[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 17

[souless_angel]

ราชานักตก 17《钓王17》

ทุ่งเกลือ

ทุกคนต่างไม่พูดอะไร ซึ่งความจริงก็ไม่มีอะไรน่าพูด สถานการณ์ด้านนอกมิอาจตัดสิน ทำได้เพียงนึกภาพ ผมมักมีความคิดอยากสอดส่องภาพรวม
แต่ก็รู้ดีถึงผลตอบแทนของการกระทำนี้ หากทุบผนังทองเหลืองนี่ให้แตก อาจมีกระแสน้ำเชี่ยวจากด้านนอกทะลักเข้ามา เราสี่คนถูกน้ำพาพุ่งลงไปหลายร้อยเมตร
จากนั้นผมซึ่งระมัดระวังตัว กลัวความตายมาตลอดสิบปี ก็จะม้วยมรณาไปอย่างงุนงงเพราะปลาหนึ่งตัว

อยู่ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ เหมือนถูกบางอย่างหลอกล่อวางยา จนกลับมาสู่สถานการณ์เช่นนี้อีกครั้ง แต่ก่อนผมไม่กระทำความผิดพลาดเช่นนี้เด็ดขาด
ผมคงความเยือกเย็นสุขุมมาลอดสิบปี อะไรคือสาเหตุที่ทำให้มันสูญเสียไป

พวกเราเดินลงต่อไป ผมมองดูเมินโหยวผิงที่เดินนำอยู่หน้าสุด แล้วพลันนึกออกว่าเพราะอะไร

ตัวผมตลอดสิบปีมานี้ กระทำการใดๆ โดยฟังเสียงตัวเองมาตลอด เดิมทีผมเป็นคนรอบคอบอยู่แล้ว ร้านเล็กๆ ที่บ้านผม ถูกผมบริหารจนพะงาบๆ ตายมิตายแหล่
ก็คือตัวอย่างที่ชัดเจน แน่นอนเป็นเพราะความสามารถส่วนตัวในตอนนั้นคือตัวจำกัดขอบเขต แต่ตัวนิสัยก็เป็นปัจจัยสำคัญหนึ่งที่ช่วยประคองสถานการณ์เช่นนี้
ระหว่างสิบปีนั้น ความสามารถของผมยกระดับขึ้นอย่างมาก แต่ผมก็ได้กลับสู่ "สภาวะที่ผมเป็นผู้ควบคุม" ซึ่งนิสัยส่วนตัว ผมยังคงระมัดระวังตัว

แต่เมื่อเราอยู่ด้วยกันสามคน ผมก็ละเลยความเคยชินในการเป็นผู้ควบคุมไปโดยอัตโนมัติ ถึงแม้ผมยังคงมีความสามารถในการคิดวิเคราะห์ตัดสินใจอย่างอิสระ
และเริ่มออกหน้าเผชิญกับปัญหาทุกอย่าง แต่ผมไม่ใช่ตัวขับเคลื่อนคณะเล็กๆ คณะนี้

ตอนอยู่หมู่บ้านฝนนั้นใช่ แต่ตอนนี้ รับรองว่าไม่ใช่ ตัวขับเคลื่อนคณะเล็กๆ นี้ กำลังนำทางอยู่ด้านหน้า

คิดถึงตรงนี้ ผมกลับอุ่นใจ ก่อนหน้านี้ก็รู้สึกแล้วว่าเหตุที่เมินโหยวผิงต้องการเข้าร่วมกับเรื่องนี้ เพราะอยากบอกอะไรกับผม
ซึ่งเรื่องนั้นต้องเป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถบอกกล่าวให้ชัดเจนได้ด้วยคำพูด หากเขามีความตั้งใจจะส่งสารบางอย่างถึงผมขนาดนั้น
แสดงว่าเขามีความเชื่อมั่นมากพอว่าจะนำพาเรื่องเรื่องนี้ไปอย่างราบรื่น

จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา คำแนะนำที่เมินโหยวผิงมีให้ผมส่วนมากจะถูกต้อง อันตรายแทบทั้งหมดที่เกิดขึ้น เกิดจากตัวผมดื้อรั้นจะทำตามใจตัวเองทั้งนั้น
บัดนี้ก็ผมติดตามเขาไป ขอแค่เขาพูดอะไร ผมก็ทำตามนั้น ผมเชื่อว่ามันจะน่าเชื่อถือกว่าให้ผมเป็นคนเดินนำอยู่ข้างหน้า

ผมปรับไฟคาดหัว ผ่อนคลายตัวเองนิดหน่อย ตัดสินใจตั้งใจรีบเดินทาง ไม่ทำตัวเป็น "หมาป่าหางโต" อีกแล้ว
(หมาป่าหางโต 大尾巴狼 เป็นสำนวนภาษาปักกิ่ง หมายถึงหมาป่าอวดหาง เพราะกลัวคนอื่นจะมองข้ามหรือมองไม่เห็นตน)

เหลยเปิ่นชางเห็นพวกเราทุบผลึกเกลือกันอย่างแตกตื่น พอพบเงื่อนงำ ก็เงียบงันไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วอยู่ๆ ก็ไม่ทำอะไรทั้งนั้น เพียงเดินลงไปต่อ
เขาแสดงท่าทางไม่เข้าใจอย่างยิ่ง นายอ้วนเริ่มปัดแต่งทรงผม บ่นอุบอิบว่าเมื่อครู่ไม่ระวังตัวเกินไป

เหลยเปิ่นชางแน่ใจว่าเมื่อครู่พวกเราต้องพบเจออะไร แต่ไม่ยอมบอกเขา เขาเริ่มกระสับกระส่าย รู้สึกลึกๆ ว่าแท้ที่จริงสถานการณ์เลวร้ายมาก

ปีนไต่ลงล่างเป็นเวลาเจ็ดชั่วโมง ผลึกเกลือเริ่มหนาจนถึงขั้นที่พวกเราฝ่าไปลำบาก หลายครั้งต้องทุบสิ่งกีดขวางเสียก่อนจึงผ่านได้
ในต้นคอ แขนเสื้อพวกเราเต็มไปด้วยเกล็ดเกลือ ผมปวดท้องอีกสองสามรอบ แต่ก็เบากว่าครั้งแรกสุดหมด ในที่สุดเราก็ได้ยินเสียงน้ำและเสียงลมที่ดังกระหึ่ม
ลมในช่องอุโมงค์ก็พัดแรงขึ้นเรื่อยๆ เดินลงต่อไปอีกสิบกว่านาที เมินโหยวผิงก็เอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า "ถึงแล้ว"

ปีนออกไปกันทีละคน จนถึงคิวผม ก็เห็นผงขี้เกลือจำนวนนับไม่ถ้วนปลิวว่อนอยู่ในอากาศท่ามกลางแสงไฟคาดหัว เหมือนกับหิมะตก
สามารถมองเห็นว่า ด้านนอกทางออกเป็นพื้นที่มีเกลือปกคลุมไปทั่ว เหมือนจะกว้างใหญ่มาก แสงไฟคาดหัวส่องไม่ถึงปลายทาง

ผมปีนออกไปอีกคน พอชะโงกหน้าออกมาเท่านั้น เส้นผมก็ถูกลมตียุ่งทันที เม็ดเกลือทะลักเข้าปาก มีแต่รสเค็มที่ขมปร่า

ลมแรงในแนวขวางพัดกรรโชกจนเนื้อหน้าผมสั่นกระเพื่อม ทางออกของทางมัจฉานี้ ตั้งอยู่บนผนังด้านหนึ่งของหลุมเกลือที่ยุบลงไปเหมือนบ่อน้ำแห้ง หลุมลึกราวครึ่งคน ในนั้นมีแต่ผลึกเกลือ

พวกเราปีนไปถึงขอบหลุม เบื้องหน้ามืดสนิท นอกจากเกล็ดเกลือที่ปลิวว่อนอยู่ทั่วฟ้าตรงหน้า มองอะไรอื่นไม่เห็น นายอ้วนล้วงเอาไฟฉายวูลฟ์อายออกมา
เปิดสวิตช์แรงสุด แสงพุ่งออกไปหลายร้อยเมตรในทันที พวกเราพบว่าเราอยู่บนทุ่งเกลือผืนหนึ่ง รอบตัวไม่มีอะไรเลย มีแต่พื้นที่ราบที่เกิดจากเกลือ ราบเรียบมาก

แสงไฟฉายส่องส่ายไปมา บริเวณที่ลำแสงส่องไม่ถึง ล้วนแล้วแต่เป็นเกล็ดเกลือหิมะปลิวว่อน ลมก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน พัดโบกจนหูชา
เม็ดเกลือตีหน้าเหมือนกระดาษทราย และบริเวณชายชอบบางจุดที่ไกลออกไปมาก คลับคล้ายคลับคลาว่ามองเห็นผนังถ้ำที่เกิดจากเกลือ
ที่นี่คือถ้ำเกลือใต้ดินที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร

นายอ้วนยิงไฟฉายขึ้นบน พวกเรามองเห็นเพดานเกลือที่คลุมรอบอย่างอึดอัด อยู่เหนือศีรษะพวกเราเพียงสิบกว่าเมตร บนนั้นมีผลึกเกลือสะท้อนแสง เรืองรองเป็นสีรุ้ง

หันหลังกลับมามอง ก็เห็นผนังเกลือประหนึ่งปีศาจร้าย ผลึกเกลือเกาะตัวกันเป็นรูปร่างคล้ายกับหนวดยักษ์จำนวนมาก เลื้อยพันบิดเบี้ยวไปตามผนังหิน
พวกเราเดินไปข้างหน้าหลายร้อยเมตร แล้วหันมามองใหม่ ก็พบว่าผนังหินแผ่นนี้ไม่ใช่ชายขอบของถ้ำยักษ์ แต่เป็นเพียงด้านหนึ่งของเสาหินรูปทรงแบนยาว
บริเวณปลายสุดของเสาหินที่เชื่อมกันกับเพดานเกลือ เกล็ดเกลือเกาะกันเป็นผลึก ขยายร่างใหญ่โต คลุมครอบลงมาเสมือนฉัตรยักษ์

หลุมที่พวกเราปีนออกมา อยู่ขอบด้านล่างของเสาหิน ขอบๆ หลุมมีหินจำนวนมากกองอยู่ น่าจะเป็นวัสดุก่อสร้างที่ขนลงมา เงยหน้าขึ้นมองความยิ่งใหญ่ของเสาหิน
ประหนึ่งเรือกลไฟขนาดหมื่นตัน

"ที่นี่เป็นสถานที่อะไร" นายอ้วนตะโกนถาม

ผมก็หยิบวูลฟ์อายออกมาด้วยคน เปิดสวิตช์แล้วส่องดูทุ่งเกลือที่เท้า เสมือนทุ่งหิมะ ที่นี่เป็นที่ราบใต้พิภพที่เกิดจากนาเกลือ
ข้างหน้าต้องมีเสาหินขนาดเท่าเรือบรรทุกเครื่องบินค้ำยันเพดานเกลือแห่งนี้ไว้

"มันใหญ่แค่ไหนกันแน่นะ" ผมถามตัวเองในใจ "ถ้ำใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้ ถ้าเอามาดองผักกาด เราก็ผูกขาดตลาดผักกาดดองทั่วประเทศแล้ว"

"ทะเลสาบล่ะ" เหลยเปิ่นชางกลับไม่ตะลึงไปกับภาพเบื้องหน้า แต่หันมาถามพวกเรา

---

หนานไพ่ Talk :
เขียนจนหิวน้ำเองแล้ว เค็มเหลือเกิน

คนแปล Talk:
/me ปิดตาชี้ครึ่งท่อนแรก
แฮปปี้ วีคเอนด์ คร้าบ