[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 09

[souless_angel]

ราชานักตก 9《钓王9》

บันทึกเรื่อยเปื่อย 2

ผมลังเลอยู่สองสามนาที ไม่ไปเปิดอ่านข้อความนั้น ไม่ใช่ไม่กล้า แต่เพียงรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเปิดอะไรในเวลานี้ ชีวิตของผมก่อนนี้ เ
วลาส่วนใหญ่อยู่ในสภาพต้องการทดสอบความเป็นไปได้วิธีต่างๆ อย่างทนรอไม่ไหว ความจริงแล้ว เราสามารถรอให้ตัวเองพร้อมก่อน ค่อยเปิดรับโชคชะตาก็ได้

นายอ้วนถามผมว่ามีอะไร ผมพูดยิ้มๆ ว่าเหลยเปิ่นชางส่งข้อความมา นายอ้วนถอนหายใจเฮ้อ บอกว่าตาแก่นั่นก็น่าสงสาร

ผมคว่ำมือถือไว้บนเคาน์เตอร์ครัว แล้วทำงานต่อ

ได้เสี่ยวฮัวช่วย พวกเราเตรียมอาหารเต็มโต๊ะควันฉุย อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของไขมัน เมนูทุกอย่างผมคิดมาอย่างดี เมื่อจัดเรียงแล้วเหมือนดอกทานตะวันสีเหลืองอยู่กลาง
สีเขียวล้อมรอบ แม้ทั้งหมดเป็นอาหารพื้นเมือง รสชาติใกล้เคียงกัน แต่ความเหน็ดเหนื่อยจากการนั่งรถและเส้นทางขึ้นเขา ทำให้เมื่อถึงเวลาอาหาร
ทุกคนต่างหิวโซแล้ว เมื่อแตะตะเกียบ ก็ลงมือกินทันที

ในทีวีเป็นรายการแสดงรับตรุษจีน เมื่อก่อนอยู่ในเมือง ป๊าม้าจะดูอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมเข้าห้องไปเล่นเน็ต เคยโดนประทัดลงมาแล้ว คราวนี้จำต้องอยู่เป็นดนตรีพื้นหลังอย่างเลี่ยงมิได้

ระหว่างมื้ออาหาร นายอ้วนถามเสี่ยวฮัวเรื่องธุรกิจ ซิ่วซิ่วชวนญาติผู้ใหญ่พูดคุยสัพเพเหระ เมินโหยวผิงถึงกับถูกรายการฉลองปีใหม่ดึงดูดความสนใจไว้
หรือไม่ก็คือ ทุกสิ่งเหล่านี้เหมือนไร้ความเกี่ยวข้องกับเขาเกินไป จึงได้แต่นั่งจ้องทีวีเงียบๆ

เมื่อก่อนเขาฉลองตรุษจีนยังไงกันนะ หรือควรพูดว่า ในมหานทีแห่งชีวิตอันยาวนานของเขา มีหน่วยนับเวลาที่ยาวกว่าหน่วยปี ชีวิตของเราก้าวออกไปหนึ่งช่องใหญ่
เท่ากับเข็มวินาทีของเขากระดิกเพียงทีเดียว

หากพิจารณาเช่นนี้ คนบ้านสกุลจางไม่ฉลองตรุษจีนกันหรือ เพราะสำหรับพวกเราเมื่อชีวิตเคลื่อนไปข้างหน้าหนึ่งก้าวใหญ่ ส่วนที่สูญหายไปแล้วตั้งมากมายขนาดนั้น
ย่อมต้องตั้งใจรำลึกถึงมัน เก็บความประทับใจกันสักหน่อย แต่สำหรับพวกเขา กลับไม่มีความหมายใดๆ

นึกแล้วก็รู้สึกปลง แต่ผมเรียนรู้วิธีไม่ไปสนใจส่วนที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้พวกนี้แล้ว

ป๊าม้าผมเริ่มแรกเงียบมาก พูดแต่คำพูดเป็นพิธี ในฐานะลูกหลาน พวกเราต่างคารวะสุราให้ผู้ใหญ่ คุณแม่ผมกินเหล้านิดหน่อยก็เข้าสู่โหมดผู้อำนวยการบ้าน
ใช้น้ำเสียงเนิบช้า เริ่มสรุปรวมความผิดพลาดต่างๆ ตอนสั่งสอนผม จากนั้นค่อยๆ เบนหัวข้อมาที่ตัวผม
อารองช่วยหาเรื่องมาขัดจังหวะคำพูดของคุณแม่ให้อย่างรู้งาน บอกว่าในฐานะญาติผู้ใหญ่แล้ว เขาบกพร่องในหน้าที่ สิ่งที่คนรุ่นก่อนทิ้งไว้ให้ผม
มีแต่ปัญหานานาชนิด แต่ผู้ที่ควรกล่าวคำขอโทษมากที่สุด ต่างก็ไม่อยู่แล้ว เขาจึงต้องช่วยกล่าวแทน เขาดื่มเหล้าหนึ่งแก้ว มองผม

"เพื่อนๆ ของแกอยู่กันหลายคน แกก็พูดอะไรสักหน่อยสิ"

คนทุกคนต่างมองผม สีหน้าสมน้ำหน้าอย่างเปรมปรีดิ์ ผมมองอารอง นึกในใจว่า ตั้งแต่แปดขวบ พออยู่ต่อหน้าผู้คนก็ใช้ให้ผมทำการแสดง
จนนี่จะสี่สิบแล้วก็ยังจะมาสูตรนี้ จะให้ผมพูดอะไรอีกเล่า สนิทกันซะขนาดนั้นแล้ว แต่ก็ยังลุกขึ้นยืน ชูแก้วเหล้า มองขึ้นไปบนคานบ้านพูดว่า "ขอโทษ ขอบคุณ" แล้วก็กระดกซด

ความจริงผมมีแค่สองคำนี้เท่านั้นที่อยากพูด และก็มีเพียงสองคำนี้เท่านั้น ที่จะนำเสนอความคิดทั้งหมดของผมได้ เสี่ยวฮัวตบเอวผมสองที เพื่อบอกว่าเขาเข้าใจ

ดื่มเสร็จผมมองนายอ้วน นายอ้วนกลัวว่าผมจะใช้ให้เขาพูดบ้าง รีบยืนขึ้นมาชิงออกตัวก่อน

"วันนี้ดีใจจริงๆ ฉันขอร้องเพลงให้ทุกคนฟังละกันนะ แต่เพราะมีญาติผู้ใหญ่อยู่ด้วย ฉันไม่ร้องเพลงประจำตัวละกัน เร็วๆ นี้เพิ่งหัดร้องเพลงใหม่มาเพลงนึง ชื่อเพลง 'อู่หวนจือเกอ'"

นายอ้วนเริ่มร้อง มีดนตรีพื้นหลังของทีวีช่วยประกอบ เพราะหูอยู่เหมือนกัน นายอ้วนร้องจบ เสี่ยวฮัวก็ลุกขึ้นร้องงิ้ว
อารองถูกลากเข้าแฟนคลับ (圈粉) อย่างรวดเร็ว ซิ่วซิ่วขี้อาย ไม่ยอมแสดงโชว์อะไรเลย ไม่นาน คิวการแสดงก็เวียนมาถึงเมินโหยวผิง

เพื่อเป็นการเบี่ยงเบนความสนใจ ซิ่วซิ่วชี้ไปตรงที่ของเมินโหยวผิงพูดว่า "ผู้ชายแสดงครบก่อน ค่อยถึงตาผู้หญิง" ผมหันไปก็พบว่าเมินโหยวผิงไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
ผมรีบหันไปมองทางประตู ก็พบว่าเขาออกไปสูดอากาศในสวนนานแล้ว ช่างเป็นพ่อหนุ่มไหวพริบดี (ต้นฉบับหนานไพ่ฯ ใช้คำว่า boy)

ครึกครื้นกันจนเที่ยงคืน ในหมู่บ้านเริ่มจุดประทัด การจุดประทัดในหมู่บ้านนับเรียกว่าป๋ามาก หนึ่งแสนนัดเรียกว่าระดับขั้นต้น โป้งๆ ป้างๆ ดังต่อเนื่องไม่มีหยุด
ตรงกลางเป็น "เอ้อทีเจี่ยว" (二踢脚 ประทัดลอยฟ้า) พุ่งขึ้นไประเบิดกลางอากาศ นายอ้วนก็เริ่มเล่นตลก

"เสียงปืนของทัพหน้าแตกแล้ว พี่น้องทั้งหลาย จงหยิบปืนใหญ่และสรรพาวุธของพวกเราออกมาเถิด สำแดงให้ข้างบ้านได้เห็นว่า
ระเบิดแห่งรากหญ้าคืออะไร บอมบ์ให้ไก่บ้านพวกมันไม่ท้อง ไม่โตกันไปข้าง"

หูของผมชาไปหมดแล้ว เดินไปในสวน จุดบุหรี่ขึ้นท่ามกลางกลิ่นดินปืนโขมง สูดอากาศที่เย็นเยียบเข้าปอดไปพร้อมนิโคติน

เสี่ยวฮัวยืนล้วงกระเป๋าอยู่ข้างผม มองดูถนนที่ปูด้วยแผ่นหินใต้แสงไฟ ข้างในบ้านเปิดวงไพ่นกกระจอกกัน หลายคนสูบบุหรี่ เขาออกมาผ่อนคลาย

"นายเตรียมอยู่ที่นี่ไปตลอดงั้นหรือ" เสี่ยวฮัวพลันถามผม

ผมมองเขา ไม่รู้สึกว่านี่เป็นคำถาม พ่นควันด้วยมุมปาก ผมตักน้ำถังหนึ่งขึ้นจากบ่อ เอามาล้างมือ พูดว่า "ไม่รู้ ฉันแค่อยากอยู่ที่นี่ตอนนี้"

เสี่ยวฮัวไม่ถามเซ้าซี้ โอบไหล่ผม "นายแค่ไม่อยากอยู่ที่อื่นเท่านั้นเอง"

ผมยิ้มให้เขา ผมเข้าใจความหมายของเขา แต่ไม่ต้องเจรจาให้เหนื่อย ผมรู้ความต้องการของตัวเองดี

ผมกับเขาเดินไปบนทางขึ้นเขา พวกเด็กๆ ออกมาวิ่งเล่นไปตามบ้านต่างๆ รับปีใหม่กันแล้ว จนมาถึงที่ที่มืดมาก มันคือนอกศาลบรรพชนของหมู่บ้าน เรานั่งลงตรงขั้นบันไดหน้าประตูศาล

พวกเราไม่ได้สนทนาใดๆ กันอีก ไม่มีการพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ซับซ้อน ความเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิด ระดับของการรับมือ
คุยเรื่องพวกนี้มากเกินไปจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว บัดนี้เมื่อไม่พูดถึงมัน เราทั้งคู่ต่างพบว่า ไม่รู้จะคุยอะไรกับอีกฝ่ายดี
ผมยื่นบุหรี่ให้ เสี่ยวฮัวปฏิเสธผมเป็นครั้งที่ล้าน จากนั้นเราต่างคนต่างไถหน้า "วงเพื่อน" (ในวีแชตคือ "Moment" คล้ายกับหน้า Timeline ในไลน์ หรือ Feed ในเฟซบุ๊ค)
ของตนเงียบๆ แสงจากมือถือส่องหน้าพวกเรา มันเป็นแสงเย็น (冷光 cold light) แต่รู้สึกสงบมาก

---

หนานไพ่ฯ Talk:
ราตรีสวัสดิ์

คนแปล Talk:
สำหรับคนที่ผ่าน #817 ของปีที่แล้วแล้วค้างคาใจ ความพิเศษของ #ตอนพิเศษตรุษจีน ปีนี้ เท่ากับเฉลยให้รู้ทั่วกันว่าเสี่ยวฮัวสบายดีนะ
สบายดี... ใช่ไหมนะ