[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 04

[souless_angel]

เจ้านักตก 4


ประสบการณ์ของเหลยเปิ่นชาง ทำให้เขามีข้อสรุปเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมดในใจ ลำธารเกิดจากน้ำฝนและเส้นทางน้ำมารวมตัวกันตามบริเวณหลุมบ่อของภูเขา
หลุมบ่อเหล่านี้ต่างก็ลึกมาก ลึกเกินระดับความลึกของทะเลสาบทั่วไป เส้นทางน้ำข้างใต้สุดท้ายมักเชื่อมกันกับอุโมงค์น้ำและแม่น้ำใต้ดินภายในภูเขา
ปลาที่ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ลักษณะนี้ มีอายุยืนมาก ง่ายกับการเกิดสิ่งที่ภาษาพื้นบ้านเรียกว่า "พญามัจฉา"

การตกพญามัจฉาเป็นเรื่องยากมาก ประการหนึ่งคือพญามัจฉาไม่ค่อยขึ้นมาใกล้ผิวน้ำ ยกเว้นวันที่สภาพอากาศมีความพิเศษ ความกดอากาศทำให้ออกซิเจนใต้น้ำบางจาง
ดังนั้นหากต้องการตกมันจากก้นบึง จึงต้องใช้สายเบ็ดและตะขอชนิดพิเศษมาก ประการที่สอง บ่อบึงที่มีพญามัจฉา มักได้รับการคุ้มครองจากคนในพื้นที่
โดยเฉพาะในเขตฝูเจี้ยน ชาวบ้านในพื้นที่จะเชื่อถือในเรื่องนี้มาก ข้างๆ ลำธารบ่อบึงลึกจำนวนมากที่มีพญามัจฉาถึงกับตั้งวัดวาหรือศาลเจ้า วันตรุษสารทเทศกาล จะโยนเครื่องเซ่นลงน้ำ

ปลาที่สามารถฆ่าคนแล้วลากลึกลงไปถึงก้นบ่อ ย่อมมีขนาดตัวไม่ใช่เล็กๆ และการที่คนตกสามารถตกจับได้ตามใจชอบ หมายความว่าต้องเป็นบึงเถื่อนที่ไม่มีคนดูแล
เหลยเปิ่นชางเพียงไม่รู้ว่า ขณะเกิดเหตุนั้น ผู้ตายถูกปลาลากลงน้ำจนจมน้ำตาย หรือมีเหตุการณ์อื่นอีก จึงออกสืบสาวเรื่องราวจากหลายๆ ทาง

สมาคมตกปลาในยุคนั้นเป็นหน่วยงานที่เป็นองค์กรเคร่งครัด เขาใช้เส้นสายจนหาเจอคนในเหตุการณ์ ใช้เงินจำนวนมากทำให้เขายอมพูด แล้วก็ได้ยินเรื่องราวที่เขาไม่อาจทำความเข้าใจ

คนเหวี่ยงเบ็ดที่ตายไปทั้งสามคน ศพหายไปในก้นบ่อ ก่อนพวกเขาจะลากลงก้นบ่อ ต่างยังมีชีวิตอยู่ และต่างได้บอกเล่า ว่าพวกเขาเห็นอะไร
สิ่งที่พวกเขาเห็น เมื่อบรรยายออกมาอย่างชัดเจนแล้ว มันไม่ใช่ปลา จากคำบอกเล่าของพวกเขา น่าจะเป็นวัตถุที่คล้ายกับก้อนสาหร่ายที่เคลื่อนไหวได้ ผุดลอยขึ้นมาจากใต้น้ำลึก

เหลยเปิ่นชางฟังแล้วก็ตื่นเต้นมาก แม้ไม่รู้ชนิดของพญามัจฉาตัวนั้น แต่ปลายักษ์ใต้บ่อลึกที่มีสาหร่ายขึ้นตามเกล็ด คำนวณอายุคร่าวๆ คงไม่ต่างกับมนุษย์ที่โตเต็มวัย
เนื่องจากปลาก้นบ่อเช่นนี้ ร่ำลือกันว่าเมื่ออายุสามสิบปีเกล็ดจะเปลี่ยนไปเป็นเกราะ หรือสิ่งที่ในเชิงวิชาการเรียกว่า "หนังกำพร้า" คนโบราณว่า นี่เป็นช่วงเปลี่ยนผ่านจากปลาสู่มังกร
เมื่อเกล็ดเปลี่ยนเป็นเกราะ ก็จะมีสาหร่ายมาเกาะติดเป็นกาฝากได้ง่าย ไม่กัดกร่อนผิวหนังของตัวปลา

ดังนั้นเขาจึงพกพาอุปกรณ์ตกปลาของตน มุ่งหน้าสู่เส้นทางที่คนผู้นั้นบอก มาถึงหมู่บ้านนี้ และเจอบึงบ่อนั่น เริ่มต้นชีวิตของการทดลองตกพญามัจฉาตัวนั้น
ทว่าผ่านไปแล้วยี่สิบปี เขาตกบ่อลึกทุกบ่อของที่นี่จนครบ ถึงกับพยายามใช้ทุ่นลอยเพื่อวาดแผนที่เส้นทางน้ำใต้เทือกเขาทั้งหมดออกมา
ใช้เหยื่อตกปลานับไม่ถ้วนชนิด ก็ยังไม่เจอแม้แต่เงาของปลาตัวนั้น

นายอ้วนกับผมต่างเป็นคนเจนวงการ ได้ยินถึงตรงนี้ก็สบตากันแวบหนึ่ง ฟังจากถ้อยคำของตาแก่ ยี่สิบปีของการตกปลาตัวนี้ ตาแก่นี่อยู่ในหมู่บ้านนี้อย่างเดียว
ผมนึกสงสัย การล้มเหลวอย่างต่อเนื่อง ไม่มีทางทำให้คนเรายืนหยัดอดทนได้นานขนาดนี้ เหตุที่เขายังอยู่ในหมู่บ้าน ต้องไม่ใช่เป็นเพราะเขาตกปลาตัวนี้ไม่ได้ แต่เพราะมีสาเหตุอื่น

นายอ้วนถามข้อสงสัยของผมออกไป

"ขอเสียมารยาทถามสักคำนะ คุณดื้อรั้นขนาดนั้นไปเพื่ออะไร ระหว่างตกปลานี่ ยังเกิดอะไรขึ้นอีกหรือ
อย่างเช่น คุณเผลอไปถูกใจลูกสาวผู้ใหญ่บ้านเข้า อะไรทำนองนี้"

เหลยเปิ่นชางมองเหยียดเขาด้วยหางตา พูดเสียงเย็นชา

"ต่อให้ข้าถูกใจผู้ใหญ่บ้าน เขาก็รั้งข้าไว้ไม่ได้ ทำไมข้าจึงอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน ไม่ใช่ธุระของพวกเอ็ง ข้าตอนนี้ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเอ็งเท่านั้น
ข้าเข้าใกล้ปลาตัวนี้มากแล้ว ขาดเพียงก้าวเดียว"

ผมสังเกตเห็นแววตาของผู้เฒ่าหรี่หม่นลงเล็กน้อย รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับความในใจของเขา สะกิดนายอ้วนไม่ให้ถามต่อ

ฟังมาถึงตรงนี้ ผมค่อนไปทางเชื่อคำพูดของตาแก่นี้แล้วว่าเป็นความจริง แม้เนื้อหาจะพิลึกพิสดาร แต่ผมสามารถแยกแยะคำพูดของผู้อื่นว่าเป็นจริงหรือเท็จ ได้อย่างง่ายดายแล้ว
บนโลกนี้มีความบ้าหลายชนิด คนบางคนยอมไม่คิดชีวิตและทุกสิ่งเพื่อติดตามปริศนาเรื่องหนึ่ง แล้วทำไมจะเป็นเช่นเดียวกันกับการตกปลาไม่ได้ ไม่เห็นแปลก

นายอ้วนถูมือแล้วพูด "ท่านลุง ที่ท่านบอกว่าอยากให้พวกเราช่วยขุดหลุมสุสานให้เพื่อหาเหยื่อตกปลา มันเป็นยังไงเหรอ"

เหลยเปิ่นชางกล่าว "พวกเอ็งรู้จักสิ่งที่เรียกว่าเห็ดโลงมังกร (龙棺菌 หลงกวนจวิ้น) ไหม"

ผมพยักหน้า เห็ดโลงมังกร เป็นชื่อเรียกตามคนท้องถิ่น ความจริงมันคือเห็ดหลินจือที่งอกอยู่ในโลง ว่ากันว่าเป็นเห็ดหลินจือ
ที่เกิดจากขณะบรรจุศพลงโลงแล้วเลือดของศพทะลักออกจากปากโดนฝาโลง แล้วงอกลงมาอยู่เหนือตัวศพ แต่ละสถานที่ล้วนมีตำนานเรื่องเล่า
นำเอามาใช้เป็นยา แต่เนื่องจากพบเห็นได้น้อย จึงไม่มีใครบอกได้ว่ามันมีสรรพคุณอะไร

ผมมองไปทางเมินโหยวผิง เขายังคงไร้การตอบสนอง คล้ายกับหมดความสนใจกับศัพท์แสงเหล่านี้แล้ว เพียงจ้องหน้าจอโทรศัพท์ตนเองเท่านั้น
ผมกับนายอ้วนใช้เวลาอย่างมากเพื่อสอนให้เขารู้จักใช้มือถือ นิ้วของเขายาวมาก วิธีเล่นมือถือไม่เหมือนกับคนอื่นทั่วไป

ความรู้สึกเช่นนี้ต่างจากสมัยก่อนมาก ผมมักเห็นเป็นภาพที่ขัดแย้ง แต่ยุคสมัยมันก็เปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้แล้ว ตอนที่ผมไปตามเก็บเครื่องสำริดที่อำเภอเหยียนหยวน
พวก "บ้านนอก" ที่ไม่อาจจะบ้านนอกได้อีกแล้วในพื้นที่ ต่างก็ใช้สมาร์ทโฟนกันหมดแล้ว เครื่องสำริดก็ไม่หยิบมาให้คุณดูตรงๆ แล้ว แต่ให้ดูรูปถ่ายก่อน

ยุคสมัยที่ผมไปตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา มันผ่านไปแล้วจริงๆ

"ไอ้สิ่งนี้คือเหยื่อตกปลา?" นายอ้วนถาม ผมสำรวมความคิด เขี่ยขี้บุหรี่ ขมวดคิ้วพูดว่า "ท่านมีอะไรอ้างอิง"

"ยี่สิบปีนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะค้นพบอะไรได้บ้าง ข้าก็ไม่มีทางยืนหยัดได้นานขนาดนี้ สิ่งที่คอยเลี้ยงข้าไว้ เพราะข้าเจอตำราการประมงในพื้นที่เล่มหนึ่ง"
เหลยเปิ่นชางหันไปหยิบหนังสือถ่ายเอกสารเล่มหนึ่งออกมา

ประเทศจีนมีตำราโบราณที่เขียนเรื่องปลาเอาไว้จำนวนมาก ส่วนใหญ่มีที่มาจากมณฑลฝูเจี้ยน หากในพื้นที่ฝูเจี้ยนจะมีบันทึกการประมงสักเล่ม
ก็เป็นเรื่องปกติ บันทึกการประมงของเหลยเปิ่นชางเล่มนี้ มีที่มาไม่ชัดเจน แต่เขาเจอบันทึกท่อนหนึ่งในนั้น เป็นเรื่องที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งใช้แหใต้ดินจับปลา
"แหใต้ดิน" เป็นแหจับปลาชนิดพิเศษชนิดหนึ่ง เหวี่ยงลงแม่น้ำใต้ดิน ใช้จับปลาในแหล่งน้ำนั้น ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่
ในหนังสือ "หนึ่งแสนคำถามเพราะอะไร" ฉบับปี 65 ก็มีบันทึกไว้แล้ว

ในบันทึกส่วนนี้ มีบางประโยคที่ใช้บรรยายปลาชนิดหนึ่ง คล้ายคลึงกับเจ้าปลาที่มีสาหร่ายตามตัวนั่นมาก ในนั้นบอกว่า การตกปลาชนิดนี้
ต้องใช้เห็ดโลงมังกรเป็นเหยื่อ เพราะปลาชนิดนี้ "กินศพที่จมน้ำเป็นประจำ" ชอบกลิ่นศพคนตายที่รุนแรงเข้มข้น
เห็ดโลงมังกรที่เพิ่งเก็บจากโลงนั้นมีกลิ่นศพเข้มข้น จึงเหมาะเป็นเหยื่อตกอย่างยิ่ง

---

หนานไพ่ฯ Talk:
ง่วง ขอนอนละนะ
คิดอยู่นานมาก ให้เสี่ยวเกอมีมือถือละกัน
แม้จะรู้สึกขัดแย้ง แต่รู้สึกว่าไม่มีมือถือในยุคนี้ ยิ่งขัดแย้งกว่า
รู้สึกว่า แค่อ่าน "วงเพื่อน" (ฟังก์ชั่นหนึ่งของ wechat) ของเสี่ยวเกอ ก็อ่านได้ถึง 52 ตอน มันต้องสนุกแน่

คนแปล Talk:
อยู่ตปท. ร่างพังทุกวัน เห็นว่าหนานไพ่ฯ อัพถึงตอน 5... และ 6 แล้ว กลัวดินพอกหางหมู รีบมาจัดตอน 4 ให้ก่อน
รีบแปลรีบโพสต์ ถ้าว่างแล้วจะมาตรวจทานนะครับ