[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 21

[souless_angel]

ราชานักตก 21《钓王21》

ผมตกใจจนลมจุกที่คอหอยแทบสำลัก เดินหน้าสองสามก้าว ย่อตัวนั่งลงตรวจดูร่องรอยบนพื้น ความกว้างของมันพอๆ กับยางรถยนต์

"นี่มันงูรึ" ผมพูด "เมื่อกี๊นายเห็นมันแล้วใช่ไหม"

"ไม่ได้เข้าใกล้ ไม่งู เป็นปลา" เมินโหยวผิงตอบโดยมองไปทางทะเลสาบ "เคลื่อนที่เร็วมาก"

ขณะพูดนั้น เมินโหยวผิงมือจับที่เอว เขาไม่มีดาบ เห็นได้ว่าไม่คุ้น ผมถอดไอ้ขาสุนัขขาวเล่มโปรดของผมส่งให้ เขารับไปพลิกกลับแล้วเสียบคาดทั้งฝักไว้ที่หลังเอวตามที่ถนัด
ส่วนผมก็ดึงมีดอีกเล่มของผมออกมา คาดไว้แบบเดียวกับเขา

ใช้ไฟฉายเหมืองส่องดูผิวน้ำต่อ ผมก็เห็นว่าทางซ้ายมือของเราไกลออกไปมาก คล้ายกับมีกำแพงหินอยู่ด้านหนึ่ง พวกเราเดินเลียบชายฝั่งไป
ก็เห็นกำแพงหินที่เกาะเต็มไปด้วยขี้เกลือจริงๆ เริ่มจากริมฝั่งทอดตัวลงไปบนน้ำเหมือนกำแพงเขื่อน ทอดยาวลงไปเรื่อยๆ เหมือนกับถนนบนน้ำ ตัดผ่านทะเลสาบ

"นี่มันเขื่อนซูตี (苏堤 สถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งที่ทะเลสาบซีหู เมืองหังโจว) หรือไง" ผมพูด ขาดแต่ต้นหยางหลิ่วสองฟากกับสะพานขาดสองสามจุดเท่านั้นแล้ว

ไฟฉายเหมืองกวาดข้ามไป สามารถมองเห็นผิวน้ำอีกฟาก เห็นได้ชัดว่าเล็กกว่าฝั่งนี้นิดหน่อย นี่ไม่ใช่แผนภูมิไทเก็กสมบูรณ์แบบตามที่พวกเราเข้าใจ
พวกเราก็ยังคิดมากกันเกินไปหน่อย แต่กำแพงหินนี้ เกิดจากน้ำมือมนุษย์จริง ไม่รู้เป็นฝีมือของอัจฉริยะของราชวงศ์ไหน และมีเจตนาอะไร

กระแสน้ำบนผิวน้ำปั่นป่วนมาก สามารถมองเห็นคลื่นลูกใหญ่ที่เกิดขึ้นเอง แสดงว่าระบบการไหลเวียนของน้ำข้างใต้นั้นกระทบกันวุ่นวาย ผมมาถึงข้างน้ำ
อยากจะวักน้ำมากิน ถูกเมินโหยวผิงดึงไว้ เขาชักมีดออกมาจุ่มเล็กน้อย แล้วเหวี่ยงทิ้ง

"น้ำเค็ม" เขาพูดเบาๆ

ผมเคยผ่านการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย รู้ว่าในเขตแร่เกลือน้อยนักที่จะมีแร่ธาตุมีพิษ เมื่อครู่ที่ปวดท้องอาจเป็นเพราะในเกลือมีแร่ธาตุชนิดอื่น
แต่ไม่ถึงขั้นตาย บอกให้เขาวางใจ เลียดูหนึ่งที ถุยทิ้ง เป็นน้ำเค็มจริงๆ แต่ไม่ได้เค็มขนาดนั้น ย่อมเป็นเพราะมีน้ำจืดไหลเข้ามาเจือจางเกลือ

ผมหันกลับไปยิงสัญญาณไฟให้นายอ้วน บอกเขาว่าปลอดภัย เร่งให้เร็วหน่อย ผ่านไปนานมาก จึงเห็นนายอ้วนกับตาแก่มาถึงอย่างหมดแรง นายอ้วนชี้หน้าด่าผมทันที

"เทียนเจินไอ้ลูกกระต่าย (兔崽子 ทู่ไจ่จือ เป็นคำด่าผู้ชายรุ่นเด็กกว่า ความหมายราวๆ ไอ้เด็กเวร, ไอ้เด็กเปรต) นายไม่ควรชื่ออู๋เสีย
นายแม่งคือโช่วเสีย (เป็นคำพ้องเสียง โช่ว=เหม็น เสีย=รองเท้า) นายจะวิ่งทำไม ถ้าตาแก่นี่เกิดอะไรขึ้น ฉันต้องเป็นคนแบกคนเดียวอีก โชคดีที่เขายังแข็งแรง"

ผมมองไปทางเหลยเปิ่นชาง เขาหมดสิ้นเรี่ยวแรงแล้ว แต่เมื่อเห็นทะเลสาบ ก็ยังเดินตรงเข้าไปหาตัวสั่น ตัวผมเองก็ไม่นึกมาก่อนว่าจะได้เห็นผิวน้ำได้จริงเข้าสักวัน

เขายืนอยู่ริมทะเลสาบ แล้วนั่งลงยองๆ น้ำตาผู้เฒ่าพรั่งพรู ก้มหน้าลงร้องไห้เงียบๆ

นายอ้วนตรงเข้ามาจะคิดบัญชีกับผม ผมรีบขอโทษขอโพย นายอ้วนก็กระซิบกับผมเบาๆ ว่า

"ตาแก่นี่ปล่อยต่อไปไม่ได้แล้วนะ ตื่นเต้นเกินไป เมื่อกี๊ก็ขาดใจไปแล้ว ปล่อยให้เขาวิ่งอย่างนี้อีกไม่ได้นะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ พวกเราจะยุ่งกัน"

ผมพยักหน้า เอาน้ำให้ตาแก่กินสองสามคำ ขณะนี้พวกเราออกกำลังกายอย่างต่อเนื่องกันสิบชั่วโมงแล้ว
ความอ่อนเพลียเหน็ดเหนื่อยเริ่มเข้าจู่โจมเพราะการวิ่ง ผมรู้สึกว่า สมควรแก่เวลาออกท่าไม้ตายแล้ว

ผมนั่งลงตรงหน้าตาแก่ หันหลังให้ทะเลสาบ พูดกับเขาว่า "พอใจหรือยัง บอกว่าจะพามาถึงที่นี่ ก็มาถึงที่นี่"

เขาพยักหน้า "ขอบคุณ ขอบคุณ"

"พูดความจริงได้แล้วสินะ" ผมมองหน้าตาแก่ "คุณต้องการมาที่นี่เพื่ออะไรกันแน่"

ตาแก่ชะงักเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองผม ผมตบตัวเขา "ไม่มีใครโกหกผมได้ ผมรู้สึกว่าคุณไม่นับว่าโกหก แต่แค่มีเรื่องที่ไม่ได้เล่า ไม่เป็นไร เล่าออกมาเถอะ"

ตาแก่อ้าปากจะพูด ผมกุมมือเขา "ท่านผู้เฒ่า ผมรับได้เรื่องคนอื่นไม่บอกอะไรกับผม แต่ถ้าเกิดโกหกผมสักครั้ง ผมจะไม่ปล่อยให้คุณตกปลาที่นี่"

ผมมองเขา แววตาคือประกายที่ไม่อนุญาตให้คัดค้าน ผมกำมือเขาแน่น ใช้แรงที่มากพอให้เขาไม่หมดสติไป ผมใช้ทุกสิ่งในตัวเพื่อบอกกับเขาว่า
ความจริงผมไม่ได้อ่อนแอเหมือนอย่างที่เห็นจากภายนอก

หัวไหล่ของเขาผ่อนคลายลงจากความตึงเครียด "ข้า---" เขาเว้นครู่หนึ่ง พูดว่า "ข้ามาหาลูกชาย"

ผมหันไปมองนายอ้วน นายอ้วนพยักหน้าให้ผม

"ลูกชายข้าอยู่ใต้ทะเลสาบนี้" ตาแก่กล่าว "ข้าจะตกไอ้ปลาที่ฆ่าลูกชายข้าขึ้นมา ข้าจะตกเขาขึ้นมา"

ความรู้สึกตะขิดตะขวงของผมก่อนหน้านั้นถูกต้อง ตาแก่เล่าช้าๆ คนที่ตกปลาอยู่ที่บึงลึกด้านบนเมื่อคราวนั้นแล้วถูกลากลงก้นบึง
หนึ่งในนั้นคือลูกชายเขา ลูกชายเขารักการตกปลาเพราะเขา เขากับลูกชายมีงานอดิเรกเดียวกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่เขารู้สึกมีหน้ามีตาด้วย
แต่นึกไม่ถึงว่าเพราะงานอดิเรกนี้ กลับทำให้ลูกชายของเขาต้องเสียชีวิตเพราะปลาตัวหนึ่ง

เรื่องนี้ทำให้ตาแก่รู้สึกผิดอย่างมาก เขายอมรับความจริงข้อนี้ไม่ได้ ผ่านไปนานมากแล้ว ก็ยังไม่อาจปล่อยวาง ในที่สุดเขาเลือกเผชิญหน้า
เขาต้องการตกปลาตัวที่ฆ่าลูกชายของเขาตัวนั้นขึ้นมา นี่จึงเป็นสาเหตุที่เขาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มายาวนาน

"ท่านผู้เฒ่า เกิดและตายมีลิขิต ตั้งนานหลายปีขนาดนี้ คุณก็ควรปล่อยวางแล้ว จะดื้อดึงไปทำไม" นายอ้วนกล่าว "ไม่แน่ปลาตัวนั้นอาจตายไปนานแล้ว---เชี่ย ระวัง!"

สิ้นเสียงเท่านั้น เมินโหยวผิงพลันพุ่งเข้ามา ตะครุบคว้าคอเสื้อผม นายอ้วนช้ากว่าเพียงครึ่งก้าว พุ่งเข้ามาตะปบคอเสื้อตาแก่ ทั้งสองออกแรงพร้อมกัน
ลากพวกเราเข้าฝั่ง แทบจะเป็นเวลาเดียวกัน ผิวน้ำด้านหลังพวกเราระเบิดตูม สะเก็ดน้ำสาดใส่พวกเราจนเปียกชุ่ม

"ไอ้ระยำ!" นายอ้วนมองดูชายฝั่งที่พวกเรานั่งอยู่เมื่อครู่ ผมหันกลับไปมอง ท่ามกลางฟองคลื่นนั่น เงาเงาหนึ่งถอยกลับลงน้ำอย่างรวดเร็ว

---

หนานไพ่ Talk:
เพิ่มความตื่นเต้นให้เนื้อเรื่องสักนิด

คนแปล Talk:
ทอล์กของหนานไพ่ ในตอน 23 (เช้าวันนี้) บอกว่า "วันนี้เป็นวันที่พิเศษ"
วันที่ 5 มีนาคม มีความสำคัญกับแฟนด้อมบันทึกจอมโจรฯ ในฐานะ "วันเกิดอู๋เสีย" นะครับ
จึงขอร่วมฉลองวันสำคัญนี้ โดยลุกมาแปลตอนพิเศษตรุษจีนอีกหนึ่งตอน
HBD นะนายน้อย