[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 22

[souless_angel]

ราชานักตก 22《钓王22》

ตอนเล่านี่ช้า ตอนนั้นมันเร็ว (สำนวนเล่าเรื่องแบบจีนๆ) เพิ่งสิ้นเสียงด่าของนายอ้วนเท่านั้น เมินโหยวผิงพุ่งตามออกไปแล้ว สะบัดมือชักดาบ ตะครุบลงในน้ำ พุ่งเข้าใส่เงานั่นทันที

ผมช้ากว่าเขาเพียงครึ่งวิ พลิกตัวลุกขึ้น ถีบเท้าข้างหนึ่งพร้อมกับชักมีดด้วยมือซ้าย พุ่งลงน้ำด้วยเช่นกัน หันด้านคมลงแล้วจ้วงแทง ในน้ำมืดสนิท
แสงสว่างจากบนฝั่งส่องไปไม่ถึงใต้น้ำ รู้สึกเพียงคมมีดแทงเข้าเม็ดทรายใต้น้ำ นายอ้วนตะโกนขึ้นจากข้างหลังผมว่า
"ปล่อยไอ้ปีศาจมา ฉันจัดการเอง!" กระแทกเข้าหลังของผมเต็มๆ จนผมหน้าคะมำลงไปในน้ำ

ตะกายขึ้นมาได้ก็เห็นไฟฉายเหมืองบนฝั่งส่องลงมาทางผิวน้ำแล้ว น่าจะเป็นฝีมือของตาแก่ ผมลูบน้ำบนหน้าออก น้ำลึกถึงเอว แล้วเห็นเงาดำประหลาดตัวยาวมาก
คล้ายกับว่ายลอดหว่างขาของผม จากไปอย่างรวดเร็ว

นายอ้วนตะโกนลั่น "เสี่ยวเกอ!" พร้อมขดตัวแน่น เมินโหยวผิงที่อยู่ข้างผมหันกลับมายึดไหล่ผมไว้ ดีดตัวขึ้นจากน้ำ ย่ำลงไปบนไหล่นายอ้วน นายอ้วนยกตัวส่ง "ไป!"

กำลังของคนสองคนประสานกัน เมินโหยวผิงได้ลอยข้ามศีรษะผม พุ่งตัวลงน้ำไปแล้ว สะเก็ดน้ำแตกกระเซ็น พวกเราถูกแรงกระแทกผลักถอยไปสามสี่ก้าว
กว่าจะยืนอยู่ แล้วก็เห็นเสี่ยวเกอยืนอยู่ในน้ำที่ลึกระดับอก สะบัดเส้นผม สะเก็ดน้ำค่อยๆ สงบลง

ผมรู้ว่าพลาดไปแล้ว รีบส่งเสียงเรียก ทั้งสามคนถอยกลับขึ้นฝั่ง

เมินโหยวผิงเก็บดาบเข้าฝัก มองผิวน้ำเงียบๆ ผมเห็นแขนเขามีเลือดไหล ตาแก่ยังไม่หายช็อก ถือไฟฉายเหมืองสองอันส่องผิวน้ำ

"ตัวอะไร" เขาถาม

ผมส่ายหน้า รื้อผ้าพันแผลออกมาจากเป้ เมื่อครู่ผมจ้วงแทงไม่โดน เห็นแต่เพียงเงาในน้ำ ปลาตัวนี้ลำตัวยาวมาก เหมือนไม่ใช่ปลาทั่วไป
แต่คล้ายสัตว์ประเภทปลาไหลมากกว่า ขนาดลำตัวใหญ่ยักษ์ ผมสงสัยว่าจะเป็นงูหรือเปล่า แต่ดูจากท่าว่ายอยู่ในน้ำเมื่อครู่ ไม่เหมือนเป็นงู

นายอ้วนถุยน้ำเค็มทิ้ง แล้วยกสัมภาระ เขยิบห่างออกไปจากชายฝั่ง ผมถามเขาว่าทำอะไร เขาพูด "เสี่ยอ้วนรู้งาน ไอ้ตัวนี่อยู่ในน้ำ ฉันไม่กล้านอนริมน้ำแน่"
เขยิบห่างออกไปสิบกว่าเมตร หยิบเตาชนิดต่างๆ ออกมา แล้วเริ่มจัดวาง ตอนนี้เป็นช่วงตรุษจีน อากาศหนาวเหน็บ พวกเราจะหนาวจนป่วยอย่างรวดเร็ว ต้องรีบเปลี่ยนชุด

ผมส่งสายตากับเมินโหยวผิง เมื่อครู่เขาจู่โจมสองครั้ง จะต้องโดนตัวเจ้านั่นแน่ ผมอยากถามเขาว่าจับแล้วรู้สึกว่าเป็นอะไร เมินโหยวผิงพลันสะบัดมือ โยนสิ่งสิ่งหนึ่งให้ผม

ผมรับมาส่องดูกับไฟฉายเหมือง มันเป็นเหรียญเงินอีแปะ (เหรียญกษาปณ์จีนโบราณ) ขนาดเท่าผลส้มจี๊ด สนิมเขียวขึ้นเต็มไปหมด มองไม่เห็นตัวอักษรแล้ว

"นี่คืออะไร" ผมถามเมินโหยวผิง เขาตอบ "เกล็ดปลา"

ผมเข้าใจแล้ว นี่คือสิ่งที่เขาดึงหลุดออกมาจากตัวปลาตัวนั้น แต่มันกลับเป็นเหรียญกษาปณ์ หรือว่าผิวนอกของปลาตัวนี้ จะคลุมมิดไปด้วยเกล็ดที่ทำจากเหรียญทองแดงนี่

สถานการณ์มันเป็นยังไง ปลาตัวนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ตามธรรมชาติ ดูท่าแล้ว มันจะถูกเลี้ยงไว้

พวกเราย่ำน้ำมาหานายอ้วน เขาถอดเสื้อผ้าออกเกลี้ยงแล้ว เริ่มประกอบอาวุธปืนของตนเอง "เช่าทามาเตอะ (คำหยาบตระกูลแม่ๆ ภาษาจีน)
อาหารทะเลงี่เง่าอยากตั้งตัวเป็นเจ้า ไอ้นี่แม่งไม่ใช่ปลา มันคือปีศาจ พวกเราคราวนี้มาช่วยขจัดภัยพาลให้ชาวบ้าน คอยดูนะ เสี่ยอ้วนจะถล่มมัน"

ผมส่งเหรียญเงินให้เขาดู เขาอึ้งเล็กน้อย มองไปทางตาแก่ ตาแก่ยังจ้องมองผิวน้ำอย่างเหม่อลอย แล้วเขาก็พูดกับผมเบาๆ ว่า

"เชี่ยนี่ อาหารทะเลสวมเสื้อเกราะด้วย นี่เราคงไม่ได้มาจ๊ะกับไอ้ 'เปินปัวร์ป้า' (ปีศาจปลาหนังในเรื่องไซอิ๋ว เป็นลูกสมุนของเจ้ามังกร) เข้าหรอกนะ"

ผมพูดว่า "ใต้ทะเลสาบคงไม่ธรรมดา นายดูซิว่าบนเหรียญนี่คืออะไร"

บนเหรียญมีเส้นขนสีเขียวติดอยู่เล็กน้อย มันเป็นสาหร่ายชนิดหนึ่ง ตรงกับเรื่องเล่าของตาแก่เปี๊ยบ ผมก็ว่ามีสาหร่ายงอกอยู่บนเกล็ดปลาได้ยังไง
จะต้องเป็นเพราะเหรียญเงินกับเกล็ดติดอยู่ด้วยกันมานาน สาหร่ายพวกนี้งอกอยู่บนเหรียญเงิน

นายอ้วนมองดูตาแก่ ส่งสัญญาณกับผมว่าอย่าไปบอก อย่าไปกระตุ้นอะไรเขา แล้วพูดเสียงกระซิบว่า

"ดูท่าเรื่องที่ตาแก่นี่พูดจะเป็นความจริง แม่งเอ๊ย ปีศาจในน้ำนี่ทำร้ายเสี่ยวชางน้อย (ตาแก่ชื่อเหลยเปิ่นชาง) ผู้ไร้ความผิดไม่ว่า
นี่ยังหาญกล้าลงมือกับพวกเราอีก ปล่อยไว้ไม่ได้เด็ดขาด ต้องจัดด้วยซุปหัวปลาเต้าหู้ด่วน"

ผมก็นึกไม่ถึงว่าจะมีปลาอย่างนี้อยู่จริง รู้สึกแต่เพียงมีข้อสงสัยอยู่เต็มพุง เมื่อครู่คุยกับตาแก่เพียงครึ่งเดียว ผมต้องไปสอบถามเขาต่อ

ผมกับเมินโหยวผิงก็ถอดเสื้อผ้าออกเช่นกัน เปลี่ยนมาห่มตัวด้วยผ้าห่มฉุกเฉิน (太空毯 Space Blanket) ผมตรวจดูแผลของเมินโหยวผิง
แผลของเขาอยู่ที่ข้อมือ รอยแผลเรียบตรง ผมเกิดความกังวลขึ้นโดยจิตใต้สำนึก นึกว่าตอนที่ผมพุ่งตามเขาออกไป เผลอทำมีดบาดเขาตอนชักมีด
แต่นึกภาพดูแล้วเป็นไปไม่ได้ ผมชักมีดด้วยมือซ้าย เพราะนายแว่นดำเคยอบรมผมไว้ ถ้าคนข้างหน้าทำการโจมตีอยู่ทางขวา ผมต้องชักมีดด้วยมือซ้าย จะได้ไม่เผลอทำร้ายกันเองยามชุลมุน

ผมลากตัวตาแก่กลับมา บอกเขาอย่ามึน เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นต่อ ตาแก่ตัวสั่นเล็กน้อย แต่ก่อนเขาอาจรู้สึกว่า ลูกชายตายเพราะปลาตัวหนึ่งเป็นเรื่องยอมรับไม่ได้
รอจนได้เจอกับปลาตัวนี้จริงๆ เขาตระหนักได้ว่า มันไม่ใช่แค่ปลาตัวหนึ่งธรรมดาๆ

"ทุกท่าน นี่ต้องเป็นสิ่งที่ฆ่าลูกชายข้าอย่างแน่นอน" เขาวางไฟฉายเหมืองลงเงียบๆ "ในที่สุดข้าก็ได้เจอตัวมันแล้ว"

ผมถามตาแก่ "ทำไมก่อนนี้ ไม่ยอมบอกพวกเราตรงๆ"

ตาแก่ยังคงตัวสั่น ไม่ได้กำลังฟังคำพูดผมเลย เอาแต่เริ่มคลำคันเบ็ดของตนเองมือสั่นๆ ผมเห็นสิ่งที่เขาประกอบเป็นสิ่งแรก คือฉมวก

ผมจะเค้นถามต่อ นายอ้วนห้ามไว้ บอกให้ไปทำแผลให้เมินโหยวผิงก่อน ขณะนั้นเมินโหยวผิงล้างแผลฆ่าเชื้อเกือบเสร็จแล้ว ผมช่วยพันแผลให้
แล้วถามนายอ้วน ว่าเคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้หรือไม่ ผมไม่กลัวสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ แต่ทั้งกำแพงน้ำและเหรียญเงินบนตัวปลาของที่นี่
บ่งชี้ว่าเกิดจากน้ำมือมนุษย์จริงๆ แต่ที่นี่ก็ไม่เหมือนสุสานโบราณ สถานที่นี้มีไว้ใช้ทำอะไรกันแน่ และใครเป็นผู้สร้าง

นายอ้วนประกอบปืน บรรจุกระสุนเสร็จ ก็พูดกับผม "อย่าเพิ่งถามเยอะ มา ตามธรรมเนียมเดิม ติดอาวุธครบมือ คำตอบฉันว่าอยู่บนกำแพงหินนั่นแหละ
พวกเราลองไปเดินดูกัน ดูว่าใจกลางทะเลสาบมีอะไร สภาพของตาแก่ตอนนี้ไม่ค่อยดี นายวางใจได้ คืนนี้ฉันมอมเหล้าสักสองสามขวด รับรองว่าพูดหมดเปลือก"

---

หนานไพ่ฯ Talk:
เขียนจบบนรถที่วิ่งกระเด้งกระดอน ไม่ได้ตรวจทานซ้ำเลย เวียนหัวเกิน
บุไต (ละครเวที) "จั้งไห่ฮวา" (ภาคทิเบต) เริ่มแล้ว กำหนดให้วันที่ 22 กรกฎาคม เป็นการแสดงรอบแรก วันนี้ไปร่วมงานแถลงข่าวมา คุยกับพวกผู้จัดงาน แฮปปี้มาก
หวังว่าระยะนี้จะไม่ต้องเดินทางไปมาอีกแล้ว อยู่เป็นที่เป็นทางได้นานขึ้นหน่อย

คนแปล Talk:
ข่าวคราว "บุไต" ติดตามกันได้ที่เพจ DMBJ Only Event in Thailand นะครับ
หนานไพ่ฯ เพิ่งอัพตอน 24 กลัวไล่ไม่ทันรีบมาแปลลง
งานหนังสือใกล้แล้ว วงในบอกมาว่าไล่พิมพ์ย้อนภาคหลักเล่ม 1 เตรียมไว้ลงงานแล้ว ใครยังไม่มีก็กำตังค์ไว้เลย
การระดมทุนทำหนังสือ Mangmoom Book (ลวง Souls Embracing) ของผมก็ได้ครบ 100% แล้วขอบคุณมากครับ ใครรออุดหนุนผ่านพรีออเดอร์
หรือรออุดหนุนในงานหนังสือ ผมขอเกาะ [Trans] นี้ แจ้งข่าวเป็นระยะๆ นะครับ