[OS ] บ้าน [อู๋เสีย+นายอ้วน+เมินโหยวผิง]

[MinMin]

dmbjdaily 284 days left
โคม


บ้าน



ผมกำลังพยายามผูกกิ่งไม้และดัดลวดให้เป็นรูปทรง หลังจากพยายามจนใช้เวลาเท่ากับสูบบุหรี่หมดหนึ่งซอง ผมก็ยอมแพ้ นั่งมองดูเศษซากความพยายามของตัวเองที่ได้ออกมาไม่ต่างจากกองขยะ

"เสี่ยวอู๋ นายไม่เคยทำโคมลอยเหรอ" นายอ้วนหันมาถาม ในมือของเขามีโคมที่ขึ้นรูปหุ้มโครงเรียบร้อย ผมมองแล้วรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยขึ้นมาทันที

ผมเคยช่วยแม่ทำบ้าง แต่ก็แค่ลูกมือช่วยหยิบจับ ส่วนใหญ่แม่เป็นคนทำทั้งหมด อาสามชอบบอกว่างานพวกนี้ไม่จำเป็นสำหรับคนอย่างเขา ผมก็เลยยึดหลักนั้นตามอาสาม ไม่คิดว่าจะมีวันที่ผมต้องนั่งทำโคมลอยด้วยตัวเอง

"นายไปฝึกมาจากไหนน่ะ" ผมอดถามไม่ได้ ผู้ชายทั่วไปจะมีใครมานั่งประดิษฐ์ประดอยทำโคมลอยกันบ้าง

"สมัยที่ฉันจีบสาวก็ต้องมีชวนสาวไปลอยโคมบ้างสิ แล้วบังเอิญสาวเจ้าชอบของทำมือ อาหารต้องทำเองถึงจะยอมกิน ของขวัญต้องทำเองถึงจะยอมรับ ชวนลอยโคมก็ต้องทำโคมเองไม่งั้นก็ไม่ไปลอยด้วย"

ผู้หญิงแบบนั้นคงมีแต่นายอ้วนที่จีบไหว ผมฟังเขาพล่ามโม้ถึงอดีตโคมลอยแห่งความหลัง หวานชื่นจนผมแอบอิจฉา อดแขวะไม่ได้ว่า

"แล้วตอนนี้สาวเจ้าไปอยู่ไหนซะล่ะ"

"เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยน" นายอ้วนฮัดฮัด "หัวใจนารียากแท้หยั่งถึง"

ท่าทางความหลังของเขาจะเป็นปมขนาดใหญ่ ผมจึงเลี่ยงไม่ถามต่อ ได้แต่คิดว่านายอ้วนไม่มีดวงด้านผู้หญิงเอาเสียเลย ผมฟังเขาเล่าถึงสาวคนนั้นคนนี้ มากมายนับนิ้วไม่ไหว แต่ไม่เห็นมีสมหวังสักคน ต้องมีเหตุให้เลิกราเสมอ อย่างในกรณีของหยุนไฉ่ นายอ้วนเอาจริง ถึงเขาจะดูเหมือนเอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่ถ้าได้ชอบอะไรแล้วก็จะชอบอย่างนั้น

เขารักของเขาจริงๆ ตอนที่หยุนไฉ่ตายถึงได้โศกเศร้าจนแทบจะตายตาม เขาใช้เวลาเป็นปีๆกว่าจะเอาวิญญาณของตัวเองกลับมาจากปาหน่ายได้

ตอนนี้นายอ้วนอาการดีขึ้นแล้ว แต่ตัวผมกลับอาการแย่ลงเรื่อยๆ

...บางทีถ้าเมินโหยวผิงไม่ได้มาลาผมในวันนั้น ผมคงมีสภาพที่ดีกว่านี้

อย่างน้อยผมก็ยังมีความหวังว่าวันใดวันหนึ่งเขาอาจจะโผล่มาที่ร้าน...ไม่ต้องนั่งรอเป็นเวลาสิบปีโดยที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอเขาอีกครั้งหรือไม่

"นายเลิกทำหน้าแบบโลกจะถล่มในวันนี้สักทีได้มั้ย" นายอ้วนพูดขึ้น ผมเพิ่งสังเกตว่าโคมในมือของเขาเสร็จสมบูรณ์แล้ว มีวาดลวดลายตกแต่งเสียด้วย "วันนี้ฉันชวนนายมาปล่อยโคมแห่งความหวัง ถ้านายเอาแต่ทำหน้าแบบนั้น นายก็ไม่ต้องปล่อย เสียของหมด"

"ฉันยังทำโคมของตัวเองไม่เสร็จเลย" ผมมองกองขยะที่อยู่ไม่ไกลอย่างละเหี่ยใจ นายอ้วนสบถคำหนึ่งก่อนจะหยิบโคมขึ้นมาอีกดวง

"ฉันก็คิดอยู่แล้วว่านายคงทำไม่ได้หรอก"

ผมอดสบถด่าเขาไม่ได้...นายอ้วนแม่งดูถูกผม ถ้าผมพยายามทำจริงๆ แค่โคมลอยดวงสองดวงทำไมจะทำไม่ได้ ผมแค่ต้องใช้เวลาฝึกฝนและเรียนรู้ก่อนเท่านั้นเอง

"ไปปล่อยโคมกันเถอะ" นายอ้วนชวน "ลมกำลังดี ปล่อยตอนนี้ต้องลอยสูงแน่ บางทีอาจจะไปถึงนางฟ้าสักองค์บนสวรรค์"

ไม่มีทาง
ถึงผมจะคิดแบบนี้แต่ก็ขี้เกียจเถียง เดี๋ยวจะไม่ได้ปล่อยโคมลอยกันพอดี

"ว่าแต่ ปล่อยโคมลอยแบบนี้ตำรวจไม่จับเหรอ" ผมถาม นายอ้วนมองผมด้วยสายตาปลงตกตอบว่า

"เทียนเจิน นายเคยถูกประกาศจับมาแล้ว ถูกไล่ล่าก็เคยแล้ว แค่ปล่อยโคมมันจะเป็นอะไรนักหนา"

ผมคิดตามก็ว่าจริง เลยไม่เถียงกลับ ตอนนี้ผมควรจะชินกับการอยู่ในโลกที่ไม่สามารถพึ่งพาตำรวจได้แล้ว

พวกเราออกมาที่สวนด้านนอก ใช้ไฟแช็กจุดไฟ ปล่อยโคมลอยขึ้นไป โคมสีขาวดูสว่างไสวท่ามกลางความมืดของท้องฟ้ายามค่ำคืน แต่ยิ่งลอยสูงเท่าไร สีขาวก็ถูกกลืนหายไปในความมืดมากขึ้นเท่านั้น

...สุดท้ายก็คงไม่เหลืออะไรเลย เช่นเดียวกับความหวังของผม...

ผมรู้ดีว่าสิ่งที่ผมหวังไว้...คงไม่มีทางเป็นจริง

"นายคงไม่ได้คิดอะไรอัปมงคลระหว่างปล่อยโคมใช่มั้ย" นายอ้วนถามเสียงขุ่น "โคมที่เสี่ยอ้วนทำศักดิ์สิทธิ์มาก ไม่เชื่อคอยดู"

ผมขี้เกียจต่อความกับเขา จึงจุดบุหรี่สูบแทน ตอนนี้ผมมองไม่เห็นโคมของตัวเองแล้ว ท้องฟ้าที่ผมเห็นมีเพียงความมืดเท่านั้น

"ทำไมนายถึงชวนมาปล่อยโคมตอนนี้ ไม่ใช่เทศกาลอะไรสักหน่อย" ผมถาม ขณะที่นายอ้วนหยิบบุหรี่ขึ้นมาขอต่อไฟจากผม

"คนเรามีความหวังได้ทุกวัน ไม่จำเป็นต้องรอเทศกาล" เขาอัดบุหรี่เข้าปอด พ่นควันออกมา

"นายคิดว่าตอนนี้น้องเสี่ยวเกอกำลังทำอะไรอยู่"

"อาจจะกำลังนั่งเหม่ออยู่ก็ได้" ผมมองท้องฟ้า นึกสงสัยว่าในประตูสำริดจะเป็นโลกเดียวกับที่ผมอยู่หรือเปล่า ถ้าที่นั่นมีท้องฟ้าแล้วเขาเห็นจะเป็นแบบเดียวกับที่ผมเห็นหรือไม่ เขาอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสิบปี...แล้วจะกลับออกมาอีกมั้ย

"ฉันเชื่อว่าน้องเสี่ยวเกอจะต้องกลับมา"

ผมหันไปมองนายอ้วนทันที เขาทำหน้าจริงจังเหมือนเวลาเสนอความเห็นที่เป็นประโยชน์ตอนลงกรวย

"ที่นี่คือบ้านของเขา ยังไงก็ต้องกลับมาบ้าน เขายังเคยพูดเองเลยว่า พาฉันกลับบ้าน" นายอ้วนทำหน้านิ่งดัดเสียงเลียนแบบเมินโหยวผิง แต่ทำแล้วโคตรไม่เข้ากับเขา ผมหัวเราะเสียงดัง

"ตอนที่พวกเราไปช่วยน้องเสี่ยวเกอจากหอบ้านสกุลจาง นายยังพูดเลยว่า กลับบ้านกัน" คราวนี้นายอ้วนพยายามทำเสียงเลียนแบบผม เสียงของผมไม่แหลมสูงขนาดนั้นสักหน่อย

ผมหัวเราะจนพอใจ จึงพูดว่า
"ถึงฉันจะบอกเสี่ยวเกอว่ากลับบ้าน แต่มาคิดดูแล้ว ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าบ้านของเขากับบ้านของฉันคือที่เดียวกันหรือเปล่า"

บ้านคือสถานที่ที่ไม่ว่าเราจะไปไหน ผจญภัยมากเท่าไร สุดท้ายเราก็ต้องหวนกลับมา แต่เมินโหยวผิงไม่มีการหวนกลับมา เขามีเพียงการมุ่งตรงไปข้างหน้า จนกว่าชีวิตของเขาจะดับสิ้นลง

สำหรับคนที่ไม่มีความเชื่อมโยงใดใดกับโลกใบนี้อย่างเขา...บ้านไม่ใช่สิ่งจำเป็น

"นายแม่งคิดเยอะเป็นสาวน้อยไปได้" นายอ้วนด่า "ลองต้องหนีเข้าป่า อยู่ถ้ำ มุดกรวย เอาตัวรอดแบบเสี่ยอ้วน นายจะเข้าใจเลยว่าบ้านมันก็แค่อะไรง่ายๆ ไม่ต้องมีหลังคา ไม่ต้องมีเตียง ขอแค่นายอยู่แล้วสุขใจ มันก็เป็นบ้านแล้ว"

"งั้นบ้านของนายเป็นแบบไหน ข้างถนนหรือว่าในสุสาน"

อยู่ๆนายอ้วนก็เงียบไปนานพอสมควรจนผมคิดว่าเขาอาจจะโกรธที่ผมถามกวนประสาท พอหันไปดูก็พบว่าเขากำลังจุดโคมอันที่สาม...ไอ้กองขยะของผมนั่นแหละ โครงบิดๆเบี้ยวๆถูกเขาดัดจัดจนเข้ารูป ไส้ในกับตัวกระดาษหุ้มมีตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมจำได้ว่าที่ผมทำมันยังแค่โครงอยู่เลย นายอ้วนแม่งเจ๋งจริง

"ฉันเองก็อายุเยอะแล้วมีเงินมีทองมีบ้านหลายหลัง ร้านก็มีหลายสาขา ฉันมีที่ให้เลือกอยู่มากมาย จะเข้าโรงแรมนอนกับอีหนูไม่ซ้ำหน้ากันสักหนึ่งปีก็ทำได้ แต่บ้านที่ฉันอยากอยู่จริงๆกลับเป็นที่ที่โคตรอันตรายเลย" นายอ้วนมองเปลวไฟในโคม รอจังหวะลมก่อนจะปล่อยมันลอยขึ้นไป "บ้านของฉันคือที่ที่มีนายกับน้องเสี่ยวเกอ เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นในสุสาน ข้างถนน หรือที่ที่แย่แค่ไหน ต่อให้เป็นประตูลงไปสู่นรก ที่นั่นก็เป็นบ้านของฉัน"

ผมฟังแล้วพูดอะไรไม่ออกชั่วขณะ บุหรี่ในมือหมดมวนไปเมื่อไรก็ยังไม่รู้ตัว ชั่วขณะนั้น ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงบางสิ่งบางอย่างแตกร้าวอยู่ในอก...คล้ายกับสิ่งที่ผมเก็บซ่อนไว้พากันพังกำแพงถล่มออกมา

ผมหัวเราะ...แต่ไม่รู้ทำไมถึงฟังคล้ายเสียงสะอื้นเหลือเกิน

"อีกไม่กี่ปีข้างหน้า ฉันอาจต้องเข้าไปอยู่หลังประตูสำริดแทนเสี่ยวเกอก็ได้" ผมบอกเขา นี่เป็นสิ่งที่ผมกลัวที่สุด ความฝันที่หลอนหลอกมาตลอดว่าถ้าผมเปิดประตูเข้าไปแล้วไม่เจอเขา หรือถ้าผมต้องเข้าไปอยู่แทนเขา แล้วรอเขากลับมาอยู่แทนผม สลับแบบนี้ไปเรื่อยๆ...ผมกับเขาคงไม่มีวันได้อยู่ด้วยกัน

"ถึงตอนนั้นก็เข้าไปสามคนเลย นายแม่งจะคิดอะไรมาก ไปเคาะประตูบ้านคนอื่นซะขนาดนั้นแล้วไม่เดินเข้าไปหน่อย มันจะเสียน้ำใจเจ้าบ้าน"

...
นายอ้วนมักจะมีความคิดที่ผมคาดไม่ถึงอยู่เสมอ...

"นายไปรู้จักกับเจ้าบ้านประตูสำริดตั้งแต่เมื่อไหร่ เพื่อนบ้านนายตั้งแต่สมัยเด็กหรือไง"

"บางมีอาจจะเป็นบ้านของน้องเสี่ยวเกอก็ได้ ถึงตอนนั้นค่อยไปขอป๊าม๊าของน้องเสี่ยเกอ บอกว่าขอพาลูกท่านไปเปิดหูเปิดตาอีกสักรอบ หัวอกคนเป็นพ่อแม่ย่อมอยากให้ลูกเปิดโลกกว้างอยู่แล้ว"

นายอ้วนแม่ง แถไปได้เรื่อยๆจริงๆ

ผมจุดบุหรี่อีกมวน มองดูโคมพิการของตัวเองลอยขึ้นฟ้าแบบไม่มั่นคง ทั้งซวนเซเหมือนจะร่วงหล่นลงพื้นแต่ก็กลับลอยขึ้นสูงไปได้เรื่อยๆ...แม้จะช้า แม้จะดูเหมือนไปไม่รอด แต่โคมนั้นก็พยุงตัวเองลอยไปได้เรื่อยๆ

"ปล่อยโคมครั้งหน้า ฉันจะทำโคมให้ดี" ผมพูดขึ้น "และโคมสามดวงจะต้องถูกปล่อยโดยคนสามคน"

ผมมองท้องฟ้าสีดำที่ยังคงมีแสงสว่างสีขาวอยู่

"ฉันจะไปพาเสี่ยวเกอกลับบ้าน"

[sinnerdarker]

ตีะไว้ก่อน ไว้จะมาอีดิทนะก๊ะ.. YvY แค่เห็นชื่อฟิคซินก็จะตายแล้วค่ะ /กระอักเลือด /ปั่นงานก่อง

[talalan]

รักนายอ้วนค่ะ พ่อคนดีศรีสุสาน เอาเสี่ยวเกอมาแลกก็ไม่ยอม

[zerin]

อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ รู้สึกอบอุ่นหัวใจจังเลย

รักเสี่ยอ้วนจัง รู้สึกว่าเสี่ยอ้วนเป็นคนที่มักคอยมอบความหวังให้ทุกๆคนในยามท้อแท้เสมอเลยล่ะค่ะ //ยกนิ้วกู้ดจ๊อบ

รีบไปรับเขากลับมานะนายน้อย!เสี่ยอ้วน!

[meanato]

เสี่ยวเกอคงไม่ยอมหรอก
รักเสี่ยจังเลย ความคิดเห็นแต่ละอย่างของเสี่ยมันล้ำมาก

[meirong2810]

รักเสี่ยอ้วนนะ ♥️ ความคิดเสี่ยเเต่ละอย่างมันดีมากๆเลย
อ่านเเล้วรู้สึกเหมือนน้ำตากำลังจะไหลเเต่ก็รู้สึกเหมือนมันก็อบอุ่นเเบบครึ้มๆ
ยังไงไม่รู้สิ

[kame_kazuha]

เสี่ยวเกอ กลับบ้านกันเถอะ นะ ออกมาจากประตูเถอะ

[Feran.FS]

โอ้ย คืออ่านแล้วรักเสี่ยยยยยย รักมากเลยค่าาาาา

ชอบตรงที่ว่า

ถึงตอนนั้นก็เข้าไปอยู่ด้วยกัน3คนเลยสิ

มากเลยค่ะ คือแบบ ความคิดแบบนี้ มีแค่เสี่ยอ้วนคิดได้คนเดียวจริงๆค่ะ ฮืออ

[SilverCloud]

มันช่างอบอุ่นหัวใจ เสี่ยอ้วยเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆนะ
นายน้อยไม่ต้องห่วงหรอก ที่เดียวที่เสี่ยวเกอเรียกว่าบ้านก็มีแต่ข้างกายนายน้อยเท่านั้นแหละค่ะ รออีกฝ่ายเสร็จสิ้นภารกิจแล้วไปปล่อยโคมลอยพร้อมกันสามคนนะคะ

[Nathael]

โฮฮฮฮฮ น้ำตาซึม เสี่ยขราาาาาาาา รักเสี่ยอ้วนจังเลยค่ะ เสี่ยโคตรคิดนอกกรอบ และมันช่วยได้น้อยได้จริง ๆ นะ

สักวันคงได้พูดว่า "ยินดีต้อนรับกลับบ้าน" กับเสี่ยวเกอกันเนอะ

[PHRAPRAI]

อ่านฟิคเรื่องนี้แล้วรู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจเลยค่ะ รักเสี่ยอ้วนมากๆเลย ชอบความคิดเรียบง่ายตรงไปตรงมา คิดยังไงก็พูดทำอย่างนั้น เป็นคนที่การกระทำตรงกับหัวใจสุดๆไปเลย

เราเป็นคนอินกับคำว่า 'บ้าน' มากค่ะ รู้สึกว่าเป็นคำที่อบอุ่นมากเลย

ถ้าตอนเล่ม 10 นายน้อยพูดว่า 'กลับกันเถอะ' ก็คงอินอยู่ แต่พอพูดว่า 'กลับบ้านกัน' รู้สึกพีคขั้นสุดเลยค่ะ อ่านฟิคเรื่องนี้แล้วทำให้เรานึกถึงประโยคนี้ขึ้นมา

Home = Where your heart is

รู้สึกว่าประโยคนี้มันใช่สุดๆ คิดเหมือนกันกับเสี่ยอ้วนค่ะสำหรับแก๊งสามเหลี่ยมเหล็กไม่ว่าจะสุสาน บ้านร้าง หรือที่ไหนก็เป็นบ้านได้ถ้ามีกันและกันอยู่

รักสามคนนี้มากๆเลย แก๊งสามเหลี่ยมเหล็กก็ต้องอยู่กันให้ครบสามคน ถ้าขาดไปสักคนจะเป็นสามเหลี่ยมไปได้ยังไง ถึงการรอคอยอะไรสักอย่างมันจะทำให้รู้สึกว่าเวลามันเคลื่อนช้าเหลือเกิน แต่ว่าเวลามันก็ยังเดินหน้าอยู่นะ สิบปีมันไม่ได้นานขนาดหรอก

[natsume]

"ปล่อยโคมครั้งหน้า ฉันจะทำโคมให้ดี" ผมพูดขึ้น "และโคมสามดวงจะต้องถูกปล่อยโดยคนสามคน"


"ฉันจะไปพาเสี่ยวเกอกลับบ้าน"


ชอบฟิคอบอุ่นค่ะ... อ่านคำพูดนายน้อยแล้วน้ำตาจะไหล...

[Starsong]

เสี่ยอ้วนยอดคุณแม่ ทำได้ทุกอย่างจริงๆ ทั้งงานประดิษฐ์ ทำอาหาร เย็บนู่นปักนี่ งานที่ต้องอาศัยความละเอียดอ่อนสารพัดที่ผู้ชายเค้าไม่มีปัญญาทำกัน แต่เสี่ยอ้วนได้หมดค่ะะะ

เสี่ยอ้วนคือยอดคุณแม่ที่คอยดูแลลูกๆเด็กมีปัญหาทั้งสองคนจริงๆ
เป็นครอบครัวสุขสันต์ หนึ่งคุณแม่ สองลูกชาย (ที่เค้าเป็นสามีภรรยากัน!!??)

"บ้านของฉันคือที่ที่มีนายกับน้องเสี่ยวเกอ เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นในสุสาน ข้างถนน หรือที่ที่แย่แค่ไหน ต่อให้เป็นประตูลงไปสู่นรก ที่นั่นก็เป็นบ้านของฉัน" อ่านประโยคนี้อยากโดดกอดเสี่ยอ้วนจริงๆ

โคมอันที่สามนี่เหมือนเจ้าของจังเลย อาจดูปวกเปียกอ่อนแอไม่น่าจะไปรอด แต่ก็ค่อยๆประคอยตัวเองไปถึงที่หมายสำเร็จได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ลอยโคมครั้งหน้า ต้องได้ลอยด้วยกันทั้งสามคนนะ >________<
//เช็ดน้ำตา สั่งน้ำมูก ซึ่งมากค่ะ