[Fic] มนต์รักทะเลทราย The series - จอมโจรตัวร้ายกับเจ้าชายหน้ามึน [้ผิงเสีย] ตอนที่ 2

[por:PE]

แหะๆ มาต่อแล้วค่ะ อู้ไปหลายวัน = ="
//กราบบบบบ





[ มนต์รักทะเลทราย The series ]

จอมโจรตัวร้ายกับเจ้าชายหน้ามึน
- ตอนที่ 2 -



Rate : PG-13



Pairing : ผิงเสีย





Note & Warning :
เรื่องราวเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริงในภาคนิยาย เป็นเรื่องที่จินตนาการเอาแต่ใจคนแต่งสุดๆ และ...
จางฉี่หลิงช่วงอายุประมาณ 25 กับนายน้อยอู๋ช่วงอายุประมาณ 18 ค่ะ

  "สองพัน !!"
  "ห้าพัน !!"
  "ฉันให้หนึ่งหมื่น !!"
  เสียงกระดิ่งรอบกายดังก้องสะเทือนแก้วหู ทันทีที่การร่ายรำจบลง ร่างบางถูกผูกมัดด้วยโซ่ตรวนอีกครั้ง ยืนอย่างโดดเดี่ยวมองบรรดากษัตริย์ทั้งหลายผู้เห็นแก่ได้อย่างจำใจ ตอบโต้แย่งชิงโก่งราคาเขาขึ้นไปเรื่อยๆ
  สะอิดสะเอียน... อู๋เสียรู้ซึ้งถึงคำนี้ขึ้นมาเต็มอก รู้สึกขยะแขยง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ตาม
  มนุษย์หนอ... ลุ่มหลงมัวเมาในตัณหา อยากได้อยากมีไม่สิ้นสุด เขาเองก็ไม่ใช่นักบวชผู้ปลงตก แต่อย่างน้อยก็รู้สึกว่าการขุดสุสานไปวันๆยังดีกว่ากษัตริย์ผู้ทำตัวสูงส่งพวกนี้เยอะ
  อู๋เสียเริ่มรู้สึกหวาดกลัว ถ้าหากคิดว่าเขาจะต้องถูกประมูลไปจริงๆ ถ้าหากอาสามกับพานจื่อมาช่วยเขาไม่ได้...
  "หมื่นห้า !!"
  "สองหมื่น !!!!" เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วกระโจม กษัตริย์เฒ่ายิ้มอย่างผู้เหนือกว่าหลังจากสั่นกระดิ่งลั่นวาจาตัดสิทธิ์ประมูลโดยสิ้นเชิงด้วยราคาสูงที่สุด
  เรียกได้ว่าสูงที่สุดตั้งแต่เคยมีการประมูลมา...
  "สองหมื่นครั้งที่ 1"
  เจ้าชายน้อยมีสีหน้าหวาดผวาอย่างเห็นได้ชัด เสียงกระพรวนดังเบาๆยามที่เจ้าตัวนั้นตัวสั่น หวาดกลัวต่ออะไรก็ตามที่ต้องไปเจอกับกษัตริย์ตัณหากลับนั่น !!
  "สองหมื่นครั้งที่ 2" ร่างบางสอดส่ายสายตาไปทั่วกระโจม มองหาใครซักคนที่จะช่วยเขา อาสาม พี่พานจื่อ ใครก็ได้...
  "สองหมื่นครั้งที่...."
  จนกระทั่งได้สบสายตากับนัยน์ตาสีดำสงบนิ่งคู่หนึ่งที่จ้องมองมา... สงบ จนทำให้ความหวาดหวั่นที่มีลดลงแทบเป็นศูนย์...
  กริ๊ง....
  "สองหมื่นสอง..."
  เสียงกระดิ่งสั่นเบาๆพร้อมกับคำต่อราคาในวินาทีสุดท้าย ผู้หาญกล้าต่อราคาคือเจ้าชายรูปงามท่านหนึ่ง... เส้นผมสีดำขลับยาวสยายเต็มแผ่นหลัง ดั่งม่านราตรีที่ตัดกับนัยน์ตาเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง ใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลาประหนึ่งรูปสลัก แผ่นอกเปลือยเห็นมัดกล้ามงาม ที่ไหล่ซ้ายเห็นรอยสักจางๆกินเนื้อที่ไปทั้งอกซ้าย
  กษัตริย์ชรากระแทกแก้วลงกับโต๊ะอย่างโมโห
  "สองหมื่นห้า !!"
  "สาม... ไม่สิ.... ห้าหมื่น"
  !!!!
  ทั้งงานตกอยู่ในความเงียบสงบ... แม้แต่ตัวพ่อค้าเองยังตกใจ แต่ก็ได้สติก่อนใคร
  "อ... เอ่อ... มีท่านใดจะสู้ราคามั้ยขอรับ?"
  ทั้งงานยังคงเงียบกริบ ตกตะลึงต่อทรัพย์ของเจ้าชายหนุ่มผู้ทุ่มเทให้กับนักเต้นไร้หัวนอนปลายเท้า
  "เฮ้ยๆ... อันที่จริงสามหมื่นก็อยู่แล้วนา..."
  "น... นายคิดว่าห้าหมื่นเหรียญนี่ฉันกินไปได้กี่ชาติกันน่ะ..." ทั้งนายแว่นดำและนายอ้วนข้างตัวเจ้าชายหนุ่มต่างกระซิบกระซาบ เหงื่อหยดซึมไปทั่วใบหน้าอย่างตื่นตะหนกกับเจ้าชายหนุ่มทุนทรัพย์แรง
  "ฉันไม่อยากเสียเวลาต่อรองราคา" เจ้าชายเพียงแค่พูดเรียบๆ
  อู๋เสียโดนลากมายืนต่อหน้าเจ้าชายหนุ่มรูปงาม ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งน่าเกรงขาม อู๋เสียย่อตัวคำนับช้าๆ
  "เอาล่ะขอรับ... ผู้ชนะการประมูลหนนี้คือกษัตริย์จางฉี่หลิงแห่งอาณาจักรจาง ชนะด้วยเงินห้าหมื่นเหรียญทอง !!"
  เจ้าชายน้อยสะดุ้งเบาๆ... ไม่คิดว่าสิ่งที่คิดนั้นจะเป็นจริงจนได้... กษัตริย์จางซื้อตัวเขา !!
  โอ้แม่เจ้า... แบบนี้ค่อยง่ายขึ้นไปอีกนิด
  จางฉี่หลิงยื่นมือไปรับกุญแจมาจากเจ้าหน้าที่ประมูลที่ส่งกุญแจให้อย่างงงๆ เขารับแล้วย่อตัวลงไขกุญแจที่ข้อเท้าให้ด้วยตัวเอง มือหนาลูบผิวขาวที่เป็นรอยแดงจางๆ เพราะขาวมากรอยจึงเกิดได้ง่ายและชัดมาก
  การกระทำนั้นทำให้ทั้งงานตกอยู่ในความตกตะลึงอีกรอบหนึ่ง ไม่เคย... ไม่เคยมีเจ้าของคนไหนที่ปลดตรวนทาสตั้งแต่ซื้อมาไม่ถึงนาที !?
  นอกจากทั้งงานตะลึงแล้ว เจ้าชายน้อยปลอมตัวก็เหวอกินไปอีกคน
  "อ...เอ่อ ฝ่าบาท หวาา !!..."
  อู๋เสียตกใจร้องอุทานเมื่อจู่ๆก็โดนอุ้มขึ้นชิดอก มองสบกับสายตาที่มองเขานิ่งๆอย่างแปลกใจ ก่อนที่กษัตริย์จางจะเดินอุ้มพาเขาออกจากกระโจมไปเงียบๆท่ามกลางสายตาเสียดายหลายๆคู่ที่มองตามตาละห้อย
  ยกเว้นแต่เฮยเสียจื่อและอ้วนหวังที่มองตามแล้วยกยิ้มอย่างนึกสนุก...


  "เอ่อ... ฝ่าบาท จะพาผมไปไหนหรือครับ?" ผมถามขึ้นฝ่าความเงียบ เมื่อร่างสูงที่อุ้มผมอยู่เดินเงียบไม่พูดไม่จา แถมยังไม่ตอบผมด้วย คนบ้าอะไรเข้าใจยากชะมัด
  ร่างสูงแหวกม่านกระโจมเล็กหลังหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ วางผมลงบนพื้นปูผ้านิ่มๆ กดตัวผมลงนอนตะแคงข้างกอดผมไว้แล้วสะบัดผ้าคลุมนอนหลับตานิ่ง
  "ฉันง่วง"
  ช่วยพูดอธิบายความเชื่อมโยงของการกระทำในงานประมูลกับประโยคเมื่อกี้หน่อยซิ !?
  "เทียนเจิน ไม่ใช่ชื่อจริงใช่มั้ย?" ผมไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่ ดูแล้วถ้าเขาไม่รู้สิแปลก คนบ้าที่ไหนจะชื่อเทียนเจิน
  เมื่อผมเงียบไม่ยอมตอบ กษัตริย์จางฉี่หลิงก็ลืมตามองหน้าผม มือหนาเกลี่ยเบาๆที่ข้างแก้ม การกระทำที่ทำให้ผมอดหน้าร้อนไม่ได้
  "แต่ฉันชอบนะ...."
  ผมเผลอเขินใจเต้นแรงไปวูบหนึ่ง จนประโยคต่อมา...
  "....เหมือนผู้หญิง"
  แม่ม... เชื่อเขาเลย ผมเผลอถอนหายใจเพลียๆไปเฮือกนึง เกือบลืมจุดประสงค์ตัวเองแล้วมั้ยล่ะ
  "ฝ่าบาท... ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?"
  "อืม"
  "คือ.. ผมเคยไปเที่ยวอาณาจักรท่านก็หลายครั้ง อยากถามหน่อยว่าสุสานหลวงจริงๆมันคือปิรามิดอันไหนหรือ?"
  "นายไม่ใช่ทาสหรือนักเต้นระบำสินะ?" ฝ่ามือร้อนที่โอบกอดผมอยู่ลูบไล้ไปมาที่แผ่นหลังเหมือนจะสำรวจ ผมขนลุกเกรียว...
  "สุสานหลักคือปิรามิดที่ใหญ่ที่สุดในตอนใต้ แต่ทางเข้าอยู่ทางเหนือห่างออกไปสองไมล์..."
  "...ถ้าคิดจะขุดสุสาน ฉันไม่แนะนำที่นี่ อันตรายเกินไป"
  "แล้วบอกผมทำไม ไม่กลัวผมไปขุดสุสานต้นราชวงศ์คุณหรือ?"
  "ก็นายถาม"
  "...."
  โอเค ยอม ความคิดของเขาอยู่นอกเหนือความเข้าใจของผมไปแล้ว
  "นอนเถอะ ฉันง่วง" อ้อมกอดที่โอบรัดผมแน่นขึ้นอีกหน่อย เขาซุหน้าลงกับศีรษะผม ส่วนหน้าผมก็แนบกับกล้ามแน่นๆของเขาพอดี
  ดังคำกล่าว หนาวเนื้อให้ห่มเนื้อ... อุณภูมิถูกส่งผ่านให้ร่างกายอุ่นซ่านคลายความหนาวเหน็บยามค่ำคืนของทะเลทราย
  เอาเถอะ... นอนพักซักหน่อยก็ดี เดี๋ยวค่อยว่ากัน..


  ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่ตื่นมาแล้วพบข้างตัวนั้นว่างเปล่า...
  กลิ่นกำยานที่มีฤทธิ์กล่อมหลับยังโชยจางๆในอากาศ ไม่น่าล่ะ... ผมถึงได้ไม่รู้ตัว
  ผมรู้... เขาเป็นเจ้าชาย จากที่ไหนซักแห่ง
  ถึงเขาจะหนีผมไป แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ถูกใครคนอื่นซื้อตัว
  หึ... ผมเป็นคนซื้อเขามา เขาเป็นของผม
  ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอก ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหาผมก็จะทำ !!
  คณะประมูลและเหล่ากษัตริย์ต่างสลายตัวอย่างรวดเร็วก่อนฟ้าสางไม่กี่ชั่วโมง เฮยเสียจื่อแยกตัวออกไปก่อนเพื่อกลับเมืองของเขา แต่นายอ้วนเดินทางไปกับผม เราเดินทางกันด้วยม้าเพื่อความรวดเร็ว ระหว่างทางกลับเมืองของผมมีโอเอซิสอยู่สองสามแห่งสำหรับพัก
  เวลาเช้าคล้อยสู่ช่วงเวลาบ่ายที่พระอาทิตย์ตั้งอยู่กลางศีรษะ ช่วงเวลาที่ร้อนที่สุด พวกเราพักกันที่โอเอซิสแห่งที่สอง อีกร้อยกว่าไมล์จะถึงเมือง
  "เฮ้ เสี่ยวเกอ มาดูนี่สิ !"
  ผมเดินไปที่ริมแอ่งน้ำตื้นที่นายอ้วนเรียกไป กระพรวนสีทองและเกล็ดคริสตัลสีใสสว่างกระทบกับแสงอาทิตย์ส่งแสงสะท้อนอยู่ใต้ผิวน้ำ
  "ของที่รักนายใช่มั้ย?" นายอ้วนพูดแซวกลั้วหัวเราะ ผมไม่ตอบแต่ยิ้มมุมปากบางๆ
  ผมเดาไม่ผิด.. เจ้าชายน้อยกำลังเดินทางไปยังสุสานของปู่ผม ถ้าเดาจากเวลา ตอนนี้คงกำลังเดินเล่นอยู่ในสุสานแล้ว
  "รีบไปต่อเถอะ"
  เป้าหมายจากเมือง เปลี่ยนเป็นโอเอซิสเล็กๆแห่งที่สาม ที่ซ่อนของประตูเข้าสู่สุสานราชวงศ์จาง
  ขอนไม้ที่กลายเป็นหินสลักเก่าแก่ใต้แอ่งน้ำตื้นที่ปกคลุมไปด้วยสาหร่ายไม่อาจลวงนักคว่ำกรวยมืออาชีพได้ ประตูถูกเลื่อนออกเห็นเป็นทางเดินวกวนและมืดสนิทอยู่ภายใน ผมให้นายอ้วนเฝ้าอยู่ข้างนอก ไม่ใช่เพราะไร้ฝีมือ แต่เพราะต้องการคนเฝ้าปากทางไว้ด้วย
  ผมสัมผัสสิ่งต่างๆในความมืดได้ สุสานที่นี่ผมเคยเห็นตั้งแต่สมัยก่อสร้าง เข้าออกที่นี่เป็นว่าเล่น นอกจากมัมมี่ผีดิบกับด้วงศพ ยังมีผีแม่ย่า อานูบิสเฝ้าสุสาน และเชื้อโรคร้ายสมัยดึกดำบรรพ์ที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ กับดักทุกอัน หินทุกก้อน ผมจำได้ดีว่าอันไหนมีอะไรซ่อนอยู่
  เดินผ่านเขาวงกตมาเจอทางออกจะเป็นผนังหินเรียบๆที่เป็นทางตรงที่จะมีทางแยกหลอกๆอยู่สองสามทาง
  เสียงฝีเท้าของคนวิ่งดังก้องไปในทั่วทางเดินดังเข้ามาใกล้ในทิศทางที่ผมอยู่ ผมหลบที่ทางแยกลวงที่ใกล้ที่สุด คว้ามีดสั้นที่เอวมากรีดฝ่ามือลึกพอให้เลือดไหล ซุ่มอยู่ในความมืด
  นอกจากเสียงฝีเท้าและเสียงหอบ ยังมีเสียงซอกแซกของด้วงศพจำนวนมหาศาลที่ไต่มาตามพื้นหิน ทันทีที่ร่างเงาปรากฏในสัมผัส ไวเท่าความคิด ผมคว้าเอาตัวเขามากอดไว้แน่น กระซิบบอกให้เขานิ่งเมื่อเขาดิ้นรนขัดขืน
  แต่เขานิ่งไปจริงๆเมื่อได้ยินเสียงผม เหมือนจะสะดุ้งหน่อยๆด้วย ด้วงศพมากมายที่ไต่มาตามทางเดินหยุดชะงักและหนีตายกันทันทีที่รู้สึกถึงเลือดของผม ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ?...
  ผมค่อยๆเดินออกมาจากทางแยกลวง ปล่อยร่างในอ้อมแขนที่กำลังหอบหนักให้เป็นอิสระ
  คนๆนี้คือเทียนเจิน เจ้าชายปลอมตัวที่หนีผมมาเมื่อเช้ามืด
  ผมตัดสินใจทุบท้ายทอยให้เขาสลบไปเสียก่อนที่เขาจะโวยวาย แบกเขาขึ้นหลังแล้วเดินออกไปทางเดิมที่เป็นทางออก...

  หึ... ผมบอกแล้วว่าเขาหนีไม่พ้นหรอก

TO BE CONTINUE

[faliona01]

นักแกะรอยแท้ๆ!!!
เสี่ยวเกอ!! เจ้ามันสต๊อกเกอร์ใช่หรือเปล่า รู้เท่าทันหมดเลย
แต่ชอบตอนประมูลนะคะ ฿v฿
เม็ดเงินกระหน่ำซัมเมอร์ดีทีเดียวเชียวละคะ

[kame_kazuha]

มีแต่คสรักนายน้อย ราคาค่าตัวสูงลิบเลย

[por:PE]

แว๊กกก เพิ่งรู้ว่ามันอัพเดตต่อตอนเก่าได้นะคะ

กลับไปอัพทู้เก่าเนอะ 5555

[ด้วงผิงเสีย]

อยากอ่านต่อมากกกกกกกกกกก ค่ะ สนุกมากค่ะ