[Trans] เรื่องสั้น -06-

[souless_angel]

6.

ทางเข้าห้องรับแขกของเฮยเสียจื่อ เป็นโถงสไตล์จีน สองข้างมีเก้าอี้ไม้หงมู่วางเรียง
สูงขึ้นไปเหนือศีรษะมีป้ายขนาดใหญ่ เขียนไว้ว่า ซื่อสัตย์สุจริต
พื้นปูด้วยอิฐฮั่น สมัยที่เขามีเงิน ที่นี่จะพิถีพิถันมาก ไม่รู้ว่าเงินเก็บของหลายปีมานี้ เอาไปใช้จ่ายกับเรื่องอะไรหมด
พอเราย้ายที่เข้าไปข้างในตัวบ้าน มีแต่โซฟาผ้าขนาดใหญ่เก่าๆ พื้นปูด้วยพรม มีแผ่นรองนั่งโยนทิ้งไว้จำนวนมาก
ทุกที่เต็มไปด้วยโมเดลกันดั้ม เห็นปุ๊บก็รู้ว่าซูว่านเป็นคนซื้อ ไม่กล้าเอากลับไปโชว์ที่บ้าน แต่กองไว้ที่นี่หมด

ซูว่านเปิดเครื่องฟอกอากาศ พวกเราพากันนั่งลง แล้วเห็นว่าเมื่อเสี่ยวจางเกอถอดเสื้อนอกออก
ข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตเก่าๆ ที่ซักจนสีซีด งูขดกลับไปอยู่ที่เอวของเขา ผมและหนวดของเขามันมาก
ไม่รู้ว่าไม่ได้สระมานานแค่ไหนแล้ว ภายใต้แสงเหลืองในยามเย็น ผมรู้สึกเหมือนย้อนกลับเข้าไปอยู่ในความฝันของตัวเอง
แต่ก็เหมือนกับเป็นความฝันครั้งใหม่

ผ่านการชะล้างเป็นเวลายาวนานหลายปีมานี้ ผมสูญเสียความรู้สึกของการถูกมวลปริศนาดึงดูดอย่างรุนแรง
แต่ความสงสัยใคร่รู้ยังมีอยู่ ซึ่งเป็นความเคยชินเสียมากกว่า แม้จะผ่านไปหลายปีแล้ว ส่วนที่ผมไม่รู้ซึ่งผมต่อต้านมันเหล่านั้น
จนบัดนี้ก็ยังไม่มองไม่เห็นภาพที่ครบถ้วน ความรู้สึกทุกข์ทรมานนี้ มักเกิดขึ้นเป็นพักๆ

ผมมองดูเสี่ยวจางเกอ จำต้องบอกว่า ข้างในใจของผมนั้นเชื่อใจเขา แม้ความทรงจำจะไม่ใช่ของผม
แต่มันกลับสามารถโน้มน้าวความรู้สึกจริงๆ ของผมได้ เสี่ยวจางเกอสงบนิ่งมาก เขาเปิดเบียร์กระป๋องหนึ่งที่วางอยู่บนพื้น
เริ่มกล่าวอารัมภบทเหมือนกับเคยกล่าวเช่นนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนว่า

“ก่อนอื่น ฉันเป็นคนดี คุณเองก็รู้ คนสกุลจางเมื่อทำงาน สามารถเอ่ยปากพูดสักครึ่งหนึ่งได้ก็ไม่เลวแล้ว
แต่ฉันไม่ได้ ฉันเป็นคนพูดมากมาตั้งแต่เด็ก พอเริ่มพูดเมื่อไหร่ จนโต้รุ่งก็ยังไม่หยุด ฉันรู้สึกว่า ถ้าสกุลจางเป็นหม้ออัดแรงดัน
ฉันก็คือรูระบายอากาศนั่น ความไม่พูดของทุกคน ถูกเฉลี่ยมาให้ฉันจนหมด ดังนั้นเมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มพูด คุณจงอย่าขัด ปล่อยให้ฉันพูดให้จบ”

นายอ้วนมองผมแวบหนึ่ง ในสายตาคือ : สหายคนนี้จะพูดมากขนาดไหนกัน ถึงกับต้องฉีดวัคซีนป้องกันดักไว้ก่อนจะเริ่มพูด

ผมดูนาฬิกาข้อมือ เวลายังมี คงไม่ถึงขั้นพูดจนฟ้าสางจริงๆ หรอก ข้างนอกการจราจรกำลังแออัด ผมก็ไม่อยากขยับตัว จึงพยักหน้า

เสี่ยวจางเกอมองนาฬิกาข้อมือของผมอย่างรังเกียจแวบหนึ่ง จิบเบียร์หนึ่งแล้วกล่าว
“ฉันรู้ว่าคุณรู้เรื่องมาไม่น้อย อู๋เสีย ฉันถึงกับรู้เรื่องที่ตัวคุณเองก็ไม่แน่ใจด้วย ฉันขอถามคำถามหนึ่งกับคุณก่อน
คุณเคยไปแถวๆ หลักศิลาที่ 87 ของมองโกลในไหม”

ผมส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

เสี่ยวจางเกอกล่าว “ในช่วงต้นของยุคปี 70 มีคนคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในลำธารเส้นหนึ่งของเนินเขาต้าซิงอานหลิ่ง
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในเขตหลักศิลาที่ 87 ตอนนั้นเป็นฤดูร้อน แต่น้ำในลำธารก็ยังหนาวเย็นเช่นเคย ขณะพบตัวเขา
เขาหมดสติไปแล้ว ตามตัวมีรอยเล็บที่ขูดเป็นตัวเลขห้าร้อยหกสิบสองชุด ชุดละสิบหกหลัก
คนในท้องที่ส่งตัวเขาให้ทางการตรวจสอบอยู่หลายเดือน พบว่าเขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งในทีมสำรวจทางธรณีวิทยา
สังกัดหน่วยงานที่เรียกว่าหน่วยวิศวกรรมมองโกลใน 723 เมื่อสมัยปี 62 ซึ่งภายหลังหายตัวไปเพราะเหตุการณ์บางอย่าง
หลายปีต่อมาเมื่ออยู่ๆ ปรากฏตัวอีกครั้ง ก็อยู่ในสภาพมนุษย์ผักมาโดยตลอด ช่วงเวลาที่เขาหายตัวไป เกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่มีข้อสรุป
ข้อมูลเรื่องนี้ภายหลังถูกฉันรวบรวมมาได้ เพราะสถานที่ที่พบตัวเขามีความพิเศษอย่างมาก ฉันจึงให้ความสนใจเรื่องนี้นิดหน่อย"

เขามองตาผม “อย่ามองฉันอย่างนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าสถานที่นั่นพิเศษยังไง โอวาทประจำตระกูลจางเรา จะมีสถานที่สามแห่งในประเทศจีน
ที่พวกเราต้องเฝ้าสังเกตการณ์เป็นพิเศษ ไม่ได้มีเหตุผลอะไรทั้งสิ้น หลักศิลาที่ 87 คือหนึ่งในนั้น
ฉันเคยไปมาแล้วหลายครั้ง ที่นั่นนอกจากป่า ก็ไม่มีอะไรอีกเลย”

“ตัวเลขสิบหกหลักคืออะไร” ผมรู้ว่าเขาจะต้องสืบสาวเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ผมอยากรู้เพียงข้อมูลที่เป็นประโยชน์

“คือเวลา” เขามองผม “มันชัดเจนมาก เป็นข้อมูลของช่วงเวลาห้าร้อยหกสิบสองช่วง ระบุไว้ชัดเจนมาก ช่วงเวลาส่วนใหญ่ อยู่ในยุคปี 90”

ผมนึกถึงภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่เคยดู ถามว่า “บนนั้นระบุเวลาที่เกิดเหตุภัยพิบัติหรือเหตุการณ์ใหญ่ๆ ชนิดต่างๆ อย่างนั้นหรือ”

เสี่ยวจางเกอส่ายหน้า “ช่วงเวลาพวกนั้น จนถึงตอนนี้ ไม่เคยเกิดเหตุการณ์ใดๆ ขึ้นเลย เป็นแค่ช่วงเวลาธรรมดาทั่วๆ ไป
มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น ที่ค่อนแปลกประหลาด”


--------------------------------------

บ้านพี่เฮยและโมเดลกันดั้มของซูว่าน Q_Q

[yakusoku]

อยากรู้ปริศนาว่าคืออะไร

[hnee]

นี่ซูว่านเห็นบ้านนี้เป็นบ้านหลังที่สองของตัวเองใช่มั้ย
เล่นเอาโมเดลกันดั้มกองโตมาเก็บซ่อนแทนบ้านตัวเอง เหอๆๆๆ
ตอนนี้อาเสียกำลังจะได้รู้เรื่องใหม่ๆที่เกี่ยวข้องกับสกุลจางเพิ่มแล้ว
แต่อดขำไม่ได้อ่ะ คนสกุลจางปกติจะพูดสักคำยากเหลือแสน
ยิ่งเสี่ยวเกอที่เป็นหัวหน้าตระกูลยิ่งหนักเลย
ได้เจอคนที่พูดมากเพราะรวมเอาเศษเสี่ยวความไม่พูดของคนในตระกูลมาหมดก็ไม่เลวเลย อิอิๆๆๆ