[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 11

[souless_angel]

ราชานักตก 11《钓王11》


ผมนั่งยองๆ ลงข้างตาแก่ มองดูเขาคุกเข่าอยู่หน้าบึงอย่างมุ่งมั่นศรัทธา หรี่ตาถามเขาว่า “คุณไหว้ใครหรือ”

“บึงแบบนี้ แต่โบราณมาไม่รู้เคยมีคนตายไปเท่าไหร่” ตาแก่หลับตาลงสูดหายใจลึก แล้วลืมตาขึ้น ดวงตาขุ่นมัว “บึงลึกๆ นั้นมีวิญญาณทั้งนั้น กราบไหว้สักหน่อย ไม่ผิดหวังหรอก”

ผมมองธูปของเขาแล้วยิ้มเฝื่อน สมัยก่อนผมก็เชื่อคำอธิบายพวกนี้ แต่บัดนี้ผมรู้ว่ามันก็แค่บึง เคารพมันกับลบหลู่มัน ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไร

“พวกคนตกปลาที่ตายไป มีความเกี่ยวข้องกับคุณไหม แค่คนแปลกหน้าหรือ” ผมถาม รับธูปเขาจุด ปักลงสามดอกด้วย

ตาแก่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เริ่มรื้อคันเบ็ดตกปลาของตน นำมาประกอบทีละข้อ “คนฉลาดอย่างพวกเอ็งนี่นะ ต้องการความชัดเจนไปซะทุกเรื่อง”

ผมรู้จักสีหน้าเช่นนี้ดี อาสามมักแสดงสีหน้าเช่นนี้ ส่วนใหญ่เวลามีเรื่องอะไรที่คิดว่าผมไม่จำเป็นต้องรู้ ก็จะทำหน้าอย่างนี้

บัดนี้ผมไม่โกรธอีกแล้ว คนส่วนใหญ่ที่เคยผ่านเรื่องราวต่างๆ มาก่อน มักมีนิสัยเช่นนี้ บางครั้งผมก็เข้าใจความรู้สึกเช่นนี้เหมือนกัน เรื่องมันเยอะ
พูดออกไปรังแต่จะก่อคำถามมากขึ้น ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ผมไม่อยากตอบ ขณะเดียวกัน ผมก็รู้วิธีงัดปากคนประเภทนี้ด้วยเช่นกัน

ผมชี้ไปที่เมินโหยวผิง “คุณดูคนคนนี้”

ตาแก่เหลือบมองแวบหนึ่ง เขาต่อคันเบ็ดเสร็จแล้ว กำลังติดส่วนประกอบอื่นๆ เขาเลือกใช้เบ็ดพวง ตะขอเบ็ดทุกตัวมีขนาดเท่างอหัวแม่โป้ง
เอาเหยื่อที่ผสมเห็ดโลงมังกรหุ้มเบ็ดไว้ ในอากาศคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่า “เขาเป็นคนที่ฝีมือดีที่สุดในหมู่พวกเรา”

“คุณคิดว่าคุณอ่านเขาออกไหม” ผมถาม

ตาแก่ยิ้มๆ “คนเรา มันก็แค่นั้นเอง จำเป็นต้องอ่านให้ออกด้วยหรือ”

ผมพูด “ผมรู้จักเขาหลายปีมากแล้ว เขาไม่เคยให้ผมอ่านอะไรออกเลยแม้แต่เรื่องเดียว เขามักจะทำแต่เรื่องที่ดูเหมือนเรียบง่าย
แต่เป้าประสงค์ที่แท้จริงนั้นซับซ้อนมาก ผมอยากช่วยเขา แต่แม้กระทั่งเขาคิดจะทำอะไรผมก็ยังไม่รู้” สูบบุหรี่ฟอดหนึ่ง
“นั่นเป็นเพราะเขาคิดว่า ธุระเหล่านี้มีเขาเท่านั้นที่จะทำสำเร็จ คนอื่นๆ ไม่มีวันทำให้สำเร็จได้”

ตาแก่ไม่พูด ก้มหน้าก้มตาทำเรื่องตัวเอง ผมพูดต่อไปว่า “คนที่ไม่ชอบพูดอะไรให้เคลียร์ เป็นอย่างนี้ด้วยกันหมด
คนประเภทนี้ส่วนใหญ่เป็นพวกปลงแล้วซึ่งลาภยศชื่อเสียงและชีวิต หรือแม้กระทั่งมากกว่านั้น รู้สึกว่าบนโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจตน มีเพียงเรื่องเดียว ที่พวกเขาไม่รู้ตัว”

ตาแก่หยุดงานในมือ มองผม “มันคืออะไร”

“ไอ้สภาพอย่างนี้ ไม่ได้เลิศเลออะไรเลย โลกนี้มีคนประเภทนี้อยู่ดาษดื่น” ผมพูด จ้องตาของเขา “คุณจะไม่พูดก็ได้ แต่จงอย่าโกหกผม
เพียงแค่คุณโกหกสักครั้ง ผมจะรู้ทันที ไม่ว่าเดินกันไปไกลแค่ไหนแล้ว ผมก็มีปัญญาเรียกพวกเขากลับได้ทันที”

ตาแก่ก้มหน้า มองไม่เห็นสีหน้า คนเรายากนักจะไม่พูดโกหก ใครก็ตามไม่มีทางใช้ชีวิตอยู่ใต้เงามืดของข้อห้าม “ห้ามพูดโกหกโดยเด็ดขาด” ผมเชื่อว่าเขาจะต้องพูดความในใจออกมา

ผมหมุนตัวถอยหลังไปสองสามก้าว ตาแก่ถอดรองเท้า ม้วนขากางเกง แล้วเดินลงน้ำไป น่องของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลที่ถูกความเย็นจัดแช่กัดซ้ำๆ
เดินตรงไปใต้โขดหิน น้ำลึกถึงต้นขาแล้ว เขาไม่เดินต่อ เพราะเมื่อถึงตรงนั้น ระดับความชันก็เพิ่มขึ้นมาก ลงไปยืนไม่ได้

เบ็ดตกปลาโดนเหวี่ยงเป็นแนวระนาบเลียบผิวน้ำออกไป ไปตกที่เหนือปากบึง จมลงไปอย่างแม่นยำ

การเหวี่ยงเบ็ดที่เหมือนง่ายนี้ สำหรับนักตกปลา มันคือยอดวิชาแล้ว เหลยเปิ่นชางปล่อยสายเบ็ด สายเอ็นเส้นนี้มีแรงดึงราวเก้าสิบปอนด์
ความยาวสองร้อยเมตร รอกหมุนดูใหญ่กว่าขนาดปกติหนึ่งเท่าตัว สายเอ็นยังปล่อยต่อไปเรื่อยๆ แสดงว่าเบ็ดยังจมลงตลอดเวลา ปล่อยไปแล้วเกินกว่าครึ่ง รอกก็ยังไม่หยุด

จากนั้นเหลยเปิ่นชางเดินย้อนกลับมา ผูกปลายเอ็นอีกฟากไว้กับลูกกลิ้งขนาดราวลูกบาส บนลูกกลิ้งนั้นคือสายเอ็นทั้งหมด น่าจะยาวหลายกิโลเมตร
ไม่นานสายเอ็นบนรอกก็ปล่อยหมด เริ่มดึงสายเอ็นจากลูกกลิ้งต่อ

ผมรับรู้ได้ว่าเขาตกปลาที่นี่นานหลายปีนั้นไม่นับว่ายาว กว่าจะปล่อยเอ็นจนหมดนี่ อาจใช้เวลาถึงครึ่งวัน วางคันรอบหนึ่ง อย่างน้อยต้องรอสองสามวัน สาวเบ็ดขึ้นมาคาดว่าก็ต้องหนึ่งวันเต็ม
ไม่รู้ว่าปล่อยสายลงไปทั้งหมดเท่าไหร่ ในที่สุดสายเอ็นก็หยุด เบ็ดตกปลาได้ปักลึกลงไปถึงใต้ภูเขาแล้ว

“ทำไมไม่ใช้เบ็ดเยอะๆ หน่อย ฉันเห็นคนตกปลาในทะเล บนสายเอ็นมีแต่ตะขอ ปล่อยยาวสองสามกิโล ตกปลาออร์ (皇带鱼 Oarfish, King of herrings หรือปลาริบบิ้น)”

ตาแก่แยกคันเบ็ดกับรอกออกจากกัน ผมรู้ว่าคันเบ็ดมีไว้เหวี่ยงตะขอเท่านั้น เวลาจะดึงปลาขึ้นมาจริงๆ ต้องใช้อุปกรณ์ชักรอก ตาแก่หาหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง
ทับลูกกกลิ้งยักษ์ใหญ่นั่นไว้ พูดกับนายอ้วนว่า “ตะขอมากเกินไป จะเกี่ยวติดแง่งหินได้ง่าย ถึงตอนนั้นทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากตัดเอ็นทิ้งไป”

เขาขึ้นไปนั่งที่โขดหินบนฝั่ง บิดฝาถ้วยชาของตน แล้วเริ่มจิบชา ตาจ้องสายเอ็นที่ทอดลึกลงไปใต้ก้นบึงแน่นิ่ง เข้าสู่สภาพเข้าฌาณ

นายอ้วนยักไหล่ พวกเรากลับมาข้างเมินโหยวผิง ผมท้อนิดหน่อยที่ข่มตาแก่นั่นไม่สำเร็จ พูดกับพวกเขาว่า “ระวังตาเหลยเปิ่นชางนี่หน่อย”

เมินโหยวผิงส่องสำรวจอยู่บนหินสูงอย่างละเอียด แต่ไม่กระตือรือร้นเหมือนตอนแรกแล้ว ดูท่าทาง ที่นี่จะไม่พบเบาะแส ผมก็ช่วยเขาหาอีกแรง แต่ในสมอง
มีเพียงภาพของก้นบึงที่มืดสนิท สายเอ็นติดเบ็ดแกว่งไกวตามกระแสน้ำในความมืด เหยื่อปลาชิ้นเล็กๆ ส่งกลิ่นออกไปอย่างเย็นเยียบ

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอยู่ลึกลงไปใต้ฝ่าเท้าพวกเราหลายร้อยเมตร เหมือนกับมืออันเรียวบาง กำลังคลำควานไปทั่วอย่างไร้จุดหมาย
ปลาตัวนั้นมีอยู่จริงหรือ มันรู้หรือไม่ว่ามีพวกเราอยู่ตรงนี้ ผมนึก

—-

หนานไพ่ฯ Talk:
คิดถึงฤดูร้อน
คิดถึงตอนที่คุณพ่อตกปลา ชอบดื่มชา
คุณพ่อเป็นคนช้าๆ บิดเปิดถ้วยชา จิบชาคำหนึ่ง ปิดฝา เหมือนกับการบำเพ็ญเพียรที่ยาวนาน
ท่าทางดื่มชาของพ่อ เมื่อก่อนไม่รู้สึกอะไร แต่บัดนี้กลับมีค่ามหาศาล
ผมมองเห็นตัวเอง ผ่านตัวพ่อ
ลูกผู้ชายต้องเข้าใจพ่อตนเองเข้าสักวัน

คนแปล Talk:
เข้าใจทุกอย่างที่ท่านประมุขเขียน จะไม่เข้าใจก็ตรง Talk ของแกนี่แหละ = =’
ตอน 11 นี้ปวดหัวมากกับไอ้ “เบ็ดพวง” ครับ เพราะภาษาจีนมันใช้คำว่า “เบ็ดระเบิด” โอยหาหัวแตก
ใครอยากเห็นหน้าตาของมัน เอาไปกูเกิลดูได้นะครับ
ส่วนสาระอื่นๆ ของตอนนี้ เชิญอภิปราย...