[OS] #DMBJDaily (สอง) : นายน้อย

[Koume]

[OS] #DMBJDaily (สอง) : นายน้อย

Main Character: อู๋เสีย

คำเตือน : มีการพาดพิงถึงนิสัยและภูมิหลังตัวละครจาก the Tibetan code (1)
(แค่อ้างอิงค่ะ ใครไม่เคยอ่านเรื่องนี้ก็ไม่มีปัญหานะคะ แอออ)


------------


เช้าวันหนึ่ง อู๋เสียกำลังนั่งอ่านนิยายที่เพื่อนสมัยเรียนแนะนำมาด้วยความหงุดหงิด

ส่วนตัวเขาเองมีนิสัยชอบอ่านมาแต่ไหนแต่ไร คงเพราะการปลูกฝังตั้งแต่เด็กจากทางบ้าน นอกจากจะมีนิสัยชอบจดบันทึกเรื่องราวแล้วยังเสพติดการอ่านหนังสือเกือบทุกประเภทอีกด้วย ลองคิดถึงความรู้สึกเคว้งคว้าง เวลาต้องนั่งอยู่เฉยๆ โดยที่ในมือไม่มีหนังสือสักเล่ม วินาทีนั้นจะค้นพบว่าโลกใบนี้ช่างน่าเบื่อเอามากๆ

เพียงแต่หลังจากวุ่นวายเรื่องลงสุสานในช่วงที่ผ่านมา เขาไม่มีโอกาสหาเวลาพักอ่านหนังสืออย่างที่ชอบทำเท่าไรนัก กว่าจะเจียดหาเวลาพักได้ช่างยากเย็น เลยตั้งใจว่าจะหาหนังสือดีๆสักเรื่องอ่านให้หายฟุ้งซ่าน พอลองถามไป เพื่อนสมัยเรียนที่ติดต่อกันทางอินเตอร์เน็ตก็ส่งหน้าปกนิยายเรื่องหนึ่งมาให้ดู ซ้ำยังกำชับนักหนาว่าต้องไปหาเรื่องนี้มาอ่านให้ได้นะ

แต่แค่เล่มแรกก็ชวนให้นายน้อยอู๋อารมณ์เสียซะแล้ว

นิยายเรื่องนี้พูดถึงการผจญภัยแถวธิเบต จุดประสงค์หลักตอนแรกเพื่อตามล่าหาสุนัขสายพันธุ์ธิเบตัน มัสทิฟฟ์ที่เป็นตำนาน ในเนื้อเรื่องเรียกมันว่ากิเลนม่วง(ถึงตรงนี้อู๋เสียหันไปมองพ่อกิเลนดำที่นั่งเหม่ออยู่ข้างหน้าต่างแล้วก็..โอเค ช่างมันเถอะ) แม้ว่าประเด็นช่วงแรกจะน่าสนใจดี นิยายเกี่ยวกับการผจญภัยไขปริศนาดีๆย่อมน่าสนใจไม่น้อย แต่ตอนนี้อู๋เสียดันติดอยู่ที่ตรงจุดหนึ่งนี่สิ…

พระเอกของเรื่องนี้คือประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ ผู้ชายวัยสี่สิบกว่า เขาตัวสูงใหญ่ สีหน้าดุดัน ทว่าเหนือสิ่งอื่นใด

...จัวมู่เฉียงปา ก็เป็นนายน้อยของตระกูล

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกหงุดหงิด หมอนี่เป็นนายน้อยเหมือนกันกับเขาแท้ๆ ทำไมบริบทในเรื่องมันถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้ หา ?

เมื่อลองเปรียบเทียบตัวเองกับเฉียงปาลาตัวเอกของเรื่อง เขาก็ค้นพบความแตกต่างในหลายๆจุดอย่างไม่น่าให้อภัย เฉียงปาลารูปร่างสูงใหญ่ ข้อนี้อู๋เสียยังพอหยวนๆให้ได้ พวกเขาน่าจะห่างกันประมาณหก-เจ็ดเซนติเมตร ถือว่าไม่มากเกินไป แต่ที่น่าหมั่นไส้คืออีกฝ่ายมีฝีมือการต่อสู้เก่งกาจ ทั้งยังมีสัญชาตญาณสูง ผิดกับตัวอู๋เสียที่ลงสุสานครั้งแรกก็แสดงความน่าอับอายออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แถมฝีมือยิงปืนก็หายไปเกือบหมด แม่งโครตไม่ยุติธรรม

พวกเขาทั้งสองคนมีทั้งความเหมือนและแตกต่างกัน ต่างก็เป็นนายน้อยของตระกูล เป็นลูกโทนคนเดียวของบ้าน และมีเรื่องที่ต้องไปผจญภัยหาความลับต่างๆโดยไม่ได้คาดฝัน

อู๋เสียพลิกหน้ากระดาษอ่านต่อไป เริ่มมีการพูดถึงสาวงามนามว่าถังหมิ่น เด็กสาว(...รุ่นลูก)ที่เป็นคนรักของพระเอก ทั้งสองรักใคร่หวานซึ้งกันจนชวนเลี่ยน พ่องสิ ทำไมเขาไม่เห็นมีบ้าง อย่าพูดถึงเรื่องดอกไม้งามให้ชุ่มชื่นหัวใจเลย จะหันซ้ายแลขวาก็เห็นแต่ผู้ชายวัยฉกรรจ์หุ่นล่ำสันถึกเถื่อน หน้าตาหาดูดีไม่ได้สักนิด อู๋เสียเจ็บปวดใจ ทำไมโลกไม่ยุติธรรมแบบนี้

เขายังนั่งอ่านต่อเรื่อยๆ จนกระทั่งนายอ้วนเดินเข้ามาทักก็ยังไม่หยุดวางหนังสือ อู๋เสียปล่อยให้เขาพล่ามเองคนเดียวไป แบ่งสมาธิมาตอบรับประโยคชวนคุยแค่อืออาเป็นระยะ ท่าทีเคร่งเครียดเวลาอ่านทำให้นายอ้วนต้องเลิกคิ้วมองด้วยความงุนงง

“เทียนเจิน นายอ่านหนังสือเตรียมสอบหรือไง”

อู๋เสียสถบด่าพ่อนายอ้วนไปหนึ่งที ถึงกระนั้นยังก้มหน้าก้มตาอ่านอยู่ นายอ้วนเพียงแค่ยักไหล่ใส่คำสรรเสริญบรรพบุรุษ เกาพุงอวบอ้วนแกรกๆ “ก็เห็นนายน้อยอู๋ทำหน้าเครียดๆ อินกับนิยายมากไปหรือเปล่า”

อู๋เสียที่ตั้งใจจะเมินเฉยกับประโยคนายอ้วน พอได้ยินคำว่า ‘นายน้อย’ แล้วชะงักไปนิดหนึ่ง เขาเอียงคอครุ่นคิด สุดท้ายตัดสินใจวางหนังสือนิยายลงแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามนายอ้วนด้วยสีหน้าจริงจังอย่างยิ่ง

“นายคิดว่าฉันไปเรียนมวยปล้ำดีหรือเปล่า”

“หา?” นายอ้วนดูตกใจปนงุนงง ไม่รู้ว่าจู่ๆนายน้อยหนอนหนังสือผู้อ่อนเปลี้ยทักษะด้านกายภาพเกิดนึกคึกอะไรจะมาฝึกมวยปล้ำ “ไม่ไหวมั้งเทียนเจิน นายอ่อนปวกเปียกขนาดนี้ เอาแค่ชกมวยยังไม่น่ารอดเลย”

อู๋เสียฟังแล้วฉุนกึก สีหน้าพลันบึ้งตึง ตบโต๊ะเสียงดังลั่น

“คนอย่างนายน้อยสกุลอู๋ เป็นหนึ่งไม่มีสอง ฉันไม่ยอมแพ้ไอ้นายน้อยจัวมู่นั่นหรอกโว้ย!”

“หา! แล้วนายน้อยจัวมู่นั่นเป็นใคร!?”

ท่ามกลางเสียงเอะอะโวยวายของอู๋เสียและอ้วนหวัง จางฉี่หลิงที่นั่งเงียบตั้งแต่เช้าก็ลุกขึ้นเดินมาเปิดอ่านหนังสือที่อู๋เสียอ่านเมื่อสักครู่ สองนิ้วยาวไล่เปิดอย่างรวดเร็ว เขากวาดสายตาอ่านด้วยความใจเย็นอย่างยิ่ง เพียงครึ่งเล่มก็วางลงแล้วมองไปทางนายน้อยสาม...เมื่อนึกถึงความสามารถของจัวมู่เฉียงปากับอู๋เสียแล้วต้องส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ


.
.
จบเถอะ...
อีกนิด(....)
.
.


อู๋เสียกลับบ้านด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาถูกขัดขวางจากเพื่อนทั้งสองคน เมื่อเห็นอาทั้งสองอยู่ที่โต๊ะทานข้าวเลยเดินเข้าไปหา

“อารอง อาสาม บ้านเราเลี้ยงธิเบตันได้ไหม?”

อู๋ซันเสิ่งที่กำลังอ้าปากค้าง ในมือถือช้อนโจ๊กอยู่ถึงกับติดสถานะงุนงง นั่งนิ่งมองหน้าหลานเป็นเวลาสามวินาทีแล้วยัดช้อนนั้นเข้าปากทานต่อ ปล่อยให้พี่รองเป็นคนตอบคำถาม อู๋เอ้อร์ไป๋วางแก้วชาลง ขมวดคิ้วถามหลานชายด้วยความสงสัยยิ่ง

“ทำไม?”

“...เพราะผมเป็นนายน้อยน่ะสิ!” นายน้อยคนดังกล่าวสีหน้าบูดเบี้ยว หมุนตัวเดินกระแทกส้นเท้าขึ้นห้องตัวเองไป ทิ้งความสงสัยให้กับอาตนเองแต่เพียงเท่านั้น

อู๋ซันเสิ่งเกาหัวแกรกๆ “ไอ้หลานชายมันเป็นอะไรวะ” เอ้อร์ไป๋เพียงยักไหล่ บ่งบอกว่าตนก็ไม่รู้คำตอบ

“แล้วถ้าเกิดมันไปหามาเลี้ยงจริงๆล่ะ”

“...ก็คงได้ฉายาเหมือนคุณพ่อมั้ง ไหนๆก็ฝึกหมาเหมือนกัน” เอ้อร์ไป๋มีสีหน้าครุ่นคิด

“ฉายาอะไรล่ะ อู๋ทิเบตัน?”

สองพี่น้องมองหน้ากันตาปริบๆ ในใจบอกไม่ได้ว่าควรห้ามปรามหรือควรทำอะไรดี



-------------------

/อะไรกันเนี้ย.... มีใครในนี้อ่านรหัสลับ หลังคาโลกมั้ยคะ แง5555
เราเพิ่งอ่านเล่มแรกค่ะ แต่แบบ... บทพระเอกเรื่องนี้เขาดูสมกับเป็นพระเอกมากๆเลย อดไม่ได้ที่จะแซะนายน้อย
อ่านก็ไปว้ากไป อ้าก เฉียงปาลานี่อิมเมจธิเบตันขนฟูฟ่องจริงๆ ในขณะที่นายน้อยฉันเหมือนปอมปอมเห่าบ๊อกแบ๊ก แง #....

ส่วนหัวข้อสอง...ก็นี่ไง นายน้อยสองคน แค่มาจากคนละเรื่อง! *สีข้างเลือดพุ่ง* เอาน่า ไหนๆก็คนแปลคนเดียวกันนะ(...)
เอาเป็นว่ากราบสวัสดีแต่เพียงเท่านี้ เลิฟข่ะQ v O

[sinnerdarker]

โอ๊ยย น่ารักมากค่ะแงงงงงง อ่านแล้วอยากไปอ่านหลังคาโลกบ้างเลย นายน้อยคะใจเย็นน นายน้อยน่ารักน่าเอ็นดุออกนะคะ ถถถถ จะไปเปรียบเทียบกับคนอื่นทำไม

อึ่มม รองานหนังืสอปีหน้าจะไปสอยค่ะ

โถ นายน้อย นางเอก(?) นายที่หน้าอ่อนรุ่นลูกก็เสี่ยวเกอไง!!

[anurakbeer]

วันนี้นั่งตรวจงานรหัสลับฯ นึกถึงเรื่องนายน้อยเฉียงปาลาอยู่เหมือนกันเลยครับ ^^

[zerin]

นายน้อยเอ้ยยย น่ารักมากก 5555 ทำใจซะเถอะนะ//ตบบ่า(?)

[SilverCloud]

นายน้อยขาถึงข้างกายนายน้อยจะไม่สาวงามแต่ก็มีหนุ่มรูปงามตั้งสองคนแถมเหล่าที่พร้อมยอมทำให้ทุกอย่างอีกนะคะ แล้วเรื่องที่จะไปเรียนมวยปล้ำน่ะเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วล่ะค่ะ นายน้อยบอบบางรอคนมาปกป้องแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วนะคะ

[meanato]

เราเคยอ่านแล้ว แต่คุณชายจัวมู่มีแต่สาวๆเต็มไปหมด คนที่พอจิ้นได้ไม่ตายก็หนีไปมีเมีย
เฮ้อ~ด้วงเซ็ง นายน้อยเป็นแบบนี้ดีแล้วล่ะ

[sine501]

5555555นายน้อยน่ารัก