนุ่มผู้หนึ่งสวมชุดขาว เค้าหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง จมูกโด่งเป็นสัน แต่ท่าทางกรุ้มกริ่มเอ่ยขึ้นท่ามกลางตลาดแห่งมหานคร

ชายหนุ่มที่เดินเคียงข้างมิตอบคำ ซึ่งชายหนุ่มท่าทางกรุ้มกริ่มนั้นก็ไม่ได้ขัดเคืองแต่อย่างใด ด้วยรู้นิสัยของคุณชายตนดี ชายหนุ่มที่โดนเรียกว่าคุณชายอยู่ในชุดสีน้ำเงิน รูปร่างสูงโปร่งไม่แพ้กัน เค้าหน้าหล่อเหลาจนหญิงชาวบ้านร้านตลาดต่างพากันจ้องมองและซุบซิบ หากแต่ความเฉยเมยราวกับไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตา ทำให้ไม่ว่าผู้ใดก็ครั่นคร้ามไม่กล้าตอแย

“คุณชาย หลังจากเมืองนี้ก็จะเป็นทางขึ้นเส้าหลิน ไม่ทราบว่าเราหาที่พักก่อนดีหรือไม่” ชายหนุ่มท่าทางกรุ้มกริ่มที่แท้คือเฮยเสียจื่อที่ปลอมตัวเล็กน้อย โดยให้คนในพรรคติดหนวดเคราข้างแก้มให้ แต่ก็ดูคมเข้มสมชายชาตรีไปอีกแบบ ได้เอ่ยชวนคุณชายซึ่งแท้ที่จริงแล้วคือประมุขน้อยพรรคตะวันจันทรานั่นเอง

ประมุขน้อยยังคงไม่ตอบคำ เพียงจ้องมองไปข้างหน้า เฮยเสียจื่อจึงมองตามสายตาประมุขน้อยไป

“โอ คิดถึงโจโฉโจโฉก็มา มิคาดว่าศิษย์สำนักหัวซาน จางเทียนชิงก็อยู่ที่นี่ด้วย” เฮยเสียจื่ออุทานออกมา “รวมทั้งเจ้าเด็กที่ใช้วรยุทธ์พรรคเราด้วย สวรรค์ช่างเข้าข้างเราจริงๆ”
ประมุขน้อยยิ้มเหยียด ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ถึงเวลาดำเนินการตามแผน ปรสิตแฝงกาย”

จบตอน

by **iyok** Thu 13 Nov 2014, 04:32

ติดตามอยู่นะคะ สำนวนเหมือนอ่านนิยายกำลังภายในอยู่จริงๆเลยค่ะ

by **leralalita** Fri 14 Nov 2014, 09:07

ฮืม ท่านอาจารย์กับลูกศิษย์น่ารักจังเลยค่ะ ,,. .)
ดูมีความผูกพันมาก ที่บอกว่าเปรียบเสมือนลูกนี่ก็น่ารักมากๆเลยค่ะแงงง///// อู๋เสียน้อย คนที่รักแต่ละคนช่างดีเหลือ *กัดผ้า* ,, ตกลงก็เดินทางไปเนาะๆ ระวังตัวด้วยยย ; ;

เห็นนายเฮย แผนอะไรรร อย่าาทำอู๋เสียน้อยโฮฮฮฮ ; A ; ) ฟฟฟฟ *ตีๆๆ

ขอบคุณสำหริบฟิคเช่นเคยนะคะฮืม//// รอตอนต่อไปค่ะ *ตึกตักๆ