[TRANS] หยงเจ่อ 1 "ห้องเป้ายิง"

[anurakbeer]

ห้องเป้ายิง

ผมรู้สึกเบื่อหน่ายนิดหน่อย ที่ต้องจมปลักอยู่ในสวนแห่งนี้ เงยหน้าขึ้นมา มองเห็นต้นอู๋ถงยักษ์ข้างนอกเริ่มเป็นสีเหลือง นับๆ ดูก็ครึ่งปีแล้ว ที่ผมไม่ได้ออกจากห้องเลยแม้แต่ก้าวเดียว ฤดูกาลเปลี่ยน หากไม่ไปคิด ก่อนที่อากาศจะเย็นลง มันก็ไม่รู้สึกอะไรเลย

ผมมักคิดบ่อยๆ ว่า หากคนเราไม่ได้ส่องผิวน้ำแล้วมองเห็นเงาตัวเอง รับรู้ถึงกฎการเปลี่ยนแปลงของฤดูทั้งสี่ ครึ่งค่อนชีวิตน่าจะผ่านไปอย่างไร้เรื่องทุกข์เรื่องกลุ้ม แต่น่าเสียดาย มนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่สามารถมองเห็นความไร้ขีดจำกัดจากความมีขีดจำกัด ไม่รู้ว่าเป็นพลังอำนาจใด ที่ติดตั้งความสามารถนี้ให้กับเรา ทำให้พวกเราไม่มีวันได้ความสงบสุข

บ่อยครั้งยิ่งกว่า ที่มันคือการลงทัณฑ์

กลับเข้าเรื่อง ผมไม่ได้ไม่อยากไปจากบ้านนี้ แต่เพราะไปไม่ได้ แขนขาของผมถูกล่ามด้วยโซ่ แม้แต่คอก็ยังสวมห่วงเหล็กน้ำหนักสามสิบกว่ากิโล ซึ่งทำให้ผมแม้กระทั่งเงยหน้าขึ้นกินข้าวก็ยังลำบาก

ผมถูกขังอยู่ในห้องเล็กๆ ได้เข้าส้วมวันละสองครั้ง กินข้าววันละมื้อ เดิมทีผมคิดว่าผมจะผอม แต่เมื่อผอมลงไปหนึ่งรอบวง ร่างกายก็ปรับตัวได้เสียแล้ว

ใช่แล้ว ผมเป็นหัวขโมยคนหนึ่ง เมื่อครึ่งปีก่อน ผมเข้ามาขโมยของที่บ้านนี้ บ้านหลังนี้สร้างขึ้นโดยล้อมวงเป็นชั้นๆ วงแหวนซ้อนวงแหวน เหมือนเป้าซ้อมยิง บูรณะขึ้นจากสถาปัตยกรรมยุคหมิง-ชิง โครงสร้างคานไม้ยังอยู่ครบ เพียงเสริมความแข็งแรงด้วยโครงเหล็ก ตอนที่ผมเข้ามา ดูจากภายนอก นีกว่าเป็นพิพิธภัณฑ์หรือเขตคุ้มครองโบราณสถานที่ทรงคุณค่าทางวัฒนธรรมอะไรสักอย่าง ไม่นึกว่าเมื่อปีนเข้ามาชั้นแล้วชั้นเล่า ลอดรั้วข้ามกำแพงเขตบ้านโบราณเข้ามาสิบกว่าชั้น กลับไม่พบคนแม้แต่คนเดียว ใจกลางกลุ่มสถาปัตยกรรมที่เก่าแก่นี้ มีสวนอยู่แห่งหนึ่ง ซึ่งมีแสงสว่าง

กลางวงเป้าซ้อมมีแสงสว่าง กลุ่มสถาปัตยกรรมโบราณนี้ เป็นเป้าซ้อมยักษ์สำหรับให้มนุษย์ต่างดาวปาเป้าเล่น ตอนนั้นผมนึกเช่นนี้

ผมเคยอ่านการ์ตูนเรื่องหนึ่ง ในเรื่องมีเมืองอยู่เมืองหนึ่ง ลักษณะคล้ายกับที่นี่มาก เพียงแต่ในการ์ตูนจะเป็นรูปน้ำวน ส่วนสถานที่ที่ผมเข้ามาแห่งนี้ เป็นวงกลมล้อมวงกลม

กลางดึก ยืนอยู่เหนือหลังคาบ้านวงแหวนชั้นนอก มองเข้ามาเห็นใจกลางของสิ่งปลูกสร้าง มีสวนอยู่แห่งหนึ่ง ข้างในมีแสงสว่างอันโดดเดี่ยว ชวนสะพรึงกลัว

แต่หัวขโมยไม่กลับบ้านมือเปล่า ผมไต่เลาะหลังคาบ้าน มาถึงสวนแห่งนี้ ในสวนมีต้นไม้ต้นใหญ่ ผมปีนขึ้นต้นไม้ไป

ห้องที่มีแสงสว่างนั้นอยู่ชั้นสอง หน้าต่างฉลุลายดอกไม้ แสงไฟส่องลอดออกมาจากข้างในห้อง มองไม่เห็นเงาคน

จะขโมยของคน ขโมยของผี ก็คือขโมยเหมือนกัน ผมเป็นคนทำงานมีหลักการ นั่นคือไม่รบกวนเจ้าของบ้าน เพราะจะทำให้แปรสภาพไปเป็นการปล้นได้ง่าย การปล้นไม่ใช่งานถนัดของผม นอกจากนี้ ด้วยศักยภาพของผมก็ไม่ได้มีมากพอให้ผมทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ

ผมเฝ้าสังเกตการณ์ครูหนึ่ง ทำอาชีพนี้ การสังเกตการณ์เป็นเรื่องสำคัญ เฝ้าสังเกตการณ์อย่างใจเย็นห้าถึงสิบนาที ช่วยลดปัญหายุ่งยากได้มากมาย ผมพบว่า ที่ชั้นหนึ่งไม่น่ามีของที่มีค่ามากนัก อีกทั้ง ผมก็นำกลับออกไปได้ยาก เนื่องจากบานหน้าต่างไม่ได้ปิด มองเห็นของประดับข้างในส่วนมากมีขนาดใหญ่ มองดูผ่านๆ จะเป็นเครื่องกระเบื้องเคลือบเสียมาก ผมนำกลับออกไปได้สักสองสามใบก็หรูแล้ว

ส่วนบนชั้นสอง ข้างๆ ห้องที่มีไฟ ยังมีห้องอีกห้องหนึ่งเป็นห้องมืด ในห้องนี้ ย่อมต้องมีสิ่งของมีค่า โทรศัพท์มือถือ เครื่องคอมพิวเตอร์ กระเป๋าสตางค์ PAD สิ่งของประเภทนี้ลงมือง่าย หรือหากเจ้าของห้องเป็นผู้หญิง ก็อาจยังมีพวกเครื่องประดับอีก

ผมจึงลอบปีนขึ้นไป ใช้ตะขอเกี่ยวสะเดาะกลอนของหน้าต่างยุคเก่า ย่องเข้าไปในห้องมืด

แสงจันทร์ส่องเข้ามาจากข้างนอก แม้จะมืดมาก แต่ผมก็ยังมองออกในแวบเดียว ภายในห้องนี้ ไม่มีอะไรเลย

มันเป็นห้องที่โล่งสนิท มีเพียงบนพื้นกระดานกลางห้อง ที่มีลายเส้นแปลกๆ ขีดเขี่ยเอาไว้ เส้นขีดบางเส้นตรงแน่ว เหมือนทาบด้วยไม้บรรทัด บ้างก็ยุ่งเหยิง เหมือนกับขีดวงเอามั่วๆ

เส้นขีดทุกเส้น มีลักษณะของเป้าวงกลมเช่นกัน แม้ไม่ได้เป็นเส้นวงกลมทั้งหมด แต่เมื่อยืนขึ้นแล้วมองโดยอาศัยแสงจันทร์ ก็ยังเป็นเหมือนเป้าซ้อมอยู่ดี

ผมอดเงยหน้าขึ้นมองไปบนเพดานไม่ได้ นึกในใจว่า ไอ้เป้าใหญ่ซ้อนเป้าเล็กนี่มันคืออะไรกัน พระเจ้าซ้อมยิงธนูจากบนฟ้างั้นหรือ ถ้าหากจะว่างงานขนาดนั้น ทำไมไม่ไปเล่นงานไอ้พวกพ่อค้าขี้โกงที่กระดี๊กระด๊าสักหน่อย

พอเงยหน้าขึ้นมา ผมก็มองเห็นคนคนหนึ่ง ห้อยหัวลงมาจากคานบ้านด้วยท่านั่งยอง กำลังมองมาที่ผม

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเจอนาย "ซู" คนนี้ เขามองผมอย่างเยียบเย็น ทำเอาผมแทบจะฉี่เล็ด ผมเกือบจะหาทางเผ่นแน่บ แต่เพราะตกใจมากเกินไป ถึงขั้นเข่าอ่อน ทำให้ขณะปีนออกทางหน้าต่าง พลัดตกจากชั้นสอง หัวฟาดพื้นหมดสติ และเมื่อผมฟื้นอีกที ก็พบว่าตัวเองถูกล่ามโซ่ไว้แล้ว

ตอนนั้นผมนึกในใจว่า แค่จับหัวขโมยสักคนไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้ แต่กลับพบว่า คนคนนี้ไม่มีความคิดจะส่งผมให้ตำรวจเลยแม้แต่นิด นับตั้งแต่นาทีที่ผมฟื้น เขาก็นั่งอยู่ตรงหน้าผม ถามเพียงคำถามเดิมซ้ำๆ ว่า

"วันนี้ เป็นวันอะไร เดือนอะไร ปีอะไร"



Talk:
ก็ว่าวันนี้ลืมอะไร ลืมอัพหยงเจ่อ

เข้าสู่เนื้อเรื่องหลักแล้วครับ ผมแปลตุนไว้แค่ 4 บท (มั้ง) จะจับลงเท่าที่มีนะ เพราะเห็นคุณด้วงปอยิ้มเปรยว่าท่านประมุขแก้แล้วแก้อีก ไม่รู้หยงเจ่อตอนนี้หน้าตาเป็นยังไงไปแล้ว

อนึ่ง สรรพนามต่างๆ ผมก็ยังลังเลอยู่มาก เอาไว้ถ้าทางจีนมีโอกาสคลอดเล่มจริงๆ ค่อยว่ากัน ตอนนี้ก็อ่านแค่ให้ไม่ตกข่าวจีนไปพลางๆ ก่อนนะครับ

อ้อ #เก้าสกุล 7 วันนี้ อืมมม...

[Xyxear]

แอร้ยยยยฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ เข้าเนื้อเรื่องแล้วแงงงงง ;;//////;;
นายซูโผล่มาได้น่าหวาดหวั่นมาก55555

ขอบคุณคุณเบียร์ค่ะะ

[yakusoku]

ง่า ทำไมซูน่ากลัวจัง T^T

[Malangporyim]

เย้ๆๆๆๆ \ เปิดตัวตัวเอกแล้ว /

เรารู้ๆ สนามที่ตัวเอกปีนเข้าไปคืออะไร... มันคือสนามเป้านั่นเอง! Σ( ' ')/
*สามบาทห้าบาทก็จะเล่น 555*

ขอบคุณสำหรับแปลนะคะะะะะ //v\\ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าประมุขจะได้รวมเล่ม (ซะที) และหวังว่าจะเข้าตากรรมการฝั่งไทยเช่นกันค่ะ

ปล. 555555 ฉบับรีไรท์ท่านซูมุ้งมิ้งขึ้น(แปลว่า น่ากลัวน้อยลง)นิดหน่อย และมีประโยคกาวๆเพิ่มเข้ามาค่ะ ที่เหลืออะไรยังไงไม่รู้แล้วค่ะ /สมองรับรู้แค่นี้

[akerah]

นึกว่านายน้อยซูเป็นสไปดี้ท่าห้อยหัวเทพมากอ่ะค่ะ

[hnee]

เปิดเรื่องตอนที่ 1 มาได้ไงดีล่ะ 5555555 คุณชายซูจะเอาแต่ถามหัวขโมยว่าวันเดือนปีอะไรทุกวันเหรอ แล้วแบบครึ่งปีไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่เป็นเพื่อนซู ก็นะ.....5555555

[arshura09]

หัวขโมยดวงตกกลายเป็นของเล่นใหม่ของคุณชายซูเข้าแล้วสินะ
แม้ว่ามีข้อสงสัยมากมายเกี่ยวกับตัวบ้านที่เหมือนเป้ายิงเพียงใด
แต่ดูท่าเค้าจะสร้างไว้กันคนออกไป มากกว่าคนเข้ามาสินะ
เข้าง่าย ไร้คนขวาง แต่ไร้ทางออก
โดนโซ่ล่ามไปโดยปริยาย แล้วไหงต้องคอยตอบคำถามแบบนั้นด้วยล่ะคะเนี่ย คุณชายซู