[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 15

[souless_angel]

ราชานักตก 15《钓王15》

เกลือ


ผมคาดเข็มขัดรัดไฟฉายไว้กับศีรษะ นี่เป็นอุปกรณ์ส่องสว่างที่เหมาะสมกับการผจญภัยในถ้ำ เท่าที่ผมเคยใช้ แม้ระยะการส่องจะไม่ไกล
แต่มันจะหันไปพร้อมกับศีรษะผม ปัญหาเพียงอย่างเดียวของมัน คือเวลาที่คนสองคนหันหน้าคุยกัน จะตาบอดได้ง่าย

"อย่ามองทางฉัน" จึงกลายเป็นคำพูดติดปากของพวกเราไปแล้ว

เมื่อเมินโหยวผิงลงไปแล้ว พวกเราผูกสัมภาระต่างๆ ทุกอย่างไว้กับเชือก ทำรอกเลื่อนแล้วแขวนไว้ เราจับปลายหนึ่งของเชือกแล้วปีนลงไป
เมื่อลงไปจนสุด สามารถใช้รอกหย่อนสัมภาระลงมา ก็จะไม่เปลืองแรงแบกหาม ช่วยออมแรงได้

นายอ้วนลงไปเป็นคนที่สอง ทางหินที่ไต่ลงล่างไม่ได้ตรงดิ่ง แต่มีความลาดชัน เหมือนกับสไลด์เดอร์ ดูปุ๊บก็รู้ว่าเกิดจากการขุดเจาะ เพียงแต่สไลด์เดอร์นี้ยาวมาก
ซ้ำยังมีแง่งหินแหลมโผล่แทงขึ้นมาจำนวนมาก หากสไลด์ตัวลงไปโดยควบคุมความเร็วไม่อยู่ ก็อาจกลายเป็นเนื้อสไลด์ ติดเต็มไปตลอดทาง
ดังนั้นเขาจึงยอมใช้ขายันแง่งนูนพวกนี้อย่างระมัดระวัง ไต่ลงไปแบบปีนหน้าผาเอา

ลงไปสิบกว่านาที อุโมงค์ทางมัจฉามืดสนิท ในการผจญภัยทั้งหมด ผมเกลียดที่สุดคือการคลำทางในที่ความมืดที่คับแคบ การไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายอย่างเต็มเหยียดทำให้จิตใจร้อนรุ่ม
อุโมงค์หินที่นี่ ซ้ายขวาหน้าหลังอยู่ห่างจากผมเพียงหนึ่งช่วงแขน ความรู้สึกที่ยืนขึ้นไม่ได้แน่นอนเช่นนี้ ทำให้สภาพจิตใจของผมย่ำแย่ลงทุกที
เหลยเปิ่นชางเพิ่งเคยเผชิญกับประสบการณ์เช่นนี้ครั้งแรก ดังนั้นผมเห็นว่าเขาหอบหนักอย่างรุนแรง มือเท้าสั่นไม่หยุด

เมื่อเข้ามาถึง ก็รู้แล้วว่าทำไมเมินโหยวผิงบอกพวกเราอย่าส่งเสียง เขากำลังฟังเสียงลมข้างใน กระแสลมภายในอุโมงค์หินนั้นอ่อนบางแต่สับสน
เส้นผมของเขาถูกลมพัดขยับ เมื่อกระแสลมพัดผ่านอุโมงค์หิน จะส่งเสียงหวีดหวิวเบาๆ สารพัดอย่าง

ผมตั้งใจจำแนกเสียงลม อยากค้นหาข้อมูลจากมันบ้าง และเมื่อตั้งใจฟัง ก็สามารถได้ยินเสียงเบาๆ บางอย่างที่ไม่ใช่เสียงลมสอดแทรกอยู่ ซึ่งไม่รู้จริงๆ ว่ามันคืออะไร แต่เมินโหยวผิงนั้นตั้งสมาธิเต็มที่

ปีนไต่ลงล่างอย่างเงียบกริบกันไปตลอดทาง จนถึงจุดพักแห่งหนึ่ง เมินโหยวผิงจึงส่งเสียงขึ้นเอง ไม่ต้องคอยระมัดระวังตัวอีก พวกเราจึงนำเนื้อแห้งออกมากินและเริ่มคุยกัน

"พวกนายคิดไว้หรือเปล่าว่าประเดี๋ยวพวกเราจะขึ้นไปยังไง" นายอ้วนกล่าว "ดูท่าเทศกาลหยวนเซียว (เทศกาลโคมไฟ วันที่ 15 หลังตรุษจีน)
คงต้องฉลองกันข้างใต้นี่แล้ว นี่ไม่ใช่ลางดีรู้มั้ย นี่ไม่ใช่ลางดี"

"แม่งตอนรับงานไม่เห็นนายพูดอย่างนี้ละฮึ" ผมด่าออกไป ไฟคาดหัวของผมส่องไปบนผนังหิน สามารถมองเห็นร่องรอยน้ำชะจำนวนมาก
สีของผนังหินเป็นสีเทาต่างระดับกัน ผมนึกในใจว่า แล้วน้ำล่ะ น้ำในทางมัจฉานี่ ไปไหนหมดแล้ว ดูจากตำแหน่งของเรา
พวกเราน่าจะอยู่ใต้ระดับน้ำของบึงด้านนอกแล้ว ถ้าเส้นทางน้ำมันเชื่อมกัน ทำไมที่นี่จึงไม่มีน้ำ

ผมลูบผนังหินดู อยากจะสัมผัสความเปียกชื้นสักนิดบนผิวหิน แต่นอกจากความชื้นในอากาศแล้ว หินในอุโมงค์ ต่างล้วนแห้งผาก

นายอ้วนเงยหน้าขึ้นมองผม แสดงสีหน้าชื่นมื่น "นายรู้อะไรไหม เสี่ยอ้วนเห็นนายกำลังตรวจสอบรายละเอียด ก็รู้สึกใจชื้น"

ผมขยี้นิ้วมือ พบว่าฝุ่นผงบนผนังหินมันแห้งมาก ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มันก็ไม่ควรแห้งถึงขนาดนี้ "ทำไมล่ะ" ผมถามนายอ้วน

"เพราะถึงยังไง นายก็เคยร่ำเรียนมหา'ลัยมาก่อน การมองเรื่องราวจากต่างมุมมอง ช่วยให้ปลอดภัยขึ้น" นายอ้วนพูดเสียงหอบ เหงื่อท่วมตัวแล้ว

มหา'ลัย ในหัวของเกิดไอเดียพุ่งวาบขึ้นมาเล็กน้อย ช่วงนี้ผมใช้ความคิดอยู่ตลอด ว่าควรทำอะไรกันดี แต่ไม่เคยคิดถึงเรื่องการเรียนเลย

ผมผ่านประสบการณ์ทางการศึกษาที่ไม่ราบรื่นนัก หลังออกจากมหา'ลัยก็ไม่เคยอยากกลับไปอีกเลย มานึกดูตอนนี้ พาพวกเขาสองคนไปเรียนมหา'ลัยสักแห่งก็เป็นความคิดที่ดี
อย่างน้อยก็มีเรื่องให้ทำ อีกอย่างยังทำให้พวกเขามีทางเลือกในการรู้จักโลกมากขึ้น อย่างน้อยของอย่างน้อย คือไม่ต้องหยุดพักสักครึ่งปีแล้วก็อยากมุดลงดินอีก
ซึ่งนิสัยแบบนายอ้วน ขอให้เขาไปที่ที่มีนักศึกษาหญิงเยอะๆ เขาย่อมยินดีแน่

แต่ว่า อุโมงค์เส้นนี้มันแห้งไปจริงๆ ไม่เหมือนเส้นทางหินในภูเขาทั่วไป มันเป็นทางมัจฉาสู่ทะเลสาบใต้พิภพจริงหรือ

พวกเราวางสัมภาระลง ติดตั้งรอกเลื่อนอีกครั้งตรงจุดพักผ่อน เพื่อป้องกันเชือกจะใช้หมด ผมดูนิ้วมือ แล้วพลันเกิดความคิดหนึ่ง จากนั้นก็หมอบลงไปบนหิน แล้วเลียหนึ่งที

"เฮ่ย เทียนเจิน ไอ้โรคจิต นายทำอะไรน่ะ" นายอ้วนกล่าวอย่างฉุนเฉียว

ผมทำปากแจ๊บๆ พบว่าก้อนหินรสชาติเค็มมาก

"เกลือ" ผมกล่าว ในหินมีเกลือ

มณฑลฝูเจี้ยนอุดมด้วยเกลือทะเล เหมืองเกลือเล็กๆ ในภูเขาไม่มีใครสนใจถามถึง หรือว่าในชั้นหินที่นี่ จะมีชั้นเกลือ?

คิดพลางผมก็เลียดูอีกที เหลยเปิ่นชางเห็นพฤติกรรมของผมก็แปลกใจเช่นกัน จึงเลียตามหนึ่งที นายอ้วนก็เลียหนึ่งที แล้วถุยทิ้ง

"น่าสนใจ" ผมแอบนึกในใจ ผมพอจะมีข้อสันนิษฐานนิดหน่อย ถ้าเป็นสมัยก่อน มันต้องพุ่งพรวดออกมาอย่างกับกบ ผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้ โดนรบกวนความนึกคิด
บัดนี้ผมกดความคิดเหล่านี้ลงไปใต้จิตใจ ผมรู้ว่าขอเพียงมีเบาะแสสักอย่าง ผมก็จะยืนยันข้อมูลต่างๆ ได้มากมาย สำหรับตอนนี้ ไม่ต้องรีบร้อนขบคิด

ไต่ลงต่อไป สามชั่วโมงถัดมา บนหินเริ่มมีเกล็ดหินเกิดขึ้นเป็นวงกว้าง ใช้มือปัดออกก็เห็นว่าเป็นเกลือ เมื่อถูกส่องด้วยไฟคาดหัวในความมืด เกล็ดเกลือเหล่านี้สะท้อนแสงเจิดจรัสอย่างกับอัญมณี

ที่นี่คือเหมืองเกลือ หากสภาพทางธรณีใต้ดินนี้เป็นเช่นนี้ ทะเลสาบด้านล่าง อาจไม่ใช่ทะเลสาบน้ำจืด แต่ลำธารบึงบ่อในภูเขา เป็นน้ำจืดทั้งสิ้น

ข้ออนุมานในใจของผมกำลังจะประจักษ์ แต่ขณะเดียวกันผมพลันรู้สึกผิดปกติ ผมเริ่มรู้สึกปวดท้อง ในเกลือมีสารปลอมปนอื่นๆ

ผมกุมท้องอดกลั้นอยู่สิบกว่านาที อาการบิดมวนของลำไส้ทำให้ผมหน้าซีด แต่อยู่บนทางลาดเอียงเช่นนี้ ยากที่จะแก้ไขอะไรได้ ถ้าเกิดมันกลิ้งกลุกๆ ลงไป
เปรอะหน้านายอ้วนกับเมินโหยวผิงข้างล่างเข้า ไอ้สิบปีที่ผ่านมาของผมก็เหนื่อยเปล่าทันที คงเป็นเพราะสีหน้าของผมน่าสะพรึงมาก เหลยเปิ่นชางจึงถามผมว่าเป็นอะไร

ผมโบกมือ ในฐานะของยอดฝีมือและผู้กุมบังเหียนของคณะ ผมต้องแก้ไขปัญหานี้ด้วยตัวเอง ซ้ำยังต้องแก้ไขอย่างผู้ปราดเปรื่องด้วย

---

หนานไพ่ฯ Talk:
ขอบคุณคำอวยพร (วันเกิด)
ผมยังมีเรื่องต้องเขียนต่อ ไม่พูดมากละ

คนแปล Talk:
เอาจริงๆ นะ อ่านครั้งแรกก็อุตส่าห์กังวลว่านายน้อยเป็นอะไร
ตอนลงมือแปลนี่เพิ่งจะรู้... แง่งๆ